AKKERTJES
ene
3
vonden
De avonturen van Prof je en Struis je
J
WW
Bies, liesbeth
76& is geen kunst, aan koffie-
boonen de coffeine te onttrekken.
Wil men echter het kostelijke aroma
en de krachtige smaak van fijne
hooglandkoffie ten volle tot hun
recht laten komen, dan zijn een vol
maakt werkprocédé en veel ervaring
noodig.
ZAALBERG
ELISABETH
VRIJDAG 5 NOVEMBER 1937
Kabinetsformatie
- 'H'
Katholieke Actie
Een echte ZAALBERG deken kost f 10.<
Hag is deéénige coffeïnevrijekoffie,
die, volgens het vermaarde Hag-
procédé bewerkt, zich gedurende
30 jaren een wereldreputatie heeft
verworven.
Ook de tweede soort, ,,Sankais
heel goed en kost slechts 44 ets.
per pakje.
H
I
m v
Die schele Hoofdpijn
die telkens Uw dag vergalt
„Voor God
vërajlsy De beste v
evertraan
De beste voor Uw kind
Deken
VAN JANTJE EN PIETJE
De politie wenscht nadere
inlichtingen te ontvangen
En Regeeringsbeleid
Tegenover de kleine houding van som
mige leden der Tweede Kamer in het
Voorloopig Verslag betreffende Hoofd
stuk I heeft thans dr. Colijn in de Memorie
van Antwoord ferm de houding afgetee-
kend, welke de Regeering bij de a.s. mon
delinge gedachtenwisselingen over dit on
derwerp zal innemen. Wie in ons
blad de motiveering van het standpunt der
Regeering gelezen heeft, zal begrijpen, dat
een openbaar debat niet in het voordeei
der kritikasters zal uitvallen.
Dr. Colijn heeft voorshands de toedracht
der feiten tijdens de Kabinetscrisis uitge
schakeld. Maar indien ook die troeven op
tafel moesten, zou de kans voor het spel
der oppositie er niet beter op worden. De
klacht over den „druk der Katholieke par
tij" op dr. Colijn zal na de thans gegeven
categorische ontkenning door dengeen, die
daarover de meest juiste inlichtingen kan
geven, wel niet meer herhaald worden.
Maar ook kan niets overblijven van de
jongste uitlating, die de voorzitter van den
Vrijheidsbond, mr. Wendelaar, zich veroor
loofde en die wij onmiddellijk wraakten,
later gevolgd door de Middelb. Crt. „dat
de liberalen in Nederland niet zouden ver
geten, op welk een smadelijke wijze. Van
Lidth de Jeude door Colijn ten offer was
gebracht op het altaar van de nieuwe coali-
tieregeering".
Hier was mr. Wendelaar wel zéér beïn
vloed door de omgeving. Het is duidelijk
merkte De Nederl. op dat hij, sprekende
in de critisch luisterende Tweede Kamer,
*oo'n migraine, die U ongeschikt maakt
Voor Uw werk, die Uw geest versluiert
en U het denken onmogelijk maakt, daar
door behoeft Ge U niet te laten kwellen.
Gebruik daarvoor nu eens één of twee
"AKKERTJES" en dat ellendige gevoel zal
optrekken als 'n grauwe mist voor de zon.
Dan zult Ge U weer verjongd en als her
boren gevoelen, vol werk- en levenslust.
"AKKERTJES" bevatten een zeer bijzondere
•amenstelling van geneesmiddelen, bereid
Volgens recept van Apotheker Dumont en
*ijn onschadelijk. "AKKERTJES" zijn ook
ongeëvenaard door hun snelle en prompte
Werking bij allerlei aandoeningen zooals t
Griep, Kou, Spierpijn, Zenuwpijn, Rheu-
matische pijnen, Lendenpijn, Migraine
Vrouwenpijn, Kiespijn en Lusteloosheid.
Overal verkrijgbaar. Per 12 stuks 52 cent.
Volgens recept van Apotheker Dumont
AKKER.CACFETS
niet alleen een andere woordkeuze zou heb
ben gedaan, maar zich vermoedelijk wij
hopen dit althans ook zou hebben ge
realiseerd, dat minister Van Lidth de Jeude
aanvankelijk geen bezwaar had om in het
nieuwe kabinet zitting te nemen en zich
naar alle waarschijnlijkheid onder invloed
van mr. Oud ten slotte pas heeft terugge
trokken.
De Kath. Actie „Voor God" is onver
moeid in het bedenken van nieuwe
middelen, om het maatschappelijke
en openbare leven in ons land weer te
kerstenen. Zij is bezig haar brochures, die
in weer nieuwe reeksen en allerlei gading
van de persen komen, verkrijgbaar te stel
len aan de kiosken van den stationsboek
handel. Voor de vlugschriftjes van klein
formaat zullen automaten worden ge
plaatst, waardoor de lezer zich-zelf door
een eenvoudige handbeweging een kleine
serie lectuur kan bezorgen voor een dub
beltje.
Ook de schooljeugd is thans ingescha
keld in deze Actie, die met het terugdrijven
van den brutalen invloed der communis
ten, goddeloozen, vrijdenkers en anti-chris-
Wetenschappelijk geijkt per Kilo op;
1.200.000 Internationale eenheden vitamine A, de
groeibevorderende en ziektewerende vitamine.
TOO.OOO Intern, eenh. vitamine D, voor de vorming
van krachtige beenderen en tegen Engelsche ziekte.
Groote Flesch 60 ct. Dubbele Flesch 90 ct.
telijke propagandisten, op verrassende
wijze het publieke leven weer weet te ver
overen voor de belijdenis van Gods Naam.
Er is thans een „Kinderkruistocht" in be
weging gezet door een bekwamen paeda-
gogischen medewerker. Daarvoor wordt de
medewerking verwacht van alle katholieke
scholen. Fr. Rombouts schreef de inleiding
voor de desbetreffende brochure. Tegelijk
verscheen een „Werkmap voor de Kath.
Actie voor God", waarin de richtlijnen voor
de jeugdactie zijn uitgewerkt.
Nog andere, grootere plannen kunnen
alleen gerealiseerd worden, indien de Ne-
derlandsche katholieken nog krachtiger
dan in het jongste verleden de beweging
helpen stuwen, die ook reeds voor talrijke
niet-katholieken een zegen is geworden.
Voor het contact met de geestelijkheid
en besturen van katholieke vereenigingen
heeft het Comité een nieuw initiatief ge
nomen, en wel de uitifte van geregelde
„Mededeelingen van het Secretariaat". Het
wordt door den Voorzitter, prof. Alph.
Steger, aldus ingeleid:
Voor de gekozen middelen om dat doel
te bereiken hebben we ons bediend van het
UA4-0356
gesproken woord, in vergaderingen, in de
radio, in particuliere gesprekken; van het
geschreven woord in vliegende bladen, pam
fletten en brochures. Wij hebben niet alleen
doen luisteren en lezen, we hebben ook doen
zien, in lichtletters, tentoonstellingen, af
fiches. Zoo kregen we reeds een groot, een
groeiend contact met katholieken en niet-
katholieken van allen leeftijd, staat en
stand; een contact, dat heengroeit over ons
arbeidsvermogen en dringend vraagt om
medewerkers over de geheele linie.
De „Mededeelingen" moeten nu dienen
als een orgaan van contact voor ons Secre
tariaat met de pastorieën en vereenigingen,
en tevens als een gelegenheid tot uitwisselen
van denkbeelden en bekend maken van ini
tiatieven. Ze zijn dus geen nieuw tijdschrift,
ze zijn een niet openbare, onpersoonlijke
briefwisseling voor ons en allen die het
zelfde doel nastreven en eraan willen mee
werken.
Aan de „Mededeelingen" die 12 bladz.
groot folio-formaat beslaan, ontleenen wij,
dat steeds nieuwe contactpunten worden
gevonden o.a. met leidende persoonlijkhe
den en stroomingen in het buitenland.
Want in het buitenland, ook in ver afge
legen missies, blijkt een groote belangstel
ling voor deze Kath. Actie te bestaan, die
ongetwijfeld op den duur van een nationale
tot een internationale katholieke beweging
zal aangroeien.
Priesters uit Brazilië en uit onze Oost
vroegen het Secretariaat hun alle uitgaven
toe te sturen. In meer dan een Belgische
parochie worden de populaire 3-cts. bro-
churen verspreid.
De belangstelling van de buitenlandsche
pers gaat zoo ver, dat de Catholic Herald
van 24 September j.l. aan de K. A. V. G.
zelfs de bekende teksten „Zoo gij gelooft in
het bestaan van een Almachtigen God
meende te moeten toeschrijven. De directeur
Toen Berry 24 25 jaar was, trad hij in 't
huwelijk en Austin fungeerde, op denzelf
den leeftijd, als bruidsjonker. Hij wensch-
te de jonge mevrouw Berry van harte geluk
en vond haar een allerliefst vrouwtje, maar in
z'n hart schold Austin z'n vriend Berry een
ezel, om met zoo'n klein salaris al te trouwen.
Dien zelfden avond vertrokken Berry en Amy
naar 't land en eenige dagen later ging Austin
scheep naar de Vereenigde Staten. Het ging
hem daar uitstekend. Hij stichtte in 't volgend
dozijn jaren een prachtzaak op reclamegebied,
op welke prestatie hij niet weinig trotsch was,
minstens even trotsch als Berry op z'n jongens,
waarvan de vierde eerst kort geleden was ge
boren.
Berry stelde Austin van deze gelukkige ge
beurtenis in kennis en noodigde hem meteen
uit eens te komen logeeren.
„Waarom," schreef hij o.m.: „neem je niet
eens wat vacantie, jij, die nu een Amerikaan
bent en millionnair? Kom en blijf lang bij ons
De zomer is in verschiet en de jongens zouden
de komst van oom Austin heerlijk vinden. Als
je hier bent, zul je zien, wat een domoor je ge
weest bent, om maar dollars bij elkaar te schra
pen in plaats van je geluk te zoeken in een
gezellig huishouden bij vrouw en kinderen. We
spreken dikwijls over je en m'n zoon Rocky is er
vast van overtuigd, dat je met een wijden, ha-
van de Katholieke Actie ln Joego Slavië,
prof. dr. Vilko Fajdiga te Ljoebljana, en de
vertegenwoordiger van het Spaansche Epis
copaat, dr. Alberto Bonet, brachten een be
zoek aan het secretariaat om zich van den
arbeid van de K.A.V.G. op de hoogte te
stellen.
~^i S^l
Prof je vond het erg aardig en aangezien
hij zoo goed met Struisje bevriend was,
mocht' hij het ei even in de hand houden en
het aan alle zijden bekijken. Hij woog het
van de eene in de andere hand en toen
hapte Struisje het maar weg, want dat be
viel hem niets.
Maar op zekeren dag, toen het zonnetje
fel scheen en Struisje het ei even verlaten
had voor een kleine wandeling, omdat het
nu toch wel warm bleef, kwam Prof je aange
slopen. Het ei trok hem zoo erg aan, dat hij
er niet kon afblijven. Hij had het graag voor
zijn verzameling.
En toen Struisje een poosje weg scheen te
blijven, pakte Profje het opeens vast en nam
het mee naar de tent. Hij legde het voor zich
op een deken, peuterde er met een mesje een
klein gaatje in en blies alles wat er in was
in een kom, die hij had klaargezet.
rigen broek, een grooten hoed en een paar re
volvers in je beide handen rondloopt. Nu denk
er om, we verwachten je spoedig hier!"
Austin las den brief en mompelde: „Die arme,
oude Berry! Hoe kan een vrouw soms in enkele
jaren van een vroolijken aardigen kerel, een
oubeduidenden sufferd maken. Hij heeft na
tuurlijk buiten z'n salaris geen cent. Om kapi
taal te maken, heeft hij met al z'n geluk geen
tijd gehad."
Daarna verdiepte Austin zich weer geheel in
z'n eigen zaken. Echter, een maand of vijf later,
besloot hij z'n vriend eens op te zoeken. Het
zou ook prettig zijn, Engeland weer eens terug
te zien. Hij was er financieel ruimschoots toe
in staat. Austin droeg tijdelijk zijn bedrijfslei
der de zorg over z'n zaken op, telegrafeerde
naar Berry, nam een eerste klas overtocht en
schudde ruim een
week later z'n
vriend Berry de n\„paörlei
hand op 't station UJLCCI LLl
in Sheffield. Hij
gevoelde zich te
vreden en geluk- i
kig en was blij
dat hij z'n vriend weer zag.
Berry, ofschoon netjes in de kleeren, zag er
lang niet zoo keurig uit als Austin. Maar z'n
glimlach was nog dezelfde en z'n stem, klonk
nog even joviaal en hartelijk.
Het kleine huisje van Berry in de breede
straat, onderscheidde zich van de andere huis
jes door de schoone, witte gordijnen. Het kleine
tuintje er voor zag er keurig verzorgd uit en
in de kleine hall met de opnieuw geschilderde
deur hing ndg de lucht, die op een grondige
schoonmaak wees.
Toen Berry en Austin aankwamen, was het
bijna donker en sliepen de kinderen rustig bo
ven. Amy, de vrouw des huizes, verwelkomde
den gast. Austin voelde, dat men z'n komst hier
als een eer beschouwde. Ja, Amy was juist, zoo
als hij zich had voorgesteld. Een knappe, wel
verzorgde vrouw, al droeg ze maar een een
voudige japon. Ze had een keurig dinertje klaar
gemaakt. Na 't diner ging ze naar de keuken
om af te wasschen en koffie te zetten. Nadat
ze de beide heeren nog een half uurtje gezel
schap had gehouden, zette ze de karaf met
whiskey voor hen op 't rooktafeltje en wensch-
te haar gast „wel te rusten."
„Jullie zullen elkaar wel veel te vertellen
hebben," lachte ze, en dan wordt het voor mü
te laat."
Vriendelijk glimlachend verliet ze het vertrek.
„De stakker moet zeker om half zes op,"
dacht Austin, „natuurlijk met vier kinderen en
geen dienstmeisje. En toch is ze wel gelukkig,
denk ik. Vrouwen zijn dat altijd, als ze geen
ondernemenden man hebben, maar een huis
hen. Zou Berry dat nu werkelijk geworden
zijn?"
De gastheer schonk twee glazen whiskey
in en de beide vrienden dronken elkaar toe.
Nadat Berry naar de verhalen van z'n Ame-
rikaanschen vriend had geluisterd, vertelde hij
van z'n eigen wedervaren. Hij was nog steeds
bij dezelfde expediteurs-firma, waar ze beiden
als klerk begonnen waren. Nu was hij daar
afdeelingschef.
„Met een goed salaris?" vroeg Austin met
belangstelling.
„Vierhonderd pond 'sjaars," zei Berry en
leunde behaaglijk achterover in z'n stoel. „Over
een paar maanden wordt de zaak geheel ge
reorganiseerd, en de procuratiehouder vertelde
me, dat ik dan misschien wel op 600 pond kom.
Mooi hè, wie weet, breng ik het nog eens tot
750 pond!"
Austin knikte, maar was tegelijkertijd aan 't
rekenen. Kleeren voor zes personen, opvoeding
voor vier kinderen, eten, wonen, belasting, en
dat alles van die armzalige 400 pond per jaar,
met het nog niet zekere vooruitzicht van mis
schien 750 pond; en dan nog, wanneer? Hij al
leen had nu al voor zich zelf 12.000 pond op de
bank staan, voor een man, die in alles keurig
wilde leven, maar amper toereikend. Nu al
kostten hem z'n appartement, z'n fooien, klee
ren, clubs in Brooklyn, ruim 1000 pond.
Berry wenschte z'n vriend goeden nacht en
ging naar z'n eigen kamer, waar Amy nog zat
te lezen. Ze had intusschen aan Austin ge
dacht. Zeker, hij was intelligent, verstandig, en
uitstekend gesitueerd. Dat kon men aan alles
merken. Maar toch, meende zij, er ontbrak hem
iets. En Amy dacht met vreugde aan haar vier
kinderen, vier flinke jongens, waarvan zij en
haar man flinke menschen moesten maken.
Over haar boek, keek ze naar d'r man op.
„Wat is er, ga je nog niet slapen?" vroeg
Berry.
„Ik denk aan dien armen Austin," zei ze, „met
al z'n geld en z'n succes in zaken. Maar het
grootste geluk op aarde, een lieve vrouw en
aardige kinderen, heeft hij niet. Ik geloof dat
hij daar blind voor is, en dat hij het ware ge
luk nooit zal leeren kennen."
Op dit oogenblik woelde Austin in het kleine
bed heen en weer en grinnikte tegen zich zelf
in 't donker.
„Die arme Berry, die ploeteraar. Och ja, ik
moest hier natuurlijk logeeren, maar over een
paar dagen ga ik naar een hotel. Ik kan hier
den slaap niet te pakken krijgen. Die stakkers,
en ze verbeelden zich nog wel, dat ze gelukkig
zijn!"
Eenigen tijd geleden heeft een rechercheur
van den Rotterdamschen vreemdelingendienst
een jongeman aangehouden, die zonder papieren
en zonder geld was. Jantje vertelde, dat hij met
zijn vriend Pietje een kanotocht had gemaakt.
Zij waren bij Lobith in ons land gekomen, maar
toen zij nabjj Arnhem hun kano achter een
sleepboot wilden gaan hangen, was de kano ge
kapseisd.
Jantje werd opgepikt, maar Pietje was ver
dwenen. Zijn zoeken hielp niets en tenslotte
werd hij aangehouden door de politie en het
land uitgezet als ongewenschte vreemdeling.
Dezelfde rechercheur hoorde echter, dat te-
zelfder tijd Pietje in Duitschland was opgepikt
onder verdenking, dat hij Jantje had vermoord,
daar hij een pas had, die aan den verdronken
vriend behoorde. Hij liet van zijn ervaringen te
bestemder plaatse weten, met het gevolg, dat
Pietje op vrije voeten werd gesteld. De politie
wil toch graag nog wat nadere inlichtingen heb
ben van de bemanning van de. sleepboot Elisa
beth en van de onbekend gebleven sleepboot, die
Pietje moet hebben opgepikt.
IK HEB DE NIEUWE 1 WE L J
RINSO GEB RUIKT J /|K HEB
EN IK BEN N06 y/uRENLANS
NOOIT ZO ywERK' EN
VLUG MET DE) (KRUG H'JN
WAS KLAAR/y.60ED NIET
6EWEESTy ;n sX half zo
WIT
WAT BEN IK BL'J DAT IK DE
OVERVETTE RINSO GEBRUIKT
HEB IN M'JN WASMACHINE
IK BEN BENIEUWD WAT HUN
BUURVROUW ER VAN zal
ZEG6EN
VOLGENDE WASDAG
.K'Jli EENS HOE MOOI
M'JN WAS IS
DAT HEB IK AAN JOU
GOEDE RAAD OM
RINSO TE GEBRUIKEN
te danken
ledereen, die voor het eerst ziet, wat Rlnso
In de wasmachine kan doen. staat verbaasd over
het ongeëvenaard vette sop, dat al het witte
goed In zeldzaam korte tijd een ongekende
helderheid geelt en daarna nog
gebruikt kan worden voor het ge
kleurde goed, het flanel en het
trlootgoed. Alles met één pakje
Rlnso van slechts 12 ct. I
„Overvette" Rinso en de was
machine behoren bij elkaar.
Uil het Fransch vertaald door Christine Kamp
24 V
En daar ik nog steeds mijn gezicht achter de
handen verborgen hield, bemerkte ik niet, dat
Claude heenging.
Mjjn vader wil niet, dat ik mij zoo opsluit
eh daar hij sedert ons verdriet nog heerschzuch-
hger is geworden, heb ik moeten gehoorzamen
moest ik naar een receptie gaan, die mevr.
Ecrnard, wier man pas minister is geworden, gaf
0ni haar nieuwe waardigheid plechtig in te
jijden. Het koningschap heeft zijn adel, de
"ePubliek haar ministers.
Gekleed in een eenvoudig toilet, dat mama
®eker zou hebben goedgekeurd, gekapt zooals zij
het graag zag, ben ik in den salon gekomen,
*)aar reeds tal van dames aanwezig waren.
Een stilte, die mij heeft doen begrijpen, dat men
hieuwsgierig naar mij was, heeft voor enkele
®econden het gebabbel onderbroken. Dan kwam
he vrouw des huizesik ben toch de dochter
*an mijnheer Mayran, den machtigen industrieel,
haar mij toe met vriendelijke woordjes en lieve
fc'imiaehjes. Zij stelde mij aan eenige dames
"°or, ik maakte mijn buiging met weerzin, want
ik begreep, dat die dames zouden gaan vertel
len aan anderen, die het niet wisten, dat mijn
moeder mij had verlaten. Dan werd ik geleid
naar het hoekje der jeugd, die lachend en
babbelend de komst afwachtte van het orkest,
bestaande uit drie negers. Ik nam plaats naast
een blond meisje, dat daar heelemaal niet op haar
plaats scheen te zijn en ik bekeek de andere
jongedames. Ik kende ze bijna allen, ik vond
ze niet veranderd sedert het vorige jaar, som
mige gezichten hadden iets van hun frischheid
verloren, nauw merkbare rimpels vertoonden
zich, maar de stemmen waren hetzelfde: vroo-
lijk, onbezorgd. Ik maakte er een beetje te vlug
uit op, dat ze gelukkig waren, want die kleine
verdrietelijkheden, waar ik vroeger medelijden
mee had: pas begonnen scharrelpartijtjes, ver
broken verlovingen, miskende liefde, dat waren
toch maar kleine tegenspoeden.
Zij lieten mij niet aan mezelf over, de doch
ter van den minister scheen van haar vader
haar orders ontvangen te hebben. Juffrouw
Mayran was om haar vader een personnage
waarmede men rekening moest houden.
Het gesprek was wat moeilijk. Sedert bijna
een jaar had men mij nergens meer gezien. De
negers, die verwacht werden, waren het onder
werp van de conversatie. Ik kende noch Nono,
noch Raka, noch Pampor; er werd mij verteld,
dat die buitengewone mannen, aan wie men
hooge prijzen betaalde voor him kunst, slechts
in families wilden komen, waar zij zeker waren
goede dansers aan te treffen. Daarom moest
de 'gastvrouw met zorg haar uitnoodigingen
lanceeren. want voor alles moest men gracieus
kunnen dansen; de rest kwam er niet op aan.
Eindelijk kwamen de negers en met kreten
van vreugde werden zij begroet. Zü droegen een
costuum van zwavelgele stof, zij waren leelijk,
verwaand en bespottelijk. Toen zij hun instru
menten wilden installeeren, waren zü niet tevre
den met de plaats, die voor hen was vrügehou-
den. Alles moest veranderd worden; heeren en
dames, alles hielp mee. De negers gaven hun
bevelen, de blanken gehoorzaamden.
En toen begon het spektakel. Alles, wat wilden
uitgevonden hebben om hartstochten op te wek
ken, syncopes, wanklanken, werd aan dit gezel
schap, dat tooh behoort tot de beschaafde
wereld, als een kunstuiting aangeboden. Ik had
geweigerd te dansen, want ik wilde eens zien
hoe die goede dansers, zooals de vrouw des
huizes ze noemde, zouden doen. Zij bevielen mü
niet, want wat men ook doet, Pransche jonge
lieden kunnen niet dansen als wilden; die
negermuziek was gemaakt voor menschen, die
als leermeesters slechts apen haddeh gehad.
Myn houding, die misschien sarcastisch was,
maakte de gastvrouw ongerust, zü toch bewon
derde den dans. Juffrouw Mayran mocht niet
op haar stoel blüven zitten, vergeten, verwaar
loosd. Zü bracht drie of vier jongelieden bü mü;
ik kende ze reeds en om niet als zonderling op
te vallen, nam ik den arm van een van hen en
danste mee.
Om Nono, Raka en Pampor geen verdriet aan
te doen en ook, omdat ik toch vrouw ben, liet
ik mü door mün danser, die vakman bleek te
zün, geleiden en weldra bemerkte ik aan de
zwart-witte oogen der negers, dat zü met be
wondering naar mij keken. O, die bewondering
van die akelige oogen, afschuwelük! Ik werd
er onpasselijk van!
Toen de dans ten einde was, omringde men
mü van alle kanten.
„Elisabeth, je danst als Palovna!"
Pampor schreeuwde het uit: „Mejuffrouw,
vergun mü den volgenden dans met u te
doen!"
Dat succes behaagde mü niet, ik moest aldoor
denken aan de wilden, die in hun vaderland op
zulke muziek dansten.
„Maak mij geen complimenten," zei ik, „ik
heb het gevoel van bespottelijk te zün ge
weest."
Men zweeg verwonderd, dan zei de dochter
van den minister, die mij al eenigen tüd kende:
„Elisabeth, je spot maar."
Toen, op gedempten toon, om niet die drie
negers te krenken, uitte ik mü'n verontwaardi
ging: „Komaan, kük elkander aan, bewonder
wat eeuwen van beschaving van u gemaakt heb
ben. Bestudeer uw gebaren, uw houding; is bü
ons niet alles echt gracieus? En kijk dan eens
naar die anderen, naar die muzikanten en als
gÜ begrepen hebt, haal dan gauw de oude straat
orgels voor den dag en zet ze er boven op.
Of wel, jaag ze weg naar circussen, waar hun
apensnoeten en bespottelüke kleeding de aller
kleinsten nog doen lachen. Maar vooral, o vraag
hun niet meer in uw salons te komen, in
onze Fransche salons, vol oude meubelen, die
onze grootmoeders gekend hebben, dat waren
vrouwen, die waarlük bevallig waren."
Er werd gelachen, maar het was niet van,
harte; de meesten namen het mij kwalük, dat ik
die harde waarheden gezegd had.
Met een energie begonnen de negers een
nieuwen dans te spelen, dien zü begeleidden door
schelle kreten. De jongelieden keken elkander
aarzelend aan, maar dan trokken zij de schouders
op en ik bleef alleen met het blonde meisje, aan
wie niemand mij had voorgesteld.
„Danst u niet, juffrouw?"
O, wat een lieve blik, zoo jong, zoo be
schroomd I
„Ik kan het niet, juffrouw, en na hetgeen u
gezegd hebt, zou ik het ook niet willen leeren.
„U heeft gelijk; Ik zou willen vergeten, dat ik
het kan."
„Het is gemakkelük te vergeten."
„Niet altüd!"
Een vraag, en antwoord en ziedaar ik voelde
mij ver verwüderd van dezen salon.
Ik zag het huisje in de voorstad van Rouaan
en achter een raam een schaduw, die wachtte
op den postbode, die nooit aanschelde. Mis
schien zou hü het morgen doen, want zoodra ik
thuis kwam, zou ik schrü'ven. De termijn, dien
ik mü had gesteld om na te denken, was morgen
ten einde en ik wist wel, dat ik mü niet zou
kunnen weerhouden den brief te sehrüven, die
met zooveel verlangen verwacht werd.
Een hand legde zich op de müne en een
zachte stem vroeg mü: „Juffrouw, het is mis
schien maar een idee, maar me dunkt, u is be
droefd en dat lawaai moet u pijnlijk zün. Als
wü eens gauw heengingen, de deur is vlak achter
ons en niemand zal het bemerken."
„Is u alleen hier?"
I „Ja, papa is secretaris van den minister,
mama is twee jaar geleden gestorven. Ik ben
hier gekomen enjcel uit beleefdheid."
Zachtjes, zonder dat iemand het zag, want
dansers en danseressen waren als uitgeput, ver
wijderden wij ons. Toen wij in het portaal kwa
men, dacht ik er aan, dat ik den naam van de
jonge dame niet wist en ik vroeg haar hoe zü
heette. Zü stelde zich voor: Annette Mercier,
zü woonde dicht bij ons. Onze auto stond voor
de deur, ik verzocht haar in te stappen en ik
bracht haar naar haar huis. Eer wij elkander
verlieten, verzocht ik haar mü te komen be
zoeken.
Toen ik binnenkwam, was ik verwonderd Claude
in de vestibule te zien. Ik begon weer hem te
plagen en zei: „Wel, zou je soms idee hebben
mü te bezoeken?"
„Ja, Elisabeth, kom spoedig binnen, ik moet
je spreken."
Claude opende de deur van vader*s bureau
en ik ging er binnen zonder te vermoeden, wat
er aan de hand was.
„Elisabeth," zei hü, „ik moet je een slechte
tüding overbrengen."
Büna onverschillig vroeg ik: „Wie betreft
het?"
„Je moeder."
„Mama! Heeft Jean-Pierre weer een stomiteit
uitgevoerd?"
„Dat denk ik niet, want hü is het die een
telegram heeft gestuurd."
(Wordt vervolgd.)
