NEGERPROBLEEM IN AMERIKA
U VERGEET-WIJ ONTHOUDEN!"
I
Y
DE PSYCHOLOGIE VAN PAUL BASTET
Het ei van Columbus
Verlichtehuidskleur
wordt nagestreefd
OOK.EEN WERELDRECORD
VISCHVIJVER MET GOUDEN
BODEM
HOE ZAL DE WERELD ER IN
1960 UITZIEN?
RIJKE AMERIKANEN
ZONDAG 9 JANUARI 1938
Ongeveer 10 pCt. der bevolking
van de Vereen. Staten behoort
tot het zwarte ras
mini"
ük
ie.a zonnige winterochtend in het woud
HET WAPENDIER IN AMERIKA
„Adelaar of kalkoensche haan"
is de strijdleus
Ongeveer tien duizend mijlper paard
afgelegd
bij de Sovjét-Post
Eeigenaardige voorschriften voor
het verzenden van brieven
Een handige Amerikaan wist
zich een slordige millioen
te verwerven
DE MAN MET DE TWEE MAGEN
KORT VERHAAL
De mededinger I eerderheid dacht hü
-* 0 aan Egon. Als de arme
DE ORIGINEELE FIRMA
IN AMERIKA
VERSTROOIDE EN VERGEETACHTIGE
YANKEE'S ABONNEEREN ZICH OP
DEN „ONTHOUD-DIENST"
De waarschuwende stem
Het summum van comfort
Inkomens van meer dan een
millioen dollar
RADIO IN ZAKFORMAAT
Het toestelletje weegt geen kilogram
Voor de visch-liej hebbers
Ofschoon Amerika geen slavery meer
kent, moet toch worden erkend, dat
de blanke Amerikanen hun bruine en
zwarte broeders tot op den huldigen dag
nooit als hun gelijken hebben willen beschou
wen. Maar ondanks dat, is het nagerras in
Amerika uitgegroeid en heeft het zich zoo
danig ontwikkeld, dat de Yankee in Noord-
Amerika durft spreken van „het Zwarte
Gevaar". En dit niet zonder eenigen grond.
In de Vereenigde Staten van Noord Amerika
wonen en werken 12 millioen negers. Ook
Zuid-Amerika heeft negers en in den staat
Pennsylvania heeft de Amerikaansche neger
bijna evenveel recht van spreken als de blanke
man. In Pennsylvanië vindt men arme negers,
die door vlijtig werken en spaarzaamheid zich
zelf hebben opgewerkt tot aanzienlijke men-
schen. Zij hebben zich vaak een rijkdom ver
worven, waarvan zij hun bruine medemenschen
laten meegenieten, door stichting van armen
huizen, kinderweeshuizen voor negers, zieken
huizen en scholen, waar negerkinderen kunnen
worden onderwezen. De verdrukking van de
Amerikaansche negers heeft ze samen gebracht.
De neger in Amerika helpt zijn broer en zuster,
waar hij kan en hierin geeft de bruine man
een treffend voorbeeld aan zijn blanken broe
der.
De Amerikaansche negers, nakomelingen van
Afrikaansche negerslaven, die in de 16e eeuw
over den Oceaan werden getransporteerd, om
het land te ontginnen en te bebouwen, hebben
zich in den loop der jaren tot een onnoemelijk
aantal vermeerderd. Door hun natuurlijke
taaiheid en een in den loop der jaren van
onderdrukking ontstanen trots en eerzucht heb
ben deze kleurlingen in het groote Amerika
zichzelf een aparte plaats weten te verschaffen,
welke zij zich thans niet meer zullen laten
ontnemen.
Rond het midden van de 19e eeuw was het
probleem van de slavernij een der moeilijkste
op te lossen sociale vraagstukken. Hier scheidde
het Nooroen der Vereenigde Staten zich van
het Zuiden. Tot de machtige voorstanders van
den slavenhandel behoorden de Democraten, die
in de voortleving van de slavernij een econo
mische noodzaak voor het Zuiden zagen. Hun
scherpste tegenstanders waren de Republikei
nen, de „Abolitionisten". De eenheid der Unie
te redden en te verstevigen, was de groote
missie van Abraham Lincoln.
Toen Lincoln in 1861 tot president werd ge
kozen en tien zuidelijke staten zich van de
Unie afscheidden, zocht de president met allen
ijver de eenheid te herwinnen. Het Zuiden ech
ter vormde de „Confederatie der sesessionistische
zuidelijke staten" en kozen een eigen presi
dent. Twee gezanten van de zuidelijke staten
verschenen als commissarionairs, om tusschen
het Noorden en het Zuiden onderhandelingen
aan te knoopen. Lincoln doorzag hun plan
nen en sprak: „Gelooven de menschen van
het Zuiden werkelijk, dat het Noorden de
vorming van een zuidelijk slavenrijk rustig
zal aanzien en deze vorming zonder stijd
zal toelaten?"
Hij liet den zuidelijken staten door zijn secre
taris een aan duidelijkheid niets te wenschen
overlatend antwoord toekomen, waarin hij
zeide, dat hij in de confederatie van het Zui
den geen onafhankelijke natie met een onwan
kelbare regeering zag, doch slechts een „een
zijdige en partijdige groep opgewondenen".
Het rustige antwoord van Lincoln bracht be
roering; het Zuiden begon te revolteeren. Van
alle kanten drong men aan op tegenwerking
en strijd, van welken aard ook, tegen het „weer
barstige Noorden". Het groote drama van den
Bondsoorlog, dat vier jaar duurde, was begon
nen. Na aanvankelijke overwinningen aan dc
zijde van de Zuidelijke troepen, verloor men
en moest men tenslotte de laatstovergebleve-
nen op 9 April 1865 terugroepen.
Lincoln was overwinnaar; in Juni 1862' vaar
digde hij voor het Territorium het verbod der
slavernij uit, dat in het daaropvolgend jaar,
in Januari 1863, van kracht werd.
De bevrijding der negers maakte een einde,
ofschoon lang geen radicaal, aan de schande
lijke onderdrukking, waaraan de nakomelin
gen der geïmporteerde Afrikaansche negers
bloot stonden. Zelfs de zotte beweging der „Ku
Klux Klan" en de gevreesde straffingen door
lynchmoord hebben niet kunnen bewerkstelli
gen, dat de negers van Amerika een achterlijk
en dom volk bleven. Integendeel: hun ont
wikkeling is voor de Yankees schrikbarend ge
worden.
Van jaar tot jaar neemt het aantal negers
leder jaar vergasten enkele rijke Amerikaansche negers eenige honder
den negerkinderen op 'n „negermaaltijd", uitsluitend voor de zwartjes be
stemd. Deze maaltijd is voor de klein tjes steeds een evenement, waarover
men reec^s dagen te voren spreekt
in Amerika toe. Ongeveer 10 pet. van
de inwoners van de Vereenigde Staten
zijn negers! Alleen reeds in New York
woont ongeveer 1/3 millioen negers, in
Philadelphia wonen er 290.000 en in Chi
cago 250.000. De Fordstad Detroit telt er on
geveer 140.000; de meeste dezer negers werken
in de Fordfabrieken en verdienen er evenveel
loon als de blanke arbeiders.
Niets is voor een Amerikaanschen neger pret
tiger dan de gedachte, dat hij op een....
blanken man gelijkt! De Amerikaansche ne
ger, die het in de wereld verder geschopt heeft
dan de meeste zijner broeders en zusters, stelt
daarom alles in het werk te „verbleeken", te
meer, daar hij er van overtuigd is, dat de
negroide eigenschappen der zich verblankende
kleurlingen in rijke mate in zijn nakomeling
schap worden overgedragen!
Eenige vooraanstaande negers in Amerika,
die hun grootste triomfen vierden, toen het
hun gelukte in het Amerikaansche Parlement
een rasgenoot te krijgen, geven zelfs onom
wonden hun meening over het Amerikaansche
negerprobleem te kennen, en beweren, dat er
binnen 100 jaar geen „zwarte" Amerikaansche
neger meer te vinden zal zijn, daar het ver
mengingsproces met het blanke ras, ondanks
de tegenwerking der blanken zelf, zoodanig zal
zijn ontwikkeld, dat men uit de huidskleur niet
meer kan onderscheiden of men met een blan
ke, dan wel met een kleurling te doen heeft!
Deze idee deelen de Parlementsleden in
Washington echter in het geheel niet, wijl zij
nog altijd hopen, dat spoedig een drastische
maatregel zal worden getroffen, waarbij het
den negers van Amerika in de naaste toe
komst onmogelijk zal zijn zich een maatschap
pelijke positie van beteekenis te scheppen. Deze
wensch spruit grootendeels voort uit sociaal-
rechtelijk oogpunt, daar de voor kleine sala
rissen werkende zwarte bevolking den blanken
arbeiders in Amerika millioenen betrekkingen
afneemt en daardoor ook de levensvoorwaar
den vernietigt, waarop de blanke Amerikaan
een grooter voorrecht denkt te bezitten, daar
hij degene was, die Amerika ontdekte, culti
veerde en het werelddeel tot hét voornaamste
aller werelddeelen maakte!
In Amerika staat men op het oogenblik voor
de moeilijke beslissing, of de adelaar het wa-
pendier moet blijven, dan wel of het een kal
koen moet worden. Zooals bekend, is de bevol
king van Amerika niet zoo bijzonder romantisch
aangelegd, maar richt zij zich meer naar het
zakelijke. Het bekende Amerikaansche tijd
schrift „Adweate" heeft zich onlangs met dit
probleem bezig gehouden en is energiek tegen
den adelaar als wapenteeken opgetreden. Men
is van meening, dat de adelaar de Amerikaan
sche mentaliteit zeer slecht representeert. De
kalkoensche haan daarentegen is nauw met ds
geschiedenis van de Vereenigde Staten verbon
den. Sedert oeroude tijden heeft dit dier mee
geholpen den rijkdom en den welstand van de
Amerikaansche boeren te bevorderen. Hij is
vorstelijk, maar tevens bescheiden en zelfbe
wust. Daarom vertegenwoordigt hij het best het
Amerikaansche nationale karakter. Tegenstan
ders van deze beweging hebben evenwel de sar
castische opmerking gemaakt, dat men de vo
gelteelt wel eens een ernstige schade zou kun
nen berokkenen, wanneer men den kalkoenschen
haan, die tot nu toe alleen gekweekt werd om
verorberd te worden, tot nationaal symbool zou
bevorderen. Want wie zou het wagen, dit hei
lige dier dan nog smakelijk op te eten? De aan
hangers van den kalkoenschen haan laten zich
evenwel niet van de wijs brengen en beweren,
dat Amerika een land van voorspoed is en dat
de bewoners niet alleen een kip, maar zelfs een
kalkoenschen haan in den pot moeten hebben.
Zou het daarom niet gerechtvaardigd zijn, dit
symbool van den algemeenen volkswelstand de
geheele wereld te toonen?
De oude, bekende ruiter F. Tsjiffeley heeft
onlangs het record paardrijden verbeterd. In
Amerika volbracht hij den langsten rit te paard,
die ooit door iemand gemaakt is. Den gewel
digen afstand van Buenos Aires naar Washing
ton legde hij in het zadel af. Het was een af
stand van ongeveer tien duizend mijl. Thans
is de heer Tsjiffeley van plan, om wederom te
paard een tocht naar Vuurland in Zuid-Ame
rika te maken. Hij vindt paardrijden de eenige
manier van reizen, daar men op deze wijze het
landschap en de menschen het best leert ken
nen. Hij is nu van plan het volgend voorjaar
van Buenos Aires te vertrekken en eerst het
gebied van de Rio Negro op te zoeken. Het be
langrijke eindpunt van zijn tocht is Patagonië
in Vuurland. In dit Zuidelijke gebied van
Zuid-Amerika met de Rio Limay en de Rio
Negro in het Noorden, de geweldige Cordilleras
in het Westen, de straat Magelhaen in 'het
Zuiden en den Atlantischen Oceaan in het Oos
ten bevinden zich nog de resten van de Pa-
tagonische oer-bevolking met hun oude drach
ten en zeden. Dit geheimzinnige land oefent
op iederen ontdekkingsreiziger een zekeren be-
korenden invloed uit. Dit is dus het land,
waarheen ditmaal de tocht van den ruiter
Tsjiffeley gaan zaL
Wanneer men de laatste mededeelingen,
welke de Tisjookeanskaja Swesda van het be
stuur der posterijen te Chabarovsk ontvangen
heeft, gelooven mag, dan zal men daar einde
lijk de zaken eens ernstig gaan regelen. Aan
al datgene, wat tot nog toe zoowel de postbe
ambten als hun cliënten zoozeer verbitterde,
zal een einde gemaakt worden. De ergerlijke
diefstallen gullen niet meer voorkomen, de
onjuiste bestelling van brieven zal tot het ver
leden gaan behooren en alles alles zal weer
goed worden.
En dat moet op de volgende wijze worden
bereikt: De posterijen zullen aan de verzenders
van brieven bepaalde eïschen gaan stellen. Het
gaat toch niet aan, dat men maar eenvoudig
het adres schrijft, een postzegel op de enve
loppe plakt en den brief in de bus werpt!
In de toekomst zal men aan iederen brief
een bon moeten hechten, waarop de drie vol
gende vragen beantwoord zijn: 1. Blijft de ge
adresseerde nog langen tijd aan het door U
aangegeven adres wonen? 2. Wacht hij drin
gend op Uw brief? 3. Bezit hij een hond, een
kat of een ander huisdier?
De bittere ervaring leert, dat het gebrek aan
kennis over deze drie vragen maar al te dik
wijls een bron van allerlei onaangenaamheden
is. Zoo is er een aangeteekende brief voor de
burgeres Kalasjnikowa op de Gr. Wolotsjajews-
kaja. Moet deze brief nu werkelijk naar dit
adres de duivel mag weten, waar die straat
ligt gebracht worden?! En dit alles voor 40
kopeken? Men kan hem weliswaar omdat de
geadresseerde „gestorven" is of het huis verla
ten heeft, zonder een nieuw adres op te ge
ven aan den afzender terugsturenMaar
zulks kan onprettige complicaties met zich
medebrengen, wanneer plotseling blijkt, dat de
geadresseerde leeft en gezond is en niet in de
verste verte aan een verhuizing denkt. Dan is
het toch veel aangenamer, daarover onmiddel
lijk zekerheid te krijgen!
En in het tweede geval. Misschien slaapt de
geadresseerde rustig en denkt hij er in het ge
heel .niet aan, dat hij wel eens een brief zou
kunnen ontvangen in dat geval kan men
het epistel ook een of twee maanden laten
liggen, zonder gevaar om zoo te zeggen.
En tenslotte de kwestie met de huisdieren!
Een partijgenoot-briefbesteller schrijft: „Over
handiging onmogelijk wegens gevaarlijken
hond" en dan blijkt later, dat de geadres
seerde slechts een bok bezit. Als hij dat gewe
ten zou hebben, dan zou hij „wegens den bok"
geschreven hebben!
In de tuinen van het voormalig keizer
lijk Paleis in Peking in China, bevindt zich
een merkwaardige vischvijver. Sinds jaren
had geen mensch er meer aandacht aan ge
schonken en daarom baarde het groot op
zien, toen een Amerikaan, Joe Loweff, 12
jaar geleden aan de Chineesche regeering
verlof vroeg, in dezen vijver te mogen vis-
schen. Hij bood daartoe een som van
450.000 dollar aan en het verzoek werd in
gewilligd.
Iedereen, die hiervan hoorde, was buitenge
woon verbaasd en vroeg zich af, wat Joe Lo
weff er in zag, om juist in dien vergeten vijver
te gaan visschen. Zijn familieleden ergerden
zich nog het meest, daar zij het zeer dwaas
vonden. Maar na jaren zou blijken, dat Joe
Loweff een flink zakenman was geweest. Al
tijd had Joe Loweff zeer veel van boeken ge
houden en bij voorkeur snuffelde hij in oude
vergeelde perkamenten. Zoo had hij eens ge
lezen, dat de keizers van China gedurende
eeuwen van hun rijke onderdanen visschen
voor dezen vijver ten geschenke gekregen had
den. Deze visschen waren voorzien van een
gouden ring om hun staart en daaraan weer
een gouden naamplaatje, met den naam van
den schenker er op.
Loweff verkreeg nu het vischrecht en be
gaf zich naar Peking, om aldaar den vijver te
onderzoeken. Wat hij gedacht had, kwam na
tuurlijk uit. Niemand begreep iets van zijn
geheime plannen. Hij onderzocht den bodem
van den vijver en zag daar, zooals hij wel ge
dacht had, in de dikke laag modder, honder
den skeletten van visschen met aan hun staart
den gouden ring met het naamplaatje. Het be
drag, dat hü voor het vischrecht betaald had,
was heusch niet te hoog geweest. Hij maakte
een reuzen zaak! Door den verkoop van de
oude, gouden plaatjes verdiende hij meer dan
een millioen dollar. Hierdoor is de gelukkige
visscher nog rijker dan anders geworden en
zijn familie-leden, die hem destijds reeds had
den laten onterven, zijn thans weer de beste
vrienden met hem!
Eenigen tijd geleden is te Wolverhampton
Hadji Ali gestorven, de man met de twee
magen, die nog steeds het raadsel was voor alle
dokters en professoren.
Zijn lijk werd naar New Cork overgebracht.
Hadji kon horloges, levende vischjes, zijden
zakdoeken en op bevel heele watermassa's ver
werken en het weer uitspuwen. Hij dronk daar
op een massa water en gaf alles dan weer in
dezelfde volgorde als hij het ingeslikt had,
terug.
Hij rookte 20 cigaretten tegelijk, slikte de
rook door, dronk 5 6 liter water en blies dan
den rook weer uit.
Ofwel hij nam 3 verschillende kleuren vloei
bare verf en gaf steeds de kleur, die men
wensch te, terug, en wel öf als een straal of als
fijnen regen.
Door deze wonderlijke dingen had hij ver
schillende bijnamen, zooals „Het nieuwe Wereld
wonder", de „Menschelijke vulkaan" enz.
Zijn dochter verklaarde, dat hij nooit maag
pijn heeft gehad.
Paul Bastet gevoelde zich, bij de eerste ont
moeting reeds, tot Irma aangetrokken. Het
meisje was dan ook jong, knap, en miste
overigens geen der eigenschappen, die een
jonge vrouw aantrekkelijk maken. In tegen
stelling met veel andere meisjes van haar soort
en leeftijd, was ze degelijk. Waar anderen zich
aan allerlei lichte en sensationeele lectuur te
buiten gingen, daar las Irma goede en ernstige
boeken.
Op 't kantoor waar zij werkzaam was, meen
de iedereen, dat Egon de voorkeur bij Irma
had. Reeds bijna een jaar lang had hij omgang
met haar gehad, vóór dat Paul tot de Lester-
Sindicaten compagnie was toegetreden. En
Egon had juist het tegenovergestelde karakter
van Irma. Hü was altijd vroolijk en opgewekt
en scheen zich zeer gelukkig te voelen. Er wa
ren dan ook menschen, die van meening wa
ren, dat Egon juist het type van een man
was om Irma tot een gelukkige huismoeder te
maken.
Paul Bastet echter was een heel ander soort
jongmensch dan Egon. Hü was niet sterk van
lichaam, maar had zich ijverig op de studie
toegelegd. Psychologie was wel z'n geliefkoosd
vak. Daarin had hü zich een uitgebreide kennis
verworven. Toegerust met die kennis, besloot
hü een overwinning te behalen en Irma van
den jongen, vroolijken Egon afhandig te ma
ken. Hij had een hekel aan hem, omdat het
jongemensch zijn mededinger was in z'n liefde
tot haar.
Een der sterkste factoren, die Paul Bastet
bekend waren, waarom een meisje een man
tot echtgenoot wenscht is, wanneer hü in
meerdere opzichten aan haar karakter en per
soonlijkheid tegemoet komt. De eerste be-
langelooze liefde van elk meisje zün aan haar
vader en moeder gewijd. Deze zün de twee
menschen, die zij zich onwillekeurig tot voor
beeld zal stellen bü het kiezen van een man.
Paul besloot dan ook onverwijld in die rich
ting aan 't werk te gaan. Als Irma het aan de
telefoon-centrale niet al te druk had, maakte
hij van de gelegenheid gebruik om op een ne-
derbuigende manier wat met haar te praten.
Zonder moeite ging dat niet, want het meisje
was terughoudend en niet mededeelzaam van
aard, maar Paul was slim, vasthoudend en ge
duldig. En uren lang kon hij 's avonds op z'n
kamer zitten peinzen om zich de beeltenis van
haar vader voor oogen te stellen, om zich dan,
om zoo te zeggen, in die rol in te studeeren.
Reeds had hij ontdekt, dat haar vader niet
rookte. Omzichtig deelde hü Irma mede, dat
ook hij het rooken had opgegeven, en zorgde
hij er voor dat zij hem nooit met een sigaar,
een sigaret of een pijp zag.
De meeste mannen op 't kantoor droegen
een fleschje met wiskey bij zich, maar toen
Irma zich eens had laten ontvallen, dat haar
vader geheelonthouder was, liet Paul z'n
fleschje thuis en dronk alleen een glas wiskey
als hü 's avonds op z'n kamer was.
Het duurde niet lang, of hü vernam, dat
haar vader lid geweest was van de radicale
partij. Een week later liet hij zich als terloops,
ontvallen dat ook hij sympathiek tegenover
die partü stond.
Irma's vader had nooit krachttermen of
ruwe taal gebezigd en van den dag af, dat hij
dit wist, zuiverde ook Paul zün taal.
Met minachting en
een sterk gevoel van
-i. rj kerel maar meer tijd
Van Z n liefde i aan de studie besteed
had en dus meer ont-
wikkeld was, evenals
hij. Het zou echter een goede les voor dien Egon
zijn. Diens vroolijkheid en zelfvertrouwen zou
den een geduchten knak krijgen.
Toen Paul Bastet nog vernam, dat Irma's
vader het liefst donkere kleeren en een deuk
hoed droeg, droeg hü ze ook. Zelfs een exem
plaar der soort en van de kleur van den wan
delstok die haar vaders trouwe metgezel op z'n
wandelingen was geweest, schafte de in de
psychologie zoo ervaren jongeman zich aan.
Op een Maandagochtend dat Paul zich weer
naar de telefoon-centrale begaf, zag hij een
ander meisje op Irma's plaats zitten.
„Is Irma soms ziek?" vroeg hü aan den chef
der afdeeling.
„Neen,", antwoordde deze. „Ze is gisteren vrü
onverwacht met Egon getrouwd. In de laatste
paar weken voelde zij zich wat zenuwachtig en
overwerkt. Egon vond het daarom beter, maar
niet tot 't voorjaar te wachten, zooals ze eerst
van plan waren geweest."
„Met Egon getrouwd?" herhaalde Paul
werktuiglük en als wezenloos.
„Zooals ik je zeg, vind je dat zoo vreemd?
Egon is een heel aardige, joviale kerel. Juist
een man voor haar. Irma heeft al verdriet ge
noeg in d'r leven gehad. Toen ze een jaar of
15 was, heeft haar vader in een aanval van
drift of waanzin een misstap begaan; daarvoor
heeft hü tien jaar gekregen."
Amerikanen zijn doorgaans practische
menschen en zü interesseeren zich minder
voor de vraag „hoe de dollars worden ver
diend" dan wel voor de resultaten. Vandaar
dat een origineele firma als de „Reminder
Service" de algemeene achting verwerft bü
de Amerikanen van 1937
Het ware weinig oorspronkelijk om vast te
stellen dat Amerika het land is van de onbe
grensde mogelijkheden; dat wordt onophoude
lijk en afdoende bewezen door een reeks feiten
en omstandigheden in de Nieuwe Wereld, waar
over de solide Europeaan zich hooglijk verbaast
en die door de moderne Amerikanen als volko
men begrijpelijk en logisch geaccepteerd wor
den.
Wat in de Nieuwe Wereld sinds lang burger
recht heeft verkregen is veelal voor Europa nog
verre toekomstmuziek en de Amerikaansche
dame, die heden ten dage in het warenhuis door
een druk op den knop het begeerde artikel via
den loopenden band langs zich laat glijden,
compleet met den bijbehoorenden cassabon,
waarmee zij zich naar de cassière begeeft, zou
zich moeilijk kunnen voorstellen dat „over
there" in Europa nog veelal met diep ontzag
naar een mechanische roltrap wordt gekeken
Natuurlijk heeft ook New York nu en dan zijn
nieuwtjes, meestal gebaseerd op de practijk van
het dagelijksch leven en het is op het oogenblik
zoo, dat geen enkel New-Yorksche zakenman
nog iets te zijner verontschuldiging kan aan
voerenwanneer hij iets vergeten heeft, on
verschillig of het de ochtendkus aan zijn vrouw
betreft, alvorens hij zich naar zijn kantoor be
geeft of de aankomst van een zakenrelatie, die
een maand van te voren is aangekondigd.
Tenslottewanneer de congresman vergeet wat
hij den inwoners van den staat Massachusetts
beloofd heeft, wanneer men den geboortedag van
Tante Amalia niet meer onthouden heeft dan
is ook voor dit alles onder geen enkele omstan
digheid meer een verontschuldiging aan te voe
ren!
Opdat al deze verstrooidheden niet meer
voorkomen en er niets vergeten wordt, werd
er onlangs een onderneming in het leven
geroepen, die zich tot taak stelt haar cliën
ten aan die dingen te herinneren, die deze
anders zouden hebben vergeten.
De moderne psychologie heeft vastgesteld, dat
gewoonlük die zaken vergeten worden, die on
aangename gedachten opwekken. De „Reminder
Service" dat is de naam van deze nieuwe
Amerikaansche instelling heeft het zich tot
een plicht gerekend om zich te belasten met
het herinneren aan die dingen, die aan het ge
heugen van den Yankee plegen te ontsnappen.
De telefoonbel rinkelt en een lief stemmetje
laat zich hooren: „Morgenochtend vroeg, pre
cies om 9 uur, arriveert Oom Arthur aan het
Pennsylvania-Station. Hij blijft twee weken en
hij houdt erg veel van spinazie met hard ge
kookte eieren".
In gevallen, waar de telefoon dezen dienst
niet kan waarnemen, zün het telegrammen,
welke gekabeld worden en koeriers, die bood
schappen aan de deur afgeven 24 uur per
dag, jaar in, jaar uit....
Deze onderneming „ter herinnering" aan den
loopenden band, dankt eigenhjk zijn ontstaan
aan een argeloos club-idee. In de New-York-
sche „Breakfast-Club" kwam een vijf-en-twin
tig-tal heeren eens tot de bekentenis dat zij
regelmatig hun trouwdag vergaten. (De psycho
logie zou hun dat heel zwaar aanrekenen!)
Maar als practische Amerikanen vertoefden zij
niet lang bij de vaststelling van dit feit alleen,
noch bij de kwestie of zij zich dien datum al of
niet met genoegen herinnerden. Zij besloten
hieraan paal en perk te stellen en schaften zich
een „secretaris" aan, die uitsluitend tot taak
had, twee dagen vóór den bewusten datum, de
heeren aan het feit te herinneren.
Dat was zoo ongeveer de kern, waaruit de
wijdvertakte organisatie ontsproot. Het gevolg
was, dat het terrein der vergeetachtigheid in
heel zijn uitgestrektheid bewerkt werd. Via dien
eënen secretaris ontstond een staf van dozijnen
bedienden van de meest verschillende soort. Uit
de kerntroep der 25 heeren groeide een leger
van tienduizenden cliënten, die zich a raison
van enkele dollars per maand op den „onthoud-
dienst" abonneerden.
Aanvankelijk maakte de onderneming gebruik
van een code-boek dat iederen abonné ter hand
gesteld werd en waarin de duizend dingen die
men pleegt te vergeten netjes gerangschikt
stonden, voorzien van een nummer. Wanneer
vervolgens de „Reminder Service" zijn waar
schuwing liet hooren: „Denkt u morgen aan
nummer 121" dan was er niemand van de huis-
genooten die daaraan aanstoot kon nemen,
omdat men de beteekenis niet kende. Maar bij
de van huis uit vergeetachtige menschen stuit
te dit systeem op technische bezwarenom
dat er in de practijk te veel nummers verwis
seld wterden, met alle onaangename gevolgen
van dien. Wij willen ons hier niet in alle con
sequenties van die vergissingen verdiepen, maar
het ligt voor de hand dat zij dikwijls tot de
zonderlingste resultaten leidden. Het code-boek
werd dus afgeschaft en voortaan werden de
waarschuwingen in beknopt gestelden vorm
doorgegeven.
Uit de statistieken van de „Reminder Ser
vice" bleek spoedig dat de volgende dingen
regelmatig Werden vergeten: afspraken met
den tandarts, het bijwonen van huldigingen of
vergaderingen, waarvoor men een convocatie
had ontvangen, geboortedagen van familieleden
en het terugsturen van op-zicht-gezonden boe
ken en geleende boeken uit de bibliotheek. Voor
al deze gevallen doet de „onthoud-dienst" prij
zenswaardig werk.
De klant of abonné kan zelf vaststellen op
welke wijze hij aan zijn plichten wil worden
herinnerd, per telefoon, telegram of persoon
lijke boodschap. Men moet voorts bedenken dat
de meest huiselijke en „gewone" vergeetachtig
heden in Amerika dikw'ijls een grooter betee
kenis hebben dan elders, in verband met de
vaak verbluffende gronden, waarop de Ameri
kaansche rechter een echtscheiding uitspreekt!
Een van die begrippen is „veronachtzaming"
van de echtgenoote en men begrijpt welke nut
tige diensten de „Reminder Service" in dat
opzicht verrichten kan.
„U vergeet en wij onthouden" is het devies
van deze typisch-Amerikaansche instelling, aan
een filiaal waarvan men in Europa waarschijn-
hjk vooralsnog niet zal denkenOf de be
hoefte er aan minder groot is dan in Ameri
ka....?
Bü alle congressen en studiedagen maken de
Amerikanen altijd toekomstplannen. Zelfs de
President der Ver. Staten heeft zich hiervoor
geïnteresseerd. Uit al die berichten kan men
zich zoo ongeveer voorstellen, hoe de wereld er
in 1960 in Europa, Amerika, Australië, in de
beschaafde streken van Azië en Afrika zal uit
zien.
De bouwstijl zal over 25 jaren natuurlijk veel
vereenvoudigd zijn. De huizen zullen dan veel
goedkooper zijn. Ze zullen „klaar" afgeleverd
worden. Men behoeft alleen de muren aan el
kaar te hechten, de ramen er in te hangen
enhet huis is klaar.
De huizen zijn natuurlük alle voorzien van
instrumenten die voor een goede luchtverver-
sching zorgen.
Men zal er o.m. verrekijkers in aantreffen en
de bezorging der kranten zal zeer vereenvou
digd worden, 's Morgens steekt men een vel pa
pier in eèn bepaald toestel en korten tijd na
dien kan men de gedrukte krant er uit halen.
En in de techniek kan men dan natuurlijk
al lang uit alle mogelijke planten wol fabri-
ceeren. De productie van gummi en andere wa
ren zal zoo vlug gaan, dat gebrek aan een en
ander niet meer te duchten is.
Voor de luchtvaart heeft men in 1960 spe
ciale vlieghavens voor het transport van goede
ren. De machines vliegen dan zonder beman
ning, met 'n electrische stuur-inrichting. Ben
zine wordt volgens Duitsch model uit kolen
verkregen. Op de katoen-planterüen, die men
hier en daar nog zal aanleggen, zullen pluk-
machines met electrische oogen rondrüden.
Men kent geen plantenziekten meer. De wereld
zal een hoogst aangenaam verblijf geworden
zijn. Natuurlijk op voorwaarde, dat de ontwik
keling zoo verder gaat als nu en er zich geen
ernstige stoornis voordoet, die den gang van
zaken in een andere baan zou leiden.
In 1935 genoten in de Ver. Staten 41 perso
nen een inkomen van 1 millioen dollar en meer.
In 1916 waren er nog maar 33. Volgens dezelfde
statistiek kwam in 1935 op iedere 3.100.000 in
woners één millionnair voor, in 1936 nog één
op de 3.900.000 inwoners. 1929 wordt wel als
het gunstigste jaar gekenmerkt. In dat jaar
beschikten niet minder dan 513 Amerikanen
over een inkomen van een milllöen dollars per
jaar. In 1935 hadden 23 personen een inkomen
van 1 millioen dollar, 8 van 1% tot 2 millioen,
2 van 2 tot 3 millioen dollar, 7 van 3 tot 4 mil
lioen dollar en één had zelfs een inkomen van
4 tot 5 millioen dollar per jaar. De belastingen,
welke deze menschen moeten betalen, hebben
een som van 4 millioen dollar in de schatkist
gebracht.
De politie-autoriteiten in Brighton zijn druk
bezig met proeven te nemen met een nieuw
type radio-ontvangtoestelletje in zakformaat
voor de dienaren van de Heilige Hermandad-
De ontvanger is een twee-lampstoestelletje, dat
met batterijen werkt en dat verbonden is aan
een signaalbelletje. Het totale gewicht bhjft nog
ruim onder 1 K.G. en het belletje waarschuwt,
zoodra er een bericht wordt doorgegeven. De
actie-radius bedraagt zes zeven Engelsohe
mijl.
V
