EX7ÏÏA
AKKERTJES
De avonturen van een verkeersagentje
3(d oetftaal vonden datj
üRHIHè
Groote werken in
Groningen
m
F 250.-
VRIJDAG 8 JULI 1938
Strijd om den Smeroe
George Lansbury
de koningin
i Piombino verwacht j
„Nationale minderheid"
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN ONGEVAL
DOOR
CHARLES
GARVICE
Nu allerwegen wordt gezocht naar objecten,
wier uitvoering in aanzienlijke mate den
g-eesel der werkloosheid zal kunnen ver
zachten en inderdaad ook op vele plaatsen in
dit opzicht energiek de hand aan den ploeg
wordt geslagen, waarbij dikwijls echter het nut
van het verschafte werk slechts zeer proble
matisch is, stemt het tot groote voldoening, dat
thans in de provincie Groningen een aantal
Werken ten uitvoer zullen worden gebracht, die
van den eenen kant aan honderden gezinnen
geruimen tijd arbeid zullen verschaffen en bo
vendien van den anderen kant een groot alge
meen belang zullen dienen. Wij bedoelen op de
eerste plaats de plannen voor uitgebreide land
aanwinning in den Dollard, waarvoor dezer da
gen de definitieve goedkeuring van den minis
ter van Sociale Zaken is afgekomen. Deze plan
hen, die reeds dateeren van 1929 zijn in 1935
opnieuw aan de orde gekomen, waarna ten
slotte na langdurige onderhandelingen met de
diverse eigenaren ongeveer volledige overeen
stemming is bereikt. Het betreft 'n aan te win
nen gebied van 500 hectare, voor de verkrijging
waarvan alleen aan arbeidsloon f 200.000 be-
hoodigd is. De dagelijksche leiding van de uit
voering zal worden opgedragen aan de Neder-
landsche Heide-maatschappij, terwijl de hoofd
leiding zal berusten bij den noofdir.genieur van
den provincialen waterstaat van Groningen.
Voorloopig zullen ongeveer honderd man wor
den te werk gesteld, welk aantal binnen af-
zienbaren tijd aanzienlijk zal worden uitgebreid
De ministerieele goedkeuring houdt in 't ver-
leenen van subsidie uit de Rijksmiddelen.
Een werk van grooteren omvang, waartoe
ook reeds geruimen tijd pogingen in het werk
Werden gesteld, betreft de verbetering en ver
breeding van het Hoendiep en van het Aduar-
derdiep. Ook dit werkobject, dat twee jaar
lang aan zeshonderd arbeiders arbeid zal ver
schaffen en waaraan 6 a 7 ton zal worden ver-
loond, is door bovengenoemden minister goed
gekeurd, met dien verstande, dat het geheele
werk door den Rijksinspecteur voor de werk
verschaffing namens den minister wordt uit
gevoerd, waarbij de provincie een bepaald ge
deelte der kosten betaalt. De werkzaamheden
zullen omvatten de verbetering en verbreeding
van het Hoendiep vanaf de basculebrug over
het Eendrachtskanaal tot aan Vierverlaten,
benevens de verruiming en bochtafsnijding in
het Aduarderdiep vanaf Vierverlaten tot aan
het nieuwe kanaal DorkwerdAduard. Voor
laatstgenoemd werk moet 300.000 kubieke meter
grond worden verwerkt en voor het Hoendiep
ongeveer het dubbele. Een en ander zal hoofd
zakelijk in handwerk worden uitgevoerd. De te
werk gestelde werkloozen, die, zooals gezegd,
twee jaar arbeid krijgen, zullen gerecruteerd
worden uit de stad Groningen en verder uit
diverse gemeenten in het Westerkwartier als
Leek, Grijpskerk, Zuidhorn en andere. Van het
Aduarderdiep worden liefst vier bochten afge
sneden, terwijl het oude gedeelte wordt ver
breed. Bij een diepte van twee en een halven
meter zal de bodembreedte 32.50 meter bedra
gen, terwijl het Hoendiep op 34 meter wordt
gebracht. Tenslotte zal de beruchte bocht te
genover het gemaal De Verbetering, die reeds
zoovele doodelijke ongelukken veroorzaakte,
worden afgesneden en vervangen worden,door
een nieuwen weg, die een aarden baan krijgt
van 18 meter breedte en achter om de fabriek
loopen zal. Van deze belangrijke werken aan
den Dollard en de kanalen is derhalve de uit
voering definitief en als men dan nog weet
dat gedeputeerden aan de Provinciale Staten
een plan hebben overgelegd tot aanleg van
nieuwe en verbetering van bestaande provin
ciale wegen, waarvan de kosten op niet minder
dan vijftien' millioen zijn begroot, dan zal men
moeten toegeven dat de provincie Groningen
niet achteraan komt in de bestrijding der
rampzalige werkloosheid.
De sportieve strijd, nog lang niet uitgevoch
ten tusschen de Nederlandsche marine en de
familie Maduro om het bezit van den Looden
Verrader, heeft wel eenige overeenkomst met
een anderen, niet minder sportleven strijd tus
schen het Kon. Ned. Indische leger en de Ned.
Indische marine om het bezit van den
Smeroe. Een kennis, die er enkele jaren van
zijn leven heeft doorgebracht, vertelde ons
ervan, aldus een inzender in de „Nieuwe Rot-
terdamsche Courant."
Een jaar of tien geleden, toen het garni
zoen van Malang op oefening was in het
Tenggergebergte, nam de infanterie, na heel
wat omzwervingen door de Zandzee, den
Smeroe in bezit en legde ter eere van de
overwinning tegen den dooden krater als
monument uit vulkanische steenen het
nummer van het zegevierende bataljon.
Eenige maanden later kwamen marine
mannen van het sanatorium te Malang op
vreedzame expeditie langs de moeilijke
paden van het uitgestrekte bergplateau
der „Hooglandmenschen" en zetten zich
eveneens tegen de helling van den „Hemei-
berg" te rusten. Daar ontdekten zij het
monument der Malangsche infanterie. Zij
namen de steenen op en verplaatsten ze,
en toen ze heengingen lagen de blokken
netjes gerangschikt tot een anker.
Eenige jaren vergingen en weer besteeg
het Malangsche garnizoen den Smeroe. Tot
hun groote verbazing en niet geringer er
gernis zagen de infanteristen het gedenk-
teeken van hun roem omgestapeld tot het
symbool der marine. Ook zij gingen aan
den arbeid, zwoegden het anker uiteen en
herstelden het eereteeken van hun wapen.
Weer brandde eenige jaren de zon over
het gesteente, woeien de wolken en het
onweer er overheen, misschien ook enkele
rookslierten van den Bromo of den Djong-
gring Seloko. Een enkele eenzame kwam
er en verdween.
Dan kwamen de marinemannen uit het
Malangsche rusthuis weer terug en de
steenen werden weer een anker.
Totdat de infanterie
Wij weten niet, wie er het laatst is ge
weest. Als een van degenen, die dit leest,
uit Tosari of Soekapoera, uit Sendoera of
Goeboek-Klakah, of als gast in de gast
vrije hoeve van den heer Gisius, zwervend
door den Tengger de steenen ziet, zal hij er
uit kunnen lezen, wie er het laatste was,
de infanterie of de mannen der marine
uit Malang.
George Lansbury is een van die in de poli
tiek zoo gevaarlijke menschen, wier-
mooie karaktereigenschappen ons doen
vergeten, dat zij fanatici en extremisten zijn.
Hij is een godsdienstig man, hij is een humaan
man, hij is een bescheiden man, maar wanneer
hij, toen hij nog in de kracht van zijn leven
was, de macht in handen gekregen had, dan
zou er, ondanks hemzelf, van godsdienst en
humaniteit in Engeland niets anders overgeble
ven zijn dan de asch van de smeulende puinen
der maatschappij.
Zijn bonhomie, zijn vriendelijkheid, zijn
menschenliefde zijn niettemin echt. Hij poseert
niet. Maar menigmaal hebben zijn partijge-
nooten geposeerd met zijn aantrekkelijke ge
moedseigenschappen. En dan vergaten anderen,
die niet zijn partijgenooten waren, hoe vaak
zijn woorden de woorden van klassenhaat en
revolutie geweest waren.
Het is waar, dat zelfs die haat bij hem een
„haine sacrée" was, zooals de Franschen het
paradoxaal uitdrukken; dat zij veeleer een
uiting was van liefde voor de misdeelden; dat
hij zelf geen mensch en geen dier leed zou
kunnen doen. Hij was een van die mannen, die
speelden met vuur, en diep rampzalig geweest
zouden zijn als er brand gekomen was.
Maar gevaarlijk is zoo een man des te
gevaarlijker omdat hij persoonlijk zoo aantrek
kelijk en bovendien in de hoogste mate eerlijk is.
Thans is George Lansbury hoogbejaard en
bedaard. De volksmassa van Oost-Londen
aanbidt hem en het West-End heeft langen
tijd graag met hem gespeeld, zooals hij zelf ge
speeld heeft met vuur, maar de patriarchale
Lansbury van heden blikt op de rumoerige we
reld neer met een „lodderoog" en voelt zich
wellicht heel gelukkig, omdat de revolutie, die
hij gepredikt heeft, niet uitgebroken is. En
ook want wij moeten eerlijk zijn omdat
zekere hervormingen, waarvoor hij steeds op
gekomen is, zijn doorgevoerd, en tot een ver
betering en veraangenaming van het leven der
volksklassen geleid hebben.
Dezen ouden man, die minister en partijleider
geweest is, ofschoon hij nooit eenige persoon
lijke eerzucht gekoesterd heeft, zien wij thans
nog slechts in zijn vriendelijkheid en zijn
menschlievendheid. Nooit zal hij gerangschikt
worden onder de groote politici van zijn tijd.
Hij heeft zich nooit laten voorstaan op de po
litieke begaafdheid van een Snowden, een Mac
Donald, een Henderson (allen jonger dan hij,
maar geen hunner meer in leven)hij is ook
nooit een man geweest van groote energie en
onvermoeide werkkracht. Integendeel: George
Lansbury is een doodgewoon doorsnee-mensch,
en dit is zeker niet zijn geringste aantrekkelijk
heid. Hij heeft er meer stemmen mee verwor
ven dan Snowden met zijn geweldig brein,
MacDonald met zijn inspiratie en Henderson
met zijn organisatie-talenten. De arbeiders, die
op Lansbury stemden, stemden op zichzelf.
13 "Akkertjes" is nu de inhoud van 'n koker van
12 stuivers. Uw voordeel ligt dus voor de hand.
Neemt daarom 'n glazen buis "AKKERTJES" in
voorraad, dan heeit U er één extra. Bovendien
heeft U ze dan altijd in huis, bij nacht en ontij.
"AKKERTJES", recept van Apotheker Dumont,
bevatten een bijzondere samenstelling. Ze ver
drijven daardoor snel Hoofdpijnen, Migraine,
Kiespijn, Rheumatische pijn, Spierpijnen, Ze
nuwpijnen, Lendenpijn, Kou, Griep en Koorts.
Alom verkrijgbaar. Per doos van 2 stuks - 2 stui
vers en een koker met glazen bui* van 13
In zijn „wilden tijd", die voortduurde tot lang
nadat zijn haren begonnen te grijzen, heeft hij,
ondanks zichzelf, veel verbittering aangekweekt
tusschen de klassen, vergetend dat slechts wei
nigen, tot wie hij het woord richtte, waren ge
lijk hij, die iederen Zondag naar de kerk ging,
en zooals dat in zijn secte geoorloofd is
menige leekepreek hield, vol nederige liefde
tot Christus. En wanneer hij buiten de kerk
vaak opvlamde, en woorden uitschreeuwde, die
zijn toehoorders de vuisten in oproerige woede
deden ballen, dan mogen wij niet vergeten, dat
hij een zoon was van het armste Londen, waar
in zijn kinderjaren zoo veel ontbering en zoo
veel onrecht heerschten.
Wijzelf ofschoon een kwajongen, vergele
ken bij den 79-jarigen Lansbury hebben nog
iets van dat Londen gekend, eniets van
Londen weten, is veel in Lansbury verontschul
digen.
Wij hebben Hackney, in het verre Noorden van
Londen, gekend, toen het reeds een heel ander
Hackney 'was dan in Lansbury's jeugd, maar
toch niet het Hackney van vandaag en zelfs
dat lijkt nog niet op een paradijs.
In deze sombere, dood-arme wijk stapte in
1871 een 13-jarige jongen het kantoortje van
een steenkolenhandelaar, Mr. George Alfred
Warren, binnen en vroeg om een baantje.
Mr. Warren, een man van zoowat 30 jaar,
keek verwonderd op den jongen neer, ofschoon
het in dien tijd niets bijzonders was dat een
kind kantoren en werkplaatsen afliep, in de
hoop een paar shillingen per week te kunnen
verdienen.
„Wie ben je?" vroeg hij.
De kleine George Lansbury noemde zijn naam.
„Dan ken ik je vader," zei de steenkolenhan
delaar; „maar waarvoor zou ik je kunnen ge
bruiken?"
George vertelde hem dat hij sinds zijn elfde
jaar „klerk" bij een anderen steenkolenhande
laar geweest was; hij kende het vak dus.
Mr. Warren nam hem aan.
Zaterdag is hij op 95-jarigen leeftijd gestor
ven. George Lansbury was onder den indruk toen
hem het bericht van den dood van zijn ouden
baas bereikte.
Hij was een goede baas vertelde de oud
minister en partijleider. „Ik kreeg 5 shillings
per week en ik moest orders ophalen, kolen hel
pen afladen en met Mr. Warren in diens pony
wagentje door Londen rijden."
Terwijl Mr. Warren bij de klanten zat, moest
George pp den pony passen, opdat deze er niet
van doorging. Op zekeren dag struikelde de
pony op een helling bij Millwall, in de dokken-
wijk. en de toekomstige minister en zijn patroon
werden in een boog over den weg geslingerd.
Een deel van den tijd moest George in het
kantoortje in Hackney zitten om op orders te
wachten, en dit was een treurige bezigheid,
want soms kwam er niet meer dan één bezoeker
per dag. George doodde den tijd met verwoed de
kranten te lezen. Hij stelde toen reeds een al-
les-beheerschende belangstelling in de politiek,
en de lectuur was spannend, want het voor
naamste nieuws van dien tijd werd gevormd
door den Fransch-Duitschen oorlog en de Pa-
rijsche commune. Als Mr. Warren's zaak beter
beklant geweest was, zou George Lansbury wel
licht minder socialisme opgedaan hebben!
Hij beklaagt zich niet over zijn toch niet
zeer aanlokkelijke kinderjaren. „Gelukkig en
zorgeloos" noemt hij ze. Het is teekenend voor
zijn zonnig, tevreden karakter. George Lans
bury heeft steeds gevonden, dat hij het zelf goed
had, maar hij heeft steeds zoo verwoed gestre
den omdat hij meende dat anderen het niet
goed hadden.
Een prachtige muziektent was gebouwd en daarop hadden
de muzikanten plaats genomen. Onder leiding van den ezel
speelden de muzikanten allerlei aardige deuntjes. Het varken
sloeg den trommel en het had schik in het geval, want het
zong er ook bij.
En op de vroolijke tonen van de muziek begonnen de feest
gangers te dansen. Men danste in het rond onder het zingen
van allerlei liederen. Serpentines werden uitgegooid en con
fetti warrelde door de lucht. De hond had zich een toeter
gekocht en daar zwaaide hij mede, als hij er niet op blies.
Op het postkantoor van Piombino speelt
de telegraaf zijn nijdig tik-tak-liedje. Dat
doet zij slechts enkele malen per dag, want
Piombino is een rustig plaatsje, met weinig ver
keer en vertier. De ambtenaar volgt dat geklik
klak, zijn waakzame oogen zijn allengs in ver
wondering overgegaan en als het sluitteeken
doorkomt, is de man zichzelf niet meer meester.
Als in extase houdt hij de smalle strook vast
en leest, nu wel al voor de vijfde maal het be
richt:
„Graaf Salvatana, Piombino, kasteel Humber-
to. Aankomst van de koningin vanmiddag om
14.30, personentrein. Giovanni."
Als de ambtenaar het telegram voor de zesde
maal heeft gelezen, kan hij zijn verwarde ge
dachten nog niet de baas. De koningin komt?
Ongeloofelijk! Hare Majesteit zelf brengt een
bezoek aan dit onmogelijke nest, dat Piombino
heet? Hoe lang zit hij nu hier al weer? „De
koningin komt," dreint het opnieuw door zijn
weinige hersenen, de koningin... de koningin...
Graaf Salvatana had uitgebreide relaties, dat
wist de ambtenaar uit de vele brieven en ver
schillende telegrammen, welke door zijn handen
waren gegaan. Daar waren er verschillende uit
Rome bij geweest; dat wist hij deksels goed
maar hij kon zich toch met den besten wil van
de wereld niet herinneren, dat hij eerder een
brief of iets dergelijks in handen had gehad,
welke door de koningin was afgezonden. En toch
was zijn geheugen fenomenaal. Heel Piombino
wist dat, dus werden er zelden briefkaarten ge
post of ontvangen.
Hoe meer hij over dit buitengewone telegram
nadacht, des te erger raakte hij van streek. Zoo
erg zelfs, dat hij al zijn ambtelijke voorschrif
ten vergat en zonder bedenken den burgemees
ter van den inhoud van het telegram op de
hoogte stelde.
Een oogenblik weifelde deze vader der Piom-
binosche burgerij. „Hare Majesteit in den per
sonentrein? Met een doodgewonen boemel?"
Maar de ambtenaar vond een verklaring, die
het hoofd der gemeente Piombino voetstoots ac
cepteerde: „Hare Majesteit wilde op deze wijze
ongetwijfeld haar verbondenheid met het volk,
dat het toch ook met zulke ellendige verbin
dingen stellen moest, tot uitdrukking brengen."
In nog geen uur tijd wist heel Piombino, wel
ke eer het des middags te beurt zou vallen. De
burgemeester liet de weinige radertjes van zijn
ambtenaren-apparaat op volle toerental draaien,
met het uiteindelijke resultaat, dat hij zich
tegen één uur huiswaarts kon begeven, met een
keurig-getypte speech in zijn zak, vol vloeien
de woorden over dit zoo uitermate vereeren-
de, maar bovenal zoo enorm onverwachte be
zoek. De overtreffende trap had men niet hoog
genoeg kunnen bestijgen om zijn overgelukkige
gevoelens behoorlijk te kunnen luchten. Maar
ook Piombino zelf was als bij tooverslag ver
anderd. In de anders uitgestorven straten
krioelde het van menschen, allen getooid met
de nationale kleuren. Dit was toch waarlijk de
dag der dagen.
Op het veraf gelegen kasteel Humberto ging
het leven van allen dag zijn gewonen sleurgang.
Om twee uur reeds was alles voor de ont
vangst gereed. Menschenmassa's omzoomden het
station. Kleine meisjes in het wit, met bloemen-
tuiltjes in de vaderlandsche kleuren in de hand,
de vereenigingen met hun vaandels en de
brandweer met haar nieuwe glimmende auto
spuit, allen zwolgen in een wilden vreugderoes.
Traag kropen de wijzers van de verroeste
stationsklok voort boven het eerbiedwaardige,
zacht-glimmende hoofd van den burgemeester,
die in zijn eene hand den hoogen hoed hield,
terwijl de andere de getypte toespraak omknel
de. De veldwachter stond stram naast zijn on-
middellijken chef; schoenen, knoopen, helm en
sabel wedijverden in een verblindenden glim-
wedstrijd.
Opeens gilde een signaal. Het signaal! Hoera
geroep daverde
door de lucht. "i
de en tierde van
geestdrift. Plot-
seling verscheen
er iemand op het f i
perron, die alleen
door den burgemeester verwacht werd, maar
het publiek een meesmuilend gemompel ont
lokte. Graaf SalvatanaWas hij waanzinnig
geworden. Hij droeg een doodgewoon colbert
jasje over een grijze rijbroek! En dan die pet!
Wat moest de koningin daar nu wel niet van
denken?
De burgemeester voelde een beklemmend ge
voel in zijn keel. Als dat telegram.
Maar reeds sjoefde de „koninklijke" trein
langs het smalle perrontje en kwam kreunend
en piepend tot staan. Cogenblikkelijk schetter
de de fanfare de nationale hymne; mannen
zwaaiden met hun hoeden, vrouwen met zak
doeken, kinderen krijschten, de totaal-indruk:
een toomeloos gebrul.
Geëergerd schreed graaf Salvatana langs den
trein. Wat die dorpelingen bezielde, was hem
een raadsel. Hij had in Piombino heel wat
vreemde dingen zien gebeuren, maar dit spek
takel kwam hem als het summum van idioterie
voor! Enfin, het deerde hem weinig. Bij den
laatsten wagon wachtte de conducteur, die met
een verbaasd gezicht al dat gedoe opnam, maar
de graaf, toen hij hem een klein doosje over
handigde, toch niet durfde vragen, wat er nu
eigenlijk precies aan het handje was.
Met een nonchalant gebaar groette graaf Sal
vatana den burgemeester en zijn satelliet, die
hem op de hielen gevolgd waren en reed even
later in galop weg; de rust van het kasteel
Humberto tegemoet. Fel gierde het fluitje van
den conducteur en langzaam, heel langzaam,
zeulde het locaaltje weg, Piombino, de burgerij,
den veldwachter en den burgemeester in ont
zetting achterlatend.
Zelden had de oude handzetter van drukkerij
„Andreoli" zoo hard gewerkt en was het oude
degelpersje zoo lang achtereen in bedrijf ge
weest, toen dien middag bulletins werden ge
drukt!
Toen duurde het niet lang meer of heel Piom
bino wist, dat graaf Salvatana eenige dagen ge
leden de koningin van zijn bijenvolk had ver
loren; met den boemeltrein was van middag de
plaatsvervangster gearriveerd!
Den volgenden dag was het post- en tele
graafkantoor gesloten; nog een dag later was
er een nieuwe ambtenaar!
(Nadruk verboden)
Niemand weet precies wat een „nationale
minderheid" eigenlijk is. Duitschers in
Tsjecho-Slowakije zijn een nationale
minderheid, maar Duitschers in Italiaansch
Tirol zijn het de laatste jaren niet. Onlangs
bevatte een blad een lijst van de nationale
minderheden in Duitschland zelf, maar ook
deze schijnen geen van alle nationale minder
heden te zijn.
Datgene wat men, zonder nauwkeurig te
weten wat er mee bedoeld wordt, nationale
minderheden is gaan noemen, is dan ook sinds
geruimen tijd een dankbaar onderwerp waarop
humoristische bladen in Engeland hun spot
lust botvieren. Voortdurend ontdekken zij na
tionale minderheden in Engeland zelf. Op de
eerste plaats natuurlijk Italianen in de be
faamde Londensche wijk Soho. Bij het pact
van Rome aldus verzekeren de humoristen
ons is hun autonomie toegekend, hetgeen
misschien noodlottige gevolgen voor Mussolini
zou kunnen hebben, want lang niet alle Itali
anen van Soho zijn fascisten. Te Liverpool
beweren zij verder met eenige overdrijving
vormen de Engelschen zelf een nationale min
derheid, terwijl de meerderheid bestaat uit
Ieren. Dat de Engelschen een nationale min
derheid vormen in hun eigen regeering, waar
van steeds zooveel Schotten, Ieren en Welshmen
deel uitmaken, is een oude mop en ook niet
geheel vrij van overdrijving. Daarentegen zijn
de Franschen een nationale minderheid aan
hun eigen Rivièra, waar de Engelschen heer
en meester zijn.
Minder bekend is het, dat te Little Baddow,
nabij de mooie Kathedraalstad Chelmsford, in
het graafschap Essex, een Yoego-Slavische
minderheid gevestigd is.
Zij is niet groot; zij telt slechts ongeveer 20
leden, maar hoe kleiner een minderheid is, met
des te meer recht kan zij op dien eerenaam
aanspraak maken. Toen meer dan tweehonderd
jaren geleden George I, die geen woord En-
gelsch sprak, den Engelschen troon besteeg,
was de Koninklijke familie zelf een nationale
minderheid en zij telde nog minder dan twin
tig personen!
De Yoegoslaven van Little Baddow zijn allen
Britsche onderdanen. De kolonie vestigde zich
daar meer dan veertig jaren geleden en zij
wonen in kleurige „caravans" of woonwagens
en in artistieke houten bungalows. Velen zien
rrm
GROOTE PRIJS VAN
NEDERLAND DER K-N M-Vj
Kaarten bjj de bekende voorverkoopers
hen voor Zigeuners (Gipsies) aan, maar van
dezen verschillen zij in tal van opzichten. In
tegenstelling tot de Zigeuners zijn zij zinde
lijk; hun woonwagens en huisjes zien er keu
rig uit. Ook gaan zij fatsoenlijk, ofschoon vaak
armoedig gekleed. Sommige van de oudere
vrouwen dragen meestal haar nationale kos
tuums; de jongere soms ook en deze zien
er dan hoogst aantrekkelijk en schilderachtig
uit.
De leden der kolonie loopen de omliggende
districten af en drijven handel in tweede hands
auto's en in oud ijzer. Zij genieten een voor
treffelijke reputatie wegens hun eerlijkheid en
hun fatsoenlijke manier van zaken doen en
zij staan in hoog aanzien bij de andere dorps
bewoners.
De kolonie is thans uitgebreid met vier nieu
we, fel-geschilderde woonwagens en de En-
gelsche dorpelingen maken zich gereed om
deze wagens met bloemen te tooien. Want bin
nen enkele dagen zal Kosta Stankovitch, de
hoofdman der kolonie en een venerabele pa
triarch, terugkeeren uit Tuzla, in Yoegoslavia,
waarheen hij vier leden der kolonie vergezeld
heeft. Van drie hunner is hij de oom en van
den vierden de grootvader en deze vier zijn te
Tuzla in het huwelijk getreden. Met hun brui
den zijn zij thans, onder leiding van den hoofd
man, op den terugweg naar Engeland en bij
hun aankomst zal er groot feest zijn in het
dorp, want de Engelsche bewoners zullen zich
met de Yoegoslavische vereenigen om de brui
degoms en bruiden (die geen woord Engelsch
spreken) van harte te verwelkomen. Thans
sieren zij de kleurige nieuwe woonwagens, wel
ke het tehuis der vier echtparen zullen zijn,
kunstig met bloemen en linten, want deze „na
tionale minderheid" heeft zich over gebrek aan
populariteit niet te beklagen.
by een ongeval met
doodelijken afloop
T^9C* op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p 7^0 W levenslange geheele ongeschiktheid to: F 750.-
ALLE ABONNE S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen T DU." verlies van beide armen, beide beenen of beide ooge irFV Al
bfl verlies van een band,
een voet of een oog*
27
Eindelijk bleef hij voor den iepenboom
staan, hij sloot zijn tanden op elkaar en
in dolle, machtelooze woede gaf hij den boom
een slag. Niet éénmaal, maar twee, drie keer,
alsof de ongevoelige stam een denkend levend
Wezen was en hij het doodsloeg. Toen zijn
woede bekoeld was, strompelde hij als een dron
ken man, dronken van jaloersche razernij, naar
Ue Dennen terug.
HOOFDSTUK IX
Van de vier personen, die dien avond in de
laan bij de pastorie waren geweest, sliepen er
slechts twee gerust Jack en Guy. Byron
merkt ergens op, dat liefde slechts een onder
deel van het leven van een man is, maar voor
een vrouw beteekent het haar heele bestaan!
Hoewel Guy werkelijk ernstig verliefd was, sliep
hij toch vast genoeg.
Maar hoe anders was het met Lorrie ge
steld! Toen ze op haar bed neerviel in haar
kleine kamertje onder de hanebalken; was haar
Sansche lichaam geladen met de electriciteir
Van een eerste meisjesliefde. Voor de meeste
mannen is een zoen van geen beteekenis, een
kwestie van een oogenblik, dat de gever zich zal
herinneren of vergeten al naar het hem uit
komt, maar voor een meisje van een jaar of
achttien is de kus van den eersten man dien
ze liefheeft een gouden wonder. Lorrie, die be
schenen werd door dezelfde manestralen, die
ook in de laan haar hadden overgoten, kon niet
slapen bij de herinnering aan de kussen, die
brandden op haar lippen, haar wangen en heur
haren.
Iemand liefhebben is goed, maar door
iemand bemind te worden o, hoeveel beter
is dat! Te weten, dat de eenige man in de
wereld dien je liefhebt, je aanbidt!
„Hij heeft me lief! Guy heeft me lief!" zoo
dacht ze, terwijl ze zich om en om wendde in
haar bed, terwijl ieder teeder woord, iedere blik
van liefde weer aan haar geestesoog voorbij
ging. En terwijl ze dit alles overdacht, kwam
er een grenzelooze verwondering over haar dat
zij zij van alle meisjes van de wereld, de
liefde van dezen opperste der goden had ge
wonnen!
Ze ging uit haar bed en stond zichzelf in
den spiegel te bekijken.
„Mooi!" noemde hij me. „Mooi! en zijn kleine
heks," fluisterde ze. „Maar ik ben niet mooi!
Ik ben donker en en niet zooals Diana,
met haar gouden haar en mooie oogen! En
toch loopt hij haar voorbij en heeft hij mij
lief! O, lieveling, lieveling! Als je eens wist,
hoe ik je liefheb! En hij heeft gevraagd of
ik zijn vrouw wil worden. Als ik „ja" zei, zcu
hij morgen met me trouwen. O, mijn lieveling!
Mijn koning! Drie maanden! Het is een heele
tijd Zal ik het drie maanden kunnen verzwij
gen? Zal ik niet schreeuwen: Hij heeft me
lief! Ik word zijn vrouw??"
Toen de morgen begon te gloren werd zij
angstig:
Hoe kon ze zijn vrouw worden als de vei
ligheid van het huis Latcham afhing van hem,
als hij een rijke erfgename moest trouwen?
Wat zou de graaf van Latcham zeggen als
hij wist, dat de zoon op wien hij al zijn hoop
op redding gebouwd had, de arme dochter van
een dorpsdominé ten huwelijk had gevraagd?
Kon zij tusschen vader en zoon staan? Kon zij
het huis van haar lieveling ten val brengen?
Neen! En toch kon ze hem niet opgeven! Ze
kon hem niet zien trouwen met Diana of
iemand anders dan zijzelf. De tranen sprongen
in haar oogen bij die vreeselijke gedachte en
zij verwierp ze dan ook vastbesloten! Drie maan
den! Wie wist, wat er in die drie maanden kon
gebeuren? Zy had wel gezegd dat ze vrij zou
den zyn, maar ze voelde, dat haar lieveling tot
zoolang van haar was, van haar alléén. „Ik
vraag me af," dacht ze, half glimlachend, „wat
Jack en Greta en paps zouden zeggen als ze
wisten dat burggraaf Kendale me heeft ge
vraagd om de toekomstige gravin van Latcham
te worden? Arme paps, ik vrees dat hy meer
voldaan zou zijn als het iemand anders was
geweest Seymour Meiford bijvoorbeeld!"
Maar ze rilde bij de gedachte en trok de
dekens over haar oogen, terwijl ze fluisteide.
„Neen, jij zult het zijn lieveling, en niemand
anders op de wijde wereld!"
De tweede, die een rustigen nacht door
bracht, was Seymour Meiford. Daar hij heel
goed wist, dat hij toch niet kon slapen door
de gemoedsstemming, waarin hij verkeerde,
deed hij geen moeite om naar bed te gaan,
maar vergenoegde zichzelf er mee, den heelen
nacht de kamer op en neer te loopen.
Groene thee is een buitengewoon goede
stimulans om wakker te blijven, maar het is
niets vergeleken bij afgunst, haat en al de
onbarmhartigheid, die door jalouzie wordt ver-
oorz£i&ikli
Toen de morgenzon haar stralen door de
spleten en de luiken zond, liep Seymour Mel-
ford nog steeds de kamer op en neer. Zijn wit
gelaat was vertrokken bij de gedachte aan de
liefdesscène in de laan, zijn scherp verstand
werkte aan een plan om lord Kendale ten val
te brengen en Lorrie te veroveren. Als hij
eenige eeuwen eerder had geleefd, toen de
politiemacht nog in de wieg lag, zou Seymour
óf een dolk hebben genomen en zijn gehaten
medeminnaar, lord Kendale, overhoop hebben
gestoken, óf hy zou iemand hebben gehuurd om
het vuile werk voor hem op te knappen.
Moord is echter in onzen verlichten tijd
een gevaariyke liefhebbery en hoezeer Seymour
Meiford er ook naar snaakte lord Kendale den
laatsten adem te zien uitblazen, toch kon hij
zich dat genoegen niet gunnen uit vrees voor
de gevolgen. Maar er zijn nog andere manieren,
behalve een dolk om een medeminnaar, die
succes heeft, uit den weg te ruimen en toen
Seymour zich tenslotte zeer zorgvuldig ging
kleeden, meende hij een weg gevonden te heb
ben.
Hy ging naar de eetkamer vóór zyn vader
of Diana opgestaan waren en nadat hy vroeg
had ontbeten, nam hij een van de eerste treinen
naar Londen.
De heer Meiford had zijn zoon een luien
jongen genoemd, maar feitelijk was Seymoui
Meiford allesbehalve lui. Zijn vader gaf hem
een ruime toelage en bovendien vroeg hij vaak
groote geldsommen, die hoewel onder protest,
hem altijd werden gegeven.
Wat hij met die groote toelage en het overige
geld deed, wist niemand. Mr. Meiford vroeg
hem nooit iets. Misschien dacht hij, dat zijn
zoon er buitenissige bloemen voor zijn knoops
gat voor kocht. Maar het feit was, dat Seymoui
dat geld in de City besteedde. Hij was geen
koopman in Mark Lane, zijn naam was niet te
vinden in de lijst van leden van de effecten
beurs. Ook zou men het genoegen niet smaken
zyn elegante figuur en donker, Grieksch gelaat
te zien temidden van de menigte die voortdu
rend in Leadenhall Street verkeert.
Maar toch waren er weinig speculaties in de
City, waarin Seymour Meiford niet de hand
had. zyn naam stond nooit op het prospectus
van de een of andere maatschappy en toch was
Meiford junior promotor en niets anders. Hy
richtte de maatschappy voor een spoorweg
ergens in Zuid-Amerika op, een luchtvaart
maatschappij, de maatschappij om de verloren
Spaansche zilvervloot op te duiken en de
maatschappij voor landbouw op Lundy eiland.
Al die maatschappijen en nog vele andere,
die Seymour Meiford oprichtte, barstten als i
■een zeepbel uit elkaar en eenvoudige lieden l
werden door die mislukkingen tot den bedelstaf
gebracht, maar de naam van Seymour werd
nooit genoemd.
Hy zelf verloor er natuurlijk nooit geld bij en
kwam altyd nog „juist bijtijds" uit de voeten
en of de maatschappijen, die hy hielp oprichten
bleven drijven of zonken, hij zorgde wel, dat
hij aan de winnende hand bleef.
Seymour Meiford had zijn kantoor in Lime
Street, maar zijn naam stond niet op de deur
en niemand zou hebben gedacht, dat deze be
daarde, uiterst bescheiden heer, die soms met
mijnheer Wheeler sprak wiens naam op de
deur stond de werkelijke eigenaar van de
zaak was.
Op den morgen nadat Guy en Lorrie zich
verloofd hadden in het laantje voor de pas
torie, klom Seymour de trappen op van Lime
Street no. 96, deed een deur open, waarop
„Wheeler" stond geschilderd en kwam bin
nen in een behooriyk gemeubelde kamer, zoo
als de meeste gezeten handelslui hebben.
Een man van middelbaren leeftijd, die er
zeer fatsoeniyk uitzag, stond op van achter een
lessenaar en groette:
„Goedenmorgen, mynheer."
„Goedenmorgen Wheeler," zei Seymour. „Is
er iets büzonders?"
„Neen, ik geloof van niet mynheer, zei de
heer Wheeler.
„De Indische Oesterschalen-Maatschappij is
failliet."
„Dat dacht ik wel," antwoordde Seymour.
„Onze aandeelen waren toch verkocht?"
(Wordt vervolgd)
4
