't Nuuwe hoeike van Antje
Mdmk&aal
De luchtroovers van Hoitika
J
to
n
cheepsrecht
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1939
Benauwde oogenblikken in de vroegmis
BRABANTSCHE BRIEVEN
Kinderzegels
Ned.-Indië
Nieuwe zegels
Nederland
Frankrijk
Driemaal is
Zweden
Mexico
co m&wtiïx
Britsch-Noord-B or neo
HEKKER'S POSTZEGELHANDEL N.V.
Inkoop, Verkoop, Publ. Veilingen, Taxatie
Twee zegels van de serie,
welke Zwitserland uitgeeft
ter gelegenheid van de na
tionale tentoonstelling in
Zurich
ÏËfcK SUfsSE
ÉLéMMMMI
Amico,
Ulvenhout, 23 Februari 1939.
Wat kan 'nen mensch toch somtijen getemp-
teerd worden deur 'n kleinigheid. Ge mot we
ten: tusschen den Jaan en Tonia is alles weer
koek-en-ei. Janus hee beloofd, dat ie nooit meer
naar den Anvers zal gaan, mee diepin de zuute
hoop, dat die belofte wel op 'nen meineed zal
uitdraaien en Tonia, nou, die hee-t-'m ge
loofd mee diepin 'den weerhaak: ik zal oe in de
gaten houwen! En zoo zaten ze lesten Zondag
braaf naast malkaar in de vroege kerk, als ik
daar binnenkwam mee Dré III en den Eeker.
Den Jaan had me gehoord, dus keek ie efkens
verstolen om, knipte 'n oogske. En dat betee-
kende: „ge ziet, Dré, 't is weer vrede, ocherm."
Ik knipte 'n oogske terug, dat wou zeggen: „hou-
d-oew eigen haaks, Janeke!"
En zoo kreeg ik, gatsammenogantoe, nog 'nen
lochten nasmaak tusschen m'n kiezen, van ons
leste toerke mee de propclub.
Maar ik was er nog nie. Efkens later kwam
Aantje aangestapt, prontekes op 'r Zondagsch,
meeheur nuuwe hoeike op, dat den Blaauwe
gekocht had in den Antwerpschen bazar en dat
ie later eigens opgezet had om 't over de grens
te „smokkelen", jodelend en mee bloote knieën!
En als ik dat hoeike zoo in de kerk ineens en
op m'n nuchtere maag veromzag, 't veerke
astrant omhoog zag pieken, de twee witte, af
hangende lintjes op Aantjes mantelkraag zag
titsen, dan nou dan heb ik druk werk gekregen
mee m'nen zakdoek. En 't zweet brak me al uit,
bij 't gedacht, hoe dat gaan moest, als straks
ons pastoorke op den prikstoel kwam om den
vastenbul af te lezen en m'n oogen telkens ge
trokken zouwen worden naar dat hoeike vol
herinderingenIk heb nou1 eenmaal 'nen
lever, die makkelijk begint te kwispelsteerten en
ik ben daarvoor destijds, onder dienst, den pe
toet al 'ns ingedraaid, omdat den generaal bij
de inspectie spit in z'nen rug had en sjuust
„langs de gelederen schreed" of ie 't nie „óp kost
houwen" Ineens vezelde den lachduuvel in m'n
oor: „dalijk loopen z'n leerzen vol" en.... zuur
was ik, zuur lijk 'nen overjaarschen trossel
druiven. Al m'n verlof naar de pinnekes, den
amigo in en gin maand zou 'k 't smoeltje van
m'n Truike zien!
Kek, jonk, 'nen dartelen lever hebben is
heel plazierig, maar ook veur deus, toch aan
geboren, plazier mot g'oewen pré opbrengen
nou en dan. Niks veur niks in deus leven. Gin
pijp tabak! Den eenen keer betaalde contant,
den aanderen keer krijgde. weken, maanden,
soms 'n jaar crediet, maar de rekening veur
Genoten Vreugd wordt oe altij ingepeperd, zon
der éenen percent korting. O. L. H. hee, wat dat
aanbelangt, puike deurwèèrders in dienst.
Als ik eindelijk zoowat gereed was mee m'nen
zakdoek, dan vezelde den kleinen Dré in m'n
oor: „opa, wat is er toch?" „Nie praten in de
kerk," zoo redde-n-ik m'n figuur, maar den
brak zee toen: „lot me dan ok 'n bietje mee-
lachen."
Toen viel me op, dat den Eeker kolossaal diep
over z'nen kerkboek zat gebogen. En in de bank
voelde-n-ik 'n lochte trilling't Wierd hoe
langer hoe erger.
Ik docht: dat loopt verkeerd af! Ik kén m'n
eigen! En toentoen zag ik den Jaan z'n
schouwers schudden. Geknield zat ie in z'n
bank, pront „verdiept" in z'nen missaal, maar
ondertusschen schokte-n-ie Stillekes van 't
lachen, 'k Wierd bekanst kwaad op 'm. Want ik
kreeg 't nog benaauwder. Veural toen de spich
tige Tonia, rechtop als 'nen bessemsteel, den
Jaan 'ns vinnig aanstootte. Hij begost toen ook
maar z'n heil in z'nen zakdoek te zoeken.
Den lach kroop omhoog, achter in m'n keel.
Man of er peper in zat, zoo scherp, zoo heet.
En toenToen keek Janus efkens om. Mee
kleine, natte oogskes, die pinkelden in 'nen kop
lijk 'nen lampion. Een oogkriek lachte naar me,
de andere oogkriek „wees" naar Antje's hoeike.
En Tonia keek om, mee 'n gezicht als 'n lijk-
statie. En m'n bank bleef onder „electrieken
stroom" staan! Ik zat te schudden, Dré III zat
te schokken en den Eeker zat te titsen. Daar
was niks aan te doen, ik moest eruit.
En hoe! Veur schandaal! Dèèr! Ik voelde dat
m'nen kop peers was opgeloopen. 't Dee me zeer
in de spieren van m'nen nek. In m'n keel prik
kelde 'n half ons peper en m'n oogen traanden.
Heel de week vragen de menschen al aan me
„of ik m'n eigen weer lekker voel. En wat ik
Zondagmergen toch had?"
Aan den ingang kwam ik den Fielp teugen.
„Dré, ge gaat verkeerd? Waar motte gij hopp-
af?"
Ik gaf 'm gin asem, schoot 't kerkplein over,
den weg over en bij den Toon binnen, die ach
ter den toog z'n frontje stond veur te doen, om
ok naar de kerk te gaan.
„Ge zijt er vroeg bij, Dré?"
„Toonpiepte 't uit m'n heete keel en
wijer kost ik nie komen. Ik viel neer op 'n stoel
tje teugen den muur, hield m'nen kop achter
over, m'n ermen slap langs m'n lijf en lachte!
Lachte! Lachte 'ns goddelijk uit.
„Maar jisses, Dré, wa-d-sser toch?" vroeg
den Toon telkens, die nog altij mee z'n frontje
stond te frutselen.
„Wa-wa-waa-water," vroeg ik.
Zoo rap as ie kost,.dit mot ik zeggen, brocht
ie me 'n glas water, veurzichtig onder z'n front
je, dat lijk 'n presenteerblaaike onder z'n kin
veuruit stak.
Ik dronk. „As ge me nou maar 'ns vertelt,
wat
„Toon, zwijg! Als ik dat probeer, kom ik 't
nie meer te boven."
Ik droogde 't zweet van m'nen kop, hielp den
Toon aan z'n frontje en samen stapten we naar
de kerk, die sjuust begonnen was.
De menschen keken zóó bezurgd naar me, dat
't aandoenlijk was en dat werkte nou sjuust
plechtig genogt, om m'n eigen wijers goed te
houwen.
Den Dré en den Eeker waren ook gekalmeerd
onderwijl, den „electriek" was ten minste de
bank uit, den Jaan zat onder hypnose van
z'n Toontje en naar Antje keek ik niemeer.
'k Zag 't hoeike tóch wel! 't Wiemelde tusschen
m'n oogen en m'nen kerkboek, 't veerke piekte
haast in m'n neus, de twee afhangende lintjes
dejen samen 'n stepke, maar't gong.
'k Snikte nog 'n paar keer, maar 't gong.
Tot na de veurlezing, als den Fielp mee 't
collectezakske den ronde begost. Ik moest, ik
kóst nie anders, zijnen kant 'ns uitzien, als ie
bij Antje zou „visschen" mee z'n „schepnetje".
Ge mot weten: als den Fielp collecteert, dan
doet ie dat pront. Z'n gezicht staat dan 'n bietje
droevig-vaderlijk, sjuust zooals ie veurzittert en
de zware ooglejen hangen als twee wolken over
z'n oogspleten. Z'nen zwarten, gekleeden jas
mee de korte zijen revèrkes, staat lijn 'nen bal
lon gespannen om z'n kolossale lijf, de vleesch-
bulten van z'n ermen builen deur de mouwen.
En statig, droevig dregt ie bank veur bank af,
lijk 'nen grooten, zwarten-kater-mee-'n-belleke,
die lui deur den huis gaat, waar ie mee dichte
oogen den weg wit.
Neeë als 'n ander den Fielp daar dan zoo
weerdig en „triestig" ziet gaan, den zwarten,
gladden stok handig langs de rijen stekend, Weer
intrekkend en zóó, dat ie sjuust op 'n haar na,
den kerkganger op den hoek van de rij achter
'm gin gat in den kop prikt, ik zeg: als ge 'm
daar dan zoo weerdig ziet excerceeren of ie mee
zijnen langen stok de heele mis dirigeert, dan
zoude 'r toch gin erg in hebben, dat ge mee
hum zo'nen bonk leut kunt lostrappen!
Statig, weerdig, droevig, geruischloos, als dieën
zwartgepelsden, luien kater Van daarsjuust.
schreed ie over de getegelde gangpajen.
Daar kwam ie bij Antje'k Móest kijken.
Kijken naar dieën uitgestreken kop van den
Fielp. Nog zag ie niks. Dan dan was ie bij
den Blaauwe z'n wefke. Bij ,,'t" hoeike
Dieper zonken de „wolken" over z'n oogen. Haha
Z'nen mond begost „moelekes" te trekken. Hij
zette 'n soortement van krampachtig kus
mondje en langs z'n oogen trokken zichtbaar
zenuws. 't Belleke klingelde wat harder, den
Fielp z'n witten, gladden kop wierd rozig en dan
keek ie naar mij. Maar ik sloeg rap m'n oogen
neer in m'n boek en kuchte. (Dieën peper moest
ik er uit zien te houwen!) Ook den Fielp kuch
te. En den Jaan heurde-n-ik ineens veul be-
naauwd hoesten. Langzamerhand kwam m'n
bank weer onder electrieken stroom, Dré III
zuchtte, den Eeker keek mee 'n schuin oogske
langs me naar den Dré.
En als den Fielp tien minuten later z'nen stok
had weggehangen en midden deur den pad naar
z'n plots veromgong, dan hield ie, veul politiek,
z'n hand veur z'nen mond, net of z'n tand-
vleesch gevoelig was en keek den teugenoverge-
stelden kant van Antje uit.
Amico, wat kan 'nen mensch getempteerd
worden deur 'n kleinigheid, 'n Hoeike...., ge
zou zeggen! Maar 't was 't hoeike eigens nie!
't Is 'n heel ordentelijk, Beis-sjiek sjakoowke!
Maar 't was 't bééld van den Blaauwe dat er
onder schimde. Den Blaauwe mee z'n opgerolde
broek, bloote knieën en jodelend onder dat
eigenste hoeike, daar bij de douanen, als we
over de grens kwamen. Stik-en-strak volhou-
wend dat ze „bij „ons-in-Tirol-allemaal-zoo'n-
hupsch-dingske-droegen-mee-'nen-scheerkwast-
achter-in-'t-lint-joechei
Dat was 't. En als ge 't zoo gek vindt, dat dieën
schim m'n heelen kerkgank verstrooide 'k heb
onder m'n klantjes van m'nen groentenwagel
dikkels 'n versch-treurende weduwvrouw, die
den hoed van heuren gestorven Kloris aan den
kapstok laat hangen, want, zeggen ze me dan:
„Als ik z'n hoed zie, zie 'k 'm heelegaar!" 't
Wefke begint dan te simmen en ik lever bij
m'n eerpel en spruiten of peeën m'n troost als
toegift en dank nouja 't komt er niet op aan
wa 'k dan hard op teugen m'n Bles denk, maar
dat vertelseltje van dieën eenzamen hoed ge-
loofde-n-ik altij maar half.
Maar nou nou wéét ik!
En daar kan gebeuren wat er wil, maar den
Blaauwe zal er veur te zurgen hebben, dat Antje
niemeer mee dat hoeike in de kerk komt! Is ie
bedonderd! Of hebben wij 'm 's middags in
de „Gouwen" gezeed: „óf gij gaat ergens naar
de vroege Mis en Antje naar de late!"
„En handers draagde 't heigens maar haf,"
zee den Fielp droevig.
,,'t Heele gesalamander mee jullie is," zee den
Blaauwe op 't lest: „Als jullie leut hebben, dat
iedereen 't dan dalijk zien mot aan oewen la
chenden kop! Ziede dat van mijn? (Da's waar!
Den Blaauwe lacht als ie eigens wil!).
„Maar hoe doede gij dat dan, Tiest?"
„Ikke?! Wel, ik lach mee m'n achterkant cn
daar hee niemand weet van daar hangt m'n
hemd over!"
Ziedaar, amico, nog 'n onverwacht uitloo-
perke van ons leste toerke.
k Moest oe 't tóch 'ns vertellen. Misschient
hebt gij er ook nog 'n teugske leut aan!
Tot de noste week.
Veul groeten van Trui, Dré III en den Eeker
en als altij, gin horke minder van ocwen
t. a. v.
DRÉ.
Correspondentie. Den heeren E. te Den Haag
en M. v. d. H. te Amsterdam W.: Heb uwe ver
zoeken doorgezonden naar den Uitgever. D.
een critische beschouwing als fa het voorloopig
verslag gegeven, mededeelen, dat het huidige
z.g. koninginne-type binnen afzienbaren tijd zal
worden vervangen, daar in beginsel reeds is
besloten, een nieuwe uitgifte tot stand te bren
gen met gebruikmaking van een nieuwe beel
tenis van het Hoofd van den Staat."
Aan 's Ministers mededeelingen voegen wij
enkele bijzonderheden toe.
Onze tegenwoordige zegels dateeren van 1924.
De ontwerper prof. Jan Pieter Veth (1864
1925) was een kunstenaar, wiens begaafdheid
niet op het gebied der postzegelvervaardiging
lag. Hij was portretteekenaar en toonde zich
in zijn portretten een psychologisch knap ka-
rakterteekenaar. Maar desniettemin vormen zijn
zegels, volgens de „Ned. Philatelist": „een per
manente propaganda tegen den smaak en de
kunstnijverheid in Nederland."
En het maandblad vervolgt: „Onze postzegels
zijn bekend als vrijwel de leelijkste der wereld."
Er wordt beweerd, dat onze tegenwoordige
frankeerzegels het gevolg geweest zijn van een
prijsvraag, uitgeschreven fa 1920, doch die be
wering is niet juist.
Van die prijsvraag zijn wel afkomstig de post
zegels in lagere waarden: „de leeuw in den
Hollandschen tuin!"
Dit jaar brachten deze zegels f 181.500.Do
ven de frankeerwaarde op. Dus ruim f 5000.
meer dan verleden jaar. De extra opbrengst
van de verschillende „Kinderzegels-prijsvragen''
en de beide postzegelten toonstellingen is onge
veer f 246.000. Verleden jaar was dit f 206.520.
De Philatelist maakt bekend dat de TA cent
Olympiade 1928 ook voorkomt fa tanding
12 W/s.
Tot nu toe was alleen bekend tanding 12 12.
Het hoofdbestuur van den Indischen P.T.T.-
dienst heeft het volgende bekend gemaakt:
„De Indische frankeerzegels zullen voortaan
op papier met een watermerk, bestaande uit
kleine cirkels, worden gedrukt.
Reeds zijn op dit papier aangemaakt de fran
keerzegels van 5 cent, 20 cent, 2 gulden en 5
gulden.
Van deze waarden zijn de frankeerzegels van
5 cent reeds op alle postkantoren verkrijgbaar,
doch die van 20 cent, f 2.en f 5.slechts op
de postkantoren, welke voor den verkoop van
postwaarden aan verzamelaars zijn aangewezen
Met de verkrijgbaarstelling van laatstbedoelde
frankeerzegels op de overige kantoren zal wor
den gewacht tot de op die kantoren aanwezige
voorraden frankeerzegels, welke in verband
met de op 1 October 1937 ingevoerde tariefs
wijziging t^i.t. voor buitenomloopstelling 'in
aanmerking komen, geheel dan wel grooten-
deels zullen zijn opgeruimd."
De 5 cent heeft een horizontaal watermerk.
In het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer
over de begrooting der P.T.T. was de werisch
geuft, dat Nederland spoedig fraaiere frankeer
zegels zou uitgeven.
De Memorie van Antwoord reageert hierop
als volgt:
„Met betrekking tot den wensch, dat spoedig
nieuwe postzegels in omloop zullen worden ge
bracht, kan de Minister, zonder te treden in
Weer zal Frankrijk een specialen zegel uit
geven ten bate van het monument van den
„Franschen infanterist", gevallen fa den oorlog
1914—1918.
Verleden zomer bracht deze zegel, voor het
zelfde doel, frs. 975.000 op.
Maar dit bedrag is niet voldoende. De phila-
telfsten moeten nog meer bijeen brengen.
Het comité, belast met den opbouw van het
monument, heeft van de Fransche posterijen
weten gedaan te krijgen, dat nog een zegel voor
dit doel wordt uitgegeven.
Maar de philatelisten mogen zich verheugen!
Immers, het comité meldt ons, dat op den
tweeden .nationale dag" het zegeltje van een
„bijzonderen stempel" zal worden voorzien.
Frankrijk wil echter hen, die tijdens den
grooten oorlog als slachtoffer vielen, ook door
een standbeeld eeren. Reeds staat vast, dat het
monument te Rijssel zal worden geplaatst.
Voordat Piet zich goed en wel uit de voeten kon maken,
struikelde hij over een rotsblok. De kerel was dicht bij hem,
pakte Piet vlug bij zijn been en sleurde hem mee naar zijn
karavaantje. Piet durfde echter niet te schreeuwen, daar hij
bang was, dat hij hierdoor de aandacht van zijn vorige achter
volgers zou trekken.
Zoo'n blanken jongen kwamen ze ook niet alle dagen tegen,
zelf waren ze donker van huid en hadden pikzwarte haren. Van
hun taal verstond Piet geen sikkepit, maar Piet begreep door
hun gebaren, dat ze hem op de een of andere manier wilden
medenemen. Een der kerels pakte Piet beet
door Percy King
0
De duisternis was intens. Cullingwood luis
terde. Toen hij 't meisje hoorde lachen, waagde
hij 't, een lucifer af te strijken. Hij vond de
trap, die naar de bovenverdieping voerde, blies
't vlammetje uit en sloop op handen en voeten
omhoog. Ondanks 't feit, dat hij zich voort
durend moed insprak, won de vrees 't weer,
hoe meer hij 't doel naderde één verkeerde
stap, een plotseling geluid, en de twee beneden
werden zijn aanwezigheid gewaar. Zweetdrop
pels parelden op zijn voorhoofd.
De deur boven de trap ging zonder geluid
open. Keith bevond zich op een corridor met
groote openslaande ramen; een afdekking met
glas nam de plaats van een plafond in. Hier
was 't niet zoo aartsdonker; hij kon zich be
trekkelijk vlug en veilig bewegen. De beschrij
ving, die „Madame X" hem over de indeeling
gegeven had, was in orde. Keith wachtte op
nieuw even. Van beneden drong vraag 't geluid
van stemmen tot hem door en gerustgesteld
zette hij zijn inspectietocht voort. Hij ontsloot
behoedzaam deur na deur; eindelijk ontdekte
hij de slaapkamer, waar een schrijfbureau
stond. Cullingwood haalde diep adem er was
gescheld voor 't laatste bedrijf.
Maar dat laatste bedrijf dreigde verreweg 't
lastigste te worden. Wel kostte 't hem geringe
moeite, den lessenaar open te krijgen, doch een
heel ander ding was 't, om 't geheime vakje te
vinden. Links, had „Madame X" hem gezegd.
Hij nam de laden aan dien kant voorzichtig er
uit en zette ze op den grond. Toen streek hij
weer een lucifer af. De derde was bijna opge
brand, vóór hij iets ontdekte, dat een geheim
vakje kon zijn. Hij peuterde met zijn zakmes
aan den onderkant eensklaps staakte hij die
bezigheid. Een gil snerpte door 't huis. Een gil
van 't jonge meisje.
Even stond Cullingwood als verstard. Daarop
trachtte hij zich te realiseeren, wat 't meisje
aanleiding kon gegeven hebben, dien scherpen
kreet te slaken, 't Was geen uiting geweest van
schrik, van angst. Veeleer van ergernis en woede.
Toch was de onverwachte, enerveerende inter
ruptie Cullingwood bijna noodlottig geworden; 't
scheelde bitter weinig, of 't zware zakmes was
hem uit de hand gevallen. Hij voelde zijn knieën
knikken, terwijl hij in spanning luisterde, of
de kreet zich herhalen zou. 't Gebeurde niet.
De man lachte, 't meisje sprak, 't Leek Kéith,
alsof zij sprak in verwijt.
Hij hervatte 't werk. Ditmaal volgde onmid
dellijk succes. Hij wrong de punt van 't mes
een paar maal heen en weer een lichte klik
en de geheime bergplaats sprong open. Op
nieuw streek hij een lucifer af. Boven op elkaar,
in los gemaakte enveloppes, lagen eenige brie
ven; hij telde er zes en stak ze in den zak van
zijn overjas. Even stond hij in beraad, of hij het
schrijfbureau weer in den toestand zou brengen,
waarin hij het gevonden had. Toen haalde hij
de schouders op: waarom tijd te verliezen? Hij
aanvaardde den terugtocht.
Nauwelijks was Cullingwood op den corridor,
of opnieuw weerklonk van omlaag een schelle
kreet. Keith aarzelde. Een geluid van brekend
glas volgde; onmiddellijk daarop werd 't hem
duidelijk, dat de twee handgemeen waren ge
worden. „Laat ze t samen uitvechten!" mom
pelde hij tusschen de tanden. Zijn gedachten
bleven echter zóó bezig met hetgeen onder hem
geschiedde, dat hij de verkeerde trap nam. Hij
werd zich zijn vergissing pas bewust, toen de
deur van de heerenkamer open ging en licht
de hall instroomde. Haastig trok hij zich in de
schaduwen terug.
„Nooit zal je opzet gelukken, hoor je? Nooit!"
't Meisje kwam uit 't vertrek gesneld, zij
sleepte haar mantel achter zich aan. Maar de
Adonis was haar te vlug af. Hij pakte haar bij
de armen, trok haar in de kamer terug. Vruch
teloos verzette zij zich.
„Stel je niet aan als een dwaas, Marjorie!" zei
hij gemelijk. „Waarom zouden we de zaak niet
kalm bespreken?"
„Omdat 'k niets meer met je bespreken wil!
'k Weet nu, wat voor iemand jij bent! Maar 'k
zeg je nog eens je opzet zal niet gelukken!
Niet zoo lang 'k leef! Laat mijn armen los!"
„Eerst moet Tc een rechtstre.eksch antwoord
op mijn voorstel hebben, 't Is oprecht gemeend,
Mar joriel"
„Jij en oprecht! Neen, is mijn antwoord!
Neen, neen en nog eens neen!"
Cullingwood was er beslist zeker van, dat hij
zich niet vergiste; hij gevoelde geen sympathie
voor 't meisje, 't Feit, dat zij er voor te vinden
was geweest, een dergelijk sujet in zijn huis te
bezoeken, pleitte allerminst in haar voordeel.
Haar gedrag viel integendeel zeer te laken.
Maar zij was en bleef een vrouw. En zoo jong
een kind nog bijna. Bovendien had hij van
't eerste oogenblik een hevige antipathie tegen
den Adonis opgevat, en dat gaf den doorslag.
Hij trad uit 't duister te voorschijn. Geen van
beiden had tot nu toe iets van zijn aanwezig
heid gemerkt. Nu stond hij in de kamer. Hij
had den arm maar uit te strekken, om den ke
rel een opstopper van je wèlste te verkoopen. De
verleiding daartoe was bovenmenschelijk sterk
Toch wist hij zich nog te beheerschen.
„Laat die jonge dame met rust oogenblik-
kelijk!" zei hij kalm.
V.
Tot zijn verbazing deed de man onmiddellijk,
wat hem bevolen was. Cullingwood vertrouwde
die houding niet al te zeer, en hij had de zaak
goed ingezien. Want bijna op 't zelfde moment
draaide de Adonis zich om, gereed tot den
strijd. Keith liet geen seconde verloren gaan
haalde uit en bracht hem een slag tegen de kin
toe. De slag deed zijn tegenstander èn door de
heftigheid èn door 't verbluffend snelle van den
aanval even aarzelen; vóór hij zich hersteld
had, trof hem een tweede vuistslag, ditmaal vlak
Met diep bedroefden blik keek de jonge boer
naar de koe, die zoo juist gestorven was. Dit
was nu al de vijfde sinds enkele weken, die het
slachtoffer werd van het heerschende mond
en klauwzeer. Hoezeer had hij gehoopt, dat juist
deze hem gespaard zou zijn gebleven, want
Mieke was de eerste koe, die hij met zijn moe
der op de veemarkt was gaan koopen, toen hun
het kleine erfdeel van wijlen een oom ten deel
viel. Veel was het niet geweest, maar zij had
den een grooter huis kunnen huren, meer land
pachten, vijf koeien kunnen koopen bij de twee
die zij hadden, en konden zich wat meer gereed
schappen en werktuigen voor hun bedrijf aan
schaffen. Alles ging best. Zijn moeder, die we
duwe was, kon al wat geld op zij leggen, want
hij, Gijs, wilde later een eigen boerderij hebben.
Daarom werkte hij dan ook als het ware dag en
nacht. Maar er was nóg een reden, die hem dreef
zijn doel te bereiken: als een welgestelde boer
beschouwd te kunnen worden. Als hem hiertoe
de tijd en het geluk maar gelaten werden. Maar
nu, nu hem dit groote ongeluk met zijn vee
overkomen was, zou het wel nooit gebeuren, dat
hij Katrien tot vrouw zou krijgen.
Terwijl Gijs Blunters naar huis ging, zag'hij
een tooneeltje voor zich, waar hij eens getuige
van was geweekt. Op de kermis in een danszaal
stonden een paar jongens bij Katrien, die den
naam hadden met haar te willen trouwen. Ook
Katrien zag hun pogingen, om haar voor zich
te winnen. Op een gegeven oogenblik hoorde
Gijs haar zeggen: „Jullie komen alleen op mijn*
geld af. Ik weet heel goed dat ik leelijk ben
en jullie kunnen best een mooi meisje krijgen,
daarom begrijp ik ook dat het jullie alleen om
mijn duiten te doen is."
De jongens hadden getracht haar te overtui
gen, dat ze zich hierin vergiste, maar Katrien
hechtte geen geloof aan hun woorden. En. wie
Katrien kende, kon dit best van haar begrijpen,
want Katrien was lang niet dom.
Gijs, die toen nog een zeer klein huisje be
woonde, een kneuterboerke was, zag fa, dat „hij"
dus zeker niet een stap behoefde te wagen, die
hem toch niet verder zou brengen. Nu, door die
erfenis, had hij er beter voor gestaan, maar toch
wilde hij Katrien niet, naar aanleiding van haar
gezegde toen, laten blijken, dat zij voor hem het
mooiste meisje van het dorp was, al meende zij
zelf leelijk te zijn. Katrien zou denken, dat hij
eveneens op haar geld aasde, als hij haar ten
huwelijk vroeg. En een blauwtje wilde Gijs niet
loopen. Maar hij werkte en zwoegde zooveel hij
kon, om zoo spoedig mogelijk Katrien te kun
nen zeggen, dat hij haar geld niet noodig had.
Ze zou hem wel niet gelooven, maar dan kon hij
haar bewijzen, dat hij waarheid sprak. Doch
nuEen verlies van een goede duizend gulden
was niet zoo gauw terug te winnen, hoe hard hij
ook zou ploeteren
Gijs stapte zijn woning in, waar zijn moeder
hem met een angstig vragenden blik aankeek.
„Mieke is er ook geweest," zei Gijs met een
dikke keel. Hij Het zich op een stoel vallen en
plotseling zijn leed niet meer kunnende ver
kroppen, barstte hij in snikken uit.
De moeder vond geen woord om hem te troos
ten. Zé kon alleen stamelen: „Ach, Mieke ook
al." Ze schonk Gijs een kop koffie in, trok zijn
Hiervoor is begin Fe
bruari een toeslag
zegel verschenen van
90 c. 35 ca bruin
zwart.
Het stelt den jongen
Léon Trulin voor, die
tegen den muur staat,
om gefusilleerd te wor
den. Boven aan den
zegel staat het woord
„Pax", in een palmtak
geschreven.
De serie zegels der
werklooze intellec-
tueelen zal worden aangevuld met Lamartine
en Claude Debussy.
Verder zullen alle waarden van deze reeks
zegels worden gewijzigd.
Nog is hier een toeslag-zegel, 90 c. 30 c„
blauw-groen, uitgegeven „paur sauver la race".
De opbrengst is bestemd voor sociale doeleinden.
In den loop van Maart zal dit land twee
zegels uitgeven van 5 en 25 öre, ter herden
king van Prof. H. Ling, stichter der „Zweedsche
gymnastiek" (1776—1839).
De zegels zullen het beeld dragen van Prof.
Ling, geteekend door Torsten Schonberg, naar
een portret van den Zweedschen schilder Johan
Gustaf Sandberg (1782—1854).
Hier verscheen 'n spe
ciale zegel, waarvan
de opbrengst ten goede
zal komen van de bestrij
ding van de malaria. Het
zegel, 1 centove, blauw,
stelt een vergroote ma
laria-mug voor.
Dit gaf een serie nieuwe frankeerzegels uit
van veertien waarden.
Ook de portzegels (vijf verschillende waar
den) kregen een ander aspect.
handen van zijn gezicht weg en hernam: „Hier,
jongen, drink maar eens een slokje koffie." Ze
begreep wat dit verlies vooral voor hem betee-
kende, omdat ze zijn vreugde over den vooruit
gang van hun bedrijf meegemaakt had.
„Nu zullen we weer naar een kleiner huis te
rug moeten, moeder," zei Gijs met verstikte stem.
„Hoe krijgen wij anders de huur en de pacht
nu bij elkaar?"
„Ja," beaamde ze, „nu zullen we weer terug
moeten, jongen." Vrouw Blunters wist op dat
oogenblik evenmin een andere uitkomst.
Iedereen op het
dorp voelde met i"
Gijs mee, doch hij i tt.
was het niet al- 1 nel wel en
leen wiens vee n, l
aangetast was en Vütl GlJS Blunters
die koeien door
de ziekte verloren
had.
Op een van de grootste boerderijen was tel
kens een meisje in gepeinzen verzonken. Dit
was Katrien Haar gedachten gingen die dagen
meer dan ooit naar Gijs, want Katrien hield
van hem. Ze wist van zijn erfenis en hoe hij
trachtte vooruit te komen. Ze begreep dus ook
wat zulk een slag voor hem beteekende. Als ik
maar wist dat hij het aannam, dacht ze tel
kens. Ik heb geld genoeg en als ik hèm niet
zou helpen, wie zou ik het dan moeten doen?
En wat voor kwaad steekt er in? En wat het
dorp zegt, als het er achter moest komen, kan
mij niets schelen. Ze zullen mij uitlachen en
zeggen dat ik Gijs naloop, maar wat geef ik
daarom?
Toch kon Katrien nog niet besluiten. Ver
beeld je dat hij weigerde het geld aan te nemen!
Het was Zondag. Katrien kwam Gijs, als ge
woonlijk, tegen, toen hij uit de Mis van negen
uur kwam en zij naar de Hoogmis ging. Tranen
sprongen haar in de oogen, toen ze hem daar
zoo verdrietig en als gebukt onder een zwaren
last zag aankomen.
„Dag, Gijs," groette ze altijd. Maar nu bleef
ze staan. „Het is toch wat gezegd, dat er weer
een koebeest van jullie gestorven is, hè? Ik heb
zoo met je te doen, Gijs."
„Ja, ja.... het is vreeselijk," stamelde Gijs,
„en niet te overkomen. Dag, Katrien" zei hij
en liep haastig door.
Dien Zondag was Katrien onder haar gebed
telkens afgeleid. Had ze hem nu maar over het
geld gesproken. Maar hij was zoo gauw weg.
Toen besloot ze hem door de Bank, waar zij
geld had staan, duizend gulden te laten sturen.
Ze zou den directeur schrijven, vooral nooit los
te laten, dat zij hem daartoe opdracht had
gegeven.
Drie dagen later ontving Gijs duizend gulden.
„Van iemand, die het goed met u meent," stond
er bij. „Tracht niet uit te visschen van wie of
wien. U komt er toch niet achter.".
Gijs en vrouw Blunfers staarden op de bil
jetten, alsof het maar niet tot hen doordrong,
dat die werkelijk voor hem bestemd waren.
Toen begonnen zij te gissen. De pastoor mis
schiende burgemeesterMaar opeens
scheen Gijs een licht op te gaan. Katrien. Waar
om had zij tranen in haar oogen, toen ze hem
aansprak?
Deze gedachte liet hem niet los. Hij zei er
zijn moeder echter niets over. Maar toen het
weer Zondag was en hij Katrien zag, begon hij
abrupt en zonder eenige inleiding: „Jij hebt mij
geld gestuurd, Katrien."
„Ikik.... geld gestuurd?" wilde ze zich
verbaasd houden.
Maar Gijs bemerkte aanstonds, dat hij het bij
het rechte eind had. „Ja, jijmaar.... juist
van jou kan ik het niet aannemen, Katrien,
hoe mooi ik het ook van je vind, mij te willen
helpen."
„En waarom juist niet van mij, Gijs?" was
ze verwonderd, terwijl haar hart van vreugde
sneller begon te kloppen, want zijn antwoord
leek haar een bekentenis, waar ze al zoo lang
op gehoopt had.
Gijs keek haar aan. Wat moest hij hierop
antwoorden?
„Ik weet wel, waarom," lachte ze
„Nou zeg het dan eens," trachtte Gijs uit te
lokken, hetgeen hem opeens ook van haar dui
delijk werd.
„Ik zeg het niet," plaagde ze. „Neen, ik doe
het niet."
Hij greep haar hand. „Katrien?"
„Laat me los," dwong ze. „Ik moet weg, an
ders kom ik nog te laat in de kerk."
Kerst zeggen, dat je met mij verkeeren wilt.
Anders houd ik je hier."
„Neem je dan mijn geld aan?"
„Eerst zeggen."
„Ja, dat wil ik."
„Nu nog zeggen, dat je overtuigd bent dat ik
je niet voor je geld vraag."
„Daar ben ik van overtuigd, want anders had
je ook, zooals andere jongens, al geprobeerd
mij te krijgen."
„Zoo is het goed," vond Gijs overgelukkig. „Nu
neem ik je geld aan. Kom, ik breng je tot aan
het dorp. Neen, ik ga mee naar de Hoogmis."
Door de plechtige stilte van den Zondagmor
gen gingen twee gelukkige menschen, een blijde
toekomst voor de oogen.
ROKIN 40
AMSTERDAM-C.
ifst
HEtVEtm W WRiCH«$9
HELVETIA
onder 't linker oor. Wanneer de treffer aange
komen was, zooals Cullingwood 't bedoelde, had
de Adonis zich kunnen laten uittellen. Toch
stelde Keith zich met 't resultaat tevreden, want
lijn tegenpartij zakte door de knieën, graaide
met de armen naar steun, die er niet was, en
gleed tegen den grond. De man was niet bewus
teloos, alleen versuft, maar gevoelde er toch
blijkbaar niets meer voor om zijn tegenstand
voort te zetten. Na een oogenblik werkte hij
zich in zittende houding omhoog, 't hoofd op de
borst, zwaar ademhalend, als iemand, die te lang
achtereen gerend heeft en nu doodmoe is.
't Meisje was tegen den muur gaan staan.
Zij had de handen tegen haar wangen gelegd en
staarde met wijd open oogen naar Cullingwood.
In 't eerst dacht hij, dat zij 't weer op een gil
len zou zetten. Maar ze sloot den mond, zonder
een kreet geuit te hebben.
Keith wreef zich over de knokkels van zijn
rechterhand.
„Je deed beter, gauw hier vandaan te gaan,
idioot, die je bent! Eigenlijk hoorde je al lang
in bed te liggen!" Zonder een antwoord af te
wachten, stapte hij de kamer uit. Hij schonx
verder geen aandacht aan 't meisje; of zij
deed, wat hij haar gezegd had, of zijn raad in
den wind sloeg 't interesseerde hem niet.
Cullingwood verliet 't huis od dezelfde wijze
als hij binnengekomen was. 't Regende weer
hard Hij vond 't mulle voetpad, snelde den tuip
uit, in de hoop, den auto, waarin „Madame X"
hem opwachtte, te bereiken, voordat 't meisje
of de man alarm had kunnen slaan. Weldra
was hü bij de schutting en wilde juist beginnen,
er overheen te klauteren, toen drie schoten
weerklonken, zóó snel achter elkaar, dat de
knallen zich in één schenen op te lossen. Keith
liet zich plat op den grond vallen. Bijna tege
lijkertijd echter drong 't tot hem door, dat de
schoten niet buiten, doch binnen de villa ge
lost waren. Snel stond hij op, klom over de
schutting.
Cullingwood meende een gil gehoord te heb
ben, maar was- er niet zeker van. De lust be
kroop hem, terug te gaan en poolshoogte te
nemen, welk drama zich in 't landhuis had af
gespeeld. Doch reeds werden vensters van
naburige huizen opgeschoven, zenuwachtige
uitroepen klonken over en weer, en hij besefte,
dat 't er nu vóór alles op aankwam, aan eigen
veiligheid te denken. Dit was geen omgeving,
waar Keith Cullingwood mocht worden aange
troffen in zijn gloed-nieuwe creatie van ama
teur-inbreker.
„Madame X" had beloofd met den wagen
op hem te zullen wachten op dezelfde plaats,
waar zij van elkaar gegaan waren. Tot zijn
ontsteltenis viel van een auto niets te be
speuren. Met een wee gevoel in de maag vroeg
hij zich af, of de vrouw op 't geluid van de
schoten er vandoor gegaan was. Hij verliet den
hoofdweg, trok zich in de zwijgende, beschut
tende duisternis van 't dichte geboomte terug
en wachtte, niet wetend, wat te beginnen. Na
een paar minuten hoorde hij een auto naderen.
(Wordt vervolgd)
