Nieuwe Haarlemsche Courant | 1949 | 22 juni 1949 | pagina 3

Demobilisatiedag in Utrecht

HET DOMEIN DIK. VROUW

Als de MODE zich

ordeel

Schol bakken

DD

Prijzen diamanttentoonstelling

HET GEZEGEND
GESLACHT

een kunst!

laat zien

DE WERELD ROND

SOLDATEN GAVEN
f 12.000.-

Onderscheidingen voor
de categorieën

Surinaamse delegatie
in ons land

WOENSDAG 22 JUNI 1949

PAGINA 3

Appèl aan alle particuliere en
overheidsinstellingen

PRINS BERNHARD AANWEZIG

Bedetocht naar graf
van St. Adelbert

Merkwaardige

verjongingskuur

Prof. dr. Pienaar overleden

Anna Blaman weigert prijs

Besprekingen met regering

Lichtvaardig

is

Radio Anno Santo

e-

(Van onze correspondent)

De Utrechtse schouwburg was gisteren meer dan gevuld, toen Z. K. H. Prins
Bernhard de Nationale Demobilisatiedag opende, een landelijke bijeenkomst
van de provinciale en plaatselijke demobilisatieraden, die het karakter droeg
van een appèl aan alle overheids- en particuliere instellingen en personen die
de te demobiliseren militairen erbij behulpzaam kunnen zijn, zich een plaats
in het maatschappelijk leven te verschaffen.

Z. K. H. Prins Bernhard noemde de
overgrote belangstelling die voor deze
bijeenkomst bestond een bewijs van
Nederlandse zin voor de plicht die op
ons volk rust. De Prins verzocht de ver
gadering een minuut stilte in acht te
nemen voor" de gevallenen.

De minister-president dr. W. Drees
sprak dan over „Een taak en een plicht
voor land en volk". Het spreken hier
over is eigenlijk 't intrappen van een
wagenwijd geopend deur, want ons volk
beseft wel dat het bij de terugkerende
militairen in het krijt staat.

De demobiliserenden hebben een tijd
van veel moeite en teleurstellingen
achter de rug, maar ze behoeven niet
bezorgd te zijn dat er voor hen geen
plaats meer is. Want wel is er een ster
ke toename van de bevolkingdie emi
gratie nodig kan maken, maar nergens
zal dwang worden uitgeoefend en er is
bovendien op vele plaatsen dringend
behoefte aan mannen die van aanpak
ken weten. Dr. Drees dankte de Prins
voor zijn arbeid en energie waardoor
de actie aan kracht heeft gewonnen.

Z. Exc. mr. Schokking schetste de
gunstige voorwaarden die de regering
heeft gesghapen: mgar particulier initi
atief blijft hard nodig.

Mr. J. Meynen belichtte de demobili
satie als een vraagstuk van sociale ge
rechtigheid en menselijk begrijpen en
ook van welbegrepen eigenbelang. De
liquidatie van het probleem moet za
kelijk en psychologisch geschieden.

Van 1 Juli 1949 tot 1 Sept. 1950
moeten we pl.m. 50.000 man opvan
gen, van wie er ongeveer 30.000
moeten worden herplaatst. Ze moeten
een behoorlijke scholing krijgen, dan
kan de industrie ze uitstekend gebrui
ken.

De huidige toestand, dat voor typisch
vrouwelijke functies als verpleegster en
hulp in de huishouding geen meisjes ter
beschikking zijn en dat anderzijds voor
onze gedemobiliseerde militairen werk
loosheid dreigt is ontoelaatbaar.

Een bevolkingsaanwas van 100.000 per
jaar kan Nederland niet verwerken en
emigratie moet in onze gedachten ook
zeker een plaats vinden.

Na de lunch werd de film „Soldaten
overzee" vertoond, waarna mr. dr. F.
Houben, commissaris der Koningin in
Limburg de mogelijkheden besprak voor
gewestelijke en plaatselijke initiatieven.
Op zeer vele gebieden zoals huisvesting
en werkgelegenheid moeten de gedemo-
biliseerden de eerste kans hebben.

Ds. J. H. Sillevis Smitt, de Hoofd-
vlootpredikant, sprak de slotrede uit.
Voor de vrijwilligers hebben wij een
dubbele verantwoordelijkheid.

Onze mannen hebben moed getoond
en menselijkheid, vindingrijkheid en
een onbegrensd uithoudingsvermogen
en bij dit alles een aanstekelijke op
gewektheid.

We hebben hun niet altijd de eer ge
geven die hun toekomt. In 1946 werden
ze zwabbers en lichtmissen genoemd,
in 1948 moordenaars en sadisten. Maar
er komt een prima stel Nederlanders
terug en voor ons is het een zaak van
eer en geweten hen weer in te passen
in de Nederlandse werk- en levensge
meenschap.

Een man die zich in oorlogstijd aan
zijn plicht onttrekt en een ander voor
zich laat opdraaien noemen we een de
serteur. Maar wie deze nationale taak
ziet en zich toch onttrekt, wie de man

nen liet bloeden en zweten en kan hel
pen, maar niet wil helpen, wie anderen
volle risico laat nemen en zelf de min
ste risico en inspanning schuwt, is een
verrader van de zaak van zijn volk en
op z ij n wijs deserteur.

Op 25 Juni is het de feestdag van de
heilige Adelbert, patroon en apostel van
Kennemerland.

Het is nu bijna 25 jaar geleden, dat
men in verband daarmee het initiatief
nam tot een pelgrimstocht van geheel
eigen karakter, welke inmiddels tot een-
zinvolle traditie uitgroeide. Deze bestaat
hierin, dat telkenjare op de Zondag na
genoemde feestdag een groep pelgrims,
komende uit de steden en dorpen van
Noord-Holland en Kennemerland, in alle
eenvoud en stilte optrekt naar de ver-
erenswaardige plaats, waar eens het
lichaam van de H. Adelbert begraven
werd en later de bron uit zijn graf ont
sprong. De bedevaartgangers waren ge
woon op eigen gelegenheid naar Velsen
of een andere plaats te reizen om van
daaruit gedurende de nachtelijke uren
te voet hun tocht te vervolgen naar de
St. Adelbertsakker te Egmond-Binnen,
waar om 6 uur in de vroege morgen een
H. Mis werd gecelebreerd. Bij hen
voegde zich dan een groep pelgrims uit
Spaarndam, waar St. Adelbert de pa
troon is der bijkerk.

Aanvankelijk waren er ongeveer 20
deelnemers, welk getal in de loop van de
jaren tot ongeveer 800 uitgroeide. Maar
steeds bleef het eigen karakter van deze
tocht behouden: geen grootse manifes
tatie met veel vertoon, doch een werke
lijke bede-tocht, in pieuze eenvoud on
dernomen door de velen, die jaarlijks op
de misschien oudste historische plek
van het Christendom in deze streken
wilden getuigen van hun dank en vene-
ratie jegens een vaderlandse heilige en
door diens voorspraak het behoud, de
verbreiding en de beleving van het ge
loof wilden afsmeken.

Ononderbroken werd deze gewoonte
voortgezet, zelfs tijdens de oorlogsjaren,
toen velerlei belemmerende bepalingen
het bereiken van de St. Adelbertsakker
zeer bemoeilijkten.

Ook dit jaar, en wel op Zondag 26
Juni a.s., zal deze bedetocht worden ge
houden. Wij zeggen: gehouden, niet: ge
organiseerd. Want wederom wordt ver
ondersteld, dat de bedevaartgangers op
eigen gelegenheid en met eenzelfde
pieuze intentie ter aandachtige viering
zullen optrekken naar de St. Adelberts
akker te Egmond-Binnen, waar op die
vroege Zondagmorgen in de open lucht
een door allen mee te zingen H. Mis
wordt gecelebreerd, waaronder men kan
communiceren. Tijdens de H. Mis zal
eenkorte toespraak worden gehouden
en na afloop der plechtigheid zal er ge
legenheid zijn de reliquie van St. Adel
bert te vereren.

Men verwacht, dat wederom zeer velen
aan deze vrome viering zullen deelne
men.

Het „Montessori-comité" heeft dr.
Maria Montessori voorgedragen als
candidate voor de Nobei-prijs. Om dit
voorstel te steunen heeft men te Rome
een Italiaans comité gevormd, waarin
onder andere zitting hebben Graaf
Sforza, minister van Buitenlandse Zaken
van Italië als voorzitter en de minister
van Onderwijs, Gonella. en de burge
meester van Rome, Rebecchini, als le
den.

Een tachtigjarige grijsaard, Samuel
Taylor geheten en afkomstig uit Isle-
worth (Engeland) maakte naar een re
cept van zijn grootmoeder een geel
brouwsel, dat hem, naar zijn zeggen,
een twintig jaar jonger maakte. De dok
ters, die Taylor onderzochten, nadat hij
zijn verjongingskuur had ondergaan,
kwamen tot opzienbarende ontdekkin
gen.

Taylor wordt inderdaad jonger: hij
krijgt nieuwe tanden, zijn haar dat he
lemaal wit was begint grijs te worden
en zelfs komt er reeds weer een brui
ne glans over. Twee jaar geleden was
Taylor een oude. afgeleefde man, die
nauwelijks van de ene kamer naar de
andere kon 'strompelen, maar nu maakt
hij iedere morgen voor het ontbijt een
wandeling van vijf mijl en driemaal in
de week wandelt hij heen en weer naar
Londen, een afstand van vijftien mijl.

Taylor deelde mede, dat hij twee
jaar geleden het recept van zijn groot
moeder vond. De dokter gaf hem toen
nog een half jaar te leven. Hij strom
pelde naar het veld en zocht daar de
kruiden, die in het recept vermeld ston
den. Er kwamen nog een paar andere
ingrediënten bij te pas, die ik echter
niet mag mededelen, want mijn groot
moeder heeft er uitdrukkelijk bij ver
meld. dat het geheim van het brouwsel
in de familie moet blijven. Hij heeft de
kruiden laten trekken en alles drie uur
laten koken. Vervolgens deed hij er het
sap bij van drie citroenen, een pot
Australische honing en wat gist.

De volgende morgen heeft hij het
drankje opgedronken. De dokter, die
de man onder behandeling heeft, gaf.
toe dat het een uitzonderlijk geval was.
Hij wees er op, dat er wel eens meer
een dergelijk geval is geweest van
iemand, die weer jong werd. maar hier
zijn de feiten wel erg sprekend. Even
min is medisch te verklaren hoe Taylor
ineens weer in staat is om dertig mijl
per dag te wandelen. Het meest merk
waardige van het geval is echter, dat
Taylor weer kiezen en tanden krijgt. „Ik
heb hem zorgvuldig onderzocht, maar er
is geen twijfel mogelijk," aldus ver
klaarde zijn geneesheer volgens United
Press.

IS. Langzaam ontwaakte Eric uit zijn verdoving. Wild hamerde het in zijn slapen
en hij had het gevoeldat zijn schedel ieder ogenblik kon barsten. Automatisch
voelde hij naar zijn zwaard, maar met een schok ontdekte hij dat hij het kwijt
was. Ontwapend Toen boog zich iemand over hem heen. Eric keek op.

„Halsa!" riep hij verheugd. Maar Halsa zag zijn koning bezorgd aan.

„Wij zijn gevangenen, heer Eric zei hij. En nu pas bemerkte Eric, dat hij zich
niet meer in de open lucht in het oerwoud bevond, maar in een soort van
primitieve hut. „Wij zijn de gevangenen der inboorlingen," vervolgde Halsa. „Wat
zij met ons voor hebben, weet ik niet. Gij zijt lang bewusteloos geweest, heer."

Buiten de hut klonk enig gerucht. De deur ging open en in de opening verscheen
een man, die hun een kan water en enig voedsel bracht. De beide Noormannen
trachtten een gesprek met hem aan te knopen, doch de man ging er geheel niet
op in. Zwijgend, zoals hij gekomen wasverdween hij weer. En later op de dag

gebeurde ditzelfde nog eens. Dit duurde zo enige dagen door. Eric bekwam lang
zamerhand weer van de verraderlijke slag, die hem door Baldon's mannen was
toegebracht. Tevergeefs vroegen de beide mannen zich af wat hun lot zou zijn en
of zij ooit van hun leven de hunnen zouden weerzien. Af en toe drongen van buitenaf
geluiden tót hen door. 's Avonds dreunde -vaak een macaber tromgeroffel, waar
bovenuit soms een woest geschreeuw klónk.

Op een morgen ging de deur van hun schemerige hut open en. trad een donkere
figuur binnen. De man had een lange verentooi op zijn hoofd en zijn gehele voor-
Komen en verdere versierselen deden vermoeden, dat dit de hoofdman was. Met een
ondoorgrondelijk gezicht keek het opperhoofd Eric en Halsa beurtelings zwijgend
aan. Er ging iets dreigends van deze verschijning uit en onwillekeurig voelden ét
Noormannen een huivering door zich heengaan.

Te Stellenbosch (Zuid-Afrika) is, in
de ouderdom van 66 jaar, plotseling
overleden prof. dr. E. C. Pienaar, hoog
leraar in het Afrikaans en Nederlands
aan de universiteit aldaar. Prof. Pienaar
was dr. in de letteren en wijsbegeerte
van de universiteit van Leiden. Hij was
een der voormannen van de tweede
Afrikaanse taalbeweging, een vrucht
baar essayist en lid van tal van v/eten-
schappelijke lichamen. Hij was o.a. ook
lid van de Maatschappij van Nederlandse
Letterkunde te Leiden en van het
Historisch Genootschap te Utrecht.

Een jury, bestaande uit de heren prof.
W. van den Berg, H. van den Èeren-
beemt en mr. P. J. Mijksenaar, heeft
Dinsdagmiddag de ere-medaille, uitge
loofd door de gemeente Amsterdam voor
de meest originele inzending op de in
ternationale diamanttentoonstelling, uit
gereikt aan de N.V. Diamantindustrie
A. van Moppes en Zn. voor „het klein
ste brillant ter wereld". De zilveren
lauwerkrans met bijbehorende oorkonde,
vervaardigd door de stadscalligraaf W.
Dornseiffen, zal de winnaar van deze
ereprijs een dezer dagen worden uitge
reikt

Andere winnaars van prijzen, vitge-
loofd door het stichtingsbestuur, waren:
van de groep ruwe en industrie-dia
mant de firma D. Drukker en Zn. voor
een inzending betrekking hebbende op
de diamant en zijn toepasing in de in
dustrie. De tweede prijs in deze groep
viel ten deel aan de „Mijnbouwmaat-
schappij Holland Syndicate" uit West-
Afrika voor een inzending betreffende
de bedrijven aan de Goudkust.

In de categorie „geslepen diamant"
kende de jury de eerste prijs toe aan de
N.V. Diamant Maatschappij H. E. Slij
per te Amsterdam voor een beeltenis
van een met diamant getooid meisje.
De tweede prijs viel ten deel aan de
New Yorkse firma Harry Winston In
corporated voor een inzending „van ge
slepen diamant van bijzondere omvang
en karakter". De derde prijs kreeg de
firma Van Hamel en Natkiel te Amster-

Waar landden de Noormannen? - Een andere Robinson Crusoë -
Russen waren ook Darwin voor Michael niest niet meer

De invasie der Noormannen in En
geland, nu 1500 jaar geleden,
brengt de gemoederen nog steeds
in beroering. Op 28 Juli zal namelijk
een groep Denen met een oud Vikingen
schip naar de kust roeien om met enig
ceremonieel de landing van 449 te her
denken

Het schip zal aankomen bij de kust
Van Broadstair, een oord voor vacantie-
gangers in de nabijheid van Ramsgate.

Ramsgate heeft hiertegen geprotes
teerd, omdat het zich op historische
rechten beroept. De landing zou name
lijk geschied zijn te Ebbsfleet, een ge
deelte van Ramsgate. De plaatselijke
raad heeft nu protestbijeenkomsten ge
houden en een brief gestuurd naar het
reisbureau, dat mede met de organisatie
der ceremonie is belast.

In deze brief wordt gesproken over
een volkomen miskenning van de his
torie bij Imt kiezen van de plaats der
landing.

Een vertegenwoordiger van het reis
bureau deelde echter mee, dat op de
plaats, waar de Vikingen landden, nu
een golfstroom staat, zodat de plechtig
heid daar niet gehouden kan worden.

Hij vroeg verder Ramsgate en Broad-
stairs de strijdbijl der rivaliteit te be
graven en samen te werken om de her
denking tot een succes te maken.

In Lensvik, een klein vissersdorp aan
de Trondeim-Fjord, is zojuist een
verhaal bekend geworden van een
Noors zeeman, die 9 jaar lang als Ro
binson Crusoë op een eiland in de Stille
Oceaan geleefd heeft. De familie Selbekk
te Lensvik ontving 5 Juni j.l. een brief
uit New York van Georg, een zoon, die
sinds 1935 op zee was geweest en van
wie men al die tijd niets had. vernomen
ondanks alle nasporingen, die na de oor
log naar hem werden gedaan. In de
brief schrijft Georg, dat hij zich in het
begin van de oorlog op een vrachtboot
bevond, die op de Stille Oceaan werd
getorpedeerd Na 15 dagen in een red
dingboot te hebben rondgedreven, be
reikten enige leden van de bemanning
een eilandje, waar zij negen jaar onder
de inboorlingen leefden. Eindelijk slaag
den zij er op een goede dag in de aan
dacht te trekken van een Amerikaans
vliegtuig, dat toevallig overvloog, het
toestel landde en nam de mannen mee
haar New York, waar Georg Selbekk
hti een baan aan de wal heeft.

Een jonge man in Auckland Nieuw-
Zeeland, wiens aorta te nauw was
geworden, is door een ingewik
kelde operatie, die vijf uur duurde, ge-
**d.

De normale doorsnede van de aorta
is ongeveer gelijk aan die van de duim
van een volwassene. Bij de patiënt was
deze nog slechts gelijk aan de punt van
een potlood.

De chirurgen, geassisteerd door narco-
tiseurs en verpleegsters, hebben de borst
geopend, waardoor het hart en de aorta
werden blootgelegd. Met behulp van
haakjes heeft men de ader aan weers
zijden van de vernauwing vastgehouden.
Het aangetaste deel werd weggesneden
en de twee uiteinden aan elkaar ge
naaid.

De toestand van de zieke is thans be
vredigend.

Professor A. Sobol, een Russische
geleerde, heeft dezer dagen ver
klaard, dat de evolutie al jaren voor
Charles Darwin leefde door Russische
wetenschapsmensen bestudeerd werd.

Volgens professor Sobol zouden de
voorgangers van Darwin zijn geweest:
Lonomosov in het midden van de 18e
eeuw, Afanasyl Kaverznov, A. W. Ra-
dishev, A. F. Gertzen en N. E. Se-
verszev.

Michael Hippisley is sedert enige
dagen verlost van de kwelling,
veertig dagen lang dag en nacht
te moeten niezen met maar enkele se
conden tussenruimte. De doktoren, die
hem behandeld hebben in het zieken
huis van Hampstead (Londen) weiger
den te verklaren of zij hem al dan niet
geheel genezen achtten. Een verpleeg
ster deelde mede, dat hij een behande
ling had gekregen die vrijwel identiek
was met die van „shock"-patiënten.

Alles hadden zg daarvoor met Michael
geprobeerd. Hij was met hypnose behan
deld; men had hem aan het schrikken
gemaakt, hij was meegenomen op een
vliegtocht, ja, zelfs had men hem een
tijdje in een ijskast gezet, maar geen
van al die middelen had enig resultaat
opgeleverd. Van overal ter wereld kwa
men brieven binnen met probate mid
deltjes tegen de kwaal en met goede
raadgevingen.

Zijn ouders hopen nu maar, dat hij
van de niesplaag af is. Michael was nog
voor niemand te spreken, omdat de
doktoren het beter hebben gevonden,
dat hij de eerste dagen volkomen rust
krijgt.

Zijn verpleegster zei, dat de nieskwaal
van psychosomalische aard was en
veroorzaakt is door een nerveuze schok.

Romen door
G. ASTER O.f.m. Cap.

23

„Hoezo?" vroeg de priester.

„Bij ons is dit werk reeds geschied,
twee eeuwen geleden. Toen zijn wij uit
verkoren om God priesters te geven."
Hij vertelde het verhaal van Gerrit Jan
Stevens.

„Het is mogelijk," zei de priester.
Maar hij zei het bedenkelijk. „God kan
een familie uitverkiezen. Maar aan hem
is' het te bepalen hoelang."

„Voor immer, als er niets tussen
komt."

„God is daar vrij in. Hij kan' geven en
nemen. Bovendien is het een vraag, wat
van dit oud verhaal waar is."

„Wat er van waar is? Als ik het zeg
en iedereen zegt het. Gelooft gij niet in
Gods goedheid."

„Natuurlijk geloof ik daarin. Maar ook
in de hebzucht van de mens, die alles
naar zich toetrekt en vele dingen scheef
voorstelt wanneer hij daar voordeel of
grootheid van hoopt te krijgen."

„Wij zijn plichtsgetrouwe mensen."

„AJs gij dat niet waart, zoudt gij u
aan Gods uitverkiezing mets gelegen

laten liggen. Maar gij kunt het nog
meer zijn en dan spant gij u niet meer
in om aan God te behagen zoals gij het
wilt, maar zoals hij het wil."

„Wij doen slechts Gods wil. Aan onze
stamvader is hij geonenbaard. Wij wil
len er aan vasthouden."

„Misschien heeft God reden er van af
te wijken."

„Om zulk een kleinigheid...."

„Mag ik weten wat die kleinigheid
is"

Toen vertelde Willem van Steven
Gerrits. „Is dat nu een reden om ons af
te wijzen?" besloot hij.

„Misschien is het dat niet. Ik kan het
niet beoordelen. Bovendien is het geen
afwijzen. Het is het terugtrekken van
een gunst u vroeger gegeven. Gij keert
weer tot de gewone orde der dingen,
verondersteld altijd, dat het waar is zo
als gij het zegt en uitlegt."

„Ik zal er niet om liegen als ik mijn
geweten gerust wil stellen."

„CJ liegt er zeker niet om. Maar uw
geweten wil zichzelf gerust stellen door
voor waarheid aan te nemen wat het in
het geheel niet is. Als u een goed chris
ten wilt zijn, hecht u zich niet op de
eerste plaats aan tradities zoals die in
de familie voortleven, maar aan de dui
delijke wil van God. Niet uw voorouders
bepalen of er priesters uit u zullen
voortkomen, maar een persoonlijke roe
ping Gods, die gij alleen maar kunt af
wachten."

„Dusniets doen?"

„Veel meer dan niets doen. Een voor
beeldig christen-leven leiden en in ne
derigheid op Goas stem wachten. Maar
hem niet dwingen of voor voldongen

dam voor een inzending geslepen dia
mant en de vierde prijs in deze catego
rie werd toegekend aan de firma Sa
muel Gassan te Amsterdam voor de
Amsterdamse stedemaagd „getooid met
geslepen e'n ruwe diamant", geïnspireerd
op de tentoonstellingsaffiche".

In de derde categorie voor inzending
van juwelen werd de eerste prijs toe
gekend aan de firma Joseph Weisazer
uit Parijs „voor een inzending Van ge
varieerde diamanten op uitermate aes-
thetische wijze gegroepeerd". De tweede
prijs in de categorie juwelen viel ten
deel aan de Nederlandse juweliers, die
met een gezamenlijke collectie op de
tentoonstelling uitkwamen. De derde
prijs in deze groep kreeg de firma Jo-
han Kozendaal uit Utrecht voor een in
zending diamanten sieraden en rozen
in antieke zetting.

De romanschrijfster Anna Blaman
heeft aan het bestuur van de Maat
schappij van Nederlandse Letterkunde
te Leiden een schrijven gericht, waarin
zij zegt de v. d. Hoogtprijs, die haar
voor haar jongste roman gisteren zou
worden toegekend, niet te willen aan
vaarden. De reden van haar weigering
is gelegen in het feit, dat de Commis
sie voor Schone Letteren, die tot de

toekenning van de prijs adviseerde,
eerst na veel aarzeling haar ethische en
morele bezwaren tegen bet. boek in
kwestie hèeft kunnen overwinnen.

Tot het advies werd besloten door een
kleinst denkbare meerderheid, n.l. drie
voor en twee tegen. De twee tegenstem
mers achtten bedoelde roman „te zeer
een psychologisch en zelfs psychiatrisch
verslag, waaraan het onmisbare element
der ordening ontbreekt". De gehele, gang
van zaken werd door de schrijfster ont
moedigend in plaats van bemoedigend
genoemd.

Op de roman, waar het hier om gaat,
„Eenzaam avontuur", komen wij dezer
dagen terug.

Dinsdag is per K.L.M.-lijntoestel uit
Paramaribo een delegatie van vier le
den van de Staten van Suriname gear
riveerd, die in Nederland besprekingen
zal voeren over het door de Staten
uitgebrachte advies inzak- de interim
regeling. De delegatie bestaat uit de
heren G. J. C. van der Schroeff (voor
zitter van de Staten van Suriname en
voorzitter van de delegatie), p. Wijn-
gaarde, J. Lachmon en mr. dr. J. A. E.
Buiskool.

De delegatie werd op het vliegveld
verwelkomd door mr. P. G. Hooghoudt,
lid van de commissie voorbereiding
staatsrechtelijke hervormingen, cn de
vertegenwoordiger van Suriname, dr R.
H. Pos, die als lid van de delegatie 'aan
de besprekingen zal deelnemen.

De voorzitter van de delegatie sprak
het vermoeden uit, dat de regering
nadere toelichting wenst op het advies
dat door de Staten is uitgebracht, alvo
rens haar standpunt definitief te bepa
len. „De delegatie deelt de hoop van de
regering, dat de besprekingen een gun
stig resultaat zullen hebben" aldus de
voorzitter van de delegatie. De gedele
geerden zullen slechts korte tijd in Ne
derland vertoeven.

Roddelen is een ratten-
tenplaag" heeft Henri
de Greeve enige maan
den geleden tot leuze voor
de Hefboom-actie van de
Bond zonder Naam gekozen.
Roddelen is inderdaad een
zeer ernstig kwaad; wij tas
ten er anderen mee aan in
hun goede naam en als het
roddelpraatje eenmaal is
uitgestrooid, zijn er geen
machten meer op de wereld,
die het ongedaan kunnen ma
ken. We kunnen een laste--
ring tegenspreken, we kun
nen haar zelfs herroepen,
maar nooit zullen wij de
aangerichte schade geheel
kunnen herstellen. Het ligt
nu eenmaal in de aard van
de mens, dat hij lie.ver en
dus gemakkelijker het kwaad
van' zijn medemensen rond
vertelt dan het goede.

Minstens even erg als het
roddelen en rondstrooien van
praatjes over ware of ver
meende fouten of zonden van
onze naasten, is het uitspre
ken van een lichtvaardig
oordeel over anderen. Hoe
duidelijk heeft Jezus ons
tijdens Zijn leven op aarde
niet getoond, dat het niet
aangaat om te oordelen en
zeker niet te veroordelen.
Heeft Hij ons niet duidelijk
gezegd dat wij eerst de balk
uit ons eigen oog moesten
verwijderen en ons pas daar
na bekommeren om de splin
ter in andermans oog? Hoe
liefderijk en vol barmhar
tigheid heeft hij Maria Mag-
dalena opgenomen. Ver
klaarde Hij niet van haar,
die bekend stond als een
openbare zondares, dat haar
veel vergeven werd? Oor
deelde. Hij de boetvaardige
tollenaar niet beter dan de
zich zelf verheffende fari
zeeër? Maar ruim negen
tien eeuwen later is de mens
nog niets verbeterd. Nog ma
tigt hij zich een oordeel aan
over zijn medemensen. Nog
veroordeelt hij degene, die
in de strijd bezweken is en
een misstap heeft begaan.
Hij veroordeelt en straft,
maar hij vergeet de hel
pende hand te reiken om de.
gevallene weer te doen op
staan. Hij slingert hem of
haar openlijk of bedekt zijn
hoon of minachting in het
gelaat en vormt daardoor
een hindernis op de weg
naar herstel. Als wij eens

van kind af waren opge
groeid in een milieu, waar
haat en nijd de. boventoon
voerden, waar diefstal geen
schande en eerbiediging van
het eigendomsrecht onbekend
zijn? Als men ons geen
respect had geleerd voor de
heiligheid van ons lichaam
en dat van anderen, zouden
wij dan zoveel anders, zoveel
beter geweest zijn dan zij, die
wij nu durven veroordelen?

Laat ons mild zijn in ons
oordeel over anderen, zon
der daarom de slechtheid
van de zonde te ontkennen,
en laat ons eerlijk trachten
door woord en daad hen,
die eens een ernstige mis
stap begingen, weer op de been
te helpen. Dat is eenvoudig
een daad van christenplicht.

mwmiiMHwmwwiiiiHMMiHwummiHiM»

Mode-cocktail, gezien op de
Ascot-races.

Kleven bij a ook de schol
letjes aan de pan? En komt
er, nadat de huisvrouw toch
haar best heeft gedaan, een
vormloze massa op tafel?
Let u dan eens goed op de
volgende punten:

Schollen nemen, die in de
koekenpan passen.

De. vis goed schoonmaken,
d.w.z.: de ingewanden ver
wijderen (ook het zwarte
vliesje), de kop (of het einde
ervan) afsnijden en de vin
nen en de staart met een
schaar kort afknippen.

De vis wassen en in de
lengte aan beide zijden diep
inkerven langs de gehele
graat (dit gaat het stuk
springen van het vel tegen
en bevordert het gaar wor
den van het dikste vis
vlees).

De vis zouten en het zout
er even laten intrekken. De
vis hiertoe op een vergiet
leggen om het vocht weg te
laten lopen.

Die vis door losse bloem
zonder klontjes halen, zodat
ze aan beide zijden doQr een
laagje blo&m wordt bedekt.
De overtollige bloem er af
schudden. Deze bewerking
moet vlak vóór het bakken
gebeuren, daar de bloem
anders vochtig wordt.

Ondertussen in de koe
kenpan vet heet laten wor
den. De pan moet een ste
vige bodem hebben en vol-

eer modieus geklede
vrouwen hebben als
hoofddoel zich te laten
zien. In Frankrijk zowel als
in Engeland krijgen ze daar
toe de gelegenheid bij uitstek
tijdens de grote paardenren-

tmiiiitKiiiitiiiimrftiitmmitiitiititimitittM

komen schoon zijn. Als bak
vet kunnen gebruikt wor
den: boter, margarine of
olie.

Zoveel vet in de pan
doen, dat de bodem fUnk
bedekt is; vooral niet te
weinig nemen. De fcoter of
margarine bruin en goed
heet laten worden, de olie
verhitten tot er blauwe
damp afkomt.

De vis met de lichte zijde
in de pan leggen en ze goud
bruin bakken. Het af en toe
schudden van de pan voor
komt vastplakken van de
vis. Echter niet onder de
•pis schuiven met een mes
of pannekoeksmes; daardoor
wordt ze licht bescha
digd.

Daarna de andere zijde
bruin bakken. Als de vis
bruin is, is ze gaar. De vis
tussen pannekoeksmes en
vork uit de pan halen, 2e
even uit laten lekken en op
een schotel leggen met de
lichte zijde naar boven.

Overgehouden olie kan,
na eventueel gezeefd te
zijn, in een flesje of kopje
bewaard worden tot een
volgend maal.

nen, die enkele dagen duren.
De „Ascot-dagen" zijn een
evenement van de Engelse
zomer, waar al wat van paar
densport en van goed-geklede
vrouwen houdt, zich vertoont.
Natuurlijk waren de prinses
sen Elizabeth en Margaret bij
de afgelopen rennen vorige
week aanwezig in fleurige
toiletten. Vooral Prinses Mar
garet is dol op mooie
kleren, men zegt dat ze
ambieert de best geklede
vrouw van Engeland te
zijn!

Zoals dat traditie is, dragen
de vrouwen, die bij de Ascot-
races gezien willen worden,
enorme hoeden; er waren er
dus ook dit jaar en wel van
licht stro en van het ge
vlochten stroband. zoals men
dat tegenwoordig feeëriek fijn
vervaardigd. De tulen hoe
den ter grootte van een wa
genwiel maakten het de
draagster echter wel wat
moeilijk met de vrij sterke
wind! De temperatuur liet
toe, dat men terecht met zo-
merbont kon pronken, sto
la's, korte capes en bolero's
van soms zeer kostbare bont
soorten werden ter comple
tering van het zomertoilet
nonchalant over de arm ge
dragen, of, wanneer het no
dig bleek, losjes omgeslagen.

Aan modieuze complets,
deux-pièces en. gebloemde
zomer japonnen ontbrak het
voorts niet. Al wat de mode
biedt aan bijzonders, aan
fraais, aan stijlvols en op
zichtigs, was in bonte varia
tie van kleur en coupe aan
wezig. Men zag daarbij veel
schoenen met enkelbanden
dragen, want of die nu mooi
zijn of lelijk, als iets mode
is, draagt ..de*" vrouw het
zonder aesthetisch onder
scheid. Bij de driekwart
mouw, die veel zomertoiletten
vertonen, zag men de half
lange handschoenen, die zo'n
elegant aspect aan het uiter
lijk geven. Men weet, in En
geland is alle textiel vrij, er
is voor de vrouwen dus
slechts de rem der portemon-
naie om al hun wensen te
vervullen. Wanneer zal ons de
tweede rem, die der punten-
kaart vervallen? I-aten we
hopen tegen het einde van

het jaar.

ASTRID.

De Noord-Koreasuise communisten

hebben een Rooms-Katholieke bisschop
en meer dan 40 andere kerkelijke per
soonlijkheden gearresteerd, aldus werd
gisteren van de zijde van het Vaticaan
meegedeeld. De meeste arrestanten wor
den thans in Wonsan (Korea) gevangen
gehouden, meldde de woordvoerder. Vol
gens de zegsman hebben de communis
ten bovendien acht Benedictijner geeste
lijken, 24 Duitse broeders en drie Kore
aanse broeders gearresteerd en gevangen
gezet.

Volgens een z.g. „hoogst geheim" Rus
sisch document, dat door het met Britse
licentie verschijnende blad „Telegraf"
gisteren is gepubliceerd, zou er minstens
atoi-£ommunistische verzetsgroep
zijn in iedere stad in de Sovjet-Russische
zone.

De „Berliner Zeitung", het officieuse
orgaan van 't Sovjet-Russische militaire
bestuur, richtte gisteren een vermaning
tot de leiders van de katholieke en pro
testantse kerken, waarin deze werden
verzocht „het roer om te gooien en niet
te trachten stroomopwaarts te varen".

Generaal Heliodore Pika, hoofd van de
Tsjechoslowaakse militaire missie in de
Sovjet-Unie tijdens de oorlog, is giste
ren, nadat het hof van beroep zijn vonnis
bevestigd had, terechtgesteld.

m

feiten stellen. Dat is hovaardigheid, al
weet ge het zelf niet."

Willem zweeg. Hij had geen argument
meer. Maar overtuigd was hij niet. Hij
zag niet in, dat onbevangen zijn en zich
geen zorgen maken, meer was dan het
ontbreken van werklust en bereidheid.
Hij besefte niet dat de hoogste volg
zaamheid kon zijn in de nederigheid,
die immer bij God in aanzien doet staan.

Hij was teleurgesteld. De verre reis
bad hij ondernomen om zekerheid te
hebben. Bij eigen mensen en eigen ge
weten vond hij het niet. Daar was, diep
weg, steeds een twijfel. Men laat zo iets
niet merken. Men handelt of het niet
anders kan. Maar hoe vastberadener
men optreedt, hoe meer de twijfel en de
ongerustheid naar boven komt.

En dat wilde Willem voor eens en
voor altijd weggeruimd hebben. Hij ver
langde een leven met een vaste lijn.
Een zonder problemen. Hij wist niet dat
hij een gemakkelijk leven verlangde,
iets wat voor geen mens beschikt is. Hij
was een simpel man, die iets slechts
van een kant kon zien en als hij beslist
had wenste hij dat er niet meer op te
ruggekomen werd.

Die zekerheid wenste hij. Maar hij
kreeg ze minder dan hij ze ooit beze
ten had. Met een veel grotere zeker
heid boorde de priester ze in de grond.

En met een zakelijkheid, veel groter dan
men Willem ooit verweten had.

Hij keerde naar huis weer. Zijn twij
fel behield hij. Niemand kreeg er ver
moeden van. Want vol ijver hervatte hij
zijn werk en als de mensen bij hem
kwamen sprak hij hen de hoop in, dat

binnenkort een der jongens zou voN trouwen.

houden, priester worden en de oude

glans der familie herstellen. En als er
maar een was, zouden er spoedig meer-
...eJe11?. v°lgen en had hij, behalve in het
tijdelijke, ook in het geestelijke zijn
geslacht gegeven wat het toekwam.

Voor zichzelf had Willem Gerrits
steeds de overtuiging dat hij resoluut
P a^e moeilijkheden had hij ogen
blikkelijk een oplossing. Maar de fami
lie bracht hij steeds meer tot onzeker
heid.

Het falen van haar uitverkiezing
sinds de daad van Steven had een droef
heid over haar gebracht, een zekere ge
druktheid. Met al haar kracht trachtte
zij daar onder uit te komen. Men vroeg
zich af of een persoonlijke schuld de
reden was van deze verwerping en men
ging over tot een strenger leven. Men
wilde de traditie hersteld zien. Toen dat
niet lukte, leefde men in verslagenheid.

De opbloei van het boerenleven
bracht er enige verandering in. Men
richtte daar meer zijn aandacht op. Het
deed veel van het andere vergeten. Doch
slechts voor korte tijd. Want spoedig
werd men gewaar, dat in het leven veel
veranderd was. De neergang in het gees
telijke bevreemdde de mensen niet meer
dan de opgang in het tijdelijke en men
begon zich af te vragen of deze voor
uitgang niet als vervangmiddel bedoeld
was, als een vergoeding voor hetgeen
ontnomen was.

Er kwam een sfeer van achterdocht
en minderwaardigheid. Over de mensen
lag niet meer het opgewekte en onbe
zorgde, dat voortkomt uit een groot ver-

Ge neesmiddel tegen
huidaandoeningen.

Doet de jeuk bedaren en
doodt de ziektekiemen, zodat
de huid zich kan herstellen.

Zij werden ernstig en zwaarmoedig.
Graag praatten zij over de wegen der
Goddelijke Voorzienigheid. Hun familie
bijeenkomsten werden deftig en zonder
luim. Zij leken op een krijgsraad.

Bij niemand kwam de gedachte op,
dat deze levensverandering voortkwam
uit een soort eerzucht. Hovaardigheid
was een zonde, zo diep afschuwelijk, dat
zij niet konden denken er zelf aan te
lijden. Zij streefden niet naar iets wat
zij. zelf uitgekozen hadden. Als trouwe
christenen wilden zij slechts bereid vijn,
de taak, die hen van God gevraagd
werd, getrouw uit te voeren. Telkens
als hun bereidwilligheid werd afgewe
zen vroegen zij zich af, of zij wel genoeg
deden en of hun werk niet met enige
slordigheid verricht werd. Bang waren
zij, dat op een onbekend punt iets aan
kun taak ontbrak. Op den duur werden
zij er zenuwachtig van. Zij slaagden
nóóit, hoezeer zij zich ook inspanden.
Maar als de bekoring bij hen opkwam
voortaan alles na te laten en niets te
zijn dan boer, meenden zij, dat zij Gods
stem niet lichtvaardig mochten weg
slaan.

Zij wisten niet, dat zij met God in
strijd waren. Zij dachten niet voldoende
met hem mee te werken. Daarom be
stonden zij het telkens opnieuw zich
met zijn kracht te meten. Telkens kwam
in een van de kinderen het verlangen
omhoog, vlak bij God te staan en, hoe
dikwijls het ook mislukte, nooit was het
de laatste keer, dat een jongen de boer
derij vaarwel zei en nooit begreep men
dat God zulk een .welwillendheid kon
afwijzen. (Wordt vervolgd

Bij het hoofdbestuur van Katho
liek Thuisfront is telegrafisch be
richt binnengekomen, dat de katho
lieke militairen in Indonesië f 12.008
bijeen gebracht hebben voor Radio
Anno Santo. Hierin is niet begrepen
het bedrag, dat door de militairen
in de grote steden in de kerken
voor dit doel is gestort.

De facto erkenning van communis
tisch China is gisteren in overweging ge
geven door dr. H. V. Evatt, de Australi
sche minister van Buitenlandse Zaken.
In het Australische Huis van Afgevaar
digden verklaarde hij: „Veel kan bereikt
worden indien getracht wordt nuttige
relaties met het plaatselijk gezag aan te
knopen door middel van de facto erken
ning."

Opstandelingen, die de Dominicaanse

Republiek zijn binnengevallen, hebben
gisteren verklaard, dat zij twee steden,
t.w. San Pedro Macoriz en Puerto Plata,
aan de Noordkust hebben bezet.

De Arabische delegaties bij de bespre-,
kingen over Palestina, die met mede
werking van de verzoeningscommissie
der V.N. te Lausanne worden gehouden,
hebben gisteren voorgesteld, dat voor
Jeruzalem, dat volgens de Arabische de
legaties „volledig geïnternationaliseerd"
moet worden, een gouverneur zal wor
den benoemd. Deze zou onderdaan van
een lid der V.N. zijn en een internatio
naal leger van twee- tot drieduizend
man tot zijn beschikking moeten hebben.
De Arabische delegaties stelden ook con
trole door de V-N. voor van de Heilig^
Plaatsen buiten Jeruzalem.

Het Oppergerechtshof van Oost-
Pundjab heeft Sjankar Kistayya en Dat-
tatraya Partsjoere vrijgesproken in ver
band met het door hen aangetekende
hoger beroep. Zij waren beschuldigd
van medeplichtigheid aan het doden van
Gandhi. Het beroep van de andere be
schuldigden werd afgewezen. Het Hof
beval clementie aan voor Gopal, Godse,
ae broer van Gandhi's moordenaar.

In Februari werden Nathoeram Godse
en Narayan Apte ter dood veroordeeld
en vijf andere Hindoe-extremisten wer
den tot levenslange verbanning veroor
deeld.

I