DUITSE MISSIONARISSEN NAAR AFRIKA
MET NEDERLANDS VLIEGTUIG
kV
Pa
r
DE TIEN van „Radio Anno Santo" in de trein
VAREN MET „DE HOOP
Wagen nummer 5; compartiment 8
Jonge
REIZENDE H. JAAR
EXPOSITIE
ZEER OUDE GENEVER
missiezusters
trekken mee
Ontroerend en onvergetelijk schouwspel op ver
amerikaniseerde vliegveld van Frankfort
Vlees tegen verlaagde
prijzen
Mg r
Bekkers ridder
Nederl. Leeuw
Record-export van poot-
aardappelen in 1949
DE LAATSTE MINUTEN
VOOR HET VERTREK
r
SBHSi
ZATERDAG 13 MEI 1950
PAGINA 5
ln Indonesië
Ware idealisten
Verdelging van coloradokever
Studiecongres Jongeren
organisatie K.V.P.
,Ben je er zeker van, dat het geen Amerikaan is?"
Dispensatie leeftijdsgrens
gedemobiliseerden?
Hoe goed het was,
hoe warm en hoe ver
LORD FRASER IN
ONS LAND
Engeland experimenteert
met atoomonderzeeboot
Ontploffing in café
Huis geheel uitgebrand
DE BRAND IN PALEIS NOORDEINDE
Verdachte wederom
vrijgesproken
CHOCOLADE
HET ONGELUK MET DE
„FIlREFLY"
Kpnmklijk Paar naar
Gelderland
Incident te Djakarta
(Van onze redacteur)
Vanmiddag; vloog een Nederlands vliegtuig met een kostbare lading over
Afrika en vanavond zal ditzelfde vliegtuig in Kartoem landen. De machines
Van de K.L.M. hebben heel wat belangrijke staatslieden naar andere wereld
delen vervoerd, maar de passagiers, die op het ogenblik naar Johannesburg
gebracht worden, zijn minstens even vooraanstaande personen als ministers
of diplomaten. Het zijn Gods gezanten!
donderdag zijn wij op het onmetelijke, volstrekt veramerikaniseerde, vlieg-
veld van Frankfort aan de Main getuige geweest van het vertrek van vier-
on-veerlig, voor het merendeel jonge, Duitse mannen en vrouwen, die in
Zuid-Afrika in de missie gaan werken. Het was een ontroerend en onver
getelijk schouwspel, dit afscheid, dat voor enkelen misschien een afscheid
Voor het leven was en de houding van één dier moedige jonge vrouwen heeft
baarbij bijzonder veel indruk op ons gemaakt.
ter. En dat was hij dan ook, zoals bleek
uit de manier waarop hij ons vertelde
hoe zij een paar jaar geleden eindexamen
had gedaan en kort daarna het grootse
plan opvatte om als zuster van het Heilig
Kruis in Afrika te gaan arbeiden. Muziek
zou zij vooral willen studeren, om er dan
later les in te kunnen geven. Maar zij
gaf aan dat verlangen geen uiting al
vorens eerst, op 'n desbetreffende vraag,
geantwoord te hebben dat niet zij, maar
haar superieuren zouden uitmaken welke
taak zij ginds zou vervullen.
„Gaat zü daar nu direct aan het werk?
vroegen wij aan vader Strauch. „Nee,
was het antwoord, „eerst is zij nog een
jaar postulant en daarna blijft zij in
ieder geval nog vijf jaar in het klooster.
Eerst dan begint haar eigenlijke missie
taak." „Maar," zo voegde hij eraan toe,
„zij kan die eerste zes jaar altijd nog te
rug, als zij van gedachten verandert."
Op dit ogenblik schoot Almut toe, richt
te zich tot ons en zei: „Ik hèb al be
sloten, ik blijf daar. Zet U dat maar in
de krant!"
Achter het tweede raampje van voren
ontdekten wij even later Almut Strauch
Zij had een bosje tulpen in de hand en
dat was haar door Hollanders gegeven,
hetgeen ons veel plezier deed. Naast ons
stond haar drie jaar oudere zus Giescha
met een betraand gezicht verwoed te
wuiven. En wij wuifden mee. Van harte.
Een aantal Nederlandse journalisten
*t°nd, precies tien jaar na die
Vreselijke dag, waarop er tussen Neder
landers en Duitsers een onmetelijke
kloof ontstond, op een Duits vliegveld
eh het waren Duitsers, die hun grote
bewondering hadden. Toen wilde men
gebiedsuitbreiding en dat wilden deze
bannen en vrouwen, die wij enthousiast
uitgeleide deden, ook; maar ditmaal geen
vergroting van Das Deutsche Reich, maar
®kpansie van het Rijk Gods.
De missionarissen, onder wie Benedic
tijnen en Paters van de H. Geest, zullen
"hnstens zes jaar wegblijven. De missie
zusters gingen, ten dele voor het leven,
baar Afrika; naar een land, dat zij uiter
aard niet kennen, naar volkeren, die zij
hellicht na jaren enigszins zullen begrij
pen en naar een taak en functie, die de
•beesten van hen zelf nog niet bekend is,
•vant die zullen de oversten eerst daar
ginds precies bepalen. Als verpleegsters
eb onderwijzeressen, als catechisten,
•baar ook als docenten op middelbare en
hogere scholen, zullen deze meisjes en
Touwen ginds werkzaam zijn. Hoe frap
peerde het ons, dat zij allen zo echt blij
•varen. Het was geen geforceerde opge
wektheid, maar echte vreugde, vreugde
°tndat een lang gekoesterd verlangen
eindelijk in vervulling ging.
Wjj zagen de, ons zo wel bekende,
Witte habijten en zwarte sluiers der Do
minicanessen, wij zagen Franciscanessen
en Capucijner zusters. Maar wij zagen
°ok een groep heel jonge vrouwen en
een van deze meisjes trok, zoals gezegd,
°nze bijzondere aandacht. Niet omdat zij,
zoals ons later bleek, de jongste was van
ket hele gezelschap. Neen, het was de
stralende lach, waarmee dit knappe,
lichtblonde meisje, tot op het laatste
ogenblik, haar vader en haar zussen het
afscheid minder moeilijk trachtte te ma
ken.
Almut Strauch, pas 23 jaar oud, is ge
arriveerd op haar plaats van bestem
ming, ver, heel ver van haar ouderlijke
woning in Aken, die zij wellicht nooit
zal weerzien. Dat frisse gezicht met die
eerlijke en vastberaden oogopslag zullen
Wij niet gauw vergeten. Dr. Strauch, een
al grijze man, directeur van een middel-
We school, kan trots zijn op zijn doch-
De „Aalsmeer", de PHTDM, een Sky-
master, die ons 's morgens naar Frank
fort had gebracht, steeg kort daarna,
precies om kwart over een, op. K.L.M.-
gezagvoerder Steinbeck, de man die Ber-
nadotte vloog, zou zijn passagiers onge
twijfeld veilig naar Johannesburg bren
gen, want deze route naar Afrika kent
hij op zijn duimpje.
Nederland gaf acte de présence. Maar
niet alleen doordat een Hollandse lucht
vaartmaatschappij dit transport uitvoer
de. De regeling van dit vervoer was im
mers, in samenwerking met het Pause
lijk Werk van de Geloofsverkondiging,
verzorgd door een internationale missie
organisatie, de R.A.P.T.I.M., waarover
wij u in de krant van Donderdag meer
vertelden. In deze R.A.P.T.I.M. nu spelen
Nederlanders een zeer belangrijke rol.
Aan deze aangrijpende gebeurtenis op
het vliegveld, waarbij de bisschop van
Limburg, dr. Wilhelm Kempf, aanwezig
was, ging 's morgens een plechtigheid in
de Skt. Bemhardskirehe vooraf. Alle
banken, maar ook alle paden en zelfs
het priesterkoor waren overvol, toen de
regent van de Apostolische Nuntiatuur,
Mgr. Aloysius Münch, een Amerikaan,
die in West-Duitsland de Heilige Vader
vertegenwoordigt, de missiekruisen uit
reikte. „Niemand toont een groter liefde
dan wie zijn leven geeft voor zijn vrien
den," bad de Pauselijke gezant en een
voor een traden de priesters en zusters
naar voren. Het was een mooie en zin
volle ceremonie.
Toen wij na deze plechtigheid door de
stad reden en zagen hoe in vrijwel ieder
huizenblok een of meer percelen weg
gebombardeerd waren, hadden wij des te
meer bewondering voor die stoutmoedige
mensen, die ondanks 'n zo meedogenloze
oorlog, ondanks de materiële, maar voor
al ook geestelijke en morele verwoesting
van hun land, idealisten waren gebleven.
Idealisten, met een gróót doel voor ogen:
de verbreiding van het Geloof.
Blauw, bijna zonder wolken, was de
hemel boven het Taunusgebergte, dat wij
op de terugweg naar het vliegveld aan
onze rechterhand zagen oprijzen, toen
ook wij weer vertrokken. Ver in die
blauwe hemel was een veertigtal Duitse
mannen en vrouwen onderweg naar een
schone taak.
26 Mei a.s. zal te Den Bosch een rei
zende tentoonstelling worden geopend
van gegevens en curiosa over de Heilige
Jaren vanaf 1300. Tevens is te bezich
tigen het door Wim van der Plas ver
vaardigde schilderij van de H. Vader.
Het initiatief voor deze expositie is uit
gegaan van de stichting „Actie 1950 ten
bate van Katholiek Gemeenschapswerk",
terwijl voorts tal van instanties en or
ganisaties medewerking hebben verleend.
Na Den Bosch zullen nog 24 andere
steden bezocht worden.
Op de naleving van de bij de wet voor
geschreven verplichting tot het verdel
gen van de coloradokever zal dit jaar
jaai
streng worden toegezien. In voorgaande
jaren werd bij overtreding van het wet
telijke voorschrift veelal met een waar
schuwing volstaan. Nu echter mag wor
den aangenomen, dat iedere aardappel
teler (ook degene, die alleen voor eigen
gebruik aardappelen teelt) voldoende op
de hoogte is van de op hem rustende
verplichting, zal voortaan in het alge
meen zonder voorafgaande waarschu
wing proces-verbaal worden opgemaakt.
Op Zaterdag 20 Mei houdt de Jonge
renorganisatie in de Katholieke Volks
partij een studiecongres te Amsterdam
over het bevolkingsvraagstuk in zijn ver
schillende facetten. Dr. J. Delfgaauw uit
Den Haag zal hierbij een inleiding hou
den. Op dit congres sluiten aan drie
regionale landdagen, waarop de aanbe
velingen, waartoe het congres gekomen
is, uiteengezet zullen worden. Voor het
Westen is deze landdag te Amsterdam op
21 Mei, voor het Noorden en Oosten te
Zwolle op 4 Juni en voor het Zuiden te
Eindhoven op 18 Juni. Als rapporteur
zal op deze landdagen dr. J. Delfgaauw
optreden.
Naar wij vernemen, is van Indonesi
sche zijde het verlangen kenbaar ge
maakt te komen tot een uitwisseling op
zo groot mogelijke schaal van jeugd
leiders tussen Indonesië en Nederland;
ook zou prijs worden gesteld op corres
pondentie tussen Nederlandse en Indo
nesische scholen.
De overheid acht thans met tijdstip
Bekomen om de beschikbare voorraad
bevroren vlees, welke toereikend is om
gedurende enige weken de binnen
landse productie aan te vullen, op de
•harkt te brengen. Dit geschied langs
de normale kanalen van het bedrijfs
leven., tegen een zodanige prijs, dat
Verkoop aan de consumenten mogelijk
is tegen prijzen, die nu ca. 35 procent
lager zijn dan de thans geldende voor
vers rundvlees van gemiddelde kwali
teit.
Advertentie
Mgr. Th. M. P. Bekkers, nationaal di-
recteur van de Pauselijke Missiegenoot-
fchappen in ons land, aan wie, zoals be
kend eervol ontslag is verleend, is be
noemd tot ridder in de Orde van de Ne
derlandse Leeuw.
2. Em. Kardinaal De Jong heeft de
scheidende directeur tijdens de jaarver
gadering van de Priestermissiebond de
Versierselen overhandigd en hem be
dankt voor het vele werk, dat hij ge
durende dertig jaar heeft verricht.
Opvolger van Mgr. Bekkers is de zeer-
verw. heer H. J. J. van Hussen.
De Nederlandse export van pootaardap-
f®len (oogst 1949), die thans practisch ach-
- r de rug is, bedroeg ruim 300.000 ton te-
*?h een waarde van ruim f 60 mill. Bel-
en Frankrijk waren de voornaamste af-
ï„hiers, met respectievelijk rond 93.000 en
8 OOo ton.
jVan oogst 1948 werd in totaal bijna
„'5-000 ton uitgevoerd, terwijl de gemiddel-
rt, Vooroorlogse export ca. 150.000 ton be-
l9aog' •5e 111 tvoer van pootaardappelen oogst
Jf*9. die het dubbele van de vooroorlogse
opport bedroeg, mag dus alleszins bevre-
Send worden genoemd, aldus deelt het mi-
jerio van Landbouw mede.
v, °e goede voederpositie en de gunstige
i e®rsomstandigheden in het eerste kwar-
J.al van 1950 leidden bij een uitbrei-
t'nS van de melkveestapel met ca 5 pet.
jj-V de overeenkomstige periode in 1949
tot een stijging van de melkproductie,
j*ardoor de aanvoer van melk in eerst-
in uemd kwartaal 17 pet. hoger was dan
y het corresponderende tijdvak van het
l®e jaar. In totaal werd in de eerste drie
■aanden van dit jaar 916.000 ton melk
Vera Veeh°uders aan de fabrieken afgele-
In?,et centraal bureau Band Nederland-
jv,;„.n,esië heeft er telegrafisch bij de
dron r van en W- °P aange-
hebh aan de ln Indonesië gediend
die nde. gedemobiliseerde militairen,
Volde°Verigens aan de toelatingseisen
lenen11' alSemene dispensatie te ver-
iatine van de leeftijdsgrens voor toe-
*eevfe het eerste studiejaar van
*choie„ unachinisten- en soortgelijke
stellen en d.le 'eeftijdsgrens te willen
than„ °P minstens vier jaar boven de
ns geldende grenzen.
WENNEKER
T 7 agen nummer 5, compartiment nummer 8, dat bleek vanmorgen in
1/1/ Maastricht het rijdend verblijf van de tien van Radio Anno Santo te zijn.
Van de negen eigenlijk. "Want och heden, Joaneke Schoenmoakers was er
(Van onze speciale
verslaggever)
Zó voer Donderdag het hos
pitaal-kerkschip „De Hoop"
de haven van IJmuiden uit:
de vlag van de Vereniging
„De Amsterdamse haven" in
top, het dek vol met dames
en heren, die er „een dagje
uit" gingen, boven hen een
hemel, zo puur lentelijk
blauw, dat de zee er wel een
genoegen in moest, scheppen
om alleen maar heel zachte
rollertjes op het scheepje af
te sturen, niet noemenswaar
dige golven van het kleinst
denkbare formaat. Er woei
wat wind uit het Noord-
Oosten. Ze begon, zodra
„De Hoop" de pieren achter
zich gelaten had, een zeer
joyeus spel met de golven,
ze begroette ze hoofs en be
minnelijk en ze liet ze maar
zo'n beetje hun gang gaan:
even een klein „oplichtertje".
wat schuim en dan het rus
tig uitvloeien: niets om u
voor aan de railing vast te
grijpen. De zon, juist zoals
het bij „De Schoolmeester"
staat vermeld, liet „zijn ver
kwikkende stralen op de
kruinen der zwetende reis
genoten nederdalen" en wie
de blik naar het Oosten
richtte zag gedurig de
smalle witte kustlijn, die
niet meer week. Ten hoogste
drie mijl buiten de kust voer
„De Hoop" van IJmuiden
tot bij Den Helder en terug.
Het scheepje legde de wijde
waterbaan af met het plezier
van een zeepaard, dat zijn
manen schudt, omdat het
eens rustig vrijuit kan dra
ven. Op zijn rug hief het zijn
dertigtal passagiers als even
zovele ruiters. Ze spiedden
eerst even wat kopschuw
rond. Maar eenmaal er van
overtuigd, dat dit paard op
deze groene, zacht golvende
wei geen rare sprongen zou
maken, hieven zij zich hoog
in het zadel en keken ver
genoegd rond. Zij hadden in
water, zon en wind hun
WCbehagen.
Zij hadden in „De Hoop",
dat kloeke en kordate zee
paard, hun welbehagen.
Dat was ook het geval met
de heren der verenigingen,
die deze tocht hadden geor
ganiseerd. Zij verenigden
het aangename met het nut
tige. Zij lieten die passagiers
voor het merendeel jour
nalisten profiteren van
het dagje uit „het dagje
eruit", zoals zij het, warm
meelevend, hadden aange-
kondigd en tegelijk lieten
zij die passagiers kennis ma
ken met een schip, dat
eigenlijk geen hospitaal
kerkschip meer mag zijn als
het gaat, zoals het moet.
Want „De Hoop", hoe proper
en helder ook, hoe stevig van
karkas en nog deugdelijk in
haar ribben, is te oud voor de
vaart, te weinig meer geac
commodeerd, „De Hoop"
moet op stal: er moet een
nieuw hospitaal-kerkschip
komen. Vier ton is er voor
nodig! „De Hoop" van nu is
al van 1912 af in dienst. Het
scheepje vaart mee met de
haringvissers van de Shet-
land-eilanden tot Dieppe en
het neemt iedere kranke va
rensgast op, die de hulp van
een dokter nodig heeft. Acht
kooien heeft het in zijn zie
kenboeg; zelfs kleine opera
ties worden er verricht. In
het seizoen 1949 behandelde
men op „De Hoop" 1021 pa
tiënten, van wie 65 voor
kortere of langere tijd aan
boord genomen moesten
worden. Een dominee houdt
er voor de overwegend pro
testantse vissers zijn gods
dienstoefeningen. Willem de
Vreugde what is in a
name! is er kapitein. Een
machinist, kok, marconist,
ziekenverpleger en vier tot
vijf matrozen completeren
de bemanning.
Op dit schip nu voeren
Donderdag dertig „dagjes
mensen" tot diep in het mid
daguur. Nee, aan attracties
was geen gebrek. Zo'n drij
vend ziekenhuis is er zelfs
een, waar je in de zieken
boeg op een „stoel van bij de
tandarts" een kopje koffie
geserveerd krijgt. De proeve
van visvangst mag men ook
een attractie noemen, later,
toen tot tweemaal toe het
sleepnet werd uitgezet en de
schol naar boven spartelde,
wit en blinkend, rode zee
sterren met zich meevoerend.
Een vrolijkerd zette zelf een
lijn uit en haalde tot ieders
grote verrassing die spoe
dig tot uitbundigheid ver
keerde een gebakken ha
ring op. En hoe goed was
het zich languit neer te laten
in een sloep en van zon en
zeelucht weldadigheden te
niet bij. Nee, stel u gerust, zij gaat wel mee naar de Heilige Vader, maar er is
haar door de reisleiding een andere wagon toegewezen, waar zij in gezelschap is
van een heleboel andere pelgrimerende, maar desalniettemin zeer vrolijk
gestemde Bossche dames en van en dat is per slot van rekening een hele
steun nog een huishoudster uit het bisschoppelijk paleis. Zij stapte zonnig
het perron op, onbetwistbaar het middelpunt van al die Bossche meskes
hoorde zij bij de uitverkoren tien of hoorde zij er niet bij. Want al is Joaneke nu
tienmaal huishoudster van de bisschop, u moet niet denken dat ze maar in de
verste verte een kwezelke is. Al had ik vanmorgen enige moeite om in dat grap
pige dametje met dat kwieke petje op, de wel zeer vriendelijke, maar ook een
beetje schuchtere Joaneke te ontdekken, <Jie ik maanden geleden in het bisschop
pelijk paleis in de Bossche Peperstraat vlekkeloos, gekleed in zwart japonnetje
en helder wit schort te midden van een ongewoon aantal heiligenbeeldjes had
aangetroffen, zij stond op dat Maastrichtse perron te stralen. En ze lachte tegen
iedereen. Ook tegen een boze spotter, die zei dat haar blauw mutsje-met-
iuchtgaatjes-er-in op een vergiet leek. „Ik heb vanmorgen de zegen van Mon
seigneur gehad", zei ze; en dat is een panacée tegen alles, zegt nu zelf!
Het was natuurlijk nog al chaotisch
op dat perron in Maastricht. Stel u
voor: 625 Nederlanders, pelgrimerende
Nederlanders, die naar hun zitplaat
sen in wagon nummer zoveel lopen
te zoeken. Maar Driesse, de veekoop
man uit Monster zat er al, in de hoek
van de coupé, onwrikbaar, alsof hij
van plan was nooit meer weg te gaan,
een enorme oranjekokarde op een van
zijn revers. Hij ging nooit met het
vliegtuig, mijnheer. „Het is reizen op
zakken", zei hij, om in alle letterlijk
heid de gevaren van de aviatiek aan
te duiden. Nou zat hij te grommen
van genoegen, omdat er wel degelijk
gereden en niet gevlogen werd. En
toch ook wel een beetje omdat de zon
zo plezierig scheen. Want u moet niet
denken dat Driesse van huis uit een
humeurig man is. Verre van dat. La
ter op de dag, toen de reis pas aan
de gang was, verraste hij iedereen
met een merkwaardige ceremonie: hij
zette zijn hoed op, liep moeilijk naar
het openstaande coupéraampje en
zwaaide luchthartig tegen de meisjes,
die in een scheefstaand huisje uit het
venster leunden. „Het is een prachtig
landschap", besloot hij.
Juffrouw Smeets, de onderwijzeres
uit Maastricht zij heeft natuurlijk
tóch extra verlof gekregen van de pas
toor en Hilde Benders stonden aan
het raampje toen de trein vertrok. En
dat was logisch, want zij beiden Lim
burgsen, moesten wel tegemoet komen
aan hun streekgenoten, die op het per
ron hijgend mee op draafden met de
gestaag aanpuffende trein.
Op dat moment borg Tony Timmers
zorgvuldig een boeketje van vijf witte
anjers weg, dat een vriendelijke hand
haar precies op het laatste ogenblik in
de hand had geduwd. Van haar ver
loofde. Juffrouw Andringa keek een
beetje zorgelijk voor zich uit en dacht
aan haar kruidenierswinkel aan de Da
Costakade. Simon Visser inspecteerde
vast zijn kijker, mijnheer Dijkers
wachtte met een glimlach de komende
dingen af, met een blik van verstand
houding naar mijnher Van Soestber-
gen. Student Sluymer, die kerkbouw-
kundige moet worden, zag visioenen
van de schoonste bouwwerken in de
heilige stad. De tien van Radio Anno
Santo waren hun lang verbeide tocht
naar Rome. naar de Paus begonnen.
Voor wij in Visé waren gebeurde er
iets wonderlijks. Simon Visser keek on
rustig om zich heen; haalde een zak
boekje voor de dag en begon te schrij
ven; hartstochtelijk te schrijven. Eerst
keek hij naar buiten, en dan schreef
hij. „Voor mijn vrouw," zei Simon Vis
ser, „dan kan ik het navertellen. Als
ik wat moois zie, schrijf ik het op.
Maar het gaat wel moeilijk, want als
ik schrijf moet ik mijn bril op hebben
en ails ik kijk moet ie weer af."
Even later gebeurde er nog iets won
derlijks. Simon Visser diepte uit een
geheimzinnige achtergrond een flesje
op, en een klein glaasje.
„Mijnheer Visser drinkt een borrel",
zei iemand. Toen stoen Driesse voor
de tweede keer op.
Joaneke Schoenmoakers kwam eens
neuzen in ons compartiment, nog steeds
het blauwe mutsje op. Ze had iets „ge-
vroagen willen hebben".
Of ze dicht bij de Heilige Vader zou
komen te staan.
„Dat denk ik wel, juffrouw Schoen
makers."
„En de andere „meskes" dan?"
„Ja, juffrouw Schoenmakers."
Joaneke peinsde even ernstig. „Zou
het niet kunnen?" vroeg ze toen.
„Hoe bedoelt U, juffrouw Schoen
makers?"
Simon Visser was het eerst op het
Maastrichtse perron, op zijn kistjes; en
aan een leren riem om zijn schouder
bungelde een riante verrekijker. Ik heb
u al verteld dat Simon Visser veel, om
niet te zeggen alles wil zien. Toen kwam
juffrouw Andringa, een beetje bleek en
nerveus; want ze was haar pas kwijt,
wat inderdaad een kwaad ding is als je
op het punt staat een grote reis door
vele landen te ondernemen. Zij had het
doorslaggevend document de vorige
avond in goed vertrouwen aan een heer,
die ook iets met de reis te maken
had, gegeven; maar dat vertrouwen
bleek niet misplaatst, want gelukkig
zat die heer op de een of andere ma
nier ook in de trein, met de pas van
juffrouw Andringa in zijn binnenzak,
zodat alle zorgelijkheden al meteen
weer opgingen in nog wat voorzichtige
maar zeer duidelijk aanwezige vreugde
om het nabije verschiet.
Hilde Benders, het lentelijk meisje
uit Schinveld, werd bijna aanstonds bij
haar kraag gegrepen vanwege Paul dé
Waard, hetgeen betekende dat zjj even
later op een uithoek van het perron
voor een microfoon aan de toekomstige
K.R.O.-luistervinken in zoet-vloeind
Limburgs stond te vertellen hoe het ge
gaan was met die prijsvraag en hoe blij
zij wel was met de zonnige reis.
ondervinden! Of naar de ein
der te huren, met vlagen de
wind door uw haar en dan
te luisteren naar een vrolijke
stem, die u aanmaant van uw
rust te genieten, maar die
rust toch niet zover te drij
ven, dat gij bij zulk een zee
reis een zeer klein uiltje
knappen zou.
De ganse dag, dat wij op
„De Hoop" voeren, hebben
wind en zon het hunne aan
ons gedaan. Nu is het, dunkt
ons, tijd om iets aan „De
Hoop" te gaan doen. Wil de
Nederlandse Vereniging voor
zeelieden van elke nationali
teit, De Ruyterkade 139 te
Amsterdam, de vier ton bij
een krijgen, die voor een
nieuw schip nodig zijn, dan
zal men in Nederland niet
stil mogen blijven zitten.
Zulk is slechts „dagjesmen
sen" vergund. En zelfs zij
zitten niet helemaal stil, ge
tuige dit relaas....
■v/v
„Nou, als zij nou ook eens dicht bjj
de Heilige Vader
Op dat moment betreurde ik het
voor één keer hartgrondig, dat ik de
Paus niet was en dat ik er zelfs niets
te zeggen had wie dicht en wie niet
dicht bij de Heilige Vader zou komen
men te staan.
Wel, op het station Luxembourg be
stormden de pelgrims de kraan; want hei
water was maar schaars in de trein.
Joaneke Schoenmoakers stond erbij te
dansen en te springen van plezier om al
die gekke mensen, en in de restauratie
zaal van Straatsburg nam Driesse met
wie ik samen duizend francs mag opma
ken in de luttele tijd dat wij in Frank
rijk vertoeven resoluut een glas „vin
blanc" uit mijn hand en zei: „Bestel jij
maar een ander, jij kunt wel parlevin
ken.
En die Franse kaartjescontroleur werd
heel vriendelijk in ons compartiment
ontvangen. „Vous êtes charmant, zei
Hilde Benders.
En toen de official rap iets vriendelijks
terug zei, tikte Driesse hem beleefd
maar dringend op de arm en zei; „Zeg
dat nou eens in het Nederlands."
Maar mijnheer Dijkers deed de ont
dekking van de dag. Hij zag het knopje
in de coupe, waarmee je het licht kon
aandraaien als de
trein een donkere
tunnel inreed....
Het is niet veel
wat er gebeurt op
zo'n reis van
Maastricht naar
Bazel. Simon Vis
ser, de 'vuurtoren
wachter, ontdekt de
Ardennen door zijn
verrekijker; Driesse
drinkt misschien
voor het eerst van
zijn leven een glas
„vin blanc"; in het
station van Straats-
burg nog wel. Een
Joaneke Schoen
moakers danst een
samba van plezier
op een Luxemburgs
perron. Toen in de
schemering een gol
vende lijn aan de
horizon ons erop
wees, dat wij langs
de Vogezen moesten
rijden, begon mijn
heer Dijkers een ro
zenhoedje hardop
voor te bidden. Wij
waren tenslotte op
pelgrimstocht.
Maar Joaneke
Schoenmoakers al
leen heeft over de
Paus gesproken.
HERMAN
HOFHUIZEN
(Van onze verslaggever)
Heel gemoedelijk gezeten op de half
cirkelvormige leren hank rond de gas
haard in de messroom van de Britse
torpedobootjager „Nepal". die hem
eerst naar Oslo, daarna naar Kopen
hagen en thans naar Amsterdam heeft
gebracht, stond admiraal Fraser, de be
velhebber van de Britse zeestrüdkrach-
ten, Vrijdagmiddag de Nederlandse
en buitenlandse pers te woord. De zil
veren ster van de hoge Nederlandse
orde, die hij een paar uur tevoren van
H. M. de Koningin op het paleis Soest-
dijk had ontvangen, schitterde op zijn
borst.
Lord Fraser moest zoveel diepgaande
vragen op maritiem-defensief gebied
beantwoorden, dat hij op een gegeven
moment opmerkte: „U drijft mij in een
hoek". Hij verklaarde, dat in Engeland
de bouw van door atoomenergie voort
gedreven onderzeeërs in een experi
menteel stadium verkeert. Engeland is
echter ook thans reeds in staat een
massale aanval van vijandelijke onder
zeeërs te weerstaan. Er wordt hard
gewerkt aan de cntwikkeling van ef
fectieve afweermiddelen tegen onder
zeeërs. Twee grote en twee kleinere
vliegtuigmoederschepen zijn in aan
bouw en acht torpedoboot jagers. Voorts
prototypes van mijnenvegers, voorzien
van de laatste uitvindingen. Men heeft
zich natuurlijk de ervaringen van de
laatste wereldoorlog te nutte gemaakt.
Toch kan men niet zeggen, dat er een
strijd in Engeland bestaat over de prio
riteit van lucht-, zee- of landstrijd
krachten. Er is bezuinigd op de marine
om goede vliegtuigen te kunnen aan
schaffen, maar de vloot is toch zodanig
sterk, dat zij onmiddellijk kan opereren
als het nodig is.
Lord Fraser heeft 45 jaar geleden
ook ons land bezocht en uiteraard had
den de verandeingen in ons land sedert
die tijd hem gefrappeerd. Koningin Ju
liana had hem verzocht vooral haar
beste groeten over te brengen aan Sir
George Codrington, thans plaatsver
vangend chef staf van de Britse vloot,
in 194!) commandant van de torpedo
bootjager die het Koninklijk gezin in
de Meidagen naar Engeland bracht.
Vannacht even voor twee uur werden
bewoners van de Lange Beestenmarkt
en de Herderinnestraat in Den Haag op
geschrikt door een ontploffing in het
café „Albert" op de hoek van deze twee
straten. Door onbekende oorzaak was in
het café brand ontstaan en daardoor was
een koolzuurcylinder, die voor de bier-
pomp gebruikt werd, geëxplodeerd. Het
gevolg was, dat vrijwel alle ruiten van
het café en van de er boven gelegen
etage en verschillende ruiten aan de
overkant van de Herderinnestraat spron
gen. Het vuur breidde zich snel uit en
in korte tijd was het café geheel uitge
brand. De bewoners van de eerste ver
dieping, het echtpaar Van de Berg, dat
hier nog maar enige dagen woonde, moest
met zijn twee kinderen in allerijl vluch
ten,
De brandweer was de brand spoedig
meester. Het café was ongeveer twee
weken geleden heropend, nadat de in
richting geheel vernieuwd was. Van de
inventaris is zo goed als niets gered.
Paul de Waart interviewt *De Tien" te Maastricht.
Bij het afbranden van oude verf aan
de voorgevel van het paleis is, zoals
men weet, 18 Mei 1948 een zware brand
ontstaan in het paleis Noordeinde in
Den Haag.
De Haagse arrondissementsrecht
bank, die daarna had te onderzoeken,
aan wiens schuld of nalatigheid deze
brand te wijten kon zijn, sprak de van
nalatigheid beschuldigde assistent van
de intendant der Koninklijke Paleizen,
de 57-jarige J. J. W. uit Wassenaar, van
schuld vrij. De heer W„ uitvinder van
de „snuiver", moest Vrijdagmiddag te
recht staan voor het Haagse gerechts
hof, omdat de Officier van Justitie in
beroep was gekomen tegen de vrij
spraak.
Het voornaamste punt van de tenlas
telegging wordt gevormd door een clau
sule in bet bestek van de schilderswerk
zaamheden, die handelt over het af
branden van verf aan de voorgevel van
het palels. Uit de verhoren van de ge
tuigen bleek, dat noch de beklaagde,
noch jhr. ir. Sickinge, de intendant der
Koninklijke Paleizen, op de hoogte zijn
geweest van de wet op brandgevaar
voor gebouwen en getimmerte en even
min hadden gehoord van de gemeente
lijke verordening, volgens welke geen
afbrandlampen bij werkzaamheden aan
het Koninklijk Paleis mogen worden
gébruikt.
Advertentie
Dat het bureau intendance daarvan
niet op de hoogte was, noemde de pre
sident, mr. Van Berckel, en enkele
raadsheren „verwonderlijk" en „verba
zingwekkend". De beklaagde W. was
van oordeel, dat hij bij het treffen van
voorbereidingen Voor de schilderswerk
zaamheden de grootst mogelijke voor
zichtigheid in acht heeft genomen.
De advocaat-generaal meende, dat
het niet aangaat W. alleen verantwoor
delijk te stellen. Naar zijn mening
kunnen aan W. slechts enkele tekortko
mingen verweten worden. Hij conclu
deerde tot bevestiging van de vrij
spraak.
De Vrijdag bij het ongeluk met een
„Firefly" van de Marine Luchtvaart
dienst boven Haarlem omgekomen
piloot is de. matroos eerste klasse-leer
ling onderofficier-vlieger J. Aze Kie-
mel uit Leeuwarden. Hij was twintig
jaar en ongehuwd. Kiemel had zijn bre
vet, maar hij had zijn opleiding nog
niet geheel voltooid.
Het bezoek, dat H M. de Koningin en
de Prins der Nederlanden aan de pro
vincie Gelderland zullen brengen, is
thans bepaald op 10 en 11 Juni a.s.
Naar Reuter meldt is een Indonesiër,
die zich door de prikkeldraadversperring
toegang had verschaft tot een wagen
park van de Nederlandse strijdkrachten
in het centrum van Djakarta, door de
Nederlandse wacht doodgeschoten. De
soldaat deelde mede, dat hij de Indo
nesiër tot verantwoording riep; toen
deze hard weg liep, schoot de soldaat.
Na het gebeurde omringde een menigte
van bijna tweehonderd Indonesiërs het
wagenpark.
