Doofstomme meisjes naar Rome
tRic de noorman.- TOelfcoitin#
Hit het jjja^aeh Van
ft AAR
Ganeia
DE VLIEGEN
ASPR0
Ju&s&h neus en dippen
Balletuitvoeringen
Delegatie uit Nieuw-Guinea
in ons land
Overpeinzingen
Om vibratiemethode van St. Michielsgestel
te demonstreren
Tetar van Elvenprijs
voor Ed. Dukkers
RARE SNOEK'SINJEUREJN
Koningin Juliana ziet
„De dijk is dicht"
Wensen voor de toekomstige status
VRIJDAG 6 OCTOBER 1950
PAGINA 3
Ruiin n zien-
rukking heeft ®h-Jirake?' in ver"
en^rhetb^mlt ™°cht?'n b«wonen
V<Wr; tiah dagen
MINISTER SCHOKKING DOET
BEROEP OP DE JEUGD
Vcridediging van W.-Europa
uraagt offers
Geen audiëntie
£EER OUDE 2EER GOEDE GENEVER
SkaHesUEyyc£eSt°nd oorspronkelijk uit
Siuyters; later C' Willink en Jan
woorH?l'u$°ck «edegtn-
Ve'«gheidsraad
»a"dUTnkato£ ate beer D. J. von
KRIJGSVEH^rVOOR
ERrichtINgen
°p^nd
Hiddc - "Tjerk
trjtJhUéM
Zeeuws vrouwenkoor
eveneens aanwezig
vermouth Torino
DEVIEZEN VOOR
SPANJE?
K.N.A.C. richt zich tot
ministers
Dr. Plesman Zondag naa.r
San Francisco
door h. van MERLET
+0eze band waarborgt ge
van Snorrebor
ZUIVERHEID von
Jhr. v. Karnebeek gezant
in Israël
Handelsverkeer Nederland-
Israël
Mechanisch heart
Dief hield van orde
en netheid
De fiets
Bacillend rag er
Nul ap het request en
35 pond lichter
Verdwenen meer
(Van onze Brabantse redactie)
m gaan Dinsdag naar Homemoeilijk gesprokenmaar onmiskenbaar
meisjes*0edie°°r hoogte komen de woorden uit de mond van de» doofstomme
1"^Vl(lrcïle repetitie" houden voor haar demonstratie in Rome. Op
htt
iiitnnriininr, c '^peiiue llVLLUen UUUT Iiuu,! uti/ty/4d(,/uue 171 r
RK Doolsfmn" 'll- Jaar comité te Rome zullen achttien leerlingen
middel van ,,'!ï™e.mnstitMU£ te st- Michielsgestel daar laten zien, wat men door
klas gaan mee j met deze kinderen kan bereiken. De meisjes van de zevende
het resultWn de methode te demonstreren, de meisjes van de hoogste klas om
del van JOar Beleden is men in St. Michielsgestel begonnen om door mid-
horen Ivm rfwjri}lingen het doofstomme meisje te leren voelen wat het niet kan
laat a'evit is men ai 20 uer gekomen, dat men langs deze weg de kinderen
meisip van muziek en hen leert dansen. Hoewel dit natuurlijk voor deze
lannr' k 0rote winst tan levensvreugde betekent, is het toch ook uiterst be
smeti. het kind gevoel krijgt voor klank en toonhoogte, waardoor het
•preken het monotone verliest.
behulp van een Hammónd-orgel
It in?6n blanken voortgebracht, die met
het t™ ,ers borden overgebracht naar
den T? Wanr de kinderen zich bevin-
De lick v'ocr "s nagenoeg trillingvrij.
Wet j men van de kinderen gaan nu
wiirop ze blanken meevibreren en zij
Dit aan' waar zij de klank voelen.
is niet bij allen hetzelfde, maar veel-
kla«?° u ateert men dat, hoe lager de
h,.„,; h°e lager in het lichaam de vi-
atle optreedt.
E?ni,£„deze wijze leert men het kind de
n5 van een melodie voelen en daar-
j genieten. Onwillekeurig ziet men
hoofdjes op de maat van de muziek
meebewegen. Zo leren de doofstomme
kinderen langzaam aan de tonen onder
scheiden in grof en fijn. Met behulp van
een zeen speciaal soort notebalk groeit
het begrip voor noten. Zo is op deze
notebalk de aanduiding van een grove
toon dik, donker en laag, terwijl de fijne
toon dun, licht en hoog is.
"Via de zinsmelodie en liedjes komt
men tenslotte bij de muziek zonder
woorden.
Niemand zal er woi
dat het vinden en het tel" twijfelen'
dezfe vibratiemethnd toePas?el> ,van
oo^nlèl 1tflOClw APn oin/^olnne
geduld heeft
hode
doofstommo°'kipjoc'r riibratie stelt het
net te le™n snolz®ÜS in staat Man
de trilling in df ?n' °mdat het hierbij
Het grote snp Ilppen ™eIt-
talloze buitenland^ daj- ook dlt ïaar
doofstommen,-!rvw - studie van
onderwiis n<,™ I1',.ls het dans-
een ba 1 ie tl p?a,5 J k had men
onderwijs te vp aangezocht om dit
op teZkl6?;™" dit stuitte
niet bekend eilllbheden, daar deze
wijs Daarnet-m? het spraakonder-
derwiizn^e? zijn twee religieuze on-
om haar uen kalletdansen gaan leren
"aar kunst weer aan de meisjes te
der iifd6 ?gen" WiJ waren reeds eer-
m de gelegenheid hiervan proeven
r z,len> maar het ballet „Parcivals
e dat te Rome zal worden ver-
oond, overtreft al het vorige. Natuur-
Jk is nieraan ook bijzondere zorg be
steed. Zo zijn alle, zeer fraaie costuums
speciaal hiervoor vervaardigd naar
ontwerp van Luc. van Hoek.
Met volle overgave dansen de meisjes
ae geschiedenis van de jonge ridder
"arcival, die feitelijk is de geschiedenis
van de opgang der ziel naar God. Als
met de voor onze eren te harde muziek
lh"?,er aan had herinnerd, zou men
met vergeten, dat deze meisjes
me het"vph'vere ?c"c' mimiek en rhyt-
hI; gehoor missen.
hgt m de bedoeling dit ballet m
een eindeloos
succes is
de moeite
Rome driemaal uit te voeren: eenmaal
voor de autoriteiten, eenmaal voor de
intelligentie en een keer voor de Ne
derlandse pelgrims, die dan te Rome
zijn. De costuums en het instrumenta
rium worden van Nederland uit meege
nomen. Voor de benodigde geluidsin
stallatie zorgt de N.V. Philips. Met de
achttien meisjes reizen mee directeur
J. C. van Overbeek en de zeereerw.
heer A. van Uden, die de toelichtingen
geeft. Verder vier zusters, van wie een
verpleegster, een onderwijzeres een
muzieklerares en een danslerares De
reis, die drie weken duurt, wordt per
autobus gemaakt. Onnodig te zeggen
dat Rome op het ogenblik te «t ivr?'
chielsgestel het onderwe™ v* h-
is. Zelfs de meisjes k d g
pensionaat „Regina r ",^ct J?abuJlgf
(Van onze Rotterdamse redactie}
Minister Schokking heeft gistermid
dag in de Rotterdamse Schouwburg
voor leerlingen van de Rotterdamse
middelbare scholen een lezing gehouden
over de Atlantische defensie. Hij heeft
hierbij een beroep gedaan op de Neder
landse jeugd om opofferingsgezind te
zijn waar het gaat om de verdediging en
de instandhouding van West-Europa en
dus van Nederland,
Hij heeft hun een uiteenzetting gege
ven van de betekenis van het Atlantisch
Pact en in een historisch overzicht de
verschillende ontwikkelingen belicht,
die geleid hebben tot de tot standko-
ming van dit pact. De minister wees er
hierbij herhaalde malen op, dat de con
sequentie van het Atlantische Pact be
tekent een prijsgeven van een gedeelte
van onze souvereiniteit. West-Europa
wordt in het kader van het pact als zeer
vitaal gezien, maar met de verdediging
van West-Europa is men nog lang niet
waar men zijn moet. Hiervoor zullen
op snelle wijze voorzieningen getroffen
moeten worden, want bij een eventuele
oorlog zal het op de eerste drie weken
aankomen. In die tijd zal er zoveel te
genstand geboden moeten worden, dat
de hulp van elders niet te laat komt.
Na een korte pauze bestond er voor de
scholieren gelegenheid tot het stellen
van vragen, waarvan dan ook een gretig
gebruik werd gemaakt.
Z. H. Exc. de Bisschop van Haarlem
zal Dinsdag 10 en Woensdag 11 October
geen audiëntie verlenen.
6. Haastig ijlde de Noorman terug naar de plaats waar hij zijn paard had achter-
gelaten. Ook Gonor haalde zijn eigeyi rijdier uit de kloof, waar hij het verborgen
had. Toen hij de rotsen opreed, zag hij, hoe Eric zijn ros door de bruisende herg-
stroom voerde. Ongeveer op dezelfde plaats waar de zwarte hengst was overgestoken.
Er verscheen een trek van bewondering op het gelaat van de jongen toen hij zag
met welk een weergaloze behendigheid de Noorman zijn angstig snuivend paard
tegen de oever op hielp en zich in het zadel slingerde. Deze kalme, gebruinde
krijger was een der beste ruiters die hij ooit gezien had. Maar hij schaamde zich
zijn emoties te tonen, wenkte de Noorman mee te komen, terwijl hij zijn eigen ros
wendde, en in gestrekte draf joegen de beide ruiters langs de oever van het bergmeer.
Waarheenschreeuwde de Noorman, zich met moeite verstaanbaar makend
boven het donderend geweld van de waterval. Als enig antwoord duidde Gonor voor
zich uit. Énige ogenblikken later weken de rotsen rondom hen plotseling uiteen en
Eric zag een kleine bergvallei voor zich. In de verte sloot het gebergte zich weer
aaneen, en alleen in het Oosten ontwaarden de scherpe ogen van de Noorman iets
dat op een doorgang leek. Maar hij besteedde daar weinig aandacht aan. Alles in
hem concentreerde zich op de bewegende zwarte vlek, die ver voor hen uit met
razende snelheid wegstoof. Raven!
De hengst had zijn achtervolgers veel eerder in het oog gekregen dan zij hem.
Woest hinnikend steigerde hij en schoot vooruit. Alles aan hem was schoonheid en
kracht. De hals gestrekt stormde hij voort zijn ferme hoeven schenen de grond
nauwelijks te raken!
„Ayayayayayayyygilde Gonor opgewonden. Laag over de halzen van hun
rijdieren gebogen joegen de beide mannen achter het prachtige dier aan. Maar het
was sneller; veel sneller! Vurig als de stormwind zelf ijlde het op de smalle Oostelijke
doorgang toe. Eric begreep dat zijn kudde daarachter op de terugkeer van haar leider
wachtte. Hij zag het dier in de kloof verdwijnen en zette zijn eigen paard tot het
uiterste aan. Maar een kreet van Gonor deed hem zijn ros plotseling inhouden, zodat
het stof hoog opwolkte.
„Nee, nee!" schreeuwde de jongen. „Niet de kloof in, heer! Kom mee! Snel! De
rotsen op
Advertentie
Am*ter8J5ariSe schilder Ed. Dukkers uit
de nvt am is winnaar geworden van
krijgt £f. Van Elven-prijs. Hierdoor
de nalaten,6? bedrag van f 1600.uit
Elycn en te"/?ap van Paul Tetar van
pp. hU deze p^l. z'-in werk op peil blijit
tvangen "."'kering vier jaar lang
"«e jaren moet hjj tijdens
commissie tonepSe!d werk aan de jury-
«°t de eind kamp V«f schilders waren
Selaten. Buiten ,t Voor deze prijs toe-
Eeo Hofman uit a winnaar waren dit:
uit Rottcrdan^msterdam' Hans Kaj
^'oterdijk Mav Lataster uit
dam. hadrtep deman uit Amster-
°eas vlucht uit ?PSave gehad: „Ae-
D Troje" uit te beelden.
danken en i<T*Tp"u^x Jan
Setreden.. Rovers in zijn plaats
R»Vie bcnoemte," °nze correspondente)
Zeker. Von nCili£heid gde VOOr Neder"
"ent Verte Ballu"®ldsi;aad, is thans
b'j de Vere-^Woortij »S reeds perma-
en'Sde Natfgj van Nederland
bloest Jan Siuyters be-
zee
'e«'
kapitein-luitenant
Velderman, commandant ter
nekazerne. te Den Haat Van de
voorplein der-.oude Al!'„heeft 0D het
het ereteken voor belapande>"
verrichtingen met de
t?an: tapitein-luitem°r 1942
zee W J Kruis, luitenant te nant
jde klasse Steensma, luitep Zee eer-
land56 H' E' Keesom en teajotrntAe^^e
In December 1942 heeft p...
teits toriiedobootjager „Hiddes"r
hnsche en Nederlandse troonn,, A"stra-
T'mor geen stand meer knnSf vdie op
'egen de vijand, daar vandaan"1 ?Uden
Kapitein-luitenant ter "ehaald.
commandant van de Waa
df. luitenant ter zee 3erk Hid"
*®cste officier; de beide ffnsma Was
ledcn van de bemanteng. nderen war«
Twee snoekvangsten staan me nog zeer scherp in mijn geheugen gegrift door
de wel zeer bijzondere manier waarop zij geschiedden. Terwijl de ene snoek
slechts enkele jaren geleden verschalkt werd, maakte ik de ander buit toen mij
de jongenskiel nog om de schouders gleed, op dertien-jarige leeftijd. Deze laatste
was mijn trots, want een negenponder is voorwaar geen kleinigheid, en hij ver
wekte de afgunst van mijn oude buurman, die toentertijd mijn leermeester was
op het gebied van de edele hengelsport. Het was mijn eerste snoek van werkelijk
formaat.
In die jaren vertrok ik, zodra mijn
huiswerk gedaan was, 's Zaterdags om
een uur of vier, beladen met hengels
en proviand voor twee dagen, naar een
meer dat een tiental kilometers van
mijn ouderlijk huis af was. Van een
boer huurde ik voor een kwartje, let
wel een kwartje, tot 's Zondagsavonds
een bootje. Dat het altijd vuil was en
vrij behoorlijk lekte, daar werd toen
nog niet op gelet. Hoofdzaak was dat
ik het water op kon en bovendien was
er in de schuur altijd een plaatsje voor
mij in het hooi om de korte zomernacht
door te brengen. De keren dat ik daar
in alle gemoedsrust geslapen heb. zijn
ontelbaar. Meestal ging ik alleen omdat
ik van mening was dat mijn makker
tjes te onrustig en te ongeduldig waren;
H. M. de Koningin in gesprek met
enige leden van het zangkoor van
West-Kapelle, dat een belangrijk aan
deel in de film heeft, tijdens de gala
première in Den Haag.
(Van onze Haagse redactie)
H.M. Koningin Juliana heeft gister
avond in het Passage-theater te Den
Haag de .gala-première van de Neder
landse film van A. Koolhaas „De dijk
is dicht" bijgewoond. Ook minister-pre
sident dr. Drees, minister Spitzen, de
voorzitters van de Eerste en Tweede
Kamer der Staten-Generaal, leden van
het corps diplomatique en talrijke hoge
autoriteiten woonden de vertoning van
deze film bij.
Om precies acht uur arriveerde H.M.
voor het theater, aan dé ingang waar
van zich 'n haag van Zeeuwse meisjes
in de kledij van het eiland Walcheren
had opgesteld. Het talrijke publiek, dat
op het Buitenhof was samengestroomd,
begroette H.M. met luide toejuichingen.
In de zaal speelde het bioscooporgel
het Wilhelmus, dat door alle aanwezigen
werd meegezongen.
Na afloop van de voorstelling zong
net koor van Zeeuwse meisjes, dat ook
de film optreedt, tot besluit het Wil-
HS- HM. werd uitgeleide gedaan
^^h?\nVnisJer-bresident. Ook nu weer
Lhet talri.ike Haagse publiek, dat
Korte/fpp Pte i1C Jlechts met moeite in
bedwang te houden was, H.M. een ova
tie.
Advertentie
(Van onze verslaggever)
Donderdagavond is met het lijntoestel
uit Djakarta op Schiphol een delegatie
uit Nieuw-Guinea, bestaande uit de he
ren Ariks, Kassieppo en Abdullah Ar-
fan, gearriveerd. Zij kwam op verzoek
van de Nederlandse regering naar ons
land om haar wensen kenbaar te ma
ken in verband met de toekomstige sta
tus van hun land.
Met behulp van een tolk legde de heer
Ariks, die leider is van de delegatie, de
journalisten uit, dat hij en zijn collega's
150.000 bewoners van Nieuw-Guinea
katholieken, protestanten zowel als Is
lamieten vertegenwoordigen; deze
mensen verwachten, aldus de heer Ariks,
„dat wij met goed nieuws thuis zullen
komen". En dat goede nieuws kan alleen
maar hierin bestaan, zo stelde de dele
gatieleider vast, „dat het volk van
Nieuw-Guinea geleid mag blijven wor
den door Nederlanders".
De heer Ariks vertelde vervolgens, dat
hij zich reeds sinds 1946 met deze zaak
bezig houdt; en hij herinnerde er aan,
dat hij zich tijdens de R.T.C. tot H. M.
de Koningin had gewend toen daar ter
sprake kwam, dat Nieuw-Guinea door
Nederland en Indonesië gezamenlijk zou
worden bestuurd en dat hij in Januari
1949 met requesten en handtekeningen
van vele dorpshoofden naar Batavia was
gereisd om bij de H.V.K. een aparte sta
tus voor zijn land te bepleiten.
De heer Abdullah Arfan onderstreep
te de woorden van de leider der dele
gatie en zei er persoonlijk van overtuigd
te zijn, dat er moeilijkheden in Nieuw-
Guinea zullen komen als „de bevolking
wordt weggedrongen van de Nederland
se leiding". Ook de heer Kassieppo, die
in het bijzonder de Biakse stam repre
senteert, sprak in gelijke zin. „Zeer vele
Biakkers", zo zei hij, „hebben mij brie
ven gestuurd met het verzoek, dat ik sa
men met de andere delegatieleden zou
bewerkstelligen, dat de Nederlandss
leiding in Nieuw-Guinea wordt besten
digd. Wij zijn niet geïnteresseerd bij
enige andere leiding; ook niet bij die
van de R.I.S.".
De K.N.A.C. heelt zich met een adfts
gericht tot de ministers van Financiën
en Buitenlandse Zaken naar aanleiding
van het feit, dat ir. verband met de uit
breiding van de mogelijkheden tot toe
ristisch verkeer, bij de landen waar
voor toeristendeviezen worden verstrekt,
Spanje niet is opgenomen. Daardoor
wordt, volgens de IGN.A.C., de liberali
satie in de praktijk ten opzichte van
Portugal, voor welk land wel toeristen
deviezen worden gegeven, illusoir, aan
gezien noch voor verblijf en noch voor
doorreis door Spanje deviezen worden
verstrekt.
De K.N.A.C. dringt er bij de ministers
op aan, die maatregelen te willen nemen,
welke er toe kunnen leiden althans de
viezen voor doorreis door Spanje be
schikbaar te stellen op dezelfde voet als
ook voor andere landen geldt.
Dr. A. Plesman, president-directeur der
KLM, zal, in gezelschap van mr. L. H.
Slotemaker, onderdirecteur, Zondag a.s.
naar San Francisco vertrekken. Beiden
zullen daar deelnemen aan de zesde
jaarlijkse algemene vergadering van de
IATA die 16 October begint en een week
zal duren.
zij waren niet uit het goede hout ge
sneden zoals in latere jaren ook wel
zou blijken. Slechts een enkele keer
nam ik een vriendje mee.
Zo gebeurde het op een zomerse dag
dat ik in de ochtend twee brasems en
een maatvoorn had gevangen, mooie
brasems van een kilo het stuk. Doch
toen de zon hoger aan de hemel kwam
te staan was het afgelopen en ik kreeg
totaal geen beet meer. Natuurlijk wa=
ik nog niet zo gehaaid in het vissen als
nu en zag ik niet de vele mogelijk
heden die mij ter beschikking stonden.
In ieder geval besloot ik om een uur of
twaalf zelf maar een duik in het
water te nemen. Het was erg warm ge
worden en de zon wierp haar stralen
neer vanuit een strakke blauwe hemel.
Voordat ik gedeeltelijk van element
verwisselde, had ik mijn snoekhengel
opgetuigd. Het was een heel gewoon
stokje, driedelig hout in hout sluitend,
van 41/j, meter lengte. Heel wat maan
den had ik daarvoor moeten sparen en
karweitjes moeten opknappen. Van een
reel was geen sprake en het snoer van
dezelfde lengte was voorzien van vijf
grote rood-witte drijvers. Onderaan
bengelde een dreg van formidabele af
metingen aan een grof kettinkje. De
maatvoorn werd te voorschijn gehaald
en kreeg, aan de hengel, zwemles. Hij
werd zover mogelijk van de kant af in
gelegd en met behulp van een paar ge
sneden takken lag de hengel als in een
steun over het water. Hoewel ik in
nerlijk weinig hoop had dat een snoek
zich zover zou vergeten, dat hij zich
met die hitte zou vergrijpen aan de
v/itvis, die met moeite de kurken door
het water zeulde, begaf ik mij met een
gevoel van „je kunt nooit weten" te
water. Het koele nat beviel me opper
best en de halve middag zwierf ik zo
wat rond; dan weer slootje springend
aan de wal, dan weer zwemmend als
een jonge hond.
Een paar uur later besloot ik een
kijkje te nemen hoe het met de snoek-
stok stond en tot mijn grote ontstelte
nis moest ik constateren, dat die er
niet meer was. Al gapw kwam ik tot
de conclusie, dat de een of andere roof
vis de voorn aangegrepen had en met
hengel en al was weg gezwommen.
Want omdat ik, op een enkele boeren
knecht na, geen mens had ontmoet, kon
ik eventuele boze bedoelingen van an
dere stervelingen gevoeglijk buiten be
schouwing laten. Ik maakte het bootje
los en roeide kalmpjes wat rond en
met blijdschap zag ik na niet al te
lange tijd de hengel tegen een rietpol
liggen. Voorzichtig roeide ik op het
dikke achtereind al en liet me de laat
ste tien, vijftien meter uitdrijven.
Met. kloppend hart en vol spanning
tilde ik mijn eigendom uit het water
en trok de lijn strak. Ik kon wel gillen
van opwinding, toen ik merkte dat aan
het andere eind leven zat. De snoek had
het snoer niet verward in het riet en
schoot heen en weer. Vol vrees hoopte ik
dat hij goed vast zou zitten, want ik
kreeg in de gaten dat het een beste was.
Het ivas echter spoedig met hem gedaan.
De dreg zat hem in de keel en boven
dien had hij zich afgebeuld door de hen
gel met zich mee door het water te sjor-
Dimitri wees er naar als naar iets on
behoorlijks.
„Vindt u dat geen prachtige oplos
sing? Nu heeft niemand meer de gele
genheid om vliegen te zitten vangen".
De Kaukasiër verwachtte kennelijk in
stemming, maar Obronski toonde zich
geërgerd.
„In mijn tijd werden hier geen vlie
gen gevangen".
Eindelijk staakte Stepan Porfirowitch
het vergeefse zoeken.
„Het spijt mij, maar ik kan het niet
vinden. Bent u er zeker van, dat dat
plaatsje Belintsjarawoje heet?" De man
vroeg het met een deemoedige aarzeling
in zijn stem.
„Ik ben er zeker van. dat je kaart
systeem niet bij is", antwoordde
Obronski scherp.
„Het is zoals ik het heb overgeno
men", waagde de ander op te merken,
en er zweemde iets van spot in zijn
lynxogen.
„Dat heb je sindsdien de staat met
zóveel voorbeeldige ijver gediend, dat
ik verplicht zal zijn je voor de Lenin-
orde voor te dragen", hoonde Dimitri
Pavlowitch.
Boechanski strekte weer de rug.
„Is het niet mogelijk, dat dat dorp
eerst onlangs werd gesticht?" opperde
hij nog.
„Er worden geen dorpen gesticht, al
leen maar vernietigd. Aan de opbouw
71J" wa n°g lang niet toe".
r^e Kaukasiër trok nu werkelijk een
scheef gezicht, alsof hij wilde lachen,
maar met durfde.
„Dan zal het ongetwijfeld vernietigd
zijn concludeerde hij.
Obronski voelde, dat hij terrein be
gon te verliezen. Daarom nam hij zijn
toevlucht tot een dreigend overdreven
beleefdheid.
„Ik ben u, kameraad Stepan Porfiro
witch, ten zeerste erkentelijk voor de
uitzonderlijke vakkundigheid, waarmee
u mij hebt ingelicht. Ik zal niet nalaten
de aandacht van de autoriteiten op uw
verbluffende bekwaamheid te vestigen".
Hij wierp hem een vernietigende blik
toe en ging heen. Zijn lederen laarzen
kraakten indrukwekkend van nieuw-
heid.
Op het Sovjet-archief herhaalde hij
hetzelfde spelletje, maar met méér aan
matiging en deiLalve met meer effect.
Ook daar kon men hem geen enkel ge
geven over Belintsjarawoje verstrek
ken. ofschoon eenieder in de weer werd
gezet om hem tevreden te stellen. Hij
genoot van de gestamelde verontschul
digingen van de employé's, trok een
weinig goeds belovend gezicht en liet
hen met opzet in het onzekere, of hij er
werk van zou maken of niet. Toen zelfs
navraag bij de alwetende Tsjeka geen
sprankeitje licht verschafte, begon hij
er aan te twijfelen of hij niet gedroomd
had en Belintsjarawoje geen vinding
was van zijn naar rust verlangende
geest. Hij keek er de atlas nog eens op
na. Ja, daar stond het voor iedereen,
die lezen kon, duidelijk te lezen. Toen
besefte Obronski, dat wat hij vermoed
en gehoopt had, werkelijk waar was,
namelijk, dat hij, dank zij de vlieg met
het wit gezwollen achterlijf, die hij zo
schandelijk belaagd had. Belintsjara
woje had ontdekt en voelde zich als een
tweede Columbus.
Van dit ogenblik af scheen de zwijg
zame commissaris Obronski een gehee]
ander mens geworden. Al wat hij tot
dusver aan eerzucht, machtshonger en
fcijzonderheidsbesef in zich had ver
drongen, liet hij nu de vrije loop. Hij
deed dit met voorbedachten rade. Hij
volgde eenvoudig een nieuwe tactiek
om sneller tot het zichzélf gestelde doel
van een behaaglijk vadsig leven in zor
geloze welstand te geraken. De ontdek
king van Belintsjarawoje bood hem,
naar hij meende, daartoe een onver
moede kans, zo groot en zo gemakkelijk
als hij zich waarschijnlijk nimmer meeï
voor zou doen. Ten aanzien van de vlie
gen had hij wat goed te maken en daar
om liet hij overal, waar hij een kop
koffie of een glas thee had gebruikt
een restje suiker liggen.
„U schijnt niet erg van suiker te
houden," zei men wel eens tegen hem,
en dan antwoordde hij steevast: „De
vliegen houden er méér van", ofschoon
hij eigenlijk had moeten zeggen: „Ik
houd meer van vliegen." Omdat hij
lid' van de Sovjet was, vond men dal
geestig en achtte men zich verplicht
minstens te glimlachen, maar in zijn
hart ging men. Obronski een beetje
zonderling vinden.
Drie glazen brandewijn midden-op-de
dag had Dimitri Pavlowitch zich zelfs
niet gepermitteerd, toen hij zijn intrede
in de centralq Sovjet deed en niet lan
ger op een roebel meer of minder be
hoefde te kijken. Hij wist dan ook niet,
of zijn maag daartegen wel bestand zou
zijn. Maar risico's waren er nu eenmaal
om genomen te worden en dit risico
leek hem geringer dan wanneer het
hem op het beslissende ogenblik aan
durf en doorzettingsvermogen zou ont
breken. Vlak voor de aanvang van de
zitting dronk hij er dus drie in een snel
tempo, zo ongeveer als men een medi
cijn inslikt, en het viel mee. De mens
kan méér dan hij denkt, concludeerde
Obronski en hij had het gevoel dat hij
nu alles zou kunnen.
Nauwelijks waren zijn medeleden
achter hun formidabele schrijfmappen
gezeten en had de voorzitter de ver
gadering geopend, of Dimitri Pavlo
witch vroeg buiten de agenda om het
woord. Verwonderd en ook een beetje
geërgerd blikte de voorzitter met hoog
opgetrokken wenkbrauwen hem aan en
talmde, als hoopte hij, dat kameraad
Obronski zich vergiste. Een ogenblik
meende Dimitri zelf ook, dat hij zich
in zijn ongewone voortvarendheid lelijk
had vergist, want hij zag in de zaal met
de wit gekalkte wanden, de Sovjet-vlag
en het monsterachtig grote portret van
Lenin geen enkele vlieg. Dat was een
slecht voorteken. De vlam in zijn bin
nenste begon onrustig te flikkeren.
Maar daar kwamen een paar spelde-
knop-kleine vliegjes aanzwieren en
trokken als een escadrille vliegtuigen
over de eindeloze gTasvlakte van de
groene conferentietafel. Dimitri's Tata-
renkop verstrakte weer tot een wach
tende onverzettelijkheid, en de vlam in
zijn binnenste wankelde niet meer,
maar brandde recht en rustig als in een
beschermend glaasje.
(Wordt vervolgd)
ren. Hoe ik hem precies aan boord heb
gekregen weet ik niet meer. maar ik
weet wél, dat ik met een vervaarlijk
hoge borst onze straat in fietste met die
knaap achter aan mijn bagagedrager ge
bonden.
De andere snoek pakte ik in Ierland
in een snelstromende rivier. Ik viste
met de werphengel op zalm, terwijl ik
als aas een „devon", een draaiend kunst
visje gebruikte. Op een gegeven mo
ment voelde ik het begeerde „contact"
en tikte aan. Al ras werd het mii duide
lijk dat ik hier niet met de koning der
vissen te doen had. Na een lange raam
stroomafwaarts van wellicht dertig me
ter werden zijn worstelingen al minder
fel. Wel bleef hij in het midden van de
rivier een poos krachtig er. diep boren,
maar alles wees uit dat dit niet het
vechten van een zalm was. Binnen de
tien minuten had ik hem met behulp
van de landingshaak naast mij op de
kiezelstenen liggen. Het was een mooie
slanke jager van naar schatting een
pond of twaalf. Toen ik mij bukte om
hem de haak uit de bek te verwijderen
zag ik tot mijn verbazing een kleine
blinker buiten zijn muil hangen. Tegen
beter weten in vroeg ik mij af of ik
dan misschien met een blinker gevist
had. Maar toen ik beter keek had ik de
ware toedracht van de zaak in de ga
ten. Aan de lepel in de snoekebek zat
een kleine meter gevlochten: „gut", een
materie veel gebezigd voor onderlijnen
waar het de zalmvangst betreft. Deze vis
had klaarblijkelijk de strijd met een an
dere hengelaar gewonnen. Of hij nu ach
ter mijn devon aan had gezeten weet ik
natuurlijk niet, maar in ieder geval was
het aasje ai draaiende in de onderlijn
verward geraakt en zodoende kreeg ik
contact met mijn prooi. Naderhand heb
ik mij noge wel eens afgevraagd of hij in
feite eigenlijk wel mijn prooi was. Im
mers ving ik hem door de verbinding
tot stand gebracht met andermans spul
len. Voor de snoek maakte het geen ver
schil meer. Hij was als het ware van
het braadspit in het vuur gevallen.
Advertentie
tiiilitfitQ
win
riitNiiitfitmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiimiiiiiiiiiiïS
„Herinner je je nog, wat Van Heu-
ven Goedhart, de Nederlandse gede
legeerde bij de Verenigde Naties, ge
zegd heeft, toen Indonesië als lid
met luid applaus te Lake Success werd
binnengehaald?" vroeg Snorrebor,
„Hij zei, dat hel lidmaatschap een
zware verantwoordelijkheid met zich
meebrengt, maar voegde daar onmid
dellijk aan toe: „Ik heb geen reden
er aan te twijfelen, dat do Indonesi
sche regering daarvan doordrongen is
en erkent, dat zij een zware doch
boeiende taak op de schouders neemt,
en oereid is te handelen overeenkom
stig do hoge principes van het Hand
vest. Geloof je dat niet? Kijk zelf
maar. Ik heb het uit de krant ge
knipt."
Snorrebor schoof me -een groezelig
krantenknipsel toe.
„Van Heuven Goedhart twijfelde
niet, ofschoon de actie tegen Ceram
en Buru al aan de gang was," ging
Snorrebor grinneleend verder. „De
hoge principes van het Handvest! Je
moet zien, hoe de Sovjet er mee om
springt. En Drees maar aan het te
legraferen, dat het Nederlandse volk
diep geschokt en teleurgesteld is over
de aanval van Djakarta op Ambon.
Geen wonder, dat „het Parool", waar
van Van Heuven Goedhart hoofdre
dacteur is, Drees op z"n vestje heeft
gespuwd vanwege dat telegram. Het
botert blijkbaar niet al te best tussen
vader Drees en de Nederlandse gede
legeerde in Lake Success. Dat komt
er van als je boter op je hoofd hebt.
Die wordt gauw sterk in de Indone
sische hitte. Is het niet om te lachen
als het niet om te huilen is?" en Snor
rebor lachte voor zijn doen bijzonder
aangenaam, terwijl hem de tranen
langs de holle gepensionneerde wan
gen biggelden.
Naar wij vernemen zal binnenkort de
benoeming te verwachten zijn van Jhr.
mr. M. P. M. van Karnebeek tot bui
tengewoon gezant en gevolmachtigd
minister van Nederland bij de staat
Israël.
16 October a.s. zal een delegatie van
vooraanstaande Nederlandse zakenlieden,
leden van de Kamer van Koophandel
NederlandIsraël, naar Israël vertrek
ken, om aldaar de mogelijkheden te
onderzoeken tot intensivering van het
handelsverkeer tussen beide landen.
De Amerikaanse geleerden dr. William
M. Sewell en William W. L. Glenn heb
ben een mechanisch hart geconstrueerd,
dat gebruikt kan worden bij hartopera
ties. Dit mechanisch hart kost slechts
15 gulden. Men heeft het reeds met suc
ces op een hond beproefd. Hierbij vindt
u een foto van het apparaat van de
beide Williams. We hebben nu al een
ijzeren long, een kunstnier en een me
chanisch hart, om van valse gebitten,
valse krullen en dergelijke secundaire
zaken maar niet te spreken. Het tijd-
uerk van -de complete robot en Huxley's
„New brave World" schijnt niet ver meer
te zijn.
Simon Abramson, de president van
een Amerikaanse ijzerwarenfabriek in
Newark, zit voor een onoplosbarè puzzle.
Des nachts werd zijn kantoor door een
inbreker bezocht, die voor een bedrag
van 350 dollar aan kantoormateriaal ont
vreemdde. Maar dat was zo erg niet.
Erger was, dat de inbreker, die blijk
baar van orde en netheid hield, een safe,
die openstond en alleen zakelijke dossiers
bevatte, zorgvuldig sloot. Abramson kent
n.l. de combinatie van het slot niet.
Daarom liet hij de safe altijd openstaan,
zodat iedere dief onmiddellijk kon zien,
dat er niets van zijn gading te halen
viel. Er zal wel niets anders opzitten
dar. dat Abramson nu zelf het slot, waar
hij zo bezorgd voor was, laat forceren.
In de SovjetVUnie heeft men wieler
wedstrijden gehouden om het 150-jarig
bestaan van de fiets te herdenken. De
fiets is door de heren van Moskou n.l.
tot een Russische uitvinding geprocla
meerd. Artomotof zou, volgens radio
Moskou, de uitvinder zijn. De toekom
stige Russische uitvinder van de motor
fiets zal vermoedelijk Artomotorosof
heten.
In Nykoeping in Denemarken heeft
een 60-jarige man twee personen met
typhus besmet, ofschoon hij ogenschijn
lijk kerngezond leek. Toen de doctoren
hem echter nauwkeurig onderzochten,
bleek, dat de man 39 jaar geleden als
soldaat typhus had opgelopen en al die
jaren de ziekte onder de leden heeft
gehad zonder er zelf enige hinder van
te hebben ondervonden. Als men het
maar onder de leden weet te houden,
kan men blijkbaar zelfs met typhus oud
worden.
De Duitse invalide Leonard Fiebig
ging in hongerstaking uit protest tegen
de „bureaucratische behandeling van in
validen". Vijf-en-vijftig dagen hield hij
het vol, maar moest het toen opgeven.
Hij bereikte niets anders dan dat hij 35
pond lichter was geworden. Hij moet
een nogal valide invalide zijn.
Het Miegemeer, ook wel het Zilveren
Meer genaamd, dat 500 meter lang en 300
meter breed was en op 2000 m. hoogte
gevoed werd door de gletscher van de
Mont-blanc, is spoorloos verdwenen.
Deze ontdekking werd door twee meis
jes tijdens een excursie gedaan en door
berggidsen en geologen later bevestigd.
Er moet een gat in de bodem zijn ont
staan. waardoor het water is weggelo-
j Over een paar eeuwen zal men ter
plaatse wel de legende vertellen, dat een
dorstige bergreus het heety leeggedron
ken.
