Nieuwe Haarlemsche Courant | 1950 | 12 december 1950 | pagina 3

L.T.B. behandelt algemene problemen

ERIC DE NOORMAN: (faf SéCftpen

Vóór instelling van de

ondernemingsraden

2

De grote misdaden
van een kleine man

I Jjt, uenmui en

Contributie met 20%
verhoogd

VEEHOUDERS VAN L.T.B. OVER DE
VERLAGING VAN MELKPRIJS

Het relaas van de hoge hoed

Hoofdbestuur houdt voet bij stuk inzake eigen
organisatie bollenkwekers

Wie zei ook alweer „De landbouwer is de
pakdragende ezel van de samenleving"

Samenwerking met
K.L.M. zeer moeilijk

Een bijzonder jubileum
in Eindhoven

in 25 zaken over geheel Nederland

&/ERM0GÉNE

DINSDAG 12 DECEMBER 1950

PAGINA 3

SCHERPE CR1T1EK OP REGERING EN K.V.P.

Pastoor Cleophas

VERGADERING „ST. RAPHAEL

by

LESLIE FORD

HULP AAN DE ZUID-
MOLUKKEN
Bevolking dankbaar

RHEUMATIEK...

Het weer als dokter

Nieuw strijkijzer

Bananen

Een zwaar belaste agenda moest er
gisteren worden afgewerkt op de 31ste
algemene bondsvergadering, die de
L.T.B. in Haarlem belegde. De belang
rijkste punten uit de openingsrede van
de algemeen voorzitter, de heer G. W.
Kampschöer, publiceerden wij gisteren
reeds, maar volledigheidshalve willen
wij hier nog melding maken van het
geen de heer Kampschöer opmerkte
naar aanleiding van de veranderde situ
atie in de bloembollensector.

Zoals men zich zal herinneren, stelde
de vakgroep-kwekers op haar laatst ge
houden algemene vergadering het con
cept-statuten vast voor de nieuw op te
richten organisatie van katholieke werk
gevers 'in het bloembollenvak, welke
binnen het kader van L.T.B. zelfstan
dig naar buiten zou kunnen optreden.

De heer Kampschöer nam sterk stel
ling tegen een circulaire, die in deze da
gen door een andere groep kwekers
voorstanders van een eigen organisatie
buiten de L.T.B., maar aangesloten bij
de katholieke werkgeversorganisatie in
Den Haag verspreid was. De voor
zitter memoreerde alles, wat in deze
door de L.T.B. was gedaan, en verklaar
de daarbij met nadruk, dat het hoofd
bestuur zo ver gegaan was als mogelijk
Daarom betreurde hij het, dat deze cir
culaire was rondgezonden, waarin ver
schillende onjuistheden om niet te
zeggen onwaarheden vermeld ston
den.

Het was nu eenmaal de wens van de
bisschop om de eenheid te bewaren en
het hoofdbestuur meende rechtvaardig
te moeten handelen, wanneer alles bin
nen het verband van de L.T.B. zou blij
ven en dat als een eerste vereiste zou
gesteld worden. Het deed hem pijn, dat
er door de anderen zo gereageerd was,
en met instemming van de gehele ver
gadering besloot hij met de zeggen, dat
er in de koers van de L.T.B. geen wij
ziging zou komen.

Nadat de gebruikelijke agendapunten
waren afgehandeld, kwam het ingrijpen
de voorstel van het hoofdbestuur aan de
orde om de contributie met 20 pet. te
verhogen.

Algemeen samengevat kwamen de
commentaren hierop neer, dat men
zich enerzijds wel begrijpen kon. dat
deze verhoging noodzaak was, wilde de
organisatie oo volle toeren blijven
draaien, maar anderzijds waren daar
toch weer de persoonlijke grote lasten
van de leden, die een grote moeilijkheid
vormden. Speciaal uit de kringen van
de fruittelers kwam het verzoek, of er
voor deze categorie (althans wat de
tarieven betrof) geen verlaging zou
kunnen worden doorgevoerd. Ook werd
de vraag gesteld of de huishouding bin
nen de L.T.B. wel zuinig werd gevoerd.
Een vergelijking met Brabant en Lim
burg wees uit. dat daar de contributies
veel lager konden zijn. Maar alle op
merkingen waren gemoedelijk bedoeld
en een applaus kreeg die afgevaardig
de, die onomwonden verklaarde, dat de
contributie wel met 50 pet. verhoogd
mocht zeggen, dat hij op te grote voet
zelfde sociale voorwaarden konden
krijgen als de werknemers.

In zijn antwoord zei de heer Kamp
schöer, dat men moeilijk van de L.T.B.
mocht zeggen, dat zij op te grote voet
leefde (als zijnde de enige organisatie
in Nederland, die niet over een eigen

auto beschiktVoorts achtte hij de

vergelijking met het Zuiden onjuist,
omdat daar de boeren- en tuindersorga
nisatie tweemaal zoveel leden heeft als
de L.T.B.. met het gevolg, dat de lasten
van contributie e.d. veel meer uitge
spreid konden worden.

Wat de wijziging van de tarieven be
trof, merkte hij op, dat zuilks een aangele
genheid van de algemene vergadering
is. Wel gaf hij de verzekering, dat deze
kwestiê de komende maanden onder de
loupe zou worden genomen en dat het
hoofdbestuur de volgende vondsver-
gadering met een concreet voorstel zou
komen.

De heer Elders antwoordde nog op
een desbetreffende vraag, dat in ver
band met de aparte contributie-heffing
In de bloembollensector binnenkort
zal bepaald worden, in hoeverre daar
van aan de L.T.B. zal worden afge
dragen. Het ligt overigens wel in de
bedoeling de heffing centraal te blij
ven regelen. De vergadering verklaar
de zich tenslotte accoord met de
voorgestelde verhoging van contri
butie.

De gang van zaken bij de verschillen
de instellingen van de L.T.B. werd
daarna belicht en het was de heer r. L.
H. Schreinemakers, die kon mededelen,
dat de omzet van het in- en verkoop
kantoor ruim acht millioen had bedra
gen. Er bestaat een goed contact met de
vier andere diocesane bonden. Het ma
gazijn in,Hciloo wordt uitgebreid, het
geen evenzeer noodzakelijk is in Alphen
aan de Rijn. De heer A. J. Woerkens
merkte op, dat de N.V. Zaadbandel en
Zaadteelt L.T.B. een van de grootste lan
delijke detailbedrijven was. De omzet
van pootaardappelen was toegenomen.
in 1949 met 100 pet. en in 1950 met 200
pet.

De heren G. Verdonschot en W. van
Ommen konden over een bevredigende
gang van zaken spreken bij het boek-
houdbureau en het assurantiekantoor.
Eerstgenoemde deelde mede, dat in Sep
tember de tarieven met 20 pet. waren
verhoogd. Een jaar achterstand was nu
volledig ingehaald.

werd aangenomen volgens het prae-ad-
vies van het hoofdbestuur.

Daar was het voorstel om L.T.B.-be-
stuurders, die 70 jaar zijn geworden, niet
meer herkiesbaar te stellen. Er werd
aan herinnerd, dat het hoofdbestuur
daartegenover niet afwijzend stond,
maar dat de vergadering twee jaar ge
leden een gelijkluidend voorstel afwees.
De heer Kampschöer verklaarde dan
ook dat dit nieuwe voorstel voor de
zeventigjarigen een stille wenk moest
betekenen, zodat men niet imperatief
behoefde op te treden. Overigens merk
te hij nog op, dat in sommige gevallen
dan een man in de kracht van zijn jaren.

De kring-Delfland vestigde er de aan
dacht op, dat in sommige werknemers
kringen wordt getracht om bij de vor
ming van bedrijfsschappen voor de
P.B.O. ook in de technische en economi
sche afdelingen paritaire vertegenwoor
diging te krijgen. De afdeling was dan
ook van mening, dat zulks tot iedere
prijs moest worden voorkomen. Vanach
ter de bestuurstafel werd echter naar
voren gebracht, dat het compromis ge
vonden is in de pariteit van het bestuur
van het Landbouwschap, terwijl in de
afdelingen enz. dis-pariteit is aanvaard.

Het hoofdbestuur werd eveneens
verzocht zich te verzetten tegen het
streven van de regering naar steeds
grotere productie, wanneer de rege
ring de daaraan verbonden consequen
tie alleen door de producenten laat
opvangen. Het hoofdbestuur nam daar
bij 't standpunt in, dat wanneer de
regering die verhoging van productie
wil stimuleren het zaak zal zijn, dat
zij mede risico neemt en maatregelen
bevordert, waardoor -reservering en
investering mogelijk woïden gemaakt.

De kinderbijslag voor kleine zelfstan
digen vormde weer een belangrijk punt
van bespreking. Weliswaar heeft de re
gering in principe daartoe besloten,

Tijdens de bondsvergadering van de
L.T.B. kreeg de Norbertijner-pater
Van Aken de gelegenheid een kort
woord te spreken over zijn actie „De
Oostpriesthulp". Deze schilderde in
korte trekken de ellende, die millioe-
nen ontheemden in West-Duitsland
moeten ondervinden. De priesters
staan daar voor een bijna onmense
lijke taak en om hun de zware lasten
wat draaglijker te maken, biedt de
organisatie van „Oostpriesthulp" hun
de helpende hand. De boeren en tuin
ders van Limburg brachten reeds
55.000 bij elkaar, Utrecht volgde dit
voorbeeld eveneens met klinkende
munt en nu zal de taak van de
L.T.B.-ers zijn te laten zien, wat zij
kunnen. De jonge boeren en tuinders
zullen bij deze actie worden inge
schakeld en naar de heer Kampschöer
verklaarde zullen de mannen en
vrouwen van het Haarlemse niet ach
terblijven.

maar tot nu toe is de realisering uiterst verslag elders.

minimaal. Daarom zegde het hoofdbe
stuur toe in deze richting te blijven
werken, want gebleken was wel, dat de
nood onder de minder-bedeelde agra
riërs bijzonder hoog was gestegen.

De kwestie van de grondpolitiek kwam
weer aan de orde en er werd stevig
aangedrongen op behoud van de cul
tuurgronden tegen de ideeën van alle
mogelijke plannenmakers in. De heer
Van der Weijden wees de afgevaardig
den er nog eens op, dat het van groot
belang is, dat men zich voor ieder geval
verstaat met de agrarische commissie,
die zich daarmede speciaal bezig houdt.

De afgevaardigde van Kennemer-
land sprak in dit verband nog een
hartig woordje, toen hij naar voren
bracht, dat de gemeenten de tuin-
bouwgronden zo duur mogen kopen,
terwijl het de tuinders onmogelijk
wordt gemaakt een bedrijf te kopen.
Hij doelde daarbij vooral op de si
tuatie, zoals die thans gegroeid is in
Beverwijk, Castricum en Heemskerk.

Nadat de andere voorstellen zonder
meer waren afgehandeld, kwam de rond
vraag, maar deze bleek tenslotte min of
meer sensationeel te worden, doordat
daar de beruchte melkprijs ter sprake
kwam. Daartoe verwijzen wij naar ons

Het was te verwachten, dat de verla
ging van de melkprijs voor de veehou
ders ook in de bondsvergadering van de
L. T. B. niet onbesproken zou blijven.
En wie gemeend had, dat de vergade
ring als de bekende nachtkaars zou uit
gaan, moest tot de ontdekking komen,
dat de veehouders hun kruit tot het
laatste hadden bewaard. Daar werden
nogal krasse en krachtige woorden ge
bezigd en menigeen nam de gelegenheid
te baat om zijn verontwaardiging over
de houding van minister Mansholt en
de regering in goed verstaanbare boe-
rentermen te luchten. Ook de Tweede
Kamer-fractie van de K.V.P. kwam er
niet zonder kleerscheuren af, maar voor
zitter Kampschöer hield de touwtjes
goed in handen, zodat men tenslotte uit
elkaar ging met de beste wensen voor
Kerstmis en het Nieuwe Jaar;

Maar nu terzake. De afdeling Hout-
rakpolder. gesteund door vele andere
afdelingen gooide de knuppel in het
hoenderhok door met een motie te ko
men, waarin de L.T.B. zou protesteren
tegen het beleid van de regering, om
dat zij alle overleg met de Stichting van
de Landbouw ten spijt zowel de prijzen
van de melk als die van de gerst had
verlaagd.

Begrijpelijkerwijs kwam daarop geen
ander commentaar dan een stormachtige
instemming van heel de vergadering,
waarbij het hoofdbestuur zich aansloot.
Die instemming was al even groot met
het voorstel om tegenmaatregelen te ne
men in die zin, dat men niet meer zou
deelnemen aan de z.g. bedrijfsvoorlich
ting en de gezondheidsdienst.

De afgevaardigde van Amsterdam
verklaarde zonder pardon, dat zijn ver
trouwen in de K.V.P. zeer was geschokt.
Weliswaar had de fractie aanvankelijk
geprotesteerd tegen de prijsverlaging-
maar daarmede was die nog niet onge
daan gemaakt.

De beer Van der Weijden verdedigde
daarop zijn beleid en gaf weer, hoe een
en ander was verlopen. Ook voor hem
was het een bittere teleurstelling ge
wórden en hij betreurde het, dat de mi
nister cV verlaging' niet gemotiveerd
heeft. Met de voorgestelde tegenmaat
regelen kon hij het wel eens zijn, maar
hij achtte het toch raadzaam overleg te
plegen met de andere organisaties.

De heer Groen verdedigde het poli
tiek beleid van de K.V.P., maar daar
mede kon de vergadering zich niet
verenigen. De afdeling Alphen kwam
zelfs met enkele resoluties tegelijk,
waarin met nogal stevige termen
de K.V.P.-fractie te verstaan moest
worden gegeven, dat haar houding in
deze kwestie niet bewonderd werd. In
dien zulks niet veranderde, zou het
wel mogelijk kunnen zijn, dat zij niet

62. De aanvoerder der Stichi mocht een desperado zijn, een lafaard was hij niet.

„De Noorman moet in het kamp doorgedrongen zijn'." siste hij Toeghir toe. „Blijf
bij het meisje!" Meteen sprong hij de deur uit.

„Waarschuw de mannen!" beval hij de sidderende wachter, die hem het bericht
gebracht had. „Wij moeten hem vinden!"

Dat laatste bevel was echter niet nodig. Toen hij de open vlakte tussen de tenten
bereiktekwamen de krijgers van alle kanten aangesneld, opgeschrikt door een
hunner, die opgewonden naar de ingang van het hol wees, waar de paarden werden
ondergebracht.

„Daar is hij! De blonde vreemdeling! In dat hol zag ik hem verdwijnen.

De verwarring in het kamp.der Stichi groeide met de seconde. Overal doken slaap
dronken krijgers op. In de grot roerden de paarden zich in de grootste onrust. Opge
wonden door de lokroep van Raven, die nog steeds uit de verte weerklonk. Alleen
Char bewaarde zijn kalmte. Zijn ogen flitsten over de ingang van de grot, waarin
de Noorman zich verborgen had.

„Omsingel hem mannen!" gilde hij triomfantelijk boven het rumoer uit. „Hij kan
ons niet meer ontkomen!"

In de stenen hut ontzonk Onga de hoop weer even snel als zij was opgekomen,
nu ze door het venster de krijgers beneden zich de grot zag insluiten. Errc was
verloren, hamerde het door haar hoofd. Tegen deze overmacht vermocht zelfs de

Noorman niet te strijden.

Toeghir zag haar angst en glimlachte voldaan. Steeds dichter omringden de StiefH
de grot. Hun geroep werd echter verre overstemd door het gestamp van de paarden
daarbinnen. Raven's nabijheid maakte dat de dieren bezeten werden door maar eén
wild verlangen, los te breken en zich bij hun leider te voegen, daarbuiten op de vlakte
Vooral het schrille gehinnik van de merrie, die door de tweede paardenwachter
de grot binnen gebracht was, even voor de Noorman zich rertoonde klonic boven
alles Uit. Haar kreten gingen plotseling over in een wild gesnuif. Het gestamp in de
grot werd heviger dan ooit te voren. Bijna op hetzelfde ogenblik ging er een schok
door het ranke meisje Een kreet van vreugde ontsnapte tiaar.

Want *1tag zij een razende kudde paarden uit
voorschijn schieten De merrie was een der voorsten en duidelijk onderscnetaae
zö op de rug tum het dier een ruiter, die laag over de nek van zijn paard gebogen,
temidden der opdringende dieren recht op de Stichi aanstormde. 7

,EricHij heeft de paarden losgemaakt! Ha, Toeghir! Zo gemakkelijk krijgt ge

dirfcrrenrSn%ucMterf%stirtótêerrntt de dolgeworden troep paarden als een
op! Houdt hen tegen eer zij de uitgang bereiken

meer op de stemmen van de veehou
ders zou kunnen rekenen.

Uitvoerige discussies volgden nog en
gepoogd werd tot een redelijk vergelijk
te komen- Doch de afgevaardigden van
de veehouders verklaarden tenslotte niet
eerder weg te zullen gaan, dan nadat de
resoluties waren aangenomen.

De heer Kampschöer stelde voor, dat
de inhoud van de resoluties per brief
aan de K.V.P. zou worden overgebracht,
doch sommigen waren bevreesd, dat de
kracht er dan van af zou gaan. „Maar we
blijven correct," repliceerde de voorzit
ter op een desbetreffende opmerking.

De heer Grtjen -sprak daarna nog een
kort woord en-toen bleek, dat hij al die
critiek zich persoonlijk aantrok, werd
hem van alle kanten verzekerd, dat die
critiek alleen de niet-agrariërs betrof
onder de Tweede Kamerleden van de
K.V.P.

De Partij van de Arbeid kreeg even
eens haar deel. De opmerking werd al
thans gemaakt, dat de veehouders de
dupe waren geworden van een straf-
doorgevoerde partij-politiek van die
zijde.

Wie had cok al 'weer gezegd: „De land
bouw is de pakdragende ezel van de sa
menleving?" Het deed er niet toe. Maar
algemeen was men het er over eens, dat
er van de waardering voor de veehouders
niet veel was overgebleven.

Mr Vermeulen wist de gemoederen
tenslotte wat tot bedaren te brengen,
toen hjj verklaarde, dat er thans inten
sief overleg werd gepleegd tussen de
LT.B., de Hollandse Maatschappij en de
C.B.T.B., zodat maatregelen niet achter
wege zouden blijven.

Resumerend liep het tenslotte hierop
uit: de motie van Houtrakpolder c.s.
werd aangenomen en de grieven tegen
de K.V.P. zouden in hoffelijke termen
per brief aan het juiste adres worden
afgegeven.

In Eindhoven werd gisteren de 10.000ste hoge hoed, na de bevrijding in de grootste
fabriek van hoge hoeden in Europa vervaardigd, op feestelijke wijze aan de
burgemeester van de stad aangeboden. Na de bezichtiging van de fabriek verlaat
burgemeester H. A. M. Th. Kolfschoten, getooid met zijn nieuwe aanwinst, door
een erehaag van hoge hoeden de fabriek.

Men heeft ons verteld, dat in vroe
ger jaren een van onze meest repecta-
bele collegae dagelijks naar de krant
kwam. gedekt met een hoge hoed. Als
wij nu om ons heen kijken, behoren
de collegae met een doodgewone gleuf-
hoed al tot de waardige. De meeste
zijn inmiddels afgezakt naar de baret,
de alpino, of zelfs naar het ongedekte
hoofd. Waaruit wij menen te mogen
concluderen, dat ook in ons vak de
democratie aanmerkelijke vorderingen
heeft gemaakt. Want wie zal willen
ontkennen dat een „hoge zijje" meer
decorum verleent, dan een ongedekt
zij het met nog zo fraaie haardos toe
gerust, hoofd?

Gisteren hebben wij nog weer even de
glorie en de deftigheid van de eertijds
gevierde „Kachelbuis" kunnen proeven.
Op een klein zolderfabriekje hebben wij
de groei van de hoge hoed, ja, zijn ge
hele wordingsproces mogen volgen. Wij
hebben de trots gezien en begrepen van
de heer Jan Spoorenberg, wiens familie
nu reeds generaties lang er zich op heeft
toegelegd de goegemeente met de hoge
hoed te dekken. De oorlog maakte een
eind aan de fabricage, maar het bloed
kruipt waar het niet gaan kan. en zo
herrees verleden jaar, zij het op zeer be
scheiden schaal, de oude fabriek uit
haar as. Meer dan 130 jaar hadden de
Spoorenbergs zijden hoeden gemaakt en

Advertentie

ook nu werd dit oude handwerk hervat.

Eigenlijk is het verkeerd van een fa
briek voor zijden hoeden te spreken,
zelfs al slaagde de fa. Spoorenberg er m,
in anderhalf jaar tijd, tienduizend exem
plaren op de markt te brengen. Een fa
briek immers veronderstelt machines en
die ontbreken bij de fabricage van
„hoge zijjen" -geheel. Zo 'n fraaie zwarte
cylinder, waarvan, om met burgemeester
Kolfschoten te spreken, burgemeesters
en huilebalken, de grootste afnemers
zijn. wordt geheel met de hand vervaar
digd.

Na de oorlog startte de heer Spoo
renberg met drie man personeel.
Thans heeft hij 28 mannen en meisjes
aan het werk en hij kan gerust verkla
ren, dat veruit de meesten bij hem het
vak geleerd hebben. Zowel jongens,
recht van school, als een jongeman, die
er twee en 'n half jaar dienst in Indone
sië op had zitten, en een jeugdige bak
kersknecht beijveren zich nu om uit
linnen en zij, volgens het aloude pro
cédé, de onmisbare trouw- en begrafe-
nishoeden te vervaardigen. Dat het
product kwalitatief volwaardig is,
blijkt wel uit het feit, dat ongeveer de
helft van de omzet naar het buitenland
gaat en dat zeifs Engeland, de baker
mat van dit stijlvolle hoofddeksel, tot
de geregelde afnemers behoort. In dit
verband is het misschien wel aardig
even te verklappen, dat dit goed Ne
derlandse product in onze „deftige"
herenzaken zich nogal eens onder een
zeer indrukwekkende Engelse naam
weet te verschuilen. Ach ja, de wereld
wil bedrogen zijn!

Maar gisteren hebben wij in Eindho
ven met eigen ogen kunnen zien, dat dit
bedrog geen zin heeft. Sierlijk stapelen
zich daar de hoge zwart zijden hoeden
op, klaar vöor verzending. Maar moei
lijk zou een buitenlandse hoed het tien
duizendste exemplaar hebben kunnen
overtreffen, dat daar na de heroprichting
was gereed gekomen en dat burgemees
ter mr. Kolfschoten van Eindhoven m
ontvangst mocht nemen.

„Hij zit me zachter dan mijn oude",
zei de burgervader, die meteen even ver
klapte, dat hij die oude al achttien jaar
bezit.

Nee, sinds de journalisten de hoge
zijde hebben verwisseld voor de alpino,
moet ook dit vak beslist minder lucratief
zijn geworden.

48)

Het feit, dat de bondsadviseur, recto; j j
J. A. G. van der Hoogte, zijn koperen uOOr
prioeterfeest vierde en derhalve deze
vergadering niet kon bijwonen, was oor
zaak, dat het vertrouwde gezicht van de
oud-bondsadviseur, pastoor A. H. P. Cle
ophas uit Wateringen, achter de be
stuurstafel verscheen. Ofschoon ik reeds
vier jaren uit uw organisatie ben ver
dwenen, zo zeide deze tijdens een korte
toespraak, toch volg ik uw belevenissen
nog dagelijks. Nog altijd zijn er moei
lijkheden en daarbij demonstreert zich
steeds de noodzaak van een hechte ka
tholieke organisatie, zoals de L.T.B. is.
is.

Pastoor Cleophas sprak nog een hartig
woord ten aanzien van de» grondpolitiek.
In Den Haag, aldus spreker, wordt er
steeds verder gebouwd, ten koste van de
kostbare cultuurgrond. Weliswaar liggen
er kilometers vrij in de binnenstad (ten
gevolge van de bombardementen), maai
de binnenstad moet het slachtoffer zijn
van plannen en nog eens plannen.

Sprekend over de verhouding van stad
tot platteland oefende hij critiek uit ten
aanzien van de classificatie der gemeen
ten, waarvan het onderwijs op het plat
teland de dupe moest worden. Hier ook
>ag een taak voor de organisaties en
daarom feliciteerde hij de leden van de
L.T.B., dat zij zulk een machtig wapen
tot hun beschikking hadden.

Tn de middagvergadering kwam een
dertigtal voorstellen in behandeling,
daarvan wij de belangrijkste zullen ver
dolden, temeer, daar vrijwel ieder voor
stel zonder noemenswaardig commentaar

Het zal ongeveer half elf geweest zijn,
toen ik het licht uitdraaide en nog la
ter, toen ik in slaap viel. Ik lag in diepe
rust, toen het gerinkel van de telefoon
mij wekte. Ik kwam overeind en greep
de hoorn, opdat Lilac niet wakker zou
worden en dientengevolge in hernieuwde
zwartgalligheid vervallen.

„Hallo", zei ik.

„Hallo, liefste. Ben je alleen?"

Het was Dorothy Hallet. Maar de
moed zonk me in de schoenen, want
Lilac was al bij de telefoon. Ik hoorde
de haak van het benedentoestel zachtjes
neerklikken, zonder een ogenblik te be
denken, dat het geluid ook wel veroor
zaakt kon worden door het opnemen
van de hoorn.

„Ja", zei ik.

„Het spijt me, dat ik je wakker heb
gemaakt. Luister Grace. Ik maak me vre
selijk ongerust over je".

„Niet nodig"-, zei ik. „Hoe staat het
met jou zelf?"

„Met mij uitstekend. Theodore is hier.
Ik zit hier als in een vesting. Wij hebben
een alarminrichting, maar jij niet".

„Doe niet dwaas, Dorothy" zei ik. „Ik
heb geen alarminrichting nodig. Ik heb
Sheila voor mijn deur". Ik hoorde haar
staartstomp niet tegen de deur slaan,
zoals gewoonlijk wanneer ze haar naam
hoort noemen, maar ze was zeker half
iin slaap.

„Je moet voorzichtig zijn, Grace. Ga
nog eens goed na of je alles op slot hebt
gedaan. Iedereen die de kunst verstaat
over een tuinmuur te klimmen kan re
gelrecht op die tuindeuren van jou af
wandelen. En laat een paar lichten bran
den".

„Licbt heeft Betty Livingstone ook
niet veel geholpen, Dorothy", zei ik.

De woorden lieten een akelige smaak
in mijn mond na ep ik wilde dat ik ze
niet had gezegd. Ik zag eensklaps weer
die verschrikkelijke kamer onder dat
koude lamplicht. Ik keek werktuiglijk
naar de kastdeur. Ik dacht dat ik hem
voor het naar bed gaan had gesloten,
maar nu stond hij op een kier. Ik gedroeg
me belachelijk, hield ik mezelf voor en
ik trachtte niet te denken aan die andere
kast en aan de geheimzinnige gestalte,
die daarin had gestaan, loerend gereed
toe te slaan als dat nodig mocht zijn,
terwijl Dorothy en ik verstijfd van
schrik naar de glazige blauwe ogen van
de vrouw in het groengeschilderde bed
staarden.

„Alles is in orde", zei ik. „De tuin
deuren zijn stevig op slot. Ga nu maar
naar bed en laat mij slapen. Welterusten,
kindje, en maak me vannacht niet meer
wakker".

tk legde de hoorn op de haak en ging
weer liggen. Enkele ogenblikken lag ik
in tweestrijd. Ik keek naar de kastdeur

en toen ging ik overeind zitten en draal
de het licht aan, ik wist dat het dwaas
heid was, maar niettemin stond ik op,
ging naar de kast, deed de deur open
en keek naar binnen. Niemand te zien
natuurlijk. Ditmaal sloot ik de kast ste
vig, voor ik terugkeerde en op de rand
van mijn bed ging zitten. Toen strekte
ik vastbesloten een hand uit en draaide
het licht uit. De tuin werd eensklaps
bevolkt met donkere, onheilspellende ge
daanten, die over de muur klommen,
zich lieten zakken en zwijgend voor
waarts kropen omhoogloerend naar mij,
die achter het raam zo'n gemakkelijke
prooi was. Ik wist dat het onzin was,
maar desondanks voelde ik me slecht op
mijn gemak.

„Sheila" zei ik.

Er kwam geen antwoord en ik maakte
eruit op, dat Sheila er niet was. Maar
anders was ze er altijd. Gedurende de
twaalf jaar dat ik haar had. had ze nooit
ergens anders geslapen als ik thuis was.
Mijn mond was opeens kurkdroog. Ik
stond op en ging vlug naar de deur. Hij
stond open. Het trapportaal lag in een
schemering, die de bekende voorwerpen
een spookachtig voorkomen gaf. Ik wist,
dat de tuindeuren op slot waren Ik wist,
dat de voordeur op de ketting was en dat
de luiken voor de ramen van het sou
terrain waren gedaan. Ik wist. dat Sheila
ergens beneden was, want ik hoorde
haar staart tegen hout slaan. Alles wat
ik te doen had, was mezelf als een ver
standige, volwassen vrouw te verman
nen, naar beneden gaan en de dingen
controleren. Ik kon bovendien door de
ramen in de tuin kijken en me ervan
vergewissen dat de schaduwen en vor
men daar roerloos waren en dat hun
onheilspellend karakter slechts het
brouwsel was van mijn eigen inbeelding.
Ik begaf mij aldus moedig op weg naar
beneden, zachtjes, want ik was op mijn

„De eerste vergadering in de nieuwe
stijl", zoals voorzitter J. M. Blommers
het congres van St. Raphael, dat giste
ren in Eindhoven werd geopend, noem
de. mocht zich verheugen in een zeer
goede opkomst. Voortaan zal het hoofd
bestuur zijn samengesteld uit zeven
leden van de bedrijfsgroep Spoorwegen,
twee uit de bedrijfsgroep Wegvervoer
en één uit de Burgerluchtvaart.

Voorzitter Blommers wees er op, dat
de diverse takken van vervoer in ons
land als een eenheid moeten worden
gezien; daarom zjin ook degenen, die op
dit gebied werkzaam zijn. thans in één
bond verenigd.

Spr. zeide, dat tot nu toe de samen
werking binnen deze drie bedrijfs
groepen het moeilijkst was met de
KLM. Ook naar samenwerking met
andere, niet-confessionele verenigingen,
wordt gestreefd. Spr. betreurde vooral,
dat er een misverstand is gerezen
tussen St. Bonifatius en St. Raphael.
Spr. benadrukte, dat St. Raphaël uit
söciaal-economische, transport-economi
sche en transport-technische overwe
gingen de voorkeur meent te moeten
geven aan een niet te groot aantal, goed
geoutilleerde bedrijfszekere onderne
mingen. Hieruit mag men echter niet
concluderen, dat St. Raphaël voorstan
der zou zijn van nationalisatie. Wel
constateerde spr., dat de tot nu toe ge
demonstreerde onmacht om vrijelijk tot
organisatie van het goederenvervoer
langs de weg te komen, wellicht onge
wild, de voorstanders van de nationali
satie in de hand werkt.

Wat de samenwerking met de K.L.
M. aangaat, zei spr., dat St. Raphaël
nog niet is erkend als partner in het
overleg aangaande het vliegend perso
neel. Hierdoor bezit thans het N.V.V
een monopolie-positie, die het rech
tens niet toekomt.

Ten aanzien van de politiek van lo
nen en prijzen voor de werkers in het
wegverkeer, zei spr., dat men gaarne
wil meewerken aan het verkrijgen van
meei» uniformiteit op dit terrein, maar
dat men geen nivellering naar onde
ren wenst.

Sprekend over de economische posi
tie van ons land, zei spr. dat men des
noods zelfs wilde toestemmen in lan
ger werken, maar dit als uiterste mo
gelijkheid.

In dit verband wees spr. er op. dat
reeds nu ongeveer 10.000 overwerkver-
gunningen zijn verleend in de1 ver
voerssector, terwijl het moeilijk is vast
te stellen, hoeveel overtredingen van de
vervoerswet worden begaan.

Met het oog op ae verkeersveiligheic
is het goed er op te wijzen, dat reed;
nu in het tourwagenbsdrijf de moge
lijkheid bestaat dat een chauffeur zes
tien uur werkt, terwijl er zelfs plannen
zijn dit tot achttien uur uit te breiden
In het z.g. eigen-vervoer worden zelfs
rijtijden van negentien tot twee en
twintig uur per dag gemaakt.

Met het oog op de veiligheid achtte
spr. het daarom van groot belang, dat
rjjtijdenwet en rijtijdenbesluit worden
aangepast aan het intensievere verkeer,
dat ook het eigen-vervoer komt onder
toezicht van het ministerie van Ver
keer en Waterstaat, dat men zuiniger
wordt met het geven van ontheffingen
en dat men tegen overtredingen stren
ger gaat optreden.

Tot slot vroeg spr. de aandacht voor
het vraagstuk van de medezeggenschap
van de arbeiders. Spr. wees op de psy
chologische zijde hiervan en verwachtte
dat betere resultaten zouden worden
geboekt als de arbeider zich een vol
waardig lid van het bedrijf voelde.

's Middags besprak de heer 3. A.
Middelhuis, Verbondssecretaris van de
K.A.B., de vraag: Dient SL Raphaël
medewerking te verlenen bij de tot
standkoming van de ondernemings
raden?"

In een resolutie werd als standpunt
van St. Raphaël neergelegd, dat men
zeer goed inzag het grote goed van
deze ondernemingsraden en dat men de
totstandkoming daarvan 2al bevorderen
en steunen.

De zending voedsel en medicamenten die
de Stichting „Door de eeuwen trouw te
Eindhoven, naar Ambon heeft gezonden is
aangekomen. Een en ander zal over het
gehele gebied van de Republiek der Zuid
Mol ukken worden gedistribueerd.

Het volk van de Zuid-Molukken is het
Nederlandse volk voor de verleende hulp
dankbaar, hoewel hiermede niet is voor
zien in de grote nood. Daarom is voort-
durende voorziening noodzakelijk.

Het is mede aan het Nederlandsche
Roode Kruis, dat binnen de grenzen die zvj
zich stelt, alles heeft gedaan wat moge-
liik was om in samenwerking met net
Internationale Rode Kruis, mogelijkheden
voor hulpverlening te vinden te danken,
dat thans verschillende vertegenwoordigers
van het Internationale Rode Kruis overla
in de Zuid-Molukken aanwezig zijn.

Hieruit en uit de omstandigheid, dat het
vliegtuig, waarmede de Roode-Kruis-Ver
tegenwoordigers aankwamen, ook goederen
voor de noodlijdende bevolking bevatte,
blijkt, dat het Internationale Rode Kruis,
nadat bij herhaling een beroep op défce or
ganisatie was gedaan, op het laatste mo
ment kans heeft gezien om een begin van
uitvoering te geven aan zijn humanitaire
taak ten aanzien van de Zuid-Molukken.

Aldus bericht ons de stichting „Door de
eeuwen trouw".

Advertentie

Uw tergende winterkwaal legt liet
af tegen de weldadige warmte
van de pijnstillende Thermogène.

blote voeten en de traploper was dik. Ik
wist, dat Sheila mij had gehoord, want
ik hoorde haar staart op de vloer bonzen.

Toen bleef ik stilstaan. Niet uit eigen
wil, maar omdat mijn spieren opeens de
arbeid weigerden. Ik had een metalen
klik gehoord en ik herkende het geluid
onmiddellijk. Het was Sheila, die met
haar staart tegen het losse metalen hand
vat van de tweede lade van mijn schrijf
tafel sloeg. Was dat het ogenblik, waar
op ik me de telefoon herinnerde de
zachte klik van de haak waarop het
angstaanjagende besef tot mij doordrong,
dat de haak niet omlaag was gedrukt,
maar hoog was gesprongen; dat er
iemand aan mijn schrijftafel meegeluis
terd had naar Dorothy's waarschuwing
de waarschuwing, dat ik ramen en
deuren moest nakijken? Was dat het
ogenblik? Of was het vlak daarna, toen
de plank kraakte?

Het was de plank achter mijn bureau
stoel, die altijd kraakte wanneer ik erop
trad. Weer hoorde ik het zachte gekraak
en Sheila's staart cjie het losse handvat

Tc)cllct6

En toen begreep ik, dat zij mij niet
hoorde. Ze was daar in de zitkamer met
iemand anders iemand die ze goed
kende, of die haar goed genoeg kende
om haar gerust te stellen en koest te
houden met een hand op haar satijnen
kop. Nu bewogen ze. Ik hoorde de schui
felende stap. die van de krakende plar.k
afgleed en ik voelde een onpasselijk ge
voel in mij omhoogkruipen, terwijl ik
daar 'op de trap stond, te zeer verlamd
om te bewegen, om adem te halen bijna,
wachtend wachtend tot ik de volgen
de plank zou horen kraken, de plank bij
de deur die op het portaal uitkwam.

(Wordt vervolgd)

In een nieuwe afdeling van een zie
kenhuis in Chicago zal het weer een rol
in de geneeskunde gaan spelen. In de
kamers van een gehele étage zal de
weersgesteldheid gecontroleerd en naar
wens geregeld kunnen worden. Elke
combinatie van temperatuur en vochtig
heidsgraad zal er mogelijk zijn. Deze
kamers zullen worden gebruikt om te
bestuderen, welke invloed het weer heeft
op de gezondheid van de mens en zijn
ziekten, ziekten door tijdens bepaalde
proeven en observaties weersveranderin
gen uit te schakelen. De nieuwe afdeling
bevindt zich in het academische zieken
huis van de medische faculteit van de
Universiteit van Illinois en bestaat uit
10 ziekenkamers voor inwendige ziekten.

Volgens de deken van de medische fa
culteit dier universiteit, dr. Robert W.
Keeton, heeft het weer warm of koud,
droog of nat een opvallende, maar nog
te weinig gecontroleerde invloed op het
menselijk lichaam. Heet weer is b.v. bij
zonder slecht voor bepaalde hartaandoe-
ningen en het herstel na een operatie
gaat langzamer in zijn werk in de zomer
dan in de winter. Een droge weersge
steldheid komt personen, die aan asthma,
bronchiale of chronische hoest lijden, ten
goede. „Wij kunnen hier," aldus dr. Kee
ton, „een patiënt enkele weken of maan
den in een bepaalde weersgesteldheid
laten verblijven zonder dat verandering
wordt gebracht in zijn levensgewoonten
of zijn eten, zodat men precies zal kun
nen vaststellen, hoe groot de invloed van
die weersgesteldheid op zijn toestand is.
Ook zal worden bestudeerd, welke weers
gesteldheid infecties van de luchtwegen
kan tegenhouden. Een droge atmosfeer
schijnt b.v. gunstig te zijn voor de ver
spreiding van bepaalde neusinfecties.
Verkoudheid in het hoofd wordt soms

toegeschreven aan tocht in de nek. Men
zal nu kunnen onderzoeken in hoeverre
dat juist is. Ook zal men hier nauwkeu
rige physische en chemische studies van
patiënten kunnen maken, zonder dat de
weersgesteldheid buiten deze beïnvloedt.
Warm weer belemmert b.v. de nauwkeu
righeid- van het onderzoek van de bloed
druk bij hartpatiënten. Ook voor nier-
onderzoek is dit van belang. Voorts zal
men o.a. de invloed van de voeding kun
nen nagaan zonder storende tussenkomst
van weersveranderingen en wellicht zal
het mogelijk zijn experimenteel vast te
stellen, welke soorten voedingsmiddelen
voor zieken in verschillende jaargetijden
de beste zijn."

Veel ziekenhuizen bezitten wel air
conditioned operatie-zalen en kamers
voor herstellenden,.maar eenu hele ver
dieping met gecontroleerd klimaat in
elke kamer is iets nieuws.

De Britse industrie heeft een nieuw
strijkijzer geproduceerd, dat voor ver
hitting met petroleum wordt gevuld. Het
ijzer kan liter petroleum bevatten,
waarop het ongeveer vier uur werkt.
Gevuld weget het iets meer dan 2 kg.
Door middel van een klepje kan de
warmte gemakkelijk worden geregeld.
Als het maar niet gaat lekken, want dan
zou de ellende niet te overzien zijn.

Het bekende liedje „Yes we have no
bananas" konden 3000 potige havenarbei
ders in Liverpool niet zingen, toen zij
zoveel mochten eten als zij konden van
een overrijpe lading bananen uit Sierra
Leone, die voor verkoop was afgekeurd.
Van de 78.000 stuks aten ze er 37.000 op,
d.w.z. gemiddeld 12 per man. Toen kon
den zij niet meer.