BEZUINIGINGSMAATREGELEN VAN
MINISTER LIEFTINCK
Ter overbrugging der tekorten
Nederlanders in Canada over het algemeen
gewaardeerd als harde werkers
Tussen neus en Hopen
Laat heb i
hem
ik U
lind
Landbouwegalisatie fonds levert
de grootste moot
D
EJ2IC DE K/OOGMAN; DE TWINTIG LAATSTEN
Zij passen zich sneller aan dan de
immigranten uit andere landen
Een ongeluk zit in een klein hoekje
Overpeinzingen
BEROEPSMOGELIJKHEDEN VOOR MEISJES
Onvoltooide trawler
wordt verkocht
Bij Zuidpier ligt gezonken
duikboot
GEDE-ZALF
Rustcentrum van de
K.A.B.
lil
Er zijn ook klachten
Maar is na weer gauw te herstellen
f" van Snorrebor
Haak-in-actie: 7 ton
door ETHEL MANNIN
2
VRIJDAG 20 APRIL 1951
PAGINA 3
1(0^
PRINS IN ARGENTIJNS
MERENDISTRICT
LIKDOORNS
Nog deze zomer in gebruik
INTERESSANT BOEK VAN
AIMÉE VAN TRICHT
Nieuwste ontdekking voor de
fijne was
David en Goliath
SPOORLIJN 0UDEWATER-
GOUDA GEREED
Na 13 jaar werken
Duistere persconferentie
Advertentie
Vervolg van pag. 1)
Wanneer wij een greep doen uit de vele
vermeldenswaardige bezuinigingen, dan
is wel de belangrijkste bet bedrag van
175.000.000.tot hetwelk het nadelig
saldo van het Laaidbouw Egalisatie
Fonds is teruggebracht door de ver
laging met vijf en veertig millioen van
de subsidies
SOCIALE ZAKEN doet een bijdrage
Voor niet minder dan 20,8 millioen, sa
mengesteld ais volgt: 2 millioen op de
Rijkswerkplaatsen voor vakontwikke
ling 16 millioen voor het uitstellen tot
1 October a s. van de Werkloosheidswet
en 2.3 millioen vanwege minder uit
gaven uit hoofde van demobilisatie-
voorziening naast 123.500.op de kos
ten van de beroepskeuzevoorlichting.
FINANCIËN zelf echter spa*it de
kroon met 40,5 millioen, omdat alleen al
de vergoeding aan oorlogsschade voor
roerende goederen met twintig millioen,
de vergoeding op huisraadschade met
vijftien millioen en de financiering van
het landbouwherstel met vijf millioen
minder te boek staat en omdat^de uit
betaling van de resterende toegezegde
voigoedingen over een langere periode
zullen worden geëffectueerd. De kosten
voorlichting Nationale Spaarraad wor
den verminderd met 110.000.De
eigenlijke bezuiniging van het departe
ment zelf bedraagt slechts ongeveer
500.000.—.
NATIONALE SCHULD is met 7.7
millioen verminderd omdat voor grote
bedragen aan belasting is betaald met
speciaal daartoe aangewezen staats
fondsen. Zelfs op het hoofdstuk Oorlog,
dat overigens in het lopende jaar naar
raming anderhalf milliard zal kosten,
heeft men kans gezien anderzijds toch
nog 3.6 millioen te besparen,
WEDEROPBOUW EN VOLKSHUIS
VESTING zal 5.5 millioen minder
kosten, voornamelijk door een besparing
van 5 millioen op de lonen van D.y.W.-
arbeiders in verband met de vermin
derde werkloosheid.
VERKEER EN WATERSTAAT laat
een veer van 3.8 millioen, want 2 mil
lioen zullen worden achtergehouden van
het voor de verbetering van de water
bouwkundige toestand der benedenri
vieren bestemde geld, 1 millioen van de
oorspronkelijk uitgetrokken gelden voor
bruggenbouw over de grote rivieren en
f800.000.— van de Rijksluchtvaartdienst
ONDERWIJS heeft in schijn iets min
der kunnen geven, want hier blijkt het
offer tot 1.6 millioen beperkt te zijn
door vermindering van de subsidies op
buitengewoon lager onderwijs, voorbe
reidend hoger en middelbaar onderwijs,
nijverheidsonderwijs en hoger ondei-
wijs, zowel als op het kampeer- en in-
fernaatswerk en op het jeugdwerk. Dit
neemt niet weg dat er 10.7 nullioen ge
moeid zijn met het uitstellen van de
subsidiëring van het kleuteronderwijs,
9 millioen door de vermindering van de
bijdrage wegens derving van schoolgel
den. die tot 6 millioen worden terug ge
bracht, 7.5 millioen doordat de kinder
bijslag voor kleine zelfstandigen eerst
op 1 Juli a.s. zal ingaan.
BUITENLANDSE ZAKEN zullen in
den vreemde wat meer zuinigheid gaan
Advertentie
Niette scherp, niet te zuur;
heerlijk pittig en... niétduur
In 1948 kwamen uit Engeland es
corte-vaartuigen naar Nederland, wel
ke door verschillende rederijen werden
aangekocht om voor de visserij te wor
den verbouwd. Voor de Verre Visserij
Maatschappij werden dit de Claes Com-
paen Assan Reis en Simon de Danser.
Ook 'de firma Kramer en Booy in IJmui
den, kocht een dergelijk escorte-vaartuig,
maar toen de situatie in 't visserij-bedrijf
steeds somberder werd, is de afbouw
nooit voltooid. Naar wij thans vernemen,
Worden over dit onvoltooide schip on
derhandelingen gevoerd met een koper,
die uit Duitsland zou komen. Of de koop
inderdaad doorgang zal vinden, hangt
mede af van de toestemming van de bei
de hierbij betrokken regeringen. In welk
land, Duitsland of Nederland, het schip
visklaar zal worden gemaakt, is niet be
kend.
Ongeveer een maand geleden ver
speelde de baggermolen, die dag in dag
uit met knerpend geluid het zand uit
de IJmuidense havens opbaggert om de
vaart der schepen mogelijk te houden,
bij de kop van de zuidpier zijn emmer-
leiding. Bij onderzoek bleek, dat bij het
baggeren gestoten was op een eenmans-
duikboot, waarvan er in de loop der laat
ste jaren reeds een 15-tal boven water
zijn gebracht.
Aangezien echter het boven water
brengen van deze obstakels, die door
eb en vloed steeds meer in het zand en
slib zijn weggezakt, niet met een bagger
molen is te doen, is dit karwei Donder
dag onderhanden genomen door een
zandzuiger. De scheepvaart werd enigs
zins omgeleid en moest zijn vaart ver
minderen. Door het zand rondom het ob
stakel weg te zuigen hoopt men de een-
mansduikboot geheel vrij te krijgen en
hem daarna met een drijvende bok bo
ven water te brengen, waarna hij op het
forteiland drooggelegd wordt in afwach
ting van de sloper. Hoelang dit karwei
zal duren is niet bekend en hangt mede
van het weer af.
Na zijn bezoek van een week aan Chili
Is Prins Bernhard Donderdag over de
Andes gevlogen op weg naar Bariloche
In het Argentijnse merendistrict, waar
hij Donderdagavond is aangekomen.
Na een kort verblijf aldaar zal de Prins
Cèn bezoek brengen aan Bahia Blanca
®n aan de kolonie van Nederlandse land-
houwers te Tres Arroyos.
betrachten, wat een besparing van 1.3
millioen betekent.
JUSTITIE zal het met minder ambte
naren moeten doen en zal zich in het
geheel 2,3 millioen ontzeggen, waarvan
de Rijkspolitie f 630.000.de Reserve
Rijkspolitie f 390.000.de Waterpolitie
f 175.000.en de verschillende beheers
organen f 210.000.zullen dragen.
BINNENLANDSE ZAKEN moeten
f 163.500.opbrengen, waarbij dit de
partement zijn bijdrage tot ondersteu
ning van gezinnen van politieke delin
quenten met f 40.000.vermindert.
Bij ECONOMISCHE ZAKEN wordt
f 8.132.500.bespaard omdat de bijdra
gen tot het Algemeen Mijnwerkersfonds
a f 7.632.500.overgebracht worden naar
het brandstoffen-egalisatiefonds en
voorts het apparaat op diverse onder
delen verminderd wordt met f 500.000.
LANDBOUW, VISSERIJ EN VOED
SELVOORZIENING offert f3.570.000.—
op o.a. door een vermindering van de
berekende kosten voor de buitenlandse
agrarische dienst, van de subsidies aan
het Nederlands Instituut voor Zuivel-
onderzoek de C.C.D. en deelname aan
buitenlandse congressen.
verdwijnen pijnloos,
snel en zeker met:
Donderdag 28 Juni zal op-het landgoed
„Drakenburgh" het rust- en vacantie-
centrum van de KAB, dat de naam
„Nieuwenoord" zal dragen, officieel in
gebruik worden genomen.
Reeds de Zaterdag daaropvolgend zul
len KAB-ers uit alle delen des lands
hun intrek nemen in dit tehuis, dat
een nieuwe schakel vormt in de reeks
van instituten, tehuizen en instelligen,
waarmede deze katholieke standsorgani
satie zich heeft uitgerust. Het tehuis kan
voorlopig 240 gasten herbergen, verdeeld
over 86 logeerkamers.
Men is er niet in geslaagd het complex
te voltooien met de bouw van de grote
kapel, die een plaats zal vinden tussen
het gemeenschapsoord en „Nieuwen
oord". De vergunning uit Den Haag laat
reeds maanden de zaak wachten, doch
men houdt goede hoop, dat men nog bin
nen afzienbare tijd deze laatste en on
ontbeerlijke schakel aan dit complex zal
kunnen toevoegen.
Te Venlo is in de leeftijd van 68 jaar,
voorzien van de H.H. Sacramenten, plot
seling overleden pater Petrus Bordes S.V.D.,
van 19241930 provinciaal van de Neder
landse provincie der missionarissen van het
Goddelijk Woord.
Advertentie
mand zal immers betwijfelen, dat' ook
een arts, een journaliste, een beroeps-
keuze-adviseuze, om er maar een paar
te noemen, er niet in zal slagen haar
beroep goed uit te oefenen, als ze niet
met idealisme is bezield. Jammer ge
noeg misten wij bij de journaliste een
e- tijd dat onze mqjsjes na haar
schooltijd geen andere studie
wisten te bedenken dan die beschouwing over de toekomstmogelijk-
van onderwijzeres of apothekers-assis- I heden, die in ons land inderdaad ais vrij
tente ligt gelukkig al een hele tijdach
ter ons. Tegenwoordig rindt men het
de gewoonste zaak van de wereld, dat
ook meisjes zich er op voorbereiden om
so nodig later in haar eigen levenson
derhoud te kunnen voorzien en de wij
zen waarop zij dat kunnen doen, zijn zo
vele, dat de keus vaak moeilijker is
door een te veel dan door een te weinig
aan mogelijkheden.
Toch constateren we geregeld, dat tal
van ouders en meisjes niet op de hoog
te zijn van de verschillende beroepen
en dat zij ook veel te weinig weten van
de eisen, die een bepaald beroep stelt
aan zijn beoefenaars.
Met het oog hierop kan men niet an
ders dan de verschijning van het nieuw
ste boek van Aimée van Tricht, „D e
toekomst tegemoet", ondertitel
„Beroepsmogelijkheden voor meisjes",
uitg. „De Spaarnestad", Haarlem, toejui-
.chen. De bekende schrijfster zegt uit
drukkelijk ir> haar voorwoord, dat zij
met dit boek uitsluitend voorlichting
beoogt te verstrekken, dus geen raad
geving. In kort bestek heeft zij een
overzicht gegeven van een zeer groot
aantal beroepen, die voor vrouwen mo
gelijkheden bieden, de eisen tot toela
ting, de duur en kosten yan de oplei
ding en de voornaamste eigenschappen,
waarover de candidate dient te beschik -
ken.
In het eerste deel bespreekt de schrijf
ster in het algemeen de toekomstmoge
lijkheden voor meisjes en jonge vrou
wen. Zij geeft een uiteenzetting over
het werk der beroepskeuze en het psy
chologisch onderzoek.
Hoewel wij het met de schrijfster
eens zijn, dat door een tijdig psycho
technisch onderzoek dikwijls het waar
achtig belang van de kinderen en de
beurs der ouders gediend zijn, lijkt ons
haar voorstel om alle candidaten voor
middelbaar, voorbereidend hoger en nor
maal onderwijs te verplichten een der
gelijk onderzoek te ondergaan en slechts
met een geschiktheidsrapport toe te la
ten wel wat erg ingrijpend. Wij vragen
ons af of hierdoor niet aan het psycho
technisch onderzoek al te grote tuaarde
en bevoegdheid wordt toegekend. We
mogen, dunkt ons, niet uit het ocg ver
liezen, dat deze wetenschap nog jong is
en dat we er daarom toch altijd nog met
enige reserve tegenover moeten staan.
In het tweede gedeelte onderwerpt de
schrijfster de ideële beroepen aan een
objectief onderzoek. Op heldere en dui
delijke wijze zet zij uiteen ,dat deze be
roepen naast een grote innerlijke vol
doening ook een goede bestaansmoge
lijkheid geven aan de jonge vrouw, die
hiervoor de geschiktheid bezit.
In het derde deel neemt zij een groot
aantal veelgekozen, moderne beroepen
onder de loupe. Bij lezing, zal hel al
spoedig duidelijk worden, dat ook voor
vele van deze beroepen een flinke dosis
idealisme onontbeerlijk zal zijn. Nie-
beperkt moeten worden aangemerkt.
Deze enkele opmerking daargelaten,
geloven wij, dat Aimée van Tricht zeer
consciëntieus is te werk gegaan. Hoe
wel zij zelf schrijft, dat ze niet naar
volledigheid heeft gestreefd, zal de lan
ge lijst van beroepen ongetwijfeld voor
velen een openbaring zijn. Ouders, die
zich op de hoogte willen stellen van
mogelijkheden voor hun opgroeiende
dochters, zullen er een schat van gege
vens in vinden. Meisjes die op U.L.O.-
of middelbare school zijn en zich bezin
nen op haar toekomst, zullen door lezing
er van zeker van onberaden stappen
worden weerhouden. Nogmaals, het boek
bedoelt geenszins de beroepskeuze over
bodig te maken, maar het is zeker een
belangrijke bijdrage voor het verbrei
den van de kennis omtrent en de be
kendheid met veel voorkomende vrou
wenberoepen. J- d. P.
CQP M»rTEN_TOON0ES_5TUD<O_S
21. Bliksemsnel heeft Eire zich van zijn helm ontdaan. De boog nog in de hand ge
klemd springt hij verend op en grijpt het omlaag zwevende touw.
„Onze brug, Pum-Pum," roept hij de dwerg vrolijk toe. Maar deze ziet hem ver
bouwereerd aan.
„Pum-Pum zwevenvraagt hij benepen. „Boven die die monsters?**
De Noorman wuift zijn bezwaren weg. „Onzin, Pum-Pum, ik breng u er over
Nauwkeurig neemt hij de lengte van het touw op en hij meet met de ogen de
breedte van de onderaardse rivier. Daarna wijst hij Pum-Pum een plaats aan op
ongeveer twee meter van de oever.
„Blijf daar staan, Pum-Puml" zegt Eric, „en houdt u gereed!'*
Niet begrijpend stelt de dwerg zich op de aangewezen plaats op en wacht op de
dingen die komen zullen. De Noorman neemt het touw en. loopt er zover mee achter-'
uit als de lengte toelaat. Nogmaals schat hij de afstand. Ja, zo moet het kunnen!
Hij neemt een forse aanloop en slingert zich in een wijde boog omhoog. Pum-Pum
voelt zich om het middel gegrepen en veilig in de armen van zijn meester geklemd,
scheert hij mee over de rivier en haar sombere bewakersnaar de overkant, waar
ze met een plof neerkomen.
Eric beseft onmiddellijkdat nu de gevaren eerst werkelijk kunnen komen. Zijn
zij niet na het overwinnen van deze hindernis het eigenlijke gebied van het konings
graf binnen gekomen?
Vréémd, aan deze zijde van de rivier schijnt het schemerlicht verloren te gaan.
Het is alsof hun ogen afstuiten op een donkere wand.
Maar daar op die inktzwarte achtergrond, bewegen zich vreemde lichtpunten als
vurige kolen, twee aan twee Zijn het ogen? Door welke monsterachtige wezens
worden zij hier beloerd?
(Van onze correspondente)
TORONTO, April
Toen onlangs in een Canadees douanekantoor vol wachtende vreemdelingen
een beambte aan een dame vroegwelke nationaliteit zij bezat en de dame ant
woordde dat zij een Nederlandse was, kon de beambte niet nalaten halfluid op
te merken: „Aha, een Hollandse.... die Hollanders zijn de crème van de
crème
Dit kleine voorval illustreert aardig de heersende mening van de Canadezen
over de Nederlandse immigranten. Doch het komt er meer op aan wat voor dunk
controleurs en ambtenaren bij de Canadese immigratiedienst van de Hollanders
hebben en wij hebben hun daarom eens gevraagd daarover wat te vertellen.
Hollanders zijn over het algemeen harde toegewijde werkers, die sober en
eenvoudig leven, zeggen zij. Om deze redenen laat Canada ieder jaar weer op
nieuw acht- tot tienduizend Nederlanders binnen zijn grenzen. Zij passen zich
gemakkelijk aan, in tegenstelling tot Polen, Italianen en Grieken, die graag
samenklieken en soms na tien of twintig jaren nog zeer slecht Engels kennen,
daar ze te veel hun moedertaal spreken en daardoor langzamer in het nieuwe
land iets bereiken. Hollanders d.e.t. schijnen minder behoeften te hebben om
contact met elkaar te behouden. Wanneer men tenminste verschillende Neder
landse consuls, zowel in Amerika als in Canada, wil geloven, die nogal eens
Hagen over de flauwe belangstelling van Nederlanders nadat- ze zich eenmaal
in hun nieuwe vaderland hebben gevestigd voor specifiek Nederlandse
aangelegenheden. Het schijnt niet eens gemakkelijk ze geregeld in Nederlandse
clubs bijeen te laten komen.
Maar overigens blijven Nederlanders
hun geaardheid en typische karakter
trekken trouw: hun helderheid, hun
overleg, hun taai doorzettingsvermogen
en zuinigheid. Intussen geven sommige
van deze kwaliteiten zo vertellen de
ambtenaren, die immigranten van tijd
tot tijd opzoeken aanleiding tot wrij
vingen met Canadezen, die zulke Hol
landers bij zich in huis nemen tot deze
een eigen huis of boerderij kunnen gaan
bewonen. Hollandse huisvrouwen maken
soms bezwaren tegen de manier b.v.
waarop Canadezen het eten bereiden,
of kunnen niet wennen aan het weg
gooien van voedselresten of randen
vet. terwijl de Canadese vrouwen die
gewend aan overvloed zijn en weinig
tijd te verliezen hebben, deze resten de
moeite van het bewaren niet waard
achten. De Hollandse landbouwers zijn
zuinig op een andere manier. Ze zijn nog
niet gewend aan de ontzaglijke afmetin
gen land. en willen geen hoekje van de
velden onbewerkt laten. Maar de Cana
dezen vinden dat met dergelijke „af
werking" veel te veel tijd verloren
gaat. En er zijn telkens gevallen waar
bij Hollanders zulke terechtwijzingen
niet kunnen accepteren; een controleren
de immigratieambtenaar moest er dan
aan te pas komen om de Hollanders
voor te rekenen dat het beter is hoeken
en randen van bouwlanden te verwaar
lozen, daar zij in dezelfde tijd die zij
Advertentie
Uw kind is in de modder gevallen! Een
ogenblikje aan Uw aandacht ontsnapt en
roetsdaar lag hij. Vuil van top tot teen.
Zijn nieuw gebreid pakje is onherkenbaar
smerig. Niet meer schoon te krijgen, denkt
U spijtig. Of misschien wél schoon, maar
dan is het mooie er af. Menige moeder
slaakt deze verzuchting, als zij de
kleertjes van haar woelwaters bekijkt en
ziet hoe er weer een vlek op het nieuwe
broekje van haar jongste zit en op dat
leuke gebreide jurkje van haar school
gaande dochtertje. Voor ai deze huis
moeders is de nieuwste ontdekking op
wasgebied een ware uitkomst. Jaren van
intensief onderzoek waren nodig, voordat
het „Castella Wolwas" met het „Kleur
Actief" gevonden werd, waardoor nu de
fijnste wollen goederen en de vuilste kleer
tjes van kinderen weer als nieuw uit de
was te voorschijn komen. Alkalivrije
„Castella Wolwas" is speciaal gemaakt voor
al dat fijne goed, dat de verstandige huis
vrouw reeds instinctmatig buiten de gezins-
was houdt: wollen kinderkleertjes, lingerie,
jumpers, zijden blouses, kousen en al die
honderd fijne en tere dingen, die bij het
toilet van de vrouw behoren. Eeii uitkomst
voor de vrouwen, die tot nog toe wol en
zijde met een bang hart in het sop onder
dompelden.
aan het bewerken daarvan besteden een
grote lap kunnen klaar krijgen en zij
anders dus eigenlijk om centen te spa
ren, dollars verloren laten gaan.
Dergelijke meningsverschillen zijn ech
ter niet ernstig. Anders wordt het al
dus de immigratiebeambten wanneer de
Hollanders zich geen rekenschap geven van
wat de Canadezen voor hen hebben ge
daan of doen. Er zijn n.l. Nederlandse
boeren, die zo begerig naar winst en geld
zijn dat zij. alléén aan eigen profijt den
kend, hun Canadese werkgevers soms een
voudig laten zitten en elders heentrekken
als zij denken daar een paar dollars meer
te kunnen verdienen. De Canadezen zijn
van mening dat zulk een gedrag unfair is,
omdat deze Hollanders niet de minste er'
kenteiijkheid tonen voor de grote verant
woordelijkheid en het risico, dat hun eer
ste werkgevers op zich hebben genomen
door garant te staan voor de bij zich in
dienst genomen Hollanders. Het schijnt dat
de welwillendheid van deze werkgevers al
lerminst indruk op deze Hollanders maakt:
ze vergeten te vlug wat de Canadezen voor
hen hebben gedaan, hoeveel tijd deze aan
hen moeten besteden door hun van alles
te wijzen, te leren en uit te leggen wat
voor een Canadese knecht vanzelfsprekend
zou zijn. Deze werkgevers helpen de im
migranten vaak met meubels en stoppen
ze extra dingen toe. Het is dan begrij
pelijk dat er klachten binnenkomen op het
immigratiekantoor. wanneer Hollanders,
nadat ze een beetje wegwijs zijn gewor
den, de mensen die hun éérste vrienden in
een vreemd land waren, zonder meer voor
het hoofd stoten door na enkele maan
den weg te trekken en ze in de steek te
laten. En dan komen zulke Hollanders ook
nog vaak van de wal in de sloot terecht;
het is daarom alle immigranten aan te be
velen hun plannen en ondernemingen ten
minste met immigratie-beambten te over
leggen. als ze hun werkgevers zelf daar
van niet op de hoogte willen stellen. Ter
illustratie moge het geval dienen van een
Hollandse famlie, die na verloop van en
kele maanden verblijf in Canada vierhon
derd dollar per maand verdiende. Deze
Hollanders schaften zich een nieuwe auto
aan en zeiden na een jaar tegen hun
werkgevers dat ze meer wilden verdienen.
Daarop ging de hele familie verhuizen naar
een suikerbieten-gebied, dat 1200 mijl ver
der lag. De Hollanders realiseerden zich
intussen niet wat verhuizen bij zulke gro
te afstanden kost: eenmaal in hKt nieuwe
district aangekomen, bleek dat er al ge
noeg hulp was, en ze hadden moeite wat
te verdienen. Toen was goede raad duur
en nu trekt deze familie maar weer terug
naar hun werkgevers, die vriendelijk ge
noeg zijn om ze weer op te nemen. Indien de
ze immigranten waren gebleven waar ze
waren, zouden ze nu voldoende geld heb
ben bezeten om een eigen farm te gaan
kopen.
Van de nu en dan binnenlopende
klachten over de Hollanders is de meest
algemene klacht: de tactloosheid van de
Hollanders om eenvoudig te vergeten
wat hun eerste werkgevers voor hen
hebben gedaan, waardoor de Canadese
boeren ook het gevoel krijgen slechts
ais springplank te worden gebruikt En
een andere algemene klacht is de sterke
gerichtheid van Hollanders op het geld-
verdienen. „Soms lijkt het ook", zei een
van de immigratie-beambten, „of Hol
landers geloven dat het geld hier voor
hét grijpen ligt. Ze tonen zich ontevre
den en teleurgesteld, wanneer ze niet
na een of twee jaar al tractors van
tweeduizend dollar kunnen kopen of
dure landbouwwerktuigen. Maar in-
plaats van zo'n tractor kunnen ze het
r.et zo goed met een stel paarden doen,
die maar vijfhonderd dollar kosten. Ze
vergeten dat Canadese boeren, die zulke
tractors bezitten, al voor tien of twintig
jaren hebben gewerkt, vóór ze zich iets
dergelijks konden aanschaffen. Derge
lijke dingen geven Canadese boeren
soms de indruk dat Hollanders hard en
gierig zijn en een waarschuwing aan
toekomstige Nederlandse emigranten is
daarom niet overbodig.
Wij vroegen de immigratiebeambten
welke andere moeilijkheden zij nog
hadden met de Nederlanders. Zij ant
woordden dat het een grote handicap
voor de immigranten zowel als voor hun
werkgevers was, dat talloze Hollanders,
die toch al een jaar of meer van te vo
ren weten dat ze naar Canada zullen
gaan, niet de moeite nemen om Engels
te leren voor ze hier komen. Of ten
minste zoveel dat ze zich kunnen red
den. Nederlandse Consuls kunnen daar
over ook meepraten. Menigmaal gaat de
telefoon op deze consulaten en het Rode
Kruis of een stationshulp vraagt wat ze
moeten beginnen met een Hollandse
boer, die nachten heeft gereisd, dood
moe en hongerig is en die maar niet
een stationsrestaurant durft binnen te
gaan, omdat hij zijn bagage niet alleen
wil laten en daarop maar halsstarrig
blijft zitten, zonder te begrijpen wat
hulp biedende Canadezen hem zeggen.
Een cursus in het eenvoudige Engels,
waarmee immigranten zich op reis en
na aankomst kunnen behelpen, zou
een uitkomst zijn; ook wanneer woor
den en zinnen, die betrekking hebben
op landbouwwerktuigen en op bezig
heden in de boerderij in deze cursus
zouden worden opgenomen. Want nu
moeten de Canadezen vaak zelf aan
schouwelijk onderwijs geven.
Tenslotte vroegen de immigratiebe
ambten of wij de Hollanders er niet aan
wilden herinneren toch niet meer dan
op één wijze hun immigratie-aanvragen
in te dienen. Er zijn Hollanders die naar
Canadezen gaan schrijven en hun een
'unirnniitHifiniiiiiiitiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiininituitiiiifittiiiis
„Daar moet je toch maar in een de
mocratie voor zijn, dat een bediende
uit een herenmodezaak het wint van
een zegevierende generaal", zei Snor
rebor.
„Maar die winkelbediende werd
eerst president, voordat hij die roem
rijke vechtjas kon overwinnen" merk
te ik op.
„Dat is het hem juist. Alleen in een
democratie kan een winkelbediende
het tot president brengen."
Dat moet je niet zeggen", viel ik
hem in de rede. „Was de rode Tsaar
van Moskou niet eens een gesjeesde
seminarist?"
„Jawel, maar die is op de top van
de macht gekomen door bloed en tra
nen, geknoei en geweld en niet door
vrije verkiezingen", antwoordde Snor
rebor snedig.
„Ook bij de voorbereiding van vrije
verkiezingen wordt wel eens ge
knoeid", troefde ik terug.
„Best mogelijk. Maar bloed en ge
weld komen er niet aan te pas. En dan
wat een verschil. Als MacArthur een
Sovjet-maarSchalk in ongenade was
geweest, zou hij niet als een triomfator
naar zijn vaderland hebben kunnen
terugkeren", wierp Snorrebor tegen.
„Daar heb je gelijk in", zei ik, „het
was voldoende, dat de president zich
zijn oude vak herinnerde en hem de
das heeft omgedaan."
„Dat Truman, ondanks MacArthur's
populariteit, dat heeft durven doen,
bewijst zijn moed en de gezondheid
van de democratie. Als ik MacArthur
was. zou ik voor Harry Truman m'n
goudgégalonneerde petje afnemen",
besloot Snorrebor.
aanvrage laten indienen, tegelijk zulks
door een familielid in Canada laten doen
en zelf bovendien nog een aanvrage in
zenden. Dat sticht veel verwarring, wat
niet bevorderlijk is voor de snelle af
wikkeling van hun emigratie is.
Dit is dan ongeveer het voornaamste
wat de immigratiebeambten op hun
hart hadden en met aftrek van deze
klachten waarom wij specièal hebben
gevraagd om de Nederlanders van
dienst te zijn geven ze graag toe dat
Nederlandse immigrantende crème
van de crème zijn.
De „Haak-in-actie" van de N.C.R.V.
heeft thans reeds raim zeven ton bijeen
gebracht.
In Parijs is een David opgestaan, die
althans op het terrein van de propa
ganda de rode Goliath van het Franse
communisme een geweldige slag heeft
toegebracht. Deze David heet compleet
Jean-Paul David en is directeur van de
organisatie „Vrede en Vrijheid", die een
half jaar geleden werd opgericht en
thans meer dan drie maal zoveel vre-
desplakkaten verspreidt als de commu
nisten.
„Wij dienen hun hun eigen medicijn
toe, maar in grotere dosis verklaarde
de 38-jarige David onlangs in een inter
view. Zijn organisatie heeft over geheel
Frankrijk een millioen aanplakbiljetten
en tien millioen pamfletten verspreid.
Alleen in Parijs heeft zij acht aanplak
kers in dienst, die zeven dagen per
week hard werken. David is tevreden
In de loop van deze weck zijn de
werkzaamheden aan de spoorlijn Gouda
Oudewater volledig voltooid. Rond 13
jaar is men aan deze lijn. die steeds op
nieuw in het veen verzakte, werkzaam
geweest. Eerst na de oorlog heeft men
een definitieve oplossing voor dit euvel
gevonden. Nu de laatste werkzaamheden
in de onmiddellijke omgeving van het
station Gouda zyn voltooid, zullen eigen
lijk voor het eerst de treinen op het
traject GoudaWoerden met volle snel
heid kunnen rjjden.
Uit het
Engels
vertaald door
DICK
OUWENDIJK
90)
Hij bedacht, dat hij voor het laatst een
herg beklommen had, uit boetedoening;
en waarom had hij die beklommen? Om
uitdrukking te geven aan zijn geloof?
„Mijn God, ik geloof in U, omdat Gij de
Waarheid zelve zijt".
Hij hoorde Pater Halloran zeggen:
„Een paar Weesgegroetjes zouden geen
kwaad kunnen".
Hij knielde op de stenen naast de deur
van de kapel en bad, met het verregende
kruisje in de hand, een De Profundis,
een Pater Noster en een Ave Maria.
Hij dacht aan Cathryn en langzaam
voelde hij zijn hart vol vloeien van een
dankbare ontroerde vreugde, een vreug
de die bleef duren terwijl hij de berg
weer afdaalde. Hij had het gevoel alsof
zijn bestemming lag in dit katholieke
land, waar, zoals Pater Connor had ge
zegd, de mensen tenminste nog het ver
schil kenden tussen goed en kwaad.
VI
Hij bleef in het klooster als een soort
van lekebroeder, deelde de plichten der
lekebroeders en werd zonder dat men
naar iets vroeg door de gehele communi
teit geaccepteerd. Hij had geen vastom
lijnde plannen; zijn weg was nog duister,
maar hij vertrouwde er op dat hem wel
geopenbaard zou worden welke weg hij
zou moeten volgen. Onderwijl kon hy
zich geestelijk geheel voorbereiden.
De laatste klimrozen tegen de muren
van het klooster ontbloeiden en verwelk
ten; de ochtend- en de avondlucht kre
gen reeds een zekere kilheid; de blade
ren der sycamoren, die in menigte groei
den tussen de pijnbossen, die in een be
schermende gordel om het klooster lagen,
begonnen geel te worden en af te vallen
en de westerstormen met plotselinge re
genvlagen geselden het meer.
Op een keer vroeg Broeder Anselmus,
die met Francis in de tuin op een voch
tige dag bezig was turf op te stapelen:
„Blijft u hier de hele winter bij ons,
broeder Francis?" Op een of andere on
verklaarbare wijze was hij een der hun
nen geworden en zij spraken hem altijd
zo aan.
Broeder Anselmus was een oude broe
der, heel mager en pezig. Hij was al
meer dan veertig jaar in het klooster.
„Ik heb er geen flauw idee van. Ik
leef maar van de éne dag op de andere."
„Dat is ook beter. Denk niet aan de
dag van morgen, heeft Onze Lieve Heer
zelf gezegd."
„Ik wacht in mijn gevoel op iets, maar
ik weet niet waarop. Alsof je wacht op
een brief en je weet niet van wie."
De wind joeg hem de turf stof in de
ogen.
Francis richtte zich even op, hevig met
zijn ogen knipperend, en zei: „Ik vraag
me af waarom de goede God het altijd
laat waaien als je bezig bent met turf
op te stapelen."
„Misschien om ons een kans te geven
onszelf te heiligen", antwoordde de oude
man droog.
„Ik kan niet zeggen, dat ik me als een
heilige voel."
„Er is eens een Jezuïet hier geweest,
die ons zei dat heiligheid hierin bestond,
dat je op alles wat je overkwam Deo
Gratias zei. Heb je wel eens gehoord van
Pater John Sullivan?"
„Neen."
Zij gingen voort met zoden op te sta
pelen en ondertussen deed broeder An
selmus het verhaal van John Sullivan,
zoon van Sir Edward Sullivan, Lord-
kanselier van Ierland „dat was nog in
die verschrikkelijke tijd van de Lord
Lieutenant" een vooraanstaand Du-
blins advocaat die, toen hij dertig jaar
oud was, zich bekeerde en op veertigja
rige leeftijd toetrad tot de Sociëteit van
Jezus; en van de best geklede man van
Dublin werd hij de slechtst geklede
priester van heel Ierland, zijn kleren
waren overal gestopt en versteld en
groen van ouderdom, zodat hij meer
leek op een gesuspendeerde priester dan
op een professor uit Clongowes en de
heiligste man, die op aarde rondwandel
de, „er zijn heel wat mensen voor wie
hij, toen zij op sterven lagen, gebeden
heeft en die genazen en nu nog in leven
zijn."
„Dus een soort van bidder of strijker?"
„O nee, helemaal niet, hij wil ook
nooit dat iemand hem bedankt. Wanneer
iemand probeert hem te bedanken, zegt
hij altijd, ..u moet mij niet bedanken,
maar God". Hij heeft een ontzaglijk groot
vertrouwen in het gebed. Ik heb hem
zelf eens horen zeggen, dat de kracht
van het gebed de grootste kracht hier op
aarde is."
Nog vele dingen vertelde de oude
broeder over father Sullivan, anecdo-
ten, gezegden en geleidelijk aan kreeg
Francis beter en natuurlijker begrip
voor het bijzondere van zulk soort spiri
tualiteit, die eenvoudig bleef in haar
rijkdom en rijk werd door haar een
voud. en gepaard daarmede ontwikkel
de zich in de loop der weken de ont
vankelijkheid van zijn eigen spiritua
liteit, die zich nauw aansloot bij het
Augustiniaanse denken. Hij leerde hoe
men, vertrekkende van de stoffelijke
dingen, tot in de diepste regionen van
het eigen zieleleven kon afdalen en dan
tegelijk geheven worden op een plan,
dat ver lag boven het gebonden geeste
lijke. Onder invloed hiervan ontwik
kelde zich in hem zijn vermogen tot
contemplatie en gebed en hij werd
steeds beter in staat de contemplatie
langer te doen duren.
Hij was zich nauwelijks bewust van
het voorbijgaan van de dagen. De laat
ste bladeren werden van de takken ge
rukt en het werd winter, met dag aan
dag regenval en stormvlagen uit de
oceaan. Wolken hingen als rook boven
de bergen of onttrokken ze geheel aan
het gezicht. De dagen vloeiden geleide
lijk in elkaar over, in een kalme aan
eenschakeling van religieuze plichten,
werkzaamheden in huis, op de boerde
rij en in de tuin.
In de ochtend was er de Mis en op
verschillende uren van de dag het koor
gebed, »er moest gezorgd worden voor
het vee, borden moesten worden ge
wassen, vloeren geschrobd of gewreven,
melkemmers geschuurd of er was iets
in de tuin omgewaaid, wat weer beves
tigd of vastgetimmerdd moest worden.
(Wordt vervolgd).
over de resultaten. „Voor het eerst in
de geschiedenis heeft een particuliere
organisatie het klaargespeeld met suc
ces op te tornen tegen de communisti
sche reus", zei hij.
Een half jaa. geleden werd „Vrede
en Vrijheid" zonder veel ophef opge
richt door René Pleven, die toen pre
mier was en zijn vriend David in ruime
mate „geheime fondsen" uit de staats
kas ter beschikking stelde. David be
gon met een staf van 20 personen in
Parijs en duizenden vrijwilligers in de
provincie te werken en boekte al spoe
dig successen. Zijn voornaamste wapens
in de propagandastrijd zijn, zoals hij
zelf zegt; „Waarheid en sarcasme". Hij
wees er op, dat zijn organisatie geen
nauwe banden heeft met een bepaalde
politieke partij, waardoor zij meer vrij
heid van beweging heeft en weinig
houvast aan de communisten biedt voor
tegenaanvallen.
Zijn eerste zet was een enorm aan
plakbiljet, waarop de door de commu
nisten voor hun zgn. vredespropaganda
gebruikte vredesduif van Picasso was
afgebeeldmet een snavel, die op
een vuurmond geleek en met tankrups
banden in plaats van poten. Het onder
schrift luidde: ..De duif, die „boem"
zegt". David vertelde, dat vele commu
nisten dachten, dat het een van
hun eigen platen was, bedoeld als sym
bool van de communistische successen
in Korea.
David is nooit als reclameman of
journalist werkzaam geweest, maar
heeft zich sinds zijn 20ste jaar actief
geïnteresseerd voor de politiek. Hij be
kleedt op het ogenblik het burgemees
tersambt in zijn geboorteplaats Nantes
en is secretaris-generaal van de Links-
Republikeinse partij, die hij in 1946 met
twee geestverwanten heeft opgericht.
Hij is van oordeel, dat het werk, dat
hij in Frankrijk doet. ook in andere
landen door soortgelijke organisaties
kan worden verricht en dat coördinatie
van zulke organisaties zeer wel moge
lijk is. Inderdaad! Wie begint er in ons
land mee?
Onlangs werden verslaggevers te
Brussel uitgenodigd voor een „verduis
terde" persconferentie. Zij werden in
een donkere kamer gebracht, waar ze
op „nachtmerriecoctails en maanvor
mige biscuits" werden getracteerd. Toen
de lichten aangingen vernamen zij, dat
deze zonderlinge persconferentie geor
ganiseerd was om hen te doen kennis
maken met de sensatie van de nacht
vluchten tegen verlaagd tarief, welke
deze zomer door de K.L.M. en de Se-
bena tussen Parijs, Brussel, Nice, Am
sterdam, Kopenhagen en Stockholm
tegen een met 30 pet. verlaagd tarief
zullen worden begonnen.
