Door ongelukkige kuit- en scheenbreuk
van Schijvenaar, bijna drie kwartier
met tien man tegen elf Belgen
Boekhouding der dertien doelpunten
in voordeel der Belgen
Dertien maal een gat in de lucht...
Op en top „Holland—België
D
Lenstra en Anoul nemen er samen
zes voor hun rekening
Voorlopig schaken
geblazen
Scoreverloop
Lenstra en Wiertz de
uitblinkers
ABE'S TOVERSTAF
Televisieuitzending van
de interland
zegt Schijvenaar
MAANDAG 26 NOVEMBER 1951
PAGINA 4
(Van onze sportredacteur)
ROTTERDAM, 25 November De nederlaag, welke hel
Nederlands Elflal vanmiddag legen de Belgen heefl gele
den, is er een geweest van hel soori, waarvan zelfs de fa-
naiieksie supporter er heel wal kan verdragen. Er was bij
deze nederlaag geen sprake van een teleurstelling, een
onvoldoende preslalie, of een schamel resultaat. De 76,
waarmee de Belgen in deze enerverende wedstrijd slechts
op hei nippertje baas zijn gebleven, was welbeschouwd
eerder een succes voor de oranjemannen, dan voor hun
gasten, die deze middag de wind wel heel duidelijk in de
zeilen hebben gehad en heus niet als triomfantelijke over
winnaars het strijdperk hebben verlaten. Nauwelijks één
minuut na rust immers, ioen hel scorebord de verhouding
33 aanwees, had de aihlelische middenvoor van de Bel
gen, Mermans, geheel onopzettelijk, maar zó stevig en zó
ongelukkig tegen hel scheenbeen van Schijvenaar getrapt,
dat onze linksback mei een kreet van pijn neerviel. Niet
alleen maakten de Belgen ioen van de verwarring gebruik
om de leiding te nemen, maar bovendien bleek dat de trap
zó hard was aangekomen, dat Schijvenaar zijn scheenbeen
had gebroken en dat hei oranjeteam mei tien man verder
moest spelen, omdat volgens hei reglement een invaller
slechts werd toegestaan tot vijf minuien vóór rust.
De vonk
Afgezien van dit incident, dat een be
treurenswaardige onderbreking was van
een mannelijk, maar fair gevecht, was
deze drie en zeventigste ontmoeting
tussen Leeuwen en Duivels, op en top
een wedstrijd „HollandBelgië". Het
was helemaal de sfeer, de spanning, de
wisselende kans van de bijna altijd
enerverende derby der Lage Landen.
En laat u er niet door misleiden dat de
Franze arbiter Harzic vrije trappen en
strafschoppen uitdeelde als petit-four-
tjes bij de thee- Hij maakte in de mees
te gevallen van een mug een olifant en
de enige verklaring welke wij daarvoor
hebben is deze, dat hij evenals trou
wens Mermans, die in tranen uitbarstte
en aanvankelijk ontroostbaar bleek
diep onder de indruk was van het on
geval dat Schijvenaar was overkomen.
En waarvan hij klaarblijkelijk een re
prise met alle geweld wilde vermijden.
Maar laat ons intussen niet afdwalen
van de rol, welke het Nederlands elftal
in deze wedstrijd heeft gespeeld. Om u
de waarheid te zeggen, in het begin
waren we er niet zo erg gerust op. Dat
de Belgen door Anoul binnen acht mi
nuten al een voorsprong van 20 had
den, betekende voor wie dan ook een
behoorlijke deceptie en met angst en
vreze zat men zich zo hier en daar af
te vragen of het dan weer moest uit
draaien op een debacle, zoals we die
ongeveer een jaar geleden in Antwer
pen. als een tamelijk bitter drankje,
moesten slikken.
Niet dat de Oranjemannen nu in alle
delen van het spel eenvoudig onder de
voet werden gelopen; integendeel. Maar
er was nog altijd zo'n éclatant verschil
in spelopbouw, dat de Belgen bij wijze
van spreken hun overwinning al veilig
hadden kunnen stellen, vóórdat Wiertz
de half speler! na 22 minuten ein
delijk het eerste schot op Boogaerts-had
afgevuurd. De Belgen waren niet alleen
sneller bij en met de bal, niet alleen
accurater en ditmaal ook schotvaardi-
ger, maar bovendien hadden zij er een
handje van, door verrassende switches
onze verdediging zo volkomen uiteen te
rafelen, dat het ene gevaar na het an
dere dreigde. Over het algemeen bleek
trouwens hun spel. óók wanneer de bal
uit de buurt was, veel doelbewuster ge
richt op het innemen van vrije posities
dan bij de Nederlanders, die maar al te
vaak niet veel anders konden doen, dan
naar een ploegmaat spelen, wiens op
stelling daar allesbehalve ideaal voor
was.
Alles bij elkaar zag het er in die
periode verre van glorieus uit. Wel zagen
we keer op keer hoe vooral Wiertz en
Biesbrouck onvermoeid en met de beste
bedoelingen het spel trachtten te ver
plaatsen, maar voorlopig bleek het toch
vooral de vraag, of onze verdediging, die
er nog niet al te best in was, in staat
zou zijn, de nogal gevaarlijke en schot-
vaardige Belgische aanval, met Anoul en
de 19-jarige Van Steen als uitblinkers,
het hoofd te bieden.
Maar opeens was het er weer, on
verwacht en de hemel weet waarvan
daan. Nog geen minuut tevoren had
het Oranjeteam erbij gelopen, alsof het
zich met die achterstand van 20 en
alles wat daarvan nog de nasleep zou
kunnen zijn, allang verzoend had. Maar
opeens was die nog niet erg op dreef
geraakte, onder ons gezegd wat lauw
aandoende combinatie, weer in vuur
en vlam. Eerst een verbluffend preciese
combinatie op een paar vierkante
meter, waaruit Lenstra van Van Melis
zijn kans kreeg en pal daarop die
weergaloos zuivere pass van de Fries,
waar een op scherp staande Clavan
geen gras over liet groeien. Daar had
de kwaliteit zich weer eens even ge
presenteerd en het was toen helemaal
geen openbaring meer maar natuur
lijk wel een reden tot nieuwe, uit
bundige vreugde toen Lenstra in de
laatste minuut van de eerste helft, een
opnieuw opgelopen achterstand, op
nieuw nivelleerde.
Sinister
Helaas, zo verheugend als de laatste
minuut vóór de rust was zo deprime
rend en spijtig was de eerste er na.
Schijvenaar die op een brancard van
bet veld werd gedragen, een feit dat op
zichzelf al ongunstig werkte en toen nog
de opdracht voor het Oranjeteam, om
het voor de rest van de tijd maar met
tien man te klaren. Die eerste ogenblik
ken na de hervatting van de strijd waren
bepaald sinister. Een lage, inktzwarte
lucht kwam plotseling boven de Feijen-
oordkuip hangen en een ijzige wervel
wind dolde langs de tribunes en over
het veld. Ieder was een beetje van de
kook en niet het minst de Franse scheids
rechter Harzic, die links en rechts, zon
der onderscheid van persoon of partij,
vrije trappen begon uit te delen.
Nederland profiteerde daar het eerst
van, bij een strafschop, die heus een té
zware straf betekende, voor de over-
treding-binnen-Het-Gebied van Mees.
Maar vlak daarop was de balans weer in
evenwicht door een even dubieuze straf
schop aan de andere kant, die eveneens
werd benut; en tenslotte kregen de Bel
gen hun tweede elfmeterschop maar
n terecht, omdat Terlouw als een tank
op Mermans instormde waarmee zij
hun zege vrijwel consolideerden.
Uitstekende mentaliteit
Maar intussen hadden de Nederlanders
nog even een partijtje voetbal staan spe
len, dat een ieders bewondering weg
droeg. Er was geen sprake van dat zij
hun numerieke minderheid opvatten als
een vingerwijzing om nu maar met man
en macht aan het verdedigen te slaan,
om zoveel mogelijk te behouden wat ze
hadden. Precies als tegen de Finnen gin
gen ze hun achterstand te lijf met een
strijdlust, die een klinkend compliment
was voor hun instelling en mentaliteit.
Met Biesbrouck teruggetrokken naar de
linksbackplaats, moesten zij dubbel zo
hard werken om enig voordeel in de
aanval te behouden. Maar desondanks
waren hun aanvallen minstens zo talrijk
als in de eerste helft en minstens zo ge
vaarlijk. Het leek wel alsof iedereen
plotseling veel efficiënter ging spelen en
toen dit kranig volgehouden afmattende
spel tenslotte werd beloond met een
zesde doelpunt (Van Melis uit een pass
van Lenstra), was het alsof deze voltref
fer niet een nederlaag verkleinde, maar
een overwinning veilig stelde!
Lenstra en Wiertz
In het morele succes van deze met
recht eervolle nederlaag, heeft het ge
hele oranjeteam zijn deel. Maar uiter
aard bestond er wel enig verschil in de
rollen, welke diverse spelers daarbij
hebben vervuld.
Lenstra bijvoorbeeld kan terugzien
op een van zijn allerbeste interlandwed
strijden. Hij was de maker van drie
doelpunten (inclusief de penalty), de
geestelijke vader van twee andere en
stak ook, afgezien daarvan, ver boven
alle spelers van beide partijen uit.
Naast hem noemen we allereerst
Wiertz, die een opvallend goede wed
strijd heeft gespeeld en daarmee het
verdienstelijk succes van zijn debuut
verre heeft overtroffen. Met Bies
brouck, toen die nog linkshalf stond,
heeft hij in het middenveld een grote
rol gespeeld, maar de R.C.H.-er heeft
vooral als invaller-linksback bergen
werk verzet. Ook Odenthal heeft
heel veel goed werk gedaan. Hij blijft,
naar wij menen, voor onze backlinie
een van de eerste candidaten, vooral nu
Sch ij venaar, die overigens tegen
Finland B en Brentford overtuigender
speelde, voorlopig is uitgeschakeld.
Kraak heeft weer bijzonder brillante
dingen gedaan, al is het wel eens angstig
zover als hij zich voor zijn doel opstelt.
Ter louw echter is naar onze mening
wat in waarde gedaald en het doet hem
helemaal geen goed. dat hij dit gebrek
aan vastheid tracht te compenseren met
een portie lichamelijke kracht dat zijn
spel zeer, ontsiert en dat nu toch ook in
de kringen van T.C. en K.C. wel eens
ter sprake mag komen.
Goede linkervleugel
In de voorhoede kan Clavan op een
goedgeslaagde terugkeer bogen. Samen
met Bennaers. die vooral in de
tweede helft enkele opmerkelijke din
gen deed en o.m. een uitstekend doel
punt scoorde, vormde hij een vlugge,
gevaarlijke vleugel, die misschien weer
enig uitzicht biedt. Van den Bogerd
was minder gelukkig. Hij was de minste
van de debutanten en heeft de oplossing
van het rechtsbuitenvraagstuk althans
met déze wedstrijd niet in het vooruit
zicht gesteld. Van Melis was minder
productief dan gewoonlijk, maar hij had
weer de hand in heel wat vlotte en ge
vaarlijke combinaties met Lenstra en
tenslotte scoorde hij toch ook in de ver
trouwde stijl zijn doelpunt a la Van
Melis.
De conclusies? Ten overvloede nog
eens, dat het Nederlands Elftal over het
algemeen een gjoede wedstrijd heeft ge
speeld, zonder nochtans in technisch op
zicht een bijzondere indruk te maken.
Het Belgische Elftal, dat wel schotvaar
dig bleek, was nog niet van zijn Ant
werpse kracht en kwaliteit en het komt
dan ook wel voor een deel op zijn ach
terhoede neer, dat de Nederlanders bijna
even vaak konden scoren als hun gas
ten. Daaruit valt de gevolgtrekking te
maken, dat de definitieve vorm van het
oranjeteam hiermee nog niet gevonden
is en dat de complimenteuze nederlaag,
welke het vanmiddag te Rotterdam
heeft geleden, voor de K.C. nog gieen
onwrikbare consequenties heeft.
Een van' de prachtige doelpunten (het
eerste), waarmee Abe Lenstra de Bel
gische achterhoede versloeg.
Er waren nog méér tribunes, maar. die bleven onbezet
(Van een onzer speciale verslaggevers)
ROTTERDAM, 25 November Dertien doelpunten! Veel mag er van te
voren over de dertiende na-oorlogse NederlandBelgië wedstrijd gesproken
zijn, alle mogelijke soorten weddenschappen mogen er gesloten zijn, dat de
historische worsteling met onze Zuiderburen op dit resultaat zou uitlopen,
dat geen serieuze voetballiefhebber ooit gedacht hebben. Dertien doelpunten!
En wat voor doelpunten! Zonder alleen maar op de knikkers en niet op het
spel bedacht te willen zijn, kan men toch zeggen, dat een stevige serie van
de gemaakte treffers aan deze ontmoeting een apart, een typisch in de
„HollandBelgië"-sfeer passend karakter hebben gegeven. Lenstra en
Anoul, de twee koning-schutters! Hun namen zullen onverbrekelijk aan deze
monsteruitslag verbonden blijven. Zes van de dertien namen zij er voor hun
rekening en de restenfin men leze er de onderstaande boekhouding op na.
Vijf minuten was de wedstrijd oud,
toen de stortvloed van doelpunten los
brak. Linksbinnen Anoul beet de spits
af. Volkomen zonder bewaking stond
hij in de buurt van Kraak, toen hij het
leer kreeg toegespeeld van zijn rechts
buiten Van Steen, die. voordat hij zijn
voorzet kon plaatsen, Schijvenaar ont
lopen was. Bij de hoekvlag kreeg de
Belgische vleugelspeler een te grote
bewegingsvrijheid en voordat Terlouw
te hulp kon snellen, was het onheil
voor Oranje reeds geschied. Een trek-
bal zweefde recht op de haren van
Anoul af. Een bijzonder fraaie kopbal
verdween onbereikbaar voor Kraak
in de Nederlandse doelmond, 01.
Nauwelijks drie minuten later haalde
de Luikse linksbinnen andermaal een
keurig staaltje uit. Door net centrum
van het veld was het leer bij midvoor
Mermans beland. In een oogwenk zag de
aanvalsleider, dat Anoul veel betere
kansen op succes had. Hij tikte de bal
onverwijld door, maar misrekende zich
een ogenblik in de Nederlandse verdedi
ging, die de gevaarlijke binnenspeler
direct na het eerste doelpunt geducht
bewaakte. Nochtans was Anoul's raffine
ment groot genoeg om dicht bij Kraak
te komen. De IJmuidenaar liep uit om
de schiethoek van zijn doel te verkleinen
en dat bleek precies in de kaart van de
Belg gespeeld. Met een kalm boogbal-
letje deponeerde hij nummer twee over
Kraak heen in het Oranje-net, 02.
Het hoeft nauwelijks beschreven te
worden hoe Oranje zich na deze tweede
knock-out-slag zichtbaar voelde. Het
feit dat het legioen tot aan de tweeën
twintigste minuut wachtte alvorens het
een keer zijn geluid kon laten horen
door een strak schot van Wiertz, spreekt
boekdelen. Toch begon met datzelfde
feit een periode van herstel van de Ne
derlandse elf, een periode, die voor
Oranje misschien we] de meest plezie
rige van de hele wedstrijd is geweest.
Ineens ging alles op rolletjes lopen.
Prachtig combinerend met Bennaers
Het fatale moment in de wedstrijd
Nederland—België. Mermans en Bies
brouck buigen zich verschrikt over de
neergevallen Schijvenaar, wiens rech
terbeen door de ongelukkige trap van
de Belgische middenvoor totaal ontzet
was. De Belgische rechtsbinnen Ver
bruggen (links) heeft van het ongeval
niets gemerkt en niet een schot heeft
hij Kraakdie reeds op zijn getroffen
ploegmakker kwam toelopen en toen
een vergeefse duik naar de bal maakte,
gepasseerd.
e K.N.V.B. en de Televisiestichting
hebben buiten mijn buurman ge
rekend. Want bij het lezen van
de weigering om NederlandBelgië te
laten vertelevisiën is hij in een woede
ontstoken, die verstrekkende gevolgen
heeft gehad. Om even duidelijk te zijn:
tóch Oranjehemden op het witte scherm
van onze buurman Hóe kan ik natuur
lijk niet vertellen, maar er kwamen een
paar draadjes op des buurmans dak en
het privé-opnameapparaatje werd ver
borgen in het knoopsgat van een voet
ballende kennis, die nu nog niet beter
weet dan dat hij een nieuw gehoorappa
raat geprobeerd heeft.
Ik heb me tevoren wel degelijk gere
aliseerd, dat m'n buurman reeds enige
jaren een deskundige visie op de tele
visie heeft, omdat hij al veel langer dan
de officieel daartoe aangewezen perso
nen in het experimentele doet. Reden
waarom ik met een breed gebaar mijn
kaartje heb afgestaan aan iemand, die
volgens de Voetbalheren in Den Haag
daar niet voor in aanmerking kwam.
Niet om U bij wijze van spreken „lek
ker" te maken, maar het is me bepaald
uitstekend bevallen in de luie, droge,
rustige stoel van mijn buurman. En de
voetballers deden het letterlijk en fi
guurlijk heel goed natuurlijk, in aan
merking genomen het experimentele
stadium, waarin televisie en Nederlands
Elftal nog verkeren.
in olie jassen, dekzeilen en zakdoeken
om er pas uit te komen als ieinand zijn
been sensatie! gebroken had.
Waarschijnlijk heeft het bekende leger
tje van Koning Lens voor mets een
massa-aanval ondernomen, want de
kranten houden hier niet zo van plaat-
nze nietsvermoedend opererende
cameraman was tamelijk vroeg
in Rotterdam, want wij m'n
buurman en ik hebben een half uur
lang tegen een wandel-orkest aan moe
ten kijken, dat 1
tele stadium
derscheiden, dat achter een of ander
reclamevliegtuigje aandwcrrelde. We
zagen ook het gezellige clubje van
65.000 deskundigen binnendringen, met
vastberaden uitdrukkingen op de voet-
bal-gezichten. En ja, we hebben van
uit onze crapaud aanschouwd hoe nat
of ze werden, de sportieve stakkers.
Ook al regent het cp een televisie
scherm altijd vanwege het experi
mentele stadium alle tekenen wezen
jes als: Schijvenaar op een brancard of
Mermans, die zich het ongeluk met eer
lijke tranen aantrok.
T J et geluid teas vanwege het ex-
perimentele stadium aanvan-
kelijk 'n beetje ongedifferentieerd
van klank. M'n buurman en ik hoorden 'n
tijdlang niet anders dan de eerste twee let
ters van het alfabet, slechts zeer inci
denteel afgewisseld door iets van „adah"
of „oeoeoei". Gezegd moet wel worden,
dat we even storing hebben gehad, door
dat het legioen om eens een ander
woord te gebruiken na de gelijkmaker
dermate hard schreeuwde en stampte,
dat het „gehoor-apparaat" een lichte
shock kreeg. M'n buurman heeft toen
maar op de gramofoon een paar maal
het Friese volkslied laten draaien, af
gewisseld door een toespraak van
Fedde Schurer met als titel „Een Spel
letje Friesland". Vlak voor de rust
kwam de verbinding gelukkig weer tot
alsook van de modder, die de laatste uit
zijn ogen stond te wrijven. Toen floot
„monsieur l'arbitredie dooi' onze
sportredacteur als „van een mug een
olifant makende" wordt becritiseerd en
werd Abe Lenstra, door een haag van
Feyenoords toekomst naar de kleedka
mer schrijdend, op de bekende manier
met supportersstroop besmeerd.
Mag ik dan tot slot in het open
baar m'n compliment aanbieden
voor de wijze waarep den volke
tot dertien maal toe cp een doelpunt
gereageerd heeft? Zowel m'n buurman
als ik hebben vanuit onze privé-eretri-
bune bedacht, hoeveel opoffering het
moet eisen, onder de onderhavige depri
merende omstandigheden een gat in de
lucht te springen, om zich rvolgens de
wetten der zwaartekracht even later
weer in de met neerslag gevulde schoe
nen te voelen wegzinken. Ad. Z.
wandelde Lenstra ineens een stevige
serie Rode Duivels voorbij. Als door een
toverstaf aangeraakt verstarden hun be
wegingen en in een smalle zig-zag-ma-
noeuvre rukte de Fries op het Belgische
doel af. Zó rustig en zó uitgerekend zui
ver was het schot, dat tenslotte van zijn
voet kwam, dat de Belgische doelverde-
diger er niets eens voor trachtte uit te
vallen. Zelden hebben wii een menigte
zo enthousiast gezien als na dit werke
lijk meesterlijke doelpunt van de man
uit Heerenveen, 12.
Twee minuten na deze opfrisser had
Oranje, weer via Lenstra, opnieuw een
verheffend moment. Het leder was net
aan het rollen gebracht, na het eerste
Oranje-doelpunt, toen onze rechtsbinnen
er mee naar voren spurtte. Op de andere
vleugel liep Clavan goed mee. Haarfijn
kreeg hij de bal toegespeeld precies
daar waar hij slechts in te schieten had
en met een diagonaal schot schonk hij
Nederland weer een beetje vertrouwen
in de zaak, 22.
Zulks kwam in de volgende minuten
zeer sterk tot uiting. De buitenspelval
behoedde de onzen bovendien voor erg
dreigende gevaren, tot Oranje opeens
weer een steek liet vallen. Schijvenaar
had niet genoeg acht geslagen op de
uiterst scherp reagerende Van Steen en
drie minuten voor de pauze was het
weer deze gladde vleugelspeler, die een
prachtige voorzet op het hoofd van
Anoul richtte. Bijna gewoontegetrouw
liet de Luikenaar er geen sprietje gras
over groeien en Kraak moest ten derde
male constateren, dat er over het goed
in vorm zijn van de Belg niet te veel
gezegd was, 23.
Wat geen mens op dat ogenblik nog
verwacht had, geschiedde toch. Over de
rechtervleugel van Oranje werd een
laatste aanval opgebouwd. Van den Bo
gerd plaatste zuiver naar Van Melis, die
zonder aarzelen doorgaf naar Lenstra en
met een benijdenswaardige zelfbeheer
sing tikte de kleine, grote man een zacht
balletje langs de verblufte doelverdedi-
ger Bogaerts.
Ongelukkige Helft
Uitermate ongelukkig zette de tweede
speelhelft in. Over de rechtervleugel
speelden de Belgen de bal in de richting
van het Nederlandse doel. Als reeds
nu op een zondvloed. Hoe valt het
trouwens anders te verklaren, dat som-
migen van de tot in de grootste smaad stand en begon het stadion ook op ons
gezien het experimen- -getrouwen minutenlang voor het einde scherm te deinen, zij het iets overdre-
door ons voor een het hoofd tussen de schouders trokken ven, vanwege het experimentele stadi-
42 min.
45 min.
46 min.
51 min.
55 min.
59 min.
65 min.
74 min.
87 min.
Anqul
Lenstra
Verbruggen
Lenstra
Moes
Bennaers
Van Steen
Moes
Van Melis
S—2
3—3
3—4
4—4
4—5
5—5
5—6
5—7
6—7
Henk Schijvenaar is een taaie. Hij kan
een stootje hebben. Dat bleek bij zijn
pijnlijk ongeval tijdens de wedstrijd,
maar evenzeer in het Zuiderziekenhuis
te Rotterdam, waar in het begin van de
avond het been van de linksbackdie
een kuit- en scheenbeenbreuk heeft, ge
zet is.
Vlak daarop toen voorzitter Lotsy hem
met Odenthal, Biesbrouck en Mermans
kwam bezoeken, kon hij alweer een op
gewekt gezicht zetten en toen we hem
's avonds in zijn woning aan de Prin
sengracht in Amsterdam opzochten
hij droeg op zijn ziekbed het oranje shirt
nog! was het leed practisch alweer
geleden.
„Tja", zei hij, „je moet zo af en toe
eens een been breken, om in the news
te zijn!"
Er waren al heel wat telegrammen
binnengekomen o.m. van het Belgische
elftal en een Amsterdamse expeditie
firma had hem aangeboden tijdens zijn
non-actief assistentie te verlenen in zijn
zaak.
Maar het beste bericht vond de Am
sterdamse bloemist toch de mededeling
van zijn arts, dat dit ongeval volstrekt
niet het einde behoeft te betekenen van
zijn voetballoopbaan.
„Weet je", zei hij, „ik zou graag nag
een tijdje meelopen Maar voorlo
pighij wees op zijn dikomzwach-
telde been, voorlopig is het schaken
geblazen
pluimveetentoonstelling van een sto- en van de tribune afstrompblden? Trou- um. We vingen nog even een blik op
rende zender werd aangezien. Wel kon- wens, ook de fotografen was de nattig- van de door de lucht vliegende haven
den we duidelijk een hoestdrankje on- heid aan te zien. Zij pakten zich stevig arbeiderspet van de Belgische keeper,
enige keren tevoren kreeg ook nu weer
Van Steen een goede kans om voor te
zetten, doch tactisch uitstekend gezien,
speelde hij het leer met een korte, vin
nige pass 'naar de toegelopen Mermsns.
Op hetzelfde ogenblik dat de Belgische
middenvoor zich schrap zette om een
vervaarlijk schot te lossen, plaatste ech
ter Henk Schijvenaar zijn rechterbeen
voor de bal. Onmogelijk kon Mermans
hierop snel genoeg reageren en met
volle kracht schopte hij tegen het ond.er-
been van de E.D.O.-aanvoerder. Krim
pend van pijn viel deze langzaam op
de grond, terwijl nog niet iedereen be
merkte wat de Nederlandse linksachter
was overkomen. Slechts Kraak zag voor
Zijn ogen de beenbreuk ontstaan. Afge
leid reageerde onze doelman te traag
op 't schot van de Belgische rechtsbinnen
Verbruggen en Oranje zag behalve
Schijvenaar ook nog de gelijke stand
verloren gaan, 34.
Nadat onze achterspeler van het veld
was gedragen moest Nederland met
tien man verder spelen. Het mag zeer
zeker als een bijzondere verdienste wor
den aangemerkt, dat er na het ongeluk
zo vastberaden is doorgespeeld. Uiter
aard was het duidelijk te zien, dat men
vreselijk onder de indruk van het ge
beuren was gekomen (Mermans is er
vanaf het tragische moment niet meer
volledig „in" geweest), maar nog geen
twee minuten na het ongeval was het
weer Lenstra, die alles op alles zette
om de stemming er in te houden. Met
een. serie fraaie schijnbewegingen was
hij in t Belgische strafschopgebied door
gedrongen, doch vlak voordat hij serieus
gevaarlijk kon worden, werd hij ten
val gebracht. Met een penalty voltrok
hij aan de Belgen het vonnis, 44
De Franse arbiter ondervond even la
ter, dat het verloop van de wedstrijd
ook hem enigszins beïnvloedde. Bij een
duel tussen Terlouw en Verbruggen,
waarbij de Belg kwam te vallen, wees
hij de gasten een strafschop toe. Moes,
de linksbuiten, schoot scherp langs
Kraak, 45.
Weer stond Oranje achter en weer
was het Lenstra, die de grondslag legde
voor de gelijkmaker. Via hem kreeg
Clavan de kans om voor te zetten, de
Hagenaar deed dat goed. Het was nu
Bennaers. die op de juiste plaats stond,
en voor de vijfde keer in de historische
ontmoeting) stonden de partijen gelijk,
55.
Voor een vrijwel onmogelijke opgave
staande kraakte het Nederlandse de-
fensieblok tenslotte een paar keer ach
tereen ineen. Van Steen, de pijl
snelle rechtsbuiten was op eenmaal niet
meer te houden voor Biesbrouck, die
een dubbele taak moest trachten te vol
brengen, nu Schijvenaar er niet meer
was, en de Belg schoot enorm hard
nummer zes achter een in deze schul
deloze Kraak, 56. Tot overmaat van
ramp kwam Terlouw nog eens met
Moes in conflict en weer wees scheids
rechter Harzic naar de bekende stip,
5-7!
Kleine wondertjes hebben de Oranje
mannen daarna nog verricht. Slechts
één leverde nog resultaat op. Toen de
Belgische keeper op eenmaal slordig
had uitgetrapt, kreeg Lenstra zijn laatste
kans. Al zijn capaciteiten ten toon sprei
dend bracht hij het leer bij Van Melis.
Met een duw van zijn bemodderde
lichaam reduceerde de Eindhovenaar
Oranje's achterstand tot 67. Het der
tiende doelpunt van een niet spoedig
te vergeten interland tegen de Belgen
was geboren.
Complimenteuze nederlaag van Oranje
5 min. Anoul 01
8 min. Anoul 02
25 min. Lenstra 12
26 min. Clavan 22
