De mijnenvelden langs onze
kust opgeruimd
TOKIO LIGT FEITELIJK
NAAST DE DEUR
Grote tentoonstelling in
Ahoy'-hal in zicht
KACHELINE
isxMota
Dichterschap
KALODERMA
Sukarno is „bezeten van
de idee Irian"
Water Noordelijk van Wadden eilanden
nog verre van brandschoon
Gratificatie van
half weekloon
Twee etmalen en
Aanvaring op de
Wester schelde
Tussen Noors en Duits
schip
Uet landbouwwerktuig 1952
3M uur in een
gevleugelde leuningstoel
De aardbol lijkt met
Nederlanders
bevolkt
Delegatie naar Nederland geen loop
jongendie naar de pasar is gestuurd
BEMANNING DER MIJNENVEGERS
MET WINTERVACANTIE
vermouth Torino
Bloemenexport gelijk
aan die van 1950
Groep handelaren in landbouwwerktuigen
distanciëert zich van Utrechtse Jaarbeurs
fe\ Er rit griep in de luchtI
320.per gezin voor
woningbouw
DONDERDAG 13 DECEMBER 1951
PAGINA 3
Voor Tilburgse textiel
arbeiders
Walter Gieseking heeft
auto-ongeluk
17 mill, gulden aan bloemen
verlieten weer ons land
Roe kan Uw maag „graag" zijn
Met angst om 't hart voor Brandend
Maagzuur
Oud-burgemeester van
Edam overleden
DOOR ALEXANDRA OR ME
BENOEMING
Ongeëvenaard in kwaliteit/
Australische verklaringen
X^ wSTORM EN REGEN...
dtaméln Auis/
tBejaarden vragen
compensatie
(Van onze speciale verslaggever)
De buitenmaatse bollenvelden langs onze kust tot Den Helder zijn gerooid.
Men zou aldus de (aak mogen omschrijven, welke de Mijnendienst van de
Koninklijke Marine na de oorlog ingevolge de afspraken van (le East Atlantic
Zone Board heeft volbracht: een zeegebied van meer dan 1500 vierkante mijl
door onze mijnenvegers afgespeurd met als resultaat, dat thans de Noord
zee beneden de 53ste breedtegraad als definitief veilig voor de scheepvaart
kan worden vrijgegeven. Woensdag was het de laatste veegdag in inter
nationaal verband en de slotoperatie gold een smalle strook vaarwater in
het zicht van Vlissingen onderlangs de Nolleplaat. 's Avonds keerden daarop
het tweede en zesde flottielje mijnenvegers van Vlissingen naar Den Helder
terug, waar de bemanning met wintervacantie zal gaan. In het vroege voor
jaar wordt het vegen hervat en wel in het water noordelijk van de Wadden
eilanden, waar het buiten de betonde zgn. Elbe-Texel route nog verre van
brandschoon is. Het zullen dan echter oefenflottieljes zijn die het werk ver
richten. Ter gelegenheid van de laatste operationele veegtorn werden op
het moederschip van de Mijnendienst, H.M.'s „Douwe Aukes", in de haven
van Vlissingen telegrafische gelukwensen ontvangen van de hoogste marine
autoriteiten, vice-admiraal de Booy en schout bij nacht Slot.
nevel. Wij hebben dit werk vroeger
reeds uitvoerig beschreven: sleep
kabels achter de schepen veroorzaken
op veilige afstand een magnetisch veld,
dat hiervoor gevoelige mijnen, die op
de zeebodem mochten sluimeren, acti
veert en tot ontploffing brengt. Acous-
tische mijnen worden vóór het vegen
de schip uit tot explosie gebracht en
wel door een zgn. tik van de hamer,
een apparatuur onder water, welke
een trillingsgolf vooruit zendt. Drij
vende mijnen tenslotte snijdt men met
kabels van hun anker om ze vervol
gens onschadelijk te maken en tot
Enige mijnenvegers aan het werk tij
dens de laatste operatie, welke van
Vlissingen uit geschiedde.
Tijdens de tweede wereldoorlog zijn
in de West-Europese wateren volgens de
officiële gegevens meer dan zeshonderd
duizend mijnen gelegd. Ook onze kust
kreeg rijkelijk haar deel: ganse velden
van verankerde, magnetische en acous-
tische mijnen bedreigden de scheepvaart
buiten onze havens en soms tot diep de
zeegaten in. Onmiddellijk na de bevrij
ding werd het opruimingswerk inter
nationaal geregeld. Flottieljes van de
Koninklijke Marine, aanvankelijk ver
sterkt door Engelse eenheden, werd het
vaarwater voor de eigen kust aangewe
zen. Nadat in het te vegen gebied een
scheepvaartroute was gebaand en zorg
vuldig betond, werd successievelijk de
ganse zeestrook. tot ongeveer twintig
mijl uit de wal, van Den Helder tot
het lichtschip Goeree afgespeurd. Hier
bij konden 350 mijnen onschadelijk
worden gemaakt, ongeacht 8350 van de
8500 anti-landingsmijne'n. vijf- tot acht
honderd meter uit de laagwaterlijn, aan
geduid met de liefelijke naam van
„kathy's". Het getal der vernietigde zee-
mijnen lijkt betrekkelijk laag, maar men
moet daarbij rekenen de stellig zeer
vele exemplaren, die op andere wijze
onschadelijk werden dan wel hun einde
vonden. Ook is de levensduur van
mijnen beperkt, al kan de activiteit in
het gunstigste geval tot 1957 duren.
De laatste veegtorn vanuit Vlissin
gen door de beide flottieljes onder
bevel van luitenant ter zee 2e klasse
G Gielis werd gemaakt bij kalme zee
en beperkt zich tengevolge van de
De arbeiders die werkzaam zijn in de
Tilburgse textielindustrie, met inbe
grip van hen die op wachtgeld staan,
zullen, ingevolge een door de Vereni
ging van Tilburgse Fabrikanten van
Wollenstoffen genomen besluit, een
Kerstgratificatie ontvangen. Uitgekeerd
zal worden een half weekloon op de
laatste betaaldag vallende vóór Kerst
mis.
In Brigue (Zwitserland) wordt ver
nomen. dat de pianist Walter Gieseking
als gevolg van een auto-ongeluk sedert
Zaterdag j.l. in een ziekenhuis verblijft.
Zijn toestand is bevredigend.
Advertentie
zinken te brengen. Mijnenvegen is het
eentonigste bedrijf, dat bij de marine
denkbaar is. Uren, dagen, maanden,
gaan als regel voorbij zonder dat één
enkele mijn verschalkt wordt. Toch
moet het met onverzwakte aandacht
gebeuren, terwijl geen ogenblik de no
dige voorzorg verwaarloosd mag wor
den.
De Mijnendienst, welke onder com
mando staat van kapitein ter zee L. H.
Quant, beschikt over zes schepen van
Britse makelij, zgn. M.M.S-ers. tien van
het Amerikaanse Bijms-type en zestien
oorspronkelijk Duitse R-boten. Zoals
reeds medegedeeld, ligt het in de be
doeling de mijnenvegersvloot te moder
niseren en uit te breiden tot een totaal
van 48 eenheden. Een deel der nieuwe
schepen zou met Amerikaanse hulp op
Nederlandse werven gebouwd kunnen
worden.
Advertentie
De totale export van bloemisterij
gewassen zal dit jaar ongeveer 17 mil-
Iioen gulden gedragen. Dit is hetzelfde
bedrag als waarvoor in 1950 werd ge
ëxporteerd. Voor een belangrijk ge
deelte is dit het gevolg van een gro
tere afname door Engeland. Wanneer
dit niet het geval zou zijn, zou het er
met de export van bloemen dit jaar
niet zo rooskleurig uitgezien hebben.
De export naar Duitsland liep dit jaar
door de bekende financiële moeilijk
heden belangrijk terug. De export naar
België nam iets toe. terwijl de export
naar Zweden en Zwitserland hetzelfde
bleef.
De pogingen om een gecentraliseerde
export van seringen naar Amerika op te
bouwen, hebben steeds meer succes en
zodoende draagt dit bloemisterij-product
er toe bij. dat er dollars beschikbaar
komen voor de Nederlandse volkshuis
houding.
Het Noorse stoomschip „Bengasi" en
het Duitse stoomschip „Clara Hugo Stin-
nes" zijn op de Westerschelde met el
kaar in aanvaring gekomen. Het Noor
se schip is later de haven van Terneu-
zen binnengesleept met schade aan de
boeg. Het is niet in staat zijn anker te
gebruiken. Het Duitse schip zit voor
Hoedekenskerke op een zandplaat en
heeft een groot gat midzijds.
De aanvaring heeft tot gevolg gehad
dat een der opvarenden van de Duitse
boot, Heinrich Thiedje. een lichte ver
wonding opliep. Hij is in het ziekenhuis
te Goes opgenomen.
Van 15 tot 19 April 1952 ral in de Ahoy'-hallen te Botterdam een tentoonstel
ling van landbouwwerktuigen gehouden worden, die beoogt te zijn een inter
nationale manifestatie. De tentoonstelling, die genoemd wordt „Het Land
bouwwerktuig 1952", zal, zo hebben ons de organisatoren verzekerd, een vol
ledige weergave vormen van hetgieen de internationale machine-industrie pro
duceert aan hulpmiddelen in het boerenbedrijf. Na de „Techni Show" en de
Kruideniersbeurs, die dit jaar in de Ahoy'-hallen georganiseerd werden, heeft
men hier dus voor de derde maal in korte tijd te maken met een groep nit
het bedrijfsleven, die zich distancicert van de Utrechtse Jaarbeurs.
Tijdens de gistermiddag te Rotterdam
gehouden persconferentie verklaarden de
organisatoren ons, dat gebleken is. dat
op de agrarische afdeling van de
Jaarbeurs niet volledig voldaan werd
en ook niet voldaan kon worden aan de
wensen, die het agrarische bedrijfsleven
en ook de handel in landbouwwerk
tuigen stelden. Dit bezwaar was van
dien aard, dat een vereniging van im-
Advertentie
Die „angst-bij-voorbaat" kunt U weg-
hemen door altijd een paar Rennies bij
V te steken. Die geven dadelijk verlich-
"hg bij 't eerste optreden van brandend
Jhaagzuur en zelfs de hevigste aanval
kunt U met Rennies dadelijk blussen,
a Heerlijk middel, die Rennies. Sma-
ke«jk, onbetwist afdoende en... gemak
kelijk in te nemen, overal altijd
onopvallend. Neem toch een pak Ren-
*jles in huis. Voor Uzelf en Uw huis
genoten; ook voor de gaande en ko
rtende man.™
porteurs reeds tweemaal niet heeft
deelgenomen aan de Jaarbeurs. Onder
handelingen tussen de landbouwwerk-
tuigenhandel en de Jaarbeurs-directie
hebben niet tot een bevredigend resul
taat geleid en op 28 November j.l. werd
de Stichting „Het Landbouwwerktuig
1952" opgericht, die de organisatie van
de tentoonstelling ter hand zou nemen.
Rotterdam heeft men gekozen, omdat
de Ahoy'-hallen een overdekte ruimte
bieden van ongeveer 9000 m2., terwijl
de gemeente Rotterdam een oppervlakte
open terrein naar behoefte ter beschik
king wilde stellen. Bij de onderhande
lingen met de Jaarbeurs is men over de
ruimte niet tot overeenstemming kun
nen komen, terwijl bovendien nog een
meningsverschil ontstond over de stand-
buur.
Intussen gaat de internationale agra
rische jaarbeurs, die van 1 tot 7 Mei
te Utrecht gehouden wordt twee
weken later dus dan Rotterdam! ge
woon door. Naar wij uit bevoegde bron
vernemen zal de Stichting voor de
Landbouw zich van de Utrechtse beurs
niet distanciëren. Met „Het Landbouw
werktuig 1952" zal de Stichting niet
samenwerken.
(Van onze correspondent)
TOKIO, 7 December.
Vanmorgen om half zeven, 2 etmalen en 3V> uur na ons vertrek van Schiphol,
zagen wij voor onze ogen de Foedjidjama, de witbepocicrde spitse pudding,
die in zijn machtige eenzaamheid het kenmerk van Japan is, voor onze
ogen, helder, scherp afgetekend en van vlak bij. Wij ging<en er zo maar niet van
weg. Het eerste vliegtuig van de vaste dienst van de K.L.M. tussen Schiphol
en Tokio was tets te vroeg en sloeg nu de tijd dood door om het prachtig
schouwspel rond te kruisen. Men kon de dignitarissen, Japanners en Nederlan
ders, die deze eerste bode van het luchtverkeer met Nederland kwamen begroe
ten. toch niet aandoen, dat zij te Iaat zouden komen voor een perfecte plechtig
heid. Dat gaat vooral in het Oosten niet.
Dus keken wij onze ogen uit op het berggevaarte, ons zo vertrouwd van zovele
Japanse prenten en van zo menig; teergetint theekopje. Hij was het, daar kon
geen twijfel aan bestaan. Hij was. zoals hij wezen moest, tot in het overdrevene
toe. „Zo ziet men hem zelden", hoorde ik een Japankundig medepassagier zeggen.
Alles was vriendelijkheid. In prachtig
goud straalden de randwolken van de
horizon. En daarboven steeg opeens,
stralend, de zon, de rijzende zon van
Japan. Ook weer zoals zij wezen moest.
Men ziet, onder de beste auspiciën
kwam het eerste vliegtuig uit Neder
land aan. Het was alles zo volgens
conventionaliteit dat ik van „een nieuwe
stunt van de K.L.M." hoorde mompelen.
Gaat Plesman s kunnen zó ver?
Ik ga u, zo even hier aangekomen,
nog niet van Tokio of Japan vertellen.
De rit van het vliegveld naar het hotel
was lang, door eindeloze lintbebouwing
van voorsteden. Men mag het geen stad
ter wereld aandoen, hierdoor zijn in
drukken te laten bepalen.
De K.L.M. herinnert gaarne aan het
verleden Zij heeft het niet gesehuwd.
de naam van het befaamde, onheilspel
lende spookschip tot haar devies te
maken. Nu wekte zij weer de herinne
ring op aan de ongelukzalige Nederland
se zeevaarders, die het eerst Japan
bereikten. Is er overeenkomst? Op
Schiphol heb ik mij in een leunstoel ge
vleid als een oude grootpapa. In die
stoel ben ik twee dagen en nachten lang
voor ik wenken kon, verzorgd. De stoel
stond niet. traditioneel, op rolletjes maar
op grote vleugels. Dat maakte het enor
me verschil uit. Want toen ik, wat stijf
geworden, hier uit mijn stoel opstond,
had ik de indruk gekregen dat Tokio
feitelijk naast de deur ligt. Onze voor
ouders dachten daar anders over.
Op zeventigjarige leeftijd is te Half
weg overleden de heer Th. C. P. M
Kolfschoten, oud-burgemeester van
Edam. Hij is o.m. lid geweest van de
Zuiderzeeraad en van de generale com
missie Zuiderzeesteunwet, voorts voor
zitter van de vereniging van Zuiderzee-
gemeenten en hoofdbestuurslid van de
A.N.W.B.
Natuurlijk zijn wij niet enkel te
benijden. Wij kunnen in ons leven nu
vele landen en steden bezoeken die eens
buiten onze horizon lagen. Wij zijn
meesters geworden in het bereiken.
Maar met zekere weemoed denk ik aan
grote reizen uit mijn vroeger leven:
Kennismaking met volken onderweg,
voldoening over overwinning van schijn
baar onoverkomelijke moeilijkheden,
aangename en onaangename verrassin
gen, soms gevaarlijk avontuur waren er
mede gemoeid. Een enkele keer ernstige
ontberingen. Maar als het nog zo moest
bleef ik thuis. Bonte mogelijkheden bie
den zich alleen nog als zij niet veel
tijd kosten. Gelukkig is er de K.L.M.
De leunstoel maakt soms dromerig.
Ook hebben wij Damascus en Bagdad
aangedaan. Bezichtiging van die steden
kon van de korte reistijd nog af. Men
moest zijn waarnemingen geweld aan
doen om in de steden, waar Oostelijke
en Westelijke „civilisatie" in weinig sier
lijke worsteling liggen, aan (luizend-en-
één-nacht te denken. Maar één herin
nering dook vanzelf op, toen ik weer
uitgestrekt lag in mijn gevleugelde leu
ningstoel: Het vliegende tapijt! Voor wie
is dat niet een droom zijner jeugd
geweest.
Wij zijn nergens tien minuten te laat
aangekomen of vertrokken. Onze elec-
trischc spoor doet het niet nauwkeuriger.
Als ik mijn Uevantijnen wèl ken was
dat anders met het Vliegend Tapijt. Ples
man heeft de jeugd nog weer een illusie
ontnomen. „Geef mij maar een Constel
lation", zal zij weldra zeggen, bij het
lezen van de Arabische fantasie.
Tokio naast de deur! Hebben wij wel
zo veel gevlogen? Want telkens moesten
we weg uit ons gerief, voor ontvangsten
en diners, ter ere van het „eerste vlieg
tuig", op vliegvelden en daarbuiten. Zo
als gezegd, waren er ook rondritten. In
onze vliegende, stoelen kwamen wij dan
weer op verhaal. Hoe naast de deur
ligt dan eigenlijk wel Tokio?
Overal stonden Nederlandse autoritei
ten en andere Nederlanders. Te Karatsji
kregen wij een nieuwe bemanning, en
te Manilla nog weer eens. Overal zwer
men van landgenoten, waarmede de
aardbol bevolkt lijkt.
Ik heb prof. Huizinga eens horen be
togen dat de Zeven Provinciën hun hoge
beschaving vooral te danken hadden aan
het volmaakte verkeersstelsel in het
land, het verkeer te water, dat gerief
lijker en veiliger was dan de grote
landwegen van andere landen. De trek
schuit bracht veilig en ver binnen twee
etmalen.
Gaat de luchtvaart dit nu voor de
wereld doen? Tokio naast de deur. en
binnen weinige dagen ook het Sydney
van onze tegenvoeters.
Dit weet ik wel, ik zal het diploma
door de KLM verstrekt, dat ik deelge
nomen heb aan de eerste vlucht naar
Tokia, zuinig bewaren. Want dit is de
nieuwe geschiedenis van de mensheid,
waarvan wij het effect niet kunnen uit-
Advertentie
VOOR KACHEL en HAAR D L*
DE RUSSEN KOMEN
VERTALING: FRANS VAN OLDENBURG ERMK.E
92
Op het erf buiten stond een half dood
paard, het zadel beladen met zakken
aardappelen. Er naast stonden Jack en
een jonge N.K.V.D.-man. Wat gebeurde
er? Ik wierp even een blik op het ge
zicht van. de soldaat: ben je een „goeie"
of een „kwaaie"? Toen keek ik naar
Jack. De uitdrukking van zijn gezicht
was geruststellend.
„Dit is mijn vriend, Victor Klimof,"
zei Jack „Ik heb hem gevraagd om de
nacht bij ons door te brengen, want hij
is zijn troep kwijt geraakt, en hij en
zijn paard zullen de anderen pas mor
gen kunnen inhalen, want nu is het te
laat."
Zo leerde ik Klimof kennen, een van
onze beste vrienden en een van de aar
digste jongens onder de zon.
Onze kamer was nog steeds erg vuil,
maar gezellig. Jack stak de kachel aan
en eindelijk begon het warm te worden.
Het was waarschijnlijk niet meer dan
vijftien graden, maar ik had het warm.
zo was ik er aan gewend om geen kachel
te hebben. Jumbo was naar bed. Op de
tafel brandde een kleine lamp, waar
voor Jack een lampeglas uit een lege
jampot gemaakt had. Hij en zijn vriend
gingen op de sofa zitten. Ik haalde de
„cocktail" te voorschijn, die ik van het
Ensemble gekregen had. Het was alles,
wat we op dit gebied nog hadden, maar
we voelden ons genoodzaakt om het nu
met onze vriend Klimof op te drinken.
Er zou die avond niet warm gegeten
worden. We hadden enk£l nog wat aard
appels, en niemand had de tijd of de
energie om ze te koken. Ik- had echter
nog een stuk droog brood en een stuk
kwaaie-dag-spek, en dat alles kwam op
tafel.
Victor begreep, dat het allemaal
kwaaie-dag-provisie was. en wilde eerst
niets gebruiken. Maar hij was jong, had
honger en zelf niets te eten, daar hij
zijn groep was kwijtgeraakt en geen an-
dere_ legerafdeling hem te eten zou ge
ven.' Eindelijk slaagden we er in om
hem te overreden en alles werd eerlijk
gedeeld, hoewel het resultaat niet veel
meer was dan een holle kies vol.
Klimof kwam van Moskou, zijn vader
was architect en zijn enige zuster had
een kolonel getrouwd. Ze hadden een
twee-kamer-flat in Moskou en een twee-
kamer-datcha ergens buiten. Victor was
een-en-twintig, maar vertelde met een
ondeugende glimlach dat hij officieel
negentien jaar was en pas twee jaar bij
het leger. Jack, die deze leeftijdsproble
men waarderen kon, vertelde hem op
zijn beurt, dat hij zeventien was, waar
op ze nu beiden in lachen uitbarstten.
Ze begrepen en apprecieerden elkaar
als menselijke wezens, over de hoofden
van hun regeringen heen om zo te zeg
gen. Beiden deden ze hun best om zo
laat mogelijk bij het leger te komen en,
eenmaal er bij, om er zo spoedig moge
lijk weer mee klaar te zijn. Ze waren
béiden Slavische individualisten en do
Pruisische discipline die er in geslaagd
was om de hele jeugd van Duitsland on
der de duim te krijgen was hun totaal
vreemd.
Beide jongens waren vaderland
lievend en prezen de moed en de dap
perheid van hun onderscheiden volke
ren, maar het was een vaderlandslief
de van het sentiment, waar de staatsma
chine niets mee doen kon. Alle twee
zouden ze onmiddellijk Amerikaanse
staatsburgers geworden zijn, als ze daar
dé kans toe kregen, en zouden tranen
in de ogen gekregen hebben, als ze aan
de andere kant van de Atlantische
Oceaan „De Rode Sarafaan" of „Het
Lied van Lwowdoor de radio gehoord
zouden hebben.
Victor wilde diplomaat worden,
maar dat zou natuurlijk niet gaan,
als hij in de oorlog sneuvelde, dus had
hij alles gedaan en had zijn vader al
zijn relaties uitgebuit om hem bij het
N.K.V.D. te krijgen, waar het percen
tage doden en gewonden zeer laag bleef,
omdat het N.K.V.D. zich in de achter
hoede hield. Victor had weinig op met
de instelling, waarvan hij lid was. Hij
had altijd een Engelse spraakkunst in
zijn zak, waarin hij studeerde, als hij
maar enigszins de gelegenheid had. Zijn
helden, zei hij, waren Litwinow en
Maisky.
Toen begonnen we aan een Engelse
les. Klimof was er verrukt over mensen
getroffen te hebben die deze taal ken
den. En ik moest naar hem luisteren,
terwijl hij keer op keer herhaalde: „the
table", „the sugar basin", „the chair",
enzovoorts. Onder die bedrijven werd ik
verschillende keren naar de keuken ge
roepen. Mathilde kon maar niet onthou
den, dat we nu een schildwacht hadden,
en kwamen er nu weer vreemde solda
ten in de keuken op zoek naar een
kwartier, dan bleef ze automatisch ais
van ouds „Lida, Lida" roepen. Al die
keren echter zond de schildwacht de in
dringers weg, waarbij hij erg geheim
zinnig deed en hun iets in het oor fluis
terde. Vermoedelijk het een of ander
„militair geheim" betreffende de gene
raal voor wie men ons huis in reserve
hield voor het geval dat het offensief
mislukken zou.
Toen het avond was geworden, werd
de wacht afgelost, en in plaats van de
lange, rustige Groot-Rus kregen we een
gezette, brutale Siberiër. In plaats van
om het huis te patrouilleren, wandelde
de Siberiër onze kamer binnen. Hij zag,
dat er wodka op tafel stond, hoorde Rus
sisch spreken en zei waarschijnlijk bij
zichzelf: „Dat is iets voor mij."
..Wat wil je Mishka?" vroeg ik.
Mishka, jaloers, dat een vreemde sol
daat met ons dronk en hij niet. trok
zijn automatisch pistool en stevende op
Victor af.
„Je papieren!" schreeuwde hij.
„Die laat ik je niet zien." zei Victor
om hem te plagen, want hij had al zijn
papieren in orde.
„Je papieren!" herhaalde Mishka nors,
voldaan, dat hij ons gezellig avondje be
derven kon.
Ik wist niet, wat voor soort papieren
Klimof had en' daar ik bang was. dat hij
er helemaal geen had. zei ik tegen
Mishka: ,.De fles is leeg. Ik ben bang,
dat er niets meer voor je in zit. Waar
om kwam je ook niet eerder?"
„Ik kwam niet voor je wodka. Ik
zoek deserteurs. Kom, schiet op jij, geef
me je papieren. Laat me kijken. Ik ben
de rechterhand van de commandant
Heel op zijn gemak haalde Victor zijn
N.K.V.D.-pas voor de dag. Mishka werd
zo rood als een pioen en was in een oog
wenk weer uit de kamer verdwenen. En
Klimof lachte en lachte, tot we dachten,
dat hij barsten zou.
(Wordt vervolgd).
Onder de journalisten, die de eerste
K. L. M.-vlucht naar Tokio hebben
meegemaakt, bevindt zich ook een
correspondent van De Tijd. Heden
ontvingen wij zijn eerste bijdrage
uit Tokio, waarin hij zijn impressies
over deze eerste tocht met de mo
derne versie van het vliegende
tapijt, bekend uit de sprookjes van
„Duizend en één nacht", vertelt. In
de komende weken zoil onze corres
pondent berichten over zijn erva
ringen in het land van de (her-)
rijzende zon.
denken als men atoombommen bui
ten de lading houdt.
Na aankomst te Tokio begonnen een
reeks plechtigheden en feestelijkheden.
Op het vliegveld reeds begroeting door
hoge Japanse dignitarissen, onder wie de
onder-minister van Buitenlandse Zaken,
en vertegenwoordigers van de KLM.
Weinige uren later reeds ontvangst door
de gouverneur van Tokio, in de Kamer
van Koophandel, waarbij 'n meegebracht
geschenk van de burgemeester van Den
Haag overhandigd wordt, en tevens een
brief van de Kamer van Koophandel te
Amsterdam. De dag daarop wordt In een
der plantsoenen van Tokio een eik ge
plant, die het vliegtuig uit Nederland
heeft meegebracht. De gouverneur en
tal van hoogwaardigheidsbekleders zijn
daarbij tegenwoordig.
Daarop volgen voor verschillende
groepen van ons gezelschap noenmalen
bij de internationale journalisten en -een
scheepvaartorganisatie. Redevoeringen,
waarbij de oude betrekkingen tussen
Japan en Nederland op de voorgrond
staan, zijn niet van de lucht. Daarop
biedt het adj.-hoofd van de Nederland
se missie, Baron Lewe van Aduard, een
„tea" aan, waar o.a. een broeder van de
Keizer tegenwoordig is. 's Avonds feest
maaltijd bij het hoofd der missie, de
heer f eppema. Maandag begint een van
Japanse zijde aangeboden reis van het
gezelschap door Japan, met Kioto en
Nara als einddoel.
Het ontbreekt waarlijk niet aan be
langstelling voor deze nieuwe directe
verbinding met het Westen!
Toen de leraar op
school een keer een
poëem van wijlen Wil
lem Kloos had voorgele
zen, was ik er vast van
overtuigd, dat ook ik was
geroepen tot het dichter
schap. Ik pakte dus pot
lood en papier en begon
een vers te schrijven.
Het ging over de zee, alhoewel ik van
mijn leven nog nimmer een breder
water dan de Maas had waargenomen.
Nu, evenals die van Kloos. puilde mijn
poëzie uit van de alliteraties. Zo be
toogde ik o.m. dat de zilv'ren zee zong
en dat de wijde wereld wenkte. Echt
degelijk dichterlijk, zoals u ziet. Mijn
volgende vers ging over een molen,
als ik mij niet vergis; en nu wenkten
geen werelden maar gewoon wieken,
dat begrijpt u.
Daarna werd ik verliefd. Op Ietje,
een vriendinnetje van miin zus. En,
zoals het met jonge dichters gaat,
zulks stimuleerde mijn poëtische
werkdadigheid bovenmate. Ik leverde
het ene gedicht na het andere af; en
nu hadden zij telkenmale het hart, de
maan, de eenzaamheid en de ogen van
Ietje. tot onderwerp. Op het laatst
had ik er een heel schrift vol van; ik
verborg het immer zorgvuldig weg,
want ik achtte de wereld nog niet_ rijp
genoeg om van mijn poëzie kennis te
nemen.
Inmiddels probeerde ik ook metter
daad Jetie te behagen. Als zij in de
buurt was begon ik mij onmiddellijk
zeer mannelijk te gedragen; en ik kan
mij herinneren dat ik zelfs een keer
bitter vloekte waar zij bij stond.
Ietje keek mij met grote schrikoeen
aan en mijn zusje ijlde onmiddellijk
naar miin vader, om het lelijke woord,
dat ik had gebezigd, over te brengen.
Sindsdien begreep ik dat je met vloe
ken niet door het leven komt.
Toen Jetje jarig was wilde ik haar
iets liefs aan doen. Dus schreef ik een
gedicht voor haar. Een vers. dat er
waarachtig niet om loog: ..beminnen
rijmde op „zinnen" en „mussen" op
„kussen". Krachtige taal. nietwaar?
Enfin, ik callierafeerde miin poëzie
in rooie en blauwe inkt en duwde
haar 's avonds bi.i Jetje in de bus.
De volgende dag werd ik op het
kantoor van mijn vader ontboden.
Toen ik er binnenkwam zag ik er
ook de papa van Ietje zitten. Hij
keek mij aan, alsof hij op het punt
stond mij een schop te geven. En
mijn vader had miin tweekleurig
dichtwerk in de handen.
„Heb jij die nonsens geschreven?"
vroeg hij. de wenkbrauwen fronsend.
Ik knikte blozend.
„Nou vraag ik je toch", riep Ietjes
papa geschokt uit, als had hii mii op
iets zondigs betran. Nu, mijn vader
zette mij haarfijn uiteen, dat ik mijn
tiid beter moest gebruiken en dat hii
niet van gezever hield en „meneer
hier" óók niet.
Maar toen mijn boze aspirant-
schoonvader vertrokken was. zei mijn
vader met een tinteling in de ogen:
„Maak dat je wegkomt. En dicht
er in 's hemelsnaam nooit meer bij
als je wilt zoenen."
Inderdaad ben ik sindsdien van de
poëzie op het proza overgestapt.
Z. H. Exc. de Bisschop van Haarlem
heeft benoemd tot kapelaan te Halfweg
de weleerw. zeergel. heer dr. H. W. J.
Kuipers, die onlangs te" Rome promo
veerde tot Doctor Utriusque luris.
Advertentie
c
Gelee: tubes -.85,1.25 en 1.85-
Oagcrèmetube 1.65 en pot 3.50
Actiefcrème: tube 1.65 en pot 3.50
Scheertrème: grote tube 1.85
„Onze delegatie naar Nederland on
der leiding van prof. Supomo moeten
wij niet beschouwen als een loopjongen,
die we naar de pasar sturen om een
kain (kledingstuk) te kopen, terwijl wjj
intussen rustig op zijn terugkomst
wachten", aldus president Sukarno in
een rede, die hjj in zijn palcis te Dja
karta hield ter gelegenheid van de her
denking der geboorte van de profeet
Mohammed.
In deze rede binnenlandse aangele
genheden aanroerend, zei Sukarno ver
der: Wij hebben nog een zaak te rege
len, en dat is Irian. Er is geen enkele
Indonesische leider, die niet zegt, dat
Irian vast en zeker tot Indonesië zal
terugkeren. Wij geloven, dat Irian een
maal tot het grondgebied der Republiek
zal behoren. Maar waarop baseren wij
dit? God beloofde de profeet Moham
med glorie en overwinning, doch des
ondanks zette hij de strijd voort, aldus
Sukarno, die. herinnerend aan het feit,
dat hij steeds op de kwestie-N--Guinea
heeft gehamerd, uitriep:
„Ik ben bezeten van de idee Irian
en ik verlies het voorbeeld van de
profeet Mohammed niet uit het
oog".
Wij moeten nu hier onze plichten na
komen als steun voor onze delegatie in
Nederland. Als onze gehele 75 millioen
zielen tellende bevolking van de idee
Irian bezeten is, kunnen wij er zeker
van zijn, dat Irian tot Indonesië zal te
rugkeren. „Onze nationale claim op
Irian kan niet in vervulling gaan als
wij met de handen in de schoot blijven
zitten".
In Washington heeft de Australische
minister van Buitenlandse Zaken, Ca
sey, op een persconferentie verklaard,
dat Australië Nederland ten volle
steunt in het geschil met Indonesië over
het handhaven van de Nederlandse sou-
vereinitcit (.ver Westelijk Nieuw-Gui-
nea.
De Australische minister van Burger
luchtvaart, L. Anthony, heeft verklaard,
dat het voor Australië van veel belang
is, dat Nederland Westelijk-Nieuw-
Guinea zou behouden. Hij zei dit op
een receptie van de burgemeester van
Sydney ter gelegenheid van de eerste
vlucht van de K.L.M. naar Australië.
„De Nederlanders zijn de enige blanke
buren van Australië in het Noorden"-
De Australiërs zijn geneigd te vergeten,
wat zij Nederland verschuldigd zijn
voor zijn strijd tegen de Japanners in
de laatste oorlog. De Nederlanders on
derschepten de Japanse vloot en ver
loren al hun schepen op twee torpedo-
bootjagers na.
De directeur van de K.L.M., de heer
F. van Balluseck, die de eerste vlucht
heeft meegemaakt, bood de burgemees
ter een kandelaber namens de burge
meester van Amsterdam aan en voorts
een plaquette namens de burgemeester
van Rotterdam.
Advertentie
Neem het zekere voor
het onzekere. Zorg er-
No voor Aspirin, voorzie»*
van het Bayar-kruis. ir»
huis te hebben. De eerst*
symptomen van een ge
vatte kou kunt U dan onmiddellijk
0 onderdrukken.
Het hoofdbestuur van de Nederlandse
bond voor ouden van dagen heeft aan
de minister van Sociale Zaken het ver
zoek gericht de mogelijkheid onder
ogen te zien van een compensatie op de
uitkeringen van de Noodwet-ouder
domsvoorziening.
De gemeente Vlist in Zuid-Holland
telt 491 inwoners. Deze inwoners
hebben ten behoeve van de woning
bouw in Vlist bijeengebracht niet
minder dan 32.000.Dat is per in
woner.... 65.17 en per gezin, aan
nemende dat er ongeveer honderd
gezinnen zijn, 320.
