Moskou tracht wig te drijven
tussen landen van AtL Pact
m
Koningin doet „levende muur" wijken
Eerste uitvoering van
orgelwerken met orkest
Reizig
er
Kennan zag en
wist te veel
w
Tuinstad-Slotermeer
officieel geopend
m
„Omstreeks 1968 hebben we
1 of 2 atoomvliegtuigen"
Breakfast
rDe. eenzame
Chrisje gaf H.M.
een koekje
Dr. Hesman lot K.LM.-personeel
Bisdom Luik gaat
klooster bouwen
In Augustus 4591
woningen gebouwd
De „Lufthansa"
herrijst
Grote waardering voor werk
en uitvoering
J
lést
Krimpen van pijn
WOENSDAG 8 OCTOBER 1952
rAGINA 3
DE WOLF EN DE ZEVEN GEITJES
Tan Tientallen lijders
aan Brandend Maagzuur
hebben er Dozijnen Rennies op
zak....
Russisch sprookje
ImÊmÊmmÈ
,,100 millioen per stuk
Omzet in 1954 meer dan
300 millioen
Oostpriesterhulp
Hoge eierprifsen normaal
seizoenverschijnsel
Ruim 30 M.T.S.-ers
naar T. H.
Sir Hugh Robertson
overleden
Uitgebreid net van
luchtlijnen
VAN DELFT'S
K.
Wat aan de Sowjetnota, waarin
de terugroeping van George
Kennan, de Amerikaanse am
bassadeur in Moskou, naar Washington
Wordt gevraagd, een bijzonder karak
ter verleent is het feit, dat dit onvrien
delijke verzoek juist is samengeval
len met de opening van het negentien
de congres van de communistische par
tij in de Sowjet-Unie. Gezien de nogal
twijfelachtige gronden, waarop de Sow-
jetregering dit verzoek, dat in feite een
eis is en impliceert dat aan George
Kennan geen inreisvisum voor de
Sowjet-Unie zal worden verstrekt,
heeft gebaseerd, is het niet twijfelach
tig, dat de Russische regering bij de
aanvang van het communistische partij
congres een demonstratie heeft willen
geven van haar vijandige gezindheid
tegenover de Ver. Staten. Dit valt des te
sterker op nademaal de Sowjetregering
haar best doet om de ambassadeurs
van andere Westelijke landen, met na
me die van Frankrijk en Engeland, met
zekere égards te behandelen, zonder
hun daarom overigens meer vrijheid
van beweging te gunnen dan hun Ame
rikaanse collega.
Men kan iri dit onderscheid van be
handeling de practische toepassing zien
van het streven van de Sowjet-Unie
om een wig te drijven tussen de voor
naamste landen van het Atlantisch
Pact. Deze politiek is niet nieuw; zij
schijnt echter nog meer dan voorheen
geaccentueerd te zullen worden. De
bedoeling ervan is duidelijk. Men
zoekt in de West-Europese landen de
indruk te wekken, dat de Amerikaanse
politiek ten opzichte van de Sowjet-
Unie een provocerend karakter bezit,
dat de Sowjet-Unie van haar kant be
sloten heeft tot een periode van conso
lidatie binnen de tegenwoordige gren
zen van haar invloedssfeer en dat er
derhalve van haar kant geen gevaar
voor agressie te duchten valt.
Stalin heeft, zoals men weet, in zijn
geruchtmakend artikel, verleden week
gepubliceerd in „Bolsjewiek", weder
om de nadruk gelegd op de klassiexe
communistische theorie, volgens welke
de kapitalistische wereld gedoemd is
aan haar eigen inwendige tegenstellin
gen te gronde te gaan. Zulks door de
zich toespitsende klassenstrijd in de ver-
Advertentie
Altijd en overal ontmoet U lijders aan
brandend maagzuur en U herkent ze
aande lof die ze voor Rennies
hebben. Innemen doen ze die tabletjes
onopvallend, want water of wat ook
komt er niet aan te pas. Ze helpen van
de ene minuut op de andere. Ook U!
schillende landen afzonderlijk en door
de onvermijdelijke militaire botsingen
tussen imperialistische staten, die el
kaar van de wereldmarkt pogen te ver
dringen. Nu is dit natuurlijk niet meer
dan een theorie, waaraan men weinig
betekenis behoeft te hechten. Het is al
thans bijzonder onwaarschijnlijk, dat
de militaire botsing tussen de voor
naamste democratische mogendheden,
die Stalin voorziet, zich in de practijk
zal voordoen. Maar voor de communis
tische leiders blijft deze theorie toch
een van de voornaamste dogma's van
hun geloofsleer. En al beschouwen zij
de botsing tussen de z.g. imperialisti
sche staten als natuurnoodzakelijk, dat
wil natuurlijk niet zeggen, dat zij er
tegen op zullen zien de natuur een
handje te helpen, wanneer deze zich
onvoorzien niet overeenkomstig de leer
zou gedragen.
In dit opzicht is de actie tegen Geor
ge Kennan kennelijk ook bedoeld als
een voorbeeld voor de West-Europese
mogendheden, die volgens de reeds ge
noemde communistische leer geprae-
destineerd zijn tot een conflict met de
V. S. om militair-politieke en econo
mische redenen. Om er voor te zorgen,
dat deze les in West-Europa zal wor
den begrepen en ter harte genomen heb
ben Molotov en Malenkov zich Zon
dag j.l. bij de opening van het commu
nistische partijcongres te Moskou be
ijverd haar nog eens uitvoerig toe te
lichten.
Nu is er natuurlijk niemand, die zal
willen ontkennen, dat zich in de rela
ties tussen de democratische landen
moeilijkheden, wrijvingen en zelfs ab
surditeiten voordoen. Het chronische ge
brek aan dollars, waarmee vrijwel alle
West-Europese landen te kampen heo-
ben, de Frans-Amerikaanse stekelighe
den in Marokko en de enorme energie
en kapitaalverspilling die inhaerent is
aan het feit, dat Engeland en de V. S.
onafhankelijk van elkaar, en de resul
taten voor elkaar geheim houdend, wer
ken aan de verdere ontwikkeling van
de atoomenergie, zijn daar voorbeelden
van. Maar wie daaruit de conclusie zou
trekken, dat er in de toekomst minder
inplaats van meer samenwerking tus
sen de democratische landen nodig zal
zijn, zet de zaken op hun kop en speelt
het spel, waarvan Stalin de kaarten
schudt en uitdeelt. Wil men het com
munisme ooit „bedwingen", dan is vol
ledige eensgezindheid en samenwerking
onder de vrije landen daarvoor de eer
ste voorwaarde.
Er schuilt dus wel enige symboliek in
het feit, dat de Sovjet-regering de ban
bliksem van haar toorn heeft gericht
tegen de man, die, als goed kenner van
Russische interne verhoudingen, de ont
werper is geweest van de bedwingings-
politiek. De Amerikaanse regering had
zich geen betere vertegenwoordiger in
Moskou kunnen denken dan George
Kennan. Maar om diezelfde reden is
Kennan dan ook in wezen nooit per
sona grata geweest in de Russische
hoofdstad. Men heeft zijn komst daar
allerlei belemmeringen in de weg ge
legd en toen die eenmaal overwonnen
waren heeft men hem het leven zo zuur
mogelijk gemaakt.
„....Rusland zal militaire macht blijven uitbreiden;
ook al worden de spijkerlaarzen door zachte
pantoffels vervangen". Dean Acheson in een rede.
De verklaring, die Kennan daarover
onlangs in Berlijn heeft afgelegd en die
de Sovjet-regering aanleiding heeft ge
geven hem tot persona non grata te be
stempelen, zou in een tijd waarin staats
lieden en diplomaten zich onder alle
omstandigheden op „diplomatieke" wijze
plachten uit te spreken, inderdaad uit de
toon zijn gevallen. Doch vergeleken met
wat sommige Russische diplomaten en
politici zich in dit opzicht veroorloofd
hebben kan men moeilijk beweren dat
Kennan zijn boekje te buiten is gegaan.
Kennan's heengaan wordt afgedwongen
omdat hij een te goed kenner en waar
nemer van de Russische toestanden is.
En wellicht ook omdat men in Moskou
door Kennan uit te schakelen de V.S.
hoopt te drijven tot een zo onverzoenlijk
positie kiezen, dat de West-Europese lan
den zich gedrongen zouden voelen er
zich van te distanciëren. Voor de Atlan
tische mogendheden is het zaak zich
door het Kreml in geen enkele positie
te laten dringen, die zij niet zelf uit
volle overtuiging hebben gekozen.
Israël Het Israëlische persagent
schap Itim meldt dat te Nazareth de
ruïne van een kerk is blootgelegd, die
naar men meent uit de eerste eeuw
van het Christendom afkomstig is.
(Van onze speciale verslaggever)
Gisteren is de eerste van de vier tuinsteden, die in het
uitbreidingsplan van Amsterdam zijn opgenomen
de tuinstad Slotermeer officieel door Koningin
^uliana geopend. En het is een blijde, met veel vlagvertoon
en bazuingeschal gepaard gaande plechtigheid geworden;
i'j bereikte haar hoogtepunt, toen de „levende muur", ge-
vormd door 120 met vlaggen „gewapende" meisjes en jon-
Oens, „in naam van Oranje" uiteen week en Hare Majesteit
de eerste schreden zette in het gloednieuwe stadsdeel, dat
°verigens nog voor het grootste part in wording is. Dit kleu-
rige en fleurige tafereeltje werd gadegeslagen door enkele
duizenden Amsterdammersdie zich aan de rand van de
stad tot boven op de Ringdijk hadden opgesteld.
Vóór dit joyeuze gebeuren zich af-
•peelde, hadden zich in een nabij de
..levende muur'" opgetrokken tent tal
rijke autoriteiten verzameld. Daar waren
•ie minister voor Wederopbouw en
Volkshuisvesting, ir. H. S. J. Witte, de
Commissaris van de Koningin in Noord
holland, mr. dr. E. J. baron de Vos van
Steenwijk, mr. J. in 't Veld, oud-minister
van Wederopbouw, vrijwel het volledige
Amsterdamse stadsbestuur en talrijke
andere bekende Amsterdamse persoon
lijkheden. Zij allen verhieven zich van
htm zetels toen Hare Majesteit vergezeld
hoor een klein gevolg binnentrad. Nadat.
°e burgemeester van de hoofdstad, mr.
Arn. d'Ailly een kort welkomstwoord
«ad gesproken, hield mr. J. J. van der
Velde, Amsterdams Wethouder van Pu
blieke Werken en Volkshuisvesting een
hitvoerige rede.
De wethouder memoreerde hoe in het
Algemeen in het uitbreidingsplan 1935
*jan de hoofdstad de grondslagen voor
j!e stedebouwkundige ontwikkeling van
Amsterdam tot het jaar 2000 zijn aan-
~egeven. „Daarbij is men er van uitge-
gaan, dat de uitleg buiten de Ringspoor-
sL?a.n in de vorm van tuinsteden zou ge-
hieden".
bJfervolgens bood mr. v. d. Velde een
«kwerk over de Tuinstad-Slotermeer
VqIJ de Koningin aan en ook zette hij
e r Hare Majesteit aan de hand van
„pi maquette en van foto's de wordings-
Sj?chiedenis en de toekomst van het
ehwe stadsdeel uiteen.
H. M. de Ko
ningin onthult
op de brug na
bij de Ring-
spoorbaan een
gedenkplaat.
Naast H. M. bur
gemeester d'Ail
ly-
Toen begaf het gezelschap zich naar
buiten waar de officiële openingsplech
tigheid zich voltrok op de manier, zoals
wii die in de aanhef van ons verslag
omschreven. Op het moment dat de
Koningin de Tuinstad betrad werd zij
met bloemen tegemoet getreden door de
heer en mevrouw Vesseur, een jong
echtpaar dat kort geleden zijn intrek
heeft genomen in de nieuWe stadswijk.
Op de brug bij de Ringspoorbaan ont
hulde de Koningin een gedenkplaat en
vervolgens begaf zij zich naar een van
da nieuwe woningen.
De familie Reusch aan de Walraven
van Hallweg no. 7, viel de eer te
De Koningin op de thee bij de
familie Reusch aan de Walraven
van Hallweg te Amsterdam. Het
„koekje bij de thee" werd Haar
aangeboden door de kinderen Ma
rijke (5 jaar) en Chrisje (3 jaar).
Flipje onderging het grote gebeu
ren in de kinderstoel. Naast H. M
de Koningin mevrouw Reusch.
beurt van het vorstelijk bezoek. Dat
er heel wat feestelijke opwinding te
weeg bracht zult u zonder meer kun
nen begrijpen. Toen de Koningin de
woonkamer betrad, ging zij bij de
radio zitten; Flipje Reusch, een 1-jarig
knaapje, begon van louter plechtige
gevoelens luidkeels te huilen, maar
toen was Marijke er direct bij om
heur broertje met een koekje tot be
daren te brengen en zij presenteerde
er toen de Koningin ook meteen
maar een. Hare Majesteit dronk een
kopje thee en praatte op ongedwon
gen wijze met de heer Reusch
wagenbestuurder bij de Amsterdam
se Gemeentetram en diens echtge
note.
Vervolgens bezichtigde Zij samen
met haar secretaresse, mevr. Smit-Avis,
en wethouder v. d- Velde de hele wo
ning en toen bracht Zij nog een extra-
bezoek aan het belendend perceel, waar
de familie Poelgeest woonde. Tenslotte
maakte Hare Majesteit met de genodig
den een rijtoer door het reeds -oltooide
deel van de Tuinstad-Slotermeer.
Op de 33ste verjaardag van de K.L.M.
heeft president-directeur dr. A. Ples-
nian voor een aantal leden van het vlie
gend personeel een rede gehouden,
waarin hij met grote vrijmoedigheid
over de toekomst van onze nationale
luchtvaartmaatschappij sprak. Gelijk
bij dergelijke gelegenheden de gewoon
te is, gaf de „feestredenaar" een uit
voerige beschrijving van de groei der
K.L.M., die „met een goedkoop vlieg
tuigje van veertigduizend gulden be
gonnen is". „Omstreeks 1968 zijn we na
het aanschaffen van toestellen van zes,
acht en straks twaalf millioen aan
vliegtuigen van honderd millioen per
stuk toe", aldus dr. Plesman. Even later
voegde hjj hieraan toe: „die atoom
vliegtuigen, want dat zijn deze dure
„knapen", waarvan we er in 1975 één
of twee in gebruik zullen hebben, bren
gen zestig millioen per jaar op." En
tegen het einde van zijn toespraak tot
het vliegend personeel, dat wegens het
bereiken van 20.000, 15.000 en 10.000
vlieguren met resp. gouden, zilveren en
bronzen medailles werd geëerd, ver
klaarde de president-directeur van de
K.L.M. nog, dat „die atoomvliegtuigeu
op zestigduizend voet hoogte vliegen".
Hij merkte dit op in zjjn betoog tot de
vliegers, die de omstandigheden, waar
onder zij moeten werken, steeds veran
derd zien en „op 60.000 voet hoogte
helemaal niemand meer tegenkomen".
De K.L.M.-directeur sprak zijn hier
boven letterlijk weergegeven woorden in
aanwezigheid van vertegenwoordigers uit
luchtvaartkringen we merkten o.a.
de chef Luchtnachtstaf, generaal I. A.
Aler op pers, radio en film.
De heer Plesman liet zich eveneens
onomwonden uit over de financiële po
sitie van zijn bedrijf. Ook al is onlangs
de helft van de schuld aan de Staat
voldaan, zo zei dr. Plesman, uit de fi
nanciële zorgen is de K. L. M. nog lang
niet. „We willen alles nog beter en nog
sneller hebben, maar we moeten dit
kunnen financieren", aldus de heer
Plesman.
„Onze omzet is nu 265 millioen
gulden. In 1954 komen we zeker
over de 300 millioen", aldus de pre
sident-directeur, die als vergelij
king de 180.000 gulden noemde,
waarom de K. L. M. 33 jaar geleden
draaide.
Het overige deel van de uitvoerige
toespraak werd in beslag genomen door
de nadere beschouwing van de veran
deringen, die de groei van de K. L. M.
voor het vliegend personeel heeft mee
gebracht en nog zal meebrengen. De
heer Plesman noemde de eisen, die aan
een gezagvoerder worden gesteld, „steeds
stijgende". Tot commodore J. J. Mol en
gezagvoerder G. J. van Messel, die bei
den een gouden plak in ontvangst hon
den nemen, betoogde de grijze bestier
der van onze nationale luchtvaartmaat
schappij, dat de kilometers aan het de
valueren waren, maar de vlieguren in
belangrijkheid stegen. „Vlieguren ziin
denkuren en zorguren", aldus dr. Ples
man, die hierna overging tot uitreiking
van de 75 gistermiddag te verdelen
medailles. We mogen het bewonderens
waardige feit constateren, dat de heer
Plesman bij elk van de gedecoreerden,
onder wie zich ook de „Snip-vliegers
Hondong en Van Balkom bevonden,
een persoonlijk woord wist te vinden.
Namens de gemedailleerde schare sprak
commodore J. J. Mol een van erkente
lijkheid overlopend dankwoord, waarin
hij op de atoomvliegtuigen terug kwam
en hoopte bij die technische vooruit
gang nog eens een „platina medaille"
te bemachtigen.
Advertentie
Hade iron
sun-kissed" tobacco»
De Bisschop van Luik, Mgr. Kerkhofs,
heeft Zondag j.L in een Herderlijk
Schrijven opnieuw een beroep gedaan
op zijn diocesanen in verband met het
werk der Oostpriesterhulp. In zijn Brief
stelt hij voor een Capucijnen-kiopster en
-kerk te laten bouwen in Bebra in het
bisdom Fulda. van waaruit dan de kloos
terlingen de diaspora in kunnen trekken
om hun apostolische arbeid te verrich-
ten temidden der 5 a 6 millioen ont
heemde katholieken in West-Duitsland.
Mgr. Kerkhofs citeert in zijn schrijven
prof. Arnold Tübingen's werk „De Ka
tholieke Kerk in Duitsland" met de
woorden: De verjaagden uit het Oosten
zullen beslissen over het lot en de toe
komst van de Christenheid in Duits
land, ja zelfs van het gehele Westen.
Het zal de eerste keer zijn, dat een
heel Bisdom zich eensgezind inspant om
deze ontzaglijke nood te lenigen.
Volgens gegevens van het Centraal
Bureau voor de Statistiek v> erden in
Augustus j.l. 4.591 woningen opgele
verd. Hierin zijn begrepen 157 duplex-
woningen, zodat in die maand door
nieuwbouw in totaal voor 4.74S gezin
nen nieuwe woonruimte beschikbaar is
gekomen.
In de eerste acht maanden van 1952
werden 33.686 woningen voltooid, waar
van 1.263 als duplexwoningen werden
gebouwd, zodat in die periode voor
34.949 gezinnen woonruimte beschik
baar kwam. Sedert de bevrijding zijn,
gerekend tot eind Augustus 1952.
230.059 nieuwe woningen gebouwd,
waarvan 12.295 düplex-woningen, zodat
voor 242.354 gezinnen nieuwe woon
ruimte werd gesticht.
De vakgroep „Groothandel in eieren"
wijst er op, dat de huidige hoge eier-
prijzen een gevolg zijn van een nor
maal seizoenverschijnsel. Een groot
deel van de pluimveestapel wordt om
deze tijd van het jaar verjongd, d.w.z.
de oude hennen worden door jonge
vervangen. Dit heeft ten gevolge dat
het aanbod van-grote eieren belangrijk
terugloopt en de prijzen stijgen. Daar
tegenover staat een op het ogenblik be
langrijke aanvoer van jonge heneieren
(klasse 5, 6 of 7). Deze eieren zijn van
prima kwaliteit en komen door het ge
ringere gewicht op een aanzienlijk la
gere prijs per stuk.
Het aantal MTS-ers, dat gebruik heeft
gemaakt van de mogelijkheid de col
leges aan de T. H. te volgen, varieert
tussen de dertig en de veertig. Thans
wordt nagegaan in hoever hun ontwik
keling aansluit bij het onderwijs aan
de T. H.
Sir Hugh Robertson, die het wereld
beroemde koor Orpheus oprichtte en
leidde, is gisteravond te Glasgow op
78-jarige leeftijd overleden.
Advertentie
door rheumatiek, spit, ischias, hoofd- en ze
nuwpijnen is onnodig. Togal bevrijdt U snel
en afdoende van die pijnen. Togal baat
waar andere middelen falen. Togal zuivert
de nieren, is onschadelijk voor hart en maag.
Bij apoth. en drog. 0.95, 2.40, 8.38.
Nu moet u na mijn stuk
je van gisteren niet den
ken dat die Engelsen zo'n
bar onvriendelijk volk
zijn. Integendeel. Reeds
in de boottrein, die mij
in het grauwe ochtendglo
ren van Harwich naar
Londen vervoerde, werd
ik opgezogen in die uit
voerige hoffelijkheid, die typisch Brits
schijnt te zijn. Ik doel nu op de voor
treffelijke obers, die mij in de restaura
tie-wagen hun folkloristisch „break-
tast" voorschotelden. Nog nimmer heb
ik door zoveel zonnige vriendelijkheid
omringd ontbeten. Liet ik een vork val
len dan kwam een der witjassen haas
tig toegesneld om mij te verzekeren dat
het zijn schuld was en de ..please sir's"
en de „excuse me's" waren eenvoudig
niet van de lucht. Daar was een ober,
die met grote behendigheid een stukje
worst op mijn bord mikte, hij werd
terstond gevolgd door een collega die
er met sierlijk gebaar een plakje ham
aan toevoegde en daar was er tenslotte
ook nog één voor de roereieren. Later
heb ik begrepen dat de Engelsen heel
hun rudimentair, culinair instinct in
hun ontbijt uitleven: maar daar vertel
ik u nog wel van. Nu, toen het „Break
fast" dan vast was gelopen in een kopje
aanstootgevende koffie, bracht de ober
mij de rekening, zo discreet alsof hij
het eigenlijk een pijnlijke overbodig
heid vond. „Er is geen haast bij. sir",
fluisterde hij mij met geloken ogen toe.
Maar betalen moest ik tenslotte natuur
lijk wél.
Toen raasde de trein plotseling langs
vele stations, vuile fabrieken, huizen
met gecompliceerde schoorstenen en
daken met televisie-antennes. Dat was
Londen.
De West-Duitse minister voor Ver
keer, dr. H. Chr. Seebohm, heeft gis
teren te Keulen medegedeeld, dat het
net der lijndiensten van de nieuwe
West-Duitse luchtvaartmaatschappij,
welke in het komende voorjaar met de
exploitatie zal beginnen, zich zal uit
strekken van New York en Rio de
Janeiro in het Westen tot Calcutta en
Bangkok in het Oosten.
Als eerste luchthavens, die door de
nieuwe Duitse verkeerstoestellen zullen
worden aangedaan, noemde dr. See
bohm, behalve de belangrijkste Euro
pese hoofdsteden, New York, Rio de
Janeiro, Buenos Aires, Cairo, Karatsji,
Calcutta. Bangkok en Teheran. Als vol
gende doelen voor de uitbreiding van
het luchtverkeersnet noemde hij de
lijnen naar Johannesburg en Kaapstad,
Indonesië en Tokio. De minister wees
er op, dat de nieuwe maatschappij
slechts zal worden uitgerust met het
modernste en beste materiaal.
Doordat de Commissie-Internationaal
Orgelconcours 1952 haar werkzaamhe
den heeft uitgebreid met het verstrek
ken van opdrachten aan een drietal Ne
derlandse componisten van naam voor
het schrijven van werken voor con
certorgel en orkest, is aan de bespelin
gen van het Oude Baaf-orgel er één
van het Cavaillé Coll-orgel der ge
meentelijke concertzaal toegevoegd.
Hierdoor worden de bezoekers van
de kerkorgel-concerten in staat gesteld
ook dit mooie romantische orgel en nog
wel in combinatie met orkest te beluis
teren. Deze combinatie maakt die be
speling aantrekkelijker. Louter orgel
spel schijnt men ter wille van de sfeer
liever in een kerk te horen, daarente
gen vereist een werk voor orgel en or
kest juist de entourage van een con
certzaal.
Daarnevens bieden die nieuwe werken
nog een belangrijk voordeel, namelijk
de uitbreiding van het zeer beknopte
repertoire voor deze combinatie van in
strumenten. Handel schreef wel orgel
concerten met klein bezet orkest, maar
men verlangt thans ook werken te ho
ren voor het in de romantische tijd ont
stane orgel met een hedendaags, voltal
lig orkest.
Van de drie werken werden thans
twee, die van Henk Badings en dr. An-
thon van der Horst, uitgevoerd door Al-
bert de Klerk en de HOV. Al moester.
deze werken qua vorm, bezetting en
duur aan bepaalde voorwaarden vol
doen. toch verschillen ze wat schrijf
wijze en bovenal wat het innerlijk ele
ment aangaat. Dit laat zich gemakke
lijk verklaren. Dr. v. d. Horst is zelf
organist, een goed contrapuntist en
componist in het bijzonder van orgel
werken, Badings daarentegen is boven
al componist van orkestwerken.
Badings' werk is vooral als een sym-
phonisch geheel gedacht. We kennen
reeds door andere werken zijn rijk en
fraai kleurenpalet, korte en krachtige
opbouw en veelal treffende contrasten.
Hiermede willen we niet beweren dat
de orgelpartij secundair is. Geenszins.
Meermalen treedt deze op de voorgrond,
soms solistisch of in goed getroffen wis
selwerking met het orkest. De eind
indruk blijft echter toch een kleurrijk
symphonisch werk met een belangrijke
orgelpartij ter uitbreiding en verrijking
van orkestapparaat, inclusief het slag
werk. Een werk, dat de aandacht trekt,
niet het minst door zijn grote kleur
schakering.
Hoort men in Badings' werk nogal
eens zijn illustre voorgangers (geen be
zwaar), het werk van dr. v. d. Horst
draagt meer een eigen stempel. Dit nog
niet zozeer door zijn knappe contrapun-
tische schrijfwijze fugato I in het
tweede deel! strenge vormen, goed
berekende themabehandeling en het
Advertentie
Uw winkelier heeft ze
in allerlei formaat!
zuivere orgelkarakter van de solopartij,
dan wel door het voornaam cachet van
zijn iriuziek. Dit zelfs in de geestig ge
schreven Finale en Allegretto capriccio-
so. Uit deze muziek spreken intelligen
tie en een grote beheersing. Wat het
innerlijk element betreft, bepaald ge
boeid zijn we door het middendeel met
zijn Adagio's.
In beide werken kwam de orkestpar
tij op uitstekende wijze tot haar recht.
Strijk en koper blonken uit. De diri
gent heeft zich van zijn omvangniKi»
taak (twee nieuwe werken binnen en
kele weken) lofwaardig gekweten. Dat
deze werken eens spoedig op de HOV-
concerten herhaald worden!
De solist Albert de Klerk heeft op
nieuw door deze beide werken zijn gro
te gaven als organist op ondubbelzin
nige wijze getoond. Niet ten on reen te
wees wethouder Geluk in ziin slotwoord
op het voorrecht dat Haarlem in deze
organist bezit! Twee nieuwe, zeer veel
eisende werken op één concert te ver
tolken is wellicht een unicum in de mu
ziekwereld!
De componisten bleken verrukt te
zijn over directie en spel van solist en
orkest. Zij betuigden allen hun dank.
Het auditorium bracht hulde aan com
ponist en uitvoerenden. Een teken, dat
dit genre muziek voldoening schenkt.
Het concert werd door de HOV ge-
ooend met een goede vertolking van
Bach's twee Suite. Het strijkorkest glo
rieerde hiermede! OL. KÓÓP
door ANTONIA WHITE
Vertaald
door
J. W. HOFSTRA
27
Alle delen van zijn huid die voort
durend blootgesteld werden aan zon
en wind hadden de kleur van nieu
we baksteen gekregen; het was net
alsof hij voortdurend hevig bloosde van
de wortels van zijn gele vlasharen tot zijn
boordje toe. Vaak dachten de mensen
dat hij daarom Blaze heette, maar hei-
was zijn werkelijke naam. Zijn moeder
was van Franse origine en had hem
naar zijn grootvader, Blaise Meunier,
genoemd, maar omdat ze geen Frans
kende en de naam nooit geschreven had
gezien, schreef ze Blaze en sprak het
ook zo uit. Als hij op het veld werkte,
mef zijn mouwen opgerold over zijn
prachtige stevige armen, dan bood hij
het verfrissende beeld van iemand die
uitstekend in zijn omgeving past; maar
nu met dat nauwe zwarte pak aan,
waarvan de mouwen elk ogenblik naai
boven kropen, zodat zün zware rode
polsen en handen nog eens extra dui
delijk te zien kwamen en met zijn ha
ren glad geplakt bovenop zijn rode kop,
bood hij een beeld van zielige ellende.
Aan iedere kant van Clara zat een
van zijn vele oudere zusters. Twee on
miskenbaar knappe meisjes niettegen
staande hun saaie zwarte jurken en
werkhanden.
Clara was van alle kanten beschermd
door de Hoadley's en trachtte zich niets
aan te trekken van het gesprek dat aan
de andere zijde van de tafel gaande
was. Zij zag Horace Batchelor en zijn
aanhang zo weinig dat ze tot op de
huidige dag niet beseft had wat een
verschrikkelijke mensen het waren. Ze
verging van schaamte als Horace zijn
mond maar open deec. Voor het eerst
van haar leven kon ze iets voelen voor
haar moeders snobisme en ze putte zelfs
kracht uit het familiewapen van de
Maule's. Het kwam echter nooit in haar
noofd op om critiek uit te oefenen op
de Hoaaley's; die hoorden bij de ver
rukkelijke zomervacanties, waarin je
Londen en Mount Hilary totaal kon
vergeten. Sinds haar vierde jaar kende
ze Throcking al; het rondscharrelen bij
de koestallen en op de velden met
„Oom" John, het meehelpen met het
voederen van de kalveren en de kip
pen, het rondduikelen in het hooi in de
schuren en de ritjes op de ruggen van
de grote rustige paarden, dit alles be
hoorde tot haar gelukkigste herinnerin
gen. Binnenshuis verviel John Hoadley
altijd in stilzwijgen, maar op het veld
en in de stallen gaf hij op al Clara's
vragen een heel precies antwoord. Hij
legde haar het verschil uit tussen
Shorthorns en Herefords en Friezen en
wees haar op de kwaliteiten van de
verschillende rassen onder het pluim
vee. Soms vergat hij helemaal dat zij
nog maar een kind was en wees haai
er op dat ze vooral nooit een Jersey
stier moest kopen en nooit een goed
stuk weiland omploegen. Clara knikte
dan ernstig en kauwde verder op een
grassprietje. Ze gevoelde zich meer ge
vleid wanneer John Hoadley zei: „Ik
geloof dat je heel wat van het boeren-
drijf afweet, Clara", dan wanneer haar
móeder een beetje geërgerd haar „goe
de hersens" prees. Op Throcking was
ze een heel ander mens. Haar vader er
moeder zouden haar daar niet herkend
hebben. Ze verbeeldde zich soms dat ze
altijd zo natuurlijk en ongecompliceerd
zou willen zijn als ze zich daar voelde.
Terwijl ze naar de gezichten van Horace
en tante Louie en Sidney Gould keek.
voelde ze een golf van genegenheid
voor de Hoadley's over zich heen gaan
Blaze mocht er dan in zijn krappe Zon
dagse pak een beetje gek uitzien; hii
was nooit ongemanierd. Ze bedacht wat
een in-goede jongen hij was; zo harte
lijk en oprecht. Zelfs toen hij nog maat
een jongen was had hij nooit geschol
den of opgeschept. Het was heus geen
papkindje. Hij was de sterkste van alle
mannen op de boerderij en als hii met
zijn langzame zachte stem een opdrachi
gaf, holde iedereen voor hem Hij stond
voor zijn werk en hield er van; hij wil
de eenvoudig niets anders zijn dan een
goede boer. Clara had altijd van Blaze
gehouden, al dacht ze nauwelijks aan
hem als ze niet op Throcking of Pa
get's Fold was. Ze keek in zijn richtinv
en glimlachte tevreden dat ze hem kon
waarderen. Hij had zijn blik op haar
gericht maar hij glimlachte niet te
rug. Hij was zo rood van zichzelf, dat
je niet kon uitmaken of hij bloosde,
maar toch had ze een idee dat hij zich
niet op zijn gemak voelde. Dat bracht
haar ook in de war en ze keek langs
hem heen in de verweerde groenach
tige spiegel van het dressoir. Ze voelde
zich een ogenblik onzeker. Gedurende
de gehele maaitijd had ze zich als van
zelfsprekend als het enige kind tussen
volwassenen gevoeld en met een schok
realiseerde ze zich dat haar spiegel
beeld niets kinderlijks had. Zou het al
leen maar in de fluwelen jurk zitten
dat ze er minstens twee jaar ouder uit
zag en zo geheel anders dan anders?
Zelfs in die slechte spiegel die alle kleu
ren hun frisheid ontnam, behield haar
haar zijn glans en stak haar huid bijzon
der effectvol af tegen het zwart.
Ze zei een beetje gepikeerd tegen
Blaze; „Waarom zit je me aan te staren
alsof je me niet herkent?" Ze wilde
een schakel leggen 'usser die opvallen
de verschijning in de spiegel en de Cla
ra. die Blaze zo goed kende, een smoe
zelig kind in een verfomfaaide linnen
jurk met een glimmende neus en knieën
val «chrammcn.
Blaze hield zijn ogen neergeslagen.
„Herkennen ioe ik je wel. Cara."
zei hij met een Sussex accent. „Alleen,
hoe zal ik het zeggen, je bent veel gro
ter geworden sedert de vorige zomer.
„Je bent een dame geworden."
„Ik ben helemaal niet veranderd,"
pleitte ze, half oprecht. ..Hè, oom John?
Iedereen maakt een oudere indruk in
het zwart."
De oude man nam haar eens op zijn
gemak op.
„Het doet me verdriet je in het zwart
te moeten zien. kind. Maar Blaze heeft
gelijk. Je bent geen klein meisje meer."
Plotseling wilde ze niets meer met
dat schepsel in de spiegel te maken
hebben.
„Maar daarom ben ik nog niet veran
derd. Ik weet wel dat ik ouder ge
worden ben. maar ik houd nog steeds
van al dezelfde dingen."
„Nou Clara." gekscheerde Violet. „Ik
zou wel eens willen zien wat je deed
als Blaze je in de kruiwagen ging rond
rijden zoals vroeger!"
Clara zuchtte.
,Ik geloof ook niet dat dat nog zou
gaan Is het nog goed gegaan met het
kalf van Heather. oom John? En heeft
de eigenaar nog een nieuw hek laten
maken tussen Sweetacre en de Bottom?"
(Wordt vervolgd).
