Lentefeesten vervangen het carnaval
Verregaand symbolisch huwelijk in Sittard
,Duurzame vrede alleen
in God mo
Postzak vol gelukwensen voor
S. W. Numann
Scheepsbrand in Harwich
Moord-
in de lift
f.
HUISIIN
HAARD
Jonge mensen dragen een grote
verantwoordelijkheid
Een Prins Carnaval komt in
Nijmegen uit de lucht vallen
Zilveren jubileum
bij Philips
Berging Carthage
weer mislukt
B
MAANDAG 20 APRIL 1953
PAGINA 3
Duitsers in Franse-
re volutie-pakj es
G.P.N.-lid geroyeerd
PRINS BERNHARD OP JEUGDAPPèL:
iyterZ..
Sfeer, comfort en
gezelligheid
WETERINGSCHANS 165.
Amsterdam
Tel. 31045
Bond tot het redden van
drenkelingen bijeen
Deense passagiersboot
uitgebrand
door NCAIO MARSH
Herstel der Hiërarchie
Mgr. J. Huibers draagt
pontificale Mis op
Benoeming in bisdom
Haarlem
Mgr. J. Groen overleden
te Soerabaya
Apostolisch Vicaris van
Bandjermasin
In Sittard schaarden de bruiloftsgasten zich op de Grote Markt aan de koffiemaaltijd.
(Van onze speciale verslaggever)
f'&iburgers hebben aan een kleine aanleiding genoeg om in feestvreugde los te
feken, dat is algemeen bekend. En als er zich niet zo gauw iets voordoet dat
'erenswaardig is, dan zijn zij bijzonder voortvarend in het creëren van een
■.titel". Hollanders vieren feest bij wijze van ontspanning, Limburgers echter doen
uit overtuiging. Het kan u dus niet verbazen, dat het hun tot in hun diepste
*.ezei» heeft getroffen, dat het Carnaval dit jaar niet door kon gaan; en even-
/lIn dat zij dienovereenkomstig de eerste de beste gelegenheid om de geleden.
ctlade ook in mercantiel opzicht in te halen hebben aangegrepen. Met name
as dit het geval in de twee, zeer op het Carnaval afgestemde stadjes als Sittard
n Kerkrade zijn. Men had er de lente bijgehaald om een grond aan de feesteiyk-
e"ien te geven en dat was, voorzover dit jaargetijde in Zuid-Limburg niet altijd
en oprecht feest is, een zeer joyeuze gedachte. In Sittard had men bovendien met
®eU voor de hand liggend, maar daarom niet minder waardeerbaar gevoel voor
Poëzie, het voorjaar aan de liefde gekoppeld in die zin, dat men er een „symbo-
'sche" huwelijkssluiting tussen twee in het plaatselijk-folkloristische populaire
Iguren, Nol en Jeideldie, aan had verbonden. In Kerkrade had men eenvoudig
"drie dol daag" geprojecteerd.
Feesten betekent in Limburg meest-
9°k: zich verkleden. En dat men de
rmloft van Nol en Jeideldie had getrans
poneerd in de zeventiger jaren had dan
uok een diepere zin. Zulks bood de
?estelingen namelijk de gelegenheid
te hullen in de ietwat wijdlopige.
Jnaar niettemin zeer fraaie costuums uit
"le tijd. En zo zag men dan het bruids
paar jn een ouderwetse brik op cfe
markt arriveren; „zij", in een weelderig
2^',an gewaad van (echte!) moiré kant,
tea'' in een zwart Pak me* nauwslui-
Wph Pantalon en hoge hoed. En de
Puerzijdse familie had zich navenant
LiSï§.dost- Maar het zou geen waarlijk
rl '"s feest zijn geweest als de kol-
bruid^stnontbroken- Men zag dus in de
oruiasstoet een neger en negerinnetje
De journalist de heer B. Riezouw is door
het district Amsterdam der communistische
Partij als lid van de partij geroyeerd. In een
hiotie der afdeling „over het voor de partij
schadelijk optreden van de heer Riezouw"
wordt o.a. gezegd: „Zij veroordeelt ten
in v!r?ste' da' hij tezamen met B. Polak en
te .Hhlrcim deelnar.i aan een bespreking
din "Uize van J. Romein, waar onder lei-
ng van L. v. d. Land en van 't Reve ge
boogd werd een vijandige verklaring tegen
1 S°wjet-Unie en de volksdemocratische
"den te doen aannemen."
meelopen, die blijkens het opschrift op
een bordje bloemen van de (bepaald
niet 19de eeuwse) Mau Mau hadden
meegebracht.
De „wettelijke" huwelijkssluiting is
er ten aanzien van heel Sittard op het
bordes van het raadhuis door burge
meester Coenders zelf verricht. En zij
was inderdaad een verregaand symboli
sche, want de magistraat bepaalde er
zich toe de toestemming van de weder
zijdse ouders te vragen en de bruid na
mens de gemeente een ferme bos bloe
men aan te bieden, maar het ja-woord
van de gelieven zelf zag hij totaal over
het hoofd. Wat niet wegneemt dat de
Marottekapel met grote geestdrift het
befaamde bruidskoor uit Richard Wag
ner's „Lohengrin" ten gehore bracht; en
het bruiloftsfeest leed ook in het geheel
niet onder de incomplete formulering
van de burgemeester. Dat werd in de
open lucht, en gelukkig zeer lentelijke
lucht midden op de markt gevierd.
Nauw aan het bruidspaar geliëerden
mochten met Nol en Jeideldie en de
burgemeester en zijn echtgenote aan
een speciaal op een podium aangerichte
dis aanzitten en voor de andere eregas
ten had men de tafel gedekt op het
marktplein. Daar werd naar goed Lim
burgse zede bier geschonken en vla ge
geten en het duurde nog geen vijf mi
nuten of het hele gezelschap zat op de
muziek van beurtelings de Marotteka
pel en de harmonie „Sint Jozef" te
..schoenkelen", een bezigheid die men
bij ons ir. Amsterdam „deinen" pleegt
te noemen. En toen schocnkelde in een
minimum van tijd heel Sittard. Burge
meester Coenders maakte zijn formalis-
(Van onze verslaggever)
W^onfJe mensen, jullie draagt een grote
*°o ~jtw,00rdelijkheid. Wat jullie zijn,
eisp bepaald door jullie reacties op de
sPr u Van het Woorci van God." Zo
in Prins Bernhard Zaterdagmiddag
Am f aula van het ^Tropeninstituut te
thi ,fdam op het Jeugdappèl van de
Chr. Vredesbeweging.
tv
ftienlnJ Bernhard betoogde dat ieder
pot de vrede wil, zelfs de ergste des-
V(,rfa de wreedste onderdrukkers. Ze
Vi-p^'P^n er echter een eis aan: dat do-
zij^ 'die zij willen, hun vrede moet
getl' willen vrede als zij gelijk krij-
V/e '0 k een vredeswil bergt een nieu
wen ur;°S in zich. Vrede moet dan ook.
de vra fundament hebben, het moet
ieder pvf .zÜn> die Christus wil. Voor
een ponsten is de strijd voor de vrede
Christ3 van gehoorzaamheid, n.l. aan
Veriar]Us' Vredeswil. Zulk een vredes-
Ven wSeiJ kent geen egoïstische motie-
Vretj6 ant het gaat niet meer om ónze
Zo ka maar om de vrede van Christus,
baseerd GGn duurzame vrede slechts ge-
der ziin en blijven op de overgave
ideaaj 12nsen aan een boventijdelijk
derwo're0en Vjdelijk ideaal is immers on-
Dla^en aan omstandigheden van tijd
dtiurr-o een boventijdelijk alleen kan
^oord 111 zün. Dat boventijdelijke is het
?ehoor73L,God'. de God van de Vrede.
vtede aam ziJn aan God betekent
u6eh oriBt'rnhard herinnerde aan het-
eeft pr ?s een Nederlands minister
^huner dat het zo verschrikkelijk
Ü6tl Vo]t'S „dat waarachtige eenheid m
®n biin„ tussen verschillende volke-
®atieve Jd tot stand komt door ne-
agfessie 00rzaken, zoals verzet tegen
feh \»aL?ngs' voor de oorlog, strijd te-
ii'd geG:sn?od- In feite moet die een
maal j yest worden op een positief
v® striid kan geen ander zijn dan
,'Jk op °°r de vestiging van het Gods-
pe dUUrarde' de enige waarborg voor
l'nhard vrede, zo besloot Prins
!!°°hli?kiiohadden verscheidene per-
?°Wel d®n uit Protestantse kringen
r?nd cesn„'i land als in het buiten-
t 6 inleid n over het vredesideaal.
w'dam n"' ™r' J- Hollander uit Rot-
Ilheim;r,Gmde de oproep van Prinses
r?hleidin I)a de Nationale Ramp de
v. Cl M°; dit jeugdappèl. Prof. dr.
d; °°f allo i verzocht haar jeugdig
ë6n. die dingen te gaan vervaar-
kocht kunnen worden op
een in de a.s. herfst te Amsterdam te
houden expositie van interkerkelijk
oecumenisch werk. Dr. G. Kurz uit Bern
schetste de arbeid onder .de vluchtelin
gen in West-Duitsland en was dankbaar
gestemd jegens de Nederlandse scholen,
die Kerstpakketten aan deze vluchtelin
gen hebben gezonden. Dr. H. Turkstra
uit Hilversum meende dat de school
jeugd niet enkel de oorlogen moet le
ren maar ook vredesoproepen zoals van
Koningin Juliana en Prinses Wilhel-
mina.
tische fout geheel goed door heel infor
meel met Jeideldie een walsje te ma
ken en de jongelui van de Mau Mau
ontpopten zich als niet te miskennen
Sittardenaren. die niet alleen het
bruidspaar uitnodigden om zijn huwe
lijksreis in Afrika te plannen, aange
zien in dat werelddeel „de kokosnoten
net in volle bloei stonden", maar die
ook nog in zeer herkenbaar Sittards
dialect de pas getrouwden toezongen.
In Kerkrade mint men de dolheid.
Vooral de dolheid-met-een-aanloopje.
De drei dol daag had men er dan ook al
door drie dolle avonden op kleiner schaal
vooraf laten gaan om de stemming gron
dig voor te bereiden. Maar de pret brak
eerst goed door tijdens en vooral na de
optocht, die Zondagmiddag door het
stadje en door alle belendende dorpen
trok, urenlang. Zij was als „internatio
nale optocht" geafficheerd, want in
Kerkrade houdt men, in het bijzonder
na het doorslaaand succes van het mu
ziekfeest in 1951, van internationaal. Het
buitenlands element in deze pseudo
Carnavalsstoet bestond overigens uit de
deelname van groepen uit het lang
zamerhand weer bevriende Duitsland
van vlak over de grens; dames en he
ren die zich merkwaardigerwijs voor
een deel in Franse Revolutiepakjes had
den gehuld. Voor een ander deel liepen
zij ernstig in de pas en bliezen op
schitterende instrumenten. Min of meer
buitenlands deed ook een groep Frie
zen aan, die zich in vol folkloristisch
ornaat bij het stoetje hadden aangeslo
ten. De opgetogenheid van de Kerkra
denaren daarover deed vermoeden dat
de uitersten elkaar soms werkelijk ra
ken.
En voor de rest was het inderdaad
allemaal dolheid. Een meisje dat een
persfotograaf, beslist niet tot diens on-
genoegen, met 'n kus overviel en stoere
mannen die aan de toeschouwer
langs de weg met grote gulheid flesjes
bier uitreikten. Daar waren gekerkerde
haremdames en heren, die met een in
een kooi vervatte kanariepiet liepen te
springen; daar waren zigeuners en ban
dieten met bijzonder ongunstige ui ter
lijken; en daar waren Pierrots en Pier
rettes en lieden van wie niemand kon
vaststellen, wat ze moesten beduiden,
maar die zeker niet gemist konden
worden. Al deze Carnavalsgekken ver
spreidden zich toen de optocht uitge
trokken was over de stad en op het
moment dat wij dit schrijven duurt de
dolheid nog steeds voort. Bevoegde
Kerkeradenaren hebben ons verzekerd
dat dit nog geen echt Carnaval was.
Maar er is maar iets voor nodig gelo
ven wij of het feest slaat over naar een
andere onechtheid, die van een echte
echtheid nauwelijks meer te onderschei
den valt.
Gedrongen tussen het feestelijk bloe-
semende land van Betuwe en Noord-
Limburg is op de Zondag van gisteren
uit een hei-blauwe hemel de jolijt in
hoogst eigen persoon op Nijmegen neer
gedaald. Prins Nico I kwam op deze
stralende Aprilmiddag met een heli
copter van de Sabena wolken van stof
doen opwaaien nabij de machtige Waal
overspanning. Een stofwolk, die de tien
duizenden die het landelijke terrein aan
de Batavierenweg omzoomden even alle
gezicht ontnam. Maar vlak daarop stap
te de Belgische kapitein-vlieger Téme-
rie uit zijn helicopter om de Prins be
hulpzaam te zijn voet op eigen bodem
te zetten. Het kwam deze middag voor
Nijmegen allemaal uit de lucht vallen.
Duizenden pamfletten waren al eerder
op de Waalstad neergedaald met een
overzicht van de grootse optocht, die
later in de middag door de straten trok.
En na de aankomst van de Prins scheer
de er al weer een ander vliegtuig over
de hoofden van de tienduizenden feest
gangers om bloembouquetten en conter-
feitsels van Z.K.H. Prins Nico I over
hun hoofden uit te strooien.
In een toespraak richtte de Prins zich
tot kapitein Trémerie, de Belgische he-
licopter-piloot-, die tijdens de waters
nood als een van de eersten met zijn
hefschroefvliegtuig boven het ramp
gebied verscheen en aan een honderd
tal landgenoten redding bracht. Woor
den van warme hulde sprak de Prins
aan het adres van deze goedmoedige
Vlaming, die zichtbaar ontroerd was
door de luidruchtige hulde, hem door
tienduizenden toeschouwers lang en
ovationeel gebracht. Het eremetaal
van Prins en „De Blauwe Schuit"
sierde de borst van kapitein Trémerie,
toen hij even later met een persoonlijk
geschenk van de Nijmeegse burgerij bo
ven een oceaan van wuivende handen
met een ererondje in de richting van de
Zuidergrens verdween.
Prins Nico bracht een verrassing voor
Nijmegen mee in de vorm van een heus
pierement. Dit orgel, een geschenk van
„De Blauwe Schuit", zal in de toekomst
dagelijks de Nijmeegse straten opfleuren.
De klanken zullen de financiële zorgen
van het z.g. Labre-Huis (een tehuis voor
daklozen van alle gezindten) helpen ver
lichten. Na de unieke landing van de
Prins trok er door de straten van het
roemruchte Novio Magum een lange en
bonte stoet van zotte uitgelatenheid.
Machtige praalwagens, afgewisseld door
vrolijke en uitgelaten carnavalistische
groepen, trokken in een lang uitgerekt
feestlint door de stad. De stoet was zo
lang, dat op vele punten kop en staart
van de stoet elkaar passeerden.
Het was maar kort nacht in Nijme
gen. De reinigingsdienst had maar nau
welijks tijd om de tonnen serpentines,
confetti, vermorzel
de ulevellen en
bloemen bijeen te
vegen toen de Prins
op deze morgen al
weer met zijn ge
volg in touw was.
Een feestelijke vee
markt kreeg een
bijzonder feestelijk
cachet door een
prinselijk bezoek.
Later op deze och
tend werden Prins
en Raad van Elf in
een bijzondere zit
ting van de Nij
meegse raad ontvan
gen. En vanmiddag,
dansten op de histo
rische Grote Markt
van Nijmegen hon
derden boeren en
boerinnen een vro
lijke openlucht-boe
renbruiloft tot een
goed einde. Schalen
met broodjes en li
ters koffie verdwe
nen in de grage ma
gen van de brui-
loftsgangers. Deze
avond vindt de
Lentejolijt zijn hoog
tepunt in het Blau
we Schuitbal.
Waarmee dan te
vens een einde komt
aan deze uitbundi
ge begroeting van
de Lente, waarmee
Nijmegen het afge
laste carnavalsfeest
op een grandioze
wijze heeft trachten
te vergeten.
Advertentie
r w V- •<-
V-
zijn de kenmerken van de
ideale woning. Een woning
werkelijk goed inrichten is een
kunst, die veel ervaring vereist.
Het kopen van meubelen
moet daarom met overleg
geschieden en het advies van
deskundigen kan daarbij van
onschatbare waarde zijn.
Bij „Huis en Haard", de
specialisten voor comfort en
gezelligheid, is de verzorging
van Uw interieur in goede
handen,
INTERIEURVERZORGING
(Van onze Haagse redactie)
Veel is er niet veranderd in de situa
tie van het Franse schip „Carthage."
Het schip ligt nog .net zo muurvast in
het zand geklemd als enkele weken ge
leden. De hardnekkige pogingen van een
Rotterdamse bergingsmaatschappij, die
de afgelopen week alles in het werk
heeft gesteld om het schip vlot te krij
gen, zijn niet mogen gelukken. Het eni
ge dat is bereikt is een kleine verande
ring in de positie van de „Carthage", die
nu bijna dertig meter dichter bij de zee
is komen te liggen. Maar dit is dan ook
het enige positieve resultaat van een
week hard werken.
De bergingsmaatschappij is echter van
oordeel dat het mogelijk is het schip
weer vlot te krijgen. Voorlopig zal ech
ter tot Mei moeten worden gewacht voor
men wederom een poging kan wagen,
omdat het water tot in het begin van
deze maand te laag is om met redelijke
kans op succes aan een berging te wer
ken. Is deze berging dus al een probleem,
dat de kapitein van de „Carthage" uit
de slaap houdt, het beslag dat op zijn
schip is gelegd zal er ook niet bepaald
toe bijdragen zijn zorgen te verlichten.
Zoals bekend heeft een Belgische
scheepswerf nog altijd een vordering op
de rederij van de „Carthage." Zolang de
ze schuld niet is betaald blijft het be
slag op de „Carthage" gehandhaafd. Zeer
waarschijnlijk zal het schip als het de
volgende maand geborgen is naar Rot
terdam worden gesleept, om daar een
nieuwe wachttijd te beginnen.
(Van onze Brabantse redactie)
„Ik ben hier vijf en twintig jaar een
gelukkig mens geweest", zo getuigde
Zaterdag de heer S. W. Numann, Gene
ral Advertising Director van Philips te
Eindhoven, in zijn dankwoord na de
huldiging, welke hem ter gelegenheid
van zijn zilveren jubileum was bereid.
Met groot enthousiasme sprak de jubi
laris over de vreugde, die zijn werk
hem gegeven heeft. Een groot voorrecht
en een groot avontuur noemde spr. het
te mogen meebouwen aan een zo dy
namisch bedrijf, waar men in staat is
zijn ideeën te realiseren. Spr. bracht
hulde aan de fabrikanten en de re-
searchmensen, die er in geslaagd zijn
het Philipsproduct tot een kwaliteits
product te maken. „Wij hebben daar
alleen over mogen vertellens" zo zei
spreker.
Dat de manier, waarop de heer Nu
mann verteld heeft en anderen heeft
laten vertellen, zonder meer voortreffe
lijk is geweest, bleek wel uit de woor
den van al degenen, die hem bij deze
gelegenheid hun gelukwensen kwamen
aanbieden. Dat hij bovendien, al ver
tellend, er in geslaagd is over de hele
wereld vrienden te maken, kwam hier
eveneens duidelijk naar voren. Een post
zak vol gelukwensen uit alle delen van
de wereld werd de jubilaris tijdens deze
bijeenkomst overhandigd en een tafel
vol prachtige en originele geschenken
getuigde ervan dat menigeen het niet
bij woorden had willen laten.
Onder de vele geschenken, die de heer S. W. Numann ont
ving, bevond zich een Italiaanse fontein uit Venetië. De
heer en mevrouw Numann en de heer Hartong, directeur
van Philips, bezien het geschenk.
Zoveel gegadigden ook waren er ge
weest, die hem bij deze gelegenheid
wilden feliciteren, dat men een keuze
had moeten doen.
Allereerst sprak dan de heer O. Lou-
part, die als lid van de Raad van Be
stuur de heer Numann toesprak. Spr.
wilde niet ingaan op de algemeen er
kende vakbekwaamheid van de jubila
ris, maar prees vooral zijn persoonlijk
heid. „Een sterk bindend loyaal ele
ment", noemde spr. hem, die steeds
streeft naar een goede samenwerking
en levend contact, zowel met de hoogst
als met de laagst geplaatsten in het be
drijf. Spr. eindigde met de hoop uit te
spreken, dat men zich bij Philips nog
lang zou mogen verkwikken aan de
werkvreugde, de levensvreugde en de
vriendschap van de heer Numann.
Namens de buitenlandse Philips-or-
ganisaties sprak de heer De Jong, di
recteur van Philips in Spanje. Hij over
handigde de heer Numann een Andalu-
sische hoed, als een uiting van waar
dering voor de „heraldo", die deze is
in zaken- en mensenleven.
De heer H. Hartong. commercieel-di-
recteur van de hoofdindustriegroep ap
paraten, haalde vele herinneringen op.
Hij noemde de feesteling een versprei
der van hartelijkheid en vriendschap,
wiens aanwezigheid' werkt als een toni
cum. Een Venetiaanse fontein voor de
de tuin van de familie Numann bood
hij aan namens de Nederlandse organi
satie. Vermoedelijk de grootste verras
sing van de dag bracht de heer J. Dix
uit Heemstede, die een oorkonde voor
las, waarin stond vermeld, dat een
fraaie, vuurrode tulpsoort voortaan de
naam „Tulipanus Sies W. Numannus"
zal dragen. Omdat, zoals spr. zei, Sies
W. Numann nog pas in de knop stond.
kon hij de feeste
ling tijdens de hul
diging slechts eni
ge nog niet ontlo
ken exemplaren
overhandigen
Namens alle bui
tenlandse propa-
ganda-afdelingen
bood de heer A.
Nickmilder een por
tret van mevrouw
Numann, vervaar
digd door Doeve,
aan.
De heer W. Grol-
lenberg feliciteerde
namens de Neder
landse reclamewe
reld. De heer J.
Bakker namens de
gehele General Ad
vertising Division.
Een hartelijk dank
woord van de jubi
laris en een voor
deze gelegenheid
vervaardigd feest
lied besloten de
plechtigheid, waar
na zeer velen van
de gelegenheid ge -
bruik maakten om
de heer en me
vrouw Numann per
soonlijk geluk te
wensen.
De Koninklijke Nederlandse Bond tot
het redden van drenkelingen vergader
de Zaterdag te Utrecht in het gebouw
voor Kunsten en Wetenschappen onder
voorzitterschap van de heer J. P. Wey-
burg te Velsen. In zijn openingswoord
zei deze ten aanzien van de overstro
mingsramp, dat, als men meer had kun
nen zwemmen, het aantal doden onge
twijfeld geringer zou zijn geweest. Er
moeten meer zweminrichtingen komen.
De regering ziet in, dat de overheid
hier een taak heeft, maar ook het par
ticulier initiatief. De regering heeft
reeds contact te dezer zake gelegd tus
sen de Bond tot redden van drenkelin
gen en de zwembond. Het ministerie
van O. K. en W. en dat van Wederop
bouw zijn hierbij betrokken, wat naar
spr. meent hoopvol kan stemmen. De
secretaresse, mej. A. Clans, die reeds
25 jaar aan zwemmend redden doet,
ontving een armband. Mevr. Schmidt
uit Haarlem sprak daarop namens het
vlaggecomité. Zij bood een grote vlag
aan, die nodig is geworden doordat de
bond het praedicaat „Koninklijk" ver
wierf.
(Van een onzer verslaggevers)
HARWICH, Zondagavond
In de haven van Harwich aan Parke-
ston Quay is vanavond om ongeveer
half zeven een modern en zeer gerieflijk
Deens passagiersschip, dat 's middags om
half twee uit Esbjerg (Jutland) was ge
arriveerd, in brand gevlogen. Het was
de „Kronprins Frederik" van de maat
schappij Det Förende Dampskips-Sel-
6
„Beiden?" vroeg haar metgezel mede
lijdend.
„Ja. Bij een auto-ongeluk. Ik ga nu
bij die tante wonen."
„Ik kan alleen maar herhalen, dat ik
hoop, dat het een aardige tante zal zijn.'-
Roberta glimlachte tegen hem en
hoopte, hoewel hij vriendelijk was, dat
hij weg zou gaan. Een steward kwam
voorbij met een stapel brieven in zijn
hand.
„Dat is de post van de loodsboot", zei
haar metgezel.
Roberta wist niet of ze een brief ver
wachtte of niet. De steward gaf haar er
twee benevens een radio-telegram. Eerst
maakte ze het telegram open en even
later hoorde haar metgezel haar een
zwakke kreet uiten. Hij keek op van
zijn eigen brief. De donkere ogen van
Roberta glansden en haar gezichtje
scheen tot nieuw leven gekomen te zijn.
,„Goed nieuws?"
„O ja! Ja! Van'mijn beste vrienden. Ik
ga eerst bij hen logeren. Ze komen aan
de boot. Mijn tante is ziek of zoiets en
nu ga ik naar hen toe."
„Is dat goed nieuws?"
„Het is prachtig! Ik kende ze al in
Nieuw-Zeeland, ziet u, maar ik heb
ze nu in geen jaren gezien."
Roberta wenste niet langer, dat hij
maar zou weggaan. Ze was zo opgewon
den, dat ze toch met iemand over haar
geluk moest kunnen praten.
„Ik had ze geschreven, dat ik kwam,
maar dat was per luchtpost op de dag
dat ik vertrok." Ze keek naar haar brie
ven. „Deze is van Chariot."
Met bevende vingers maakte ze de
brief open. Het handschrift van Lady
Charles was als zijzelf: dun, elegant en
edelmoedig.
„Liefste Robin", las Roberta.
„We zijn allemaal zó opgewonden! Zo
dra je brief kwam heb ik je tante in
Kent opgebeld en gevraagd of je eerst
bij ons mocht komen. Ze zei, dat het
goed was, maar alleen voor één nacht,
wat erg schriel is, maar je moet maar
vlug terugkomen. Ze klonk verder nogal
aardig. Henry en Frid zullen aan de boot
zijn. We zijn zo blij, schat! We hebben
maar een heel klein hokje yoor je om
in te slapen, maar dat zul je wel niet
erg vinden. Veel liefs van ons allen.
Chariot."
Het telegram luidde: „Tante ziek mo
gen je dus een maand houden. Hoera
lieverd blij tante niet ernstig ziek dus
alles prachtig liefs Chariot."
De tweede brief was van Roberta's
tante:
„Liefste Roberta. Het spijt me zo vre
selijk en ik vind het zo erg, dat ik je
niet zal kunnen verwelkomen bij je aan
komst in het Lieve Oude Engeland,
maar ik lig helaas te bed met zo'n ver
schrikkelijke jicht, dat mijn dokter er
op staat, dat ik naar een speciale inrich
ting ga!! Ik zou hem beslist zijn zin niet
gegeven hebben als het niet was wegens
je vriendin Lady Charles Lamprey, die
me uit Londen opbelde, wat op zich al
een gebeurtenis was in mijn saaie leven
tje, om te vragen wanneer je aankwam
en toen ze van mijn dilemma hoorde,
onmiddellijk aanbood om je een maand
of langer te nemen. Eerst stelde ik maar
één nacht voor, maar ik weet dat je
lieve vader en moeder een zeer hoge
dunk van Lady Charles Lamprey had
den en daarom voel ik, dat ik nu hun
aanbod gerust mag aanvaarden. Deze
brief bereikt je hopelijk nog, terwijl je
nog aan boord bent. Het spijt me vrese
lijk, dat het allemaal zo gelopen is, maar
Eind goed Al goed, en ik ben bang, dat je
het leven in een dorpje in Kent wel heel
rustig zult vinden na de vrolijkheid en
het grote leven bij je Lonaense vrien
den!! Lieve, welkom in Engeland en ik
verheug me echt op onze ontmoeting.
Je toegenegen
Tante Hilda.
P.S. Ik heb een briefje aan Lady Char
les Lamprey geschreven. Tussen twee
haakjes, ik hoop dat dit de juiste wijze
van adresseren is. Of had ik moeten
schrijven Lady Imogen Lamprey? Ik
herinner me nog zoiets, dat ze van zich
zelf The Honourable, of was het Lady,
Imogen Ringle was. Ik hoop dat ik geen
faux pas begaan heb! Ik geloof dat haar
man de Lord Charles Lamprey is, die
tegelijk in Oxford was met je oom
George Alton, die later rector is in Lum-
pington Parva, maar ik denk niet, dat
hij zich dat nog zal herinneren. Tante H.
P.S. Bij nader inzien is hij nov veel
te jong! T. H.
Roberta grinnikte en lachte toen hard
op. Ze keek op en zag, dat haar mede
reiziger tegen haar glimlachte.
„Alles naar wens?" vroeg hij.
„Prachtig", zei Roberta.
II
Terwijl de afstand tussen het schip
en de kade steeds kleiner werd, ver
dween geleidelijk het gemeenschaps
leven, dat de passagiers vijf weken lang
verbonden had gehouden.
Reeds nu leken ze vreemden voor el
kaar te zijn en hun laatste gesprekken
werden oppervlakkig en onwerkelijk.
Het scheen of het schip zelf weer
vreemd werd. Zelfs in haar op
winding had Roberta nog tijd om een
vleugje melancholie te voelen, omdat
ze zo van haar eerste grote reis geno
ten had. Een smalle strook vuil water
scheidde hen nog van de wal, waar een
grote menigte achter een afrastering
stond tg wachten. Reeds begonnen af
zonderlijke gestalten met zakdoeken te
zwaaien. Roberta's ogen zochten ijve
rig tussen de dicht opeengepakte me
nigte en ze besloot al, dat noch Henry
noch Frid aan de boot waren, toen zij
hen plotseling zag staan, helemaal
apart van alle anderen, en ze zwaaiden
met dat vage, bekende gebaar van alle
Lampreys. Henry zag er nog net zo
uit, zoals ze zich herinnerde van vier
jaren geleden, maar Frid was enorm
veranderd. In plaats van het onvol
groeide schoolmeisje, zag Roberta een
jonge vrouw van twintig, die er uitzag
alsof ieder plekje van haarzelf en van
haar kleding een zorgvuldige behande
ling ondergaan had. Wat was ze chic
en hoe mooi was ze opgemaakt; en wat
verschilden die twee van al die andere
mensen op de kade. Henry was bloots
hoofds en Roberta, gewend aan de
kortgeknipte Nieuw-Zeelandse hoof
den, vond zijn haar wel wat lang. Maar
hij zag er aardig uit, terwijl hij tegen
haar glimlachte. Ze kon zien, dat hij
en Frid ergens om lachten. Roberta
wuifde heftig en keek, plotseling ver
legen, een andere kant uit. Kabels wer
den naar de kade geworpen. Ratelend
kwamen loopplanken naar beneden en
vijf mannen met bolhoeden stapten
aan boord. (Wordt vervolgd).
skabs. Aangezien de boot met dieselolie
gestookt werd, grepen de vlammen snel
om zich heen. De passagiers waren reeds
enige tijd van boord toen de brand uit
brak. De brandweer van de haven kreeg
spoedig assistentie uit talrijke omliggen
de plaatsen, terwijl ook verscheidene
ziekenauto's naar de plaats van de ramp
reden om eventuele slachtoffers te ver
voeren. Drie leden van de bemanning
werden bij de blussing gewond. Van een
bezoek aan Engeland huiswaarts keren
de, hebben wij vanavond vanaf het s.s.
„Amsterdam", een schip van de British
Railways, dat de dienst Harwich-Hoek
van Holland onderhoudt, de brand enige
ogenblikken kunnen gadeslaan.
Het felle, flakkerende schijnsel van de
loeiende vlammen verlichtte het dek van
de „Amsterdam", die dicht bij de Deense
boot gemeerd lag. Uiteraard stonden vele
passagiers en bemanningsleden gespan
nen en bezorgd toe te kijken. Grote
grauwe rookwolken stegen aanhoudend
op in de heldere sterrenlucht. De straffe
wind dreef de rook in de richting van de
kade en maakte zelfs de grote kranen
nu en dan onzichtbaar. De „Kronprins
Frederik", die tweemaal per week over
de Noordzee heen en weer vaart tussen
de Westkust van Denemarken en de
Oostkust van Engeland, werd kort na de
oorlog afgebouwd. Het is een schip van
3894 ton. De lengte is ongeveer 125 me
ter. De snelheid was 20 knopen, terwijl
de sterkte van de motoren 8400 p k.
bedroeg- Aangezien zojuist de zomer
dienstregeling was ingegaan, had het
schip Maandag Harwich weer moeten
verlaten. Het schip schijnt geheel verlo
ren te zijn. De Deense maatschappij, die
in samenwerking met de British Rail
ways een soortgelijke dienst onderhoudt
als die tussen Harwich en Hoek van
Holland, heeft tot nog toe op deze routes
met twee schepen gevaren, die behalve
passagiers ook vracht vervoeren. De oor
zaak van de brand was vanavond nog
niet bekend.
Tengevolge van de enorme watermas
sa's die in het hevig brandende schip
werden geworpen, begon de boot zware
slagzij te maken. Kort nadat de brand-
wearlieden van boord waren gegaan
sloeg het schip om. Ondanks dat het
wrak nu half onder water ligt woedt de
brand onverminderd voort. Volgens des
kundigen is het niet uitgesloten dat het
schip zelfs in zijn half gezonken toe
stand nog enkele dagen zal blijven bran
den.
Z. H. Exc. Mgr. J. P. Huibers, Bis
schop van Haarlem, zal Donderdag 14
Mei a.s. om elf uur een pontificale
Hoogmis opdragen in de Kathedrale
Basiliek van St. Bavo te Haarlem ter
gelegenheid van het eeuwfeest van het
herstel der hiërarchie in Nederland.
Verondersteld wordt, dat de priesters
bij voorkeur dit feest met hun parochi
anen in hun eigen parochiekerk zo luis
terrijk mogelijk willen vieren, zodat zij
op deze dag verhinderd zijn naar de
Kathedrale Basiliek te komen. Degenen
echter, die zich gemakkelijk kunnen vrij
maken zijn van harte welkom; zij wor
den vriendelijk verzocht hun komst zo
spoedig mogelijk per briefkaart mede
te delen aan de plebaan, Leidsevaart
146, Haarlem.
Een beperkt aantal uitnodigingen is
gezonden aan diocesane organisaties,
verzocht worden spoedig antwoord te
zenden aan de plebaan van de kathe
drale Basiliek.
Z. H. Exc. de Bisschop van Haarlem
heeft benoemd tot con-rector van
huize „Bijdorp" te Voorschoten de wel-
eerw. heer B. J. van Bommel, die kape-
laan was te Delft (H. Hippolytus).
Zaterdag heeft het Provincialaat der
missionarissen van de H. Familie te
Oudenbosch bericht ontvangen uit Indo
nesië, dat Mgr. Groen, apostolisch vi
caris van Bandjermasin op Borneo,
is overleden. Mgr. J. Groen was reeds
enige maanden lijdende aan een inge
wandsziekte. Daarom werd hij opgeno
men in het ziekenhuis te Soerabaja,
waar hij een operatie onderging. Na de
ze operatie deden zich echter complica
ties voor, waardoor aan het leven van
de eerste missiebisschop van de Neder
landse provincie van de Missionarissen
van de H. Familie, een plotseling einde
gekomen is.
Mgr. Groen was tevens de eerste bis
schop van het apostolisch vicariaat van
Bandjermasin op Borneo.
Mgr. Groen werd 15 December 1891
geboren te Groothuizen. Op 4 October
1916 trad hij in het noviciaat van de
missionarissen van de H. Familie te Gra
ve. Na zijn priesterwijding in 1921 werd
hij leraar in het missiehuis te Kaats
heuvel. In 1927 werd hij benoemd tot
rector van dit huis. In 1930 vertrok hij
naar de missie van Borneo als superior
van deze missie met als standplaatsen
Balikpapan en Bandjermasin. In 1939
was hij met vacantie in Nederland. De
omstandigheden maakten een nieuw ver
trek naar de missie onmogelijk, zodat
in Nederland gedurende de oorlogsjaren
ruim gebruik gemaakt werd van zijn
veelzijdige talenten en werkkracht. In
1945 kon hij als aalmoezenier eindelijk
weer terug naar zijn missie. Opnieuw
werd hij overste en tevens assistent van
de Apostolisch Prefect. In 1949 volgde
zijn benoeming tot apostolisch vicaris
van Bandjermasin en titulair bisschop
van Sbida. In de parochiekerk van St
Jan te Kaatsheuvel ontving Mgr. Groen
de bisschopswijding op 16 Juni 1949 en
1 September 1949 nam hij te Bandjer
masin het bestuur van zijn vicariaat op
zich.
