f
Laverende ovaties voor Kardinaal
de Jong in Utrechtse kathedraal
Enorme belangstelling voor
Oatis5 thuisreis
„Wij katholieken" vierden feest in argeloosheid
sw"het--
Stadion als een offerschaal
Kromstaf op
televisie
Bleekmager en vermoeid man
vijf minuten op Schiphol
Verbondenheid met Belgische
katholieken
Kardinaal Van Roey spreekt over de
betekenis van het bisschopsambt
m
Luisterrijk weer
m
MAANDAG 18 MEI 1953
PAGINA 5
Liturgische ontvangst van Kardinaal-Legaat
Weinig spraakzaam over
proces en „bekentenis"
Het staatsie-vertoon werd
met oprechte en kinderlijke
bewondering ontvangen en
genoten. Men was er blij
mee als met de schone
lentezon
7
Ai'11 o-ongeval emigranten
in Canada
Zoontje gedood
Burgemeester van Urk
naar Denemarken
Ten behoeve van Urker
visser
Sesostri Vitulo overleden
eeds geruime tijd vóór het officiële uur van ontvangst van de pauselijke legaat,
'Jne Eminentie Ernest Josef Kardinaal van Roey, aarstbisschop van Mechelen,
as de kathedraal te Utrecht tot in de uiterste hoeken met belangstellenden
sev'uld. Het priesterkoor, badend in een zee van licht, was op smaakvolle wijze
ersierd met witte leliën en anjers. Even voordat de stoet het kerkgebouw betrad,
^Wam tot aller verrassing Zijne Eminentie Johannes Kardinaal de Jong, steunend
P een wandelstok en gesecundeerd door twee priesters, uit de sacristie om plaats
e nemen in het nog ledige priesterkoor. Onmiddellijk steeg een daverend applaus
P uit de dichte menigte kerkgangers, zichtbaar verheugd en ontroerd door het
e®rzien van hun beminde herder.
ct ,n ogenblik later arriveerde de
Oet van de legaat aan het kerkge-
uw onder het gebeier van de klokken
li t de kathedraal en van de katho-
eke kerken uit de stad. Terwijl het
«igkoor het „Ecce Sacerdos magnus"
st ^ruckner zong, schreed de lange
u0®4 van kerkelijke hoogwaardigheids
bekleders, kanunniken, abten, bisschop-
Pen en kardinalen in een mengeling
8n witte, paarse en rode gewaden
ai?gzaam door het middenpad naar het
Priesterkoor. De pauselijke legaat werd
^middellijk voorafgegaan door de
jPfdinalen Griffin, Primaat van Enge
rd en Frings, aartsbisschop van Keu-
|*U- In de stoet had ook de pauselijke
ternuntius, mgr. Paolo Giobbe, plaats
genomen. Behalve het voltallig Ned.
episcopaat schreden ook een groot aan-
ï®1 bisschoppen uit de aangrenzende
Duitse, Belgische en Luxemburgse bis-
opmmen en enige Nederlandse missie-
Pisschoppen. De scharlaken rode uni
formen van de zeven ridders van de
pOuvereine Orde van Malta, met hun
Commandeur aan het hoofd, brachten
®?n schitterende noot in het paars-rode
kleurengamma van de kledij van bis-
schoppen en prelaten.
Nadat de pauselijke legaat enige
ogenblikken in aanbidding had doorge
bracht voor het H. Sacrament, nam de
korte plechtigheid een aanvang. Deze
bestond allereerst in de voorlezing van
de benoemingsbrief van Z.H. de Paus
aan de Kardinaal van België, welke
eerst in het latijn van de kansel werd
voorgelezen door Z.H. Exc. Mgr. B. J.
Alfrink, aartsbisschop-coadjutor en
vervolgens in het Nederlands door Mgr.
A. Wiegerink, Deken van Utrecht.
Vervolgens hield Z. H. Exc. Mgrdr.
J. H. G. Lemmens, bisschop van
Roermond, een korte toespraak tot de
pauselijke legaat, waarin hij de
kardinaal namens het Nederlands
Episcopaat en namens het katholie
ke volk hartelijk welkom heette en
de onverbrekelijke trouw en aan
hankelijkheid van allen aan Z. H. de
Paus vertolkte. Met grote voldoening
gewaagde Mgr. Lemmens van de gro
te eenheid' van Nederlands katholie
ken rondom hun beminde kardinaal
De Jong, om te besluiten met de
wens en de bede dat eens de eenheid
van alle christenen in den lande mo
ge worden hersteld.
Vanaf de bisschoppelijke troon beant
woordde de kardinaal-legaat deze toe
spraak. Z. Em. verklaarde, dat het
voor hem een grote eer was als afge-
(Vervolg van pag. 1)
Want allen, die er getuige van zijn
geweest, zullen niet spoedig het
schouwspel vergeten toen dwars over
het veld, over het rood beloperde pad
de stoet naar het altaar trok: het rood
van drie kardinalen, het paars en grijs
van twintig bisschoppen, de wisseling
in zoveel nuances van het ornaat van
abten en prelaten, zoals ook de unifor
men der wereldlijke dignitarissen; de
Maltezer ridders, in dominerend rood
de witte mantels'van de Orde van het
Heilig Graf, de Kamerheren met kap
en degen, de klassieke witte kragen
hoog om de hals. Zij allen formeerden
zich aan de voet van het altaar, links
de kardinalen in hun zetels: Kardinaal
Van Roey, de celebrant, Kardinaal
Frings en Kardinaal Griffin. En de
plechtigheid, die thans een aanvang
nam, zou reiken naar de toppen van
wat aan sacrale luister kan worden
aangebracht: de Heilige Roomse Kerk
ontplooiend de volle schoonheid van
haar liturgie.
Bij de pontificale H. Mis, de plechtige
^otiefmis tot dankzegging ter ere van St.
"illibrord, werd de Kardinaal-Legaat
Geassisteerd door mgr. G. C. Hartmann,
President van het groot seminarie Rij-
»enburg te Driebergen, vertegenwoor
diger van het Metropolitaan Kapittel,
presbyter-assistens, mgr. J. H. Nie-
kel, Deken van Rotterdam, vertegen
woordiger van het Kathedrale Kapittel
an Haarlem, troondiaken a dextris,
Jdgr. F. N. J. Hendrikx, Vicaris-Gene-
®®1 van het bisdom Den Bosch, Proost
het Kathedrale Kapittel van 's-Her-
'ogenbosch, troondiaken a sinistrls,
filebaan W. A. J. v. d. Maden van
Preda. als vertegenwoordiger van
Kathedrale Kapittel van Breda,
?Jaken, en Deken M. P. J. Strijkers van
venlo namens het Kathedrale Kapittel
®n Roermond, sub-diaken. De schola,
go vorm d uit de gezamenlijke studenten
groot-seminaries, stond onder lei-
lng van drs. R. Salomons.
Na het H. Evangelie heeft Kardinaal
van Roey de gelovigen toegesproken
dn hun de hoge betekenis voorgehou
den van het Bisschopsambt. Zoals de
*?aus de opvolger is van Petrus, zo zijn
de Bisschoppen de opvolgers van de
^Postelen. Zij zijn hun wettige op
volgers, omdat zij, binnen de grenzen
tan hun bisdom, bekleed zijn met de-
£®}fde macht, die Jezus Christus aan
Ópn Apostelen voor het bestuur van
élin Kerk heeft verleend.
6e~e bisschoppen, door de Paus over
V0 eigen diocees aangesteld, nemen
wor hun gelovigen rechtstreeks de
<je ats van Christus in. Zij brengen hun
Ganse heilswerking van Jezus Chris-
Wj' Zijn lering en Zijn sacramenten,
£jj Priesterschap en Zijn sacraficie.
js j geest en Zijn wet. In de bisschop
Pa^r us Christus zelf de herder van de
^cJj'enliere Kerk: door de bisschop
Hert deze ingelijfd in de algemene
kiss v, 136 Particuliere Kerk is in haar
■t schop als in haar beginsel; zij is, als
v *are, de volheid, de uitstraling, de
v.:c™baarheid van het priesterschap
j" baar bisschop,
düs gÜ' 20 besloot de Kardinaal, al-
RiKv,_uw plichten jegens uw Kerkelijke
gii j?hie begrijpt en volbrengt, zult
dierbare Kahtolieken van Neder
ig o. de zekere en veilige weg volgen
Piss van de stormen en duister-
Wr;i?u van deze tijd; dan zult gij on-
heirt staan in de strijd voor waar-
Gil TPoVlt on nii Ha nanViaiH it
uw gelederen bewaren, de eenheid die
de onmisbare voorwaarde is van de
overwinning. Moge deze glorierijke
jubeldag u allen in deze gevoelens
sterken!
De gedachte aan een schelp, een
levende schelp, geplaatst in het hart
van Nederland, gevormd door men
sen uit stad en land, door priesters,
kloosterlingen en leken, door man
nen, vrouwen en kinderen, een
schelp als een offerschaal vol licht
bewegende, iriserende kleuren, een
reusachtige kelk, geheven naar het
reusachtig crucifix, dat er hoog
bovenuit rees, deze gedachte, dit
beeld, heeft ons de hele plechtigheid
niet los willen laten. Hoe schoon is
toch ons Geloof, hoe leeft zijn
mystiek in de zilveren sfeer van een
morgen als deze, en kreeg zij stem
in het ruisend gemurmel van de bid
dende officiant, telkens uit de micro
foon, de vertrouwde Gregoriaanse
zang en de stilte van het moment
der consecratie, de klank der bazui
nen, de slag van de klok. Dan kniel
den allen en bogen het hoofd, en het
wonder, dat zich steeds hernieuwt,
deelde zich mee aan de rijen, ver
enigde priester en volk tot die een
heid van geest en gemoed, welke het
uitsluitend voorrecht is van onze
Roomse gemeenschap.
De algemene H. Communie, waar het
grootste deel der gelovigen zich toe had
gemeld, en de Pauselijke zegen tot slot,
vormden de bekroning van dit hoogtij.
En toen de indrukwekkende stoet, na
afloop van de plechtigheid, van het
altaar de weg terugging tot buiten het
Stadion, ontlaadden zich de gevoelens
in een hartelijk applaus, dat tot een
ovatie aanzwol en uiting gaf aan blijd
schap en geluk, zo goed als dankbaarheid
en trouw: God's volk, dat zijn leiders
eren wilde nadat het zich met hen voor
het aanschijn des Allerhoogsten ver
enigd had.
zant van Z. H. de Paus het feest van
het honderdjarig herstel der kerkelij
ke hiërarchie te mogen meemaken. Diep
getroffen door de blijken van huldi
ging, hem hier betoond, betuigde hij
zijn grote waardering voor de wijze,
waarop het Nederlands Episcopaat, met
Kardinaal De Jong aan het hoofd, zijn
gewichtige taak vervult. Dank ook aan
het grote aantal priesters en klooster
lingen en de ontelbare christenen, die
op allerlei wijzen in de zielzorg mede
werken.
Tenslotte vertolkte Z. Eminentie de
innige verbondenheid van de Belgische
katholieken met Katholiek Nederland
in de afgelopen tijden, om te besluiten
met de wens, dat de H. Maagd de Kerk
van Nederland moge zegenen.
Met de pauselijke zegen besloot Zijne
Eminentie de korte, maar indrukwek
kende liturgische plechtigheid.
Kort nadat de stoet het kerkgebouw
had verlaten, terwijl de gelovigen wacht
ten op het ogenblik, dat ook zij huis
waarts konden keren, werd vanuit het
priesterkoor medegedeeld dat Z. Em.
kardinaal de Jong zijn diocesanen wilde
zegenen. Van alle kanten stroomde het
publiek door de hoofdgang en de mid
dengangen tot voor het priesterkoor, ter
wijl de kardinaal moeizaam tot voor de
communiebank trad. Zegenend gingen
zijn handen omhoog, terwijl allen eer
biedig neerknielden. Maar onmiddellijk
daarna klaterde een geestdriftig applaus
uit de menigte op, dat minutenlang aan
hield, totdat Z. Eminentie naar de sa
cristie was teruggekeerd.
Pauselijk legaat bij Kardinaal De Jong
De Zaterdagmiddag werd gekenmerkt
door enige sobere plechtigheden: Een
kranslegging aan de voet van het beeld
van St. Willibrord op het Janskerkhof
en de ontvangst van de regering in het
aartsbisschoppelijk paleis 's avonds om
zeven uur Als voorzitter van het direc
torium van de Stichting 18531953 ver
richtte mr. Jan Derks de plechtigheid
op het Janskerkhof. Hij hield daarbij
een korte toespraak, waarin hij alle
christenen van Nederland opriep tot een
reveil in Christus. Onopgemerkt had de
kardinaal-legaat even voor drie uur,
vergezeld van mgr. Post vice-voorzitter
van het presidium der St. 18531953, het
Ook het jongste publiciteitsmedium
heeft van de Kromstafviering verslag
uitgebracht. Gistermorgen gf de KRO-
uit,gebracht. Gistermorgen gaf de KRO-
een reportage van de Pontificale Hoog
mis in het Utrechtse Stadion. Er is van
gemaakt wat er in de gegeven omstan
digheden van te maken viel. De mo
menten dat het een en ander niet vlek
keloos verliep waren een kwestie van
overmacht; een mooi shot bijvoorbeeld-
dat bedorven werd doordat er plotse
ling een fotograaf ruggelings in het
beeld verscheen. Of wanneer de ca
mera net niet de persoon eruit kon
pikken om wie het begonnen was. Dit
soort zaken zijn onvermijdelijk bij een
gelegenheid als deze, waar men nu een
maal geen „generale repetitie" kan hou
den om precies te bepalen waar de came
ra's het gunstigst staan teneinde alles
ideaal in het beeld te krijgen. Hoe het
ook zij, de kijkers hebben een rustige
reportage te zien gekregen, die volko
men in overeenstemming was met het
sobere en eenvoudige karakter van de
plechtigheid. Pater Gilbertus Lohuis
gaf eveneens volkomen in stijl een
explicatie van de handelingen op het
altaar, die de kijker als een wel zeer
bevoorrechte bezoeker dikwijls van
vlakbij heeft kunnen volgen.
aartsbisschoppelijk paleis verlaten om
een kort bezoek te brengen aan kardi
naal de Jong, die vertoeft in het kloos
ter „met de blauwe ruitjes" van de zus
ters van Amersfoort, 's Morgens had een
dochtertje van mr. Jan Derks namens
het bestuur van de Stichting 18531953
aan de kardinaal reeds een bloemstuk
aangeboden. Het onderhoud tussen de
beide kardinalen was geheel privé; het
werd echter gekenmerkt door de grote
gemoedelijkheid en eenvoud, waarvoor
beide Prinsen der Kerk bekend staan.
's Avonds om zeven uur ontving de
kardinaal de Nederlandse regering en
leden van het parlement en de Raad van
State. Onder hen bevonden zich minis
ter-president Drees en de ministers
Beel. Algera, de Bruijn, Luns. van
Thiel, Cals, Witte, Donker en van de
Kieft, alsmede de staatssecretarissen
Feldkamp, Moorman en mej. de Waal,
de voorzitters van de Eerste en Tweede
Kamer mr. Jonkman en dr. Kortenhorst,
voorts de minister van Staat van Schaik.
de leden van de Raad van State, mr.
Deckers en baron H. van Voorst tot
Voorst, en de commissarissen der Ko
ningin M A. Reinalda (Utrecht), prof.
de Quay (Noord-Brabant) en dr. Hou-
ben (Limburg).
(Van onze speciale verslaggever)
Een lange, broodmagere man met bleke, ingevallen wangen en van vermoeidheid
half geopende ogen stapte gisteravond om zeven minuten voor elf op Schiphol
uit de Clipper „Washington": Oatis, de Zaterdag uit een Tsjechische gevangenis
ontslagen correspondent van Associated Press. Hij daalde traag de half in het
avondlijke duister gehulde trap af en bleef op de onderste tree staan, gelaten
beschikbaar voor een nieuwe hoeveelheid fotografen en journalisten. Aan de
Duitse grens, Zaterdagmorgen, in het Grand-hotel te Neurenberg, op het vliegveld
van Frankfurt, overal was 't hetzelfde. Grote drommen van zijn collega's over
stelpten hem met vragen en felicitaties. En William N. Oatis antwoordde zo uit
gebreid mogelijk, maar hield zijn mond over de kern van de zaak: het proces en
zijn „bekentenis". Na meer dan twee jaar gevangenschap wegens „spionnage", 25
maanden discipline met wisselend goede en minder goede verzorging, was Oatis
dan in de enorme Strato-Clipper van de Pan American World Airways eindelijk
op weg naar New York. Naar zijn vaderland, naar zijn vrouw en vrienden....
Een persconferentie met meer dan
honderd journalisten in Neurenberg en
de spanning van de laatste dagen had
den Oatis geen goed gedaan. Een oud
blauw pak. een grote bruine hoed, een
bruin vlinderdasje en een bril met grote
glazen maakten hem een ogenschijnlijk
totaal verzwakt man. „Ik voel me uit
stekend," zei hij echter. Na vijf minuten
ging hij met de hoofdredacteur van A.P.,
Alan Gould, die hem vergezelt, het toe
stel weer binnen. De verslaggevers had
den hem in die tijd telegrammen van de
Federatie van Nederlandse Journalisten
en van de buitenlandse persvereniging
aangeboden. Ook kreeg Oatis een grote
doos bonbons voor zijn echtgenote, die
in New York vol ongeduld op hem
wachtte. „Het is het enige wat ik voor
haar heb, behalve mijzelf," zei Oatis
met een flauwe glimlach.
De vragen, die hem over het proces
voor het Rijksgerecht te Praag zijn
gesteld, waren velerlei en talrijk. „Ze
zijn zeer efficient geweest bij de voor
bereidingen van mijn proces. Het zou
me 'zeer moeilijk vallen om wat er met
me gebeurd is zo te beschrijven, dat
iemand die niet op de hoogte is van
zulk soort processen het begrijpt. Ik
denk, dat de gevolgde methode meer
psychologisch dan iets anders ge-
noeind kan worden. Indien wat men
mij tijdens het proces heeft horen zeg
gen, geklonken heeft alsof ik iets aan
het opzeggen was, dan moet ik zeg
gen: ja, zo was het," verklaarde Oatis.
Maar de vraag, of hij zijn „bekente
nis" in zou trekken, wenste hij niet te
beantwoorden. Ook wilde hij niet
spreken over de „onrechtvaardigheid
van zijn veroordeling". In het alge
meen kon hij, naar hij zei, wel vast
stellen, dat „in Tsjechoslowakije an
dere ideeën bestonden omtrent objec
tiviteit in de journalistiek dan we
gewoon zijn." De journalistiek uitoefe
nen op een wijze, zoals Amerikaanse
correspondenten dat gewend zijn te
doen, werd in Praag als een misdaad
beschouwd, gaf Oatis op een desbe
treffende vraag weifelend toe.
In de gevangenis is Oatis niet onder
worpen aan politieke druk. Er heerste
wel een streng regiem, 's Nachts moes
ten de gevangenen de dingen, die ze bij
zich droegen, op de grond uitspreiden.
Handen en hoofd moesten steeds boven
de dekens blijven. Contact met de bui
tenwereld heeft Oatis niet gehad. Hij
deelde meestentijds zijn cel met een
Feest vieren en masse is veelal een précaire aangelegenheid. Er moet duchtig
worden georganiseerd en eenieder krijgt van tevoren zijn taak toegewezen. Dat
behoort nu eenmaal tot de onvermijdelijkheden, wil men althans de kwade kans
van een complete chaos ontlopen. Maar al te dikwijls resulteert die voorberei
dende activiteit hierin, dat men geraakt tot een naar behoren vlot ver
lopende manifestatie, waarbij de feestelijke, blije gezichten obligaat worden ge
steld: een toppunt van barre gekunsteldheid. De „Kromstaf-feesten in het afge
lopen weekend waren, de hemel zij dank, van gans andere allure. Daar vielen in
het Utrechtse Stadion Zaterdag en Zondag tal van schone momenten te beleven.
Zij lagen in het vlak van het plechtige, maar ook in dat van het uitbundig vro
lijke. Er waren ogenblikken van algemene, verstilde ontroering: zij werden soms
op de voet gevolgd door uitbarstingen van loyaal enthousiasme. Het was, zoals
het tot uiting kwam in de reacties van de waarlijk „feestvierende gelovigen", een
rijk-geschakeerd festijn, dat bij de toeschouwers allerlei menselijke gemoeds
gesteltenissen in beweging bracht.
Natuurlijk, ook deze manifestatie was perde voor wat aangaat de „entourage";
terdege voorbereid; en uit eigen zij hun grootste voldoening moet het zijn'
het zeer summiere ervaring weten dat hun organisatie niet overal klopte
wij hoezeer deze voorbereiding voor en dat er dingen gebeurden, die zij niet
velen een zwoegen is geweest. Welnu, hadden voorzien. Men organiseert een
de organisatoren kunnen tevreden zijn: feest, men organiseert minder de vreug- pen „ropn armzalige melaatsen" met
voor wat het protocolaire gedeelte van de, die er aan ten grondslag ligt. Zij is g P S. asen met
het feest betreft sloten de zaken pre- niet te reglementeren, dan op straffe doeken voor de gezichtjes maar ook
cies. Maar en dit moge paradoxaal van een fnuikend verlies aan spontane!'- door de (historisch) bijbehorende mis-
en recht en zult gij de eenheid in I klinken hun vreugde moet het teit. De organisatoren moeten mét ons in sionarissen een schuchtere Peerke
1 zijn, dat er soms het een en ander ha- dankbaarheid hebben geconstateerd dat j TI
„wij katholieken" - In men moet in Donders' een vastberaden mgr. Hamers
dit verband bepaald afstand doen van en een magistrale Pater Damiaan. Men
de vermoeiende hoera-stemming die kan nauwelijks zeggen dat de kinders
eens groept*katoolieW probeerden de hun voorgeschreven fi-
getoond hebben nog feest te kunnen guren voor te stellen, zij waren wie zij
vieren in ongekunsteldheid en in arge- moesten voorstellen.
loosheid.
Het feest van de argeloosheid. Dat
was het in het bijzonder Zondagmiddag
toen 2600 kinderen op hun manier
en op instigatie van mr. Jan Derks en
Albert Welling, de ontwerpers, en van
Anton Sweers, de regisseur „100
was het in nog wijdere en diepere be- Wij zeiden het reeds: het was een
tekenis aan het slot. Zelden hebben wij rijk-geschakeerd feest, deze herdenking
een tafereel van zulk een aan alles ont- rondom het herstel van de Kerkelijke
trokken ongereptheid gade mogen slaan Hiërarchie. Soms zocht de ontroering
aan op het moment dat de Kardinaal- een uitweg in een luidruchtiger vreug-
Legaat met het Allerheiligste het Sta- debetoon. Wij denken terug aan Zater-
dion betrad en van de andere zijde een dagavond. De plechtigheid was ten
°"af21.enbare, st°et van vele honderden einde en de Kerkelijke en Wereldlijke
Ons Heer rnet h' n m£lsktes t^,okken autoriteiten hadden het Stadion reeds
Ons Heer met bijna verbijsterende on- verlaten. Op het verlichte grasveld
endaofÉ'n nadg!ÏÏ0 Str°0i" waren dePutaties van alle provincies en
welige witte wolk sfhretd de KardL £er,t,eg®n1woordigende groepen van de
naai naar het altaar. Katholieke Organisaties achtergeble
ven. Het was er een flonkerend gewe-
mei van kleurige vaandels en uitbun-
dig getinte costuums. Hoe en waar het
u;; j j v^as overvloedig betrokken precies is begonnen weten wij niet,
iz!r.a berdel?kmgen En dat was goed. maar opeens was er één en al bewe-
vieren feest met een diepe ging in de massa; al wat er aan mu-
g ng en met grote belangeloos- ziek op de been was brak los in schit
terende fanfares en er werd gedanst,
gesprongen en gezongen. Een riant ge-
uniformeerde schutterij met „Nacht-
wachf'-allures baande zich met slaande
trom en vliegende vaandels een weg
dwars over het veld en trok steeds op
nieuw van de ene hoek naar de andere.
De feestelingen werden gescheiden,
maar steeds vloeiden zij weer samen in
één golvende beweging. Telkens ver
scheen een andere kleurig-gecostu-
meerde groep in de lichtbundels van
de schijnwerpers. Een gereinigd Carna
val in de schaduw van het Kruis, een
belijdenis van vreugde om het schone
heid. Zij inspireren daardoor „de grote leTtn' En IT tafereel van driftige, ba-
mensen". Ook Zaterdagavond, tijdens ™kk® pracht' dat de voltooiing leek
de „manifestatie van het Nederlander- Ya!L Pittigheden, die zich zojuist
gewektheid, maar ook met grote waar- fendP" hilY^nU^ daarvan teen trefT voltrokken-
digheid hun groeten aan de Kardinaal- a JÏ bYi; ?at °L moment Het was een waardig feest, het Krom-
eeenëaaU^ur-Pausie|een fe^erieus £n een rtoet'L^nmet hchtcndl'ffk" staffeest' Maar in beste momenten
us. Een zeer serieus het veld op snelden. Zij schaarden was het een leest van de onschu
H. Hn.
Daar waren summiere representanten
van vrijwel alle reguliere ordes,, ,die
ons lieve vaderland telt: patertjes en
nonnetjes, die met onbekommerde op
werd" een puur-poëtische gebeurtenis, stoek ten overstaan van de Eminenties waard?"hiudsbekleders ^waren^gezetpn
Daar verscheen ineens een goed deei e1} Hoogwaardige Excellenties met een er hieven een hplrier lieri
----- - s - piechtig-bleek gezichtje zegenende ge- bh X wYÜn rS 3."' "Bvhjf
baren maakte. Dat was alles subliem Jnwi L u,a, an hen
genoeg om niet ridicuul te zijn. Toen st"ite dat Tóin volgde Van serene
de optocht teneinde was, verwachtten N dj. eYen hiieend
de kinders blijkens de door de micro- hijgend „Roomsen-
foon uitgesproken commentaar (te- dat-zijn-wij"-manifestatie. Dit was een
recht) „een dikke tien", maar zij bleken helder, hartelijk feest, zelfs wanneer
door hun volgelingen. ken voor de zegeningen die ons allen J1'n dat was menigmaal het geval. Het
door Zijn werken en zorgen ten deel statie-vertoon werd met oprechte en
De missionnering werd „gespeeld" 2'in gevaI'en- Dat kón allemaal vanmid- kinderlijke bewondering ontvangen en
ii j dag op deze hoogtijdag van de onge- e s
met alleen door vertegenwoordigende kunsteldheid. genoten. Men was er blij mee als met
nikkertjes, Chineesjes, Papoea's en door Het feest van de argeloosheid, dat de schone lente-zon.
van de H. Moederkerk en van het
wijdvertakte „katholieke leven" in het
Stadion, in de aandoenlijke gestalte
van honderden met grote ernst en toe
wijding spelende jongens en meisjes.
Wij kunnen niet vertellen van alle kleu
rige groepen, die aan de ontroerende
stoet deelnamen. Willibrordus, Bonifa
Oatis (links boven) wordt op de trap
van het vliegtuig bestormd door de
fotografen en journalisten.
tweede gevangene. Een van zijn mede
gevangenen was een West-Europeaan.
Oatis wilde zijn naam niet noemen, om
dat hij nog niet vrijgelaten is. Kranten
en radio waren er niet. Eens in de
zes weken kreeg hij een brief van zijn
echtgenote. Er bestond censuur en hij
kreeg alleen persoonlijk nieuws. Toen
hij volkomen onverwacht Zaterdagmor
gen hoorde, dat hij vrijgelaten zou wor
den, wist hij bijvoorbeeld nog niet van
Stalins dood, dat Eisenhower president
was geworden, enzovoorts. In de cel
had Oatis muziek gestudeerd en enkele
composities geschreven. Ook had hij
Tsjechisch geleerd. „Ik spreek het nu
aardig" zei hij.
De Amerikaanse ambassade in Praag
was eerst zeer laat Vrijdagavond
van de vrijlating van Oatis op de hoog
te gesteld. Vice-consul Squires bege
leidde de correspondent van A.P. over
de Duitse grens. Tot kort voor de grens
reed Tsjechische politie achter de wagen
van de Amerikaanse ambassade. Het ver
keer naar de grenspost moest tijdelijk
worden stopgezet, omdat er enorm veel
belangstelling was. In Neurenberg stond
een ware mensenmenigte voor het
Grand-hotel, toen Oatis daar onder Ame
rikaans militair escorte aankwam. De
mensen brachten hem ovaties. De reac
ties op zijn vrijlating en de blijken van
belangstelling voor zijn persoon zijn sinds
Zaterdag niet meer te stuiten. Ameri
kaanse periodieken en radiostations
overstromen hem met verzoeken om ar
tikelen en uitzendingen. „Eerst ga ik
maar eens naar huis. Het is een heer
lijk gevoel om uit de gevangenis te
zijn", verklaarde Oatis op Schiphol fleg
matiek
(Van onze correspondent)
Uit Ontario (Canada) bereikt ons het
bericht, dat de Nederlandse familie W.
Zeegers, afkomstig uit Oss, 10 Mei een
ernstig auto-ongeval is overkomen. De
auto, waarin vader, moeder en drie kin
deren, verloor een van de wielen, sloeg
daardoor over de kop en kwam in een
diepe sloot terecht. Het zevenjarige
zoontje Wim kwam hierbij onmiddellijk
om het leven. De ouders en de beide
andere zonen moesten in het ziekenhuis
worden opgenomen.
De burgemeester van Urk, de heer G. Keij-
xer, is vandaag per vliegtuig naar Denemar
ken vertrokken, om te trachten de motorkot-
ter Urk 186 van de autoriteiten vrij te
krijgen. Zoals bekend is deze Urker vis
sersboot dezer dagen opgebracht en in een
Deense haven aan de ketting gelegd. Het
schip viste binnen de driemijlszone. De be
manning heeft een hoge boete gekregen. De
mogelijkheid bestaat dat het vistuig in be
slag zal worden genomen.
Burgemeester Keijzer is er van overtuigd,
dat de nog jonge schipper onverantwoorde
lijk heeft gehandeld. Terwile van de vader
van deze jongeman, de heer K. J. Kogge
man. die zelf niet mee kon uitvaren, wil de
burgemeester proberen een minnelijke rege
ling te treffen. Hij zal in Kopenhagen o.m.
contact opnemen met de Nederlandse ge-
cant.
De in Parijs wonende Argentijnse
beeldhouwer Sesostri Vitulo is Zater
dag in een ziekenhuis te Parijs op 53-
jarige leeftijd overleden. Hij woonde
sedert 28 jaar in Frankrijk.
Met benauwenis in het hart heb
ben de organisatoren van de grote
manifestaties ter gelegenheid van
„Honderd Jaar Kromstaf" de afgelo
pen dagen de weerberichten ge
volgd. De vooruitzichten waren niet
bepaald opvimhstisch. Storingen
dreigden het weer dusdanig te be
ïnvloeden, dat de feesten in he'
Stadion van Utrecht letterlijk in hei
water dreigden te vallen. Alle zore
is echter overbodig geweest. D<
angst, dat het dikwijls zo naargees
tige klimaat katholiek Nederlanc
het voorbije weekeinde parten 201
spelen, werd weggevaagd op d(
straffe wind, die ook telkens op
nieuw de grauwe wolkenluchten,
die de zon dreigden te verduisteren
uiteen joeg. De Kromstaffeesten
hebben waarlijk geen beter weer
kunnen treffen. Zaterdagmorgen
mag het er dan al somber uitgezien
hebben, maar 's avonds heerste een
verrukkelijke temperatuur en deed
het late zonlicht de kleuren op het
grasveld bijzonder fraai uitkomen.
En ook Zondag begon de dag niet
al te optimistisch, maar nauwelijks
hadden de klokken voor de eerste
Missen geluid, of de donkere wolken
werden doorbroken en de zon goot
haar mildste stralen over ons land
uit. De Pontificale Hoogmis voltrok
zich onder ideale omstandigheden.
En ook 's middags verguldde de
natuur het uitbundige feest.
