Enthousiast Marineklant
wist van wanten
Haarlemmer kan putten uit
rijk arsenaal herinneringen
iïmMfi
L
Soirée^dansaete
De gele ballon een Engelse
film van formaat
Jonge musici stellen zich voor
Lering
en
opvoeding resulteren in
een prima vak-MENS
96pet. van geslaagden wil in
dienst van het bedrijf blijven
D
STAD- EN STREEKGENOTEN VERTELLEN
CENTRALE VERWARMING
MATROZEN-ROMANTIEK uit het begin
En het is allemaal
nog waar ook
Babbelaars van tante Doortje en
kanariesdie mussen waren
Deze week in Luxor
GROEN o.
VAN DEZE EEUW
Thalia" met
Leontientje"
Autostalling
Operaconcert in het
Concertgebouw
SLEUTEL WEG?
HOGE VLUCHT DER OPLEIDING OP HOOGOVENS
120 sollicitanten voor
nieuwe cursus
ZATERDAG 23 MEI 1953
PAGINA 7
Passagieren
Verkooplokaal NOTARISHUIS
INBOEDELVEILING 2/3 Juni '53
Hoe laat is het
Zingende mussen
CONCERTZAAL „FLORA" HILLEGOM
VAN HET WITTE DOEK
„DE SLEUTELSPECIALIST"
t:
MET MES EN VORK
COMMANDO-OVER-
DRACHT
Overste Van Dommelen
naar Den Haag
AGOVVHaarlem
VUURWERK IN
„VELSEREND"
Rembrandt
Cinema Palace
Frans Hals
Lido
City
't Spaarne
Minerva
BLOEMENDAAL - TEL. 22143
d
Een kleine jongen in de „aanvallige" leeftijd van dertien en een half jaar
stapte op het station in Leiden uit de trein, een beetje onwennig nog, als
herkenningsteken een witte zakdoek uit de broekzak en in afwachting van
®e dingen, die zouden komen. Lang hoefde de jongen niet te wachten, want een
knaap van een marine-korporaal, gesierd met een kolossale snor, stapte op hem
toe en verklaarde zonder verdere aanloop: jij bent zeker Van der Aar. Dat klopte
allemaal uitstekend en de jongen trippelde naast de zware stappen van de kor
poraal naar de Zeevaartschool aan het Noordeinde te Leiden. Men schreef toen
net jaartal 1904, bijna vijftig jaar geleden dus, maar wanneer de heer G. van der
Aar, die nu al weer drie en dertig jaar werkzaam is bij de Centrale Werkplaats
te Haarlem, gaat vertellen van zijn tijd bij de Marine, dan kan hij zijn twaalf
Jaren diensttijd bij wijze van spreken van minuut tot minuut opnieuw beleven,
®en wonderlijke tijd van prettige en minder prettige ervaringen, maar dan toch
twaalf jaar, waarmee hij zijn gehoor urenlang bezig kan houden.
Pe heer Van der Aar, die als bootsjongen nog op een echt fregat gevaren heeft,
's een gezellig verteller, en zijn verhalen zouden in het kader van deze reportages
acker niet mogen ontbreken. Het doet nu misschien vreemd aan, dat een jongen
fan dertien een een half jaar in dienst treedt bij de Marine (dat is trouwens nu niet
tteer mogelijk), maar rond de eeuwwisseling was dat heel niet ongewoon. Vele
Jongens werden getrokken door het avontuur of het geheim van het schip, en tot
een van hen behoorde destijds de heer Van der Aar.
Onze oud-marineman vergeet nooit
die eerste dag toen }iij in Leiden aan
kwam en opgewacht werd door „die
vent met een snor", een grote korpo
raal, Deze had het herkenningsteken
van de witte zakdoek niet eens nodig,
Want hij wist meteen, dat die jonge
blaag de verwachte was. Op de Zee
vaartschool werd de jonge Van der Aar
stevig gekeurd en niet te licht bevon
den. Toen kon het feest pas goed begin-
hen; in het kledingmagazijn moest het
burgerkloffie verwisseld worden voor
dat van de Marine, doch het nieuwe
tenue was kennelijk berekend op de
groei: broekspijpen en mouwen moes
ten wel driemaal worden omgeslagen,
Wilden ze aan de maat komen.
Intussen liet de knaap zich de portie
eapucijners, dat hem in een nap werd
Voorgeschoteld, duchtig smaken. Des
avonds om acht uur moesten de 150
jongens, die daar ingekwartierd waren,
aantreden onderverdeeld in bakken
(secties) met aan het hoofd een kor
poraal of een baksmeester. De namen
werden afgelezen en toen kon het jonge
goed naar de kooi. Dat was in het be
gin ook al een probleem, want wanneer
die kleine marine-mensjes hun kooien
hadden opgehangen, een meter van de
grond, was het een hele kunst om er
Zijn je oren schoon? De baksmeester controleert terdege.
Als een bootsjongen vergeet te bidden
in te komen. De ene sprong volgde na
de andere en wanneer het tenslotte ge
lukte in de kooi te springen, rolden zij
er aan de andere kant weer even hard
uit.
Van slapen kwam tenslotte natuurlijk
Wel en wanneer 's morgens om zeven
Uur de reveille geblazen was, kon ieder
een naar hartelust spoelen met water.
Het was overigens geraden om je goed
te wassen, want bij het appèl verzuimde
de baksmeester nimmer oren en handen
bp schoonheid te controleren.
Werden de gewone dagen voorname
lijk gevuld met lessen, zowel theorie als
Practijk, de Zondag betekende meestal
een oase in die allesbehalve gemakke
lijke opleiding. Iedere Zondagochtend
hioesten de jongelui aantreden voor de
kerkdienst; katholieken en protestanten
gingen ieder hun eigen weg. De twee groe
pen marcheerden dapper naar de kerk de
ene week kregen de katholieken een
Pijper en tamboer mee, de andere week
de protestanten. De katholieken waren
trouwe bezoekers van de oude Sint
Petruskerk in Leiden en daar werd de
H. Mis bijgewoond onder toezicht van
een oudere matroos, die in vele geval
len niet katholiek was. Maar wanneer
een jongen het hart had om uit zijn
kerkboek op te kijken of te draaien
dan kreeg hij in de volle kerk een ste
vige oorvijg, vergezeld van een onver
bloemde krachtterm in matrozentaal.
De Zondagmiddag bood ook een
Prachtgelegenheid om te „passagieren".
Hé jongens ontvingen iedere maand f 8
bakgeld; daarvan werden f 6 afgehou
den als kleedgeld, f 1 werd bewaard
foor het halfjaarlijkse verlof, zodat de
Jonge Marine-klant iedere week een
kwartje kon verteren. Daartoe diende
dan de Zondagmiddag. „De mannen
fan de Marine" trokken de stad in en
Vdsten een gezellig winkeltje, .vaar zij
bij „tante Doortje" voor vijf cent een
zak vol babbelaars konden kopen. Bij
de infanteristen in de kazerne aan de
Horspoort konden zij bovendien voor
twee cent gaan biljarten en zich tevens
Voor twee cent „te goed" doen aan een
kop water-chocolade. Hielden ze dan
n°g geld over, dan moest dat worden
afgegeven voor het halfjaarlijks verlof.
Of er nu altijd zoveel overbleef, valt
Je betwijfelen. Want als de jongelui de
kang kregen, werd er altijd nog wel
V'at besteed aan tabak. Roken of prui-
Advertentle
Dir. W. N. WOLTERINK
Bilderdijkstraat bij de Zijlweg
Haarlem - Tel. (K ZS00) 11928
men was wel ten strengste verboden,
maar in de broeksnem kon wel wat
negorit binnen gesmokkeld worden.
Maar daarvan was de jonge Van der
Aar gauw genezen. Hij had namelijk
eens een stukje negorit in zijn mond
gestoken, maar dat was de korporaal
niet ontgaan. Hij stapte op de jongen
toe en vroeg: „Zeg vent,
daar in je mondje?"
wat heb jij
bij de Maasbrug stond dan wel een
agent klaar om hem op te vangen.
De agenten waren op zo'n gevalletje
bijzonder waakzaam omdat zij f 2.50
toucheerden, als ze een knaap in Hel-
levoetsluis weer afleverden. Die rijks
daalder moest de wegloper dan zelf be
talen. Voor die betaling bestond niet zo
heel veel lust en de wegloper wist daar
aan handig te- o ïtkomen, door in Hëlle-
voetsluis uit de roeiboot te springen,
waarmee een agent hem terugbracht, en
naar het schip te zwemmen om zichzelf
te melden. Dan kreeg de agent zijn riks
niet, omdat hij de jongen niet persoon
lijk had afgeleverd.
Dat waren zo de afwisselende evene
menten, totdat de eerste grote reis
kwam met een echt fregat naar Spanje
en Portugal. Het einde van zo'n reis be
tekende de bevordering van scheeps
jongen tot matroos 3e klas. De overgang
naar een stoomschip volgde spoedig en
„Niets korporeei" luidde het doodon
schuldige antwoord.
„Doe je mondje dan eens open",
klonk het quasi-vriendelijk. De jongen
deed zijn mond open, maar hield de ne
gorit angstvallig ohder zijn tong.
„Til dat lapje eens op", klonk het uit
nodigend. En toen was er geen ontko
men meer aan. „Zo" zei de korporaal
„slik dat maar eens goed in".
Dat ging natuurlijk niet zo vlot, doch
daar wist de korporaal wel raad op. Hij
kneep de jongen zijn neus en mond
dicht en binnen een seconde was de
negorit ingeslikt. De jongen werd na
tuurlijk verschrikkelijk beroerd en de
korporaal kwar meesmuilend op hem
toe: „Jongen, ben je soms niet erg lek
ker?"
Het marine-leven ging intussen voort
met de regelmaat van een klok. Na
tuurlijk moest er ook wacht gelopen
worden en de jongen was nauwelijks
veertien of hij stond „op de uitkijk"
gewapend met een sabel die nog gro
ter was dan hij zelf. Om het half uur
moest hij het glas slaan (de bel luiden),
maar het ongelukkige was, dat hij nog
geen klok kon kijken. Op goed geluk
sloeg hij maar een keer, doch veel te
vroeg. De sergeant-stuurman riep hem
toe: „Dat dacht je wel", en de jongen
deed net of hij zich vergist had. Toen
hij ook de tweede en de derde keer te
vroeg of te laat sloeg, kwam de aap
uit de mouw en de eerste zorg was toen
de jongen zo gauw mogelijk te leren
klok-kijken.
Het was dus met recht allemaal nog
kinderlijk en de heer Van der Aar
herinnert zich nog hoe hij 'm kneep,
toen op 5 December Sint Nicolaas
moest komen. „Nu stoort een jongen
van veertien jaar zich daar niet meer
Vent, doe je mondje eens open!
aan, maar vijftig jaar geleden wist hij
met zo'n Sint geen raad, zelfs niet wan
neer hij een marine-man was!"
Een sensatie was het uiteraard, toen
de troep gestationneerd werd in Helle-
voetsluis. Voor het eerst werd er ge
werkt op echte schepen en het werd
toen pas goed militaire dienst. Dat was
negen maanden na aankomst in Leiden,
doch ondanks alle plezier kwam er wel
eens een op het idee om weg te lopen.
Daarbij werd terdege voor fourage ge
zorgd, want de „deserteur" nam dan
enkele commiesbroodjes mee, holde er
een uit en vulde die met stroop voor
het beleg. Zo'n wegloper kwam overi
gens nooit verder dan Rotterdam, want
dat was het begin van een nieuwe tyd,
die zich voornamelijk in de Oost af
speelde.
Over zijn jaren in de Oost kan de
heer Van der Aar rijke verhalen ver
tellen. De reizen heen en terug waren
reeds vol plezier en wij doen hier maar
een greep uit een groot arsenaal, waar
over onze gastheer beschikt. In Port
Saïd bijvoorbeeld speelden de matrozen
een plezierig spelletje met de kooplui,
die aan boord wilden komen om spul
len kwijt te raken aan de officieren.
De kooplui wisten alleen niet hoe de
Hollandse naam was voor een bepaald
artikel. Daartoe werden er inlichtingen
gevraagd aan de matrozen. De kooplui
„Thalia" heeft haar seizoen afgeslo
ten met het bekende spel van Felix
Timmermans „Leontientje". Daarmede
heeft zij zich geen gemakkelijk slot ge
kozen, omdat de brede en bloemrijke
verteltrant van Timmermans niet gauw
tot een dramatisch hoogtepunt leidt of
dat in ieder geval aanmerkelijk ver
zwakt. Zo is ook „Leontientje" meer de
uitbeelding van een verhaal dan een
werkelijk toneelspel.
Het gaat hier dan om een vriendelijk
meisje, dat verliefd is op een niet-
katholieke jongen. Van een definitieve
omgang kan daardoor geen sprake zijn,
maar alle hoop is er op gericht, dat de
jongen mét het meisje ook het geloof
zal omhelzen. Het eerste blijkt eenvou
diger dan het tweede, want geloof is
nu eenmaal een kwestie van genade.
Zelfs de oubollige en gastronomische
pastoor vermag daar niets aan te doen.
Het meisje wordt tenslotte ziek en
sterft, hetgeen gelukkig tot heil van
de jongen blijkt te zijn.
Een simpel gegeven dus, dat door
Timmermans breedsprakig is behan
deld. Regisseur Martien Langeveld zou
er waarschijnlijk geen kwaad mee heb
ben gedaan, wanneer hij in de tekst
stevig geschrapt had en b.v. het le ta
fereel van het tweede bedrijf helemaal
had weggelaten. De inhoud daarvan
kan in drie woorden worden verteld.
Overigens heeft „Thalia" zich niet on
verdienstelijk geweerd. Af gezien, van de
lieten broches zien en de matrozen ver- trbarmelijke brabbeltaal, dat Vlaams
telden dat die in het Hollands rot-
brossies heetten. Haarkammen werden
betiteld als luize-kammen voor je
nichie. Argeloos trokken de kooplui
dan naar de officieren met de vraag:
„Wilt u nog rot-brossies kopen of luize-
femmen voor uw nichie?" Binnen een
paar minuten waren ze van het dek af
gegooid.
Datzelfde gijntje wilden de matrozen
ook in Las Palmas uithalen, waar de
kooplui kanaries aanboden. Die werden
in het Hollands als rot-kanaries aange
duid. Bij de officieren kregen de man
nen van de negotie zo geen voet aan
dek. Maar die lieten het er niet bij zit
ten. Zij zagen wel kans aan de matro
zen zes prachtige goud-gele en zingende
kanaries te verkopen. De beesten wer
den op dek gezet in een tralie-kooi,
maar de clou kwam de andere dag.
's Nachts was het gaan regenen en toen
de matrozen 's morgens naar hun ka
naries gingen kijken, bleken het dood
gewone mussen te zijn. De kooplui had
den de mussen namelijk geel geverfd
en bij de verkoop stonden ze binnens
monds daarbij te fluiten.
Zo zijn er nog tal van andere vro
lijke geschiedenissen, maar wij moe
ten het hierbij laten. De heer Van der
Aar zal echter nimmer verzuimen het
verhaal te doen van het Duitse oor
logsschip, de „Emden" dat in de Oost
tijdens de oorlog (19141918) kruiste.
Het schip werd terdege in het oog
gehouden en zo waren de Hollandse
matrozen er getuige van hoe de En
gelsen jacht maakten op de Duitser,
verschillende toevoerschepen in de
grond boorden en tenslotte ook de
„Emden" naar de bodem van de zee
joegen.
Op 26-jarige leeftijd verliet de heer
Van der Aar tenslotte de Marine-dienst,
maar hij was in ieder geval gewapend
met een enorme hoeveelheid verhalen,
waarmee hy vele vrienden in Haarlem
reeds kostelijke uren heeft bezorgd. En
wat meer zegt: het is allemaal waar
ook.
moest heten (boven de Moerdijk weet
men daarmee nu eenmaal geen raad mee)
kwamen sommige spelers boven de ge
bruikelijke middelmaat. Cor Wassen-
berg bracht een gezellige, feestelijke
pastoor naar de trant van Timmermans;
zijn spel was zeker, hij overdreef niet
en daardoor bleef het geheel in een
waardige sfeer. Bertha TamisKoevoets
bleek weer rap van tong en zorgde, dat
er leven bleef in de pastorie. Martien
Langeveld maakte het niet te bont met
Gommaar, doch Vaal Smit bleek soms
toch geen raad te weten met Isidoor.
Van mevr. Ans SensAssendelft kan
men moeilijk zeggen, dat zij als Leon
tientje niet voldeed. Zij speelde fleurig
en met veel animo, maar node hebben
wij toch in haar het echt-verliefde meis
je gemist. De overigen bleven niet ach
ter en het enthousiasme in de zaal was
groot.
W. H.
Advertentie
MAANDAG 25 MEI
2e PINKSTERDAG
Na de bevrijding zijn de Engelse film
makers herhaaldelijk met buitengewoon
goede films op het witte doek versche
nen, zo vaak zelfs, dat de Nederlandse
bioscoopbezoeker over het algemeen de
Engelse prefereert boven de Amerikaan
se film, die zich toch ook kan beroe
men op enkele producten, welke op het
vasteland goed onthaald zijn. Of het nu
komt, dat wij Europeanen de filmtaal
van onze broeders aan gene zijde van
de Noordzee beter begrijpen of ver
staan dan die van de Amerikanen, ze
ker is in ieder geval, dat de Engelse
filmregisseurs met hun cameramensen,
actrices en acteurs uitzonderlijke pro
ducten wisten af te leveren.
Een van deze zeer goede films draait
deze week in het Luxortheater. Naar
een gegeven van Anna Bumaby heeft
regisseur J. Lee-Thompson de film „De
gele ballon" vervaardigd, waarin Kath
leen Ryan, Andrew Ray en William
Silvester de hoofdrollen vertolken. Het
is een verhaal van het jongetje Frankie,
dat spelenderwijs met de dood wordt
geconfronteerd, wanneer hij van zijn
vriendje Ronnie diens ballon heeft af-
Advertentie
Centr. verwarmd. Dag en nacht geop.
AMSTERD. RIJTUIG MIJ. - PLEIN 21
Met een van aesthetisch inzicht getui
gend samengesteld opera-programma,
stelden zich Vrijdagavond in de Turn
zaal van het Concertgebouw enkele
jonge musici aan het publiek voor. Het
merkwaardige van dit optreden was, dat
naamste het concert vorderde, de zan
geressen en zangers steeds beter op
dreef kwamen. Tegen het einde van het
concert werd een fris partijtje gezongen,
Advertentie
LANGE VEERSTRAAT 10 TEL. 11493
c jongeman, die als een vakbekwaam mens door het leven wil gaan en zich
daartoe op de leerlingen-werkplaats van Hoogovens wil vaardig maken in
het instrumentmaken, ais electricien, bedieningsman of machine-bank
werker, kan, wanneer hy ijverig is, met een gerust hart zeggen, dat zyn kostje
verzekerd is. En wanneer hy niet alleen materieel denkt welke jongeman is
al zo afgesleten, dat hij geen andere aspiraties dan de belegde boterham heeft
zal hij daar ook ervaren, dat op dc eerste plaats wordt bijgebracht gevoel voor de
menselijke waardigheid: aan de werkbank zal hy zich niet de mindere weten van
de witte boordjes achter de bureaux in de kantoren. De betekenis van de arbeid
en de arbeider in de maatschappy zal hem duidelük worden en hij verlaat de
werkplaats om zich met vreugde te schakelen in de keten van de dagelijkse arbeid
hy Hoogovens of elders: als volwaardig mens en volwaardig arbeider.
Nu moet hij niet denken, dat het zo
heel gemakkelijk is door te dringen in
de leerlingen werkplaats van Hoogovens.
De heer A. Scherer, hoofd van de afde
ling onderwijs van de Kon. Ned. Hoog
ovens en Staalfabrieken, heeft ons in
zijn rustige kantoor, terwijl het geluid
van de arbeid zonder onwelluidendheid
tot ons doordrong, een en ander verteld
daaromtrent. Er heeft een zeer sterke
selectie plaats, voordat de leerlingen
hier worden aangenomen. Een goed rap
port van de ambachtsschool wordt ver
eist en een psycho-technisch onderzoek
Per jaar worden veertig tot vijftig jon
gens aangenomen, die dan twee of drie
jaar in opleiding zijn voor het Bemetel-
diploma of de VEV-examens. Tachtig tot
honderd jongens zijn meestal in de
werkplaats aan de studie. Ze komen niet
alleen uit Beverwijk en Velsen hoe
wel het streven is, zoveel mogelijk vak
mensen te vormen uit de eigen streek
maar ook uit Haarlem en Alkmaar. De
hizi
enclmgen van huisraad worden dagelijks
ingenomen,
Eigen afhaaldienst
De werkplaats gonst van activiteit; toch heerst er volledige orde
ervaring heeft geleerd, dat de grote be
drijven gedwongen zijn zelf krachten
op te leiden, vandaar deze leerschool, die
voortbouwt op het ambachtsonderwijs,
de Mulo of drie-jarige HBS.
Nu volgde men aanvankelijk een an
dere methode: de leerlingen werden ge
plaatst naast ouderen in het bedrijf, die
hen het vak moesten bijbrengen, maar
de practijk leerde, dat een aparte werk
plaats, een eigen leerschool, veel beter
voldoet. Mede omdat niet alleen de fac
tor arbeid ën vakbekwaamheid meetelt,
maar de ontwikkeling van de gehele
mens.
Hoewel in de leerlingenwerkplaats
wel practisch werk voor Hoogovens ge
daan wordt, neemt men alleen de op
drachten aan, die het werk, de oplei
ding, niet belemmeren. Deze immers ls
primair. Het is dan ook niet noodzake
lijk, dat de leerlingen, die hier hun op
leiding hebben genoten, bij Hoogovens
blijven. Noch de leiding, noch de leer
lingen zijn gebonden.
Maar het pleit voor de goede sfeer aan
Hoogovens, voor de sociale toestand aan
het bedrijf en voor de aantrekkelijkheid
van het arbeidsmilieu, dat 96 pet. van de
geslaagden in dienst van Hoogovens
komt en gaarne als aankomend vakman
tot 25-jarige leeftijd uitzwermt
over deze enorme fabriekscomplexen.
Gedurende de opleidingstij d krijgen
de leerlingen een behoorlijk zakgeld,
een basisloon, waar ze 25 pet. boven
kunnen komen.
Groei van het werk.
In 1930 heeft drs. A. Demmers een
aarzelend begin met dit werk gemaakt.
Zijn initiatief bleek belangrijke pers
pectieven te openen. In 1938 ontstond
het eigenlijke begrip leerschool onder de
chef van de Centrale werkplaats. In
Tot het aankweken van zelf
respect behoort ook het leren eten
op de juiste manier. De leerlingen
van de werkplaats op Hoogovens
doen dat dan ook de arbeider is
niet minder dan de kantoorman met
boord met mes en vork. Het
wordt hun bijgebracht. Nu gebeurde
het eens, dat de chef van de werk
plaats en de leraren, in ernstig ge
sprek gewikkeld, hun boterham uit
de hand aten. Een paar leerlingen
kwamen zwijgend binnen met tafel
laken, bordjes, messen en vorken.
Ze maakten de tafel gereed en ver
dwenen weer na cfe opmerking:
„Alstublieft heren, u zult er ook
wel behoefte aan hebben behoorlijk
te eten wanneer u zichzelf respec
teert".
Sprekend bewijs van de invloed
van de aan Hoogovens toegepaste
methode.
1945, onder de heer Scherer is het werk,
jongeren tot vakman op te leiden, een
grote vlucht gaan nemen en wel derma
te, dat voor de nieuwe cursus, die In
September begint, zich 120 sollicitanten
hebben gemeld.
De onderwijs-methode hier toegepast
is oorspronkelijk en geheel in de geest,
waarin het hele bedrijf geleid wordt. De
mens als persoon ls belangrijker dan
zijn vaardigheid, zo concretiseert de
heer Scherer het. Omgang met de men
sen, de medeleerlingen, e.d. spreken zeer
mee. Er wordt dan ook een levendig
contact met de ouders onderhouden, zo
wel op ouderavonden, als in de vorm
van huisbezoek.
De jongens immers gaan tot een selec
te groep behoren in het bedrijf. Ze moe
ten de „vooraanstaande" vakmensen
zijn. Vandaar dat ze niet alleen prac
tisch en theoretisch geschoold worden,
maar iedere week bijeenkomsten heb
ben in de filmzaal, waar allerlei onder
werpen behandeld worden. Ook gaan ze
een week samen met hun leraren kam
peren. Na afloop van de opleiding wordt
hen gevraagd, welke richting ze willen
kiezen. Ze kunnen dan één jaar probe
ren jaar waarin ze onder de nazorg
van de leerlingenwerkplaats blijven
om dan definitief hun keuze te bepalen.
Deze leerlingen werkplaats slechts
cén aspect van de zorg van de afdeling
onderwijs, die zich uitstrekt over alle
werkers in het bedrijf door algemeen
vormend onderwijs, technisch vervolg
onderwijs. avondschool e.d. is een
modelinrichting, die grote bewondering
wekt. Onnodig te zeggen, dat zeer ae
gelijk rekening wordt gehouden met de
geestelijke richting van de leerlingen.
In de werkplaats zelf hebben we ons
kunnen overtuigen, niet alleen van de
uitstekende sfeer, maar ook van de geest
van de leerlingen, die toch wel bijzon
der bevoorrecht zijn. Ze zien het belang
van hun werk voor zich en de maat
schappij in en staan onder leiding van
leraren met grote liefde voor hun werk.
Er worden hier niet alleen vaklieden
gekweekt, maar ook mensen gevormd
en dat is van grote betekenis.
dat alleszins de moeite waard was om
beluisterd te worden. Van de 5 solisten
nam Annie Schoen eigenlijk de plaats
in van een ziek geworden sopraan. Van
zelfsprekend merkte men spoedig dat
Annie Schoen over een grotere dosis
podiumroutine beschikte dan de andere
vier. Niettemin viel er bij de vier jonge
re solisten veel te waarderen. Na eei.
ietwat onwennig begin, kwam er in de
zang wat meer karakter. Ofschoon er, ik
zou bijna zeggen vanzelfsprekend, nog
veel tekortkomingen waren, kunnen de
ze vocalisten met hard werken zeer ze
ker resultaten bereiken. Vooral In de
ensemblezang van terzetten, kwartetten
en kwintetten bleek duidelijk een zeke
re goede mate van muzikale gesteldheid.
Tekortkomingen moeten allereerst ge
zocht worden in de zuivere techniek cier
solozang. Wat materiaal betreft noem ik
op de eerste plaats de fraai getim-
breerde bas van Henk van Monsjou. Hij
zal echter op zijn hoogte en laagte nog
wat moeten werken. Zeer duidelijk
kwam dit tot uiting in de bekende aria
van Sarastro uit Mozart's „Zauberflöte"
De alt Kitty Steinmetz bezit eveneens
een mooie stem, die evenwel te veel in
gesloten zit. Daardoor krijgen sommige
tonen geen enkele bovenklank. Zij ver
dient echter een extra compliment vooi
de twee aria's uit „El amor brujo" van
Manuel de Falla. Sylvia Couzijn's lichte
sopraan leent zich goed voor Mozart,
daar haar stem een zekere charme bezit.
Gerhard Hurkmans, de tenor, detoneer
de in het begin bedenkelijk, maar kwam
later steeds beter op dreef. Met zijn
niet al te grote stemmiddelen woekert
deze zanger blijkbaar, waarbij hij ten
slotte toch tot bevredigende resultaten
kwam.
Van Annie Schoen vermelden wij de
mooie aria van Cleopatra, uit „Julius
Caesar" van Handel, die in alle opzich
ten uitstekend door haar werd gezon
gen. De eveneens jonge Haarlemse pia
nist en koordirigent Anton de Beer
heeft correct begeleid. Zijn hier en daar
iets te grote gereserveerdheid vond ze
ker zijn oorzaak in de doelstelling voor
alles de vocalisten te volgen en tot steun
te zijn. In het omvangrijke programma
heeft hij echter meermalen bewezen
als begeleider smaakvol piano te spelen.
Een behoorlijk bezette zaal was gul met
applaus.
JAN LAARVELD
1 Juni zal de luitenant-kolonel C. M.
J. van Dommelen van het Regiment Zwa
re Luchtdoelartillerie „Ypenburg" In ver
band met een detachering in Den Haag
ter voorbereiding van een luchtverdedi-
gingskring het garnizoenscommando over
dragen aan de luitenant-kolonel J. Flink,
van het regiment A.A.T.
De wedstrijd A.G.O.V.V.—Haarlem die op
2e Pinksterdag te Apeldoorn woreït ge
speeld. begint om 7 uur 's avonds
Al is het zwembad „Velserend" voor
het publiek al weer geopend. Tweede
Pinksterdag komt letterlijk en figuur
lijk toch de grote klap middels een
vuurwerk, dat dan 's avonds ontstoken
zal worden. Als inleiding daarop ver
trekt om half negen het fanfarecorps
„Wilhelmina" van het Stationsplein
voor een muzikale rondwandeling, na
tuurlijk met als eindpunt Velserend.
Daar wordt dan geconcerteerd en tot
besluit krijgen de bezoekers een vuur
werk te zien. Er is die avond nog meer
licht te zien, want de korfbalvereniging
Sport Vereent en de zwem- en basket
ballclub „Santpoort" zorgen samen voor
een Venetiaanse gondelvaart. Twaalf
met vetpotjes verlichte gondels zullen
door het water klieven en figuurvaren
en omdat er prijzen beschikbaar zijn
gesteld voor de mooiste gondels kan
men er op rekenen, dat de gondeliers
hun uiterste best zullen doen om goed
voor de dag te komen.
Eerste Pinksterdag is er in Velserend
een reünie waar de hockeyclub Straw
berries de vrienden uit Edmonton wil
begroeten. Op Zaterdag 30 Mei zijn de
Engelse gasten er opnieuw. In de na
middag zwemwedstrijden en 's avonds
een afscheidsavond. Zaterdag 4 Juli
komt de Ford-vereniging met maar
even 1400 man een sportdag houden in
Velserend en zo is er nog veel meer
op te noemen.
Voor de kinderen is reeds een zomer
feest in de maak, waarvan zij op een
vacantiedag zullen kunnen genieten.
Trouwens, er staat meer op het pro
gramma voor Zaterdag- en. Woensdag
middagen. Midden in de zomer zal nog
genomen. Ronnie zet een achtervolging
in, en de twee knaapjes „spelen" hun
spel verder uit in een der verwo.este
huizen, waar Ronnie op een gegeven
moment van een hoogte van vier-vijf
meter valt en zijn nek breekt. Frankie
is zo onder de indruk, dat hij zich door
de nylon-smokkelaar Len, die toevallig
ter plaatse aanwezig is en Frankie goed
kan gebruiken voor zijn zwarte praktij
ken, laat ompraten.
In huis wordt het ventje steeds stiller,
verzwijgt o.a. voor zijn ouders het ge
beurde en gaat zelfs zover, dat hij de
vacantie-spaarpot ledigt, om met het
geld Len van dienst te kunnen zijn.
Door een ongelukkige samenloop van
omstandigheden vermoordt Len op een
avond een caféhouder, waardoor hij
zich geplaatst ziet voor het onover
koombare feit, ook Frankie te moeten
liquideren. Groots is dan het camera
werk, dat Lee-Thompson aan de dag
legt in een der stations van de Under
ground; van de trappen en vele sleuven
heeft hij dankbaar gebruik weten te
maken, maar komt toch niet tot die
hoogte als Orson Welles in zijn film
„The third man". Aan het slot van de
film wordt Len Turner gegrepen, doch
zal niet het vonnis kunnen ondergaan,
dat Vrouwe Justitia ongetwijfeld over
hem zou hebben geveld.
Een uitstekende film, die suggestief
en met spanning is gerealiseerd en
waarmee de Engelsen aangetoond heb
ben grootmeesters van het vak te zijn.
De K.F.C. keurde deze film: 18 jaar.
Het Pinksterprogramma is ditmaal in
Wild-West-stemming. Bob Hope kan
men in compleet idiote vorm aanschou
wen in „SOSheld in nood" en Jane
Russell is een zwarte duivelin te paard
of een charmante gastvrouw in maag
deloos wit. Er gebeurd in deze film zo
veel, dat een inhoudsbeschrijving on
mogelijk is. Schoten knallen, paarden
lopen naar een tweede etage, slapen in
bed. Een voorwereldlijke automobiel
knalt de omgeving in elkaar, een
goudschat is zo verstopt dat niemand
hem kan vinden, een krachtpatser slaat
een deur door drie kamerwanden in een
rijtje, etc. Hoe krijgen ze het bij elkaar!
In ieder geval zal niemand zich verve
len bij deze kolder (18 jaar).
Doris Day weet als revue-girl heel
wat furore te maken op een Frans
schip, als zij door een afdeling van de
Amerikaanse regering uitgezonden
wordt naar Parijs. Onderweg krijgt zij
echter onenigheid met de ambtenaren,
die haar in een keurslijf willen stoppen,
hetgeen echter verkeerd uitpakt. Met
haar vriend brengt zij de scheepskeu
ken op stelten en dan begint het leven
pas goed. Ook in Parijs oogst zü het ene
succes na het andere en het einde van
de story is, dat een huwelijk tot stand
komt tussen haar en een der Ameri
kaanse regeringsambtenaren. Een film
in technicolor, hier en daar spranke
lend. 14 j.
Johnny Weismuller als jungle Jim iii
„Het teken van de Gorilla", laat aan
zijn bewonderaars weer talrijke staal
tjes van zijn kunnen zien. Hij is bij alle
ellende, die zich in het oerwoud af
speelt, de man, die kalm en gedecideerd
alle problemen oplost, ook al fluiten de
kogels hun altijd eendere lied in het
woud, waar mensen en dieren in doods
nood verkeren. Veertien jarigen en
ouder kunnen deze film in Frans Hals
gaan zien. De film „Le plaisir", welke
Dinsdag na Pinksteren draait, is door
de K.F.C. ontraden.
Het Lido-theater vertoont ditmaal een
dwaas programma van Sol Ziegel naar
een verhaal van Harry Segall. De hoofd
rollen worden vertolkt door Gary Grant
en Ginger Rogers. Gary treedt in deze
film op als dokter Fulton, een schei
kundig onderzoeker die experimenteert
met een verjongingselixer. Een aap,
waaraan hij zijn brouwsel vaak te slik
ken geeft, klutst in een onbewaakt
ogenblik was en vloeistoffen dooreen en
deponeert het geheel in een water
reservoir. De gevolgen van zijn ondeu
gendheid zullen wij niet verklappen.
Iedereen kan de wonderbaarlijke uit
werking van het grapje gaan aanschou
wen en zich ermee amuseren, a.l.
„Paniek in fort Worth" brengt leven en
lawaai in City. Een journalist is de held
van het verhaal, dat zich afspeelt in de
tijd, toen er in Texas nog flink om vee
gevochten werd. Hij zegt de krant,
waarbij hij werkt, vaarwel en middels
vuurspuwende revolvers spreekt hij op
Zijn manier een aardig woordje mee.
Het kruit is in de zaal te ruiken! Ove
rigens een film, die zijn bewonderaars
ook onder het Haarlemse publiek zal
vinden. 14 jaar.
In dit theater kunnen liefhebbers van
dit genre naar hartelust genieten van
spannende paardenraces, knallende ge
weren en wat dies meer zij. Rod Came
ron en Forrest Tucher zorgen voor de
nodige sensatie, hetgeen hun best is
toevertrouwd. Zij doen uw herinnerin
gen aan de romantische verhalen van
Carl May weer herleven. Indianenver-
eerders (en wie is dat niet?) weten dus
waar zij aan hun trekken kunnen ko
men. 14 jr.
In Minerva verschijnt beide Pinkster
dagen Doris Day op het witte doek in
de film „Romance in Rio". Het is eer
spel vol intriges, waarbij een zingende
juffrouw van de ene emotie in de an
dere valt. Bovendien heeft de regisseur
het geheel een kleurtje gegeven; min
naars van show, love en Doris Day kun
nen hun hart ophalen. De K.F.C. keurde
deze film voor veertienjarigen en ouder
Advertentie
wel een tweede vuurwerk gegever
worden en misschien komt er aan het
slot van het seizoen nog wel een derde
Dit alles vestigt wel heel bijzondei
de aandacht op Velserend, niet all ear
in Velsen, maar ook ver daarbuiten
Heel veel schoolgroepen zijn er het
vorig jaar geweest en er waren dagen,
dat er zelfs 35 bussen stonden.
