Een leerzaam voorbeeld van
echt menselijke grootheid
Suggestief relaas over Karen
E
„Des Duivels Prentenboek"
Perstelegram
jawoord aan
brengt het
bleue Bob
Waalwijk leeft van op en met eigen schoen
Zes ton van Kath. Thuisfront
voor militaire tehuizen
Geen reden meer
voor afgunst
Lente in Devonshire
De tentoonstelling voorwaar geen kleinsteeds gedoe
In ons land zijn nog negentien
nieuwe tehuizen nodig
ZATERDAG 8 AUGUSTUS 1953
PAGINA 3
<>r
Nieuw onderzoek naar
;,De Emmaüsgangers"
Modern bindmiddel niet
voldoende aangetoond
Wordt Frédéric Ozanam
zalig verklaard?
H.H. Wijdingën
Audiënties
Groninger liedjes op de
gramofoonplaat
Directeur ziekenhuis
Utrecht
DUKW gezonken in
het Zijpe
Opvarende militairen gered
Iedere huisvrouw thans
zachte handen!
In Pan Moen Jon ontspint
sich een idylle
Dr. H. W. Rutgers
overleden
Karen's moeder, Marie Külilea, schrijf
ster van het boek.
e? 'K'ied °P de ouderliefde: beter noch juister kan naar onze mening
det ontroerende boek van Marie Kiililea moeilijk getypeerd worden. Niet
ji_. dat het de bedoeling van de schrijfster zou geweest zijn een dergelijk lof-
bier.?*11 te heffen- Wie dit boek leest, komt al spoedig tot de overtuiging, dat
den -n ff?en sPrake kan zijn. Dat haar boek in feite toch zulk een loflied gewor-
smi lfl5' e'S* onzerzUds eerbiedige bewondering voor de moeder, wier onopge-
niei 1 relaas van de toewijding van haar hele gezin aan de zieke Karen men
kan lezen zonder heilige afgunst tegenover deze „gezegende" familie.
j5e cerebrale paralysie of spastische
verlamming, een vorm van de z.g. ziek
te van Little, vindt haar oorzaak in een
beschadiging van de hersenen, waar
door stoornissen ontstaan van de bewe
gingsfuncties zoals stijfheid, onwillekeu
rige meebewegingen, moeilijkheden bij
het spreken, kwijlen, ongecoördineerde
bewegingen etc. Het ligt enigszins voor
de hand dat het vreemde gedrag van de
patiëntjes op velen, mede door onbe
kendheid met de eigenlijke aard dezer
afwijkingen, de indruk maakte een ge
volg te zijn van zwakzinnigheid. Haast
onvermijdelijk vloeide daaruit in tal
rijke gevallen een volkomen verkeerde
behandeling voort.
Aan de schrijfster van Karen. Marie
Kiililea, dankt de wereld het initiatief
tot een groots opgezette campagne voor
medische, paedagogische en sociale ver
zorging der spastische kinderen.
Haar eigen dochtertje leed aan spas
tische paralysie. Toen zij eenmaal de
hopeloze prognose vernomen had, wei
gerde zij deze te aanvaarden. Er
moest ergens een uitweg zijn, ergens
moest een specialist leven, die haar
zieke kind helpen kon. Dan trekt zij
met Karen van de ene dokter naar de
andere, dwars door de Verenigde Sta
ten, maar steeds vergeefs. Het algeme
ne oordeel luidt onveranderd: niets aan
te doen. Tot zij eindelijk iemand vindt,
■die haar hoop geeft. Karen kan leren
zitten en haar handen gebruiken. Ook
lopen gaat zij leren. Maar ze zal heel
veel geholpen moeten worden. Physie-
ke opvoeding is nodig; elke beweging
moet geleerd worden. De ononderbro
ken behandeling van zulke patiëntjes en
de benodigde uitrusting daartoe zijn
echter zó kostbaar, dat in 1941 in Ame
rika slechts één op de honderd spastici
daarvan kon profiteren en dat terwijl
er elke 53 minuten een spastisch kind
geboren wordt, zonder nog te spreken
van de tienduizenden, die deze ziekte
op latere leeftijd krijgen, (p. 55).
Onder leiding van de dokter leerden
de ouders van Karen daarom zelf de
voorgeschreven therapie toepassen. Hoe
zij dat deden en met welk resultaat be
schrijft dit prachtige boek. In de loop
der jaren groeide in Karen's ouders,
Marie en Jimmy Kiililea, het verlangen
hun ervaring ook voor andere kinderen
nuttig te maken. Daartoe vatten zij het
plan op door samenwerking van de
ouders van spastische kinderen het mo
gelijk te maken, dat alle patiënten tot
volwaardige leden van de maatschap
pij zouden kunnen uitgroeien.
Zo ontstond op 15 Juli 1948 in Ame
rika de „United Cerebral Palsy Asso
ciation", een vereniging met rechtsper
soonlijkheid. die uitsluitend het wel
zijn van personen met cerebrale para
lysie ten doel had. Vandaar verbreid
de de beweging zich ook naar andere
landen. In Nederland, waar, naar schat
ting, het aantal spastische patiënten
circa 12000 bedraagt, werd verleden
jaar de Bond van ouders van spastische
kinderen (de B.O.S.K.) opgericht, die
reeds een vruchtbare activiteit ont
plooit. Secretariaat: Tesselschadelaan
71, Den Haag).
Wij bevelen dit mooie boek zeer na
drukkelijk aan alle ouders ter lezing
aan. Hoewel het op de eerste plaats be-
Naar wij van het dagelijks bestuur uit
net curatorium van de stichting Mu
seum Boymans te Rotterdam vernemen,
heeft dit bestuur destijds overeenkomstig
he mededeling van zijn voorzitter „na
net openbaar debat over de echtheid
°-a. van het met „I. V. Meer" gesig
neerde schilderij „De Emmaüsgangers"
lri het bezit der stichting, besloten een
onpartijdig onderzoek te doen instellen
naar de al of niet aanwezigheid van
kunsthars phenolf ormaldehyde-hars)
een modern bindmiddel dus, in de verf
Waarmee dit schilderij is geschilderd.
Men heeft hiervoor de medewerking
Verkregen van het micro-chemische la
boratorium van de universiteit van Graz
jn Oostenrijk, alwaar dr. Zigeuner, ver
honden aan dat laboratorium, zich spe
ciaal met dit onderzoek heeft willen
belasten.
In een studie getiteld „Zur Frage des
Idikro-Nachweises von Phenol-Formal-
dehydharzen"welk geschrift voor be
langstellenden in afdruk beschikbaar is,
heeft dr. Zigeuner de mening verdedigd,
dat de micro-chemische analyse op
kunstharsgebied tot dusver nog niet zo
ver ontwikkeld is, dat met volstrekte
betrouwbaarheid het gestelde probleem
zou kunnen worden opgelost. In elk ge-
is naar de mening van dr. Zigeuner
°°or de deskundigen in het proces Van
Meegeren het probleem niet opgelost.
Men zoekt in Graz alsnog naar een
geschikte analytische methode, die dan
nader zal moeten worden uitgewerkt,
alvorens te worden toegepast.
Hoeveel tijd dit wetenschappelijke
Speurwerk in beslag zal nemen, valt op
het ogenblik nog niet te voorspellen,
aldus het dagelijks bestuur.
De H. Congregatie van de Riten te
Rome ontvangt momenteel uit alle de
len van de wereld verzoekschriften om
ever te gaan tot de zaligverklaring van
frédéric Ozanam, de stichter der Vin-
centiusvereniging. Onder deze verzoek
schriften bevindt zich ook een schrij
ven van kardinaal Griffin, de aarts
bisschop van Westminster, die ver
klaart, dat „er geen geschikter moment
Valt uit te kiezen voor deze zaligver
klaring dan het huidige".
Mgr. W. Mutsaerts, bisschop van Den
Bosch, zal Zondag in de kerk van de
abdij van Berne te Heeswijk het
N- Priesterschap toedienen aan de
cerw. fraters Prancratius Boeren, Theo-
dotus van Kesselen, Aurelius Tiele-
JPans, Evermodus van Adrichem, Jo
hannes Bosco van der Kammen, Cypria-
hus Dernisson, Godefridus Schamper en
Michael de Bruyn van de Orde der
norbertijnen.
Mgr. C. P. Stappers O.F.M., titulair-
°isschop van Ceramo, zal Zondag het
M. Priesterschap toedienen aan de
cerw. frater Fr. Houbey van de Con
gregatie der paters Assumptionisten te
Dergeyk.
Zondag zal Z. H. Exc. Mgr. Th. Bud-
denbrock SVD, aartsbisschop van Lan-
cnow, die onlangs door de communis-
cn uit zijn missiegebied werd verdre
ven, m de kapel van het Missiehuis te
teringen aan de volgende fraters-
tip„ "t de H' Priesterwijding toedie-
van Bergenhenegouwen uit
-Oeldijk, A. Ekkelboom uit Millingen,
Giezeman uit Loosduinen, M. Op-
Pit oC,.k<;r uit Boorsem, Fr. Verstraelen
t Styl, G. Veugelaers uit Haelen en
ipma uit De Rips.
Za?' -r?" ®xc- de Bisschop van Haarlem
geer, Sj®g 11 en Woensdag 12 Aug.
n audiëntie verlenen.
Zal6 ^^bisschop-Coadjutor van Utrecht
smW komende week alleen na af-
aak audiëntie verlenen.
alWi^EY' Phonogram te Baarn heeft
operefto A,niIVser bedjes uit de bekende
op dl Bmdenborg" van Bleeker
opname gram°f°onplaat gebracht. De
Stadskanad? plaat werd gemaakt te
van der t. i._ leidinS van Geert
(koor e„ YY f0ng en speelde K.D.S.
kende lieri? W de liedjes. Alom be-
hummer Yit?» A''n Grunneger is altied
„De olie - «Dei olie grieze toren",
uit de „,.f an". Ook veel liedjes
Componiste„ e' 0llde tijd, waarvan de
••Mou(jer J} ruet bekend zijn, zoals
Natuurlik de kovvie kloar" e.a.
het GrimvYY de serie besloten met
eerst 'dat rlYH ,dHet is vo°r het
?treeklierii!s dergeiijke verzameling van
18 dus weL n,Tei'Schljnt' De Grunneger
eer nummer am.,,.
KAREN
doeld is als voorlichting en bemoediging
van hen. wier gezin een spastische patiënt
telt, heeft het toch ook voor de ande
ren, wie deze beproeving bespaard
bleef, een minstens gelijke waarde. Ten
opzichte van de lijders aan spastische
paralysie immers hebben de gezonden
een grote verantwoordelijkheid en een
belangrijke taak. Aan hun houding te
genover deze zieken ligt het voor een
groot deel of zij, na hun onvermijdelijke
lijdensweg, zich tot volwaardige men
sen kunnen ontwikkelen.
De grote waarde en diepe betekenis
van Marie Killilea's boek blijft hiertoe
evenwel niet beperkt. Wij noemden het
reeds een „loflied op de ouderliefde".
Het is bovendien een door en door ka
tholiek boek, dat van het begin tot het
einde doortrokken is van een waarach
tig en levend geloof. Echter zonder eni
ge opzettelijkheid, volkomen ongekun
steld. Karen's ouders zijn van huis uit
leren. Hun geloof en Godsvertrouwen
heeft in hun leven een even natuurlijke
en vanzelfsprekende plaats als welke
dagelijkse verrichting ook. Waar dan
echter nog bijkomt, dat zij in de letter
lijke zin van het woord dat geloof ook
altijd en overal metterdaad beleven.
Daarin vinden zij de kracht tot hun
bijna bovenmenselijke offervaardigheid,
tot het volkomen wegcijferen van zich
zelf bij de verzorging en behandeling
van Karen, die dag en nacht hun hulp
behoeft. Het bewonderenswaardige van
dit alles is echter, dat men deze indruk
veeleer krijgt uit wat Marie Kiililea
niet zegt. Haar onopgesmukt, literaire
volkomen pretentieloos maar uiterst fris
relaas werkt sterk suggestief. Telkens
weer dwingt haar verhaal de lezer tot
nadenken, een nadenken, dat steevast
uitloopt op ontroerde bewondering en,
zoals wij reeds zeiden, op heilige na
ijver. Daarom is dit mooie boek, ondanks
het droeve verhaal, in wezen waarlijk
blij en bemoedigend. Men is geneigd
hierin het ideaal te zien van de liefde
volle en eensgezinde saamhorigheid van
een waarlijk katholiek gezin, dat ons
met een nieuw optimisme vervult. Hier
is de edelste levensmoed aan het woord.
En de ware liefde. Een leerzaam voor
beeld van echte menselijke grootheid.
Dit mooie boek moge in aller handen
komen. Men leest het met groeiende
spanning en zuivere innerlijke verrij
king. Het verschijnen er van in Neder
landse vertaling noemen wij ronduit
een weldaad.
De firma J. H. Gottmer te Haarlem
heeft de uitgave keurig verzorgd.
L.
Tot directeur van het Stads- en,Aca
demisch Ziekenhuis te Utrecht, ter ver
vanging van prof. dr. Hulst, die, als
gevolg van zijn benoeming tot hoog
leraar is afgetreden, heeft het bestuur
benoemd de arts J. H. de Waal Malefijt.
Mijnheer Pastoor had
f besloten de oude ramen in
zijn kerk te laten vervan
gen door nieuwe, meer ar
tistiek verantwoorde. Hij
legde zijn plannen tijdens
de Zondagspreek aan zijn
beminde parochianen voor
en trachtte hen vol begees
tering en offerzin te gie
ten. En dat lukte hem,
voor wat een overwegend deel betreft,
ook wei.
Maar nochtans ontkiemde er een ge
ringe oppositie in het dorp. Er waren
parochianen, die zich sinds jaar en dag
hadden vastgebeten in de oude voor
stellingen. Het Mishoren met goede ma
nieren leek hun niet wel mogelijk wan
neer de bestaande ramen zouden zijn
verdwenen. Sterker, dat de pastoor de
oude H. Thomas wilde laten plaats
maken voor een nieuwe, beschouwden
zij schier als een belediging de heilige
aangedaan.
Wat doen parochianen, die ontevre
den zijn? Zij sturen een afvaardiging
naar de pastoor. Zulks geschiedde
ook nu.
Een der oppositie-leden toog naar de
pastorie en wees de pastoor in een lang
durig onderhoud op de voortreffelijk
heden van de oude ramen.
De herder luisterde aandachtig toe.
Maar toen zijn gast uitgesproken was,
zei hij:
„U hebt gelijk. Maar, tja, ziet u, als
ik die oude ramen er niet uithaal, kan
ik de nieuwe er niet inzetten."
De man ging getroost en overtuigd
naar huis.
Toen Vrijdagmiddag twee Dukws van
het Nederlandse leger het Zijpe over
staken, waarbij de een door de ander
werd gesleept, is de Dukw, die gesleept
werd, door nog niet geheel opgehelderde
oorzaak midden in het Zijpe plotseling
gezonken. Iedere Dukw was bemand met
tw.ee militairen. De bemanning van de
achterste raakte te water. Gelukkig kon
den. nadat de kabel was gekapt, de beide
drenkelingen door de eerste Dukw aan
boord worden genomen. De Dukws had
den dienst gedaan voor zandaanvoer bij
de Rampaertsedijk en waren op weg
naar hun basis in Keizersveer.
(Advertentie)
Het is maar al te begrijpelijk, dat
vele huisvrouwen vaak met lichte
afgunst kijken naar h?ar fortuinlijker
medezusters, die niet met allerlei
huishoudelijk werk als afwassen e.d.
haar handen behoeven te bederven
en wanneer ze uitgaan met keurig
verzorgde handen voor de dag kunnen
komen. Maar dat is nu verleden tijd,
want het nieuwe afwasmiddel van de
Castella-fabrieken, de Castella Vaatwas,
1 heeft daaraan een einde gemaakt. Het
wonderschuim, dat met een iepel van
dit moderne middel wordt verkregen,
is niet alleen ideaal voor het vaatwerk,
maar tevens als het ware een schoon
heidsmiddel voor de handen, want
fluweelzacht wordt de huid door aan
raking met dit sop. En zo schept Castella
Vaatwas (per pak 25 ct.) voor de mo
derne huisvrouw de mogelijkheid een
grote afwas zonder ook maar enige
moeite in zeer korte tijd te doen en
tegelijkertijd keurig verzorgde en zachte
handen te krijgen.
Op de tentoonstelling van speelkaarten, die onder de naam „Des duivels prenten
boek" in de Haarlemse Vleeshal wordt gehouden, is gisteren de 1000ste bezoeker,
de heer J. A. Lommelaars uit Heenrstedé, begroet. Hij ontving een kostbaar spel
kaarten van de Directie der Belefelder kaartenfabriek. Tengevolge van een „duivel
se" beïnvloeding van de camera van onze fotograaf werd de heer Lommelaars
het lot beschoren, samen met Harrie Prenen (die de rondleidingen verzorgt
speelkaartgewijs te worden vereeuwigd. Dat dit gebeurde onder de signatuur
van hartenvrouw bewijst de „duivelse" inspiratie des te meer.
Twee en een half jaar lang heeft de
22-jarige Engelse soldaat Robert Butcher
van de Glorious Gloucesters gevangen
gezeten bij de communisten op Korea.
Nu sprong hij in Pan Moen Jon uit een
communistische vrachtwagen en ont
blootte voor een verslaggever zijn rech
terarm. Daar stond op getatoueerd: „Do-
reen Major". „Zo lang ik gevangen heb
gezeten, heb ik haar geschreven", zei hij,
„maar nog steeds heb ik met de grote
vraag niet voor de draad durven komen.
Ik ben nog vol hoop". En hij ging op
weg naar Tokio, waar het schip wacht
dat hem naar Engeland zal brengen.
Moeder Butcher hoorde van de vrij
lating van haar zoon in haar huis in
Tilbury. Acht maanden geleden, voor
zij zijn eerste brief ontving, dacht ze
dat hij dood was. Nu zei ze: „Dat
wordt een reusachtig feest, als hij terug-
(Van onze speciale verslaggever)
aalwijk, het hart van de Lang-
Voor het Waalwij kse raadhuis
wordt in verband met het op te
voeren openluchtspel een groot
platform gebouwd. De houten
stellage wordt thans door de wach
tenden op de bus dankbaar ge
bruikt.
straat, leeft letterlijk van, met
en op de eigen schoenen. De
schoenen-industrie is er favoriet en
verreweg het belangrijkste middel van
bestaan. Vanwege die schoenen gaat
men deze maand er eens extra op grote
voet leven, want Waalwijk bestaat 650
jaar en dat is reden genoeg om feest te
vieren. Dit merkwaardige jubileum
heeft de nijvere burgerij aangegrepen
om nog eens extra de klemtoon op de
schoen te leggen, op de schoen in het
algemeen en die van Waalwijk in het
bijzonder; op het wezen van de schoen
in haar uitwendige en inwendige be-
staans- en verschijningsvorm en dit
schoenenfeest heeft men SLEM ge
noemd, een naam, die tijdens de hoog
tepunten der feestviering wel tot
Slemp verbasterd zal worden. Dezer
dagen hebben wij reeds gemeld hoe
feestelijk het in Waalwijk zal worden
en wat de grote tentoonstelling alle
maal zal bevatten.
Deze week hebben wij gezien hoe
groots de expositie wordt opgezet. Wie
meent in Waalwijk met wat klein
steedse lieden te doen te hebben, komt
erg bedrogen uit, want eenieder zal
verbaasd staan over wat hier wordt
Het hele land werd afgezocht naar dames met een volmaakt voetje, aan welke
voetjes de mooiste schoentjes, die in ons land gemaakt worden, getoond zullen
worden.
Aan de ingang van het tentoonstellingsterrein verrijst een grote stalen toegangs
poort, waaraan kleurige borden bevestigd zullen worden.
verricht. Niemand minder dan prof.
Holt uit Overveen ontwierp een
uiterst modern project met grote hal
len, begrensd door ruime prachtig aan
gelegde parken. Het terrein beslaat 9
ha. en de loodsen en hallen hebben te
zamen een oppervlakte van 10.000 vier
kante meter. Dat betekent niet alleen
dat op deze kolossale afmeting aparte
gebouwen gezet moesten worden, maar
ook dat de grond er voor moest wor
den opgebracht, waarop men ruim
100.000 grote tegels moest leggen. Aan
de ingang verrijst een enorme stalen
constructie van wel twaalf meter
hoogte, die de gehele brede toegangs
weg overspant en waaraan op reusach
tige borden van de tentoonstelling
kond zal worden gedaan. Grote vlag-
getorens zullen het Urrein een bijzon
der feestelijk aanzicht geven en voor
de tent, waarin de modeshows en de
balletten worden gegeven, verrijst een
fagade van geperst stro, die met
sterke kleuren versierd een sterk ac
cent aan het terrein zal geven.
Naar verluidt gaan momenteel enke
le schoenen-prinsen den lande rond om
de mooiste meisjes de mooiste schoen
tjes te passen in verband met de
shows, die gehouden zullen worden.
Een legertje „schonen", die in lieftal
ligheid niet voor elkander onderdoen,
zijn reeds bijeen en de bezoeker zal
slechts kunnen uitmaken wie de asse
poes en wie de kwade zusters onder
hen zijn. 21 Augustus begint het feest.
Dan komt H.M. de Koningin Waalwijk
zelf bezoeken, maar voor het zover is
werken de inwoners van het jubileren
de stadje koortsachtig om erepoorten
en versieringen tussen Valk's met
koperen koepels gedekte kerk en
Kropholler's rustiek stadhuis.
komt. Heel Tilbury heeft het al gezegd:
„Als Bob Butcher terugkomt vieren we
feest". En gisteravond werd de fanfare
besteld om hem straks door de straten
van de stad vooraf te gaan. Mevrouw
Butcher zei nog: „Het wordt pas hele
maal goed als Doreen ook komt. Want
dat is het vriendinnetje van Bob uit
Devonshire". Ze glimlachte: „Hij is wel
een beetje bleu, maar ik ben vol hoop".
En ze ging naar de bakker om een taart
te bestellen.
Engelse verslaggevers spoedden zich
naar een boerderij uit de veertiende
eeuw bij Boven Tracey in Devonshire.
Daar vertelden zij het verhaal van
Bob Butcher aan de 20-jarige donker
harige Doreen Major en haar moeder.
Dat hij „de grote vraag" al lang had
willen stellen, maar dat die „Glorious
Gloucester" er te bleu voor was. Eerst
was Doreen ook een beetje bleu, maar
toen gaf ze haar grijze moeder een
klinkende zoen, klapte van plezier in
haar handen en riep: „Ja, ja, ja".
Als beloning kregen de verslaggevers
het verhaal van hun kennismaking. Vijf
jaar geleden ontmoette Doreen, die in
een pottenbakkerij werkt, een jonge
metselaar, die ze „Butch" noemde. Hij
had in Devonshire een karwei en lo
geerde bij haar tante. Later ging hij in
dienst en belandde in Korea. Hij was
19 jaar, toen hij na de slag aan de Imje-
rivier gevangen werd genomen. Sinds
het ogenblik, waarop Doreen hoorde dat
„Butch" nog leefde, schreef ze hem
tweemaal per week. Hij schreef haar
ook: twintig keer.
„Hü heeft het nooit over trouwen ge
had," zei Doreen. „we hadden elkaar
nog te weinig gezien om ons te verlo
ven."
Maar met Kerstmis schreef ze: „Ik
heb een paar prachtige cadeaux gekre
gen en die zal ik bewaren voor ons
huishouden." Al wat bleue Bob kon
antwoorden, was: „Blij dat je er net zo
over denkt als ik, Doreen."
„Wat kunnen we hem dus zeggen?"
vroeg de pers. Doreen zei: „Vertel hem,
dat het antwoord „ja" is, ja, ja, ja. Ver
tel hem dat hij zo gauw mogelijk thuis
moet komen. Zeg maar: Doreen wacht
op je. En stuur hem een heleboel liefs.
Zeg maar: „Alle liefs, Butch, van
Doreen." Het was een duur telegram,
dat naar Tokio ging, maar het was de
moeite waard.
Gisteravond brachten de manschappen
in de cantine voor de Britse strijdkrach
ten in Kure, Zuid-Japan, een dronk uit
op „Butcher en Doreen". Butcher zei:
„Ik kom in September terug. Laten we
dan in October maar trouwen".
Na een langdurige ziekte is te Gro
ningen overleden dr. H. W. Rutgers,
oud-leraar o.m. aan het Praedinius-
Gyonasium. Hij promoveerde in 1923
aan de Groninger Universiteit, waar hij
in 1927 werd benoemd tot assistent voor
de moderne talen en in 1939 tot privaat
docent Duits. Dr. Rutgers is 69 jaar ge
worden.
anneer wij over katholieke le
vensstijl willen praten, dienen
wij het er eerst over eens te
zijn, wat eigenlijk onder stijl wordt ver
staan. Van Renswoude, wiens uitsteken
de boekje over dit onderwerp wij hier
bespreken, voelde dit ook zo aan en
geeft daarom vooraf deze bepaling: men
spreekt van stijl, wanneer het uiterlijk
voorkomen van de dingen en de uiter
lijke gedragingen van een redelijk we
zen een getrouwe weerspiegeling zijn
van hun innerlijk, hun wezenlijke func
tie, hun geestelijke structuur, en zuiver
gericht zijn op hun uiteindelijk doeL
Stijl is de zo volmaakt mogelijke vorm
geving van een gedachte.
Het ligt voor de hand, dat wij bij
het begrip stijl eerst en vooral heb
ben te denken aan „echtheid". Er
mag geen tegenspraak zijn tussen ui
terlijk en innerlijk. Maar evenzeer
ligt het voor de hand. dat. om echt
„echt" te zijn. deze echtheid ook een
zekere soepelheid eist, d.w.z. aange
past moet zijn aan de eisen van tijd,
omgeving en omstandigheden. Als
voorbeeld ter illustratie van deze
voorwaarden noemt van R. een go-
thische kathedraal. Als stijlmonument
is die volkomen geslaagd. Zij zal dan
ook steeds stijlvol blijven. omdat
waarachtigheid en schoonheid elemen
ten zijn van blijvende betekenis.
Iets anders echter is de soepelheid,
die ook vereist is, opdat iets stijlvol zij.
Deze soepelheid is uiteraard betrekke
lijk en dus vergankelijk. Stellen wij het
geval, dat een tegenwoordige architect
opdracht zou krijgen een kerk te bou
wen en dat hij een kathedraal zou ont
werpen naar het voorbeeld van de
beste Middeleeuwers. Voor zijn vakkun
digheid kan men dan Mie respect heb
ben. Stijlvol echter is die daad en ook
de kathedraal niet, omdat zij onmoge
lijk de uitdrukking kan zijn van wat er
leeft in onze tijd en onze harten.
Onder het opzicht van aangepast-zijn en
beantwoordend aan onze tegenwoordige
omstandigheden en behoeften moet men
het-nü-bouwen van een gothische ka
thedraal stijlloos noemen. Daarmee is
natuurlijk niets tegen de werkelijke en
blijvende schoonheid van zo'n bouw
werk gezegd; wij willen alleen maar
hiermee aanduiden, dat, om volledig
stijlvol te zijn, een kunstwerk, of ook
het gedrag van een mens, geheel moet
beantwoorden aan de omstandigheden
en de eisen van het ogenblik.
Helemaal in het algemeen gesproken
natuurlijk, kan men tot op zekere hoogte
hetzelfde aantonen met de mode, die,
zoals ieder weet, nogal om het voor
zichtig te zeggen veranderlijk is. Nie
mand immers krijgt het in zijn hoofd
vandaag rond te lopen in een kleding
van, laten we zeggen, vijftig jaar terug.
Feitelijk ligt hier dezelfde reden aan
ten grondslag: het past niet meer in
onze tegenwoordige opvattingen; het
beantwoordt niet meer aan de smaak en
de eisen van deze tijd.
ij hebben boven in het voorbij
gaan reeds aangeduid, dat het
stijlbegrip ook op het menselijk
gedrag toepasselijk is. Dat is eigenlijk
van zelf al duidelijk. Evenals het duide
lijk is. dat wij niet alleen van een stijl
vol gedrag als mens kunnen praten,
maar ook van een stijlvol gedrag a 1 s
Christen. Dit laatste is zelfs het
voornaamste. Want een goed Christen
is automatisch ook een goed mens.
Over een stijlvol katholiek leven nu
handelt het te bespreken boekje van J.
van Renswoude.
Hij begint met vast te stellen, dat er
in feite zeer veel ontbreekt aan de
echte katholieke levensstijl in de prak
tijk van elke dag. Maar 4st Is nu
zo vaak geconstateerd en op zoveel ver
schillende wijzen, dat wij ons ontslagen
mogen achten van de noodzaak er hier
nog eens op terug te komen. Het komt
in hoofdzaak hierop neer, dat wij ons
zo bitter weinig als „verloste mensen
gedragen, dat onze gedragingen geen
getuigenis afleggen van ons verloste
wezen. Het ontbreekt in ons gedrag
eenvoudig aan de juiste harmonie tus
sen onze leer en ons leven. Wij moeten
onszelf dan ook minstens verwijten,
dat wij niet in die mate een licht op de
kandelaar en een „stad op de berg"
zijn, als Christus kennelijk heeft be
doeld. Het is tengevolge daarvan, zegt
Van R., een pijnlijke gewaarwording,
dat wij, juist doordat wij zoveel water
ir. de wijn hebben gedaan om het met
de wereld te kunnen vinden, onze vat
op diezelfde wereld hebben verloren.
Toch blijft het allervoornaamste, dat
wij steeds voor ogen houden een god
delijke opdracht te hebben ontvangen
om de wereld de verlossende boodschap
van het Evangelie te brengen, en ook,
en niet op de laatste plaats, dat de we
reld op die boodschap wacht.
Als wij ons nu afvragen, hoe wij die
boodschap aan de wereld moeten bren
gen, dan is het van belang ons goed
bewust te zijn, dat het hier niet op de
eerste plaats gaat om het verdedi
gen van ons geloof tegenover de we
reld, maar veeleer om er van te ge
tuigen en het voluit te beleven.
Daarom juist is het zo belangrijk, dat
uit ons hele gedrag onze innerlijke
overtuiging spreekt, dat ons gedrag d»
innerlijke waarde van ons geloof aan
toont, dat wij het Jesus kunnen nazeg
gen: „Komt en ziet!"
Onze katholieke levensstijl zal dus
het middel moeten worden voor ons
apostolaat. In de grond is dat helemaal
niets nieuws. Sint Paulus spoorde de
Christenen van zijn tijd reeds aan „de
nieuwe mens aan te trekken"; zij moes
ten „anders" zijn dan de niet-Christe-
nen. dan degenen, die nog geen deel
hadden aan de vruchten van Christus'
verlossing. En in dat „anders-zijn" ligt
nu juist de katholieke levensstijl, die
een levende prediking moet worden
voor de naar verlossing snakkende we
reld. Natuurlijk, levensstijl is tenslotte
maar een woord. De gedachte, die daar
achter ligt, is het, waar het op aan
komt.
Daarover in een volgend artikel.
Ii.
Katholiek Thuisfront zal f 600.000 be
schikbaar stellen voor delging der
schulden van de bestaande militaire
tehuizen. Het heeft daarmede ook zijn
steun toegezegd voor de bouw van ze
ven nieuwe tehuizen, welke geprojec
teerd zfjn te Ermelo, 't Harde, Ossen-
drecht, Oirschot, Steenwijkerwold,
Nunspeet en Garderen. Binnen enkele
maanden zal met de bouw ervan be
gonnen worden. Dit is mede mogelijk
geworden dank zij een belangrijke sub
sidie van de regering. Drie Katholieke
militaire tehuizen zijn op het ogenblik
in aanbouw, namelijk te Volkel, Grave
en Eindhoven.
Of Katholiek Thuisfront in staat zal
zijn de op zich genomen verplichtingen
na te komen, zal voor een groot deel
afhangen van het welslagen van de
pleisteractie van Zondag 23 Augustus.
Katholiek Thuisfront helpt thans in to
taal 53 militaire tehuizen, in Nederland
zowel als op Nieuw Guinea en de An
tillen. In Nederland alleen al zijn nog
minstens 19 tehuizen nodig. Ook van
overzee zijn zeer dringende aanvragen
binnengekomen voor militaire tehuizen
te Paramaribo en Merauke.
Woensdag 26 Augustus zal de hoofd
legeraalmoezenier mgr. H. van Strae-
len het Katholiek militair tehuis van
de vliegbasis te Volkel inzegenen. Bij
de inrichting van dit tehuis hebben de
jongens van Volkel in belangrijke ma
te zelf medegewerkt. Zo hebben zij
zelf de smeedijzeren lichtkroon ver
vaardigd.
