Druk internationaal bezoek aan de
Heilig-Landstichting
€H%o^aN: Het spoor van het zwaarcL
Chefarine 4
E
nen
Dode en levende
konij
Kort geding over een bromfiets
Caricaturen van
schelpen, lijm
en
dorpshelden in
watten
D
Goed
BOUW VAN BASILIEK NIET TE
VERWEZENLIJKEN
Bontweek van 14 tot 19 September
Italiaanse motoren fabriek contra
Nederlands bedrijf
De Katholieken in
de Verenigde Staten
Achturige werkdag voor Russische
regeringsbureaux hersteld
Trouwring na zeven
jaar terug
Vier betrouwbare
middelen in 1 tablet
WOENSDAG 2 SEPTEMBER 1953
PAGINA 5
Nijmeegs leraar in
beroep bij de Kroon
Afgewezen als raadslid
De vier geneesmiddelen van
Chefarine „4" worden door dokioren
in de hele wereld aan hun paiiënien
voorgeschreven. Ze zijn volkomen
betrouwbaar en hebben millioenen
mensen baat gebracht bij pijnen
en griep. u
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN ÉÉN TABLET
'n j/ftje doet wonderen/
Contact met militairen bij
oefening in Duitsland
19.3 pet. van de bevolking
Stalin werkte liefst tot diep in de nacht
door
A. Budlngton Kelland
Nijmegens bevrijding
Spectaculair feest in
voorbereiding
De vrijgelaten Nederl.
krijgsgevangenen
Donderdag in ons land
Sèvres-porcelein in
moeilijkheden
Millioenen per jaar tekort
(Van onze correspondent)
Het is nog niet zeker of het aantal
bezoekers aan de H. Landstichting dit
seizoen dat van voorgaande jaren zal
®vertreffen, maar ongetwijfeld is de
honderdduizendste bezoeker voor het
einde van het seizoen de poorten gepas
seerd. Dit getal bewijst wel dat de
H. Landstichting nog niets van zijn
Aantrekkingskracht heeft ingeboet en
'°t ver buiten onze landsgrenzen komt
•ben in groten getale om onder leiding
tan de paters Montfortanen kennis te
hemen van deze unieke gelegenheid om
Christus' leven op aarde op aanschou
welijke wijze te zien uitgebeeld en te
"eleven. Belgen, Denen, Duitsers, En
gelsen, Fransen en Amerikanen weten
de Landstichting te vinden en zelfs uit
Arabië en Turkije is men naar Groes-
oeek gekomen.
Speciaal van Belgische en Duitse zij
de was de belangstelling dit jaar erg
groot. In Mei van dit jaar kwam een
"xtra trein met Belgen naar Nijmegen
en zeshonderd Duitse gymnasiasten
kwamen eveneens per extra trein naar
Nijmegen om van daaruit naar de H.
Landstichting te gaan.
En het zijn waarlijk niet alleen
katholieken die de stichting bezoeken,
men vindt er ook vele protestanten en
andersdenkenden onder, die hier een
deel van de Bijbel in een weids en in
drukwekkend panorama voor hun voe
ten zien liggen. En het „livre d'or",
waarin de namen van vele vooraan
staande personen uit de wereld en vrij
wel alle talen van de wereld voorko
men, vertelt van hun onverbloemde
waardering en bewondering wat hier
in Groesbeek tot stand is gebracht,
wordt onderhouden en nog steeds ver
der uitgroeit.
Vernieuwing en uitbreiding zijn
noodzakelijk om tot bezoek en her
nieuwd bezoek te stimuleren, maar ue
financiële consequenties daarvan zijn
niet licht. Ergens op het uitgestrekte
terrein vindt men het begin van een
basiliek. Pater Suys, de oprichter, vond
de in 1915 geopende Cenakelkerk erg
prachtig, maar hij droomde van een
groots en stoutmoedig plan: de bouw
van een basiliek, welke representatie!
zou zijn voor katholiek Nederland. De
ze basiliek zou in diorama's het leven
van Christus in beeld brengen en ook
voor niet-katholieken een aantrekkelijk
religieus middelpunt moeten beteke
nen. Pater Suys droomde niet alleen,
maar trachtte ook zijn droom te ver
wezenlijken. Voor de oorlog werd met
de bouw van de basiliek begonnen,
maar het werk is onvoltooid blijven
liggen. Nu de prijzen zo enorm zijn ge
stegen is er van verdere bouw geen
sprake meer. Een bedrag van minstens
drie millioen zou nodig zijn om de
plannen te verwezenlijken.
Beter te verwerkelijken lijkt het plan
om een stenen hal te bouwen, waarin
de grote tent weer zou kunnen worden
opgetrokken, waarin vroeger een facet
van het leven in Palestina plastisch
werd uitgebeeld. Het tentzeil moet
echter een stenen overkapping hebben
om tegen de invloed van het weer be
schermd te zijn. Men schat de kosten
hiervan op twintigduizend gulden. Tot
nu toe heeft men deze middelen echter
nog niet kunnen vinden. Er gaan de
laatste tijd stemmen op en er vallen
suggesties te beluisteren waarin m®11
zich afvraagt waarom de overheid
rijk, provincie en/of gemeente de
stichting niet subsidiëren. Suggesties
die om verscheidene reden belangstel
ling verdienen. Want niet alleen vormt
de H. Landstichting een belangrijke
trekpleister voor binnen- en buiten
landse touristen, maar ook en vooral
vertegenwoordigt de H. Landstichting
een kostbaar cultuurgoed, waarvan de
waarde en de betekenis met alleen
spreekt tot een bepaalde Kroep,maar
die in brede lagen een klankbodem
vindt waarvan de uitwerking slechts
ten goede kan zijn.
Naar wij vernemen heeft mr. J. J. M.
van Gent, die bij raadsbesluit en later
ook door Gedeputeerde Staten werd af
gewezen als raadslid, omdat hij een be
trekking als leraar in de sociologie aan
de middelbare meisjesschool op Mariën-
hof te Nijmegen vervult tegen deze be
slissing hoger beroep aangetekend.
UCs 9 - - --I -> -
SU^Ct
181. Als het eerste grauwe licht van de naderende dag door de tentspleten van het
rookgat in het dak naar binnen valt, staakt Eric het rusteloos stappen door zijn enge
gevangenis. Stil en peinzend neemt hij het handjevol mannen op, dat hem tot in dit
laatste uur gebleven is. Dan zwerven zijn grijze ogen naar het bleke gezichtje van
zijn vrouween seconde verschijnt een vleug van een glimlach om zijn strakke mond.
„Mijn zoon hij zal ontkomen," mompelt hij. „Geprezen zij de ingeving, die mij
deed zwijgen over zijn verdwijning."
„Zij zullen zijn vlucht ontdekken," fluistert Winonah hees, ,,en dan
„Dan zullen mijn krijgers de dwaze welp achtervolgen en doden, vult een meta
len stem aan.
Een gespannen stilte treedt in, als Bor Khan's pezige gestalte geluidloos in de tent
ingang verschijnt.
„Gij spreekt te luid, vrouw," vervolgt de Nomade met bijtend sarcasme en zonder
acht te slaan op de ontsteltenis, die zijn woorden te weeg brengen, wendt hv zich onbe-
wogen tot de Noorman.
„Welnu? Uw laatste kans, hond! Waar is het zwaard? Zeg het mv, indien ge leven
wilt."
Diepe stilte. Bric haalt de schouders op en staart de ander haast uitdagend a<m.
„Sterf dan, hond!"
Ziedend van woede maakt Bor Khan een wild armgebaar. Drie, vier krijgers drin
gen zich naar voren en in minder dan geen tijd zijn Eric's handen op de rug ge
bonden. In machteloze woede zien de andere Noren hun koning wegvoeren en even
later worden ook zij door een aantal zwaargewapende Nomaden naar buiten ge
dreven. Zwijgend en verbeten schrijdt de Noorman tussen Bor Khan en een ander
stamhoofd naar de plaats, vanwaar hij voor het laatst de zon zal aanschouwen. Hij
krijgt een brok in zijn keel, als hij aan zijn vrouw denkt.
En aan Erwin, zijn dappere, kleine zoon, die nu ergens geheel alleen door dit
meedogenloze land zwerft en hem nimmerjzal terugzien.
De Noorman heft het hoofd op, als hij de martelplaats betreedt; doch dan staat
hij met een ruk stil. En samen met.hem Bor Khan en de anderen, Nomaden zowel
als Noormannen.
Een diepe stilte daalt over het kamp, want daar, naast de onheilspellend grom
mende wolfshond, staat trots en uitdagend de tengere gestalte va.n Erwin tussen de
tenten en in zijn kleine handen rust het fonkelende, verschrikkelijke zwaard Tyrr
Advertentie
Een kort geding over een bromfiets
affaire vroeg, dadelijk na diens vacan
tie, Dinsdag de aandacht van mr A. N.
Kuhn, president van de Haagse recht
bank. Mr L. M. A. Tripels trad op na-
hiens een Italiaanse motorenfabriek te
gen een Nederlands bedrijf, dat in rech
te vertegenwoordigd werd door mr A.
C. Rueb.
Dit Nederlandse metaalwarenbertnjt
sloot met de Italiaanse fabriek in 1948
®en overeenkomst voor licentiebouw
®n merkvoering. Ook werden uitvoer
rechten gegeven. De Nederlandse fa
briek bediende zich voor de verkoop
van een onafhankelijke handelsfirma.
Om diverse redenen zegden de Itali
aanse partners in 1952 de overeenkomst
°P- Krachtens het contract mocht het
Nederlandse bedrijf nadien geen moto
ren of onderdelen meer maken. Toe
stemming werd gegeven om 1700 gereed
°f in aanbouw zijnde motoren plus de
Jborraad onderdelen uit te verkopen.
Pe Italiaanse firma stelde een impor-
teur in Nederland aan, die dus in Italië
Afvaardigde bromfietsmotoren ging le
uren.
De Nederlandse handelsfirma, die
?ertijds de verkoop van de Nederlandse
fabriek had, deed of er geen vuiltje aan
06 lucht was. Men voerde reclamecam
pagnes. die het deden voorkomen of
Jren ook in de verre toekomst de mo-
l°r en onderdelen zou kunnen leveren
A bouwde de agentenorganisatie tegen
Qle van de nieuwe importeur uit. Aldus
An ,jer Italiaanse klachten. Bovendien
U en dat was de ernstigste klacht le
erde men tegen prijzen, die beneden
de
normale zouden hebben gelegen.
Voor de troepen, die zullen deelne-
7en aan de oefening in Duitsland in
loop van de maand September, zijn
"'Jzondere regelingen getroffen ten aan-
i'eh yan de veldpost, de berichtgeving
j. bijzondere gevallen en de terugkeer
ar Nederland.
dP 13 tot en met 24 September wor-
ïan Poststukken aldaar geadresseerd:
naam en voorletters, legernum-
Y' onderdeel. NAPO 201.
bief ben, die vervroegd vertrekken
6 de „Advanced party", wordt van
Wij? en met 12 September op gelijke
An v, Seadresseerd, onder toevoeging
2oi woord: voordetachement NAPO
,,llAan hen, die nablijven met de
toevn arty" wordt geadresseerd onder
bien. >.U.n£ van het woord: nadetache-
|bt NAPO 201.
friet 9n ban verzenden: brieven tot en
biet k Sfam, briefkaarten (enkele en
hiaxirv. aald antwoord), drukwerken tot
fnavj!?aaJ 3000 gram, nieuwsbladen tot
gens aal 3000 gram. Frankering vol-
Postbo. binnenlandse tarief en ter
zorging op de normale wijze.
Daarnaast werd een inruilcampagne ge
voerd, die naar de mening van eiser
beslist verliesgevend zou moeten zijn.
Dit nu werd als oneerlijke concurrentie
beschouwd. Weshalve de Italiaanse fa
briek verkoop tegen normale prijs vor
derde en het verder achterwege laten
van de h. i. onbehoorlijke reclame.
Van de zijde van het Nederlandse be
drijf werd in het geding gebracht, dat
de fabriek geen zeggenschap in de re
clame van het handelsbedrijf heeft en
dat de verkoop aan het handelsbedrijf
voor normale aflevering, zowel als voor
inruil wel degelijk normaal winstge
vend is.
Van Italiaanse zijde werd een dwang
som van 1000 gulden voor iedere dag,
waarop de gewraakte handelswijze zou
den worden voortgezet, geëist. Het Ne
derlandse bedrijf mag krachtens over
eenkomst uitverkopen, maar verder
niets vervaardigen en ook geen oude
motoren reviseren en in de handel
brengen.
Uitspraak 8 September.
(Van onze verslaggeefster)
Vijf weken geleden is de Bontstichting
opgericht. De Bontstichting verenigt
allen die „in bont doen", van de pelte-
rijenfabrikanten en de groothandel in
bontvellen, tot de winkelier die de bont
jassen verkoopt. De Bontstichting wil
nu er weer meer en beter bont is dan
tussen de jaren '40 en '50, en de weelde
belasting gezakt is. de vrouw dwingen
tot wat meer belangstelling voor dit
edel en warm materiaal. En omdat de
vrouw bljjkbaar niet makkelijk genoeg
naar het bont gaat, zullen ze het bont bij
de vrouw brengen.
Op de eerste plaats, zoals wij reeds
meldden, door een bontparade in de
hoofdstad in de middag van de zevende
September. Dertig mannequins, voorafge
gaan en gevolgd door twee herauten en
geëscorteerd door de Amsterdamse
politie zullen in het drukke stadsdeel
tussen'het I.C.C. in het Vondelpark, via
Stadhouderskade, Rembrandtplein en
Kaiverstraat naar de Dam paraderen,
gekleed in Nerz, Bever, Nutria, Persianer
en Veredeld Konijn, hopelijk nagestaard
door vele wensdromende voorbijgang
sters. Daarna volgt een bontshow in het
I.C.C. voor vaklieden uit de bontbranche
en de pers, terwijl er in de Bontweek
van 14 tot 19 September overal in den
lande o.a. op de Haagse Damesbeurs)
plaatselijke bontshows gehouden zullen
worden.
Er komt ook een bontfilm met de titel
die spreekt voor zichzelf: „The lady
wants mink".
Nu is er bont en bont, de prijzen van
een bontjas variëren van tweehonderd
gulden tot twintigduizend gulden. Het
mooiste en duurste bont is natuurlijk
import, want onze eigen bodem levert
alleen konijn, kat, mol en een beetje
hermelijn tussen enkele edele soorten
van importdieren die hier gefokt wor
den.
Maar van het konijn is heel wat
te treken voor de vrouw met de
doorsnee-beurs, het levert o.a. Bibe-
rette en Seal Electric. Het is dan
ook een strop dat de Franse wilde
konijnenwereld zo drastisch wordt
uitgedund door de zich snel verbrei
dende ziekte na die ene injectie van
de boze dokter. Want het Franse
konijn zit beter en dichter in zijn
haar dan het Nederlandse, en is dus
de uitverkoren leverancier voor de
bontmantel. Nu zijn het wel de
tamme konijnen, die voor het bont
in aanmerking komen, terwijl de
wilde de vilthoeden-industrie voor
zien, maar toch is de konijnenbont-
prijs reeds ca. 15 pet. gestegen door
de grote sterfte, dus schaarste.
De bontmode volgt, natuurlijk, ge
hoorzaam wat Parijs voorschrijft, zij het
voor ons land wat vereenvoudigd. Bont
wordt tegenwoordig gemodelleerd als
textiel, men weet het zo soepel te ma
ken, dat men er alles mee kan doen. en
de bontmantel iedere gewenste mo
dieuze lijn kan geven. Bij de lange
mantels is in ons land Persianer zeer
veel gevraagd. Men ver/t het, dat is het
allernieuwste, in alle beige en grijze
tinten die de mode aangeeft. Korte
jasjes van veredeld konijn tot sobelfeh,
zijn altijd zeer geliefd, men zegt dat 70
pet. van de vrouwen een kort jasje wil,
al lijden ze er gedeeltelijk kou in! „II
faut souffrir pour etre belle".
Een vakschool voor bont heeft Ne
derland niet, wel een door de staat ge
subsidieerde opleiding die minstens zes
jaar duurt en het diploma bontwerker
eerste, tweede of derde klas geeft. Vorig
jaar bedroeg de invoer van onbereide
pelterijen (een kwart hazen- en ko
nijnenvellen) ruim 280 ton, en bereide,
111 ton. De uitvoer van ruw pels-
materiaal overtreft de invoer, namelijk
490 ton. Wij voeren zestig ton bewerkt
bontmateriaal uit.
Wie een slagzin kan bedenken om de
bontjas te pousseren, kan bij de jonge
Bontstichting duizend gulden verdienen.
Dat is een mooi bontjasje.
Meer dan 92.000.000 Amerikanen be
horen tot een of ander kerkgenootschap.
Vergeleken met cijfers over 1952 bete
kent dit een stijging van 3.604.124 of
4,1%. Aldus het Jaarboek der Ameri
kaanse Kerken over 1953, uitgegeven
door de gezamenlijke Protestantse Ker
ken in de Ver. Staten. De Katholieke
Kerk staat met 30.253.427 leden boven
aan de lijst van grootste kerkgenoot
schappen. De tweede in grootte is de
Methodisten Kerk met 9.180,428 leden.
Het Katholieke Jaarboek over 1953
geeft voor het ledental der Katholieke
Kerk een iets hoger cijfer, namelijk
30.425.015 of 19,3% van de totale bevol
king. De gezamenlijke Protestantse gods
dienstgenootschappen tellen 54.299.963
leden of 34.7%, verdeeld over 15 ge
nootschappen met meer dan één millioen
leden en een aantal kleinere. Sedert
1927 is het aantal Amerikanen, dat tot
een godsdienstig genootschap behoort,
verdubbeld.
(Van onze speciale
verslaggever)
at men zelfs uit schel
pen de fraaiste din
gen maken kan, heb
ben wij ontdekt tijdens een
bezoek aan Willy Jennen
uit Geleen. Jennen studeert
in Nijmegen en verdient
zijn studiegeld bij elkaar
met het opknappen van al
lerlei karweitjes. Hij werkt
op het ogenblik bij een ver
zekeringsmaatschappij en
doet zo links en rechts wel
eens meer een werkje voor
iemand. Als je daarbij nog
moet studeren, dan blijft er
weinig vrije tijd over voor
het koesteren van een hob
by. Toch ziet Jennen nog
wel kans, om vrij regelma
tig zijn schelpenkunst te
beoefenen.
Het begon twee jaar gele
den, toen hij op Texel zijn
vacantie doorbracht. Hij zag
er een kunstschilder, die
van schelpen allerhande fi
guurtjes maakte, meest in
heemse vogelsoorten. Het
werk van de man bekoorde
hem zeer en dus probeerde
hij het zelf ook eens. De
grote moeilijkheid was het
lijmen van de vaak vochtige
schelpen, maar een lijmfa-
brikant bood raad en gaf
hem een paar adviezen. En
warempel, het lukte. Wat
grote schelpen, wat kleine,
een paar pijpenstokers en
Willy toog aan het werk. Een
beetje aarzelend in het be
gin, maar langzamerhand
ging het vlotter. Tenslotte
had hij het eigenlijke vak
werk onder de knie.
Natuurlijk was de vacantie
toen al afgelopen en omdat
hij zich thuis verder wilde
bekwamen in zijn nieuwe
hobby, schreef hij een ken
nis op Texel om een nieuwe
voorraad schelpen. Texel is
er uitermate geschikt voor,
vertelt hij ons. Daar vind je
de meeste soorten schelpen.
De moeilijkheid is echter,
dat iedere schelp uit twee
delen bestaat, waarvan
meestal maar één stuk
wordt teruggevonden. De
kennis op Texel doet onge
twijfeld z'n best, maar heeft
uiteraard zelf z'n werk en
mist daardoor de tijd, om
het strand grondig af te
stropen.
Maar er was genoeg ma
teriaal om de „productie"
te beginnen. Een schelpje,
wat pijpenstokers als armen
en benen, wat watten als
haardos, een paar schelpen
als romp, jas, broek en
schoenen. Desnoods nog een
hoedje op. Voila, het pop
petje is klaar, maar vergeet
niet, dat de maker acht uur
lang ingespannen gewerkt
heeft om het zo ver te krij
gen. Oorspronkelijk liet hij
zijn „beeldjes" in de na
tuurlijke schelpkleur, maai
al experimenterend merkte
hij, dat het geheel aan ar
tisticiteit won wanneer het
gekleurd werd. Aanvanke
lijk met waterverf, maar te
genwoordig met plakkaat.
De vroeger eenvoudige fi
guurtjes groeiden zo uit tot
vriendelijke wezentjes uit
een andere wereld, een
droomwereld.
Jennen's vrienden hadden
dat al spoedig in de gaten.
Zij kwamen op bezoek en
namen een poppetje mee.
De bezoeken werden zo
veelvuldig, dat zijn huis-„in-
dustrie" het niet meer bij
kon benen. Hij heeft er nog
maar een paar thuis, zijn
eerstelingen, nog grof en
weinig bewerkt en een
paar souvenirs voor zijn
moeder.
De eerste beeldjes waren
figuren uit de boeken vah
A. M. de Jong, zwervers en
landlopers. Later fantaseer
de hij zelf figuurtjes bij el
kaar, zoals het zesmans-
orkestje met zijn dromerige
dirigent en zijn zwijmelende
tubaspelers. Het zijn ty
petjes geworden, kleine
mensjes met een eigen ka
rakter, ondanks het lijm-
blaasje, dat dienst doet als
oog of neus, ondanks die
streepjes verf. Heel die
Zuid-Limburgse humor, heel
dat romantisch levensgevoel
ligt in de houding, in de af
werking en aankleding van
die poppetjes besloten Zijn
die figuurtjes geen zacht
aardige caricaturen van
dorpshelden en heldinnen?
Willy Jennen is een ar
tist, zoals misschien heel
veel Limburgers artist zijn,
diep in hun hart. Hü is
trouwens veelzijdig. Aan
de muur zagen we een paar
schilderijtjes van zijn
hand, tafereeltjes uit zijn
diensttijd in Indië, scherp
waargenomen beelden, die
op een werkelijk eigen ma
nier zijn weergegeven. Hij
schrijft een vlot en kern
achtig proza en maakt er
zelf tekeningetjes bij. Maar
zijn grote liefde is de mu
ziek. 's Zondags kan men
hem achter het kerkorgel
vinden en door de week
menig uurtje achter de pia
no. Willy Jennen is een
artist en een Limburger en
het is bijzonder plezierig
met hem over zijn liefheb
berijen te praten.
Radio Moskou heeft gisteren melding
gemaakt van een regeringsdecreet, dat
de acht-urige werkdag voor regerings
bureaux herstelt en bepaalt, dat over
werk betaald moet worden. Het offi
ciële orgaan de Prawda oefent in ver
band hiermee critiek op hoofden van
openbare diensten, die er een sport van
maken om de werkdag te verschuiven
naar de nacht en hun ondergeschikten
te ontbieden voor werk op ongelegen
tjjden. Dit opmerkelijke decreet ruimt
opnieuw een stukje van de Stalinisti
sche erfenis op. Want Stalin hield er
van tot diep in de nacht te werken.
En hij wilde, dat een ieder die hij mo
gelijkerwijze zou willen opbellen of ont-
h'eden, op zijn bureau was, totdat hij
naar huis ging.
Zodoende zag men 's nachts om vier,
vijf of zelfs zes uur door de lege stra
ten van Moskou de grote „Zis" limou
sines schieten met de kopstukken van
de Sovjet-Unie.
Deze kopstukken waren zodoende ver
plicht ook hun naaste medewerkers te
iaten doorwerken. Deze medewerkers
lieten hun ondergeschikten weer blij
ven en zo ging het proces verder.
Tijdens de oorlog probeerde Stalin
fluisterende stem, en aan de woorden
die zij meende gehoord te hebben. „Ze
hebben hem vermoord en nu is het mijn
beurt."
Sherry vroeg zich af wat zij doen kon.
Het enige slachtoffer van moord waar
van zij iets wist, was een onbekende
man, wiens naam de politie met haar
beproefde methoden niet kon achterha
len. Dat was de man wiens lijk zij in
de paskamer gezien had, waar men hem
gevonden had met de koffers die het
kostbare tafellinnen van Prosser bevat
ten.
L Er was geen enkele reden om Elsie
ik huilde Om me te ondervragen'. Ze Whipple, of de vermoorde man waar-
kunnen immers toch niets voor me over glsie Whipple gesproken had, in
doen". Haar gedachten schenen ver weg verband te brengen met dat slachtoffer,
te dwalen. Ze sprak opnieuw, maar nu Het enige, vage verband lag in het feit
niet tegen Sherry, en met een stem ^at men de dode in het gebouw van
18
„NeeZe hadden me daar nie»
heen moeten sturen- Ik vertel toch mets.
't Gaat niemand wat aan. Alleen omdat
zoals Sherry nog nóóit gehoord had. „Hij
is dood", zei ze en ze herhaalde^ „Hij is
dooddooddooddood!"
„Wie is dood?" vroeg Sherry.
„Ik kan het niet stilhouden", fluister
de" Elsie.
„Stilhouden voor wie?
„Prothero" gevonden had, en dat Elsie
bij „Prothero" werkte.
Op iedereen maakte Sherry de indruk
van een buitengewoon impulsief per
soontje, maar thans was zij in het ge
heel niet impulsief. Dit was een situatie
die diep nadenken en ernstig overwegen
Sherry wist niet zeker of ze de vol- van de gevolgen vereiste. Zij besloot er
gende woorden van het meisje goed een nachtje op te slapen. Als ze dan de
verstond, maar zij meende haar te ho- zaak rijpelijk overdacht had, kon zij
ren mompelen: „Ze hebbenhem misschien besluiten er met Pat Evans of
vermoorden nu is heitmijn mijnheer Newsome of met allebei over
beurt." te spreken.
Een andere stem klorik naast Sherry. Maar één ding deed zij wel, voor alle
„Wat is er' Wat er aan hand?" zekerheid. Ze ging naar de telefoon en
He't was de afdelingschef. belde het nummer van mijnheer Port-
„Juffrouw Whipple schijnt ziek te man. „Met Propaganda", zei ze. „Wilt
zijn", antwoordde Sherry. u zo goed zijn mij het huisadreè van
„Goed, ik zorg wel voor haar. U moet de cassière Elsie Whipple te geven?"
geen opschudding verwekken. Loopt u Er volgde een pauze, en daarna kreeg
door alstublieft." zij de gevraagde inlichting een adres
Sherry keerde terug naar haar plaats in de Zesenvijftigste Straat. Sherry be
en trachtte zich in de reclametekst voor dankte en legde de hoorn op het toe
dekens te verdiepen. Doch zij moest stel.
voortdurend denken aan de starende, Zij at alleen, en ging toen naar de
afwezige blik van het meisje, aan haar vroege voorstelling van een bioscoop,
waar zij huilde tot haar gezicht een
voudig ontoonbaar was. En al die tijd
wist ze precies wat ze van plan was te
doen, ofschoon ze hardnekkig weigerde
het toe te geven.
Het was nog tamelijk vroeg in de
avond, en zij wandelde nogal doelloos
door de straten, doch ongemerkt droe
gen haar voeten haar naar de Zesenvijf
tigste Straat. Ten langen leste stond zij
voor een deur, die er weinig fris uitzag
en die toegang gaf tot een nauwe trap
tussen een delicatessenwinkel en een
sigarenmagazijn. Er waren naambordjes
met schelknoppen naast de deur, en op
een van de bordjes vond zij de naam
die ze zocht, maar ze drukte niet op
de bel, want het was heel goed mogelijk
dat Elsie Whipple niet in een stemming
was om bezoek te ontvangen. Daarom
drukte zij op het belletje voor de zesde
verdieping, drie verdiepingen hoger dan
Elsie. Er volgde een korte klik. en zij
duwde de deur open en stapte het por
taal in.
Ze begon vlug de trappen te beklim
men, alsof haar bezoek plotseling heel
dringend was geworden, en liep de
schemerig verlichte gang door tot zij
bij een deur kwam waar Elsie's naam
kaartje opstond. De deur stond op een
kier. Sherry klopte, maar er kwam geen
antwoord, en daarom duwde zij voor
zichtig de deur open en keek in een
kamer, die volgens haar begrippen ver
schrikkelijk moest zijn om in te wonen.
Er viel enig licht door het raam naar
binnen, en wat Sherry zag kon zij nau
welijks een woning noemen. Er stond
een bed, en op dat omgewoelde bed zag
zij iemand liggen.
..Elsie", riep je zacht.
Sherry ging de kamer binnen. Ze
boog zich over Elsie heen en richtte zich
ontzet weer op. Een ogenblik stond zij
roerloos. Ik moet zo gauw mogelijk weg
van deze verschrikkelijke plek, dacht ze.
Ze verliet de kamer en ging zacht de
trap af en de straat op. Ze liep aan één
stuk door tot ze voor haar eigen huis
deur stond, en rende toen de trap op
naar haar eigen gezellige kamer, waar
zij op de rand van het bed ging zitten.
„Als ik Pat Evans gewaarschuwd had",
zei ze op een toon vol zelfverwijt, „dan
lag Elsie Whipple nu misschien niet
dood in dat afschuwelijke hok".
HOOFDSTUK 6
Sherry had nog nooit in haar leven
een slapeloze nacht gehad, en zo kwam
het dat zij niet wist wat zij met deze
nacht moest aanvangen. Zij kleedde zich
uit, maar bleef toen een hele poos in een
gemakkelijke stoel zitten, bang om het
licht uit te draaien en naar bed te gaan.
Tenslotte dwong ze zich te gaan liggen,
haar ogen te sluiten en haar gedachten
stop te zetten. Maar haar gedachten
lieten zich niet stop zetten.
Allerlei beelden dansten door haar
hoofd. Ze kon geen vast punt vinden.
Ze draaide het licht aan en probeerde
te lezen, maar de zin van de woorden
drong niet tot haar door. Zij stapelde
de kussens achter haar rug op, ging
zitten, en spande zich in haar gedach
ten op één ding te bepalen.
Zü kwam tot de slotsom, dat zij bang
was. Ze was bang, omdat het haar op
eens inviel dat ze iets gedaan had dal
haar wel eens in moeilijkheden kon
brengen. Ze was een kamer binnen
gewandeld, had het lijk van een meisje
aangetroffen, en was weggegaan. Meer
niet. Een vaag en angstig besef drong
tot haar door, dat ze iets gedaan had,
dat niet in de haak was. Zij had de po
litie moeten waarschuwen. t
(Wordt vervolgd).
zelfs deze late werkwijze op te dringen
aan de Amerikaanse ambassadeur. Op
zekere dag belde het secretariaat van
Stalin ambassadeur Averell Harriman
diep in de nacht op en liet deze voor
een belangrijke conferentie naar het
Kremlin komeft.
Het nieuwe decreet voorziet in een
werktijd voor overheidspersoneel van
9 uur tot 18 uur met één uur koffiedrin
ken. Het nieuwe decreet legt er de na
druk op, dat werk buiten deze uren
volgens de overwerktarieven betaald
moet worden. Deze bepaling bestond
reeds, maar hieraan werd dus blijk
baar niet de hand gehouden.
(Van onze correspondent)
De herdenking van de bevrijding in
Nijmegen, op Donderdag 17 September
zal waarschijnlijk een zeer spectacu
lair karakter krijgen door medewerking
van de 82ste Airborne Division.
Het was de 82ste Airborne Division,
die in September 1944, onder comman
do van generaal Gavin Nijmegen be
vrijdde en de Waalbrug wist te ver
overen. Het ligt in de bedoeling, dat
17 September, des middags drie uur, een
drietal Amerikaanse vliegtuigen boven
de Waalstad zal verschijnen, met ieder
25 leden van de 82ste Airborne Divi
sion aan boord, die boven de Ooypolder
gedropt zullen worden. De parachutis
ten zullen als symbolisch gebaar als
Prometheus met een fakkel omlaag-
komen. Het bevrijdingsvuur zal door de
parachutisten naar het Nijmeegse raad
huis worden gedragen, waar generaal
Gavin de vlam aan burgemeester Hus-
tinx zal overhandigen, die er 's avonds
het bevrijdingsvuur aan de voet van de
Waalbrug mee zal ontsteken. Of een en
ander doorgang zal kunnen vinden, is
nog niet met zekerheid te zeggen, maar
men treft in ieder geval reeds de nodige
maatregelen.
De twee Nederlanders sergeant J. N.
Plant en de soldaat G. van Leeuwen,
behorende tot het Nederlandse Detache
ment van de Verenigde Naties, die 25
Augustus uit krijgsgevangenschap zijn
vrijgelaten, zijn Dinsdag met het lijn-
toestel van de K.L.M. uit Tokio vertrok
ken. Onvoorziene omstandigheden voor
behouden zullen zij Donderdag te 18.45
uur op Schiphol aankomen.
Verenigde Staten Een staking van
53.000 employé's van de telefoonmaat
schappij „South Western Bell Telephone"
is gisteren geëindigd.
(Van onze correspondent)
Het gebeurde in Elim, een plaatsje in
Drente, nu zeven jaar geleden. Het huis
van de heer Bakker Veldman stond in
dje dagen in rep en roer, want des heren
Veldmans trouwring was verdwenen.
Wat is een getrouwd man zonder trouw
ringNu was dat niet zo heel be
vreemdend, want de heer Veldman had
de eigenaardige gewoonte bij elke werk
zaamheid van enig belang zijn trouwring
van de vingger te schuiven en ter zijde
te leggen, zonder dat hij daarmee een
openlijke demonstratie wilde geven van
een tijdelijke liefdeloosheid ten aanzien
van zijn wederhelft. Maar hoe er ge
zocht werd, de trouwring was en bleef
weg. Totdat enkele dagen geleden de
gouden ring te voorschijn kwam.... als
gordijnenring. De zaak van de heer Veld
man werd gemoderniseerd en ter ge
legenheid van dit gebeuren zouden
nieuwe gordijnen opgehangen worden.
De oude, vergane gordijnen werden
weggenomen en weggegooid, met uit
zondering van de ringen, want gor-
dijnenringen kun je altijd gebruiken,
nietwaar. En toen bleek dat zeven jaar
geleden per ongeluk de trouwring aan
het gordijn was genaaid. Enfin de gor
dijnenring, pardon de trouwring, doet
nu weer dienst.
De wereldberoemde porceleinfabriek van
Sèvres is voorwerp van aanhoudende zorg.
Dezer dagen heeft het bericht gecirculeerd,
dat de hele onderneming in 1756 door
madame de Pompadour begonnen onder
Amerikaans beheer zou komen te staan.
Het bericht is snel tegengesproken. Bij die
gelegenheid evenwel is er de aandacht op
gevallen, dat het bedrijf jaarlijks een te
kort van 120 millioen francs heeft, hetgeen
toch nog altijd ruim een millioen gulden
is. Het verlies komt ten laste van de staat,
want de staat voert het bedrijf; het hoort
onder de dienst van Schone Kunsten.
In zijn begintijd heeft het zachte porce-
lein van Sèvres zijn grootste successen ge
kend: de salons van de adel en van de Eu
ropese vorstenhoven werden er mee ver
sierd. Toen men eenmaal het geheim van
het harde porcelein had ontdekt, leverde
de fabriek zelfs winsten op. De revolutie
bracht de eerste moeilijkheden. Maar
Alexander Brogniart, directeur tijdens het
keizerrijk, sloeg nieuwe wegen in, meer be
paaldelijk die van het neo-classicisme, niet
zo maar op eigen houtje, maar met behulp
van kunstenaars van zijn tijd. Het duurt
allemaal niet veel langer dan het keizerrijk
zelf. daarna is het eigenlijk voortdurend
berg af gegaan. Nu zint men op maatrege
len. die nieuwe bloei zouden kunnen bren
gen. De staatssecretaris van Schone Kun
sten schijnt bijvoorbeeld aan serieproductie
te denken. Maar, zegt Frank Elgar uit Car-
refour, dat zou de staat slechts tot concur
rent van de particuliere ondernemers ma
ken. en die hebben het al moeilijk genoeg.
De crisis, die Sèvres doormaakt, is niet
zozeer te wijten, aan het beheer, als wel aan
een overleefde traditie en een artistieke
onvruchtbaarheid. Er is een staatscommissie
benoemd om het probleem te bestuderen.
Maar als er maar een energiek, doortastend
man aan het hoofd werd gesteld, iemand
die met zijn tijd en met de kunst van zijn
tijd mee gaat.
