hebben het vaak
Vrijgezellen
moeilijker dan de
Die Australische meisjes
veel
gezinnen
mag ik
Hartelijk welkom voor de
„Damme" in Djakarta
Doodgewaande
ingenieur terug
Nederlandse
uit Canada
LAXEERAKKERTJÏS
Mr.
d'Ailly feliciteert met zekere
jaloezie zijn Haagse collega
Gestolen
Goed
P@
Wml
je_goed mee kan drinkenmogen ze ]e wel"
Honderden begroeten juichend gezag
voerder Kooper en bemanning
Trage darmwerking
Grootste stadhuis van ons land geopend
HFCnViTm
Moederziel alleen...
MAANDAG 19 OCTOBER 1953
PAGINA 3
IIIIIH9B1W
■Mllllili»!
Het fascinerende
karakter van
de Bush
Fluweelzachte handen
na de afwas!
Aangrijpend verhaal
van avontuur
Argentijnse gezant benoemd
is schadelijk voor Uw gestel.
Neem zonder kans op gewenning
K.V.P.-CONGRES
Vooral belangstelling voor
soc.-econ. sectie
Schipper vermoedelijk over
boord geslagen
WONDEN GENEZEN SNELLER MET
Nederlandse tjalk bij
Zweden aan de grond
door
A. Budington Kelland
Ttfru't Ti*
tihuntniM
Perth, de hoofdstad van West-
Australië, omvat de helft van de
totale bevolking van deze enor
me staat. Slechts het centrum met
de drukke winkelstraten en vele
neonreclames doet denken aan een
stad. De woonwijken zijn door de
toegepaste bungalowbouw kleine
dorpen op zich zelf.
(Van onze speciale verslaggever)
T T ij leunt zwaar voorover op de bar en slaat met een
achteloos gebaar zijn achtste glas zwaar, prikkelend
J. J. West-Australisch bier naar binnenZijn ogen staan
waterig en hij kijkt ons wazig aan. Dan begint hij heel
langzaam, aarzelend en met een zwaar Australisch accent
te spreken. „You know.... als je hier niet tn de pub be
gint..,.". Zijn stem stokt en plotseling slaat zijn hoofd
met een smak op de lange, met bierkringen overdekte bar
en de jonge zelfbewuste Rotterdammer begint doordrin
gend en wreed te huilen. Zijn smalle schouders schokken
wild als het verdriet, dat deze 23-jarige in de afgelopen
anderhalf jaar in stilte heeft weggeduwd, onweerstaanbaar
naar buiten komt. Het is even stil in de propvolle pub, de
mannen, die in drommen langs de bar staan, vergeten een
ogenblik het straffe tempo, waarin zij het ene glas bier na
het andere naar binnen gieten en staren verbaasd naar
„Dutchie-, zoals iedereen hem noemt.
Een paar minuten later staan we in de smalle winkel
straat, die schichtig is van de vele neonreclames, en daar,
op het trottoir, komt het verhaal er uit. Technisch tekenaar
is hij hier in Perth, anderhalf jaar geleden gekomen, een
goede baan, die hem elke week 125 gulden schoon oplevert.
Australiër moest hij worden, zo snel mogelijk. Alleen dan
werd je als jonge vrijgezel geaccepteerd door de Austra
liërs en was er een mogelijkheid, dat je in de gezinnen
kon komen. „Dus ging ik naar de pub. Want zo'n kroeg
is de verzamelplaats van de hele stad en als je maar goed
mee kan drinken, mogen ze je wel. Maar ik hou 't niet lan
ger uit".
Piet Kossen uit St. Pancras is een vrij
gezel, die het in Perth wel rooien zal
Met zijn handen diep in zijn zakken
loopt hij door de vreemde stad, met zijn
Engels verkeer, dat links houdt. Zijn
mengelmoes van bouwstijlen: namaak-
Engels (het stadhuis gaat zelfs prat op
een soort Big Ben), huizen, die met hun
ijzeren en houten gevels het Wilde Wes
ten van Tom Mix voor de geest roepen
en dan die slordige bungalows met hun
roodgeschilderde, zinken daken, die mis
schien echt Australisch zijn.
Ik kon het met m'n vader niet vin
den, thuis. Daarom ging ik weg en
iedereen zei, dat ik als vrijgezel de
beste kansen had. Financieel is dat ook
zo, maar de rest.... Ik kom uit een
milieu dat je moeilijk terugvindt onder
de emigranten en dus zoek je je vrien
den onder de Australiërs.Maar ik hou
het niet langer. Geld is met alles Een
van de vele Nederlandse probleemkin"
deren in dit land. Eén van die emi
granten, die ondanks alles terugverlangen
naar de sfeer van thuis. Die zich tegen
wil en dank stapje voor stapje overgeeft
aan zijn ingeboren gebrek aan aanpas
singsvermogen. „Ik kan niet wennen
aan dat ongezellige leven hier. Na negen
uur 's avonds is de hele stad uitgestor-
ondanks het zware werk als lasser op ven, een gezellig restaurant is er niet,
het Kwinana-project, dat met 's we- het eten vind ik beroerd en de pub,
T.U. cen 4.™ gr ik .1 m'n geld heb verdnonk.n,
grootste industrieën van West-Australië
gaat worden.
Advertentie
Zucht niet langer, mevrouw, als U moe-
Castilii aHeen voor een grote afwas staat,
iedere Vaatwas (25 ct per pak) maakt
Van rf0?fvvas tot kinderspel. Een lepeltje
\Vnn/-Iovm irjrjol \riil TTvir V>ol
Hhet a~",.Wondermiddel vult Uw hele teil
aansla - Schuirn> dat alle vet, vuil en
«en een handomdraai oplost. En
Wai groot wonder is: na de af
vang fluweelzachte handen. Haal
in huis? n°e Z° n Pak Castella vaatwas
De vrijgezellen hebben het vaak
lijker dan de gezinnen, welke, al zijn zj
financieel geslaagd, niets liever willen
dan naar het oude thuis. „Die
Australische meisjes bevallen me niet
zegt Piet Kossen uit St. Pancras (N.H.).
Bezweet en vuil is hij, maar deze vrij
gezel heeft er wel plezier in.
Lasser op de enorme zandvlakte van
Kwinana, waar de Anglo-Iranian Oil
Company 's werelds grootste olieraf
finaderij letterlijk uit de grond stampt,
terwijl Sliedrechtse baggeraars voor
de kust een haven graven met hun mo
lens en zuigers. Hij verdient 140 gul
den per week en bouwt in zijn vtije
tijd ('s avonds rustig verder aan een
eigen huis. „Je kan nooit weten", grin
nikt Piet, „misschien kom ik nog eens
een geschikt Hollands meisje tegen.
Maar die zijn er bar tekort, je kunt
het gerust een probleem noemen. En
die Australische mag ik niet. Gaan me
te veel uit, maken zich te veel op, wil
len erg graag dure kleren en het erg-
„Wij voelen ons klein en beschaamd
dat zovelenzich zolang hebben inge-
Slechts kort en vluchtig is de
kennismaking van onze verslagge
ver geweest met de staat West-
Australië en de hoofdstad Perth.
Voor zijn vertrek naar Zuid-Austra-
lië (Adelaida) noemde een emigra
tie-ambtenaar de volgende mogelijk
heden voor Nederlandse emigranten
in het dun bevolkte Westen: plat
teland: voor geschoolde boeren en
landarbeiders, die niet opzien tegen
ortberingen en eenzaamheid, be
staat de mogelijkheid om binnen de
drie jaar pachtboer te worden en na
nog eens 4 jaar is men dan in staat
om een gedeeltelijk nog onontgon
nen farm in de bush te kopen
(met hypotheek). Behalve vakman
schap zijn echter doorzettings
vermogen en pioniersgeest nodig.
Deze eenschappen vraagt West-
Australië ook van de geschoolde en
halfgeschoolde arbeider, die in de
steden de meeste kans van slagen
heeft. In Perth waren er gedurende
de laatste maanden gemiddeld 700
werklozen, maar daarnaast ruim
3000 vacatures.
De K.L.M.-liftmaster „Dr. Ir. M. H.
Damme" is Zaterdagmiddag op zijn
thuisreis door een propvol .vliegveld
Kemajoran bij Djakarta verwelkomd,
Toen het vliegtuig, voorafgegaan door
het muziekcorps van de Indonesische
luchtmacht langzaam het platform
voor het restaurant op taxiede, waren
daar honderden verzameld, die juichend
gezagvoerder Kooper en zijn bemanning
begroetten,
De Hoge Commissaris van Neder
land, te Djakarta, mr. W. F. L. Graaf
van Bylandt, de Indonesische minister
van Verbindingen, de K.L.M.-vertegen-
woordiger Crans, verscheidene leden
van het corps diplomatique en talrijke
andere autoriteiten ontvingen de be
manning met handgeklap en bloemen.
Nadat de heer Crans de bemanning aan
het publiek had voorgesteld, heette
Graaf van Bylandt hen uit naam van
de Nederlandse gemeenschap welkom.
Hij betuigde hun dank voor de wijze,
waarop zij Nederlands naam en die van
de burgerluchtvaart hebben hoog ge
houden.
De Hoge Commissaris betrok in zijn
hulde al degenen, die achter de scher
men aan het slagen van de vlucht heb
ben medegewerkt. De man, die achter
dit alles staat, is verborgen: dr. Ples-
man. Maar. aldus Graaf van Bylandt,
dit alles was niet mogelijk geweest zon
der een manifestatie van teamspirit en
samenwerking van internationale spor
tiviteit, die in deze race hoogtij vier
den. Hij herinnerde voorts aan de
korte tijd, die de „Liftmaster" een week
geleden op Kemajoran doorbracht. Het
toestel was toen door een grote presta
tie, die mogelijk was door de samen
werking en goodwill van allen, die er
aan medewerkten, in vijftien minuten
gereed om de tocht naar Christchurch
voort te zetten. De Indonesische over
heid, de douane, de gezondheidsdiensten,
de dienst voor de burgerluchtvaart en
vele anderen, hebben op alle mogelijke
wijzen medewerking verleend om deze
prestatie mogelijk te maken.
Tot buitengewoon gezant en gevol
machtigd minister van de republiek Ar
gentinië in Nederland is benoemd de
heer Jorge Raphael Escalante Posse.
Advertentie
ste is, dat ze bier drinken als een
man".
Bier, naast de schapen en het wedden
wellicht de grootste industrie hier. Een
emigrante vertelde ons hoe haar
Australische buurvrouw elk week an
derhalve aardappelzak lege bierfles
sen weg liet halen. „En zij zijn maar
met man en vrouw. Dan moet je nog
rekenen, wat de man na het werk in
de pub verteert". Het is bier met een
hoog alcoholpercentage, enigszins bit
ter van smaak en meer dan iets an
ders de volksdrank in West Australië.
Duurder dan de zeer vette melk, wordt
het overal even overvloedig geschon
ken en gedronken. In de stad evengoed
als in de bush. Vreemd en fascinerend
is die bush. Niet indrukwekkend, zoals
een oerwoud. Uren, neen dagen kun je
er hier in het Westen doorrijden, zon
der ook maar een mens te zien.
Een immense vlakte, overdekt met
lang vezelig gras en wijd uit elkander
staande gombomen met dof-groene
bladeren. Zelfs nu in de lente, die hier
elke dag een stralende zon brengt, is
het gehele landschap vaal en eentonig.
Maar de lucht is tintelend blauw, en
de lucht, die de emigranten in het
Westen inademen, noemen de Austra
liërs niet ten onrechte, de gezondste
ter wereld.
Overal waar mensen wonen en wer
ken, heeft dit jonge, uitgestrekte land
iets van de sfeer van het noodgebied
in Nederland. Het is een land in be
weging, in opbouw. Daarom bekom
mert niemand zich om het landschap,
behalve de millionnairs van Perth, die
in de buitenwijk van Clarton rond de
spannen voor zo weinigen"
20 zei Za
terdagmorgen ir. K. Koeten or, o
waar hij met de „Jan van Rilb^?h°l'
teruggekeerd na 38 dagen in e Wü$
ten Canadese streek van Z a veria"
bomen en meren vermist t "aaW"
Het was een feestelijk weerz'eTT^
mevrouw Koeten, een bouquet
de arm, het trapje naar de Jan van Rif
beek opstormde op haar uit de dood her
rezen man te omhelzen.
Marjan (vijftien), Maarten (twaalf) en
Marjolein (vijf) stonden er eerst nog wat
beduusd bij, maar na de begroeting
werden zij in de algemene vreugde op
genomen. In dezelfde kring werd een
van ingenieur Koeten's metgezellen, de
Duitse geoloog dr. R. Thienhaus, door
zijn vrouw en vader in de armen geslo
ten.
Toen het gezelschap zich van het vlieg
veld naar de ontvangkamer begaf, ging
bij de ballustrade van Aviorama een ge
juich op van het personeel van „Vul-
caan", de maatschappij, waarbij ir. Koe
ten werkzaam is, dat zich daar ter ver
welkoming had opgesteld. Men zal zich
herinneren dat ir. Koeten in gezelschap
Van dr. Thienhaus 5 Augustus naar Ca
nada trok. om een onderzoek in te stel
len naar ijzerertsafzettingen ten Zuiden
Van Ungavabaai (Noord-Oost Canada)
en twintig dagen later op weg van Chi-
mo (aan de Ungavabaai) naar Roberval
(benoorden Quebec) bij een noodlandng
op het Emmanuelmeer in een geheel ver
laten gebied terecht kwam, waar hij 38
dagen in aanzienlijke ontbering door-
bracht, zonder contact met de bewoon- eens. Wij hadden bijna geen oenzine
glasheldere baai hun protserige villa's
hebben gebouwd en zich gaarne aan
de Franse Rivièra wanen.
Leer Engels!
De bungalow-huizen zijn slordig afge
werkt, maar wie bekommert zich er om?
Het leven is maar kort en er moet steeds
meer bush ontgonnen worden, steeds
meer geld verdiend. Hard, keihard is
hier het bestaan, daar doet de natuur
lijke vriendelijkheid van de Australiër
zelf niets aan af.
„Wij werken om terug te gaan. Moe
der kan niet wennen", zegt het jonge
meisje, dat in de bakkerij werkt van
„The Dutch Biscuit Man" in Perth.
Haar baas is de Haagse bakker G. v. d.
Wilk, die zijn zaak verkocht en met
zijn geld hier een nieuw bedrijf op
bouwde. Hij is geen emigrant in de
ware zin van het woord, want die be
gint met niets. Toch was ook voor hem
het begin moeilijk, maar nu eten de
Australiërs wekelijks 2400 pond van zijn
koekjes en dagelijks 500 van zijn grote
vruchtencakes. „Al hadden we het zo
breed als de baas", zegt het meisje,
„dan wilden we nog terug naar thuis".
Zij bloost en krabt de bakblikken zorg
vuldig schoon. „Moeder zit erg met het
Engels, dat leert ze nooit meer en nou
voelt ze zich gewoon achterlijk".
En in Nederland wordt het steeds
maar weer gezegd: leer Engels, Engels.
Engels. Het is inderdaad zo, dat de
Australiër de emigrant slechts ongaarne
ziet komen. Hjj is kortzichtig en be
krompen door het isolement van meer
dan een eeuw en ziet slechts het eigen
belang op de korte afstand: emigranten
maken de spoeling dun. „Als je geen
Engels spreekt ben je in hun ogen niet
meer dan een kind van 3 jaar, omdat je
niet praten kunt". De man, die dat zegt,
heeft het aan den lijve ondervonden.
Etaleur was hij en hier wilde niemand
hem hebben, omdat hij zich niet ver
staanbaar kon maken. Zes lange maan
den werkte hij als ongeschoold arbei
der in de rode aarde van een boerderij
ver buiten Perth. „Toch konden zij me
best gebruiken, want een jaar of vijf
geleden zagen de etalages er vreselijk
uit. Nu is het al veel beter, dat hebben
de emigranten gedaan".
Voor het congres van de Kath. Volks
partij 7 en 8 November te Utrecht
schreven ruim twaalfhonderd personen
in. Onder hen bevinden zich ruim vier
honderd afgevaardigden van de Werk
groepen en de Stoottroepen der Partij.
De belangstelling van de deelnemers
gaat vooral uit naar de sociaal-econo
mische sectie. Ruim 50 pet. van de
deelnemers schreven in voor die sectie-i
vergadering.
Zondagmorgen is de kapitein van de
sleepboot „Jaane" T. Vermeulen ver
moedelijk over boord geslagen en ver
dronken tussen de sluis Roosteren en de
brug Ulickhoven.
De vermissing van de kapitein kwam
pas aan het licht toen de sleepboot,
waarachter zich vier vaartuigen bevon
den, tegen de wal liep.
(Van onze Haagse redacteur)
Op het Alexanderveld was Zaterdagmiddag een vrij grote menigte tezamen
gestroomd om de opstijging mee te maken van de ballon „Henri Dunant".
Dat was het plezier, dat de burgerij, op haar breedst genomen, kon beleven
aan de opening van het nieuwe Haagse stadhuis; voor alle om de een of
andere reden belangrijke Hagenaars vond op hetzelfde uur in de grote zaal
van de afdeling Bevolking een stemmige plechtigheid plaats: de officiële
ingebruikneming van het nieuwe gebouw.
Burgemeester Schokking heeft bij deze
gelegenheid nog eens in het kort de ge
schiedenis van de Haagse stadhuisbouw
gereleveerd en verder alle personen, die
een rol van betekenis hebben gespeeld
bij de totstandkoming van het gebouw
dank gezegd. Architect Luthmann, de
bouwmeester van het hoewel nog niet
voltooide, nu toch reeds grootste stadhuis
van Nederland, ontving de mededelkig
van zijn benoeming tot officier in de
orde van Oranje Nassau en voorts werd
hem in zilver de ter herinnering van
deze inwijding geslagen stadhuispenning
overhandigd.
De burgemeester reikte tevens aan
Hubert Hierck, Bertram Weihs, Wim
Beuning en Kees Andrea de prijzen uit,
welke aan deze kunstenaars zijn toege
kend voor het door hen ingezonden werk
bij de prijsvragen voor schilderkunst,
grafiek en tekeningen.
Onder de genodigden bevond zich ook
de burgemeester van Amsterdam, mr.
Arn. d'Ailly, die mede in zijn kwaliteit
van voorzitter van de Vereniging van
Advertentie
van Riebeek" arriveerde ,an
op Schiphol ir. K. Koeten, dieVed19
rende38 dagen in een vering
streek in Canada vermist is oe
weest. In het restaurant op Schipl
hol vertelt ir. Koeten aan verslag
gevers van de pers en van de radio
over zijn avonturen. Zijn vrouw en
kinderen luisteren met belangstel
ling mee.
draaide zich om en tuurde scherp om
zich heen, maar er was niets te zien of
te horen.
Verbeelding, dacht ze. 't Is anders
de wereld te hebben gehad.
„Wij bevonden ons in de noordelijk
ste ijzerertsgebieden van Canada", ver
telde ir. Koeten, „en 8 Augustus ver
trokken wij in een éénmotorig water
vliegtuig naar het Noorden. De 25ste
begon de tocht. Het Michiganmeer, waar
op wij een tussenlanding wilden maken
bleek onvindbaar. In de hoop assstentie
te kunnen inroepen, streken wij neer op
een meer, dat later het Emmanuelmeer
bleek onvindbaar. In de hoop assistentie
hadden willen landen. Wegens benzine
gebrek konden we niet verder vliegen.
Aanvankelijk wilden wij een vlot bou
wen, om daarmee Lake Michigan te be
reiken, maar he. bleek ons al spoedig
dat de 23 k.m. waarop wij de afstand
hadden geschat, niet met de werkelijk
heid overeenstemden.
38 dagen bleven wij onopgemerkt. Wij
hadden te kampen met voedselschaarste
en kou en ofschoon wij nooit in paniek
geraakten, vatte toch meer en meer de
overtuiging in ons post, dat wij niet meer
levend zouden worden gevonden. Meer
dan om ons zelve maakten wij ons on
gerust over onze gezinnen en familie
leden. Midden October begint in die
*treek de winter en daarin zouden wij
Viel spoedig zijn omgekomen. Onze voor-
raden waren uitgeput. Onze ammunitie
*oor het schieten van gevogelte even-
meer om de motoren te laten draaien,
met behulp waarvan radioseinen konden
worden gegeven. Ook met vissen waren
wij niet zeer fortuinlijk.
De dag waarop wij werden gevonden
waren er 23 vliegtuigen in de lucht, gro
tendeels van de Royal Canadian Airfor-
ce. Wij zijn groter dankbaarheid ver
schuldigd dan wij ooit kunnen bewij
zen", vervolgde de heer Koeten, „in het
bijzonder aan de koninklijke Canadese
luchtmacht en aan de Canadese minis
ter van Mijnbouw, de heer Pruthon."
Het Nederlandse motorschip Zee
meeuw" uit Delfzijl is Zondag aan de
grond gelopen in de eilandengroep ten
Noordoosten van Oeland in Zweden. De
gehele romp van het scheepje, dat een
van de weinige tjalken is die nog in de
vaart zijn, steekt boven water uit De
bemanning van vier koppen, onder' wie
de kapitein-eigenaar August uit Delf
zijl, is eerst aan land gegaan, maar la
ter aan boord teruggekeerd in afwach-
58
iphlZft^enspoot''es met zuurkool, alS'
eten." 261 Ze hooPv°I- -Ik wil me
licht Ze ÜeP door tot aan de restau
ratiezaal en weer terug het magazijn
in Overal was het doodstil. De prijs
kaartjesmachines zwegen. De steekkar
ren stonden op een rij tegen de muur.
F.r scheen geen sterveling te zijn.
Fr zal af en toe wel een nachtwaker
komen kijken," zei ze bij zichzelf.
Nu was bet maar een kwestie van
Dat wil je doorgaans" zei hij Je zoeken. Ze had er geen idee van hoe lang
hebt een eetlust als een' krokodil' ee- het kon duren, maar ze vermoedde
loof ik." s en K lJ' ge dit wat zijl zocht, wel ergens in het
„Ik heb een reuze goede soiisverte- midden zou daar had zij
ring," verklaarde ze !evre*fnP" mynheer Portman eerder op de dag
Zij aten varkenspootjes met zuurkool, ontmoet. Ze h°°rda t„^appe1 e.n
en keerden in een taxi naar „Prothero" dook weg tussen een paar enorme krat-
terug. Roger stapte tegelijk met Sherry ten. Het was de nac^al|«. die zijn
uit. Een ogenblik stonden zij op het ronde deed,-en weer wegging,
trottoir in het helle schijnsel dat uit de Wat zouden het zyn kratten, kisten,
etalages van het grote warenhuis straal- dacht ze^ ginfvan
hui?gaIn"VzeiVz°end ^zocVtot ze^tensMt^dicht'by hft
Hoe laat ga je?" vroeg hii. Siteinde een stapel bruine dozen ont-
"o, dat is moeilijk te schatten. Je waarde, die met p a band waren ge-
moet heus niet op me wachten. Of- sloten.
schoon ik het natuurlijk erg lief van je „Misschien die, zei ze, terwijl ze er
"SïtóSÏÏ1» pk, 0V,'& V» ZW,„ ta»,
SS'.» Ml' «*h ik open^krijgen II fi„TnS
Word nu niet brommerig" zei een van de lange paktafels en trok een
Sherry orommerig, zei Qpen Hler lagen gereodschappen.
Ik hpn nipt hrnmmpnVzei hii Scharen, messen, schroevendraaiers en
brommerig brommerig, zei nu breekijzer. Ze zocht een mes uit en
Het duurt misschien maar heel probeerde de scherpe kant op de rand
bemoedigend, en ze van de tafel Ze kon tevreden zijn.
eventjes,'' zei ze uwnucuigruu, en -
ging door de grote deuren naar binnen, En toen bleef ze doodstil staan, want
1C1 "hpslissfm?""van '177' I f? lan®s de eetkamer, die nog steeds het was net alsof er achter haar iets
ting van de be^issmg van de Neder- kijklustigen trok. Het liep niet storm, bewogen had, alsof
landse verzekeringsmaatschappij. J raaar er wa voldoende klanten om snel over de vloer s
de winkel open te houden. Sherry nam
de lift niet naar haar kantoor, maar
naar de etage waar het magazijn ge
vestigd was. Ze hoopte dat er vanavond
niet gewerkt werd, want ze wilde niet nogal brutaal. Stel je voor dat ik door
op haar vingers gekeken worden. een nachtwaker betrapt werd. Op heter-
Het magazijn was slechts flauw ver- daad
jstond even stil om moed te ver
zamelen. Het magazijn maakte een grie
zelige indruk bij het gedempte licht, en
Sherry hield niet van griezelige dingen.
Een ogenblik dacht ze er over haar
plan te laten varen en rechtsomkeert te
maken voor het te laat was. Maar dat
zou dwaasheid zijn. Haar moeder zou
zoiets niet doen. Haar vader evenmin.
Roger ook niet. Ze stond even stil bij
het feit dat ze Roger als een bijzonder
dapper iemand beschouwde.
Toen stapte ze naar het vak waar de
kartonnen dozen stonden opgestapeld.
„Handdoeken en lakens" zei ze half
luid. „Ja-ja!"
Met het mes nam ze de eerste de
beste doos onderhanden. Het viel niet
mee, en ze hakte er nogal onhandig op
los. Na een paar mislukte pogingen
wist ze tenslotte een hoek open tc
krijgen. Binnenin zat pakpapier. Zp
sneed het voorzichtig los om de inhoud
niet te beschadigen- Toen stak ze haar
hand door het gat en voelde.
„Geen handdoeken!" zei ze. „En geen
lakens ook." Want wat haar vingers
betastten, was niet de ruwe stof van
hoeken, en evenmin het fijne, soe
pele weefsel van lakens. Het was stijf
en glad satijnig. Ze maakte het gal
groter, zodat ze ook kijken kon. Er
was geen twijfel mogelijk. De doos be
vatte noch lakens, noch handdoeken.
Het was linnen. Hot was damast!
„In consignatie," zei ze.
Ze voelde een grote voldoening in
zich opkomen. En ook een tikje ijdel-
heid. Het was haar gelukt. Ze had goed
geraden. Ze had mijnheer Portmans ge
er een schaduw
Bestreken was. Ze
stolen damast gevonden, en ze had het
helemaal alleen klaargespeeld. Ze kon
wel juichen.
En toen verging de lust tot juichen
haar geheel, want een paar sterke vin
gers sloten zich om de pols van haar
hand die het mes vasthield, en een war
me handpalm werd over haar mond
gelegd. Ze kon niet schreeuwen. Ze
kon alleen achteruit trappen en vech
ten tegen iemand die veel groter en
sterker was dan zij. Het mes viel klet
terend op de vloer. De handpalm druk
te haar hoofd achterover, verder en
verder, tot de pijn ondraaglijk werd.
Ze deed haar mond open en beet zo
hard ze kon in de handpalm, en de
dwaze gedachte schoot door haar hoofd:
Dat was niet bepaald damesachtig. En
het werd &>mel donkerden ivoor haar
ogen,
HOOFDSTUK 22
Sherry was klein, maar ze was sterk
en lenig. Ze wist dat dit geen onschul
dig vechtpartijtje was, maar dat haar
leven er mee gemoeid was. Even was
ze duizelig geworden nadat ze haar
tanden in de hand gezet had, die haar
zo wreed de adem benam. Maar dat
ging over, en nu .was haar woede pas
recht gewekt. Alle primitieve gevoelens
kwamen in haar boven. Opnieuw beet
ze in de hand die haar trachtte te ver
stikken. Deze keer verslapte de greep
en was ze in staat even een schreeuw
te geven. Het was geen erge harde
schreeuw. De man had zijn vrije arm
om haar lichaam geslagen en drukte
tegelijkertijd haar armen langs haar
zijden. Instinctmatig probeerde Sherry
op zijn voeten te trappen met haar hoge
hakken. Maar het hielp allemaal wei
nig. Haar tegenstander was zo groot en
sterk.
(Wordt vervolgd).
De grootste waterstofballon ter
wereld „De Henri Dunant", be
mand door de heer J. Boesman,
steeg Zaterdag te Den Haag op
vanaf het voorplein van het nieu
we stadhuis, dat officieel geopend
werd.
Nederlandse Gemeenten, Den Haag met
zijn nieuwe stadhuis feliciteerde. „Met
een zekere jaloezie", zei hij en toen de
aanwezigen hier begrijpend op reageer
den voegde hij er aan toe: „U lacht hier
om. ik niet!"
Het was overigens, ondanks de zeer
te waarderen muzikale omlijsting door
het Museum Kamerorkest, een nogal
„zware" middag en het viel dan ook
zeer goed, dat een onbekende jonge
dame tussen de verschillende redevoe
ringen de „Vox populi" liet horen. Zij
vertolkte de dank van de Haagse be
volking voor het feit, dat men nu ten
minste alle gemeentelijke diensten in
één gebouw kan vinden. Alleen wees
zij er even op. dat het Huisvestings
bureau niet in het nieuwe stadhuis is
ondergebracht in welke opmerking
men de hoop kon beluisteren, dat dit
bureau spoedig overbodig zal zijn. Het
was, hoewel in scène gezet, even een
menselijke noot tussen de officiële
feestklanken.
Mr. Schokking heeft tenslotte voor alle
fraaie geschenken en goede wensen be
dankt, waarna de gasten het nieuwe
stadhuis tot in alle hoeken doorspeurd
hebben.
Drie mannenzangkoren uit Den Haag,
plus nog twee gemengde koren, twaalf
muziekcorpsen en een 600 fakkeldra
gers, in totaal meer dan 2000 mensen,
hebben getracht er van te maken, wat
er van te maken was.
Dat de Hagenaars wel belangstelling
hadden voor de gebeurtenissen van deze
dag, wordt wel bewezen door het feit,
dat, naar schatting, 20.000 mensen naar
het Burgemeester de Monchy-Plein wa
ren getogen, om daar een en ander van
dichtbij mee te maken. Zij zullen zich
met enkele onderdelen van het pro
gramma wel hebben geamuseerd, het
vuurwerk bijvoorbeeld was niet onaar
dig en de eerste phase van het lichtspel,
dat werd opgevoerd, getuigde van een
originele vondst. De Noordelijke vleu
gel van het stadhuis straalde de bezoe
kers n.l. een enorm „Welkom" tegen,
doordat men een aantal vensters van
deze vleugel had geblindeerd, waardoor
de letters van het woord werden ge-
vorm.
Laat in de middag was de „Henri Du
nant" na een voorspoedige tocht in
Goudswaard geland. In een bietenveld
maakten zij een zogenaamde „honden
hoklanding", waarbij het mandje om
slaat doordat er geen helpers op de
grond zijn, zodat de ballonvaarders er
uit moeten kruipen als een hond uit zijn
hok. De burgemeester van Goudswaard,
werd de meegenomen brief van burge
meester Schokking overhandigd. Deze
brief bevatte de uitnodiging binnenkort
het nieuwe Haagse stadhuis te komen
bezichtigen.
