De mooiste dingen moeten ophouden
wanneer zij op z n mooist zijn
Zondagskind der muzen
KONINGIN LEEST HET
KERSTEVANGELIE VOOR
H€T T€K€N OCftr
aanse missiezusters stichten
een klooster in Limburg
Kerstgroep van Wies Grips
Afscheid van Jo Vincent
Jongens van Matrosenkoor verdringen
zich om de Vorstin
De was 10 pet.
duurder
SLAGEN?
„Las Misionaras de Cristo Jezus"
Jonge strijdbare congregatie geïnspireerd
op de Sociëteit van Jezus
Mgr. van Bekkum
vraagt hulp
In het zand
van MARS
Kerstviering van Hofpersoneel
Ziekteverzekering
naar 6.000
Eerste Zonnebloem-
couvert
WILT GIJ
leiaicpe noor,maw
Viering verjaardag
Prinses Beatrix
„OCH, BONNARD EN MODIGLIANI,
HOUDT U DAAR VAN?"
DONDERDAG 24 DECEMBER 1953
PAGINA 7
Voor kardinaal De Jong
voor H.B.S. ol Staatsexamen?
Mulo of Onderwijzersakte?
GESLAAGD... DANK ZIJ
(Van onze speciale verslaggever)
Mei volledige instemming van Mgr. Lemmens, bisschop
van Roermond, heefi zich in de afgelopen week een
kleine gemeenschap van Spaanse zusiers in Nederland
gevestigd. Haar voorlopig onderdak is hei Missiehuis aan
de Leyenbroelcerweg in Siiiard. Zij zijn afkomstig uii Javier
(in hei harije van hei land der Basken) uii hei moderne
vrouwenklooster van „Las Misionaras de Crisio Jezus".
Dii kloosier is niet modern in archiiecionische zin: hei
kloostergebouw is zelfs zeer oud en daieeri van 1236; hei
is hei kasteel waar de groie Franciscus Xaverius is geboren
en opgegroeid. Wai dii jonge Insiiiuui (hei ieli slechts 10
jaar) ioi een zo bijzonder moderne verschijning maaki is
de aard van de gemeenschap zelf, mei name de belang
rijke maie van aanpassing aan de eisen van onze eigen iijd.
HILVERSUM
door ARTHUR C. CLARKE
(Vert, door F. van Oldenburg Ermke)
Liturgische weekkalender
X'
7\ T a een dertigjarige loopbaan als Nederlands eerste
I Y zangeres, gaat Jo Vincent zich thans in de rust
terugtrekken. Zondag is haar officiële afscheids
concert in Amsterdam, 30 December in Haarlem, en zo zijn
er gedurende dit seizoen in vele steden van het land concer
ten, waarop Jo Vincent afscheid neemt van haar publiek,
an is het voorbij en is de beurt aan een jongere generatie,
ue loopbaan van Jo Vincent omspant een niet al te lan
ge, maar over het algemeen gelukige periode van ons mu
ziekleven, die de meeste van de rijpere muziekliefhebbers
van het ogenblik nog geheel kunnen overzien. Willem
Mengelberg was nog in zijn fleur, toen Jo Vincent begon,
het koorleven bloeide sterker dan thans en Jo Vincent
vond de haar toekomende plaats in dat muziekleven snel
en zonder uitzonderlijk grote moeite. Het leek wel eens of
ze maar ging staan en zong, en het klonk allemaal even
mooi. Het eerste heeft ze zelf wel eens gezegd, geloof ik,
het laatste vonden haar bewonderaars, die ze spoedig bij
honderdduizenden telde.
er twijfel is Jo Vincent altijd een
tikje het Zondagskind van de muzen
geweest. Die stem had ze, haar grote
muzikaliteit had ze eveneens van Onze
Lieve Heer gekregen, en aangezien haar
stem zulk een typische natuurstem is,
had ze daar in de school van Cornelie
van Zanten feitelijk nooit tobberijen
mee.
Bovendien was de plaats voor een
grote sopraan in ons vaderlandse mu
ziekleven ongeveer net in die jaren
vacant gekomen, doordat mevrouw
Noordewier, hoog bejaard, zich had te
ruggetrokken. Er waren wel preten
denten, maar er was er geen, die zulk
een prachtige stem had en zulk een
groot en natuurlijk zangvermogen als
Jo Vincent. Het duurde maar weinige
jaren, dat zij om er in te komen
op podia van zeer bescheiden bete
kenis moest zingen. Zij veroverde zich
haar plaats „par droit de naissance"
en zij is toch zeker wel een kwarteeuw
onbedreigd onze eerste concertsopraan
geweest.
Alle vormen van zingen heeft zij be
oefend, het oratorium in de eerste
plaats, want een Nederlandse zanger of
zangeres van de oudere generatie was
nu eenmaal voornamelijk op het orato
riumzingen aangewezen. Als we een
kwarteeuw geleden een goede opera
hadden gehad, zou Jo Vincent stellig
ook in de opera terecht zijn gekomen.
Zij heeft het wel eens gedaan, opera
zingen, jaren geleden in een gelegen
heidsvoorstelling van „Nozze di Figaro"
op Scheveningen, en het is haar al even
goed bevallen als haar toehoorders.
Toch zou Jo Vincent van huis uit wel
altijd oratoriumzangeres gebleven zijn,
ook krachtens de aard van haar stem en
bovendien als gevolg van haar scholing.
Nederlandse zangeressen hebben ge
meenlijk een uiterst blanke stem, die er
een sereen karakter aan verleent. Een
mixtuur van timbres komt in die stem
men weinig voor en vele Nederlandse
zangpaedagogen, zich baserend op dit
stemkarakter, laten slechts weinig of
geen vibrato toe. waartoe de stem nog
strakker en nog minder corporeel wordt.
Het is misschien meer een eigenaardig
heid dan een deugd, in ieder geval is
het een karakter. Men herkent Neder
landse stemmen, die Nederlands ge
schoold zijn, bijna altijd onmiddellijk.
Vele van die stemmen behouden er een
bepaalde eenzijdigheid door, die op de
duur vermoeit en wat al te nuchter en
te wereldvreemd zingt. Soms doen ze
denken aan de fantasieloze sfeer van
gewitte kerkmuren, maar in de mooiste
voorbeelden van deze stemmen stijgen
ze tot een onbeschrijflijke klaarte, die
bijna te goed is voor deze aarde. De
stem van Jo Vincent is er zo een: de
stem van een engel, dacht men menig
maal, in ieder geval een geluid, dat zo
volmaakt instrumenteel was, dat het ge
heel was voorbeschikt voor klassieke
aria's van grote lijn en strakke klank,
stukken, waarin de zangstem feitelijk
een obligaat instrument moest zijn te
midden van de andere instrumenten.
Daarnaast kwamen natuurlijk de
speciale partijen, waarin een heel bij
zonder licht timbre gevraagd werd,
zoals de sopraanpartij in Mahler's
Vierde symphonie. En de liederen,
(Van onze Haagse redacteur!
In de Koninklijke Stallen het merk
waardige gebouwencomplex aan de
Hogewal te Den Haagwaar het gehele
transportapparaat van het Hof is gecon
centreerd hebben Woensdagmiddag
Koningin Juliana, Prins Bernhard en de
Prinsessen Beatrix. Irene en Margriet
deelgenomen aan een huiselijke Kerst
viering van het personeel der Konink
lijke paleizen.
Een vierhonderd personen. onder wie
heel wat kinderen, zongen hier met
warmte Kerstliederen en volgden met
grote aandacht het eenvoudige kerstspel.
„Amos de Herder'', dat door personeel
van het staldepartement werd opgevoerd.
Een koetshuisbediende, een portier van
het Koninklijk Huisarchief en een koet
sier traden als engel op; een concierge
had de rol van Sint Jozef en een werk
ster die van Maria. Het was een simpel
spel. dat de aanwezigen niettemin in de
juiste Kerststemming kon brengen van
wege de goede wil, waarmee het ge
speeld werd. Zeer geapprecieerd werd
ook de muzikale omlijsting van het
Haags Matrozenkoor o.l.v. Theo van
Elferen. Voorts hoorde men pianospel
van Simon Admiraal, die van J. S. Bach
het Draeludium in As-groot en de Sara
bande in E-groot uit de Franse suite
speelde.
Prins Bernhard heeft op deze stem
mige middag een Kersttoespraak ge
houden, waarin hij o.m. zei. dat er na
eeuwen nog altijd iets van het hemels
licht van de eerste Kerstnacht tot ons
doorstraalt. Met de komst van Jezus
heeft het goede uur van de grote blijd
schap voor deze wereld geslagen en
het is die grote blijdschap, waar het
om gaat in de Kerstboodschap, aldus
de Prins. In het Kerstfeest is ons een
brug tot God gegeven en voorts is er
de wonderbaarlijke macht van het
Kerstkind om mensen tot elkaar te
brengen.
Treffend was het moment, waarop de
Koningin zelf, die intens de verschil
lende Kerstliederen mee zong, naar
voren trad en uit het Evangelie van
Sint Lucas de Kerstboodschap voorlas.
De zo bekende woorden, rustig en na
drukkelijk gezegd door de Koningin,
maakten veel indruk. De viering vond
plaats in een van de stalgebouwen, wel
ke men met een pretentieloze, doch
smaakvolle versiering van dennegroen,
(Van onze parlementaire redacteur)
Bij de bespreking van het wetsontwerp
tot coördinatie van de sociale verzeke-
*ingen heeft dr. v. Rhijn, staatssecretaris
van Sociale Zaken, Woensdagmiddag in
de Eerste Kamer medegedeeld, dat de
loongrens voor de ziekenfonds- en ziek
tewetverzekering tot f6000 verhoogd zal
•boeten worden, wil deze coördinatie
•lagen. De regering heeft hiertoe nog
®iet kunnen besluiten, daar het overleg
•bet de medische wereld nog niet ten
•inde is.
hulst en klimop had aangekleed- Voor
in de zaal stond een zeer grote kerst
boom, waarin electrische verlichting,
sterren en vele slingers.
Later in de middag werd de Kerstvie
ring voortgezet in een ander gebouw van
de Koninklijke Stallen, waar lange tafels
gereed stonden met broodjes. De Prins
ging hier tussen zijn gasten rond en de
Koningin reikte persoonlijk kop na kop
met chocolademelk uit een zeer ge
zellig gezicht. Men moest bij deze ge
moedelijkheid moeite doen om zich te
realiseren, dat daar een Vorstin Haar
onderdanen stond te bedienen. Hare
Majesteit kreeg het werkelijk druk, want
alle knapen van het Matrozenkoor wil
den natuurlijk door Haar en niemand
anders van chocola voorzien worden
„Wees voorzichtig". „De stoom slaat er
af", „Heb jij al niet gehad?'' met
deze huiselijke opmerkingen vervulde
de koninklijke gastvrouwe die gekleed
was in een donkergroene fluwelen japon,
haar taak.
In een hoekje van het stalgebouw
stonden de Prinsessen Beatrix. Irene en
Margriet hun broodjes uit hün zakje
te eten. Hun taak kwam op het einde
van de feestviering, toen zij alle aan
wezigen een Kerstpakje uitreikten, waar
in zich een kalender bevond en een
Kerstbrood. Voor de kinderen was er
een zakje met Kerstkransjes.
Tegen zevenen vertrok het hofperso
neel weer. Prins Bernhard nam van
ieder met een handdruk afscheid.
waarin in de eerste plaats bel canto ge
geven moest worden, liederen die vol
ledig uit de klinkende melodie herscha
pen moest worden. Dat was natuurlijk
Schubert, en Jo Vincent heeft, nadat
haar oratoriumpractjjk eenmaal geves
tigd was en zij zich als kunstenares ryp
genoeg mocht achten, zeer vele liederen-
avonden gegeven. Toch heeft zij, zoals
iedereen, met het lied aanvankelijk wel
moeten worstelen. Het lied vergt een
zeer grote en diepe gemoedservaring en
het speciaal te ontwikkelen vermogen
om die in de fijnste nuances uit te
drukken. Dit was voor een oratorium
zangeres, die getraind was op grote
dimensies, niet zo eenvoudig. Maar op
een avond lukte het plotseling wonder
lijk goed. Dat was tijdens de eerste be
zettingsjaren, - en het eenvoudige, op
rechte gemoed van Jo Vincent maakte
haar, zoals men weet, tot een bijzonder
felle patriotte. Wat was er gebeurd?
De wasindustrie zal met ingang van l
Januari haar tarieven met Hen pet.
verhogen.
Dit wordt, naar de Federatie voor de
wasindustrie mededeelt, veroorzaakt niet
alleen door de 5 pet. loonsverhoging,
maar vooral door de in voorbereiding
zijnde nieuwe C.A.Oalsmede een aantal
nog niet in de wasserij prijzen verdiscon
teerde prijsstijgingen.
Joke Boot, werkzaam op het bonds-
bureau van de Katholieke Nationale
Bond voor E.H.B.O., heeft aan Kardinaal
De Jong te Utrecht het eerste couvertje
aangeboden van de Zonnebloem-actie.
Het couvert bevat het geheim, alhoewel
uiteraard geen prijs. De Kardinaal, is
zelf ziek en heeft mede daarom zeer
grote belangstelling voor het werk van
de Zonnebloem. Tijdens een langdurig
en hartelijk gesprek, heeft Kardinaal
De Jong, die verblijf houdt in het kloos
ter „met de blauwe ruitjes" te Amers
foort, aan mej. Boot een royale gift
medegegeven met de woorden: „Nu ik
rustend ben, heb ik geen geld meer,
maar ik wil toch geven wat ik kan
voor de mooie actie van de Zonnebloem,
die zo voortreffelijk door de E.H.B.O.
wordt georganiseerd".
De Kardinaal steltje .het. buitengewoon
pp prijs dat; hij de eerste was, aan. wie
het' couvert werd. uitgereikt. Soortge
lijke couverts zijn vervolgens gezonden
aan H. M. de Koningin en aan de ove
rige bisschoppen.
Westduitse autoriteiten hebben in
totaal 55.2 mill. DM toegewezen voor
invoer uit Nederland, waarvan o.m. 1
mill. DM voor papier. 1.5 mill. DM voor
producten der ijzer- en metaalverwer
kende industrie en 0.9 mill. DM voor
carton.
Advertentie
Studeer dsn met de Cursus met de
merkwaardige resultaten. Ook U kunt
dan in korte tijd zeggen:
co.
4. Besluiteloos kijkt de krijger het tweetal na. Zoiets is hem nog nooit over
komen en hij weet niet, wat hij doen moet. Geërgerd haalt hij zijn schouders op.
Hoe willen die vreemde kerels een paard opsporen, dat in het wilde weg het bos
ingerend is? Zal hij hen volgen?
Maar dan bedenkt hij, dat het wel een valstrik kan zijn. Aarzelend slentert hij in
de richting, waarin de man en de jongen verdwenen zijn. Nauwelijks heeft hij een
paar passen gedaan, als hij links van hem, verweg tussen het geboomte een grote
schaduw voorbij ziet flitsen. Zijn paard! Hij hoort het geluid van de hoefslagen en
wil er op af stormen.
Doch het dier schijnt plotseling van richting te veranderen en even later ziet hij
het, nu dichterbij, aan zijn rechterhand. Nauwelijks heeft de verbijsterde krijger
tijd om zich af te vragen, wat het dier bezielt, of opnieuw galoppeert het een
andere kant op.
Beteuterd blijft hij staan. Op die manier krijgt hij 't nooit te pakken. Opeens ziet hij
twee pijlen rakelings langs de hals van het paard vliegen. Een ervan blijft trillend in
een boom steken, de andere komt tussen de struiken terecht. Een wilde drift maakt
zich van de krijger meester. Hoe komen die kerels er bij om jacht op zijn paard ze
maken. Doch plotseling begrijpt hij het. Het paard schichtig en bang geworden door
de pijlen, verandert opnieuw van richting en rent regelrecht op de krijger toe. Een
paar tellen later heeft hij het dier, dat trilt over al zijn leden, bij de teugel kunnen
grijpen en dan treden ook de man en de jongen naderbij.
„Ziet ge, dat het zo moest?" zegt de jager. „Op een andere manier hadt ge het
nooit terug gekregen."
De verblufte krijger stamelt een paar woorden van dank, doch alles wat de ander
zegt is: „Kom mee, Axel"
■Zij wenden zich om en de krijger bestijgt langzaam zijn paard. Doch opeens flitst
hem een gedachte door het hoofd. Ijlings springt hij weer uit het zadel en schreeuwt:
„Hé daar! Ik moet u nog wat zeggen."
aanstaande plaatsen innemen op cultu
reel gebied, dat zij als een hechte voor
hoede overal wegen openen voor het
evangelie, dat zij dus juist de moeilijk
ste en meest verlaten missies gaan hel
pen. Voor de heidenen moeten zij het
beeld van de ideale vrouw realiseren,
en tonen dat het mogelijk is aantrek
kelijk te zijn en christen tegelijk. Er. is
namelijk, vooral in de grote steden van
de missies, een overgrote behoefte aan
meisjes-catechisanten, die aantrekkings
kracht hebben op de jeugd, aan meis
jes die initiatief ontplooien, en die niet
geremd zijn door de zorg om gemeen
schappelijk bezit.
„Las Misionaras de Cristo Jezus", die
zich thans, dank zij de bemiddeling van
Mgr. Féron, en de energieke bemoeiin-
gen van Pater Leo Elders S.V.D., te
Sittard hebben gevestigd, vormen een
missie-instituut, waarvan de constitu
ties zijn geïnspireerd op die van de So
ciëteit van Jezus.
Voor haar toekomstige taak het
missionnerende voorposten-werk
moeten de individuele talenten tot het
uiterste worden ontplooid en benut.
Vandaar dat bij de vorming in het moe
derland grote aandacht wordt besteed
aan studie op academisch niveau: mis-
siologie, apologetica, medicijnen, mu
ziek. Een bijzonderheid is, dat de ge
lofte der gehoorzaamheid insluit het
strikte recht om uit te trekken naar een
heidens land. Zeer opvallend is de nau
we aansluiting bij de Hiërarchie: hier
mee hangt samen het verbod om een
„eigen" domicilie te bezitten, een eigen
veilig klooster, met eigen concreet be
zit. Alle giften moeten in de meest
strikte zin aan de missie worden be
steed. Uiterlijk het meest opmerkelijk
is het feit dat zij geen habijt dragen.
Buitenshuis zijn de kleding en het haar
verzorgd op de wijze van iedere andere
beschaafde vrouw. Slechts in de kerk
dragen de zusters de zwarte mantilla.
Binnenshuis zijn zij gekleed in uniform
(zwarte rok en cappa), in de missies
zoals de kerkelijke overste het wenst.
Een buitenstaander zeggen deze ge
gevens wellicht weinig. Zij echter, die
op de hoogte zijn van wat er aan vrou
welijke missionnerende activiteit be
staat, noemen deze stichting hyper-mo
dem en zelfs revolutionnair in de gun
stige betekenis van het woord. Zij werd
in 1944 opgericht door Moisés Domen-
zain S.J., onder de supervisie van de
Aartsbisschop van Valencia. De hero
ïsche en bewuste naleving van de 3
geloften en van de missiegelofte is na
tuurlijk een primaire eis. Het is echter
ook de uitgesproken bedoeling, dat de
zusters grote figuren worden, en voor-
In Sittard hebben wij een gesprek ge
had met de eerste drie zusters, die in
Nederland zijn aangekomen. Het zijn 3
jonge meisjes, met alle charme van haar
Zuidelijke aard en van haar jeugd. Zij
zijn 22, 24, 28 jaar oud, en studeren
resp. missiologie, Spaanse letterkunde
(bij prof. van Dam! en Rechten.
Het was een hagelbui van kort en
knappend Spaans, maar zo geladen van
charme en zuivere geest, zó eenvoudig,
blijmoedig en ongeremd, dat er van een
interview maar nauwelijks sprake was.
Dat wij met zusters hadden te doen,
wisten wij, ook al was dit aan uiterlijk
heden bijna niet te zien, maar wij ont
moetten een openheid en een gemak en
vooral een solidariteit, zoals wij die tot
nu toe bij religieuzen voor onbestaan
baar hadden gehouden.
Het is niet zo, zeggen zij, dat wij
Nederland hebben uitgekozen! Wij
zijn hier op uitnodiging. Maar we
hebben die uitnodiging buitengewoon
graag aanvaard. De Nederlandse mis
sionaris mgr. van Bekkum S.V.D. heeft
onze hulp gevraagd voor zijn zorg
wekkende missie van Ruteng op Flo-
res. De monseigneur kon geen missie
zusters vinden voor onderwijs en Ka
tholieke Actie. Wij konden hem hel
pen en zullen dat ook doen. De missie
op Flores zit in de klem. Zo zijn we
naar Nederland gekomen om hier onze
laatste studies te voltooien en dan van
hier te vertrekken.
„Is het misschien ook de bedoeling
om academisch gevormde meisjes uit
Nederland aan te trekken?" is onze
vraag.
„Zeker! Maar we voeren daartoe he-
51
„Op dat punt zou ik je heel gemak
kelijk kunnen verslaan," zei Hilton. „Op
Titanus daalt de temperatuur des nachts
tot tweehonderd graden onder nul." Het
was de eerste keer, dat Gibson hem
ooit een zinspeling op de Saturnus-ex-
peditie hoorde maken.
„Tussen haakjes, Fred," vroeg hij, „is
dat gerucht waar?"
„Welk gerucht?"
„Dat weet je toch! dat je een
tweede gooi naar Saturnus wilt doen.'
Hilton haalde zijn schouders op.
„Er is nog niets beslist er zijn een
massa moeilijkheden. Maar ik denk wel,
dat het ervan komt. Het zou jammer
zijn om die kans te laten lopen. Zie je,
als we volgend jaar vertrekken, dan
zouden we onderweg Jupiter kunnen
passeren en daaraan onze eerste be
hoorlijke waarnemingen wijden. Mac
heeft een heel interessante baan voor
ons uitgewerkt. We komen tamelijk
dicht bij Jupiter nog dichter dan alle
satellieten en laten ons door zijn
graviteitsveld rondslingeren, zodat we
rechtstreeks in de richting van Satur
nus vliegen. Het zal een tamelijk nauw
keurige navigatie vereisen om de juiste
koers te krijgen, maar het kan gedaan
worden."
„Maar wat weerhoudt jullie dan?"
„De geldkwestie, zoals gewoonlijk. De
tocht zal twee-en-een-half jaar duren en
zal ongeveer vijftig millioen gulden kos
ten. Mars kan het niet opbrengen het
zou een verdubbeling van het gewone
tekort betekenen! Op het ogenblik zijn
we bezig om de aarde ervoor te span
nen."
„Het moest er op den duur toch van
komen," zei Gibson. „Maar geef me al
de feiten en details, als we thuis zijn.
Dan ga ik er een scherp artikel over
schrijven met een goede steek op de
krenterige aardse politici. Je moet de
macht van de pers niet onderschatten."
Het gesprek sprong van planeet tot
planeet, totdat het Gibson plotseling in
viel, dat hij een prachtige kans verzuim
de om Mars uit de eerste hand te zien.
Na vergunning van de piloot gekregen
te hebben nam hij plaats in diens stuur
stoel hij had eerst moeten beloven,
overal af te blijven En zo zat hij nu
geriefelijk achter het dash-board.
Vijf kilometer onder hem snelde de
woestijn in westelijke richting voorbij.
Ze vlogen op wat naar aardse maatsta
ven erg laag zou heten, want de ijlheid
van de lucht op Mars maakte het nood
zakelijk om zo dicht bij het oppervlak
te blijven als de veiligheid toeliet. Gib
son had nog nooit een zo duidelijke in
druk van louter snelheid gekregen,
want hoewel hij op aarde in heel wat
snellere toestellen gevlogen had, was
dit altijd op hoogten geweest vanwaar
de grond onzichtbaar was. De nabijp
horizon verhoogde nog het effect, want
een object, dat over de rand van de
planeet verscheen, zou een paar minu
ten later al onder hen voorbij snellen.
Nu en dan kwam de piloot naar vo
ren om de koers te controleren, hoewel
dit een zuivere formaliteit was, want er
viel niets voor hem te doen, totdat de
tocht achter de rug zou zijn. Halverwe
ge de reis kwamen er koffie en enige
verversingen voor de dag, en Gibson
kwam weer bij de anderen in de cabine
zitten. Hilton en de piloot waren nu in
een vinnig twistgesprek over Venus
gewikkeld een heel teer punt voor
de Marskolonisten, die deze bijzondere
planeet als louter een tijdverspilling be
schouwden.
De zon hing nu heel laag in het wes
ten en zelfs de als afgeknotte Mars
heuvels wierpen lange schaduwen over
de woestijn. Daar beneden was de tem
peratuur reeds onder het vriespunt'en
daalde snel. De paar stug taaie planten,
die het in die nagenoeg onvruchtbare
woestenij hadden overleefd, zouden nu
hun bladeren wel stevig toegevouwen
hebben om warmte en energie te be
hoeden tegen de strenge verschrikkin
gen van de nacht.
Gibson geeuwde en strekte de benen
uit. Het snel zich onder hem ontplooien
de landschap had een bijna hypnotise
rend effect en het viel moeilijk om
wakker te blijven. Hij besloot om de
ongeveer negentig minuten, welke hem
van de reis nog restten, te gebruiken
om een uiltje te knappen.
De een of andere verandering in het
scheidende avondlicht moest hem heb
ben doen ontwaken. Een ogenblik was
het onmogelijk om niet te geloven, dat
hij steeds nog droomde. Hij kon enkel
overeind zittend voor zich uitstaren,
verlamd door louter verbazing. Niet lan
ger zag hij uit over een vlak, bijna vol
komen effen landschap, dat ver aan de
horizon in diep blauw overging. Woes
tijn en horizon waren beide verdwenen.
In hun plaats verrezen een rij rode ber
gen, zich naar het noorden en zuiden
uitstrekkend zover het oog reikte. De
laatste stralen van de ondergaande zon
raakten hun toppen, hen kleurend met
haar stervende pracht. De lage heuvels
aan hun voet waren reeds in de nacht
verdwenen, die snel zijn schaduwen
naar het westen uitbreidde
Gedurende lange seconden ontnam het
sublieme van het tafereel er alle drei
ging en verschrikking aan omdat het
zo onwerkelijk scheen. Toen ontwaakte
Gibson als uit een trance, in één enkel
verschrikkelijk ogenblik beseffend, dat
ze veel te laag vlogen om die Himalaya-
achtige bergtoppen over te komen.
Het gevoel van volslagen paniek
duurde slechts een moment om on
middellijk gevolgd te worden door een
veel grotere schrik. Gibson herinnerde
zich nu, wat de eerste schok uit zijn
gedachten verbannen had, het simpele
feit, dat hem eigenlijk al dadelijk te
binnen had moeten schieten.
Er waren geen bergen op Mars.
Hadfield was bezig een dringende no
ta te dicteren aan de directie van het
Interplanetaire Uitbreidingsplan, toen
het bericht binnenkwam. Port Schiapa-
relli had de voorgeschreven vijftien mi
nuten na de verwachte aankomsttijd
van het toestel gewacht en Port Lowell
Control had nog een tien minuten ge
wacht alvorens het „over tijd"-signaa)
uit te zenden. Een kostbaar toestel van
de nietig-kleine Mars-luchtvloot stond
reeds gereed om op zoek te gaan langs
de afgelegde koerslijn, zo gauw het dag
zou worden. De hoge snelheid en lage
hoogte, voor het vliegen op Mars nood
zakelijk, zouden het zoeken zeer be
moeilijken, maar wanneer Phobos op
kwam, zouden de telescopen daar met
veel groter kans op succes aan de zoek-
partij kunnen deelnemen.
Het nieuws bereikte de aarde een
uur later en op een tijdstip, dat er wei
nig anders was om pers en radio bezig
te houden. Gibson zou heel tevreden ge
weest zijn met de publiciteit, die daar
het gevolg van was. Overal begon men
zijn laatste artikelen te lezen met een
belangstelling, die een tikje ziekelijk
moest heten. Ruth Goldstein wist er
nog niets van, totdat een redacteur,
met wie ze in onderhandeling was, bin
nenkwam met het avondblad in de
hand. Ze verkocht onmiddellijk de
rechten voor een herdruk van Gibson's
laatste feuilletons voor een prijs, die de
helft hoger lag dan haar klant en
slachtoffer had gedacht te betalen. Toen
sloot ze zich in haar kamer op en liet
een minuut lang haar tranen de vrije
loop. Gibson zou door een en ander niet
weinig gesticht zijn geweest.
(Wordt vervolgd).
laas geen propaganda: wij mogen niets
doen, wat niet rechtstreeks op de Mis
sie betrekking heeft. Als er meisjes in
Nederland zijn, die ons willen helpen,
moeten zij ons schrijven! Zij zullen dan
wel het Noviciaat in Javier moeten
doormaken. Dat duurt twee jaar, daar
na volgen drie jaar studie. Zij mogen in
Spanje dan ook een maand lang op
bedevaart naar een Mariaheiligdom. Te
voet!"
„Heeft de reis naar Nederland ook
niet iets van een moeilijke pelgrims
tocht? U bent immers bijna zonder geld
hierheen gekomen?"
„Tot nu toe is er niets moeilijk," is
het eenstemmig oordeel: „we hebben de
reis pas achter de rug! (We houden van
reizen!) Behalve de taal. Dat is moei
lijk (want we houden ook van praten!).
En voor de rest, in Spanje is het eigen
lijk precies eender: daar hebben we ook
geen geld. We rekenen op de Goddelijke
Voorzienigheid. Maar menselijk gezien,
is het wel heel erg dwaas!"
En hierbij moeten we denken aan de
betekenis van het embleem op de cap-
pa's van de „Misionaras", dat zij ons
hebben uitgelegd: het forse groene kruis
van Roncesvalles: de pelgrims-staf van
de reizigers, die deze Pyreneeën-plaats
in de vroege middeleeuwen aandeden,
op weg naar Santiago; en vóór deze
pelgrimsstaf: het wapen van Franciscus
Xaverius, en hierop het Christus-mono
gram en de Alpha en Omega.
De zusters krijgen Nederlandse les
van de Zrs. Ursulinen te Sittard, die
(Eigen bericht)
De ministerraad heeft besloten, dat in
verband met de landelijke herdenking
op 1 Februari a.s. van de op 1 Februari
1953 plaats gehad hebbende watersnood
ramp de verjaardag van Prinses Beatrix
op Zondag 31 Januari gevierd zal wor
den in plaats van Maandag 1 Februari.
ZONDAG 27 December: H. Joannes, apostel
en evangelist; eigen mis; 2 geb. Oct. van
Kerstmis; Credo; Prefatie en Communi-
cantes van Kerstmis wit.
MAANDAG: H.H. Onnozele Kinderen:
eigen mis; geen Gloria; 2 geb oct. van
Kerstmis; Tractus; Credo; prefatie en
communicantes van Kerstmis paars.
DINSDAG: H. Thomas van Kantelberg, bis
schop-martelaar; eigen mis; 2 geb. oct.
van Kerstmis; (Den Bosch: 3 geb. oct.
Joannes); Credo; prefatie en commucan-
tes van Kerstmis rood.
WOENSDAG: Zondag onder het oct. van
Kerstmis; eigen mis: 2 geb. oct. van
Kerstmis (Den Bosch: 3 geb. oct. Joannes);
Credo; prefatie en communicantes van
Kerstmis wit.
DONDERDAG: H. Silvester, Paus-belijder;
Mis: Si diligis; 2 geb. oct. van Kerstmis;
(Den Bosch: 3 geb. oct. Joannes): Credo;
prefatie en communicantes van Kerst
mis wit.
VRIJDAG: Besnijdenis des Heren; eigen
mis; Credo; prefatie en communicantes
van Kerstmis wit.
ZATERDAG: Octaafdag van de H Stepha-
nus; eigen mis; 2 geb. O. L. Vr. Deus qui
salutis; 3 geb. voor Kerk of Paus; geen
Credo; prefatie van Kerstmis rood. Den
Bosch: Octaafdag van S. Joannes; 2 geb.
oct. H. Stephanus; 3 geb. O. L Vr. Deus
qui salutis: Credo; prefatie van de aposte
len wit.
ZONDAG 3 Januari: Feest van de Aller
heiligste Naam van Jezus eigen mis. 2
geb. oct. van S. Joannes (alleen in de
gelezen H.H. Missen; in Den Bosch on
der alle H.H. Missen): Credo: prefatie
van Kerstmis wit.
haar schitterend helpen. En dan ande
ren niet te vergeten, die reeds als wel
doener zijn opgetreden: directeuren van
grote fabrieken en de man, die een com
plete hetelucht-kachel heeft cadeau
gedaan.
De zusters weten echter ook met de
Voorzienigheid mee te werken: voor hun
reis begon, hebben zij informaties ge
nomen, of er in Nederland bestaans
mogelijkheden waren. En die blijken er
te zijn. Zij doen regelmatig ziekenhuis-
werk en geven in Sittard al lessen in
het Spaans!
Op de werktafel, onder de verelec-
triekte olielamp, heeft Wies Grips
haar zaken hun plaats gegeven:
de kleurpotloden op een rijtje, het
pastelkrijt, een mand met lappen en
linten en kanten, een doosje spelden, een
piepkleine reticule met naaigerei. Bon-
nard en Modigliani.
Houdt u van Modigliani?
Och, zegt ze ietwat verontschuldigend
ik heb ze met Sinterklaas gekregen Het
zijn mooie boekjes. Maar ik ben bang
om me te veel in andermans werk te
verdiepen. Ik geloof, dat het verwar-
rend werkt. Gelooft u dat ook niet.
Wii zijn bij Wies Grips in Vught aan
gelopen om de Kerstgroep te zien, die
zij gemaakt heeft. Die zij gedroomd
heeft Grootvader Grips schildeide
binnenhuisjes. Vader Grips schilderde
portretten. Oom Ernest is restaurateur.
De ene broer is architect. De andere
broer houwt beelden. Is het wonder, da
Wies haar dromen gestalte ging geven
eerst met penseel of krijt en dat wer
den kleine melancholieke schilderijtjes
van huizen en tuinen, vervagend in de
mist later ook met klei en lappen?
Daarmee nu, heeft zij na acht jaar expe
rimenteren een bloedeigen vorm gevon
den die ver boven de kunstnijverheid
uitreikt. Het is verrassend te constate
ren hoe zij heel haar vrouwelijkheid,
met de liefde voorop, in haar poppen
heeft weten te leggen met geen andere
effecten dan een kleur, een lijn, een vlak.
Soberheid en innigheid kenmerken
het werk van Wies Grips. Zo'n Kerst
groep is zo simpel als het gebeuren
zelf geweest moet zijn, niet anders
dan een Sint Joseph, die ontroerend
goeiig zijn voedstel-vaderschap staat te
verwerken boven het wonder in de
armen van zijn Vrouw, twee herders
met hun schaapkens, een os en een
ezel Maar men zou er uren naar kun
nen kijken. Wies Grips heeft het tafe
reel voor ons uitgezet op het boeken
plankje in haar kamer.
Ze verschuift er nog wat aan om het
beste licht te vangen. Hoe vindt u ze?
vraagt ze verwachtingsvol. En ze is ais
een kind zo blij over onze verrukking.
Zij vertelt dat de groep het vorige Jaar
gereed is gekomen en tentoongesteld
werd op een expositie van haar werk in
de Bossche Leeszaal. Er zijn toen m de
kranten al bijzonder vriendelijke dingen
over gezegd. Zo ook over haar pastels
en aquarellen. Wacht - en ze haalt van
achter een deur vijf, zes witgelijste
werkjes te voorschijn. Deze heeft er ge
hangen. En deze.
Eigenlijk is dat tekenen en schilderen
haar specialiteit, zegt zij. s Zomers als
iedereen over vacantie praat en op va
cantie gaat, wordt ook zij onrustig. Zy
moet dan met haar schetsboek
buiten om te werken
is.SK;
naar
Maar zo tegen
het najaar krijgt ze
altijd weer zin om
met de poppen te
beginnen. Dit is
het laatste wat zij
maakteEn van
vensterbank tilt
Grips een
de
Wies
kleine Madonna met
Kind, zó ontroe
rend van uitdruk
king, zó prachtig
van kleur, zó su
bliem van lijn, dat
wij er stil van wor
den.
Wies Grips heeft
een paar (nog) on
vervulde wensen.
Zij zou haar groep
zo graag waardig
in een kapel willen
zien staan.
zou wel wat
inkomsten
winnen uit
kunstenaar-
Zij
ruimer
willen
haar
schap
Zij
zou
gelegenheid
krijgen om
Herder met twee schaapjes uit de Kerststal van Wies Orips.
eens de
willen.
.„.JDboven
de Moerdijk te ex
poseren.
Zij zou. na tweeën
veertig jaar Vught,
eens naar het bui
tenland willen rei
zen, Frankrijk, Ita
lië.
Zij zou
Maar zij droomt
er dwars doorheen.
Dat zou ze immers
ook nooit kunnen
laten, daar aan baar
werktafel onder de
verelectriekte olie
lamp.
