Onafhankelijkheid de laatste
De regering van PRINS BUU-LOC
onomkoopbaar
troef
r!
De Castries is op zijn
gemak in Dien Bien Phoe
Notarispensioen gebonden aan
duidelijke uitspraak
Terug in Indo-China II
IS
Zijn zelfvertrouwen is ongehoord
Minister geeft de
Tweede Kamer
Interparlementair
overleg inzake EDG
in ons land?
CRAHAM CREENE
La solution Bao Dai
een rampzalige keus
Broeder Adelbertus viert
zilveren kloosterjeert
Overtredingen van de
Zondagswet
3500 woningen in
aanbouw
Oorzaak optreden van
statistische electriciteit
Ned. Huishoudraad tegen
cadeaustelsel
toe
Commissie van advies
ingesteld
Plechtige herdenking
op 4 Mei
WOENSDAG 7 APRIL 1954
Er bleken, gedurende de laatste twee
jaar, in Vietnam heel wat belangrij
kere dingen gebeurd te zijn dan de in
stallatie van verkeerslichten in Saigon. Tót ge
neraal de Lattre eind 1951 naar Parijs vertrok,
waar hij zou overlijden, kon de
oorlog beschouwd worden als
een militaire zaak. Frankrijk was
krachtig in het defensief on
der de Lattre's voorganger wa
ren de Franse troepen decmate
gedemoraliseerd en was de
ondergang zo nabij geweest,
dat het daarop volgende de
fensief op zich zelf al een soort militaire over
winning kon worden genoemd.
In een der eerste maanden van 1951 heb ik
een toespraak van de Lattre gehoord tot een
vereniging van veteranen van het Eerste Le
ger. „We zullen Hanoi nooit ontruimen", zei hij
tot de aanwezigen, „en ik lever zelf het be-
EEN REPORTAGE
DOOR
wijs door mijn lieve vrouw hier achter te
laten." Een paar maanden tevoren had men
vrouwen en kinderen officieel geëvacueerd, en
zijn woorden waren even beslissend als een
overwinning. Momenteel gelooft men evenmin
in de militaire overwinning van
Hanoi, als in de militaire neder
laag van de Vietminh-generaal
Giap, de ex-leraar in geschie
denis en aardrijkskunde, die
de wereld weer eens getoond
heeft wat een amateur-soldaat
in een revolutionnair leger kan
betekenen. De oorlog heeft
een politiek karakter gekregen.
Een revolutie kan alleen weerstaan worden
in een revolutionnaire geest. De Vietnamezen
zullen zich niet in een meedogenloze burger
oorlog storten, alvorens overtuigd te zijn dat zij
hun onafhankelijkheid hebben verworven en
dat zij vechten voor het behoud van hun vrij
heid.
Ontbrekend symbool
Jonge mensen
De Keizerin-moeder
M
GROTE KANS VOOR GEBOREN SOLDAAT
Kath. Mijnwerkersbond
betaalt boeten van 7
In het rampgebied
De tankbrand te Pernis
Wettelijke regeling
accountantswezen
ln de Ridderzaal
FAUrliNA 4
»s
Onder de Lattre kwam Vietnam een
stap dichter bij het soort onafhankelijk
heid dat in 1946 te Fontainebleau ge
makkelijk bereikt had kunnen zijn,
vóór de grondwet van de Franse Unie
vaste vorm had aangenomen. Ho Chi-
minh, die in Vietnam steeds de enige
leider is geweest die onder het volk
aanhang had, heeft werkelijk de Fran
sen enige invloed willen doen behou
den. De heer Sainteny, die hem met
Gandhi vergelijkt, vanwege zijn afkeer
van geweld, heeft in Hanoi met hem
onderhandeld en vergezelde hem naar
Fontainebleau. In zijn boek schrijft hij:
„Ho Chi-minh is bereid aan de Fran
sen de zorg toe te vertrouwen over'
die dingen die zij het meest waarde
vol achten: hun economische en cul
turele belangen".
En elders citeert hij Ho Chiminh zelf:
„Wij willen ons eigen land beheren
en ik verzoek u uw bestuurders terug
te roepen, maar anderzijds heb ik
uw professoren, uw ingenieurs en uw
kapitaal nodig, om een krachtig en
onafhankelijk Vietnam tot stand te
brengen".
Na ruim zeven Jaar oorlog is er wel
licht geen enkele Fransman meer te
vinden die deze omschrijving van het
begrip onafhankelijkheid niet zou wil
len accepteren: maar wat nu voor
Frankrijk aanvaardbaar is geworden, is
het niet langer voor de Vietminh.
De Lattre was volkomen oprecht toen
hij het over onafhankelijkheid had.
maar hij was een militair en geen di
plomaat, en aan de natuurlijke achter
docht die de Vietnamezen koesteren
ten aanzien van de Fransen deed een
ongelukkig uitgevallen toespraak van
De Lattre in Amerika geen goed, ter
wijl hij ook geen sympathie verwierf
door de benoeming van het hoofd van
de politie, Nguyen Van Tam, tot pre
mier. Tam's belangen waren immers
nauw met die van de Fransen verbon
den, omdat de activiteiten van de Viet
minh hem van zijn vrouw, van een zoon
en van een vinger hadden beroofd.
De Vietnamezen zouden zelfs toen
nog gewonnen kunnen zijn door het
een of andere stralende symbool var.
onafhankelijkheid soms kunnen sym
bolische daden de sleur breken van de
tragische constitutionele vooruitgang
Het ongelukkige Nationale Congres kon
niet als een dergelijk symbool be
schouwd worden, het werd een persoon
lijke ramp voor de keizer, die er om
gevraagd had, voor de premier, die met
tegenzin de instructies had opgevolgd
en voor de Fransen, die er door in moei
lijkheden gebracht werden.
Wij in het Westen verwachten alles
van het algemeen kiesrecht, maar het
algemeen kiesrecht leidt tot chaos en
corruptie in een land als Vietnam, een
land zonder politieke traditie, een
land waar de meerderheid van de be
volking uit ongeletterde boeren be
staat en waar geen politieke partijen
bestaan, in onze zin van het woord.
Als men de godsdienstige groeperin
gen - de Caodaïsten, de Hoa Hao's en de
Katholieken buiten beschouwing
laat. constateert men dat de politieke
partijen in Vietnam geen programma's
hebben, geen ledenlijsten en geen
contact met de arbeiders: zelfs de na
tionalistische Dai-Viet Partij uit het
Noorden, waarvan de leider nu Gou
verneur van Tongking is, kan nauwe
lijks een partij genoemd worden. Het
is veeleer een vereniging van mensen
die geld bijeenbrengen en die onder
een Dai-Viet Gouverneur met ambten
bedeeld worden. Als de partij aan
de macht is zijn de leden overheids
functionarissen, als de partij niet
aan de macht is bestaat zij uit lieden
die overheidsfunctionarissen willen
worden.
De zwakheid van de centrale rege
ring kon men tot voor kort tot drie
factoren herleiden: de noodzaak minis
teriële posten te schenken aan iedere
groepering die zich een partij noemt,
alsmede aan iedere secte; de noodzaak
concessies te doen aan de Franse auto
riteiten; en de noodzaak het staatshoofd,
keizer Bao Dai, soms zelfs op passieve
wijze, tevreden te stellen
De Franse keuze in 1946 van „la so
lution Bao Dai" kon wel eens rampza
lig blijken; want de keizer, die door
zijn opvoeding en zijn belangen nauw
met Frankrijk verbonden is, heeft ae
absolute macht de premier en de rege
ring heen te zenden en er is geen hoger
beroep mogelijk. Iedere regering is zich
dan ook bewust van de invloed die
achter de schermen, niet alleen door
de Franse autoriteiten, maar ook door
zulke prominente buitenlandse bezoe
kers als de Amerikaanse vice-presi
dent, Nixon, wordt uitgeoefend. Iedere
regering met een echt hervormingspro
gramma loopt tegen een muur. is ge
bonden door een tijdsiimiet, en weet
dat achter een zekere grens de wilder-
nis begint. Als Vietnam op vreedzame
wijze onafhankelijkheid wil verwerven,
en niet door het geweld van de Viet
minh, zal het land een echte President
moeten hebben en geen keizer met twij
felachtige kwaliteiten.
Zelfs in Annam, het traditionele
land van de keizers, is het vertrou
wen in Bao Dai gedurende de laatst»
paar jaar verminderd en zijn popula
riteit in deze staat is nooit zo groot
geweest als die van Ho Chi-minh. Men
moet wel bedenken dat de souverein
Bao Dai geen aanspraak kan maken
op goddelijkheid. Hij werd voor het
keizerschap aangewezen twee
weken geleden is een keizer-emeritus
overleden en diens ware erfgenaam,
een zeer competente jongeman, was
verpngelukt met een vliegramp bij de
terugkeer naar zijn vaderland. Bao
Dai heeft eens in 1945 afstand van de
troon gedaan (om eerste adviseur van
Ho Chi-minh te worden. onder de
naam Vinh Thuy) en misschien zou
het voor de constitutionele vooruit
gang van Vietnam wenselijk zijn als
hij dat weer deed.
Prins Buu-Loc's regering is het eerste
na-oorlogse kabinet dat de kracht en
de onomkoopbaarheid bezit om een
echte overeenkomst met de Fransen tot
stand te brengen. In Europa is een
sterke regering er een die op de steun
van het volk kan rekenen: hier, waar
geen verkiezingen en geen echte par
tijen bestaan, is een sterke regering
een» groep personen met een gemeen
schappelijk doel, mensen die zich niet
schuldig maken aan corruptie en die
hun ambt niet om de daaraan verbonden
materiële voordelen bekleden. Nog nooit
heeft er in Vietnam een regering be
staan met een gemeenschappelijk doel;
want alle voorafgaande regeringen om
vatten vertegenwoordigers van de ver
schillende secten, en de Caodaïsten, de
Hao Hao's en de katholieken hebben
maar weinig gemeen. Het is ook de
vraag of er ooit wel een regering be
staan heeft die niet corrupt was, terwijl
er zeker nooit een kabinet is geweest
waarvan de voornaamste ministers niet
gevoelig waren voor de baten van hun
functie.
Reeds onmiddellijk na de vorming
van de regering van Prins Buu-Loc
werd er critiek geleverd, omdat ver
scheidene leidende figuren uit dit ka
binet, inclusief de premier zelf, Parijs
beter kenden dan Vietnam, maar
waarschijnlijk had geen van de vorige
premiers, of ze nu ex-accountant of
ex-hoofd van de politie waren, een
grondige kennis van de volkeren van
Cochin-China, Annam en Tongking.
De nieuwe ministers hebben één be
paalde grote voorsprong op vroegere
landsbestuurders zy behoeven niet
van de politiek te leven, zij kunnen op
ieder gewenst ogenblik naar Frankrijk
terugkeren en er het werk hervatten
dat zij uit vaderlandlievende motie
ven hebben opgegeven. (De minister
van Buitenlandse Zaken is bijvoorbeeld
hoogleraar in het internationaal recht
aan de universiteit van Toulouse). Het
zijn bijna allemaal jonge mensen, die
over uitzonderlijke mogelijkheden be
schikken om politieke chantage te ple
gen „als we geen overeenstemming
bereiken moeten jullie maar naar een
andere regering zoeken". De Fransen
respecteren hen, terwijl ZÜ niet altijd
respect gehad zullen hebben voor meer
plooibare ministers.
Maar het probleem van de Keizer
blijft bestaan streeft hij werkelijk
naar de onafhankelijkheid van zijn
land; ook als die onafhankelijkheid de
koninklijke domeinen en zijn belangen
bedreigt? Overigens vermoedt men dat
de oude Keizerin-moeder te Hué enige
macht uitoefent. Misschien is het maar
verbeelding, maar de ministers schenen
na een maand geregeerd te hebben al
enigszins teleurgesteld te zijn, alsof zij
tot de ontdekking gekomen waren dat
zoveel wegen naar een bepaald punt
liepen: naar het paleis te Hué, dat een
imitatie is van de Verboden Stad te
Peking.
De ministers hebben hun ambt met
plezier en enthousiasme aanvaard. Men
lachte om hun versoberingsmaatregelen
(sinaasappelsap in plaats van cham
pagne bij officiële recepties), maar zij
vormden een symbool dat de instem
ming gehad zou hebben van De Lattre.
En de instelling van een nieuw minis
terie voor Democratisering voorspelde
een bestrijding van de bureaucratie.
Geen Vietnamees gouvernement heeft
ooit meet zo zuivere motieven de opge
dragen taak aanvaard.
De mogelijkheden tot chantage zijn
levendig aangetoond door koning
Norodom van Cambodja. Franse pro
pagandisten hebben het beeld geschil
derd van een zorgeloze koning, die
in eigengemaakte films optreedt en
met een schijn-leger een schijn-ope-
ratie uitvoert. Maar men moet oorde
len naar de resultaten. De impul
sieve aftocht van de koning naar
Siam en zijn korte ballingschap heb
ben hem meer Franse concessies be
zorgd, dan Bao Dai ooit wist te ver
werven met minder opzienbarende
tactische manoeuvres, en 's konings
militaire operatie heeft geleid tot de
capitulatie van twee van de drie
guerilla-leiders, die tot de overtuiging
waren gekomen dat de koning zijn
volk onafhankelijkheid zou geven.
De koning heeft zijn mogelijkheden
tot chantage overigens nog niet uitge
put. Als dit staatje uit de Franse Unie
zou willen treden zouden er slechts eco
nomische sancties toegepast kunnen
worden en een bankroet zou voor Cam
bodja minder ernstig zijn dan de ge
volgen van de eventuele represailles
voor het eigen prestige van Frankrijk.
De les van Cambodja zal op het ogen
blik wel in Saigon bestudeerd worden.
In Vietnam wordt momenteel een
wedloop gevoerd tussen onafhankelijk
heid en oorlogsmoeheid. De Franse
politiek vormt niet langer een probleem
nooit is men minder achterdochtig
geweest ten aanzien van de Franse be
doelingen. De grote Franse maatschap
pijen hebben besloten te vertrekken en
zij zijn al met de verhuizing begonnen.
Zelfs de Banque de Indo-Chine ver
plaatst zich. Als de Keizer er niet was,
zou Prins Buu-Loc's regering spoedig
een overeenkomst met Frankrijk kun
nen sluiten.
Als er geen overeenkomst tot stand
komt zouden de vermoeidheid en de
verdeeldheid wel eens tot lapmidde
len kunnen leiden. De mogelijkheid
om Annam en Tongking prijs te geven
en een Cochin-Chinese Republiek te
stichten wordt opnieuw onder diners
besproken. De vervanging van de
troepen van de Franse Unie door
Amerikaanse eenheden de wens
droom van bepaalde lieden zou tot
een rampzalige tijdelijke vrede kun
nen leiden, die vele niet-communisti-
sche Nationalisten aan de genade van
de Vietminh zou overleveren met
name de katholieken van het Noor
den in Thai-Bin, Bui-Chu en Phat-
Diem.
Zal de onafhankelijkheid te laat ko
men? Is de Vietminh-beweging onher
roepelijk in handen van de communis
ten gevallen? Is Ho Chi-minh bekeerd
tot de gewelddadige oplossing, waar hij
zich zo lang tegen verzet heeft, of is
hij feitelijk een gevangene van de com
munisten?
Mijn eigen rationele antwoorden op
deze vragen zjjn alle pessimistisch. Ik
geloof dat de onafhankelijkheidsverle
ning te lang is uitgesteld. Ik ge
loof dat er geen oplossing bestaat
voor dit ongelukkige land, als die op
lossing tenminste niet wordt gedicteerd
aan de conferentietafels van Genève,
Washington, Peking en Moskou. Ik ge
loof niet dat ik ooit weer die merk
waardige zonsondergang in de baai van
Along zal beleven, en dat ik het glan
zende lamplicht niet mee zal zien spe
len over het gezicht van de kok die
de opiumpijp in gereedheid brengt. De
laatste voorstelling is begonnen: een
land dat ik bemind heb staat op het
punt zich achter het gordijn terug te
trekken.
Maar al is het spel bijna verloren,
men kan altijd nog met de laatste
troef komen (men kan hoogstens ver
liezen) en die troef is: volledige onaf
hankelijkheid.
Maar zelfs nu is er nog wat vluch
tige hoop. In Januari heb ik drie dagen
in Bui-Chu vertoefd, het toneel van de
capitulatie van de Chinese bataljons.
Er waren nieuwe Vietnamese eenheden
gestuurd en er was een nieuwe com
mandant gekomen; slechts een kleine
artillerie-stelling in een uithoek toonde
de Franse vlag; dit geïsoleerde stuk
Vietnam onder een moedige Annamieti-
sche bisschop was in alle opzichten
onafhankelijk. De commandant was een
Boeddhist, maar hij wist dat hij een
volk achter zich had dat één was in
het christendom niet het christen
dom van pas bekeerden, maar dat van
mannen en vrouwen wier overgrootou
ders een eeuw geleden de Keizerlijke
vervolgingen hadden overleefd, toen het
verbergen van een missionaris gestraft
kon worden met verbrijzeling onder de
hoeven van een olifant.
Het geschut raasde bijna onophoude
lijk, maar ondanks al dit tumult werden
er bekeerlingen gedoopt en werd er een
nieuwe kerk ingewijd. In de zomer van
het vorig jaar deed de Vietminh een
aanval op het seminarie (waarbij een
De Castries.
Advertentie
Zondag 23 Mei zal broeder Adelbertus
(J. M. Kraakman) de dag herdenken,
waarop hij voor 25 jaar intrad in de
Congregatie van de Broeders van de H.
Aloysius te Oudenbosch. In 1932 behaal
de de jubilaris de onderwijzersakte aan
de Bisschoppelijke Kweekschool te
Oudenbosch, aan welke school hij sedert
1945 verbonden is als docent in de Ned.
Taal en Letterkunde. De tussenliggende
jaren, terwijl hij werkzaam was op la
gere scholen en ui.o.-scholen te Rotter
dam, Amsterdam en op Saint Louis te
Oudenbosch heeft hij besteed aan de stu
die van de moderne talen.
De vele oud-leerlingen zullen zich hun
broeder-onderwijzer en leraar herinne
ren en zich de 23ste Mei ongetwijfeld
niet onbetuigd laten. Op de kweekschool
zijn de voorbereidingen voor de viering
van het zilveren feest reeds begonnen.
Op de feestdag zal er tussen elf en één
uur gelegenheid zijn de jubilaris te feli
citeren.
Ik heb volledig vertrouwen In hem.
Zijn moreel is buitengewoon en zijn
zelfvertrouwen omgeboord" Dat
schrijft gravin Jacqueline de Castries,
de echtgenote van de man die de ves
ting Dien Bien Phoe commandeert, aan
baar oudere zuster Hugette in Parus. Zy
woont zelf in Hanoi, waar ze de gewon
de Fransen opzoekt in de hospitalen en
waar ze iedereen de moed inspreekt, die
haar man bezielt. De 52-jarige kolonel
Christian de Castries heeft 34 jaar ge
wacht op de kans, die hij nu heeft ge
kregen. Hij heeft gevochten in Frank
rijk, Afrika, Italië en Duitsland en dat
deed hij met de aanleg en de moed, die
een telg van zulk een ge&lacht taamt.
Want de familie De Castries heeft
Frankrijk in vijf eeuwen een maarschalk,
een admiraal, acht generaals, vier luite
nant-gouverneurs en vijf „chevaliers"
van de hoogste adellijke orde der Franse
koningen geschonken. Christian de Ca
stries is in Dien Bien Phoe de juiste
man op de juiste plaats.
Vergezeld door zijn Marokkaanse ad
judant ziet men hem zelfs tijdens de
zwaarste artillerie-beschietingen langs
de Franse stellingen lopen. Hij wei
gert nog steeds de voorgeschreven
helm te dragen en eigenlijk is zijn
rode pet bijzonder geschikt om vuur
te trekken. Maar De Castries weet, dat
de aanblik van die pet zijn soldaten
die hem „Cri-Cri" noemen ook moed
geeft en daarom zet hij door. Zijn
adjudant mag zijn karabijn en zijn stok
dragen, maar hij moet ook elke mor
gen de pantalon van de kolonel voor
zien van, een messcherpe vouw. Want
ook in de slag blijft De Castries héér,
glad geschoren en smetteloos van te
nue.
Hij is eigenlijk alleen op zijn gemak
als er wat te vechten valt. In vredestijd
hield hij zich fit door paard te rijden en
als zodanig maakte hij in de jaren '30
grote naam. Ook haalde hij zijn vlieg
brevet en hij nam deel aan auto-race
wedstrijden.
In de tweede wereldoorlog hield hij
met zestig man stand tegen twee Duitse
bataljons en dat drie volle dagen nadat
de wapenstilstand van kracht was ge
worden! Viermaal deed hij een poging
om uit krijgsgevangenschap te ontvluch
ten. Driemaal mislukte dat, maar einde
lijk kon hij zich bij de vrije Franse
strijdkrachten van De Gaulle voegen.
Hij vocht in Noord-Afrika, werd ge
wond in Italië, verscheen tijdens de ge
vechten in Duitsland opnieuw ten tonele
en. verwierf in totaal niet minder dan
twintig keer het Croix de -Guerre. Hij
veroverde voor de geallieerden Karlsru
he en Freudenstadt als commandant van
een eskadron gevechtswagens. Daarbij
nam hij persoonlijk de Duitse kroonprins
gevangen. Op zijn eigen verzoek werd
hij later naar Indo-China gestuurd.
Wijlen generaal De Lattre de Tassigny
had het tot zijn gewoonte gemaakt be
slissingen van De Castries nooit te cri-
tiseren. Vier jaar geleden ontmoette De
Castries in Biarritz een blonde slanke
vrouw, die in Cannes was geboren, en
die evenals hij veel van de paardensport
hield. Zij traden in het huwelijk. Drie
maal is gravin Jacqueline haar man reeds
naar Indo-China gevolgd en op 't ogen
blik, dat hij voor het oog van een be
wonderende wereld stand houdt tegen
een drievoudige overmacht, verzorgt zij
in Hanoi zijn gewonden. „Stuur nog wat
lippenstift en vooral veel eau de colog
ne", schreef zij aan haar zuster in Parijs.
De De Castries vechten elk met hun
eigen wapens en allebei hebben zij nog
iets bewaard van de oude spreuk in het
familiewapen: „Trouw aan koning en
eer."
ALLEEN echi met het bayerkruis
Het hoofdbestuur van de Nederlandse
Katholieke Mijnwerkersbond heeft be
sloten de geldboeten van ƒ7 te beta
len, waartoe de harmonie „St Caecilia"
van Kerkrade 17 Maart door de Kanton
rechter te Heerlen werd veroordeeld
wegens twee overtredingen van de Zon
dagswet. Gelijk bekend werd de Kerk-
raadse harmonie in de persoon van
voorzitter Fr. Ploum veroordeeld tot
ƒ6.boete wegens het verwekken van
gerucht op meer dan 200 meter hoorbaar
vóór des Zondagsmiddags 1 uur en tot
1.wegens hetzelfde feit na 1 uur
's Zondagsmiddags. Op deze wijze heeft
het hoofdbestuur van de Ned. Kath.
Mijnwerkersbond zijn waardering wil
len uitspreken over het optreden van de
harmonie, welke ondanks de nieuwe
Zondagswet een aloude traditie wilde
handhaven.
In het rampgebied zijn 3500 woningen
in aanbouw, terwijl er in dezelfde streek
2800 woningen zijn verwoest, aldus heeft
minister Witte volgens een verslag van
de Commissie voor de watersnood
medegedeeld. Een zeer .groot gedeelte
van deze woningen zijn woningwet-wo
ningen.
van de weinige buitenlandse priesters
werd ontvoerd) en zij schoten in de
kapel vier Vietnamese zusters dood.
„Toen", zo vertelde me een oude pries
ter, „ben ik Frans gaan leren". In het
schoolgeoouw zongen kleine meisjes ge
kleed in zijden pantalons en blauwe
jasjes voor mij „een lied van vrede",
waarbij zij met hun kleine vingertjes
zwaaiden. „Wij willen alleen maar vre
de, wij willen rustig in vriendschap
leven, maar als de communisten komen
zullen we tegen hen vechten en hen
doden
„Als alle dorpen net zo waren als
Thui-Nhai", zo vertelde me de com
mandant, „zouden er geen moeilijkheden
bestaan in de delta". Dit dorp dat door
een eigen militie werd beschermd had
tussen Augustus en eind December ne
gen aanvallen afgeslagen. De militie
bestond uit de hele bevolking van
oude mannen tot meisjes van twaalf.
Zij paradeerden vrolijk voor de kerk
met hun Vietnamese vlaggen de
kleine meisjes droegen messen en hand
granaten aan een riem rond hun middel.
Ik zag een doolhof van wallen, gewe
ren in de kerk zelf, en een geïmprovi
seerde mortier. Dit was inderdaad een
totale oorlog. Een Vietnamese priester
gaf me volgende beschrijving van de
jonge leider: „Hij is een commandant
zonder rang en zonder bezoldiging, die
de rijst van zijn moeder eet, omdat hij
de vijanden van zijn vader bestrijdt".
Ik dacht aan het contrast met de ver
minkte soldaten in Hanoi, zoals die te
rugkeerden uit het Zuiden waar ze wat
opgelapt waren, ik dacht aan hun uit
putting en hun onverschilligheid. Na
tuurlijk kan men zijn verwachtingen
van dit land niet op een enkel dorp en
een zelfgemaakte mortier bouwen,
maar toch dacht ik,
terwijl in het late
gouden avondlicht
het geschut te keer
ging boven de
rijstvelden, dat als
er een wereld ten
onder gaat men
nog slechts een ir
rationele hoop kan
koesteren: „blijft
hopen tot die hoop
creëert Uit het
eigen wrak het
ding dat men be
geert". In mijn
dagboek maakte ik
deze aantekening:
„Gisteren heeft de
commandant van
het 46ste Viet-
mfnh-regiment zich
overgegeven. Hij
had de plannen
voor de verovering
van Bui-Chu mee
genomen.
(Vertaling: Hans
Bronkhorst)
NADRUK
VERBODEN.
De B.P.M. heeft onmiddellijk na de
tankbrand op de raffinaderij van de
B.P.M. te Rotterdam-P.ernis een uitge
breid onderzoek naar de oorzaak inge
steld, waarbij het Koninklijke Shell La
boratorium te Amsterdam werd inge
schakeld.
Omtrent dit onderzoek heeft het
A.N.P. tharts van bevoegde zijde verno
men. dat de oorzaak van de brand naar
alle waarschijnlijkheid moet worden ge
zocht in het optreden van statische elec
triciteit, waardoor een belangrijk poten
tiaal-verschil is opgetreden tussen het
lichaam van de tank en de vloeistof dan
wel tussen verschillende plaatsen in de
vloeistof zelf. Wanneer het potentiaal
verschil voldoende groot is, kunnen
vonken aan de oppervlakte van de
vloeistof overspringen.
Gezien de samenstelling en de tem
peratuur van het product in kwestie in
de tanks (een zware benzine) mag wor
den aangenomen, dat de ruimte boven
de vloeistof gevuld was met een explo
sief gasmengsel, zodat een krachtige
electrische ontlading een explosie ver
oorzaakte.
Uit het onderzoek is gebleken, dat het
samentreffen van de ongunstige om
standigheden, welke tot de explosie en
brand konden leiden, als hoogst zeld
zaam moet worden beschouwd. Ver
wacht kan worden, dat verdere studies
er toe zullen leiden, dat voor herhaling
van deze omstandigheden niet behoeft
te worden gevreesd.
In een onlangs gehouden vergadering
van de raad van beheer van de Neder
landse Huishoudraad is met algemene
stemmen de uitspraak aanvaard, dat de
Ned, Huishoudraad een beslist tegen
stander is van het cadeaustelsel.
Dit stelsel wordt gedefinieerd als het
stelsel waarbij aan de verkoop van een
artikel de gratis verstrekking van een
andersoortig artikel gekoppeld wordt,
ook in indirecte vorm, zoals bijv. door
middel van bonnen, die recht geven op
een cadeau, of prijzen bij een wedstrijd.
De gratis-verschaffing van plaatjes van
geringe waarde is hier niet onder be
grepen. De Nederlandse Huishoudraad
spieekt hier uit naam van zijn veertien
aangesloten vrouwenorganisaties, die
met elkaar ongeveer een half millioen
leden tellen.
(Van onze parlementaire redacteur)
Donderdag zal de Tweede Kamer
trachten tot een beslissing te komen
over het wetsontwerp tot invoering van
een leeftijdsgrens voor het notarisambt
en invoering van een pensioenfonds voor
deze beroepsgroep. Er is de afgelopen
dagen met minister Donker over deze
zaak breedvoerig overleg gepleegd. Het
gevolg is, dat de minister wel inziet,
dat hij de kern van het voorstel van
mr. Van Rijckevorsel zal moeten aan
vaarden. Deze had zich in principe met
het verplicht stellen van een pensioen-
Volgens het A.N.P. bestaan er plan
nen om binnenkort een bijeenkomst te
beleggen van Franse parlementsleden,
die nog twijfelen aan de wenselijkheid
van p.nvaarding van het E.D.G.-ver-
drag, met voorstanders van dit verdrag
in Nederland en andere landen. De
kans bestaat, dat deze bijeenkomst in
ons land zal worden gehouden.
De staatssecretaris van Economische
Zaken heeft een commissie ingesteld
met de opdracht hem van advies te die
nen omtrent de vragen of een wettelij
ke regeling van het accountantswezen
gewenst is en, zo ja, welke inhoud aan
zodanige regeling ware te geven.
Tot voorzitter van de commissie is be
noemd: prof. mr. W. C. L. van der Grin
ten, hoogleraar aan de Katholieke Eco
nomische Hogeschool te Tilburg, leden
van de commissie zijn o.m. prof. dr. P.
P. van Berkum, H. J. Hofstra, lid van
de Tweede Kamer, dr. A. M. Lucas, lid
van de Tweede Kamer en J, Kraayen-
hof te Amsterdam.
fonds geheel accoord verklaard, maar
hjj verschilde van mening met de
minister over de wUze waarop dit zal
moeten geschieden.
De notarissen zullen volgens mrv au
Ryckevorsel zelf in de regeling dienen
te worden gekend en daarvoor zal een
nieuw contact met de beroepsgroep
nodig zijn. In de nota van wyzigingen
die na het overleg met de minister
door de bewindsman is opgesteld, komt
nu de passage voor, dat de minister
zorg draagt, dat een notarieel pensioen
fonds wordt opgericht, doch alleen in
dien binnen een door hem te stellen
termyn een naar zijn oordeel be
langrijke meerderheid van de nota
rissen en candidaat-notarissen gezamen-
Ijjk zich voor de oprichting heeft uit
gesproken.
De minister heeft eraan toegevoegd,
dat degenen die niet aan de stemming
over deze voorstellen deelnemen, geacht
worden ervoor te zyn. Voor blanco
stemmen wordt hetzelfde bepaald.
Haalt de instelling van het pensioen
fonds niet de bedoelde meerderheid,
dan zal wel het andere deel van het
wetsontwerp in werking treden. De
leeftydsgrens wordt dan, zoals oorspron
kelijk was bepaald, op zeventig jaar
vastgesteld. Echter zal in dat geval de
overgangstermyn niet twee maar vier
jaar zyn.
Inmiddels is er reeds een amende
ment op de gewyzigde wet ingediend,
dat ten doel heeft de ingang van het
ontslag aan de notarissen te regelen
volgens een tijdschema, waarbij de
notarissen die in 1882 of vroeger ge
boren zijn, per 1 Januari 1936 uittreden,
degenen die in 1888 geboren zijn per
1 Januari 1959 met daartussenin voor
ieder jaar jonger in leeftijd dan 1882
een half jaar later ontslag. Het amen
dement is ondertekend door de heren
Roosjen (A.R.), Rijckevorsel (K.V.P.)t
Van der Feltz (C.H.), Schouten (A.R.)
en Van Eijsden (A.R.),
Prof. Oud heeft verklaard het nie'
eens te zyn met de wijze waarop d«
Kamer in onderhandeling is getreden
met de minister. Men had daarvan
geen schrifteiyk verslag gemaakt, z<r
dat degenen die niet aan het overleg
hebben deelgenomen, niet precies weten
wat er gebeurd is. Men is bezig d®
zaak uit de openbare behandeling na»*
de binnenkamers te verplaatsen, aldu'
prof. Oud. Hü had uit verzet tegen de«®
methode niet aan het gesprek met
minister willen deelnemen en noem»
dit een „hoogst wonderlyk overleg'
De Commissie Nationale Herden^„
deelt mede, dat evenals vorige 3» g
op 4 Mei een plechtige herden» aj
zal worden gehouden in dé Ridde
te Den Haag, waarbij de gevallenen g
zee-, land- en luchtmacht benevens
genen, die tengevolge van oorios gt.
weid om het leven zijn gekomen,
den herdacht.
