„De Viets durven ons toch
nooit aan te vallen
Strategische blunder werd voor de Fransen
in Genève een handicap
DIEN BIEN PHOE is een bolwerk
zonder uitgang gebleken
Christian de Castries,
ridder zonder vrees
Storm tussen buursteden
HIL VERSUM en BUSSUM
dingen naar Televisie-kroon
Verdediging bovenmenselijke taak
Geïsoleerd in vijandelijk gebied
Oude luitenanttoonde zich een
geboren leider
„Groene gordel" te strak keurslijf
rond Gooise hoofdstad
Bloed kruipt waar
het niet gaan kan
ZATERDAG 8 MEI 1954
DIEN /DIEN PHOi
(Van onze redacteur)
November van het vorig jaar kwamen sterke afdelingen Franse para-
utisten ongeveer driehonderd kilometer voor de eigen stellingen naar
eneden zweven in het Noorden van de Indo-Chinese staat Vietnam. Hun
oei was een klein tropisch dorp, dat was gelegen aan een kruispunt van
egen op de veenachtige bodem van een langgerekt dal. Zonder veel m ite
aakten zij zich meester van het dorp en van het kleine vliegveld, dat de
apanners er in de Tweede Wereldoorlog hebben aangelegd. Met deze wapen-
eiten begon het drama van Dien Bien Phoe, waar heldenmoed en zelf
opoffering acht weken voor de bovenmenselijke taak hebben gestaan de
dampen van een strategische blunder te verhoeden. Een strategische blunder
Jan de eerste rang, begaan met veronachtzaming van deskundige adviezen
gebaseerd op volstrekte onderschatting van het inzicht der communisti
sche legerleiding en van de sterkte der communistische artillerie. Een stra:
legische blunder, waarvan de gevolgen nog met geen mogelijkheid zijn te
overzien. Want in Dien Bien Phoe heeft het Franse opperbevel willens en
wetens, onder omstandigheden, die te vermijden waren geweest, een derde
van het Vreemdelingenlegioen in Indo-China verspild, al zijn negen bataljons
parachutisten en het grootste deel van zijn officieren met gevechtservaring.
Daarenboven heeft het prachtige verzet van generaal De Castries en zijn
mannen er nog toe bijgedragen, dat de Franse publieke opinie het militaire
belang van de strijd ernstig is gaan overschatten en dat Dien Bien Phoe op
de conferentie van Genève een machtige troef is geworden in handen van
de communisten.
Het dal van Dien Bien Phoe wordt
omringd door zwaar beboste heuveltop-
Pen. Hoe hebben de strijdkrachten van
Oe communistische Vietminh kans ge-
*ien die in te nemen? Eenvoudig, om
dat de Fransen niet de moeite hadden
Senomen ze te verdedigen. De opperbe
velhebber voor geheel Indo-China, de
ïzige generaal Navarre, verklaarde op
«en persconferentie te Saigon: „De
Viets durven ons toch nooit aan te val
len. Wjj zijn te sterk". Wat was dan de
bedoeling van de herovering van Dien
Bien Phoe?
Daarvoor zijn twee lezingen, die bij
ïebrek aan een officiële uitspraak alle
bei kunnen gelden voor wat ze waard
*ijn.
steun geniet van communistisch China
en het is waarschijnlijk, ofschoon veel
minder zeker, dat ook Chinezen als com
battanten of adviseurs bij de legers van
Giap, de vroegere schoolmeester uit Ha
noi (Frans en geschiedenis), zijn inge
deeld. Als het waar is, dat de commu
nistische luchtafweer bjj Dien Bien Phoe
met radar is uitgerust, dan is ook dat
laatste bewezen, want de opleiding van
de hiertoe vereiste specialisten vergt
zeker twee jaar en wie had twee jaar
geleden ooit een statisch beleg als dat
van Dien Bien Phoe kunnen voorzien?
(Volgens Charles Favrel in Le Monde
van 22 April j.l. maakte luitenant-kilo-
nel Bigeard bij de tegenaanval van 28
Maart op het dorp Ban Ong Pet vijf
luchtafweerkanonnen buit, die echter
géén radar hadden.)
Maar de communisten hadden hun
radar niet eens nodig, als de Fransen,
zoals verslaggevers verzekeren, in
hun radio-contacten tussen vesting en
LAATSTE WEERSTAND
IN DIEN BIEN PHOE
ROD
B RULLE AANVOE
RODE
AANVOER
WEG NAAR
LAOS
/^J54232^
V PE LT
w Verloren gcganc forten
Rode artillerie
Ruines van Dien Bien Phoe
Hoofdkwartier v. de Castries
Cb Franse fortificaties
Vernield vliegveld
De Noord-Oostelijke stelling van
Dien Bien Phoe. Als er een aan
val van de rebellen op komst was,
moesten de gewonden, die daar
toevallig behandeld worden, in
allerijl naar „veiliger" gebied
worden overgebracht, d.w.z. 100
meter meer naar het centrum van
de vestijig!
De eerste lezing zegt, dat de actie
*an de parachutisten een consequent
onderdeel vormde van het z.g. plan-Na-
Varre, dat door grote spectaculaire ope
raties het initiatief aan communistische
handen wilde ontwringen. Dien Bien
Phoe beheerst een aantal belangrijke
^'egen, die uit Zuid-China naar Vietnam
•n Laos leiden.
Overmacht getart
Als het werkelijk alleen de bedoe
ling is geweest die wegen af te snij
den, dan komt de verantwoordelijk
heid voor Dien Bien Phoe, dit tarten
van de overmacht op terrein van
Franse keuze, geheel voor rekening van
Navarre.
Zjjn ondercommandant voor Noor
delijk Indo-China, de grote impulsie
ve generaal René Cogny, schijnt niets
voor de herovering van Dien Bien
Phoe te hebben gevoeld. Hij had zich
liever gewijd aan de zuivering van de
gebieden in de delta van de Rode Ri
vier, Hanoi, Haiphong en Namdinh.
Ook de ligging van Dien Bien Phoe
als zodanig lokte hem niet aan. De
noodzaak om een sterk garnizoen regel
matig uit de lucht te bevoorraden - stra
tegische gescheidenheid dus van slag
veld en depot - kwam hem in hoge mate
bezwaarlijk voor.
President Eisenhower, die deskundig
genoeg is om de moed van het garni
zoen naar waarde te schatten, is dat
ook om de keuze van Dien Bien Phoe
te beoordelen. Hij noemde die keuze
slecht.
Een andere lezing is, dat niet de mi
litairen verantwoordelijk zijn voor Dien
Dien Phoe, maar de Franse politici, die
tot elke prijs hun trouwste bondgenoot
in Indo-China, Laos, beschermd wilden
zien. Maar ook als dat zo is, dan heeft
generaal Navarre in ieder opzicht na
gelaten door woord of gebaar van zijn
ontstemming te doen blijken. Ook dan
Is de conclusie gewettigd, dat de kracht
Van de opstandelingen ernstig is onder-
Schat.
Chinese hulp
Het staat als een paal boven water,
flat de Vietminh enorme materiële
■Èp
n van de zwaarste vraagstukken,
^"arvoor de commandant van Dien
len phoe, generaal De Castries, zich
®eP laatst zag, was de verzorging der
°ze gewonden. Alleen de meest
gevallen kwamen in het
Vierd* gron^se hospitaal. De anderen
en de loopgraven van de ves
ting behandeld.
vliegtuigen gewone, voor iedereen
hoorbare en verstaanbare taal ge
bruikten, snelheid enz.
Omstreeks 1939 scheen De Castries
zijn leven lang een „oude luitenant" te
zullen blijven. Maar opeens maakte hij
weer naam. In de tweede wereldoorlog
hield hü bij Grostenquin in Lotharingen
met zestig man stand tegen twee
Duitse bataljons, die gesteund werden
door tanks en Stuka's en dat notabene
drie dagen na de wapenstilstand. Hij
trachtte uit te breken, raakte gewond en
werd eindelijk gevangen genomen. Drie
maal deed hij een vergeefse poging om
te ontsnappen. De vierde keer, in 1941,
slaagde hij. Op een avond dook hij op
bij een neef van hem in Marseille en
vroeg wat te eten. Korte tijd later
voegde hij zich bij de vrije Franse
strijdkrachten in Noord-Afrika. Daar
ontmoette hi) D® Lattre de Tassignjr.
die hem later, in Indo-China, tal van
nieuwe mogelijkheden zou openen.
In 194344 vocht hij met Franse een
heden in Italië, hij maakte de veldtoch
ten mee in de Abruzzen en aan de
Garigliano. Iets buiten Florence reed
hij op een mijn, waarbij hij tamelijk
ernstige verwondingen opliep. Toch was
hij weer tijdig op de been om de in
vasie in Zuid-Frankrijk mee te maken.
Als tank-commandant trok hij door de
Vogezen, door een stoutmoedige ma
noeuvre maakte hij de verovering van
Karlsruhe mogelijk en hij zelf bezette
het centrum van de Duitse verdediging
in het Zwarte Woud, Freudenstadt,
waarbij hij de Duitse kroonprins gevan
gen nam. In Oostenrijk trok hij met een
groep Fransen op ski's over de bergen
en wist zich in de Arlbergtunnel van
een Duitse pantsertrein meester te
maken, die bestemd was voor de ver
dediging van Innsbruck. Christian de
Castries is Commandeur van het
Legioen van Eer, welke onderscheiding
hem achttien maal is verleend.
Van 1946 tot 1948 commandeerde hij
als luitenant-kolonel in Indo-China het
tweede bataljon Spahi's. In 1950 keerde
hij naar datzelfde gebied terug, thans
in het gezelschap van een slanke blonde
vrouw, die evenals hij veel van paard
rijden hield, en die in Biarritz zijn
echtgenote was geworden. Zij werkt
thans bij het Rode Kruis in Hanoi On
geveer een jaar geleden werd De Cas
tries bevorderd tot kolonel en hij
kreeg het bevel van de operatie, die de
herovering van Dien Bien Phoe ten
doel had.
Als geboren militaire leider heeft
hij het garnizoen van de vesting ge
ïnspireerd en bemoedigd. Cavalier
van top tot teen, ook in het gevecht
smetteloos gekleed, geestig en arro
gant en blijkbaar begiftigd met ijze
ren zenuwen. Wat ook de conclusie
moge zijn van de tragedie, die Dien
Bien Phoe is geworden, Christian de
Castries was de juiste man op de
juiste plaats.
op 70 millioen) kunnen door de gemeen
te alléén niet bekostigd worden. Doch
minister Witte is onlangs op inspectie
geweest en de geruchten zeggen dat
Hilversum een goede kans maakt om
als proefobject te mogen fungeren voor
een sanering met Rjjkssteun. B. Kr.
Aan het dappere garnizoen van Dien Bien Phoe heeft het niet gelegen, dat
premier Laniel gistermiddag de val van de vesting moest bekend maken.
En misschien nog veel minder aan de merkwaardige figuur, die er het com
mando voerde, een rijzige donkere Fransman, met zware wenkbrauwen en
een forse neus: brigade-generaal Christian Marie Fernand de la Croix de
Castries. Dien Bien Phoe was zijn grote kans en hij heeft die kans aange
grepen op een wijze, die de bewondering van de gehele vrije wereld gaande
heeft gemaakt. President Eisenhower van de Verenigde Staten, zelf een groot
soldaat, zei enkele weken geleden, dat hij De Castries, toen nog kolonel, al
lang generaal gemaakt zou hebben. Men zou dit een vertraagde beloning
van het verleden kunnen noemen, want het was een De Castries, die als
maarschalk van Frankrijk en minister van Oorlog van Lodewijk XVI de
Franse vloot naar de Nieuwe Wereld zond, om de Amerikaanse kolonisten
bij te staan in het somberste uur van hun Onafhankelijkheidsoorlog.
General Navarre heeft in Indo-China
de communisten onderschat, zoals de
Fransen en de Spanjaarden in de jaren
twintig Abdel Krim in Marokko hebben
onderschat, zoals generaal MacArthur
éénmaal de communisten op Korea
heelt onderschat. Dien Bien Phoe werd
gekozen, omdat het een vliegveld bezat.
De ironie van het noodlot is, dat reeds
op 27 Maart bij de tweede serieuze aan
val van Giap dit vliegveld onbruikbaar
werd.
Op die dag werden voor het laatst
gewonden geëvacueerd. Op die dag ook
kon de 29-jarige verpleegster Geneviève
de Gallard-Terraube, de enige vrouw in
de vesting, thans draagster van het Lé-
gion d'Honneur, de thuisvlucht naar
Hanoi met meer maken. Dien Bien Phoe
kon men alleen nog per parachute be
reiken. Men kon de vesting niet meer
verlaten.
De commandant van Dien Bien Phoe
werd op 11 Augustus 1902 in Parijs ge
boren en zijn geslacht heeft vijf eeuwen
militaire traditie achter zich: acht dra
gers van de naam De Castries brachten
het tot luitenant-generaal, vier tot
luitenant-gouverneur, vijf werden Che
valier de St. Esprit en dan was er nog
Charles Eugène, die maarschalk en mi
nister is geworden. Christian door
zijn mannen bijgenaamd Cri-Cri
volgde niet de officiële weg tot een
militaire carrière. Hij ging niet naar de
cadettenschool van St. Cyr, maar nam
in 1921 dienst als gewoon cavalerist. Zijn
familieleden haalde de neus op voor
een dergelijk begin, maar toen de jonge
man in 1925 werd bevorderd tot tweede
luitenant der cavalerie moet een van
hen in een optimistische bui. gezegd
hebben: „Wie weet, misschien wordt hij
nog wel eens kapitein!"
De promotie van brigade-generaal De
Castries is eigenlijk een kwestie van
hollen of stilstaan geweest. Er waren
hele perioden, waarin hij volkomen uit
gerangeerd scheen. Dan vulde hij zijn
dagen met paardrijden, autorijden en
dobbelen. De Hertog De Castries, hoofd
en geschiedschrijver van de familie,
vond het niet de moeite waard om van
Christian een biografie bij te houden.
Toch maakte luitenant De Castries
van 1927 tot 1939 deel uit van de offi
ciële Franse hippische équipe en in
1933 brak hij het record hoogspringen
voor ruiters op Grand Palais. Het lag
in zijn iet of wat roekeloze aard, dat
hij ook nog wel andere dingen brak
dan alleen records. In 1931 haalde hij
zijn vliegbrevet. Bij ongelukken met
paarden, auto's en vliegtuigen ls hij
verscheidene keren gevallen en daar
bij brak hij achtereenvolgens zijn
neus, zijn beide benen en een arm.
Nog voordat de Kamer één woord over de toekomst van de Nederlandse
televisie heeft gesproken, is er tussen de Gooise zustersteden Hilver
sum en Bussum een stormpje losgebarsten om het bezit van dit mach
tig medium der toekomst. Bussum is door een toeval de geboortestad van de
Nederlandse TV geworden, maar Hilversum heeft de oudste en sterkste
papieren. In de radiostad staan de studio's van de machtige „zuilen" en wie
de zuilen heeft, heeft de toekomst, zegt men tevreden in Hilversum.
Het verwonderde de bestuurders van de radiostad dtterom niet, dat het
provinciaal bestuur hen 150 woningen toewees voor huisvesting van televi
sie-medewerkers. Maar Bussum heeft dit als een openlijke uitdaging opge
nomen. Er zijn dezer dagen vragen gesteld in de gemeenteraad en binnens
kamers wordt er druk geconfereerd. Het ging nu juist zo goed, hoort men
verongelijkt van Bussumse zijde. De televisie begon naar steeds meer onder
komens in Bussum uit te zien. Naast de kleine studio in de voormalige Her
vormde kerk, legde men beslag op het ontspanningsgebouw St. Vitus en ver
volgens op enige andere ruimten voor administratie en opslag van
materialen. Het gemeentebestuur had zich reeds over de kaart gebogen, om
een geschikt plekje in de gemeente uit te zoeken voor de bouw van een
grote, nieuwe TV-studio, niet al te ver van het machtige Hilversum; doch
die moeite is vergeefs geweest. De radiobestuurders, die, als de plannen van
minister Cals doorgang vinden, oppermachtig worden in de TV, hebben voor
de definitieve televisie-studio reeds een plaats gereserveerd in het grote
Hilversumse radiocityplan, het complex van studio's, concertzalen en admi
nistratiegebouwen aan de westelijke rand van de stad, dat de pacificatie in
de Omroepwereld en de bezegeling van de samenwerking in NRU-verband
zal symboliseren.
de welgelegen villa's en de voorbeeldige
arbeiderswoningbouw, doch de chroni-
que intime gewaagt van meer proble
men. Het kan ook moeilijk anders met
een gemeente, die zo haastig groot is
geworden.
Toen Lodewijk van Deyssei aan de
landelijke 's Gravelandseweg zijn, in
zijn mémoires uitvoerig beschreven, ro
mantische jeugd beleerde, was Hilver
sum nog een vergeten dorpje met een
bevolking van wevers, erfgooiersboeren
en boekweittelers, die hoog opzagen te
gen de schaarse Amsterdamse gefortu-
neerden in hun zomervilla's aan de rand
van de gemeente.
Na de eerste wereldoorlog, toen de
Amsterdamse effectenbeurs schatten
verdiende, kwam het Gooi in de mode.
Wie het zich permitteren kon, liet de
dure en rumoerige hoofdstad links lig
gen en bouwde een villa in de „tuin van
Amsterdam". De gemeentebestuurders
van het Gooi verzetten tijdig de bakens
en maakten het Gooi een veelgeprezen
en geadverteerde villa-streek, waar het
goedkoop en prettig wonen was en waar
elk „home" nog een „castle" was. Hil
versum nam de leiding, de jonge Dudok
bouwde het ene kunstwerk na het an
der en kapitaalkrachtige natuurliefheb-
Zal het prille TV-iootje niet verstikt
worden onder het welig tierende radio
gewas? Enkele enthousiaste TV-mede-
werkers waren graag in Bussum geble
ven om daarmede het essentiële ver
schil tussen radio en televisie te bena
drukken, maar die kans is nu klein ge
worden, al zal de verhuizing naar Hil
versum nog wel enige jaren op zich la
ten wachten.
Hilversum, ervaren, in radio-politieke
zaken, heeft de TV voor de toekomst
binnengehaald en wacht met belangstel
ling de loop der gebeurtenissen af. Het
schamele erfgooiersdorp, dat zich in en
kele generaties heeft opgewerkt tot een
stad van nationale importantie, zwijgt
daarbij discreet over de nijpende ruim
te-problemen, die dit nieuwe koekoeks
ei onvermijdelijk met zich zal brengen.
Voor de buitenwacht blijft Hilversum
de unieke tuinstad met zjjn roemruchte
raadhuis en scholen van Dudok, de
kathedrale St. Vituskerk van Cuypers,
De verschrikking van de strategische bl,under van Dien Bien Phoe blijkt het
meest navrant uit de talrijke verminkte soldaten, die binnen de vesting bleven,
omdat er geen „terug" mogelijk was.
bers zorgden ervoor, dat de grote hei
den en bossen tijdig in het Goois natuur
reservaat voor bebouwing werden ge
spaard.
Daarmede was, vooral voor Hilver
sum, de grens van de uitbreiding be
paald. Het reservaat bepaalt als een
groene gordel de grens van de groei van
de stad. Doch voor de oorlog maakte
men zich daar geen zorgen over. Er
was nog grond genoeg voorradig, al
werd deze met grote percelen tegelijk
voor particuliere woningbouw verkocht.
De gemeentearchitect Dudok maakte
kort voor de tweede wereldoorlog 'n uit
breidingsplan, dat hijzelf een beëindi
gingsplan doopte. Het eerste beëindi
gingsplan van Nederland.
Niemand brak er zich het hoofd over
hoe men, bij het bereiken van de natuur
lijke grenzen, de bevolkingsaanwas zou
moeten onderbrengen. Men kon vrij
vrij verhuizen al bleef het een veront
rustend en tegelijk vleiend verschijnsel,
dat er altijd meer candidaten voor ves
tiging in dan voor vertrek uit, in Hil
versum te vinden waren.
Radio door toeval
Bovendien had de radio zich in Hil
versum gevestigd, of beter, was ze er
door een toeval terecht gekomen. Had
de slechtbeklante Hilversumse fa
briek van seintoestellen (NSF) na de
eerste wereldoorlog niet gepionierd
met radio-uitzendingen, dan was de
radio waarschijnlijk in Amsterdam of
ergens anders terecht gekomen. Maar
de vlotte en welvarende hoofdstad van
het Gooi, waar de eerste primitieve
studio op het fabrieksterrein voor de
NSF stond, leek de Amsterdamse ra
diobestuurders wel en men bouwde
daar zijn moderne studiogebouwen.
Het merendeel van de medewerkers
hield Amsterdam als woonplaats en
de bevolking van Hilversum bleef
daarom tamelijk vreemd aan hetgeen
zich binnen de modern1- pronkgebou
wen afspeelde.
Zo ging Hilversum de oorlog in. De
bestuurders, die na de oorlog achter de
groene tafel plaatsnamen, hebben het
benijdenswaardige optimisme van hun
voorgangers nooit meer kunnen delen.
Toen men de balans opmaakte van de
algemene situatie, waren de uitkomsten
weinig aanlokkelijk. Een ontstellend
grote woningnood, procentsgewjjs een
der grootste van Nederland, die de
groeicapaciteit van de gemeente ver te
boven ging en ruimtegebrek op alle ge
bied. De NSF, een onderdeel gewor
den van het Philipsconcern, ging voor
met een Amerikaanse groei. In vrij kor-
In de laatste dagen van het beleg
kon generaal De Castries het gebied,
dat hem nog was overgebleven, drie
of vier keer bedekken met de para
chutes, die hij had ontvangen en die
h« niet meer in kon leveren. Uit
Frankrijk, van de Philippijnen en uit
Amerika is dit kostbar doek aange
voerd om de vesting te geven, wat zij
zo dringend nodig had. Dien Bien
Phoe, dat in de termen van een mili
tair woordvoerder de taak, die het
van het Franse opperbevel had ont
vangen, thans heeft vervuld, was een
bolwerk zonder uitgang geworden.
De enorme opbloei van de tele
visie in Amerika en, ten dele, ook
reeds in Engeland, staan er borg
voor, dat ook Nederland eens in
de ban van dit machtig medium
zal komen. Het is daarom begrij
pelijk, dat Bussum alle pogingen
in het werk stelt om de T.V. in
haar gemeente te houden, maar
deze moeite is vrijwel zeker ver
geefs. Ook de T.V. zal in Hilver
sum komen.
te tijd steeg het aantal werknemers tot
bij de 5000. Overal waar zich de gele
genheid voordeed kocht het bedrijf leeg
komende bedrijven, garages, villa's,
grond. De radio begon een tweede groei
en greep met dezelfde begerigheid om
zich heen. Bovendien legde zij beslag
op een groot terrein aan de rand van
de stad voor de vestiging van de veel
besproken radiocity, geesteskind van
de toen nog in volle macht tronende
W. Vogt. De Marine legerde enige dui
zenden manschappen in de, door de
Duitsers achtergelaten gebouwen bij
het vliegveld en begon aan te dringen
op woningen voor de „vaste beman
ning."
Een uitwijkmogelijkheid was er niet.
De „groene gordel", eens de trots van
Hilversum, begon te knellen als een al
te stijf aangegord keurslijf. Met het op
timisme van de leek tegenover de ex
pert, gaf de gemeenteraad opdracht
aan een sociografisch instituut, om een
onderzoek en richtlijnen voor de toe
komst. De uitslag bevestigde de nuchte
re verwachtingen: „er is geen oplossing
als niet de mogelijkheid wordt geboden
om een deel van het natuurreservaat
voor bebouwing te gebruiken." In de
oren van de wakers over de Gooise hei
den en bossen klonk dit even gruwe
lijk als verkoop van de Nachtwacht of
sloping van het Paleis op de Dam.
Met de verbetenheid van een schaker
in een ongunstig eindspel probeert Hil
versum het fatale moment van het be
reiken van de grenzen zo lang mogelijk
tegen te houden. Met een beroep op de
noodsituatie heeft men zich op hoog
bouw geworpen. Bovendien zijn de ves
tigingseisen scherp gesteld. Het is bijna
onmogelijk om een vestigingsvergun
ning te bemachtigen, al blijft men ge
voelig voor zeer kapitaalkrachtige can
didaten. Ook in Hilversum kruipt het
bloed waar het niet gaan kan en met
weemoed denkt men terug aan de trot
se vooroorlogse lijst van millionnairs op
de belastingstatistiek. Vestiging van
nieuwe industrie wordt vriendelijk ge
weerd. Terwijl in heel Nederland de
nieuwe bedrijven en woonbuurten als
lentebomen na een regenbui uitbotten,
kijkt Hilversum zuinig bij elk rijtje dat
er weer noodgedwongen bijkomt. De
woningnood is onverminderd groot. Ra
diomedewerkers wonen nu, keurig rijtje
aan rijtje boven en naast elkaar in de
speciaal voor hun gebouwde Jac. van
Campenbuurt, de trompettist naast de
reporter, de hoorspelacteur naast het
jeugdprogramma; zij kennen eikaars
inkomen toch, want in de wereld van
het omroep regeert evenzeer de CAO en
de vertrouwensman.
Voor Hilversum, dat zich de eer niet
wil laten ontgaan om naast Radiostad
ook de tite! TV-stad te verwerven, zal
de vestiging van de TV een toeneming
van de problemen betekenen, waarvan
het eind voorlopig niet is te overzien.
Daarom heeft deze candidatuur de in
siders verbaasd, want de radiostad zal
met de liquidatie van haar twee andere
problemen, de sanering van de volko
men ondoelmatige en verouderde bin
nenstad, waarvoor Dudok reeds de
plannen voor een nieuwe, klassieke
kern heeft klaar liggen en de „verzin
king" van de spoorlijn, die de stad mo
menteel in twee geïsoleerde helften ver
deelt, de handen vol hebben. Deze mil-
lioenenwerken (alleen reeds voor het
verzinken van de spoorlijn rekent men
