..;■'■■■■.-■
Drie dagen oogstfeest
te Raalte
ACHTER" bij Snip en Snap
PLEIDOOI VOOR BELLO
EEN OPWINDENDE NIEUWE KORTERE WEG
TOT DE GROTE MUZIEK
Wagens graan
Voor de Kerk
Systeem in schijnbare wanorde
Vriend van jong en oud
Mb
ff»
ma
sÊWhM
'<&ÈB
ZATERDAG 21 AUGUSTUS 1954
PAGINA 7
De wijwaterkwast van het Asperges me, vóór de Zondagse hoog
mis, zal pastoor Stokman van Raalte wel iets lichter en ver-
eikc- 1*rouwder in de greep plegen te liggen dan de oud-Sallandse
ham Uten dorsstok, die hij op het feest van „Stöppelhaene" te
Past5len kreeg. Wij hebben dan ook alle respect gehad voor de
t„-°0r' zoals hij met forse zwaai het slagwerktuig hanteerde, om
met dominee en Burgemeester Ganzeboom de eerste leg
als fe or"^er handen te nemen. De drieslag klonk niet zo rhythmisch
dan U^er *oevertrouwd aan de Sallandse boeren zelf, maar zij hielden
len^er vol, óók nadat de aanwezige fotografen, die nerveus hun
aan(:n kwamen richten, op doorgaan en nog eens doorgaan bleven
kp ^ringen. De duizendkoppige menigte op de Grote Markt zag met
yiersbük toe, unaniem van oordeel, dat de zieleherders de tra-
don°ne'e 00£stgave, hun zojuist symbolisch overgereikt, wél had-
st ,Verdiend. Nu traden de groepen aan voor de grote dorswed-
JU: de zes parochies van de gemeente Luttenberg, Broekland,
dor ^*euw Heeten, Mariënheem en Raalte om zich met de
en s^°k te meten. Zij sloegen in driekwartsmaat op het graan los,
garf *larten klopten mee in eendere cadans. Hoog op de gebonden
en -troonde de Stöppelhaene, Salland's triomfantelijke oogsthaan,
hok? kij echt was geweest, zou zijn gekraai heel het feestgedruis
'on overstemd.
,d*r £hijnt, een tijd te zijn geweest,
kefde "Stöppelhaene" wel degelijk
Hg 1 "et verhaal wil, dat men in
HenhÏÏ8geweken dagerL bÜ deze ge-
c'er, d een ^aan onthalsde en het
tiers' naar de gewoonte der hoen-
tioor tnog even stuiptrekkend placht
Nlveij Wandelen, daartoe op het stop-
Hrjn Plaatste. Misschien moeten wij
Hel een lang overleefd heidens ri
de oqp ®n' het dankoffer'voor een goe-
hftd Maar sinds er op het platte-
Hrcjp geen katjes meer geknuppeld
°f ganzen getrokken, loopt in
ï?8en geen dorpshaan risico
MjU De herinnering aan de „Stöp-
.Vf, de oogstvogel bij uitne-
Hrj neid, leeft echter voort, in Sal»
i rhcmi? Twente, in de Gelderse Ach-
en ook in het nabije Munster-
eph Er was dan ook voor dit feest
®11 b-.w-tal landbouwers uit Munster-
'Jhland genodigd.
René Sleeswijk aan het
„lichtorgel"
Dansen en dorsen
FRED THOMAS
Ï-JES.•siSZS 1 MBS SSOUm S
West-Duitse invoer
Versierselen orde Ned.
Leeuw en O.-N.
!^'WM
rnwim
mÊmmm
mm&m
Beethoven had korter kunnen zijn
Belangrijke
positie vacant!
Nieuwe Britse ambassadeur
Stöppelhaene" kraait victorie
j., Voortbouwend op deze herinne-
jn g heeft men sinds enkele jaren
Vu, alte het oogstfeest nieuw le-
her' jngehlazen. Echt gevierd werd
Pp tevoren eigenlijk alleen in be-
Kte kring, met lekker eten en
een stevig glas. Zoals vrijwel over
al. Jan ter Gouw geeft op het eind
van de vorige eeuw daarvan als
voorbeeld: het Friese oogstfeest,
dat uitsluitend thuis werd gevierd.
Nadat het graan en de gereedschap
pen, vaak met vlaggen en muziek,
van het land waren gehaald, volg
de een onthaal ten huize van de
boer: gebraden schapenvlees, rijst,
rozijnen, appels en pruimen, ter
wijl koffie met jenever of brande
wijn het gastronomisch gedeelte
besloot. Daarna werd gedanst en
pret gemaakt tot diep in de nacht.
Zó, zegt Jan ter Gouw, gaat het
practisch overal, met hoogstens
enige variatie op de dis, maar ver
der vooral een stevige dronk op
het welzijn van huis en erf. In
het Oosten van het land zijn daar
natuurlijk pannekoeken bij ge
weest, die dan ook in Raalte niet
hebben ontbroken. Verder evenwel
was het feest van een huiselijk
festijn rot een gemeenschapsfeest
geëvolueerd, met een indrukwek
kend program. Drie dagen achter
een heeft het hart van Salland in
het teken gestaan van de „Stöp
pelhaene".
Een H. Mis van dankbaarheid in de
Katholieke, een plechtige dankdienst
in de Hervormde kerk hebben 's mor
gens het feest ingezet, de deelnemers
aan de Kringdag van A.B.T.B. en B.B.,
die ter' gelegenheid van „Stöppel
haene" in Raalte werd gehouden, had
den vervolgens hun eigen Mis, en
spoedig kwamen uit wijde omgeving
de feestgangers aan, die Raalte in ker-
misstemming vonden, de straten ver
sperd door bonte kramen van de bra
derie. 's Middags stroomde alles naar
de Grote Markt, waar burgemeester
Ganzeboom het oogstfeest plechtig
heeft geopend. De Markt was in het
midden vrijgehouden en rondom had
men tribunes gebouwd, waar spoedig
geen plaats meer onbezet bleef. Met
de Commissaris van de Koningin wa
ren tal van provinciale autoriteiten
naar Raalte gekomen, terwijl ook de
geestelijkheid van de plaats en uit
heel de wijde omgeving zich niet on
betuigd liet. Hen allen wachtte een
kijkspel, dat tot laat in de middag du
ren zou.
Met als hoogtepunt de oogst-
optocht: een trots défilé van hoog
beladen wagens achter snorrende
tractoren en trappelende paarden,
de laatsteniet minder de glorie
van de streek: forse koudbloed-
merrles, een dubbelspan, vos en
schimmel, van zuiver Gelders
bloed, terwijl wij zelfs een koe als
trekdier zagen en wel voor de eer
ste wagen gespannen, die het
symbool van het feest den volke
toonde: een rogge-garf met de
haan in tov. Aan de praalwagens
was grote zorg besteed: men zag
Isidoor, de patroon der boeren, op
weg ter kerke, terwijl een engel
zijn akker ploegt; dp U.K. Land-
bouwwinterschool had de parabel
uitgebeeld van de Zaaier; een
Stöppelhaene-maaltijd tussen de
garven, met koffie en panne koe
ken, mocht natuurlijk niet ontbre
ken, en ook was het oogsten te
zien, zoals dat een halve eeuw ge
leden gebeurde: met zig en strik.
Overigens zijn deze attributen dit
seizoen opnieuw in gebruik ge
weest: de oogst voor de maaima-
chines te vochtig vanwege de vele
regen.
De jury had de eerste prijs toege
kend aan een praalwagen, die een al
legorie verbeeldde op de Pinkster
bruid: hoog in het wit gezeteld tus
sen twee uit palmgroen geknipte stop
pelhanen, met heel de zomerse bloe
menweelde der Sallandse velden aan
haar voet. Landelijke ruiters reden
voorop, de plaatselijke muziekcorpsen,
voor deze gelegenheid alle in oogst-
dracht: strohoed en blauwe overall,
bliezen het tempo, en de jeugd trok
tussen de wagens mee: maaiers en
bindsters en arenlezers, de meisjes in
rok en blouse, het hoofd met een bon
te doek gedekt. En als speciale attrac
tie was deze eerste dag het Bossche
muziekgezelschap „De Kikvorschen"
uitgenodigd, dat „Zoete Lieve Ger-
ritje" als marketentster meevoerde. Uit
de mand van Gerritje verscheen de
brandewijnfles en de Heer Commissaris
zelf, de burgemeester en de voorzitter
van het feestcomité kregen van Ger-
Burgemeester Ganzeboom, de Commissaris van de Koningin en de heer Elsjan
of Wipper, voorzitter van het feestcomité, laten zich door Zoete Lieve Gerritje
uit Den Bosch met een slokske verwennen.
De indruk in de zaal: een terdege
voorbereide, zonder enige hapering
vlot verlopende show. Achter het
toneel tussen de vele requisieten: een
chaos aan décors, zetstukken, kabels, licht
installaties. Maar toch in deze schijn
bare wanorde een systeem, een per
fecte werkverdeling, een schema dat
werkt als de dienstregeling der spoor
wegen. Tot op de seconde is alles uit
gerekend, niets mag er haperen. Het
geheel der werkzaamheden verloopt als
een gladlopende goed gesmeerde ma
chine, waarvan René Sleeswijk avond
in, avond uit de technische supervisor
is. Twee indrukken op één avond, op
gedaan bij de zeventiende Snip en Snap-
revue, die in Carré elke dag uitver
kochte zalen heeft. Er is menig zweet-
en ook wel menig woordje
gevallen voor de revue „glad liep".
En nog wil SleeswUk er iedere avond
druppeltje
gevallen
?eva
ï-a
bij zijn en op punten waarop de sa
menwerking tussen orkest, artisten,
lichtoperateurs en toneelmeester het
meest intensief is, zich er van over
tuigen of alles goed loopt.
Hij staat achter, wat men zou kunnen
noemen, het lichtorgel, een ingewik
keld mechanisme, dat voornamelijk de
gewenste, zeer gevarieerde, lichtef
fecten te weeg brengt. Hij bespeelt de
ritje een glas volgeschonken, mèt sui
ker.
Het best bedacht op dit oogstfeest
werd echter, naar oude traditie, de
plaatselijke geestelijkheid. Bind
sters kwamen plechtig naar het po
dium en maakten hun opwachting
bij pastoor en dominee. Zij boden
hun beiden een garf rogge aan als
symbool van het geschenk, dat
daags tevoren in wijde omgeving
was ingezameld: zeventien wagens
vol graan: de oogstgave voor de
kerk. En daarna begon het feest
van dansen en dorsen: de oogst-
dans, de zwaarddans, de reidans.
Het was dit ogenblik, waarop de
regen had gewacht, die voor korte
tijd van de Stoppelhaan een Drop
pelhaan zou maken: een stromende
blaasjesregen, die onbarmhartig
en telkens, bui na bui, alles door
weekte wat geen dekking vinden
kon. Wie nu gemeend had, dat de
Bossche Kikvorschen eerst thans
in hun element zouden raken, had
zich vergist: zij vonden in een oog
wenk de beste schuilplaats van
heel de Markt. Hier ging overigens
het programma men zou haast zeg
gen: met boeren-koppigheid door.
Een redenaar in Sallands dialect
bleef aan het woord tot hij was uit
gesproken, en na het dansen nam
zonder uitstel de dorswedstrijd een
aanvang. Midden op het Marktplein
werd een groot zeil uitgelegd en
daarop de rogge gespreid. De
eikenhouten dorsstokken met de
afgeplatte kop kwamen in actie.
Toen zijn de buren maar afgetrok
ken en hebben de Stoppelhaan ver
der met rust gelaten. Dansers en dor-
sers werden getracteerd op broodjes,
bter en limonade, en ook Zoete Lieve
Gerritje ging weldoende rond met haar
fles. Tot het gedorste stro weer werd
opgebonden en weggevoerd, op één
enkele garf na, bestemd voor de Stöp-
pelhaeneslinger, een wonderlijke slin-
gerdans, die iets heeft van het vlög-
gelen, de spiraaldans met Pasen in het
Twentse Ootmarsum. Ook de Stoppel
haan-slingeraars reikten elkaar de
hand en vormden eindeloze mensenke-
¥8 hebben deze zomer nog weer
enkele malen met Bello ge
reisd, het tram-treintje tussen
Alkmaar en Bergen, dat sinds lang
een doorn Is in het oog der Nederland
se Spoorwegen. Deze hebben nu reeds
enkele malen uitstel van executie ver
leend, maar onvermijdelijk komt de
dag, dat ook Bello hangen moet. Nu
wU Bello pas weer in zijn zomerse
fleur hebben aanschouwd en vooral
ook beluisterd, zouden wij nogmaals
hiertegen een vurig protest willen
laten horen. Wij verheugen ons mét
de Spoorwegen over de inderdaad
trotse prestatie, dat straks het hele
net in Nederland geëlectrificeerd zal
zijn, maar juist daarom zouden wij
willen vragen: laat ons Bello. Het is
aandoenlijk te zien hoezeer dit trein
tje deel heeft aan het Bergense leven,
vooral dat van de vele duizenden,
die er hun vacantie doorbrengen. Bel
lo is een ingezetene, meer nog: een
kind des huizes. Hij hoort er bij. On
danks het geraas en geronk van zo
veel auto's en motoren, dat ruste
loos in het centrum van het dorp de
vrede verstoort, zou er een vreemde
stilte vallen, wanneer het monter ge
luid van Bello niet meer werd ge
hoord. Het is nog zo levenslustig, dat
trammetje, met iets van de eeuwige
jeugd. Wel is het soms of men een
geestverschijning ziet, wanneer het
ergens de straat oversteekt, een we
derkomst uit lang teruggeweken da-
§en, maar juist dat heeft een eigen
ekoring.
Bello is een wonderlijke, oude ar
tiest in 't dorp der artiesten. Hij geniet
een populariteit, waar al de anderen
naar zouden snakken. Ieder, die hem
ziet of met hem verkeert, glimlacht
vertederd, maar vooral ls Bello de
held van de jeugd. Kijk, hoe de kinde
ren op het stationnetje van Bergen-
Binnen altijd weer naast Bello samen-
klitten. HU spreekt véél meer tot hun
verbeelding dan het meest moderne
Diesel-materieel. Aan Bello kun je
zien, dat hU een eigen zelfstandig le
ven leidt, gevoed wordt met kolen en
gedrenkt met water, en geen geheim
maakt van zijn Indrukwekkende ana
tomie. Zo zit ik in elkaar, laat Bello
zpn jeugdige vereerders zien: alle-
tens, die met de muziek in hun mid-
tie. In dat wel onderhouden, blinkend
en spiralen beschreven. Zo is het feest
begonnen, dat drie dagen duren zou,
elke morgen ingezet met een muzi
kale hanen-reveille, alle dagen Stop-
pelhaene-markt, een grote Huishoud
en Landbouwbeurs, en nog tal van at
tracties: vendelzwaaien, voetbal- en
schietwedstrijden, muzikale wandelin
gen, een Stöppelhaene-sterrit. Tot van
avond het optreden der roemruchte
„Bietenbouwers" en op de verlichte
Markt de boerenkapel „De Rogge-
meiers" de toepasselijke apotheose zal
vormen van dit landelijk festijn.
De West-Duitse invoercommissie heeft
invoer uit Nederland toegestaan tot een
bedrag van DM 3,3 millioen. De verde
ling van dit bedrag is als volgt: D. M,
1,75 millioen voor invoer van kousen
en sokken, D. M. 250.000 voor rubber
producten van allerlei aard, D. M.
775.000 voor papier- en cartonproducten,
D. M. 500.000 voor binnen- en buiten
banden voor automobielen, en D. M.
25.000 voor huishoudelijk linnen.
zwarte locomotiefje huist de ziel van
een eeuwenoude, goedaardige draak,
de romp vol vuur en de hete, witte
adem spuitend naar alle zijden uit de
kieren. Een heldere triomfantelijke
fluittoon ontspringt aan zün gorgel en
als een orgelpop slaat hij daarbij op de
bel, een lieflUke carillonade, die zUn
voortgang begeleidt.
Het ls een verkwikking, een element
van de ware vacantie-rust, om met
Bello te reizen. Het laatste vervoer
middel langs de weg, dat nog niet
bezeten is van de razernij der
haast. Bello heeft de tijd en terecht.
HU vervoert in hoofdzaak vacantie-
gangers, voor wie het geen probleem
behoeft te zUn wanneer Bello zo maar
ergens onderweg zonder opgaaf van
redenen stopt. Of vaart vermindert
bU elke wegkruising, stapvoets voor
waarts, zodat de conducteur vooruit
kan lopen om met wuiven en zwaaien
de motorlingen te waarschuwen, die,
verdoofd door hun eigen lawaai, Bel-
lo's privé-orkestje niet mochten heb
ben gehoord. Primitief, zult u zeggen.
Inderdaad, primitief, maar laten wU
nog ergens iets overhouden, dat die
kwalificatie met ere honoreert.
WU hebben een zwak voor Bello
ook om verschillende persoonlUke re
denen. U zult het nauwelUks willen
geloven, maar wij gaan expres in Ber
gen logeren óm- Bello. In het heel late
of in het zeer vroege uur, in elk geval
In de stilte van de nacht, is het
voor ons een stuk geluk om
naar Bello te mogen luisteren,
naar het gerucht van zijn voort
gang, maar vooral naar zUn gefluit.
Het langgerekt fluiten van locomo
tieven in de nacht is van een ver-
rukkelyke melancholie, iets van heel
vroeger, dat steeds zeldzamer wordt.
En dan herinnert het ons aan de win
terse Zondagmiddagen, als wij ge
voetbald hadden in de Watergraafs
meer. De blauwe nevel kroop over
de velden en wij zaten in de keet
kleedlokaal, heet dat tegenwoordig
de modder van onze kousen en schoe
nen te krabben. Het olielampje ver
spreidde een Rembrandtiek licht en
er was die gans eigen innigheid van
jonge jongens onder elkaar, drome
rig of met fantastische gesprekken
zonder end. Dan passeerde over de
Middenweg, langs de Oosterbegraaf
plaats, de Gooise tram met precies
datzelfde eentonig belgeluid van nu
nog Bello. AltUd als wij dat weer mo
gen horen, op een rustig ogenblik en
alleen, zün wU terug in die voetbal
keet, met de vrienden en met de illu
sies van voorheen.
Het bericht van de dood van de
luchtvaartpionier dr. Hugo Eckener
roept ons een voorval voor de geest
van ook al weer heel lang geleden.
Dr. Eckener vierde een jubileum of
misschien zUn verjaardag, er was in
elk geval een kring vrienden en rela
ties gekomen om hem ie fe
liciteren. Men beijverde zich om
op de feesteling originele toasten uit
te brengen, de een met meer succes
dan de ander. Toen de beurt was aan
de K. L. M.-vertegenwoordiger in
Duitsland, de heer Laponder, nam hU
zUn vers getapt glas bier in de hand,
doopte er even de kin in en hief het toen
hoog: „Prosit Eckener!" Alle aanwe
zigen zagen op datzelfde ogenblik hoe
zich aan de kin van de heer Lapon
der van helderwit schuim precies het
onberispelijk sikje had ge
vormd, dat voor dr.
zo karakteristiek was.
Eckener
knoppen en handels, die de toeschou
wers intrigeren en waarmee deze, als
hU de kans kreeg, een catastrophe zou
veroorzaken. Boven in een cabine zit
de operateur van Carré en in de zaal
zUn nog eens vier lichtcabines.
SleeswUk bespeelt zijn eigen appara
tuur als een klokkenist en geeft tegelijk
via een microfoon zUn orders door aan
de mannen, die de aanvullende Instal
laties van Carré bedienen.
Er komt even een spannend mo
ment als in het dansscènetje van de
midinette het licht langzaam moet
uitvallen, een schünwerper even traag
de ParUse modiste in zacht licht moet
zetten, verschillende decors moeten
worden gehaald en andere even snel
neergelaten en de pizzicati van het
orkest voor een ogenblik moeten aan
zwellen. Ieder staat op zijn post.
SleeswUk steekt de arm op, de to
neelmeester hangt aan de touwen
voor de décorwisseling, lichten gloeien
aan en uit, het toneel is een oog
wenk in het duister en dan bevindt
de toeschouwer zich voor de Parijse
Opéra, waar de modiste haar zoete
droom beleeft. Samenwerking tot op
de seconde, waar de toeschouwer
geen weet van heeft.
Sleeswijk heeft hierna wel even tUd
om te vertellen van zijn proefnemingen
op het stuk van de licht-regie. Het is
bU de repetities een wikken en wegen,
welke effecten gebruikt zullen worden.
Het publiek eist onbewust —steeds
meer en met alle genoegen wil Slees
wUk aan de verlangens voldoen. Het
is voor hem een spelen met technische
snufjes, een streven om de Nederland
se show naar internationaal plan op te
vijzelen. Dit had Ter Hall eens moeten
beleven, zegt de heer SleeswUk.
Artisten gaan op en af, van het to
neel naar de kleedkamers, om snel
van costuum te verwisselen. Even is
er tijd voor een praatje. De sterren
van de revue, Muyselaar en Walden,
vertellen vlot van het fluidum dat tus
sen hen beiden bestaat, zodat als de
een op zUn tekst gaat improviseren,
de ander hem snel „opvangt" en er,
uiteraard nog op het stramien van de
tekst, de vreemdste capriolen worden
uitgehaald. Na enkele maanden blijkt
er dan van de oorspronkelüke tekst
niet veel meer over te zUn. Herbert
Joeks, de typeur, die de zaal aan het
lachen brengt als oud mannetje, kleed
jeskoopman een befaamde scène uit
de revue van vorig Jaar en met even
veel gemak als „bebop-knul" ofte
wel jazz-adept, uit zich over zijn
opvatting van zijn rollen. Even er
„uit schieten", dat kan, maar steeds
moet hU er op bedacht zUn dat hU
zich volledig moet aanpassen aan de
speelstUl van Walden en Muyselaar.
En als men in de pauze nog even met
de leider van het orkest, Bill Stanford,
die ook de arrangementen - maakt
en verscheidene gedeelten compo
neert, spreekt, dan staat men tegenover
een ernstig musicus, die met zUn wei
nig omvangrpk orkest wonderen ver
richt. HU is vol lof over zUn musici, die,
om het even, fluit, hobo of hoorn be
spelen en die ook voor een stuk dans
muziek niet uit de weg gaan.
Gr.
Sedert 1923 werden de versierselen
van de orde van de Nederlandse
Leeuw en van de orde van Oranje-Nas-
nau niet meer op kosten van het Rijk
aan de gedecoreerden worden ver
strekt. De kosten daaraan verbon
den werden door henzelf gedragen, ten
zij deze versierselen hun door een be-s
paalde relatie werden geschonken.
De regering heeft thans overwogen,
dat bet niet verstrekken van deze ver
sierselen in feite tekort doet aan de
betekenis der verleendedecoratie. In
verband hiermede zullen met ingang
van 1 Januari 1955 de versierselen van
bovengenoemde orden weder van Rijks
wege aan de gedecoreerden in bruik
leen worden verstrekt.
Bello in het Bergense duin.
E astoor, dominé en burgemeester „aan slag".
In de oogstoptocht te Raalte verscheen een koe als trekdier.
(Van onze New Yorkse
correspondente)
Weet u het nieuws al?
We zullen op nog meer cul-
tuur-in-beknopte-vorm ge
tracteerd worden. Geïnspi
reerd door het kolossale
succes van de „Reader's Di
gest" - die afgod van alle
anti-Intellectuelen - zijn RCA
Victor's gramofoonplaten-
producenten op het idee ge
komen om een„Listener's
Digest" te gaan uitgeven. Het
klinkt bijna als een ketterij,
maar zo zij het. R.C.A. Vic
tor en producenten interes
seren zich uitsluitend voor
dollars. Dollars, die makke
lijker binnen rollen, als
meneer Haastig Beethoven's
symphonieën onder zijn arm
mee naar huis kan nemen
in verkorte vorm. (U hèbt
het goed gelezen: verkorte
het goed gelezen: verkorte)
Die meneer Haastig heeft
n.l. echt niet zo veel tijd
beschikbaar om werken van
componisten helemaal ten
einde te horen. Zo'n sym-
phonie duurt zo lang, weet
u, en de familie wil toch
ook eens naar televisie kij
ken en bovendien: Hij
meent op advies van R.C.A.
Victor, dat hem juist de
essentie van het muzikaal
genot wordt gegeven, wan
neer men b.v. de „minder be-
langrüke stukken" uit de
werken van Brahms of Pro-
kofieff haalt. (Vreemd, dat
de componisten zelf eigen
lijk nooit op het idee zijn
gekomen).
En zo beleven wij dan in
het grote jaar 1954, dat
R.C.A. Victor een handig
pakket aan de haastige
mensheid schenkt (en er
komen er heus meer, twij-
..De onsterfelijke Meesters
van de Muziek hebben the
ma's en melodieën gescha
pen, die door hen werden
gecomponeerd in hoogste
inspiratie. De gramofoon-
platen van de „Listener's Di
gest" geven deze ogenblikken
van inspiratie wéér in korte
(let wel: hU schrijft niet
vèrkorte) en duidelijke
fel daar niet aan) welk
pakket, zoals op de om
slag staat geschreven: Een
Opwindende Nieuwe Kor
tere Weg tot de Grote
Muziek biedt. Wel, opwin
dend is het ongetwUfeld.
Sinds enkele weken kan
men deze fameuze „korte
wegen" over radio en tele
visie horen adverteren, te
gelijk met de zeepvlokken.
Waarom we het niet uit
gesloten achten, dat moeder
de vrouw vandaag of mor
gen mèt de zeep en soda uit
de zelfbedieningswinkels
ook zulke handige pakjes
„verkorte cultuur" mee naar
huis gaat brengen. Het is
goed voor de kinderen....
Leopold Stokowski heeft
er overigens geen been in
gezien om In het boekje,
dat de gehavende werken
begeleidt, een introductie te
schrijven, waarin hU zegt:
vorm voor diegenen, wier
tijd te druk bezet is door
het moderne leven, maar
die niettemin hun culturele
horizon wensen te verrijken
en uit te breiden".
Leopold Stokowski komt
dus op voor de rech
ten van de schatgra-
vers-van-de-geest-in-haast.
en met zijn introductie
wenst hy blykbaar de mis
leidende garantie aan de
kopers te geven, dat het,
heus goed is om werken
van componisten in verkor
te vorm te genieten. M.a.w.
de vijfde symphonie van
Beethoven, die ingekort en
wel in het pakje met de
tien platen zit, heeft de
goedkeuring van de zo sen
sitieve heer Stokowski. Wel.
wie had dat gedacht
Het zal intussen interes
sant zün te zien in hoeverre
-levende componisten aan
R.C.A. Victor zullen toe
staan hun werken in ver
korte vorm te brengen. Het
is haast onvoorstelbaar, dat
ze de marteling van hun
geschonden werken op Vic
tor's gramofconplaten zijn
bereid te verdragen in ruil
voor zilverlingenMaar
wie kan, wat dit betreft,
voor de rechten van Mozart,
Bach of Brahms opkomen?
Een vergelijking met „Rea
ders Digest en „Listener's
Digest" is tenslotte niet he
lemaal juist „Reader's Di
gest" zet de schaar wel
iswaar in van alles en nog
wat, maar maakt er by ons
weten toch geen praktijk
van om gedichten of grote
romans als de „Gebroeders
Karamazov" of „Oorlog en
Vrede" of de werken van
Proust in verkorte vorm te
geven. Terwijl „Listener's
Digest" zich uitsluitend ver
grijpt aan kunstwerken van
kunstenaars. Dit kan in de
naam van de volksopvoe
ding en het dienen van dat
volksdeel, dat beweert on-
mogelUk tyd te kunnen vin
den om een goed stuk mu
ziek ten einde te horen.
Wat een winst brengt „Lis
tener's Digest" aan dat deel
van de mensheid: door een
symphonie van veertig tot
op b.v. acht en twintig mi
nuten in te korten zijn een
hele twaalf minuten tUd ge
wonnen.
Advertentie
Er zijn veel belangrijke, goedbetaalde
functies weggelegd voor iemand met
uitgebreide kennis, met diploma's.
Hebt U die t Zo niet, vraag dan van-
daag nog gratis prospectus aan bij
Resa-Hilversum, Bekende Schrifte
lijke Cursus. Duizenden die nu goede
posities bekleden werden met succes
opgeleid door Resa en behaalden
b.v. het diploma H.B.B..A of B,
onderwijzersakte. MULO.
De nieuwe ambassadeur van Groot-
Brittannië, de heer Paul Mason is Vrij
dagavond met zyn gezin in ons land
aangekomen.
TUdens een korte bijeenkomst, direct
nadat de heer Mason in Hoek van Hol
land voet aan wal had gezet, heeft hü
er tegenover persvertegenwoordigers
zyn vreugde over uitgesproken dat hy
zijn diplomatieke functie in Nederland
zal bekleden.
„Engeland en Nederland", zo zei de
heer Mason „hebben zeer veel gezamen
lijke belangen en de regeringen van bei
de landen hebben zeer vaak bij vele
problemen een gelyke zienswyze. Sinds
de oorlog is de samenwerking tussen bei
de landen zeer nauw geweest. Het is mün
doel," zo zei de nieuwe ambassadeur
voorts, „aan de oplossing van eventuele
gezamenlijke problemen mee te wer
ken".
