Er is een groot tekort
Vliegende
Stewards zijn geen
aan gastvrije
Hollanders
vliegende kellners
E
Receptie
Adenauer in W ashington
hartelijk ontvangen
FAROEK het slachtoffer van
historische muntvervalsing
nmms
Particulier ziekteverzekeringswezen
ook voor economisch-zwakkeren
INTERESSANT VAK WORDT SCHROMELIJK ONDERSCHAT
Een goed gastheer bepaalt de sfeer
aan boord tijdens het onontwijkbare
bijeen zijn in de lucht
k.--
De steward
en de Sjeik
Gasontploffing te
Dokkum
Opschudding in Madrid
GRAVIN EN TWEE BARONESSEN
RANSELEN EEN MARKIEZIN AF
EISENHOWER: Een van de grootste
staatslieden van het ogenblik
STmTTÜ r e n]
Rijksbijdrage voor
emigrantenvervoer
ri
DONDERDAG 28 OCTOBER 1954
PAGINA 3
(Van onze speciale verslaggever)
N
r zijn te weinig gastvrije Vliegende Hollanders. Met verbazing
hebben we dit feit geconstateerd, toen we het beroep van „de
gastheer in de lucht", de steward, eens van alle kanten gingen
bekijken. Het aantal stewards bij de K.L.M. kan met een veertigtal
worden uitgebreid. Dat lijkt misschien weinig, maar op een totaal
van ongeveer tweehonderd is het veel. Dit tekort bestaat al geruime
tijd en onze nationale luchtvaartmaatschappij zou dan ook niets
liever doen dan het corps zo snel mogelijk op het juiste aantal
brengen. Zij ziet er echter eenvoudig geen kans toe. Er zijn voor dit
aantrekkelijke beroep sollicitanten genoeg, maar slechts een enkele
onder hen voldoet aan de vrij zware eisen, die gesteld moeten wor
den. Er lopen in ons land voldoende jongelui rond met de benodigde
capaciteiten, maar het stewardvak wordt door de meesten van hen
schromelijk onderschat. Men moet eigenlijk eerst een trans-Atlan-
tische vlucht meegemaakt hebben, wil men de steward op zijn juiste
waarde schatten. Want een steward is beslist geen vliegende kellner.
„Als mijn voornaamste taak aan boord zou bestaan uit het ver
strekken van verfrissingen en maaltijden, dan was ik gauw klaar met de K.L.M."vertelt steward
Eylders, die nu al negen jaar bij de K.L.M. vliegt. „Dan zou ik een baan aan de grond in een goed res
taurant verkiezen. Alleen al omdat ik dan veel meer werk zou kunnen maken van het opdienen. Neem
bijvoorbeeld het trancheren van wild en gevogelte." En dan volgt een hele reeks van culinaire ge
neugten, die de kellner in een goed restaurant met de gast deelt. Want steward Eylders kent de knepen
van het horeca-bedrijf. Hij heeft er in gewerkt op zee en aan de wal en van zijn grote ervaring trekt
hij nu profijt in de lucht.
MIJNHARDTJES: sterke
bestrijders van pijnen.
Twaalf agenten
herstellen de orde
Verbod voor onbevoegden
munitie te demonteren
Kind verdronken in
emmer zeepsop
Foto-, teken- en schilder
wedstrijd voor militairen
Origineel Amerikaans recept van
Wallbrook Tobacco Co. Inc. Golds-
boro. North Carolina
U.S.A.
Originele Amerikaanse melange van de fijnste tabakken.
Originele Amerikaanse King Size lengte.
U geniet langer en intenser voor
D E
E
Eenzelfde bedrag voor
alle landen?
(Van onze speciale verslaggever)
„Denk er om, het is niet toege
staan de Sjeik het eerst aan te
spreken. En als je hem iets aan
biedt doe het dan niet met je rech
terhand".
De gronddienst gaf K.L.M.-ste-
ward M. Eylders een hele waslijst
instructies mee, toen hij een Ara
bische Sjeik met gevolg aan boord
kreeg. De chef-steward van de
Noord-Atlantische route heeft zich
er natuurlijk aan gehouden.
„Maar na korte tijd ging het er
heel wat vlotter en ongedwongenei
aan toe dan de mensen van de
gronddienst voor mogelijk had.den
gehouden", vertelt steward Eylders
„En zo gaat het nou altijd ver
volgt hij. „Zodra een vliegtuig zich
van de grond heeft losgemaakt
vormen passagiers en bemanning
één gemeenschap. Men is op elkaar
aangewezen. Er kan niemand meer
bijkomen en niemand kan het ge
zelschap verlaten. Iedere passagier
■weet, dat het nu vooral de steward
rs, die voor hem zal zorgen. Dat
geeft je een grote verantwoorde
lijkheid".
In Dokkum, waar de gasfabriek on
langs in een sector van stadsgas op
Propaanlucht is overgeschakeld, zulks
in afwachting van de toevoer van aard
gas, heeft zich in de woning van de
heer E. Flantinga een hevige ontplof
fing voorgedaan.
Mevr. P. rook gas in de keuken, dat
ontsnapt was doordat een gasslang was
losgeraakt. Nadat zij enkele minuten
het raam had opengezet, meende zij
dat het gevaar geweken was. Daar pro
paanlucht evenwel zwaarder is dan
lucht bleef veel gas achter. Toen zij
een lucifer aanstreek volgden een gewel
dige steekvlam en een ontploffing, die
een grote ravage aanrichtte. De keu
kendeur werd in de tuin geslingerd, de
muren en het dak scheurden. Mevr. P.
en haar achtjarig dochtertje werden
zwaar gewond door de steekvlam en
rondvliegende voorwerpen, zodat over
brenging naar het ziekenhuis te Leeu
warden noodzakelijk bleek.
Maar wat is dan de voornaamste
taak van de steward? De heer Eyl
ders aarzelt geen ogenblik. „Het voor
naamste is dat hij iedere keer weer
aait boord gaat om ook voor zijn nieu
we passagiers weer een prima gastheer
te zijn en dat hij geheel zijn persoon
lijkheid wil inzetten om sfeer te schep
pen in dat vliegtuig. Want een steward
kan de vlucht van een passagier ma
ken en breken. Een steward geeft ser
vice en dat ligt ons Nederlanders bij
zonder goed.
Vliegen is steeds weer nieuw en
avontuurlijk en het stewardvak is
daarbij een van de interessantste ba
nen die er voor een jongeman zijn
weggelegd. Ik zeg vaak tegen de jon
gelui, die op mijn lijnen vliegen: de
service zal voor de passagier veelal de
doorslag geven. Vraag het maar eens
aan een reiziger," voegt steward Eijl-
ders ons toe.
We hebben zijn raad opgevolgd en
de eerste de beste intercontinentale
reiziger, die we op de Amsterdamse
luchthaven ontmoetten, gaf ons het vol
gende frappante antwoord: „Nee, inder
daad, een steward is geen kellner. Van
een kellner verwacht je een onderda
nigheid, waaraan je tijdens een vlucht
absoluut geen behoefte hebt. Een KLM-
steward benadert je op een plezierige,
vriendelijke manier."
„Tijdens mijn reizen kris kras door
de Verenigde Staten heb ik met tal
van luchtvaartmaatschappijen gevlo
gen, waar ik een ander type steward
ontmoette. De vliegtuigen zijn alle
even luxueus en geriefelijk, alleen de
stewards verschillen en daarmee de
sfeer aan boord. En ik verzeker U
dat bij de keuze van een luchtvaart
maatschappij het type steward bij mij
de doorslag geeft."
Duidelijker had men ons de waarde
en de verantwoordelijkheid van de ste
ward welhaast niet kunnen schetsen.
Steward Eylders had ons ongeveer het
zelfde verteld, alleen de bescheidenheid
had hem genoodzaakt dat met andere
woorden te doen „Een passagier gaat
niet met een vliegtuig mee om te eten,
maar om zich te laten vervoeren. Om
dat hij echter vaak gedurende etens
tijd aan boord vertoeft, verstrekken
wij hem een maaltijd. Maar deson-
Er heerst een plezierige, ongedwongen sfeer aan boord van de K. L. M.-
machine, op weg van Amsterdam naar Biak. Steward en stewardess maken
hier en daar een praatje en geven inlichtingen over de reisroute en het
verloop van de vlucht. De colbertjes gingen uit en de beide uniformjasjes
bleven niet achter.'
Advertentie
Een gravin en twee baronessen zijn
opgesloten in de gevangenis van Ma
drid, omdat zij een markies en een mar
kiezin op de openbare straat een pak
'ansel hebben gegeven. Het gebeurde
eergistermiddag, kort na twee uur, een
l'jdstip, waarop de toonaangevende fi
guren uit de Madrileense society naar
®et Café Roma gaan, in de exclusieve
jjOrrano-straat, om hun aperitief te
rr'nken. Een groot aantal dames en
"•uren zaten op de terrassen, genietend
v®n koele dranken, de laatste nieuwtjes
over elkaar uitwisselend en klagend
over de hoge temperaturen. Een glan
zende limousine met een chauffeur in
uvrei stopte. Alle ogen in het Café
■Roma richtten zich op de auto om te
zten, wie daar aankwam.
De chauffeur boog diep na het por
fier te hebben geopend. Een gravin en
naar beide dochters, alle twee baro
nessen, in elegante kleding, stapten
naar buiten. Zij liepen rechtstreeks naar
dut tafeltje, waar Don José Luis, de
30-jarige markies van Palacios, was ge
zeten met zijn 24-jarige echtgenote Ma
ria Consuelo Ruizsenen, de markiezin
dus. Er werd geen woord gewisseld.
De gravin pakte een spuitwatersi-
phon en liet die zeer onzacht neer
komen op het hoofd van de markie
zin, die bewusteloos op haar stoel
viel. De markies sprong op. Het voor
name stilzwijgen werd verbroken
Schreeuwend en roepend rukten dé
gravin en haar dochters zijn das af
scheurden zijn overhemd, trokken
hem aan zijn haren en schopten hem
tegen zijn schenen.
Dat was het ogenblik, waarop alle
susten in het café zich in de strijd
"lengden. Stoelen, tafels, glazen, fles
sen, vingernagels en voeten, alle mid
delen schenen geoorloofd. Iemand bel
de de politie en een paar minuten la
ter verschenen twaalf agenten ten to
nele, die met hun gummiknuppels de
vrede herstelden.
De markiezin, die nog steeds buiten
bewustzijn was, en de markies wer
den naar het ziekenhuis gebracht, waar
ze behandeld werden wegens verwon
dingen aan het hoofd. De gravin en
haar beide dochters werden ziedend
van woede in hun eigen wagen gela
den en door hun eigen chauffeur naar
het politiebureau gereden. Zij zijn in
voorlopige hechtenis genomen. De po
litie weigerde hun namen bekend te
maken. De markies verklaarde later:
,,De gravin heeft een antipathie tegen
mijn vrouw. Het is een strikt persoon
lijke zaak. De aanval was voor ons een
grote verrassing."
Gebleken is, dat bij sommige onder
delen van de Koninklijke Landmacht
en de Koninklijke Luchtmacht scherpe
munitie projectielen, handgrana
ten enz. wordt gedemonteerd of ge
sloopt om de gesloopte onderdelen te
gebruiken voor het vervaardigen van
exercitie- of instructiemunitie ofwel van
losse munitie. Deze handelwijze kan
ernstig levensgevaar meebrengen met
alleen voor degenen die deze werk
zaamheden uitvoeren, doch ook voor
hun* omgeving.
Teneinde ongevallen te voorkomen
heeft minister Staf bepaald, dat het aan
een ieder, die zulks niet bij hoofde vna
zijn functie behoort te doen, ten streng
ste verboden is munitie te demonteren
of onschadelijk te maken dan wel hier
voor opdracht te geven.
danks blijft er een groot verschil be
staan met een restaurant waar het pu
bliek heen gaat om te eten en waar
men van de kellner niets anders ver
wacht dan dat hij de naam van zijn
zaak eer aandoet door op correcte wij
ze goed toebereide spijzen te serveren.
Onze verhouding tot de passagiers is
heel anders. Je praat met ze over al
lerlei onderwerpen, verschaft lectuur,
organiseert een sweepstake, bijvoor
beeld: hoeveel benzine verbruikt de
machine bij zijn vlucht over de oce
aan? En de stewardess, die zich hoofd
zakelijk met babies, kleuters, alleen-
reizende kinderen en vrouwelijke pas
sagiers bezighoudt, verleent onmisbare
medewerking.
Ik heb eens een zakenman onder mijn
passagiers gehad," zo vertelt steward
Eylders, „die maanden later, bij een
toevallige ontmoeting, nog sprak over
een borreluurtje, dat hij aan boord had
meegemaakt. Hij had slechts één glas
gedronken, maar hij kon zich niet her
inneren aan de grond ooit een der
gelijk gezellig samenzijn te hebben
meegemaakt.*'
Een andere steward vertelde ons,
dat hij een tijdlang vrij geregeld een
vooraanstaand diplomaat en diens
secretaris onder zijn passagiers had
eri als hij die aan de ingang van het
toestel zag verschijnen, dan wist hij
al wat hem te doen stond. Zodra
de andere passagiers hem niet meer
nodig hadden en de radio-telegrafist
of een van de andere bemannings
leden ook een ogenblik gemist kon
den worden, dan haalde hij een spel
kaarten te voorschijn en even later
werd er dan gezellig gebridged.
Hoewel de steward alleen dienst doet
op de grote lijnen is hij nooit lang van
huis. Een reis naar New York bijvoor
beeld duurt niet langer dan vier da
gen, uit en thuis. Hierna is hij een
paar dagen vrij en heeft dan volop
gelegenheid gewoonlijk meer dan
iemand anders om zich met vrouw
en kinderen te bemoeien. „Een bevoor
rechte positie", meent steward Eylders.
En een positie, die verrassend goed be
taald wordt, zo hebben wij geconsta
teerd." Een steward begint met een sa
laris van driehonderd dertig gulden per
maand, maar een chef-steward bijvoor
beeld verdient meer dan duizend gul
den per maand. „Er moet echter hard
gewerkt worden," zo vervolgt de heer
Eylders, „en dat zeg ik heus niet om
dat mijn vrouw dit stukje ook wel zal
lezen. Ik heb in mijn stewardloopbaan
echter veel geleerd en het vliegen
heeft me een schat aan ervaringen op-
ge'everd. Ik ben ervan overtuigd dat
bij hen, die in het Horecavak werk
zaam zijn, en bij de meeste Nederland
se jongelui, nog lang niet voldoende is
doorgedrongen hoe aantrekkelijk ons
vak wel is."
Mr. G. A. M. de Stoppelaar, hoofd
van het cabine-personeel van de KLM,
die geregeld sollicitanten ontvangt en
de meeste van hen noodgedwongen
moet afwijzen, kostte het hierna wei
nig moeite ons te overtuigen van de
noodzaak van de vrij zware eisen, die
aan de jongelui gesteld moeten wor
den. Op de eerste plaats is er de stren
ge medische keuring. Een steward mag
geen bril dragenen moet ook verder
in een uitstekende lichamelijke condi
tie verkeren, want het vak stelt zware
physieke eisen. „Verder," zo vertelde
de heer Van Stoppelaar, „moet hij in
tenminste drie vreemde talen een be
hoorlijk gesprek kunnen voeren. Hij
mag gerust eens een grammaticaal
foutje maken, maar hij moet zich kun
nen redden. Iedere andere vreemde
taal strekt tot aanbeveling evenals be
kendheid met het hotel-restaurantbe
drijf, desnoods met het cafébedrijf".
Horecavakbekwaamheid is dus niet
strikt noodzakelijk, dat bewijst wel de
lijst met de vroegere beroepen van de
leden van het corps stewards, waarop
naast een adjunct-ambtenaar van de
burgerlijke stand, een afgekeurde vlie
ger o.a. ook een journalist voorkomt.
Gisteren op receptie ge
weest. Zoals altijd tot mijn
genoegen. Ik ben dol op
recepties. Zij werken de
algemeen menselijke ver
broedering in de hand. Het
begint er altijd mee, dat
een groep, weliswaar mild
gestemde, maar koel tot
elkander staande personen
in een fraai opgesierde zaal samen-
klonten. Zij drukken elkander vor
melijk de hand en zeggen „Aange
naam'' of „Prettig met u kennis te
maken". Dan valt er een, diepe stil
te; de eerste spreker is achter de mi
crofoon gaan staan. Hij zet uitvoerig
uiteen, dat de jubilaris een zeer uit
zonderlijk begaafd man is. Er ruist
een beschaafd handgeklap door de
zaal. En reeds klinkt de stem van de
tweede spreker over de hoofden heen.
Hij zegt het zelfde als zijn voorgan
ger.
Maar dan komt langzamerhand het
onvermijdelijke keerpunt. Dat wil
zeggen: de obers mengen zich dis
creet met de Sherry en de Port tus
sen het gezelschap. Al spoedig krijgt
men nu van alle kanten bijvalsbe
tuigingen; krachtige „bravo's" onder
steunen de woorden van de redenaars,
die steeds in geestdrift toenemen.
Tenslotte praat iedereen tegen ieder
een en verscheurt de laatste spreker
vol élan zijn spiekpapiertje. Dan be
gint het stadium van de schouder
klopjes. Degenen die het zojuist nog
„prettig vonden met u kennis te ma
ken", bezien u nu met glinsterende
ogen en roepen blij-verwijtend uit:
„Kerel wat heb ik jou al lang niet
meer gezien". Ginds haalt iemand
krachtig uit over de politiek en ver
derop bedreigt een bedrijvige jon
geling iedereen met een stoel, die hij
even heeft georganiseerd voor dat
aardige meisje. Niet zelden worden
er enkele petits-fours vertrapt en
meestal wil er ook wel wat Port over
de tapijten vloeien. Maar in ieder ge
val is iedereen de jubilaris vergeten.
Die staat ergens achter een palm zijn
ontroering vanwege de „enorme be
langstelling" weg te slikken. Al dat
feestelijke tumult heeft hij dan toch
maar ontketend.
Zo gaat het altijd op recepties. Ik
min ze. En als ik zelf nog eens ju
bileer of zo, komt u maar gerust eens
prettig kennis maken en zoveel sher
ry drinken als u wilt.
In de ouderlijke woning te Rotterdam
is de tien maanden oude Johanna van
Loon in een emmer met zeepsop ver
dronken. De moeder was weg om haar
man brood te brengen op zijn werk.
Een achtjarig dochtertje bleef thuis
om op het kind te passen. Het was
uit voorzorg door de moeder met een
shawl aan een stoel gebonden. Nadat
het oudste meisje even was wegge
weest, trof zij haar zusje voorever
hangend in de emmer met sop aan.
Evenals vorig jaar heeft de dienst
Welzijnszorg Leger ook in 1954 een fo
to-, teken- en schilderwedstrijd voor mi
litairen georganiseerd. De eerste ten
toonstelling van de bekroonde en van
de beste niet-bekroonde werkstukken
(foto's en tekeningen) zal worden ge
houden in Pulchri Studio te 's-Graven-
hage, van 13 tot en met 15 November.
De prijsuitreiking zal geschieden Zater
dag 13 November, 's morgens 11.00 uur,
eveneens in Pulchri Studio.
Advertentie
.»y3
Bondskanselier Adenauer van West-Duitsland is met veel hartelijkheid in
Washington ontvangen. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken,
John Foster Dulles, en tal van andere autoriteiten waren ter verwelkoming
aanwezig. Dulles zei, dat hoe meer hij de bondskanselier zag, hoe meer hij
diens moed, visie en staatsmanschap bewonderde. Hij gaf Adenauer de ver
zekering, dat hij altijd welkom is in de Verenigde Staten, aangezien het
Amerikaanse volk waardering heeft voor de „geweldige bijdragen", die
Adenauer tot de Westelijke solidariteit heeft geleverd. President Eisenhower
noemde Adenauer eerder op de dag tijdens een persconferentie „een van de
grootste staatslieden van het ogenblik en een van de best geïnformeerde
mensen over West-Europese zaken, die ik ooit ontmoet heb".
De Egyptische regering biedt op het
ogenblik een kostbare muntenverzame
ling ten verkoop aan, die toebehoord
heeft aan ex-koning Faroek. Natuurlijk
is het daarbij niet alles goud, wat er
blinkt. Maar bovendien blijkt het goud,
dat er is, niet altijd van de goede soort
te zijn. In de catalogus staan n.I. ver
meld twee gouden munten, een van
tien en een van twintig dollar, die ge
slagen zouden zijn tijdens de Gold Rush
in Brits Columbia gedurende de jaren
zestig van de vorige eeuw.
Als de munten echt waren geweest,
zouden ze minstens 150.000,hebben
opgebracht. Misschien heeft Faroek er
nog wel meer voor betaald.
Maar het zijn knappe vervalsingen,
die nu niet meer dan ongeveer 200
gulden zullen halen. Zodra de cata
logus verscheen, waren er verzame
laars, die de echtheid van de beide
muntstukken betwistten. Volgens hen
bestaan er nog maar twee series van:
een in het Brits Museum en de ander
in het parlementsgebouw veui Brits
Columbia.
Deskundigen werden er bij geroepen.
Zij ontdekten, dat Faroek's munten wel
van goud waren, maar niet van het
zeer bleke goud van Brits Columbia,
waaruit de oorspronkelijke munten zijn
geslagen. Feiroek is blijkbaar het
slachtoffer geweest van historische
valsemunterij.
Advertentie
Wynand Fockink
(Van onze redacteur)
Een aanzienlijk aantal artsen schijnt adhaesie te hebben betuigd aan het
medisch comité, dat achter de brochure van mr. dr. Kunneman staat. Zoals
bekend richt deze brochure zich voornamelijk tegen de dreigende verder
gaande socialisering van de ziekenzorg nu de weistandsgrens, waaronder
men verplicht verzekerd is, verhoogd schijnt te zullen worden van f 5.300
tot f 6.000. Zij bevat verder een pleidooi voor de particuliere ziektekosten
verzekering. De artsen zijn het echter lang niet allen geheel eens met de
inhoud van deze brochure. Met name wijzen zij er op, dat het geenszins
zeker is of het particuliere verzekeringswezen ook de economisch zwakkeren
tegen een premie ter hoogte van de thans geldende kan verzorgen. Bij een
inkomensgrens van f 5.000 af zou de vergoeding door de particuliere ver
zekering tegen dezelfde premie als voor het ziekenfonds geldt „redelijk ge
garandeerd" worden.
Er is echter, zo wordt gezegd, enig
eigen risico „aan de voet". Hoe groot
is dit risico, aldus vragen de artsen zich
af. Is het zo hoog, dat een gezin met
bijv. een inkomen van f 5200 ongeacht
de betaalde premie voor hoge kosten
zou kunnen komen te staan? En de vele
gezinnen met een inkomen beneden
f 5000? Voor deze moet kennelijk het
huidige ziekenfondssysteem blijven be
staan.
Als een bezwaar wordt ook gevoeld
de hogere premie voor „verzwaarde"
of „kwade" risico's. Ongeacht kwalen
en gebreken kan men zich verzekeren
tegen een matige premieverhoging,
d.w.z. maximaal 50 pet. boven de nor
male premie, aldus de brochure. De
artsen wijzen in dit verband op de
voordelen van het fondssysteem, dat
grote gezinnen en deze risico's niet ex
tra belast.
Hoezeer men ook kan meegaan met
het pleidooi voor het herstel van de
verhouding patiënt-arts, hoezeer men
ook waardering heeft voor het wraken
van de te ver gaande overheidsbe
moeiing, men zou graag, alvorens zijn
definitief oordeel over het plan uit
te spreken, wat meer cijfers,
de ideeën graag wat meer uitgewerkt
zien.
Men wijst daarnevens op het plan
dat ter tafel ligt voor de getrapte ver
zekering, dat de grote risico's in ieder
geval verzekert, dat voor iedereen, on
geacht het inkomen, geldt en dat voor
grote categorieën ook de verhouding
arts-patiënt in de particuliere sfeer
brengt. Toch staat men in het algemeen
met waardering tegenover de studie.
Gezien dus het niet geheel uitge
werkte project zal dit plan Zaterdag
op <ie algemene vergadering van de
Kon. Mij. tot Bevordering van de Ge
neeskunst waarschijnlijk geen onder
werp van bespreking uitmaken. Men
wenst de behandeling van de welstands-
grensverhoging niet uit te stellen.
Hierover is ook het laatste woord
nog geenszins gesproken. Het is niet
duidelijk hoe de verhoudingen liggen.
Een aantal artsen schijnt niet zulke
ernstige bezwaren te maken. Anderen
daarentegen verwerpen ten stelligste
deze verhoging en wensen eer. uitspraak
van de vergadering uit te lokken, waar
bij Regering en Kamers gewaarschuwd
worden tegen aanneming van het voor
stel tot verhoging van de grens tot
f 6000. Zii zouden de consequenties
daarvan niet willen aanvaarden.
Eerst, zeggen zij, moet aan onze be
zwaren tegemoet gekomen worden, voor
wij eventueel met de verhoging accoord
zouden gaan. Hun bezwaren richten zich
voornamelijk allereerst tegen de all-
risk-verzekering, die het ziekenfonds
systeem, zoals dat nu geregeld is, biedt.
Bij de wachtgeld- en werkloosheidsver
zekering geldt het all-risk-principe niet.
Daar krijgt men een uitkering van 70
pet. Enig risico aan de voet, de basis
van de behandeling, zou gedragen kun
nen worden. Voorts hebben zij groot
bezwaar tegen de loongrens gebaseerd
op het loon, niet op het inkomen.
En natuurlijk zijn er zeer vele art
sen die principiële bezwaren hebben
tegen de staatsbemoeienis, die het ge
hele leven schijnt te willen .ocialise-
ren. Zij stellen hun vrije beroep voor
op.
Volgens de correspondent van het
A.N.P. in Bonn zal het voornaamste
punt van bespreking tussen Adenauer
en de Amerikaanse regering de hulp
zijn, die de Verenigde Staten zullen
bieden bij de oprichting van de over
eengekomen 12 West-Duitse divisies.
Die hulp zou in totaal ongeveer een
milliard dollar belopen, verdeeld over
een periode van twee jaar.
De Bondskanselier antwoordde in het
Duits op de verklaring van Dulles. Hij
prees het staatsmanschap van zijn
gastheren en herinnerde aan zijn vorig
bezoek aan Washington in 1953. Toen
was één kwestie niet geregeld die mis
schien een zaak van leven of dood
voor mijn volk was, zo verklaarde
Adenauer.
Lange tijd was het onzeker welke
vorm van Duitse deelneming aan de
verdediging van de vrije wereld de
instemming van alle Europese bond
genoten zou verwerven. Wij hopen
dat deze twijfel en onzekerheid nu
voorbij zijn. Op de conferenties van
Londen en Parijs zijn oplossingen ge
vonden waarmee alle deelnemende
regeringen kunnen instemmen.
De kanselier besloot met de opmer
king dat het gehele Duitse volk ver
enigd is in de wens in voortdurende
vriendschap met het Amerikaanse volk
te leven.
Vandaag zullen Adenauer, die in
Blair House logeert, en zijn staats
secretaris voor buitenlandse zaken,
Walter Hallstein, de eerste van twee
lange besprekingen hebben met Dul
les en andere Amerikaanse politici.
(Van onze Haagse redacteur)
Naar wij vernemen ontwikkelt zich
in kringen van emigratiedeskundigen
de gedachte om voor de toekomst bij
de subsidiëring van emigranten te ko
men tot het verstrekken van een en
dezelfde Rijksbijdrage in de reiskosten
onverschillig naar welk land de emi
grant vertrekt. Tot nog toe liepen de
bedragen voor de verschillende landen
nog al uiteen. Zo heeft het Rijk in 1953
in de kosten van het vervoer naar
Australië per emigrant 1138 bijge
dragen; voor Canada was dit bedrag
628 voor Nieuw-Zeeland 661, voor
de V.S. 606, voor Zuid-Afrika 544 en
voor de overige landen 546. Men zou
dit nu op een gelijk niveau willen bren
gen; het schijnt, dat de Raad voor de
Emigratie suggesties in deze richting
gaat doen in zijn advies over het sub
sidiestelsel, waarvan de verschijning
over ongeveer een half jaar tegemoet
kan worden gezien. Als motivering voor
het nieuwe subsidiesysteem kan m n
zien, dat hierbij voorkomen kan wor
den. dat de emigrant vanwege de hoge
reiskosten afziet van emigratie naar
het land, dat hem eigenlijk het best
ligt.
Wat het zojuist gepubliceerde advies
over de credietverlening aan emigran
ten voor huisvesting en bedrijfsvesti
ging betreft vernemen wij nog, dat de
organisatie van de voorgestelde crediet
verlening thans bij de Emigratiedienst
in onderzoek is. De overheid zou in
principe niet afwijzend staan tegenover
de gedachte om deze credietverlening
behalve voor de toekomst ook van toe
passing te verklaren op reeds geëmi
greerde landgenoten.
