Onderzoek naar echtheid
van Han van Meegeren's
Laatste Avondmaal heeft
schatten geld gekost
T.V.-commentaar
Emigranten nemen afscheid
Gevonden documenten bewijzen
aandeel van Indonesische leger
Politieagent
met hond en
hakmes te lijf
Uit de pers
Rampschade in
Australië bijna
150 millioen
HET DO
DEIR VROUW
Kinderen zijn edelmoedig
LIEFDE in de OPVOEDING
25 Februari t/m 6 Maart
motorrijwielen, scooters, bromfietsen, rijwielen, enz.
PROCES IN ZWOT.TE
Animo voor emigratie neemt af
Hoge Commissaris in Djakarta
overhandigt fotocopieën
Eerst het arbeids
bureau raadplegen
Te Veghel
VRIJDAG 4 MAART 1955
PAGINA 7
AMSTERDAM 35' TENTOONSTELLING
Probaan-opslagplaats
bij Noordzeekanaal?
Auto op gas
Tewerkstelling in buitenland
De infiltratie in Nieuw-Guinea
PATER BISSONNETTE
NEEMT AFSCHEID
IN MOSKOU
MINISTER MANSHOLT
BEZOEKT BLOEM-
LUST II
Villa te Zeist uitgebrand
Anders kunnen grote
moeilijkheden volgen
Opvarende van „Zuider
kruis" verdronken
Oosterse pracht voor
nieuwe koning van
Cambodja
RAI
Advertentt
Opent 10-17 u. en 19-22 u.
Laatste dag: sluiting 18 u.
Entree f. Z- (incL bel.)
De rechter-commissaris by de recht
bank te Zwolle, mr. K N. Korteweg,
is Donderdag begonnen met het horen
van getuigen in de civiele procedure
tussen de Utrechtse kunsthandelaren
P. en L. Krijnen en de kunstbezitter
D. G. van Beuningen uit Vierhouten.
De eersten vorderen voor het instel
len van een onderzoek naar de echt
heid van „Het Laatste Avondmaal"
van Han van Meegeren, dat in het be
zit van Van Beuningen is, een bedrag
van 300.000 gulden.
De laatste ontkent dat hy opdracht
heeft gegeven voor het doen van rei
zen naar Zuid-Frankryk en meent ook
verder dat veel te hoge kosten zy'n ge
maakt.
Bö interlocutoir vonnis van 24 Janu
ari j.l. werd de zaak terugverwezen
voor het horen van getuigen en een
controle van de boeken van de kunst
handelaren bevolen. Er zullen 21 ge
tuigen worden gehoord, waarvan Don
derdag twee zodat er wel enige ty'd zal
verlopen voor een uitspraak in deze
zaak kan worden gedaan.
Velsen heeft de kinderziekten met de
toevoeging van propaanlucht aan het
hoogovengas thans geheel overwonnen.
En het is wel gebleken, dat de klach
ten, die aanvankeiyk geuit werden,
niet aan de propaanlucht zelve te wij- kopen buiten de kwestie der schilde-
De 49-jarige kunsthandelaar de heer
M. Lagrand uit Brussel, die in ver
band met talenkennis en relaties op
verzoek en voor rekening van de gebr.
Krijnen de reizen naar Zuid-Frank
ryk had medegemaakt, werd het
eerst gehoord. Hy vertelde dat hy niet
veel voor de zaak had gevoeld, maar
gezwicht was voor de schone beloften
die de gebr. Kranen hem hadden ge
daan. Hiervan is echter niets terecht
gekomen. De heer Lagrand heeft in
dit verband nog een party goederen
ter waarde van plm. 10.000 gulden on
der zön berusting die als onderpand
dienen voor zön beloning.
De eerste reis was zonder succes
omdat in de door Han van Meegeren
bewoonde villa een communistisch
senator woonde die geen toegang wil
de verschaffen. De tweede reis luk
te het met behulp van een concierge
die zich daarvoor liet betalen. Het
grondige onderzoek van de villa bracht
echter de gewenste voorschets van
Van Meegeren en de voorwerpen die
op het doek zyn afgebeeld niet te
voorschyn.
De accountant van de gebr. Krynen,
de heer v. G. kreeg nog wel gelegen
heid om te vertellen dat de heer v.
Beuningen een bedrag van 99.000 gul
gulden aan voorschotten had verstrekt
maar zijn verklaringen zullen later wor
den voortgezet omdat eerst de schilder-
restaurateur C.J.S. uit Amersfoort werd
gehoord. Het bedrag van 99.000 gulden
was overigens niet alleen bestemd voor
de onderzoekingen, maar ook voor aan'
ten waren.
Dat er in het voorjaar van 1954, toen
propaanlucht toegevoegd moest wor
den, klachten kwamen, was te wyten
aan het feit, dat de installatie nog
niet helemaal klaar was, en dat, mede
daardoor, de menging niet zo verliep
als wenselyk was. Vorig jaar zomer
is de installatie geheel volgens de ei
sen klaargemaakt, en reeds van Octo
ber 1954 af is voortdurend, en in steeds
toenemende mate, propaanlucht toege
voegd, op sommige dagen tot een klei
ne 20.000 M3 per etmaal. Hierdoor kon
de gasvoorziening in de afgelopen kou
de dagen zonder enige stoornis verlo
pen. Klachten van de verbruikers zijn
er niet geweest.
De enige mogelijkheid is thans nog,
dat er gevallen zyn, waar de pannen
iets zwart worden. Dit kan alleen ge
beuren, als de betreffende gascomforen
oud zön of verkeerd zön afgesteld. Dit
zwart worden komt, ook by verkeerd
afgestelde branders, niet voor, zolang
uitsluitend cokesovengas wordt ge
bruikt. De toevoeging van propaan,
geheel bestaande uit koolwaterstoffen,
zal bij deze verkeerd afgestelde bran
ders enige roet-afzetting veroorzaken.
Dit verschijnsel kan echter op zeer
eenvoudige wijze verholpen worden,
nameiyk door de branders goed in te
stellen, of, als dit niet meer mogelijk
is, een nieuw toestel aan te schaffen.
Het Gasbedryf heeft ook reeds ge
ruime tijd een VoiKswagen rijden, die
op propaanlucht rijdt. Deze wagen, die
voor korte ritten gebruikt wordt, blijkt
uitstekend te voldoen, maar of het ook
voor andere gemeentelijke auto's toe
gepast zal worden zal van de verdere
ervaringen afhangen. Het grote voor
deel is, dat een sterke aanslag door
veel stoken niet meer voorkomt.
Een nadeel echter is, dat de motor
niet meer gaat „pingelen", waardoor
de gebruiker dus niet meer een sein
tje krijgt, dat er iets aan hapert.
Maar omdat de Volkswagen dat toch
niet doet, kon het in dit geval geen
bezwaar opleveren.
Bij TV kun je horen en zien: de KRO
heeft ons gisterenavond ook laten rui
ken. Men had aan tweeduizend kykers
een pakketje met reukstrookjes toege
zonden en aan de hand daarvan wer
den verschillende tests afgenomen.
Op zichzelf een, nog al kostbare,
vondst dit smaak- en reukprogramma.
Maar er werd helaas niet uitgehaald wat
erin zat. Dit zün zaken waar heel veel
boeiends over te vertellen valt als men
het instructief doet.
Dit bleek b.v. wel bp het zeer inte
ressante verhaal over de geschiedenis
van de zeep.
Helaas echter, omdat men over te
veel zaken wilde handelen en te popu
lair wilde zijn bleef het geheel in de
goede bedoelingen steken.
Men schijnt er een heilige angst voor
te hebben de mensen werkelyk bezig
te houden en durft maar even onder
de oppervlakte te gaan.
En dan natuuriyk, zoals altyd tegen
woordig, direct de telefoon er by om
de kykers wat te laten vertellen over
hun stukje zeep.
Wat men toch in dat getelefoneer ziet
is ons een raadsel. Een gemiste kans
om een aardig onderwerp instructief
en boeiend te behandelen, dit moet
helaas onze conclusie zyn.
Ook de televitrine kunnen wij niet be
wonderen. Dit is geen praatje over
snufjes op huishoudelijk gebied maar
een uitstalling van luxe zaken die voor
Nederlandse beurzen niet bereikbaar
z«n.
Het kinderuurtje heeft ons meer deugd
gedaan. Vooral het marionettentheater
van Bert Brugman is een grote attrac
tie. J.v.S.
rüen om. De verklaringen van de heer
S„ die beweerde de enige vriend van
Van Meegeren te zijn geweest en ze
ker van hem de waarheid zou hebben
gehoord als hij niet stelselmatig by
diens ziekbed was geweest, leverden
herhaaldelijk tegenstrijdigheden op.
Volgens hem bestond het verschil in
de twee „Laatste Avondmalen" hierin
dat het door Han van Meegeren ge
schilderde werk gemaakt was op een
doek met een bokkenwagen met kin
deren en het andere niet. Het doek in
het bezit van Van Beuningen zou het
echte zyn. Met het bokkenwagendoek
klopt er echter iets niet. Volgens een
briefje van Van Meegeren komen er
twee kinderen op voor, de Röntgenfoto's
vertonen echter een groep figuren.
Het verhoor wordt 21 April a.s. voort
gezet.
Prof. J. de Quay, Commissaris van de Koningin in JV. Brabant, in een gemoedelijk gesprek met emigranten
uit Canada, die op het ogenblik met vacantie in Nederland zijn; v.l.n.r.: Piet van Boekei uit Beers, Prof. de
Quay, mevr. v. Boekei en Bert Donkers uit Boekei.
Spontaan werd Donderdagmiddag een
collecte gehouden onder de emigranten,
die te Veghel hun afscheidsbijeenkomst
hadden, ten bate van de watersnood
slachtoffers in Australië. Mr Wall, de
emigratie-attaché van Australië, die
hier aanwezig was, was er kennelijk
een beetje beduusd van en hoewel h«
reeds een harteiyk afscheidswoord lot
de aanwezigen had gesproken, beklom
hy nog een keer de katheder om de
hartelijke dank van zyn landgenoten
uit te drukken voor deze spontane
geste.
De opkomst op deze vijfde afscheids-
dag voor emigranten uit het N.C.B.-ge
bied was overigens aanzienlek gerin
ger dan die van voorgaande jaren. Ver
leden jaar volgden nog 1100 aspirant
emigranten een cursus, dit jaar waren
er slechts 300 cursisten, verspreid over
17 cursussen. Evenals overal elders :n
het land valt ook hier een afnemende
emigratiedrang vast te stellen. De ge-
De Nederlandse Hoge Commissaris
in Indonesië heeft in opdracht van Den
Haag aan het Indonesische ministerie
van Buitenlandse Zaken een aantal
fotocopieën overhandigd van documen
ten, die werden aangetroffen by de
infiltranten, die in October van het
vorig jaar in de Etna-baai op Neder
lands Nieuw-Guinea zijn geland. Deze
documenten vormen een duidelijk be-
wüs dat het hier een actie betrof die
door het commando van het 25ste re-
giment-infanterie van de Indonesische
landmacht was georganiseerd en door
een onder dit militaire commando re-
sorterende eenheid is uitgevoerd, aldus
heeft het ministerie van Buitenlandse
Zaken in Den Haag meegedeeld.
Tegen de flagrante schending van
het Nederlands grondgebied, zo wordt
in de verklaring van het ministerie
van Buitenlandse Zaken gezegd, door
de groep uit Indonesië afkomstige, mi
litair geëncradeerde personen, die
naar het bleek ten doel had een op
omverwerping van het Nederlandse ge
zag in dit gebied gerichte actie te gaan
voeren, werd op 6 November van het
vorig jaar bij de Indonesische regering
te Djakarta een krachtig protest inge
diend. Ter staving van hetgeen bij die
gelegenheid onder de aandacht der
Indonesische regering werd gebracht,
en ook in verband met sedertdien door
Indonesische autoriteiten afgelegde
verklaringen, waarbij categorisch werd
tegengesproken hetgeen van Neder
landse zijde met betrekking tot deze
infiltratie was meegedeeld, zyn thans
de fotocopieën van de documenten
overgelegd.
Hierbij bevindt zich o.a. een foto
van een door het bureau uitrusting
van de staf van het 25ste regiment
infanterie opgestelde ïyst van de aan
luitenant Dimara (de commandant
van de infiltranten) uitgegeven wa
pens, van welke later een deel op
de gevangengenomen infiltranten
werd aangetroffen. Van enige wa
pens werden tevens foto's overge
legd. Sommige foto's tonen de wa
pens met ingegrifte nummers, welke
overeenstemmen met de op de lijst
vermelde kenmerken.
Verder werd aan de nota, die de
fotocopieën vergezelde, een nomina-
tieve opgave toegevoegd van de gevan
gengenomen infiltranten. Hierop ko
men onder meer voor de leider der in
filtranten, de luitenant Dimara, een
twaalftal leden van de afdeling „ka
dervorming", welke de actie moest
uitvoeren, alsmede achttien bewoners
van de aan Nieuw-Guinea grenzende,
Aroe-eilanden. Deze waren vóór het
vertrek naar Nieuw-Guinea aan de mi
litaire kern van de groep toegevoegd.
De overigen van de 42 infiltranten zijn
gedurende de tegen hen door de Ne
derlandse militaire autoriteiten op
Nieuw-Guinea ondernomen actie om
gekomen.
De Nederlandse regering heeft in de
nota haar eerder uitgebracht protest
met nadruk herhaald en daarin op
nieuw op genoegdoening aangedrongen.
Tenslotte wordt in de nota nog uiting
gegeven aan het dringend verlangen en
de stellige verwachting, dat de hoofd
agent van politie Van Krieken, die door
de infiltranten werd ontvoerd en naar
Indonesisch grondgebied overgebracht,
zeer spoedig de gelegenheid zal wor
den gegeven zich ter beschikking te
stellen van het Hoge Commissariaat
der Nederlanden in Indonesië.
Pater Bissonette, de kapelaan van de
Amerikaanse ambassade in Moskou,
die van de Russen aanzegging heeft
gehad, dat hy uiterlijk morgen het land
verlaten moet, heeft gisterochtend zyn
laatste H. Mis in Moskou gelezen. Tal
van functionarissen van de Westelij
ke ambassades woonden de afscheids-
dienst by. Pater Bissonnette en de aan
wezigen waren erg onder de indruk.
gadigden van dit jaar echter zyn voor-
namelyk jongeren, die zich ginds in
het boeren- en tuindersvak een toekomst
hopen op te bouwen.
De dag begon als gebruikelijk met
een H. Mis, opgedragen door mgr W.
Mutsaerts, bisschop van Den Bosch, die
de vertrekkenden nog een vaderlijk
en bemoedigend woord toesprak en hun
allen een medaille ter herinnering over
handigde. „Monseigneur", zei Bert Don
kers vrymoedig, die in Februari 1951
met zijn groot gezin uit Boekei naar
Canada is geëmigreerd en die nu met
verlof hier was, „Monseigneur, da moete
aanhouwe, wa ge hier vanmorgen doet"
en 's middags op de afscheidsbijeenkomst
zei rector W. Bekkers, dat de bisschop
hem had gezegd, dat hij dat nooit zou
vergeten.
Bert Donkers was niet de enige, die
met verlof was. Er waren er wel een
stuk of acht, die graag van de gebo
den gelegenheid gebruik maakten om
degenen, die op het punt staan de gro
te stap te wagen, te vertellen van hun
ervaringen. Dat ging allemaal heel
gezellig en gemoedelijk. In de middag
was het wat plechtiger. Toen sprak prof.
dr J. E. de Quay, commissaris der Ko
ningin in Noord-Brabant, die zei
respect te hebben voor deze groep
mensen, die een keuze hebben gedaan
voor grotere zaken, dikwijls vanwege
hogere doeleinden. Spr. wees er op, dat
de emigranten kinderen zullen moeten
worden van een nieuw land, iets wat
aanpassing vereist. Zü hebben echter
ook de taak in dat land een verster
kend element te vormen, door het in
brengen van hun geestelijke krachten.
„Ik hoop, dat gij ware apostelen van de
Kerk en ware ambassadeurs van Ne
derland zult zijn", zo besloot prof. de
Quay.
Rector W. Bekkers spoorde aan tot
een onbegrensd vertrouwen en drs Van
Campen, secretaris van de Katholieke
Emigratiecentrale zei, dat de emigran
ten levenskunstenaars moeten zijn. Ook
mr J. Metz, directeur van de Inspectie
Zuid van het Rijksarbeidsbureau, sprak
een hartelijk vaarwel.
Mr Chapcott. emigratie-attaché van
Nieuw Zeeland, gaf de emigranten nog
enkele goede adviezen mee voor hun
vertrek: hard werken, spaarzaam leven,
maar ook blijven, indien enigszins mo
gelijk in het eens gekozen beroep en
contact en vriendschap zoeken met de
bewoners van het nieuwe land en niet
uitsluitend met de eigen landgenoten,
waren de raadgevingen, die hij gaf en
die nog eens werden onderstreept door
de heren Wall en Wilbum, zijn collega's,
respectievelijk voor Australië en Cana
da.
Donderdagmiddag bracht minister Mans-
holt, vergezeld van zijn echtgenote, een
kort bezoek aan de tentoonstelling ..Bloem-
lust II" te Lisse. Zijne Excellentie werd
ontvangen en rondgeleid door de heer
Roos, voorzitter van de afdeling Lisse der
Koninklijke Algemene Vereniging voor
Bloembollencultuur. Het bezoek, dat een
onofficieel karakter droeg, duurde onge
veer 20 minuten.
In een woning aan de Baarnseweg
te Bos en Duin (gemeente Zeist) is
Woensdag brand ontstaan, vermoede-
lyk doordat vonken uit de schoorsteen
op het rieten dak vielen. Nevelblussers
uit Bos en Duin en uit Zeist werden
naar de plaats van de brand gebracht.
Ondanks het krachtig optreden van de
brandweer, geassisteerd door militairen
van het vliegkamp Soesterberg, waar
de brand van de verkeerstoren af was
waargenomen, kon men niet verhinde
ren, dat de villa geheel uitbrandde. Een
in de omgeving wonende man, die be
hulpzaam was by de blussingswerk-
zaamheden, werd door het instortende
dak getroffen en moest met een ernstige
wond aan de hand naar het ziekenhuis
te Zeist worden vervoerd.
De officier van Justitie bij de Bre
dase rechtbank, eiste Donderdagmiddag
twee jaar gevangenisstraf tegen de
grondwerker H.B. uit Raamsdonk we
gens poging tot doodslag. Op 28-Novem-
ber was deze verdachte de wachtmees
ter der rijkspolitie A. Nagtzaam met
een hakmes te lyf gegaan. De politie
man bleef in leven, omdat hij de sla
gen kon afweren. Haat tegen de poli
tie en tegen het openbaar gezag in het
algemeen was de drijfveer van de ver
dachte geweest.
Hy was op een feestje geweest, dat
gegeven werd door een vriend, die pas
anderhalf jaar in de gevangenis had ge
zeten wegens een aanslag op de rijks
politie in Raamsdonk. Hy had daar het
een en ander gedronken. Op weg naar
huis had hy de wachtmeester met veel
gerucht uit huis gelokt, zijn hond op
de politieman afgestuurd en daarna was
hij zelf met het hakmes ten aanval ge
trokken. De officier noemde de ver
dachte een zeer primitief mens, die, als
hy drank op heeft, tot alles in staat is.
Nog steeds zijn er jongeren, die uit
sluitend met een paspoort op zak ons
land verlaten om in den vreemde hun
beroepskennis te vermeerderen of een
andere taal te leren. Wie op deze wijze
als stagiaire of volontair denkt te sla
gen, vergeet, dat hij grote kans loopt
moeilijkheden te krijgen, wanneer hij
in het land van bestemming een werk
en een verblijfsvergunning aanvraagt,
zo deelt het ministerie van Sociale Zaken
en Volksgezondheid mede. Daaraan zijn
dan vaak hoge kosten verbonden, wel
ke bij vooraf in orde maken niet in re
kening worden gebracht. Een verder
risico is gelegen in uitwijzing, waarbij
de eventueel door de Nederlandse rege
ring te maken kosten op de uitgewe
zenen worden verhaald. Een en ander
geldt evenzeer, wanneer men zelf reeds
een werkgever heeft gevonden of van
deze bericht heeft ontvangen, dat de
werkkring terstond kan worden aan
vaard.
Adspirant-stagiaires doen er daarom
verstandig aan zich tot een van de
arbeidsbureaux in ons land te wenden
en niet te vertrekken, voor dat van de
officiële instanties bericht is ontvangen,
dat verblijfs- en werkvergunningen zul
len worden verleend.
De arbeidsbureaux zyn van alle voor
schriften op de hoogte, zorgen op grond
van de met de verschillende Europese
landen gesloten stagiaire-overeenkom
sten voor de vereiste papieren en ver
lenen zo nodig tevens bemiddeling
bij het zoeken van een werkkring.
Het Nederlandse passagierschip „Zui
derkruis", dat Woensdag uit Amster
dam is vertrokken naar Kaapstad, heeft
Donderdagmiddag omstreeks half zes
geseind dat er om vijf over vijf een
man van het schip in zee is gevallen.
De „Zuiderkruis" bevond zich toen ten
Westen van de Kanaal-eilanden. Om
ongeveer kwart voor acht deelde de
„Zuiderkruis" aan schepen in haar om
geving en aan een vliegtuig van de
opsporings- en reddingsdienst van de
Britse luchtmacht mede dat zy de reis
zou voortzetten, omdat de vermiste man
niet was gevonden. Deze kan niet zwem
men. De „Zuiderkruis" deelde verder
mede dat de opsporing door andere
schepen en het vliegtuig kon worden
gestaakt.
De nieuwe koning van Cambodja heeft
de troon bestegen met alle Oosterse
pracht en praal die te doen gebruike
lijk zijn bij een plechtigheid als deze.
De kleine, zestigjarige koning, volko
men kaal en met een eeuwige grijns
op zijn gezicht, zat met gekruiste be
nen onder een witte zijden parasol op
een met edelstenen ingelegde troon, ter
wijl Boeddhistische priesters zachtjes
in grote zeeschelpen bliezen.
Over de rede, die mr Burger, de
voorzitter van de Tweede Kamer
fractie der P.v.d.A. gehouden heeft
op het jongste congres dezer party
te Leiden, schrijft het dagblad
Trouw o.a. het volgende:
„De heer Burger heeft in die rede
ook zijnerzijds het vraagstuk van de
samenwerking met andere partijen
belicht, uiteraard van uit het karak
ter van de P.v.d.A. als doorbraak
partij.
Ook de heer Burger stelde zich op
het standpunt der samenwerking, zij
het maar dat vinden we vanzelf
sprekend niet tot elke prijs.
De heer Burger heeft daarnaast
volgens het verslag in „Het Vrije
Volk" „andere mogelijkheden"
gesteld.
Hy acht het ten eerste mogelijk,
dat voor de verkiezingen van 1956
de politieke discussie verdrinkt in
een discussie over niet- of bovenmaat
schappelijke vragen. En hij ziet de
kans, dat anderen zich al voor de
verkiezingen van regeringspartners
voorzien. Met dit laatste doelt de
heer Burger op de mogelijkheid van
afspraken omtrent het herstel van
een rechtse coalitie.
Wij zullen over dat laatste kort
zijn. Wij geloven niet, dat dergelijke
afspraken gemaakt zullen worden.
Coalitie-afspraken vóór de stembus
zijn er geweest tijdens het districten
stelsel. Nè de invoering van de even
redige vertegenwoordiging zijn ze er
bij ons weten nooit meer ge
weest By het districtenstelsel waren
dergelijke afspraken noodzakelijk
Want als de kiezers dan in enig dis
trict niet in de gelegenheid waren op
een man van hun eigen partij te
stemmen, moesten ze weten op wie
ze dan wel moesten stemmen om de
politiek van hun eigen partij zoveel
mogelijk te bevorderen. Bij het stel
sel van evenredige vertegenwoordi
ging doet deze moeilijkheid zich niet
voor. En het is merkwaardig, dat
dergelijke afspraken er sindsdien
toen het niet meer per se moest
ook niet meer zijn geweest. De par
tyen zijn blijkbaar te zeer op haar
zelfstandigheid gesteld om zich te
binden voor het strikt nodig is. Wat
dit betreft geloven wij dus niet erg
in deze, door de heer Burger ver
onderstelde mogelijkheid".
Het water in het Australische ramp
gebied is nu aan het zakken. Alleen
het stadje Walgett wordt nog bedreigd
door het wassende water van de ri
vieren de Barwon en de Namoi. Het
vee in de noodgebieden wordt vanuit
de lucht gevoederd.
De schade wordt geschat tussen de
120 en 150 millioen gulden. In het ram
penfonds is reeds voor ongeveer 5 mil
lioen gulden gestort. Zelfs de inboorlin
gen uit de tropische bossen in het Noor
den hebben het beetje geld afgestaan
dat zy krijgen voor de verkoop van
buffels en krokodillenhuiden. De bezet
ting van het Zuidpoolstation op het ei
land MacQuari heeft radiotelegrafisch
meegedeeld, dat een deel van hun sa
laris op het rampenfonds moet worden
overgeschreven.
(Rtr.UP.)
Nu de Vastentijd voor de
deur staat, doet zich voor
veel ouders weer de vraag
voor of het nu al dan niet
gewenst is het vastentrom-
meltje in te stellen. Er zijn
er, die zich op het stand
punt plaatsen, dat men ook
kinderen niet moet dwin
gen tot het brengen van of
fertjes. Van de andere kant
is het zo, dat de Vastentijd
door de Kerk als boetetijd
is ingesteld. Aan de vol
wassenen legt de Kerk de
plicht op zich van bepaalde
spijzen te onthouden. Is het
dan eigenlijk niet logisch,
dat wij de kinderen leren
op een of andere manier
ook aan de Vasten deel te
nemen? Als men de kinde
ren duidelijk weet te ma
ken, dat grote mensen in
de Vasten een offer brengen
uit liefde tot Onze Lieve
Heer, dan zal het niet moei
lijk zijn hen er toe te kry-
gen uit zich zelf ook wat te
willen doen. Het offer van
het snoeptrommeltje is in
derdaad niet voor alle kin
deren het juiste, hoewel we
toch wel mogen zeggen, dat
veruit de meeste kinderen
graag snoepen, zoals veruit
de meeste mensen graag
goed en lekker eten. Het
kind is edelmoedig in zijn
offerbereidheid. Het zal
niet zelden voorkomen, dat
we het moeten afremmen,
omdat het anders eer te
veel dan te weinig offeren
wil. Een aardig voorbeeld
daarvan heb ik nog onlangs
meegemaakt. Kleine Al-
bert, vyf jaar oud, is een
echte snoeper. Nu werd zijn
ruim twee jaar jongere
broertje plotseling ernstig
ziek en moest naar het zie
kenhuis. „Moet Roeltje lang
in het ziekenhuis blijven?"
vroeg hij dadelijk aan zijn
moeder. „Ja, Albertje, ze
ker drie weken heeft de
dokter gezegd", was het
antwoord. „Dan ga ik
snoepjes bewaren voor
Roeltje. Geef me eens een
doos", verzocht hy. „Daar
doe ik alles in en als Roeltje
dan terug komt, is de doos
helemaal vol". Zijn moeder
gaf hem een lege zuurtjes-
fles en van die dag af stop
te Albertje trouw snoep in
zijn fles. Kreeg hij twee
snoepjes toe in een winkel,
dan was er een voor
Roeltje, kreeg hij er toeval
lig drie, dan gingen er twee
in de fles. Toen ik een stuk
chocola voor hem mee
bracht, begon hij onmid-
dellyk yverig de blokjes te
teilen. „Ik heb er vijf"
constateerde hij. „Doe er
maar drie voor Roeltje in",
zei hij grootmoedig. Hy
spaart nu al ruim veertien
dagen en het is nog niet by
hem opgekomen ook maar
een van zyn snoepjes terug
te halen. Wel vraagt hij,
vermoedelijk omdat hij zich
zelf niet al te best ver
trouwt, aan moeder, om de
fles in de kast te zetten.
U ziet, dat de edelmoedig
heid zelfs van heel kleine
kinderen al bijzonder groot
kan zijn. Het is echter onze
taak te zorgen, dat het kind
een doel heeft om te spa
ren. Als een kind het
snoeptrommeltje dagelijks
spekt, omdat het dan
's Zondags lekker zoveel
snoep heeft, wordt het tijd
om in te grijpen. Als we
het echter leren om dat
snoepoffertje te brengen
b.v. voor de zielen in het
vagevuur, voor de bekering
van de zondaars of voor de
mensen, die vervolging lij
den, dan leert het kind
meteen, ook zich een te
voelen met de Kerk en
niet alleen te denken om
zich zelf. Als een kind, dat
een snoeptrommeltje heeft,
op een gegeven moment
genoeg krijgt van het spa
ren, is het niet juist het te
beknorren of te bestraffen,
omdat het het gespaarde
snoepgoed heeft opgegeten.
We doen veel beter met te
zeggen, dat het goed gehan
deld heeft door de snoep,
al is het maar een of twee
dagen te bewaren, en te
proberen het opnieuw aan
het sparen te krijgen. Voor
een erg snoeplustig kind
kan het bewaren van snoep
gedurende een dag een
veel groter offer beteke
nen dan voor een hebzuch
tig kind het bewaren ge
durende veertien dagen. De
kleine snoeper immers wil
niet bezitten, hij wil snoe
pen. De kleine hebberd
daarentegen zouden we
moeten zien te bewegen zijn
bezit te delen met een an
der. Dat zal voor hem een
groter offer zijn dan het
bewaren. Zo zal een ver
standige moeder die haar
kinderen kent, hen allen
weten te leiden in de ver
sterving tot welzijn van
het kind zelf, dat niet per
se aan het traditionele
snoeptrommeltje gebonden
hoeft te zijn.
Tot de voornaamste taken
van de huisvrouw behoort
het, in de meeste gevallen
ook nog een goede opvoed
ster van de kinderen te zijn.
Natuurlijk moeten vader en
moeder beiden de kinderen
opvoeden, maar aangezien
het er in de praktijk meestal
op neer zal komen, dat moe
der overdag voor de kinde
ren te zorgen heeft, terwijl
vader vaak afwezig is, komt
het leeuwendeel van de op
voeding, zeker bij heel jon
ge kinderen, op moeders
schouders neer. Opvoeden is
niet gemakkelijk, maar mis
schien maken we het ook
wel eens te moeilijk. Steeds
meer komen beroemde psy
chologen en psychiaters tot
het inzicht, dat het aller
voornaamste in de opvoeding
de liefde is. Het kind moet
weten, dat er iemand is, die
van hem houdt, maar hij
moet ook de mogelijkheid
hebben zelf van iemand te
houden. Vermoedelyk zit
hier wel de kern van het
succes van zoveel ouders
van vroeger, d'e nooit iets
gehoord hadden over kinder
psychologie en over opvoed
kunde, maar die maar dood
gewoon deden wat ze meen
den dat goed was en die dat
deden, omdat ze er van
overtuigd waren, dat het zo
voor het kind het beste
was. Dat liefhebben van
het kind wil echter geens
zins zeggen, zoals men te
genwoordig ten onrechte
nogal eens schijnt te me
nen, dat men het kind in
alles zijn zin geeft of dat
men het overlaadt met ge
schenken, integendeel. Wie
werkelijk lief heeft, zal al
tijd streven naar dat wat
het beste is voor de bemin
de.
Van de bekende psycho
loog dr. Spock las ik enige
uitspraak: „Moeders, die
beweren, dat ze geen baas
kunnen blijven over hun
kinderen, geven daarmee
meestal te kennen, dat ze
er niet zo erg hun best
voor doen. Het is te erger
als ze dit zeggen, waar de
kinderen zelf bij zijn. Het
is precies even dwaas als
wanneer de politie in de
krant zou verklaren, dat zij
niet over bekwame recher
cheurs beschikt en dat ze in
een jaar tijds geen enkele
misdaad van betekenis
heeft opgelost. Als het kind
op de vensterbank van een
openstaand raam op de
derde verdieping zou klim
men, of als het met een
fles benzine zit te spelen
naast een open vuur, of als
het een scheermes in zijn
handen heeft, zou de moe
der er dan ook geen raad
mee weten? Iedere moeder,
die zich geplaatst ziet voor
een werkelijk, groot gevaar,
weet direct wat ze moet
doen. Zo goed kan ze ook
in minder belangrijke si
tuaties baas blijven, ais ze
het maar werkelijk wil".
Wij geloven, dat er in
deze woorden heel veel
waars zit. Al te veel moe
ders gebieden en verbieden
maar raak, zonder dat er
een aannemelijke reden
voor bestaat. Als u alleen
maar gebiedt of verbiedt
als er iets werkelijk moet
gebeuren of moet worden
gelaten, dan zult u er ook
vanzelf aan vast houden,
dat het kind gehoorzaamt.
Het kind leert dan ook, dat
het moet gehoorzamen. Als
u in onbelangrijke dingen
commandeert en het kind
dan ook rustig het tegen
overgestelde laat doen, zal
het nooit gaan beseffen,
wanneer het nu wel en
wanneer het niet moet luis-
tijd geleden de volgende teren.
Vorige week stond ik te
wachten voor een loket op
het postkantoor. Achter mij
stond een dame, die een
kind van een jaar of vijf
bij zich had, dat het heer
lijk vond door de grote hal
te hollen. „Annabe'le", zei
de moeder, „kom nu rustig
bij mammie staan. Je maakt
je veel te warm". „Tellen,
mam!" luidde het antwoord
van Annabelle. „Och, nee,
schat, sta nu even stil", zei
mammie weer. Maar Anna
belle, een beentje vooruit,
klaar voor de start, hield
vol: „Tellen, mam!" „Een,
twee.... drie!", zei mam
mie en Annebelle holde zo
hard haar beentjes haar
dragen konden naar het an
dere eind van de hal. Dat
spelletje bleef zich herha
len, zo lang als het wach
ten duurde. Mammie be
toogde, dat het kind het te
warm zou krijgen, dat ze
dadelijk weer verkouden
zou worden, als ze buiten
kwam, dat ze rustig moest
zijn, want dat ze andere
mensen hinderde, maar even
vrolijk telde ze na enig zeu
ren van het kind tot drie,
om het startsein te geven
Het is, dunkt ons, nogal
logisch, dat zo'n moeder
geen baas kan blijven over
een kind van vijf jaar,
want dat kind zal nooit le
ren, dat moeder ook wel
eens iets kan zeggen wat
ze werkelijk meent. Anna-
belle's moeder zal bepaald
wel veel van haar dochter
tje houden, daaraan willen
wij niet twijfelen, maar in
elk geval doet ze het kind
in ernstige mate te kort
door telkens in te willigen,
wat ze zelf verbiedt. Lief
de, echte liefde, is noodza
kelijk voor een gezonde
ontwikkeling van de mens,
maar we mogen zeker die
noodzakelijke en onmisbare
liefde niet verwarren met
het woord „apenliefde", da)
in feite alleen maar ver
wennerij betekent
