Geloofsvervolgingen in
Vietnam nemen ernstige
afmetingen aan
Slechts 70 procent van hen die willen evacueren
bereikt het beloofde land
Enorme blunder
van Wilhelm II in
Marokko
Nationale herdenking der
gevallenen op 4 Mei
Mens
of Wolf?
Beroep van Diem
op de wereld
Voor Indo-China
VIJFTIG JAAR GELEDEN
In het offensief tegen de Entente
Cordiale werd meteen de
hoogste troef uitgespeeld
Richtlijnen voor plechtigheden
Zit- en ligverbod
gewijzigd
J
DRAADOMROEP
ZATERDAG 26 MAART 1955
PAGINA 5
r™'" (Van onze Parijse correspondent)
/n Zuid-Oost Azië liggen drie staten, de drie
Ki's genoemd, Viet-Nam, Cambodja en Laos,
tezamen Indo-China vormend. In het Noorden
van Viet-Nam is het gebied gevestigd der zoge
naamde katholieke bisdommen, waar zich een
nieuwe episode van heldhaftigheid, moed, tranen
en bloed voegt bij die hoofdstukken uit hun jong
ste geschiedenis, die alleen al in de vorige eeuw
ruim 90.000 martelaren hebben geteld.
De strijd, die in de wereld gestreden wordt, met
verdragen, accoorden, redevoeringen en artikelen
om de vrijheid te redden uit de alles vernietigende
volksdictatuur van het communisme, wordt in
Viet-Nam binnen een gebied van enkele honderden
kilometers concreet gestreden met inzet van lijf
en goederen door die bewoners van het land, welke
door de bepalingen van de conferentie van Genève
veroordeeld zijn met de dagelijkse praktijk van
het communisme kennis te maken.
Van tijd tot tijd vangen wij in pers- en radio
berichten een verklonken echo op van de nood
kreten, die daar nu reeds maandenlang opklin
ken. Geografisch is hun nood ver van ons ver
wijderd, maar geestelijk zijn wij in diep christe
lijke solidariteitszin met hen vereend.
g|pi lp§pl
Stille tocht
Tilburg
Uw laatste kans....
Liturgische weekkalender
door
A. Rutgers van der Loeff-Basenau
Waar zou Vader zijn?"
U hoort het fijnste het best!
Indonesië
Eerste priorin van
„Fons Vitae" gekozen
PRIJS VOOR PASSIE
HOORSPEL
Moeilijkheden met vijf
jarenplan door gebrek
aan rupiahs
Wat speelt zich daar in werkelijkheid
af?
Indochina was een oude Franse ko
lonie. Evenals van de meeste koloniale
machten van voorheen moet men helaas
constateren, dat slechts één aspect van
de Westelijke overheersing blijvend en
diepgaand geweest is, nl. dat der mis-
sionnering. De bedrijvigheid op andere
sectoren van het leven heeft de bevol
king van Indochina evenals overal el
ders in Zuid-Oost Azië en daarbij ge
holpen door de in 1920 in Moskou opge
stelde anti-koloniale agitatieplannen een
steeds sterkere drang naar zelfstandig
heid doen kennen. Deze zelfstandigheids-
drang is door de Japanse bezetters aan
gewakkerd en na de nederlaag van Ja
pan vond Frankrijk een totaal veran
derd Indochina, met sterk georganiseer
de onafhankelijkheidsbewegingen, waar
van de kernen lagen bij de communis
ten en de katholieken. Tezamen heb
ben deze de strijd voor de vrijheid ge
streden. Ho-Chi-Minh, de leider van de
communisten, verkocht zijn land aan
Moskou en het communistische China.
De katholieke bisdommen, die ruim 1
millioen zielen telden, bleven strijden
voor de onafhankelijkheid, maar maak
ten zich los van 'Ho-Chi-Minh.
Met wapengeweld hebben de troe
pen van Ho-Chi-Minh van 1945 tot
1954 een deel van Viet-Nam kunnen
bezetten. Ook delen waar de katho
lieken de overhand haddén. Jarenlang
zijn deze aldus tot een coëxistentie
met de communistische onafhankelijk
heid genoodzaakt geweest. Men heeft
er nooit iets over gehoord, maar nu
de evacuatie volgens de accoorden
van Genève voor ieder open staat,
hoort men van de ballingen, dat tij
dens deze zogenaamde vreedzame co-
existentie de priesters gedwongen wer
den als dwangarbeiders te werken bij
de aanleg van spoorwegen, de katho
lieke scholen gesloten werden en de
eenvoudige boeren en koelies een ver
plichte cursus tot politieke heropvoe
ding in Marxistische en natuurlijk
atheïstische geest moesten bijwonen.
De eenvoudige landman, die naast
zijn kennis van de sawaharbeid, zijn
kerkelijke praktijken en grote trouw
voor de graven der voorouders leef
de in de hoop op een betere sociale
situatie, wordt thans ingelicht over de
Westelijke oorlogsmachine, die ac
coorden van Parijs heet, zij leren de
namen van Amerikaanse generaals
verhaspelen en hun wordt de S.E.A.T.
O. afgeschilderd als de onmiddellijke
bedreiging van hun toch al schrale
portie rijst.
De Viet-Namees is gehecht als ie
der ander aan zijn grond en aan
zijn tradities. Toen officiële auto
riteiten het aantal Viet-Namezen wilden
schatten, dat van de vrijheid gebruik
zou maken om naar het niet-commu-
nistische Zuid-Viet-Nam te evacueren
kwamen zij niet verder dan 50.000. Van
1.200.000 door de Viet-Minh gecontro
leerde katholieken zijn naar de uit
spraak van Mgr. Rodhain reeds meer
dan een half millioen in Zuid-Viet-Nam
aangekomen. Een deel hunner kon
slechts gebruik maken van door de
Franse en Amerikaanse autoriteiten ter
beschikking gestelde schepen. Velen
hunner echter zijn zelf in prauwen en
jonken de Rode Rivier af komen da
len en hebben zelfs de wateren van de
oceaan met deze Wankele vaartuigen
Willen trotseren.
De Viet-Minh heeft het accoord van
Genève geschonden door deze uitwijke
lingen alle mogelijke belemmeringen te
berokkenen. Zelfs is half Januari een
formele slag geleverd in de buurt van
Ba-Long tussen tienduizend katholieke
boeren en 5.000 soldaten van de Viet-
Minh, die een gordel om Ba-Long ge
trokken hebben, om hun te verhinderen
te vertrekken. Vele doden zijn gevallen
en minstens duizend hunner zijn met
onbekende bestemming weggevoerd.
Van de tien Bisschoppen die deze
kerkprovincie telt zijn zes Bisschop
pen op hun post gebleven, terwijl
vier Bisschoppen met hun geestelijk-
De nood van de vluchtelingen in
Viet-Nam is groot. In nevenstaand
artikel vertelt onze Parijse corres
pondent van de tragedie die zich in
deze Indo-Chinese staat afspeelt.
Wij moeten deze ongelukkige
mensen zoveel mogelijk hulp bie
den. De aartsbisschop-coadjutor
van Utrecht, Mgr. B. Alfrink, heeft
dezer dagen de wens uitgesproken
dat de katholieken van Nederland
de vluchtelingen met gebed en een
geldelijk offer zullen steunen.
In overleg met het episcopaat
van Viet-Nam en de Secours Catho-
lique te Parijs heeft het Neder
lands R. K. Huisvestingscomité
te 's-Hertogenbosch zich belast met
het inzamelen van giften. Het
adres is: Hekellaan 6 en het giro
nummer: 34348. Behalve per giro
en per postwissel kan men ook
geld sturen per briefkaart, waarop
dan echter niet meer dan een gul
den aan postzegels mag worden ge
plakt.
heid, overeenkomstig de door het ker
kelijk gezag gegeven richtlijnen, de
ongewisse reis met hun gelovigen
naar het Zuiden aanvaard hebben.
Eenmaal aangekomen in het gebied
der vrijheid, in Zuid-Viet-Nam wor
den deze vluchtelingen opgevangen
in kampen. Naar schatting bereikt
slechts 70 pet. het beloofde land, ter
wijl 30 pet. onderweg het leven laat.
In nauwe samenwerking met de au
toriteiten van de Zuid-Viet-Namese
Regering en de Franse en Ameri
kaanse militairen, wordt daarna voor
deze mensen gezocht naar gebieden,
waar ze weer van hun arbeid kun
nen leven. Het spreekt vanzelf, dat
een onbeschrijfelijke nood en niet te
verhalen leed het dagelijkse deel is
van deze moedige, eenvoudige lie
den, die, om in vrijheid hun geloof
te kunnen beleven en belijden, het lot
van een volmaakt onzekere toekomst
willen ondergaan.
Hoe ernstige afmetingen deze geloofs
vervolgingen van de communisten aan
nemen, is tevens gebleken uit het be
roep, dat de Minister-President van
Zuid-Viet-Nam, Dinh-Diem, onlangs tot
de gehele vrije wereld en de christen
heid gericht heeft. Hij verzocht in deze
boodschap aan de wereld de negen
mogendheden, die "aan de conferentie
van Genève deelgenomen hadden, in te
grijpen, teneinde de wapenstilstands
overeenkomst te doen eerbiedigen en
een eind te maken aan de vervolging
van de katholieken.
y?:v'v. f#
Kaiser Wilhelm II (midden op de foto) doet, gezeten op een schimmel, zijn
intocht in Tanger.
In het vrije deel van Vietnam leven de vluchtelingen uit het Noorden in
grote ellende
De commissie Nationale Herdenking
heeft, onder goedkeuring van de mi
nister president, richtlijnen vastgesteld
voor de nationale herdenkingsavond op
Woensdag 4 Mei 1955.
Van des avonds 6 uur tot zonsonder
gang zullen van alle openbare gebou
wen, particuliere woningen en vaartui
gen de vlaggen halfstok worden gehan
gen.
Om half acht zal een ieder kunnen
deelnemen aan een „stille tocht" welke
zal aanvangen van een punt, niet ver
der dan ongeveer 30 minuten verwij
derd van die plaats, waar Nederlandse
militairen, verzetsstrijders of militairen
onzer bondgenoten in de strijd de dood
hebben gevonden of zijn begraven. Van
kwart voor acht tot 30 seconden voor
acht zullen de klokken van alle kerken
luiden. Om acht uur precies zal, nadat
30 seconden tevoren door middel van
een signaal dit tijdstip is aangekondigd,
op de plaats der herdenking gedurende
twee minuten volkomen stilte in acht
worden genomen. Er wordt bij de bur
gerij op aangedrongen, deze plechtige
stilte overal en algemeen te betrachten.
In overeenstemming met de geest,
welke onze gevallen helden, die naam
loos streden, bezielde, zullen geen toe
spraken worden gehouden. De weg naar
de plaats der plechtigheid zal te voet en
in volkomen stilzwijgen zonder vlag of
vaandel worden afgelegd. Mogelijk zal
een eenvoudige hulde gebracht kunnen
worden door het strooien van bloemen
op de plaats der herdenking door de
deelnemers.
Geen vermakelijkheden
Met het oog op het karakter van de
ze nationale herdenkingsavond wordt de
burgemeesters verzocht het daarheen
leiden, dat die avond van zes uur af
geen openbare vermakelijkheden wor
den geboden en alle verkooplokaliteiten
zijn gesloten. In overeenstemming hier
mee hebben de Ned. Bond van werk
gevers in hotel-, restanrant-, café- en
aanverwante bedrijven „Horecaf", de
Ned. R.K. Bond van hotel-, café-, restau
ranthouders en slijters „Hocres" en de
Ned. Bond van exploitanten van hotels,
café's, restaurants, slijterijen en aan
verwante bedrijven hun leden verzocht,
in de avond van Woensdag 4 Mei 1955
van zeven tot negen uur vooral het
cafébedrijf of de café-afdeling tot de
kleinst mogelijke omvang te beperken.
Van zeven uur af zal de buitenverlich
ting, zoals neons en lichtbakken, ge
doofd moeten zijn en wordt in de in
richting geen andere muziek ten gehore
gebracht dan die van de officiële Ne
derlandse radio-programma's.
De Ned. Bioscoop-bond heeft zijn le
den verzocht op Woensdag 4 Mei de
theaters van zes tot negen uur te slui
ten en gedurende die avond, zowel tij
dens als na genoemd tijdstip, geen neon-
of andere lichtreclame te bezigen.
Na ampele beraadslaging heeft de
Tilburgse raad met algemene stemmen
besloten de bepaling betreffende het zit-
en ligverbod in de politieverordening
volgens de voorgestelde wijziging aldus
te doen luiden;
„Het is verboden op of langs de we
gen of op voor het publiek toeganke
lijke terreinen, of op terreinen, die
zichtbaar zijn vanaf wegen of voor het
publiek toegankelijke terreinen te zit
ten of te liggen in gezelschap van
iemand van andere kunne. Het in het
eerste lid vervatte verbod geldt niet.
indien de betrokken personen zich on
der de in dat lid vermelde omstandig
heden niet op aanstootgevende wijze
gedragen".
Advertentie
Uw laatste kans om toch nog het
diploma H.B.S. A of B te behalen
wordt U nu geboden door R.E.S.A.
Deze bekende schriftelijke cursus
leidt reeds jaren op voor het staats
examen H.B.S., dat, blijkens Staats
blad 511, zozeer is verlicht, dat de
bezwaren, die er wellicht waren
aan te voeren tegen een Schrif
telijke opleiding, nu vrijwel zijn
vervallen. Grijpt dus deze laatste
kans en vraag nog heden een pros
pectus aan bij Resa-Hilversum.
Bekende succesvolle Schriftelijke
Cursus.
ZONDAG 27 Maart: Passie-Zondag; eigen
mis; 2 geb. H. Joannes Damascenus; Cre
do; pref. van H. Kruis; paars.
BAANDAG: H. Joannes van Capistrano,
belijder; eigen mis; 2 geb. van ferie;
pref. van H. Kruis; laatste evang. van
ferie; wit. Ofwel; Mis van de ferie;
2 geb. H. Joannes; pref. van H. Kruis;
paars.
DINSDAG: Mis van de ferie; 2 geb. voor
Kerk of Paus; pref. van H. Kruis;
paars.
WOENSDAG: als Dinsdag.
DONDERDAG: als Dinsdag.
VRIJDAG: Zeven Smarten van Maria;
eigen mis; 2 geb. van ferie; Credo; pref.
van O. L. Vr.; laatste evang. van ferie;
wit. Ofwel: Mis van üe ferie; 2 geb.
O. L. Vr.; pref. van H. Kruis; laatste
evang. van o. 1, Vr.; paars. Ofwel:
Votiefmis ter ere van het H. Hart; 2
geb. van ferie; Credo; pref. van H. Hart;
laatste evang. van ferie; wit.
ZATERDAG; H. Franciscus van Paula, be
lijder; mis Justus; 2 geb. van ferie;
pref. van H. Kruis; laatste evang. van
ferie; wit. Ofwel: Mis van de ferie; 2
geb. H. Franciscus; pref. van H. Kruis;
paars.
ZONDAG 3 April: Palm-Zondag; eigen
mis; Credo; pref. van H. Kruis; paars.
17)
Voor de deur van tante Pfeiffinger
bleef hjj staan. Toen nam hij een besluit.
Op zijn tenen liep hij naar binnen. De
stoel was recht gezet en zijn bloemen
hadden water gekregen in een vaas
en stonden op een kastje aan het voe
teneinde. H\j stond stil voor haar bed.
Hij keek naar haar vriendelijk oud ge
zicht, dat zelfs in de dood nog niet
strak stond en jonger leek dan het gis
teren was, toen ze nog leefde en zo
moe was. Hij durfde haar niet meer
aanraken, maar heel voorzichtig legde
hij een van de twee broden by haar
neer, zodat zij het zou kunnen beetpak
ken en hun geven, zoals zij zeker zou
hebben gedaan als zij levend was ge
weest.
Zijn moeder had hem eens verteld
hoe de Egyptenaren hun doden van al
les meegaven in het graf om in het
dodenrijk geen gebrek te lijden. Maar
hij zei zachtjes; „We zijn geen Egypte
naren, tante Pfeiffinger, je vindt het
vast wel goed dat wij het morgen op
eten. Maar nu kun je je tenminste ver
heugen."
Als tante Pfeiffinger wérkelijk had ge
dacht dat er in de hemel pianostemmers
zouden zijn, dan waren er ook vast wel
bakkers. En dus ook broden. En geen
oorlog.
Zijn moeder kwam binnen. „Ik had
je niet alleen mogen laten," zei ze zacht
Erlof zweejg. Hij klemde zijn brood
onder de arm.
„Waarom ben je eigenlijk geschrok
ken, jongen? Vind je het vreemd dat
het lichaam zon warmte verliest, als
de geest er uit is?"
„Eigenlijk niet," zei Erlof eerlijk,
maar hij wilde er verder liever niet
meer over praten. „Kom," zei hij en
hij trok zijn moeder mee de kamer uit.
De huiszoekingen werden steeds kwel
lender. In het huis waar de Stojke's
woonden, ging het nog. De Poolse koop
man was een meester in het afleiden.
Altijd had hij iets moois om de Russi
sche soldaten te laten zien, steeds wist
hij hen te bewegen eerst naar zijn schat
ten te komen kijken en met alles wat
glom en tikte of draaien kon maakte
hij hen zo blij, dat ze met plezier hun
geld neertelden en zonder verder aan
iets te denken met hun pas verworven
bezit wegliepen/Maar natuurlijk ging 't
niet altijd zo.
De kamer, waarin Erlof en zijn moe
der woonden, werd kaler en kaler. Mooie
oude dingen, dierbare herinneringen
aan een vroeger leven, met veel moei
te bewaard en op alle zwerftochten mee
gesleept, verdwenen. Maar het ging
merkwaardigerwijs langzaam en de
voorraad was groot.
„Je bent rijk geweest, hè moeder?"
zei Erlof op een dag. Hij durfde niet
te zeggenwij zijn rijk geweest.
„Ja, Erlof," zei ze.
De soldaten, die kwamen en die zich
toegang tot het huis verschaften als po-
litie-voor-dit of politie-voor-dat, waren
onbehouwen kerels. Ze schreeuwden en.
trapten, ze bevalen naar links en naar
rechts. Meestal hadden ze Poolse tolken
bij zich. Soms ging het zo grof toe, dat
Erlof, die zich altijd beheerste zolang
het duurde, opeens niet meer kón zodra
ze weg waren. Dan verviel hij in een
razende driftbui, trok zich de haren uit
het hoofd en sloeg met zijn hoofd tegen
de muur.
Zijn moeder bracht hem tot bedaren,
maar dat kostte tijd.
„Erlof, jongen, leer geen mensen ha
ten. Omdat ze schreeuwen zijn ze nog
niet slecht. Omdat ze geen manieren
hebben, zijn ze nog niet slecht. De Duit
sers hebben zo veel kwaad in Polen en
Rusland gedaan. We zullen later pas
horen wat. Ze haten ons. Maar hoe ko
men we ooit verder zo? Duitsers haten
Polen, Polen haten Duitsers, beiden ha
ten ze Russen, Russen haten hen beiden.
Vrees en haat en wraak zijn zo dikwijls
van boven af aangepraat en opgelegd.
Probeer niet te leren haten, geen mén
sen. Denk aan je vader. Denk aan wat
ons volk hem heeft aangedaan en wat
ze zoveel anderen hier en in andere lan
den hebben aangedaan. Maar haat daar
om nog niet de mensen, niet hier en
niet ergens anders. Haat het régime dat
hen zo gemaakt heeft. Haat de valse
prediking die hun denken heeft krom
getrokken. Bestrijd hen die verkeerde
régimes opbouwen, maar haat niet de
eenvoudigen. Het zijn mensen zoals jij
en ik, alleen in onze bovenste laag ver
schillen we."
Zij wist wel dat niet alle woorden tot
hem doordrongen, dat hij dikwijls zelfs
nauwelijks luisterde, maar het geluid
van haar stem kalmeerde hem. Vlak
naast zijn oor overstemde zij het geroe
zemoes en geschreeuw in de kamers van
tante Pfeiffinger, waar nu een Poolse
familie met negen kinderen huisde,
waarvan er altijd een paar vochten of
huilden. De moeder keef ertussen door
en als het heel erg was, sloop de vader
weg om zijn heil ergens anders te zoe
ken.
Huiszoekingen konden gebeuren van
af 's morgens zeven uur tot 's avonds
laat. Midden in de nacht gebeurde het
zelden.
Maar eens op een nacht werd Erlof
wakker door een luid gebonk op de
deur. Hij schrok op en zat rechtop in
bed. Het leek alsof er geen tijd ver
liep tussen het gebonk en het heftige
binnenvallen van een Russisch officier.
De man was dronken, niet erg, maar
genoeg om niet stevig op de benen te
staan. Zijn uniformjas .hing open, hij
zag er pmerig en slordig uit met ver
warde haren en vuile vlekken op zijn
donker uniform.
Met één sprong was Erlof's moeder
uit haar bed. De man keek naar haar.
Zijn blik ging naar het bed en toen naar
het schilderij, dat er boven hing. Het
was het zelfportret van een jonge schil
der, die lange tijd door Erlof's moeder
was verpleegd. Het was een langgerek
te kop, met in diepe kassen grote, sta
rende ogen die recht de kamer in ke
ken, de kin was gestut door een lange,
fijne hand. De ene helft van het gezicht
was in het donker, de andere in fel
licht geschilderd.
Zeker tien langzame tellen stond de
Rus als vastgenageld naar het portret
te kijken. Toen liep hij er met uitge
stoken handen op af, nam het behoed
zaam van de wand, hield het voor zich
met uitgestrekte armen en riep: „Dat
is geen vijand, dat is een vriend!"
Even later weer: „Dat is geen vijand,
dat is een vriend!"
Het was alsof de anderen in de kamer
er niet waren. Hij verzonk in het por
tret en zakte er mee op een stoel.
Erlof stak voorzichtig zijn benen uit
bel en ging naast zijn moeder op de
vloer staan, greep haar hand, ze adem
den beiden onhoorbaar.
(Wordt vervolgd)
Op 31 Maart is het precies 50 jaar
geleden, dat keizer Wilhelm II,
een man met een buitengewoon
talent om verkeerde dingen op het ver
keerde ogenblik te zeggen, een van zijn
meest beruchte tactloosheden beging.
Het was tijdens zijn bliksembezoek aan
de stad Tanger in Marokko, dat op die
datum van het jaar 1905 plaats had.
Zelden kwam een vorstelijke visite op
een ongelegener moment.
Nog geen jaar tevoren waren de oude
koloniale spanningen tussen Frankrijk
en Engeland opgelost onder druk
van de Duitse dreiging! Parijs had
afgezien van alle aanspraken op Egyp
te, Londen erkende de bijzondere posi
tie van Frankrijk in Marokko, mits er
recht tegenover Gibraltar geen Frans
gebied zou komen en de Noordpunt van
Marokko aan Spanje gegeven zou wor
den. Zo was dan in 1904 de „Entente
Cordiale" tot stand gekomen, en daar
mee de hoeksteen voor de alliantie van
1914 gelegd.
Bevrijd van alle Engelse concurren
tie en tegenwerking in Noord-Afrika zet
te Frankrijk de afronding van zijn Afri
kaans gebied krachtig voort. In 1847
had het de verovering van Algiers
voltooid, in 1881 had het de Bey van
Tunis onder protectoraat gesteld, en nu
probeerde de regering-Rouvier sultan
Mouley Ab-el-Aziz "an Marokko even
eens onder Franse „bescherming" te
brengen. Zalig de onwetende, want zou
Frankrijk zo geïnsisteerd hebben, als
het geweten had, dat het nog tot 1934
zou moeten vechten, vóór althans de
uiterlijke pacificatie voltooid zou zijn?
In het begin van 1905 zette de
Franse zaakgelastigde een nieuw di
plomatiek offensief in door een be
zoek te brengen aan de sultan te Fez
en hem te vertellen, dat hij de Frans-
Marokkaanse vriendschap kwam be
vestigen en in de wederzijdse belan
gen wilde voorzien. De Duitse zaak
gelastigde ter plaatse reageerde vin
nig en onvoorzichtig met de medede
ling, dat er „een souverein initia
tief" te wachten was. Wat hij daar
mee bedoelde bleek op de 31ste Maart
toen het jacht van de Duitse keizer
op de rede van Tanger meerde en
er een staatsiebezoek van Zijne Ma
jesteit aan het Duitse gezantschap
aangekondigd werd. Hoewel alle auto
riteiten in Tanger zich zenuwachtig
in hun praalcostuums begonnen te
werken en inheemse werklui haastig
versieringen oprichtten, gebeurde er
enkele uren volstrekt niets: Wilhelm
II bleef rustig aan boord. De ware
reden van de vertraging was, dat de
hoofdpersoon enig idee had, hoe onge
hoord zijn voornemen was en zich op
de woelige zee beriep om de landing
uit te stellen. Toen de zaakgelastigde
per sloe i aan boord kwam, van top
tot teen drijfnat van het buiswater,
riep de keizer hem opgewonden toe:
„Ich lande nicht!" Eerst stuurde hij
z(jn adjudant nog landwaarts om de
vaart te beproeven, toen pas over
won hij zichzelf en voer naar de kade.
Later deed het gerucht de ronde, dat
de vertraging het gevolg was van de
ontdekking van een anarchistisch com
plot, dat van Franse zijde aan de kei
zer bekend gemaakt was. Daarom zou
deze graaf Tattenbach een onderzoek
naar de toestand aan wal hebben laten
instellen, en toen pas tot landing be
sloten hebben.
Een nieuwe teleurstelling wachtte op
de kade. Van Bei-lijn uit had kan
selier Von Bülow om een berijd
baar paard getelegrafeerd, maar het
dier, dat gereed stond, was opmerkelijk
levendig. Het maakte de toch al ner
veuze keizer erg aan het schrikken.
Het hele bezoek duurde maar drie
uur en bestond slechts uit een
kort verblijf in het Duitse ge
zantschap. De inlandse bevolking,
die op groot feest gehoopt had, was he
vig verontwaardigd, dat hij geen bezoek
aan de sultan bracht en de sultan
niet aan hem noch gebruik maakte
van de prachtige feesttent. In de legatie
las een Marokkaanse gezagdrager een
brief van zijn heer aan de keizer voor,
waarop de Duitser met woorden van
eeuwige vriendschap antwoordde. On
der het gedreun van het havengeschut
scheepte Zijne Majesteit zich weer in en
voer verder.
Ontzaglijke opwinding in de hele
wereld was het gevolg van dit bezoekje.
Flagranter staal van Duitse bemoei
zucht moest nog gegeven worden. Wat
stak daarachter, zo vroeg men zich af.
Achteraf gezien was het een formida
bele blunder van de Wilhelmstrasze op
dit ogenblik reeds, bij het begin van
een politiek offensief tegen de Entente,
de allerhoogste troef uit te spelen. Tot
heden is niet opgelost, wie de keizer,
die zelf eigenlijk niet wilde, maar geen
„nee" durfde te zeggen, tot deze daad
heeft gedreven. Was het Von Bülow,
de kanselier, was het Von Holstein, de
sinistere man achter de_ troon? Noch
weten we, in welke taktiek dit moest
passen. Zeker is, dat Berlijn wilde pro
beren Frankrijk en Engeland weer uit
elkaar te drijven, vooral nu Frankrijks
Russische bondgenoot ernstig verzwakt
was door de nederlaag tegen Japan en
de revolutie van 1905. Stafchef Von
Schliefïen stelde al een preventieve oor
log tegen Frankrijk voor. De Wilhelm
strasze wilde wel eens zien, of Enge
land Parijs werkelijk zou bijstaan, ook
als er een crisis vanwege het omstre
den Marokko ontstond.
Ziehier het antwoord op die vraag:
in het diepste geheim machtigde Sir
Edward Grey, de Britse minister van
Buitenlandse Zaken, de Engelse gene
rale staf om besprekingen te beginnen
met hun Franse collega's over ge
meenschappelijke verdediging tegen
een eventuele Duitse aanval. Noch de
Wilhelmstrasze, noch de Britse pers,
noch zelfs de meeste leden van het
Engelse kabinet hebben hier iets van
geweten.
In 1906 werd het Marokkaanse vraag
stuk voorlopig opgelost op de Conferen
tie van Algeciras, waar Duitsland
voorteken van 1914 geheel alleen te
genover Europa stond. Spanje kreeg
de Noordpunt, Tanger werd internatio
naal gebied, Frankrijk kreeg de vrije
hand in de rest. Teddy Roosevelt, de
Ame. kaanse president, oom van Frank
lin Delano, legde daar Von Bülow haar
fijn uit, welk een blunder hij begaan
had, door een diplomatieke taktiek met
zoveel fanfare te inaugureren. Hij had
gelijk: de Entente was er alleen maar
hechter op geworden, en het Duitse
isolement was zonneklaar gebleken.
DR P. FONTAINE.
Advertentie
„Wees gerust, Evelientje. Hij is in de
kamer. Hoor je? Hj vertelt een mop -
we zjn veilig."
„Ach, Theobald, ik weet het niet.
Sinds we Draadomroep hebben is het
allemaal zo moeiljk
„Onze liefde, Eveliene?"
„Nee, Theobald. Maar het geluid
van Draadomroep is zo écht - je
weet gewoon niet of het uit de huis
kamer of uit de studio komt!"
Ja, zo iets kan U met Draadomroep
gebeuren. WantDraadomroep geeft
U studioklank, het levensechte
geluid-over-de-volle-bandbreedte*.
Beschermde toevoerlijnen sluiten
iedere storing uit. Dat betekent:
geen gekraak of geruis, maar on
gestoord luistergenot.
Ook als U al een toestel bezit, is
Draadomroep ideaal. U houdt de
vrije keuze, maar U krijgt boven
dien alle 4 programma's van de
Draadomroep - Nederland en
buitenland - in stralende, storing-
vrije studioklank. Neem ook een
aansluiting en
*Als U in het gebied van een gemo
derniseerd 4-programma-net woont.
geeft storingvrije studioklank
Vrijdag, op het feest van Maria Bood
schap, is het klooster „Fons Vitae" van
de Benedictinessen van het H. Sacra
ment in Heesch bij Oss, op plechtige
wijze tot zelfstandige priorij verheven.
Tot eerste priorin van het klooster
werd gekozen Mère Mechtild, die sinds
meer dan 30 jaar in Heesch verblijft.
De jury voor de passiehoorsplprijs-
vraag, bestaande uit de heren Leon
Povel, Carel Rijken en Chris Smits,
heeft eenstemmig besloten de inzen
ding „Gethsemane", onder het motto
„slaap nu voort", met de eerste prijs
te bekronen. De schrijver van het
stuk is de heer Frans Grootenhuis
te Eindhoven.
Het stuk zal door de leerlingen der
Toneelacademie Maastricht onder lei
ding van Carel Rijken voor de mi
crofoon worden gebracht.
Op Goede Vrijdag zal het tussen
18.15 en 18.45 uur worden uitgezon
den door de Regionale Omroep Zuid.
Ir. Djuanda, hoofd van het Staats
planbureau (Biro Perantjang Negara)
heeft aan de pers verklaard, dat Indone
sië voor de uitvoering van het opge
stelde vijfjaren plan een bedrag van
rp. 11.4 milliard nodig heeft, dat voor
het grootste deel door Indonesië zelf
moet worden opgebracht.
Volgens dr. Djuanda is de technische
bijstand, die de F. O. A. aanbiedt, voor
het grootste deel niet in overeenstem
ming met Indonesië's behoeften en be
langen.
Van het vijfjarenplan is tot nu toe nog
niet veel terechtgekomen, voornamelijk
door gebrek aan rupiahs, aldus ir.
Djuanda.
Om het tekort aan rupiahs te boven
boven te komen en het programma te
kunnen uitvoeren dienen volgens ir.
Djuanda de inkomsten van de staat ver
meerderd te worden en moet de aller
grootste zuinigheid worden betracht.
Aan de Eximbank werd verzocht een
hoger crediet te verstrekken aangezien
het oorspronkelijke bedrag van 180
millioen Amerikaanse dollars verbruikt
was.
Op een vraag betreffende de politiek
t.a.v. buitenlandse kapitaalinvesteringen
zei ir. Djuanda dat een rapport dat als
basis zal dienen bij de totstandkoming
van wetten over de buitenlandse kapi
taalinvesteringen in Indonesië, inmid
dels door een commissie aan de rege
ring is uitgebracht. De regering stemt
er in wezen mee in, ofschoon hier en
daar nog aanvullingen en verbeteringen
noodzakelijk zijn.
