Temidden van het
kolossale pakt
het detail
Nog meer speeltuin dan
imposant kiiksï
Kookboek voor mannen
400 nieuwe
kazernes in
West-Duitsland
UTRECHT-GOUDA Spoorlijn
bestaat honderd jaar
Het VELP0H zie je er geen barst van!
Mens
of Wolf?
Te hooi en te gras op de E 55
350 millioen Mark
voor Bureau
Blank
Duitse Westgrens
Kookboeken
ZATERDAG 21 MEI 1955
PAGINA 11
llffliil
lllllSii
Het koele hart
Operaties tegen de
Mau Mau zijn hervat
Slappe ondergrond veroorzaakt bijna een eeuw
lang moeilijkheden
Traag
da juiste
soort
door
A. Rutgers van der Loeff-Basenau
Liturgische weekkalender
MEISJE VALT UIT
SNELTREIN
Wisseldraden redden
haar leven
(Van onze Rotterdamse redacteur)
Van alle attracties op de E 55 verschaft er geen zo'n genoegen als de
schroefas van de 60 meter lange coaster, die in aanbouw is in de Energie
hall. Die schroefas kan men namelijk zelf via de machinetelegraaf op de
wallekant in werking brengen en we moeten u zeggen: het schenkt een
diepe bevrediging „volle kracht vooruit" te geven, waarop de schroefbladen
met flink geraas door het water beginnen te draaien. Dat presteert men
dan toch maar als bezoeker.
Men presteert het ook bij de stand van de P.X.T. de telegraaf te laten
ratelen in veraf gelegen steden. U drukt maar op de knopjes en bij een of
andere stedennaam begint er wel wat te werken. Waarom de ene keer hier
en de andere keer daar is ons in de verste verte niet duidelijk geworden,
maar dat maakt het spelletje des te verrassender.
Men heeft op de E 55 bereikt, dat tal
van grote ondernemingen in één pavil
joen gezamenlijk optreden, maar te
waarderen is, dat daarnaast de provin
cies afzonderlijk vertegenwoordigd zijn.
Het is interessant te zien hoe zij ieder
op eigen wijze aan deze expositie deel
nemen.
Vermakelijkheden van dit soort boei
en de eenvoudige bezoeker, die wij zijn,
toch nog altijd meer dan de zo erg
belangrijke en door hun omvang zo erg
indrukwekkende installaties van de gro
te industrieën. We geloven onvoorwaar
delijk, dat Nederland krachtig industria
liseert, maar je wordt er zo klein bij.
Wie dank zij een goed getroffen num
mer in het seinhuis van de Spoorwegen
zelf de knoppen voor overwegbomen
en wissels mag bedienen en wie op de
verkeerstoren van Schiphol de nacht
lichten voor de landingsbanen kan ont
steken, voelt zich groot. Hij krijgt een
ogenblik de illusie energieker te zijn
dan de energieke Kleiboer, die vooral
in het eerste deel van zijn manifestatie
wel wat erg veel Energie boven de
hoofden der bezoekers uit laat torenen.
Mensen en beesten te kijk
Zo lijkt het ons in het algemeen na
een wat grondiger verkenning van de
E 55, dat men uiteindelijk nog meer ge
boeid zal worden door het detail dan
door het kolossale. Die grote installa
ties, de wereldbollen en de talrijke
atoomvoorstellingen maken de zaak
niet weinig spectaculair, maar de be
zoeker kan er toch niet goed tegenop.
Wat hij wel kan bevatten, dat zijn: het
dijkherstel van Goeree, uitgevoerd door
in werking zijnde „dinky toys", het zeer
goed verzorgde paviljoen van „Wage-
ningen", waar bijvoorbeeld een fruit-
sorteermachine gedemonstreerd wordt
of de zuiveringsinstallatie, waarin men
rivierwater drinkwater ziet worden.
Gemakkelijk aansprekend is ook nog
altijd de vatenfabriek van Van Leer, die
in vijftien eenvoudig lijkende bewerkin
gen de productie van stalen plaat tot
stalen vat laat zien aansprekend
vooral omdat hier de mens gewoon in
zijn werk bezig is. De machinist in de
demonstratietrein treedt echt voor de
show op, maar de arbeiders van Van
Leer maken de vaten, die ze altijd ma
ken en dat is voor de velen, die nooit
in zo'n fabriek binnen komen, bijzon
der interessant.
We vragen ons overigens wel af hoe
de nettenboetster uit Karwijk, de een-
denkooivlechter uit Friesland, de labo
rante, die voor het onderzoek van wei-
demengsels sprietjes gras sorteert en
nog zoveel andere mensen, die op deze
E 55 onze nationale energie zitten en
staan te demonstreren, zich voelen bij
dit te kijk gesteld zijn. Ze zullen zeker
wel eens afgelost worden in de komen
de honderd dagen, maar het moet toch
een merkwaardige ervaring zijn door
enkele tienduizenden bezoekers bezich
tigd te worden.
Dat geldt trouwens ook voor de „Ma
rijke 20", de veertienjarige stamboek
koe, die hier een erepodium betrokken
heeft. Het andere vee staat in een mo
delstal, maar voor dit wonderbeest is
vanwege een melkproductie van 65.000
liter een geheel aparte etalage inge
ruimd. Zou zo'n koe zich daar nou pret
tig bij bevinden? Wij vragen maar.
Het Nationale Paviljoen op de E 55 is
wat kaal uitgevallen. De moderne wand
schildering doet het goed en de brug
van de Marshallhulp is een aardige
vondst, maar voor men dan aan de
luister van de Gouden Koets toe is,
blijft het nogal koeltjes in deze ruim
te, die het hart van de tentoonstelling
heet te zijn.
Meer bekoort ons het „stiltecentrum",
waar zeer fraaie specimina van katho
lieke, protestantse en joodse religieuze
kunst staan uitgestald. Dit stiltecentrum
had, gelet op de enorme ruimten, die
voor b.v. de industrie zijn ingeruimd,
best nog wat groter mogen zijn. Wat de
stilte betreft, die wordt doorbroken door
orgelspel. Dat past wel in dit milieu,
maar we bezochten deze „stand" ook
een keer toen de geluidsband zweeg en
toen was de sfeer nog beter. Het is dan
een ware verrassing midden tussen het
geroezemoes op de expositie een plek
zonder geluiden te vinden.
De bezoeker gaat wensen, dat de
acoustische ingenieurs, die zo knap zijn
in het buitensluiten van het lawaai,
ook mee hadden gebouwd aan zijn eigen
woning.... Op dit gebied worden er
echter wel meer wensen niet vervuld.
Zo bezoeken wij nu al jaren exposities
van moderne woninginterieurs, maar
steeds valt het ons op hoe betrekkelijk
weinig daarvan terug te vinden is in
de jongste woningbouw. De E 55 ver
telt ons nu weer hoe gemakkelijk het
toch is als de huizen verplaatsbare bin
nenwanden hebben, zodat men de groot
te van zijn kamers binnen de totale op
pervlakte van de woning zelf kan re
gelen. Wij hebben zo het idee, dat wei
nigen het hier niet mee eens zullen zijn,
maar het vreemde is, dat ook bij de re
cente nieuwbouw die verplaatsbare
wanden toch tot de hoge, zeer hoge uit
zonderingen behoren. Het is zelfs zo,
dat in het gros van de nieuwe huizen
de keuken bij lange na niet de ruimte
biedt voor de huishoudelijke apparaten,
waar ook deze expositie de bezoeker
weer warm voor maakt. Wie zich een
ijskast aan wil schaffen zou wegens
ruimtegebrek eerst de wasmachine weg
moeten doen en wie de wasmachine
kiest moet het zonder ijskast stellen.
Ook dit overdenkt men bij deze nationa
le energiemanifestatie.
Regerings-troepen in Kenya zyn tot
het offensief tegen de Mau-Mau over
gegaan, nadat de onderhandelingen over
overgave mislukt waren. Het bestuur
van Kenya had een „symbolische over
gave" van 50 Mau-Mau leden geëist.
Binnen de vastgestelde tijd heeft zich
geen enkel lid van de Mau-Mau gemeld.
Zeer fris is het paviljoen van Overijs
sel, dat bij een goede artistieke vorm
geving ook qua inhoud goed verzorgd
is. Dit laatste is bij Noord-Brabant min
der het geval; hier is men toch wel wat
in de symboliek blijven steken. Dan doet
Limburg met zijn in de diepte gelegen
maquette en daarboven enige kunst- en
kunstnijverheidsvoortbrengselen het be
ter.
Bij het paviljoen van de stad Amster
dam en ook bij de provincie Noord-Hol
land is de grote attractie, dat men niet
alleen kan zien, doch ook kan horen.
Eerlijk gezegd vinden we de opeenho
ping van rood en rose in deze paviljoens
niet bijster mooi, maar het is plezierig
om de hoorn van de haak te nemen en
dan een soort klankbeeld te beluisteren
In het Muiderslot heeft de (demissicmnaire) minister van O., K. en W., mr.
J. M. L. Th. Cols, Vrijdagavond de „P. C. Hooftprijs" uitgereikt aan prof.
L. J. Rogier.
over het verkeer in de hoofdstad, over
het werken, het wonen, de ontspanning,
de haven of de cultuur. En zo komen we
weer terug bij onze eerste opmerking:
de machtige installaties van de Delf-
stoffenafdeling of het „Wonderland der
Chemie" overdonderen U, maar de tal
loze kleine trucjes, waarbij men zelf wat
kan doen, die zijn het, waardoor men
op deze expositie niet weg kan komen.
Met het oog op deze vele details zou
den uitvoeriger toelichtende teksten en
meer richtingaanwijzers op deze ten
toonstelling geen overbodige luxe zijn.
Zonder catalogus mist men veel, maar
ook met de catalogus, die men tenslotte
niet een hele dag door blijft raadplegen,
zou het U kunnen overkomen, dat U
achteraf thuis ontdekt niet in het riool
onder de grond te zijn geweest, het
aquarium onder de Nederlandse han
delsvloot te hebben overgeslagen of de
Kunst in Huis niet te hebben gezien.
Maar misschien is dit juist listiglijk zo
bedoeld om de bezoeker te prikkelen
tot een terugkeer naar deze omvangrijke
manifestatie
De scheepsbouwhal op de E 55 met een gipsafgietsel van het standbeeld van
ir. Lely van de Afsluitdijk.
Die West-Berlijnse on-
«derwijzers die per adver
tentie de ouders van school
kinderen verzocht hebben
hun toe te staan in bijzon
dere gevallen lastige kinde
ren een draai om de oren
te geven, kan ik niet goed
begrijpen. Zulk soort din
gen vraag je niet. Want dan
moet het antwoord natuurlijk „nee"
zijn. Je moet er als ouder, dunkt mij,
principieel tegen zijn dat je kind door
een onderwijzer geslagen wordt. Maar
je kunt het natuurlijk wel niet weten
dat het geslagen wordt. En wat niet
weet, wat niet deert. Het desbetref
fende kind dan een ogenblik buiten be
schouwing gelaten.
Die West-Berlijnse onderwijzers heb
ben de zaak dan ook al te grondig en
dus verkeerd aangepakt. Natuurlijk
zijn er kinders, die in staat zijn een
bonafide mens het bloed onder zijn,
nagels uit te pesten. En even na
tuurlijk geef je zo'n kind in een en
kel voorkomend geval als onderwijzer
een hartelijke en gepaste labberdoedas.
Daar zanik je niet over.
Maar nu met dit verzoek aan de
ouders hebben ze hun zaak hartgron
dig bedorven. Als ik West-Berlijns
ouder was zou ik de onderwijzer van
mijn kind antwoorden: „Nee mijnheer,
U mag niet slaan. Heeft U echter een
„bijzonder geval", kom het mij uitleg
gen en bereiken wij overeenstemming
dan zal ik U een bonnetje meegeven:
„Goed voor 1 oorvijg".
Het „Bureau-Blank", het toekomstige
West-Duitse ministerie van defensie, zal
binnenkort de eerste 850 millioen ont
vangen voor de uitvoering van het mi
litaire programma, zo heeft gisteren
een woordvoerder van het West-Duitse
ministerie van financiën medegedeeld.
Het bedrag zal voor tachtig procent ge
bruikt moeten worden om een begin te
maken met de bouw van de vierhon
derd nieuwe kazernes, die in de bonds
republiek zullen verrijzen.
De woordvoerder zeide, dat in het
lopende budgetjaar 5,2 milliard voor de
opstelling van Duitse troepen beschik
baar zal komen. De begroting vermeldt
ruim 9 milliard verdedigingskosten,
waarvan echter vier milliard moet wor
den betaald voor de stationering van
de buitenlandse troepen.
Een West-Duitse regeringswoordvoer
der heeft gisteren op een persconfe
rentie te Bonn verklaard, dat alle Duit
se territoriale vraagstukken pas defi
nitief geregeld zullen worden in het
vredesverdrag. De rechtsbepalingen
aangaande de huidige grenzen van
West-Duitsland kunnen alleen met in
stemming van de Westelijke mogend
heden worden gewijzigd.
e jongeman staat voor z'n kooktafel, waarop een
I gasstel en slingerend huishoudelijk gereedschap
JS en peinst boven het kleddertje rauw gehakt, dat
hij voor zichzelf wil gaan klaarmaken. Maar het moet
snel, geen poespas met mengen en kneden. Hij neemt
een braadpannetje, smelt daarin een kwak margarine,
legt het gehakt in het gepruttel en drukt het met een
vork helemaal plat, tot het grijs en gaar is, wat slechts
enkele minuten duurt. In een tweede pannetje bakt hij
intussen een paar tomaten, strooit peper en zout, laat de
tomaten in het rulle vlees glijden, mengt grijs en rood
en is klaar. Als hij geen zin heeft aardappelen of rijst
te koken, neemt hij er een homp brood bij. Een volgend
maal doe ik er een uitje door, bedenkt hij, en peterselie,
en het kan ook met komkommer. Een nieuw gerecht is
ontstaan,
Een man creëert makkelijk, daarom koken de mannen,
die er plezier in hebben, meestal goed. Kamerbewoners
moeten bovendien veel improviseren en eigenlijk is dat
de kern van de kook-KUNST. Misschien zijn de Fransen
daarom zo gerenommeerd, op culinair gebied, omdat ze
altijd en eigenlijk hun hele leven improviseren.
Hoeveel mannelijke kamerbewoners er zijn, werkstu
denten en vrijgezellen, die zelf hun potje koken, is ons
niet bekend. Maar aangezien er alleen in Amsterdam
16.000 op kamers wonenden staan ingeschreven en het
in de andere grote steden wel navenant zal zijn, zullen
er waarschijnlijk heel wat van deze zelf-prutsende man
nen geboeid worden door het pas verschenen „Kook
boek voor mannen", van Mary B. Beiten, uitg. A. Klu-
wer, Deventer. Het is, blijkens de inleiding, óók bedoeld voor kampeer
ders, vacantiegangers en huisvaders, die voor hun zieke echtgenote
moeten inspringen. Namens alle vrijgezellen, die zelf de pollepel hante
ren, gaf de stichter van het wereldvrijgezellencongres te Grevenbicht
het boekje een dankbaar voorwoord mee.
Dat er onder het koken geen rom
mel gemaakt moet worden, vinden
wij een van de nuttigste wenken, die
de heren-kokers in deze bladzijden
gegeven wordt, want mannen kun
nen een ongelofelijke janboel ma
ken. Maar logisch en technisch hoe
ven mannen, als ze aanleg voor
koken hebben, van een vrouw
meestal niet veel meer te leren.
Kamerbewoners, die zelf hun potje koken.
Wat niet wegneemt, dat dit preten
tieloze uitgaafje aardig is opgezet,
al moeten de grappige tekeningen,
naar het ons voorkomt, een beetje
camoufleren, dat het toch eigenlijk
maar een gewoon confectiekook-
boekje is zonder de volgehouden
aandacht voor het onderwerp, die
zo'n speciale handleiding nu juist
de finishing touch moet geven.
Eigenlijk kan
alleen iemand, die
zelf óók dat leven
leidt, vanuit de
praktijk iets wer
kelijk instructiefs
samenstellen voor
de eenlingen, die
buitenshuis werken
of die studeren en
daarbij voor zich
zelf moeten zor
gen, zó, dat ze zin
krijgen om het na
te doen en nu eens
niet te blijven le
ven uitsluitend op
de inhoud van
blikjes, yoghurt,
ham en sla. Mak
kelijk en snel.
Iemand, die uit er
varing weet, wat
de speciale moei
lijkheden zjjn van
kleine porties en
hoe naargeestig het
is om drie dagen
achtereen diep-
vries-spinazie te
eten, betreurt het
vele maanden van
het jaar, dat
bloemkool zo duur
is en dat, wanneer
deze bloem der
minst bewerkelijke
groenten financieel
binnen het bereik
ligt, slechts een en
kele goedgeluimde
groenteman bereid
is er de helft van
te verkopen. Want
groenten, die „zo"
klaar zijn, is iede
re drukke
dag opnieuw de
wens, dus 's zo
mers onder ande-
Alle dagen diepvries spinazie.
ren tomaten en komkommer (dat
zich snel en makkelijk laat koken)
en 's winters het dierbare Brus-
seis lof. Het zou ons niet ver-
wonderen als het Brussels lof
speciaal geschapen was voor de-
genen, die na een werkdag bui-
tenshuis hun eigen kok zijn. Het
is zo schoon en vervoerbaar. Het
laat zich lang bewaren en zoveel
met zich doen. Het kan zelfs uit-
stekend tegen aanbranden; gewilli-
ger en dienstbaarder groente is
nauwelijks denkbaar. Alle haast-
kokers houden van Brussels lof.
Maar afgezien van alle schoolse
boekjes, is toch eigenlijk de oudste
en beste vorm, om de persoonlijke
kookkunst naar eigen omstandighe-
den te leren, nog altijd die van de
overlevering. De secretaresse, die in
een geïmproviseerde keuken-kamer
kookt met een los oventje op een
gasstel, geeft een recept voor het
stoven van een moot bevroren vis
door aan de kantoorman, die zelf
kokerelt in de primitieve entourage
van een half gesloopte kast. En de
werkstudent, die aardappelen koken
te omslachtig vindt, luistert naar
de tekenaar, die vertelt, dat hij,
zodra hij thuiskomt, meteen een
pan water opzet, omdat kokend wa-
ter het begin is van alle rijst-,
spaghetti- en maccaroni-gerechten,
waarmee men nooit is uitgeëxperi- EE
menteerd.
Moet men Mary B. Beiten geloven, EE
die in haar boekje ook de huisva-
ders betrekt voor verzorging van
zieken en de babyvoeding, dan is
het menige man ook best toever-
trouwd, om wat lekkers te maken Er
voor de feestdagen. Nu zijn er veel
getrouwde mannen, die graag en EE
goed koken en dat terecht E:
even grif bekennen als iemand, die
voor zijn plezier boetseert of tui-
niert. Het valt overigens op, dat men
des Zaterdags steeds meer heren
der schepping ziet, die met kennis
van zaken bij de slager hun inkopen
doen met onvaderlandse verachting Er
van het menselijk opzicht, dat op
dit gebied in andere landen nauwe-
lijks bestaat. Er zijn echter ook
en veel meer huisvaders, die al-
leen maar een ei kunnen bakken. EE
Er zijn er eveneens, die het als een
persoonlijke vernedering voelen,
dat er sexegenoten zijn, die graag
in de keuken creatief bezig zijn.
Dat laatste nu, menen wij, is een
51lll!llllllllllllllillllilllllllHlllllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllllll!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIN!NllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIII misplaatst „masculinisme", dat in
deze tijd geen stand meer kan hou
den. Niet in de maatschappij en ook
niet in het huishouden. Laat de
vrouw toch deurwaarder worden als
ze daar plezier in heeft en laat de
man koken als hij dat wil. Het kan
het begrip voor eikaars werk alleen
maar beter maken. En is dat geen
winst?
Advertentie
Wie in de Nederlandse spoorweg
historie duikt om nadere bijzonderhe
den te achterhalen over de eerste
trein Utrecht-Gouda, die vandaag
precies honderd jaar geleden met
veel feestelijk vertoon de nieuwe baan
in gebruik nam, komt tot de bescha
mende ontdekking, dat het enthou
siasme voor deze lijn in ons goede
vaderland niet bijzonder groot was.
Niet minder dan 81 procent van het
kapitaal er was een bedrag van
24 millioen gulden voor nodig werd
gefourneerd door Engelse maatschap
pijen en het restje aandelen, dat in
Nederlandse handen kwam, moest
voor een deel door Koning Willem I
gekocht worden. Door 48.000 gulden
in de onderneming te steken, maakte
de vorst zijn landgenoten duidelijk van
welke betekenis hij de nieuwe verbin
ding achtte. Utrecht-Gouda was hier
van slechts een bescheiden onder
deel; het ging om de lijn Amsterdam
Utrecht Arnhem Emmerik, met
een zijlijn UtrechtGoudaRotter
dam, die aansloot op de H.IJ.S.M.-
62
Geen dag was er voorbij gegaan, al deze
tijd, of Erlof's moeder had het weinige
voedsel dat er was, gedekt op deze doek,
waarvan het blauw was verschoten en
de witte figuren waren vergeeld. Nu
naaide zij Veronica's grote zilveren ster
midden op de zon met een kleine voor
zichtige steek.
Er werden kleine kandelaars gesneden
en de kinderen maakten slingers en vo
geltjes van gekleurd papier. Veronica's
fijne vingertjes waren zeldzaam handig
met knippen en vouwen.
„Het wordt mooi, moeder", zei Erlof.
Het Kerstboompje, dat ze kochten vijf
dagen voor Kerstmis, was gaaf en rond.
„Net een koddig ventje dat te veel gege
ten heeft", vond de jongen. Maar het
dikke boompje kreeg iets statigs, toen er
sterren in kwamen en toen Erlof's moe
der het had versierd met prachtige zil
verdistels, die zij de hele herfst omge
keerd aan een touwtje aan de zoldering
had laten hangen. De zilverblauwe dis
tels en de kleine zilveren sterren en de
witte kaarsen maakten het ooompje tot
de mooiste Kerstboom, die ze ooit had
den gezien.
De kinderen versierden de deur met
slingers; en achter de kleine zelf gesne
den stal werd de blauwe doek met de
zilveren sterren tegen de wand gehan
gen, de grote recht boven de krib.
„Ik ga maar weer naar huis", zei
Veronica, met een lange blik afscheid
nemend van al het moois, dat ze hadden
gemaakt. Zij nam haar pop in haar ar
men met eenzelfde innigheid als waar
mee Erlof zijn konijn kon vasthouden.
De pop was een stuk hout met wat lap
pen er om heen.
„Morgen gaan we koeken bakken", zei
Erlof's moeder. „Maar luister eens, Vero
nica, ik geloof dat het vanaaag poppen-
Kerstmis is; als ik jou was liet ik de
pop maar hier vannacht."
„Poppen-Kerstmis?" vroeg het kind
verbaasd en zij hield haar pop nog ste
viger vast dan eerst.
„Weet je niet wat poppen-Kerstmis is,
Veronica?" vroeg Lene Stojke. terwijl zij
met dat pijnlijk warme gevoel, dat wel
iets op heimwee lijkt, terug dacht aan
haar eigen kinderjaren, toen er nog
vrede was en toen vader en moeder
thuis alles deden om de grote dagen in
het jaar tot ware feesten te maken.
„Weet je, toen Erlof's vijf tantes en ik
nog klein waren, hadden we allemaal
poppen, en eerlijk gezegd, zijn oom had
ook een pop, omdat hij zich het leven
zonder pop niet kon voorstellen. Hij was
de jongste, met zes zusjes boven zich, en
hij hield er altijd een pop op na, totdat
een oom uit Amerika hem op een goede
dag een beer bracht, een geweldige,
pluchen beer, dezelfde die daar een beetje
oud en verzakt in de hoek zit, want Erlof
heeft later de beer gehad zolang hij zich
herinneren kan en hij is zelfs uit Silezië
met ons mee naar Sylt gekomen. Eerst
was hij met zemelen gevuld en nu met
zand. Hij zit daar een beetje zielig, Ve
ronica, maar als die beer kon spreken,
dan zou hij je het best kunnen vertellen
wat poppen-Kerstmis eigenlijk is, want
hij is in zijn jonge tijd heel dikwijls mee
gevlogen."
„Gevlogen?"
Ja want op de laatste dag van No
vember, als het bij ons thuis pqppen-
Kerstmis was en de poppen een eigen
boompje hadden en heel kleine feest-
koekjes, dan ging mijn vader aan het
orgel zitten, als wij allemaal in bed
lagen, en als hij dan goed aan het spelen
was, dan hoorden we alle poppen naar
de hemel vliegen. En het was waar ook,
want de volgende morgen waren ze alle
maal weg, alleen hun boompje stond er
nog, een beetje zielig en verlaten, en ook
de beer was mee."
„En verder?"
„We zagen ze in geen weken terug.
Maar op Kerstavond waren ze er weer
allemaal, onder onze eigen boom, die veel
groter en mooier was dan de poppen-
boom, en dan hadden ze allemaal nieuwe
broeken en jurken aan, en sommige had
den ook nieuwe pruiken of ogen, al naar
het nodig was geweest. Maar ze waren
nog te herkennen, iedereen wist altijd
dadelijk wie z'n eigen pop was."
„En de beer?"
„Die was ook altijd weer terug. Maar
sterk dat hij was! Hij had nooit iets
nieuws nodig, hij kwam altijd uit de pop-
penhemel terug precies zoals hij gegaan
was."
„Het was ook een Amerikaanse beer",
zei Veronica. „De Amerikanen zijn sterk,
ze winnen altijd, zegt grootvader. En dan
geven ze ons eerst blikjes melk en kauw
gom en dan nemen ze ons alles af wat
1 we hebben, alle machines ep fabrieken,
want ze zijn schijnheilig, zegt grootvader,
en stelen noemen ze ontmantelen. Zal ik
mijn pop dan maar hier laten?"
Lene Stojke keerde zich om. Klein,
verpolitiekt, onnozel kind, dacht ze, je
weet niet wat je zegt. Leren ouderen
het dan nooit af, kinderen gif in te
spuiten? Het kostte haar moeite nu te
zeggen: „Ja, Veronica, laat de pop
maar hier". Moest zo'n kind van tegen
woordig nog in een poppenhemel gelo
ven zoals zij vroeger?
„Moeder", zei Erlof na een poosje,
toen Veronica al lang weg was, „moe
der, tjek het je niet zo aan. Zij is
nog zo klein, Veronica, zij praat de
grote mensen maar na".
„Juist daarom", antwoordde zyn
moeder onduidelijk.
„Ja maar wat zij zo zegt, dat zit
maar van buiten. Als jij haar van de
poppenhemel vertelt of van andere din
gen, die mooi zijn, dót gaat in haar
zitten. Omdat je nu eenmaal graag aan
prettige dingen wilt geloven", voegde
hij er aarzelend aan toe.
„Maar kun je dat ook?" vroeg ze.
Erlof weifelde. „Niet altijd", zei hy
zacht. Maar toen keek hij haar opeens
recht aan met zijn ogen, waarin zij soms
onuitsprekelijke diepten meende te zien:
„Wij ga..n die pop van Veronica akelig
mooi maken", zei hij gedecideerd. „Dat
is het enige wat wij er nu aan kun
nen doen, en dan zien we later wel
weer verder".
Hij zet de eerste stap, dacht ze, en
hij wil vertrouwen in de volgende. Als
iedereen maar de bereidheid en de
moed had om die eerste, simpele stap
te zetten. Maar van de volwassenen
valt niet veel te verwachten, ze zijn
vergiftige slangen; het zal van de
jeugd moeten komen.
„Erlof", zei ze, „ik heb het je nog
niet verteld, maar ik zoek een betrek
king, niet hier op het eiland, maar er
gens op het vasteland waar ik onder
de jeugd kan werken. Ik heb brieven
geschreven naar onze oude vrienden.
Het is mogelijk, dat er opeens verande
ring in ons leven komt".
Erlof zweeg.
„Vind je het niet prettig, jongen?"
(Wordt vervolgd)
lijn RotterdamDen HaagAmster
dam.
Ter verdediging van onze voorzichti
ge landgenoten kan aangevoerd worden,
dat de aanleg van de baan veel moei
lijkheden opleverde, die zij misschien
voorzien hadden. De lijn Utrecht
Gouda was namelijk geprojecteerd op
het slapste stuk grond, dat in heel Ne
derland te vinden was. Het drassige
weiland had grotendeels een ondergrond
van waterig veen en er moest heel wat
zand aangesleept worden om de baan
boven de grond te krijgen. Na de offi
ciële opening, die met veel feestelijk
heden gepaard ging, heeft men nog
herhaaldelijk moeilijkheden met de on
dergrond ondervonden. Zelfs na de laat
ste oorlog hebben de Ned. Spoorwegen
met grote hoeveelheden beton en slik
slak de baan moeten ophogen om af
schuivingen, zoals in 1930 tussen Oude
water en Gouda plaats gevonden had
den, te voorkomen. Dergelijke moeilijk
heden hebben zich enige jaren geleden
ook in Leiden voorgedaan bij het aan
leggen van de hoge spoorbaan over de
nieuwe viaducten. Een betonnen plaat
op heipalen bleek tenslotte uitkomst te
bieden.
Nadat reeds in 1838 tot aanleg beslo
ten was, volgde in 1847 de onteigening
der weilanden. Acht jaar later vertrok
de feesttrein uit Utrecht, beladen met
autoriteiten. Na vijf kwartier werd Gou
da bereikt, waar de gasten in het stad
huis een déjeuner werd aangeboden.
De terugtocht werd zonder oponthoud
in Oudewater en Woerden afgelegd in
35 minuten, een formidabele snelheid
voor het stoomtreintje van een eeuw
geleden, want snelle diesels doen er
vandaag nog 23 minuten over. Ook de
tarieven verschillen niet zoveel; een
enkele reis UtrechtGouda kostte hon
derd jaar geleden 80 cent, thans f. 1.20;
voor een retour betaalde men f. 1.60,
thans f 2.05.
ZONDAG 22 Mei: Zondag onder octaaf van
Hemelvaart; eigen mis; 2 geb. oct. 3 geb.
voor Missie; Credo; pref. en communie,
van oct.; wit. (Breda: 2 geb. H. Aufn-
dus
MAANDAG: Mis van Hemelvaart; 2 geö.
Concede; 3 geb. voor Kerk of Paus; 4
geb. voor Missie; pref. en communie, van
oct.; wit.
DINSDAG: als Maandag.
WOENSDAG: H. Gregonus, paus-belijder,
mis Si diligis; 2 geb. oct.; 3 geb H. Ur-
banus; 4 geb. voor Missie; Credo, pref.
v Apostelen; communie, van oct.; wit.
DONDERDAG: Octaafdag van Hemelvaart;
2 geb. H. Philippus; 3 geb. H. Eleutherius;
4 geb. voor Missie; Credo; pref. en com
munie. van oct.; wit.
VRIJDAG: H. Beda, bisschop-belijder; eigen
mis; 2 geb. van Zondag onder oct. van
Hemelvaart; 3 geb. H. Joannes; 4 geb.
voor Missie; Credo; pref. van Hemel
vaart; wit.
ZATERDAG: Vigilie van Pinksteren; eigen
mis; eigen pref., communie., en hanc igi-
tur; rood.
ZONDAG 29 Mei: Hoogfeest van Pinkste
ren; eigen mis; Credo; pref., communie.,
hanc igitur van Pinksteren; rood.
Het internationaal kookboekje door He-
leen A. M. Halverhout. Uitg. C. A. J.
van Dishoeck, Bussum, geeft een aan
tal recepten, opgepikt uit het buitenland
of uit buitenlandse kookboeken. De be
treffende landen zijn telkens ingeleid met
een luchtig karakteristiekje in woord en
in pentekening door Rein van Looy. Het
is geen zwaarwichtig, schools boekje
en dat is zijn beste verdienste.
Snufjes uit de Franse keuken door He-
leen A. M. Halverhout. Uitg. C. A. J.
van Dishoeck, Bussum. Een tweeling
boekje van het bovengenoemde, even
inviterend uitgegeven en even spranke
lend van inhoud.
Met eieren eet u er goed van is een
klein verzorgd boekje, uitgegeven door
het bedrijfschap voor pluimvee en eie
ren, de Bilt, bevattende 55 recepten,
waarin het el de hoofdrol speelt of als
figurant optreedt.
Groot vegetarisch kookboek door Mar-
tine Wittop Koning uitgegeven door Bi
got en van Rossum, Amsterdam, met
medewerking van de Nederlandse Vege
tariërs Bond. De tachtigjarige samen
stelster van deze gedegen handleiding
voor degenen, die. hetzij om gezondheids
redenen, hetzij uit ethische overwegin
gen, vleesloos willen eten, heeft nog
niets van haar vitaliteit ingeboet en pro
pageert daarmee zelf het vegetarische
regime, dat ze persoonlijk van af haar
jonge jaren volgt.
Daar de moderne inzichten op het ge
bied der voedingsleer het vegetarisme
als „gezonde" voeding steeds meer gelijk
geven, is er voor een uitgebreid recep
tenboek, waarin vlees taboe is, reden
van bestaan. De ervaren voedings-des-
kundige, die hier op haar bekende con
sciëntieuze wijze te werk gaat, laat
de recepten voor spijs en drank van de
vroege ochtend tot de late avond voor
afgaan door een wetenschappelijke uit
eenzetting van de moderne voedings
leer, die zich vlot en plezierig laat le
zen.
A. Bgl.
Een vierjarig meisje is bij Zaltbom-
mel uit de internationale trein Pader-
bornHoek van Holland gevallen, maar
de draden van de wissels die langs de
spoorbaan lopen hebben haar val dus
danig gebroken, dat zij slechts een lich
te hersenschudding opliep.
Haar moeder, mevr. Hastings, die haar
man in het Engelse bezettingsleger in
West-Duitsland had bezocht, was met
een ander dochtertje naar het toilet ge
gaan en in dit onbewaakte ogenblik had
het meisje de coupédeur geopend. De
trein werd in Geldermalsen tot stilstand
gebracht waar de moeder, die in grote
ongerustheid naar haar kind zocht, ver
nam dat het niets ernstigs was overko
men.
