Ieder jaar bouwen Haarlemmers en
Amsterdammers hun tentendorp
in Zandvoort op
Het vrije leven met het bruisen
der branding op de achtergrond
„MADAME" voert opnieuw haar vorstelijke
staat in Haarlemse Vleeshal
Motorvoertuigen op trottoir
Haarlems Muziekinstituut
DOOR EEN ZATERDAGSE BRIL
Expositie haar ter ere met waaiers
en vele andere curiosa
LET OP IN HET VERKEER
Leerlingenuitvoering
ZATERDAG 2 JULI 1955
PAGINA 3
>»Wie één zomer geweest
is komt altijd terug"
Het internationaal
orgelconcours
in Haarlem
Staatsdiploma muziek
Geslaagdl
Na de storm
Op rolletjes
Orgelbespelingen
Jeugdcricket
ERNSTIG GEWOND
Luid klinkt een schoolbel op het vredige Zandvoortse strand. Als wij
ietwat gebelgd over de plotselinge rustverstoring traag het hoofd om
draaien, roept een groentenboer geroutineerd uithalend: „Ik heb nog
jonge spinazie voor een kwartje de pond, een paar centen de slaDe
handelaar rijdt zoals ieder dag zijn wijk. Hij voert de zware vrachtwagen
bij vloed geassisteerd door een tractor over het harde strandgedeelte
en tracht ijverig vegetariërs te winnen. Zijn harde stemgeluid geldt deze
keer niet het badplaatsvolk, maar de bewoners der tenten en huisjes, welke
in een brede rij tussen boulevards en zeewater ordelijk zijn neergezet.
Het leven gaat daar rustig zijn gang. Men doet niet veel. Natuurlijk, de
Vrouwen maken 's morgens snel de boel aankant en vegen hun huisje
eventueel schoon van allerlei rommel, doch dan is het, althans wat de arbeid
betreft, afgelopen. De ligstoelen worden naar buiten gebracht en voor de
Verdere dag luidt het parool: luieren, zonnen en uitrusten. Dat laatste be
koort het kamperende volk bijzonder, zoals het overigens naar wij aan
nemen een ieder, die werkt, bevalt.
chels en haarden, die zo'n prettige
warmte plachten af te stralen.
Op het strand van Zandvoort staan
enige uitgestrekte kampen, „He
lios", K.V.A. en K.V.S. Elke keer
als volgens de kalender het eerste jaar
getij langzamerhand de geest behoort
te geven, arriveren er tientallen vracht
auto's, afgeladen met huisraad, tentdoek
en hout. Een grootscheepse verhuizing
Van woonplaats naar strand is noodza
kelijk. En op 1 Mei wordt er een nieuw
dorp gesticht, dat één hoofdstraat heeft,
en dan nog slechts van mul zand. De
kampleiding berust bij de bestuurderen
der kampeerverenigingen. „Helios",
vvaarvan ongeveer 140 Amsterdamse en
70 Haarlemse gezinnen lid zijn, ligt het
meest Noordelijk. 190 huisjes zijn door
hen gebouwd, over drie rijen gerang
schikt. De ruimte hiervoor nodig, krijgt
men toegewezen van de gemeente tegen
een maandelijkse huur van 12.— per
woning.
Het grootste gedeelte van het dorp
is thans verlaten. De huiseigenaars
moeten nog komen, hun kinderen heb
ben n.l. midden Juli vrij en dan begint
pas de drukte. Dat de mannen slechts
veertien dagen of een week vacantie
krijgen, is niet zo erg, want als zij b.v.
In Haarlem werken kunnen zij 's avonds
naar Zandvoort reizen en daar de avond
en nacht doorbrengen. De vrouw ver
toeft dikwijls de hele zomer in haar plan
ken- of zeilwoning van maximaal 18
\iei ante meter, terwijl de jeugd een
Zandvoortse School bez0ekt of de ganse
dag van een hu j
geniet vlagen zonnige vrijheid
stmndl'even^Het ®en teer punt in het
biizonder Lv, t Weer is zoals elders
naar selnn^ g' Soms kan ™en
maakt brnm a aanweziKe pigment vol-
r der fe Tni3", roo.d worden, een an-
denkt men aan ,1 ™nd' regent het en
aenKt men aan thuis weggeborgen ka-
Od Woensdag 6 Juli om 16.30 uur zal
ten stadhuize van Haarlem een recep
tie worden gehouden, waaraan behalve
de deelnemers aan het 5e Internatio
naal Orgelconcours en de leden onzer
commissie zal deelnemen een gezel
schip van 35 organisten uit Amerika.
De uitslag van de Woensdagavond 6
Juli in de (frote Kerk te houden impro
visatie-wedstrijd en de winnaars van
de publieksprijzen zullen in Sociëteit
Teisterbant ongeveer eenhaifuurna
afloop van het concert aan de- pers
borden bekend gemaakt.
,De Zomer-academie voor orgel, wel
ke van 9-30 Juli in Haarlem zal worden
gehouden, zal op Zaterdag 9 Julite 11
dur v.m. ten stadhuize door de burge
bieester van Haarlem worden geopend.
kDe Muziekschool van de Mij. tot
®ev. der Toonkunst, Nieuwe Gracnx
zal op 3 Sept. a.s. een avond-
°Ursus openen voor studerenden, on
derwijzers e.d. voor de opleiding
Voor het Staatsdiploma muziek. Er zal
Rekening worden gehouden met beperk
te studiegelegenheid. Men wordt slechts
ï°t deze cursus toegelaten, indien het
hereiken van een gunstig resultaat mo
gelijk wordt geacht.
Onze plaatsgenoot de heer L. A. v. d.
®erg slaagde te 's-Gravenhage voor het
folitiediploma A.
Onze plaatsgenoot H. Walenkamp
slaagde voor het eindexamen R. K. Ly
ceum te Leiden, Aid. H.B.S. B.
Anderhalve maand geleden, om pre
cies te zijn de 18e Mei, bracht de storm
een grote ravage teweeg. Het zeesop,
dat 's morgens vroeg al razend op de
kust beukte, sloeg over de eerste rij
huisjes en tenten en ramde de wrakke
planken tegen de andere twee rijen.
„Het dak was kapot gescheurd", ver
telt ons een der strandliefhebbers. „Wij
stonden gelukkig achter 'n andere tent,
d e totaal in elkaar viel. Omdat de wind
uit Noordwestelijke richting kwam, plof
te het hout van die wankele dingetjes
op de meer stevige tenten, waardoor
ook zij de volle laag kregen."
„En het jammerlijkste vond ik", ver
volgt onze man, „dat het water al die
spulletjes meesleepte en de mensen 's
avonds bij hun komst op 't strand geen
stuk meer van hun mooie huis terug
zagen. De meesten moesten n.l. nog
in Zandvoort komen". Inmiddels hebben
de gedupeerden geld ontvangen om weer
een eigen „home" en nu wat beter
te bouwen en op enkele lege plekken
na is thans van de kleine ramp niets
meer te merken.
Warm schijnt de zon als wij, een re
genjas over de arm vanwege het wis
selvallige strandweer, 'n bejaarde man
rustig zijn houten woning zien schilde
ren. Hij is 'n, gepensionneerde Amster
dammer en 65 jaar oud. Wanneer wij
hem vragen of hij al lang aan 't strand
zijn vacantie doorbrengt, treffen wij
midden in de roos. „Nou meneer, ik
ben hier voor het 32e jaar; ik kom be
gin Mei en verdwijn eind Augustus, en
het zijn de mooiste maanden van mijn
leven. Ja, het weer is niet altijd vast
en sommige stedelingen kunnen hier
niet wennen, omdat de branding 's
nachts zo te keer gaat, maar wie en
dat kunt U van mij geloven een
maal een zomertje geweest is, nou die
zien we weer terug."
Hoe gaat het dan allemaal met
't eten en de huishouding?" „Och,
dat loopt op rolletjes, 's mor
gens rijden de visboer, de melkboer,
de bakker enz. langs de deur en bren
gen wat gewenst wordt. Je behoeft ei
genlijk nooit naar Zandvoort-dorp,
want alles wordt thuisbezorgd. Ja, een
kip of een vloerkleed, dat zou je moe
ten gaan halen, maar zulke dingen
kunnen op vacantie wel ontbreken.
En mijn vrouw zorgt vanzelfsprekend
voor de rest. Ze is wat laat van
daag, let U maar niet op de rommel,
anders zijn we altijd om een uur of
tien kant en klaar."
„Is het comfort de laatste jaren nog
verbeterd?"
„En of, er is een prima waterleiding
gekomen en de gemeente heeft nieuwe
W.C.'s aangelegd. Ook het materiaal
der huisjes is veranderd. Voor de oor
log mocht alleen zeil gebruikt worden
in verband met bouwverordeningen. Nu
zie je overal houten schotten en soms
daken. Hij heeft zelfs een huis staan
van 2400.onze gastheer wijst even
met zijn vinger naar het Zuiden en
knikt bedachtzaam. „Electriciteit heeft
nog niemand. Dat is niet zo heel erg.
want een petroleumlamp geeft licht ge
noeg en naar een radio luister je toch
bijna nooit. Gas hebben we in ieder ge
val voldoende".
Even later de temperatuur is nog
steeds broeierig zegt een kampbe
woonster haar mening over het strand
leven. i>Het is wat improvisorisch, je
moet je een beetje behelpen met het
slapen b.v. De kinderen moeten aan
het kriebelen van het stro wennen.
Maar het is vrfj, gezond en afwisselend,
wat kan een mens meer wensen. Na
zeven uur spelen de jongens voet- en
volleybal en we houden een klaverjas-
competitie, die echt gezellig is.
De avonden zü« fantastisch, een glin
sterend™^? de machtige sterrenlucht
en 'n heerlijk verfrissend wbulje.Trou
wens, U zult dat zelf ook wel een Keer
hebben meegemaakt.
Wij keren huiswaarts, nMenkena en
wijzer geworden. Zouden we onze
tiercis naar Frankrijk maar niet afzeg
gen en het voor een jaartje in Zand
voort aan de Zee proberen.
Wij troffen de heer H. C. Bouwman in „tent" 690 van het kamp „Helios". Ieder
jaar brengt deze gepensionneerde postambtenaar met vrouw en een dochter
vier maanden aan het strand door. „Ja", zegt hij, het leven hier is mooi,
als de zon schijnt, ben ik buiten. Maar bij moeder de vrouw is het ook gezel
lig en 's avonds heb je de fantastische zee. Wie hier een zomer heeft meege
maakt, komt weerom".
Dinsdag 5 Juli speelt Klaas Bolt van
8-9 uur 's avonds in de Grote of St.
Bavokerk het volgende orgelprogram
ma: 1. Preludium en fuga g. kl. t.,
Dietrich Buxtehude: 2. Triosonate III
Andante - Adagio - Vivace, J. S. Bach:
3. Suite in D, Introduction - Trumpet
tune - Moderato - Allegro, John Stan
ley: 4. Koraalvoorspelen: a. Ach bleib
bei uns, Herr Jesu Christ: b. Erhalt
uns, Herr, bei deinem Wort (Kanon in
het octaaf)c. Ein feste Burg ist un-
ser Gott: d. Wer nur den lieben Gott
laszt walten: e. O. Heiland, reisz die
Himmel auf; f. Den die Hirten lobten
sehre (Pastorale)g. Macht hoch die
Tür, die Tor macht weit, Helmut Wal-
cha.
Donderdag 7 Juli speelt hjj van 3-4
uur: 1. Liebster Jesu wir sind hier.
a. Joh. Seb. Bach, b. Joh. Ludwig
Krebs: 2. Chaconne in e, Dietrich Bux
tehude: 3. Triosonate VI, Vivace - Len
to - Allegro, J. S. Bach: 4. Koraal
voorspelen: a. Nun freut euch, lieben
Christen g'mein: b. Wer Weisz, wie
nahe mir mein Ende; c. Mit Ernst,
o Menschenkinder: D. Herr, nun selbst
den Wagen halt (Kanon voor 4 stem
men): e. Morgenglanz der Ewigkeit
(Kanon in de Kwart): f. Fröhlich sol
mein Herze springen, Helmut Walcha;
5. Ach wie flüchtig, ach wie nichtig:
3 variaties, dubbelfuga, Ernst Pepping.
Vandaag worden op verschillende
cricketvelden wedstrijden gespeeld door
vertegenwoordigende elftallen van de
Haarlemse Cricket Bond.
Zo speelt op het terrein van Rood en
Wit aan de Spanjaardslaan een junio
ren-elftal de jaarlijkse wedstrijd tegen
een elftal van Amsterdamse juaioren
om de Zilveren Bal. Deze wisselprijs is
thans in het bezit van de Amsterdamse
jeugd.
In Bloemendaal wordt aan de Don-
kerelaan een wedstrijd tussen een HCB-
elftal en het vertegenwoordigende elf
tal van de Amsterdamse Cricket Bond
gespeeld.
Een douche in de buitenlucht is even comfortabel als noodzakelijk. Het koele
stortbad geeft vele genoegens, maar de huisvrouw stelt meer prijs op een
schone teil en emmer. Ieder huis heeft een sleutel van de kraan, opdat niet „Jan
en alleman" de sproeier in werking kan stellen en er onder gaan staan
T II - T/J O/l Ml 01
„Madame" is in de Haarlemse Vleeshal
zo -welwillend om haar gasten een blik
te gunnen in haar slaapkamer, waar het
hemelbed de charme van een rijk ver
leden illustreert.
In de Haarlemse Vleeshal werd gis
teravond de sfeer bepaald door de
achttiende eeuw, toen in een select
gezelschap de tentoonstelling „Mada
me" werd geopend. Die opening ge
schiedde in styi, d.w.z. niemand had
veel haast, ook de sprekers niet. Daar
was allereerst de voorzitter van de
Stichting Haarlems Bloei, de heer
D. J. A. Geluk, die een woord ter In
leiding sprak en mededeelde, dat zo
wel de commissaris der Koningin in
Noord-Holland als Haarlems burge
meester wegens vacantie niet aanwe
zig konden zjjn. Niettemin mocht bfj
de burgemeesters van Bloemendaal en
Zandvoort verwelkomen en hun echt
genoten alsmede vele genodigden, die
van hun belangstelling blijk gaven.
Die belangstelling bleek ook alleszins
gerechtvaardigd, want dank zij de zorg,
speciaal van de heren H. P. Baard en
P. Leffelaar, was er een expositie in
gericht, die bijkans volledig de stijl ty
peert, waarmede „Madame" uit de
achttiende en negentiende eeuw haar
staat voerde. Het hoofdmotief wordt
feitelijk gevormd door de practhige ver
zameling waaiers van de heer Felix
Tal uit Amsterdam, welke in haar ge
heel is geëxposeerd. Maar daar rond
omheen vallen er talloze curiosa te be
wonderen, die madame pleegde te ge
bruiken om haar staat zo luisterrijk
mogelijk op te voeren. Zelfs wordt het
de belangstellende bezoeker van mada
me gegund een blik in haar slaapka
mer te werpen, waar haar hemelbed
staat te pronken, omhuifd met goud
kleurig damast.
Geen wonder, dat de plechtigheid
van gisteravond getekend werd door de
ernst en de zwier tevens van onze ver
re grootouders en dat de personificatie
van madame wel aanwezig moest zijn
om de fleur van de achttiende eeuw
tot leven te brengen. Zij was er ook,
maar niet dan nadat haar valet de
chambre, voor deze gelegenheid geper
sonifieerd door dr. Tjebbo Franken,
van haar handel en wandel verteld had.
Weliswaar was hij gestoken in een
zwart, dat de twintigste eeuwer bij
heel plechtige gelegenheden nog pleegt
te dragen, maar hij verontschuldigde
zich met te zeggen, dat hij incognito
op deze openingsplechtigheid versche
nen was. Hij sprak in bijna verliefde
woorden over madame, die altijd mooi
en schoon is, die haar behagen schept
in het debiteren van aphorismen en
haar vondsten bijhoudt in een verruk
kelijk libre d'or.
Dr. Tjebbo Franken, wapperende met
zijn witte manen, raakte onder de in
druk van zijn eigen woorden en daarom
wellicht kon hij de charme van enkele
eeuwen terug opbrengen om madame
binnen te leiden en haar op de meest
hoofse wijze te begeleiden naar het
clavecimbel, waar op de luchters de
kaarsen hun eerbaar licht deden bran
den. Madame had voor ons veel gelij
kenis met Miep van Luin-Riemersma,
en zij ontlokte aan haar instrument
zoetgevooisde melodieën, die spranke
lend en fris door de Vleeshal klonken.
Zij kreeg fraaie bloemen aangeboden
en toen zij in haar geëxposeerde
koets was gestapt, werd een fles cham
pagne ontkurkt en werd er geproost
op het welzpn van madame, en dus
op de tentoonstelling, waarop de vrien
den van madame, en hoevelen zijn dat
er niet in den lande, tot 12 September
terecht kunnen om van hun adoratie
blijk te geven.
Weet u nog, dat wij veertien dagen geleden een foto publiceerden, waar
van het onderschrift melding maakte, dat het verkeerd was midden
op straat buurpraatjes aan te knopen? De dame, die onze fotograaf
in de Grote Houtstraat snapte, heeft er voor gezorgd, dat wij een variant op
dat bewuste onderschrift mogen maken. Neen, niet midden op straat buur
praatjes maken, maar wel op het trottoir, zittend op de bromfiets. De verkeers
veiligheid wordt nu niet in gevaar gebracht, denkt deze dame waarschijnlijk.
Toch wel. De voetgangers, die gebruik maken van dit trottoir, morden in dat
gebruik gehinderd, vooral wanneer het druk is. Want, wat gebeurt er? De
wandelaars betreden de rijbaan en maken een omwegje rond de koutende
dame-op-bromfiets, die dat misschien niet in de gaten heeft. Het komt in
feite dus hierop neer, dat men zich met een voertuig niet op het trottoir
dient te begeven, omdat men daardoor de voetgangers hindert. Houdt daar
om de baan voor de voetgangers vrij.
De zevende leerlingenuitvoering in
de jaarcyclus 1955 door de leerlingen
van het Haarlem's muziek-instituut, be
vatte wat het programma betreft dit
keer nogal variatie door het optreden
van enkele vocalisten, respectievelijk
uit de zangklassen van Olga Ongena en
Wim van Santé.
Vanwege het vroege uur kon ik de
eerste vier programma nummers niet
beluisteren. Een prélude van Chopin
werd doorleefd vertolkt en de hierna
volgende Rêverie van Debussy bezat
vooral stylistisch goede eigenschappen,
evenals het Adagio in C moll van
Mozart.
Wat de zangleerlingen van Olga On
gena betreft, deze deden waardevolle
dingen, hoewel het gebruik van boven-
klank bij ieder der executanten meer
tot ontwikkeling dient te komen. Met
respect moet ik de zanger van de „Lie-
der eines Fahrende Gesellen" van Gus-
tav Mahler noemen. Hier zal zeker
hard op gewerkt zijn. De tekortkomin
gen werden veelal door energie ver
goed. Twee pianoleerlingen van Anton
de Beer lieten zien dat zij heel wat
in hun mars hadden. Jan Hoeken was
eveneens met twee vioolleerlingen ver
tegenwoordigd, die beiden met werken
van Corelli en Godron een zeer goede in
druk maakten. Het blaaskwartet (3
trompetten en trombone) van Nico Ho-
gerwerf jr. sloot het gedeelte voor de
pauze af met een welluidend werk van
Gervaise. De zangleerlingen van Wim
van Santé zongen met wisselend suc
ces werken van Mozart en Schumann.
Ook hier valt aan de goede vorming
der stemmen nog al een en ander
te doen. Tenslotte waren het wederom
Ineke Bos, Lily Lepiet en Anneke Vis
ser die met werken voor twee piano's
van Scriabine en Chopin op indruk
wekkende wjjze een demonstratie gaven
van technische hoogstand piano en en
semble spel. Maandag volgt de slot-
uitvoering. waaraan het schoolorkest
zal medewerken.
J.L.
Vanmorgen om kwart over acht is
op de Dokweg te IJmuiden de 42-jarige
mevr. H.-K. uit IJmuiden-Oost onder
het achterwiel van een achteroprjj-
dende vrachtauto gevallen en daarbij
levensgevaarlijk gewond. Zy is, na ter
plaatse bediend te zfjn, naar het Anto-
niusziekenhui in IJmuiden-Oost overge
bracht.
Wie de komende maanden in de
Haarlemse Vleeshal een be
zoek brengt aan „Madame",
zal zijn vreugde beleven aan de
goede, heel oude, tijd. Maar hij zal
met de dichter Marsman ook wee
moedig bepeinzen, dat hij eeuwen
te laat geboren is. Zo is het mij
tenminste vergaan, toen ik een be
zoek bracht aan „Madame", wier
geest alom tegenwoordig is op de
tentoonstelling, haar ter ere en
voortreffelijk ingericht. In een rus
tig hoekje heb ik haar portret be
wonderd, haar schoonheid nog meer.
En het was, of zij uit haar papieren
verstarring ontwaakte en op mij
toekwam met de glimlach, die be
tekende: twee zielen, één gedachte.
Madame schonk mij haar hand en
zij leidde mij rond om te laten zien,
hoe zij in de achttiende eeuw haar
staat voerde. Ik hoorde niet meer
de hijgende motor buiten, die wei
gerde te starten, ik rook de ben
zinedamp niet meer van een plof
fende bromfiets en de spijkerbroek,
waarin een bakvis zich had gesto
ken, zag ik niet. Slechts het geruis
van haar rokken was te horen en
de geur van het parfum vulde de
ruimte.
Oude patriciërshuizen in de Grote
Houtstraat of aan de Nieuwe Gracht
kwamen weer tot leven en ik zag
Madame gezeten in haar toeslede,
weelderig aangedaan en met de ogen
van een Romeinse matrone. De
tocht over de wilde klinkers, door
de jaren gepolijst door de ijzers
van de slede, was niet aangenaam,
maar zij verloor haar waardigheid
in geen geval en bij het uitstappen
zwaaiden haar rokken breeduit van
de heupen en het lijfje stond strak,
om haar schoonheid bescheiden
maar duidelijk te demonstreren.
Sinds mensenheugenis wordt de
sfeer van de tijd gedragen door de
vrouw, bij Eva te beginnen en de
rij is eindeloos. Zo was dat ook in
de achttiende eeuw, toen de mode
cultuur haar grootste verfijning
kreeg, beoefend door Madame en
voortgezet in de negentiende, tot
tenslotte die verfijning vergroofde
in burgerlijkheid.
In die dagen wist Madame, hoe
zij een diamanten speld moest dra
gen en zij verstond de charme het
paarlensnoer met kruis ongedwon
gen en als de gewoonste zaak ter
wereld om de hals te dragen. Haar
linten werden frivool gestrikt en
zij kende de kunst om meer ondeu
gend te lijden dan te zijn. Het
moet de man toen moeilijk gevallen
zjjn al die élegance op de juiste
toon te beantwoorden; maar over
de man wil ik nu niet schrijven,
omdat Madame mij ongemeen ge
boeid heeft.
Haar wil ik nu door mijn bril
bewonderen en haar levensecht
portret moet hier prijken, omdat
geen tekenaar van onze tijd Ma
dame alle eer kan aandoen.
Het is niet mijn taak hier een
redemptoristieke plicht te
vervullen; wat zou er anders
te moraliseren zijn over de „ijdel-
heid der ijdelheden", die de expo
sitie te zien geeft. Als Madame
ijdel is geweest, mogen wij haar
achteraf toch wel dankbaar zijn. Zij
heeft de luister van haar tijd ons
nagelaten en die luister kan ik niet
helemaal ijdel noemen.
Zij kende niet het werk aan de
lopende band en de wand van haar
salon moest getooid zijn met een
tapijt, romantisch zelfs als het de
uitbeelding betrof van Scipio's
grootmoedigheid. Zij wist de rege
len uit het „Groot ceremonieboek
der beschaafde zeden" en zij han
delde er naar zonder de pikanterie
haar kansen te misgunnen. Er wa
ren immers zovele andere moge
lijkheden om haar bedoelingen ken
baar te maken. De waaier, die zij
met zoveel verrukkingen kon han
teren, sprak vaak met één enkele
beweging een duidelijke taal dan
honderd fraaie volzinnen. Het en
kele gebaar van de waaier was voor
de minnaar voldoende om Madame
te begrijpen. Ik heb in de Vleeshal
met een zekere achterdocht al die
waaiers bekeken. Daar waren er
van kloskant en bezet met paarle
moer, de voorstellingen intrigeerden
me soms en ik vroeg me af, of Ma
dame, die niet zonder passie haar
waaier met Venus had gebruikt,
haar eigen hart of dat van een an
der gebroken had.
Er is feitelijk teveel te vertellen
van en te mediteren over Madame
en ik kan ook niet alles van haar
neerschrijven. Voor wie het goede
oog heeft, is zij zelfs bereid haar
slaapkamer te laten zien. Ons, wtin-
tigste eeuwers, past dan slechts een
eerbiedig zwijgen. Slechts de meest
menselijke overpeinzingen kunnen
hier de intimiteit bewaren, maar
ik heb juist daarom de stijl bewon
derd, de levende werkelijkheid ook,
die uit de bijna sacrale sfeer rond
het hemelbed zich opdringen.
De luister van de slaap zou ik
die sfeer willen noemen, want Ma
dame bleef luisterrijk, ook in haar
hemelbed.
Nimmer heb ik het contrast tus
sen twee eeuwen zo scherp gevoeld
als toen ik van Madame afscheid
nam en plompverloren terecht
kwam op het asfalt van de Grote
Markt. De felle reclame van
„Schandaal" aan de overzijde van
de Vleeshal sloeg mij brutaal om
de oren en het moet tot eer van
Madame weer gezegd worden, dat
zij haar „schandaal" met charme
wist op te dienen.
Die kunst verstaan
wij niet meer.
