Op de vlucht voor de
Hollanders
r.
Zijn katholieken inderdaad
kuddedieren?
ls er
avontuur in
de wereld?
E
DE STRIJD TEGEN RHEUMA
A
d
iMItJ
A.Akt?
k
11)
De Vrije, christelijke, persoonlijkheid
r
r
j mli 1TEN;
W.H KJ hi
EERBIEDIGING VAN
HET PERSOONLIJKE
VARKEN
o
V.
J
fo. vfe\Y&-v;
- WAT
SLOTTE
ZATERDAG 6 AUGUSTUS 1955
PAGINA 9
-
7 7
kennen een echtpaar zonder kinderen, in heel goede doen,
dat, zo lang als het getrouwd is, elk jaar zijn vacantie dopr-
brengt in altijd hetzelfde hotel-pension in altijd hetzelfde
Veluwse dorp. Zo goed als er verschil bestaat tussen het gedachten-
leven van een vrijgezel en van iemand, die jarenlang getrouwd is, zo
kan ook een echtpaar met allerlei kinderen nooit helemaal treden in
de wereld van een echtpaar zonder kinderen, en evenmin omgekeerd.
In elk geval, wij hebben het nooit begrepen van dat ons bekende,
kinderloos echtpaar in heel goede doen: waarom zij altijd maar weer
naar de Veluwe gingen en nu nooit eens naar bijvoorbeeld de Harz,
naar Biarritz of naar Sicilië. Want onze wederhelft en wij, ondanks
vele kinderen en dus nauwelijks in goede doen, zijn zeer reislustig en
ondernemend, en zouden de mogelijkheden van dat echtpaar wel
anders hebben uitgebuit. Tegelijk echter zou die trouw aan altijd die
Veluwse vacantie ons steeds meer intrigeren, zijn wij er iets achter
gaan zoeken, in het verborgen gecultiveerde vreugden, zoals bij het
echtpaar in de Boeken der Kleine Zielen het verheimelijkt tafelgenot.
Zodat de naam van dat Veluwse dorp, op altijd trouw weer de ansicht
met „Groeten uit Ndoor de jaren heen voor onze verbeelding
een begrip zou worden, een geheimzinnige smaak op de tong. Precies
als het langzaam uitgesproken: Xerez de la Frontera, Timboektoe,
Chihuahua, maagdelijke klanken in het toeristen-oor, vrijwel de
laatste witte plekken op de kaart, nauwelijks of niet door Neder
landse vacantie-voeten betreden.
Door
FRED THOMAS
r-o
wun
K'
Felle brand in loods
te Surhuisterveen
Amerika werkt aan
nieuw vaccin tegen
kinderverlamming
Betoging in Amman
tegen Westerse
politiek
Faure en Pinay gaan
naar Moskou
Eerst nu breekt het inzicht door, dat men
niet achteloos voorbij maj gaan aan deze
ziekte, die duizenden slachtoffers maakl
7/7, I V/A rCf
(^7
fOBGAkid
1
flO k
IJ
„Groeten uit IN
Want laten wij het maar eerlijk zeg
gen: er zit geen avontuur meer in de
wereld. Nergens heeft men nog de ze
kerheid van een kleine, persoonlijke ont
dekking: een uitzicht, een herberg
langs de weg, een terrasje buitenaf, al
tijd kan er het volgend ogenblik een
bus stilhouden en de luidruchtige in
houd lossen, omtrent welker herkomst
men geen ogenblik in twijfel hoeft te
verkeren. Of als men een eethuisje
meent te hebben gevonden, helemaal
exquis van ongerepte autocht.hone
sfeer, reken er op, dat reeds bij de
soep iemand aan uw tafel staat: ,,U is
ook Nederlander? Mag 'k m' even voor
stellen." Wat haast nog erger is dan,
onontdekt gebleven, drie tafeltjes ver
der te horen verluiden: „Kaak die fint
daar 's lekker sitte te freite." Dit laat
ste dan in tegenstelling tot het gezel
schap zelf, dat met de ongeremde sans
gêne van hier toch door niemand te wor
den verstaan, zit te kieskauwen en heer
lijk te kankeren, de „rommel" demon
stratief wegschuift en zweert bij de
biefstuk en de gebakken aardappelen'.
Het herbergje, dat men reeds voor zich
privé van allerlei sterretjes wilde voor
zien, heeft op slag zijn luister verloren.
Zo gaat de vinger in het reissei-
zoen, als weer de schone tijd is aan
gebroken, met enige weemoed de rij
af der ooit geliefde, vereerde, in dui
zend dromen gekoesterde vacantie-
oorden. Waar men die heel andere
lucht zou willen ademen, die gans an
dere keuken savoureren, nippen aan
de wijn van het land, en daarbij voor
al: zich ver, oneindig ver weg weten
van zijn dagelijkse levensatmosfeer.
Maar vraagt men op de Veluwe naar
zo'n flesje Essenburg, dan kijkt men u
glazig aan. Pal naast de deur wordt het
niet geëerd, of is het wellicht van Paap-
sen huize?
In de eetzaal heeft ieder zijn vaste
plaats, die aan het venster met recht
van opvolging voor wie het langste
blijft. Daar wordt dan heimelijk op
gevigeleerd, met iets van onrust in
het gezelschap bij weer een naderend
vertrek. Tot, als triomf, de eigen ser
vetten er liggen, de grote fles Vichy
er plechtig blijft overstaan. En lang
zaam tekent zich het tableau der gas
ten af, als een legpuzzle, die elke dag
een stukje vordert. Daar in de hoek
zit het echtpaar B„ Indische mensen,
verderop de dames L. uit Den Haag,
links een heerlijk jonggetrouwd stel,
ongeweten middelpunt van de belang
stelling, flarden smiespeling als rozen
blaadjes gestadig om hen heen: „Zij
is wel aardig". „Maar gut, zou jij
hier nou gaan zitten", rechts daar
van, schuin tegenover ons eenzelfde
stel, maar dertig jaar verder: zij
breit, hij leest, verder geen nieuws
meer. Alleen heft hij een klein mo
ment de aandacht uit zijn boek, de
blik met even een glimlach naar iets,
dat hups passeert: blakend, bloeiend
meisje, hoort bij de familie de G. Zijn
hoofd is al weer teruggezakt in de
lectuur, als zij boven haar breiwerk
zegt: „Ik heb gehoord, dat die pas 14
is".
Er zijn ook kinderen, in het hotel. Het
Als de heer en mevrouw Koekoek tafeltje naast ons heeft twee peuters, af
zijn wij dus ingeschreven in de re- en toe een beetje lastig. Wij hebben al
gisters van het wel deftige hotel en eens wanneer zij zich misdroegen, een
familie-pension, waar ons de rust en strenge, gefronste blik op hen gewor-
ingetogenheid fluisterend tegemoet pen, geheel in onze rol. Jonge mama
traden. Als de heer en mevrouw Koe- hoorden wij tegen haar eega fluisteren,
koek zijn wij met een enkele oogop- doelend op ons: „Die mensen zijn dat
slag door „de gasten" gewogen en n;et gewend." Nee, dsfchten wij, met
wellicht afgekeurd. En als de heer en rijkelijk binnenpret, nu helemaal Koe-
mevrouw Koekoek zijn wij nu inge- koek. Ook, toen een der dames L. ons
leefd in hier het rhythme van uren vroeg of wij misschien familie waren
en dagen. Wij lopen niet meer door van de Koekoek's uit Amerongen. „Ja",
hal en zalen wij schrijden voorbij, zeiden wjj, „nog heel in de verte,"
met zwevende gang. Wij beheersen hetgeen haar kennelijk verheugde, blijk-
thans precies het ochtendlijk knikje baar de verlossing uit een impasse,
waarmee men de ontbijtzaal betreedt: si f
een wrakke veranda met ijzeren stoeltjes
knikje links, knikje rechts, rjog een
knikje zijwaarts bij het zitten gaan.
Wij weten nu heel nauwkeurig hoeveel
minuten tenminste het passend is te
wachten, nadat de gong voor de lunch
heeft weerklonken, sonoor natrillend
in overal de stilte. De eerste keer
klapten wij prompt ons leesboek toe
en rezen blijmoedig omhoog, maar het
volgend ogenblik wisten wij, dat wij
fout waren, helemaal fout. Nu beho-
Met de dag voelen wij ons beter
thuis, hier in N..Het dorp zelf is niet
veel zaaks, afgrijselijk toegetakeld in
de laatste halve eeuw, zoals helaas
de meeste onzer oude dorpen. Maar
ergens bleef nog wel een beetje sfeer,
al is het maar zo'n dorpscafé met
een wrakke veranda en ijzeren stoel
tjes, om er een glas bier te drinken
en weer eens andere mensen te zien
dan in het hotel. Inderdaad een uit-
Daar wil men door geen Nederlands
gezicht, geen Nederlandse stem of
klank, zelfs geen Nederlands nummer
bord op zo'n moment aan herinnerd
worden, als het ware opnieuw gebo
ren, zonder gisteren en zonder mor
gen, twee, drie weken lang. Helaas,
wanneer ooit het Valeriuslied actueel
is geweest, dan wel vandaag: „Waar
dat men zich ook keert of wendt, of
dat men gaat of staat", afijn, u
weet het reeds: de Hollander en
Zeeuw, van vrachtvaarders geworden
tot vacantiegangers van Europa, de
uitbundigste, de rumoerigste, de
leeuw met de feestmuts op. En alle
keukens langs de route bakken bief
stuk en aardappels, en alle violen,
cithers en guitaren van alle roman
tische oorden van half ons wereld
deel kennen hun mensen en houden
„de meisjes" gereed, het lied dan wel
te verstaan, de volkshymne.
Toen hebben wij gedacht: Zou het N.
J^zen? Moet men om aan de Neder-
te ontkomen, juist in hun mid-
va blijven? Is dit het geheim van de
kende^-ontspanning, die het ons be-
goede doptpaar zonder kinderen in zijn
zocht. ZqJ1 sinds jaar en dag heeft ge-
i j t Th i c- rn Ia i j
ren wij tot de allerlaatsten, die traag
en languissant zich uit hun tuinstoel
verheffen, om dan in 's hemelsnaam
het protocol maar te volgen, de hin
derlijke plicht van weer eens te moe
ten gaan eten.
Nochtans is juist het eten zeer be-
.i T-Tr\+
al die Nedg^'sschien blaken, dat met iangrljk in ons hotelpension. Het vormt
zend en trekked! over de grens' rei" de steun- en hoogtepunten in de gang
hier wordt gevon'd e ware verademing der dagen, eike morgen, die wegebt
helemaal buiten, inea',ln. de, dorpen of naar dt middag, elke middag, die treu-
in van ouds een lamis" landelpk hotel, zelt naar de avond, een zoetjes voort-
onze ouders, onze gro Pension, van nog vegeteren tussen de planten in de ser-
prille jeugdDus tóch Nrers' onz.e deel re, buiten op het terras of achter in
heimzinnige smaak op de"";"' die ge- de tuin. 's Ochtends is er het avon-
wrj ons hebben verbeeld, het"1®' zoals tuur van het ontbijt: zou het wéér
vlak bij, vijf kwartier sporen ,avorl(:u.ur rookvlees wezen? En het tikje van be-
En ouderwets zomerweer Voo s' lofte tegen het verse Veluwse ei. 's Mid-
immers worden zou: het rendez Wat dags de verrassing van het warme hap-
met een vacantie van heel lang ter°Us •'e' f?eserveerd bij de koude lunch, een
uit nog de dagen van vóór de grote* on' schelpje, een tymbaaltje met wat eet-
rust Maar dan ook voor alle zekerheid 5are fantasie. En 's avonds het solide
als 'echtpaar zonder kinderen, maar rJner' compleet met tussengerecht,
weer eens de heer en mevrouw Koe- drinken wij dan proestend tafel-
.oj de tuin.
verkoren zitje, want het is ongelofe
lijk hoe veel Nederlanders er toch al
tijd nog binnen de grenzen blijven,
niet naar een dure of goedkope Alp,
niet vijf dagen verzorgd in Parijs. Lo
geergasten en dagjesmensen, het goe
de N.. wemelt er van. Vooral de laat
ste categorie is zeer talrijk, boten en
bussen vol voeren ze aan via Harder
wijk. Maar of het nu de Rivièra is
ot hier een Veluwedorp, waar men
de mensen brengt, zij hebben de hul
peloosheid van het groepsverband:
buiten een straal van 500 meter gaan
zij niet uit elkaar. Ook alles wat ge
motoriseerd is, auto's, scooters, brom
mers, blijft aan de weg gekleefd als
vliegen op een plak. Dus doet zich het
wonderlpke voor, dat terwijl de Ve
luwe op mooie dagen letterlijk over
stroomd wordt van mensen, men bui
ten de kom en de grote weg uren kan
dwalen zonder inderdaad één landge
noot te ontmoeten.
toe Zo hebben wij nog weer eens heel
jtucK, unaei w cnvc o toch v
gaarf1 nadat^wïj voorde duurPdaarvan mmï' Hf6t tafe"lwater is een buitenlands ouderwets gewandeld. Diep in de koel
ons jeugdig kroost vlug, veilig en voor- hier ons'^f ^ndafn^de' vlluwse Y_all,het Y^wse bos,
?eïf een watertje produceert, in ling
auteit aan dat van Karlsbad gelijk. Om
jeugdig
g i
heerd.
v.
N C, i,.
weer eens ue ---Wau- üi~f
koek ondei welke schuilnaam onze we- tonh want gek' hoe onwennl8 men
- ..„„ontio u<-n in Nederland aan de
Het tafelwater is een t
ofschoon een boogscheu.
delig in°andermans nest'hebben gedepo- vandaan de Veluwse de kruidige dampen snuivend van plotse-
g naeimans ponem zelf ee„ wntertit» .1 ida ruimte der zon-geblakerde hei
urenlang te verdromen, zomaar tus
sen de varens op een donsje van mos,
vrij en zorgeloos de gedachten, om dan
weer actief op verkenning de loop van
een beekje te volgen, onderdoor het
verwilderd struweel. Tot op een plek
uit duizenden; een strookje oeverland,
met bloeiende hagenroos en kamperfoe
lie. Lichtelijk bedwelmd door de zoel-
zoete geur, wordt dit opnieuw een roes
van luisteren en kijken naar de trek van
het water, dat helder als glas en huive
rend fris door de vingers spoelt, een
eindeloos spel der verbeelding, voor
over op de oeverwal. En als wij geen
lust hebben in wandelen, is er het ter
ras of de tuin van ons hotel, om er de
uren in weg te lezen in een verrukkelijk
boek, de gasten rondom in de zonnig
heid, onder grote, bonte parasols: een
beetje Renoir-sfeer, zoals binnen de Ju
gendstil van nog de betimmering, de
rieten meubels, de Rozenburg-vazen ons
vertedert, een heimwee naar dingen uit
het verleden. Naar alles wat ook de
kleine gevleugelde Tziganen van bos en
hei rusteloos komen vertellen, het ver
klappen aan ons oor als een opwindend
geheim. En 's avonds horen wij een
eukele maal de koekoek, van heel ver
uit het schemerdonker: zjjn groet aan
ons, zijn respect aan mevrouw, en of
WU nu weten, mijnheer en mevrouw
Koekoek, waar die smaak vandaan komt,
ooit op onze tong: N.. hier misschien
wel zo boeiend als Chihuahua, Xerez,
Timboektoe.
ik heb gehoord, dat ze pas 14 is
Bij een felle brand, die Vrijdagmid
dag in Surhuisterveen een loods van
de ATO verwoestte, gingen een hoe
veelheid bestelgoederen en enkele man
den met voor verzending gereedstaande
postduiven verloren. Omtrent de oor
zaak van de brand, die door de brand
weren van Buitenpost en Surhuister
veen werd bestreden, kan nog niets met
zekerheid worden gezegd.
In verscheidene Amerikaanse Labo
ratoria wordt thans gewerkt aan het
samenstellen van een nieuw vaccin te
gen kinderverlamming, dat een niet
zo heftige reactie teweeg brengt als
de entstof van dr. Salk, doch wel een
even doeltreffende bescherming geeft
aldus heeft de Directeur-Generaal van
de Amerikaanse Dienst voor Volksge
zondheid, dr. Scheele, in een artikel
in het tijdschrift van de Amerikaanse
vereniging voor geneeskunde bekend
gemaakt. In deze nieuwe entstof zal
het virus „Mahoney" van het type,
dat de neiging heeft heftig op het ge
heel van het menselijke organisme in
te werken, vervangen worden door een
milder virus. Dr. Scheele noemt in
zijn artikel ook de mogelijkheid om
de vaccinatie tegen kinderverlamming
te combineren met inentingen tegen
andere besmettelijke ziekten, zoals
diphterie.
Twee duizend Arabische politici heb
ben gisteren op een openbare bijeen-
Niet zelden wordt er van anders
denkende zijde beweerd, dat er
voor een katholiek geen vrijheid
bestaat. Men spreekt dan van „kudde
dieren", die blindelings, willoos en zon
der eigen initiatief achter hun leiders
aanlopen. Is die opvatting juist? Wij
willen graag toegeven, dat wij soms de
schijn tegen hebben. Er bestond en
bestaat nog hier en daar een zekere
clericale „heerschappij" en bij vele ka
tholieken treft men inderdaad wel eens
de neiging aan alles maar over te laten
aan hun priesters. Of wij dit nu gemak
zucht of angst voor eigen verantwoor
delijkheid moeten noemen, zullen wij in
het midden laten. Feit is, dat deze din
gen in hun historische groei gemakkelijk
te verklaren zijn, zonder dat ze daar
door worden goedgekeurd. Integendeel:
bovenbedoelde omstandigheden zijn zon
der meer ongewenst en bovendien be
slist in strijd met de leer der Kerk.
Het is niet zo, alsof de Kerk de taak
heeft elke menselijke levensuiting tot
in détails te regelen. De menselijke per
soonlijkheid is vrij en onaantastbaar.
Dat staat voorop. Wel is iedere mens
onderworpen aan Gods wetten en elke
gedoopte katholiek bovendien nog aan
de wetten der Kerk, ieder afzonderlijk
echter moet door een eigen vrije keuze
en beslissing zijn houding tegenover
God en Kerk bepalen. In het vrij aan
vaarden van de leiding Gods en van
Zijn Kerk ligt niet de minste aantas
ting der menselijke vrijheid. Hoe zou
men trouwens van verantwoordelijkheid
kunnen spreken, van verdienste en
schuld, wanneer de mens zijn daden niet
in vrijheid zou kunnen stellen?
De Kerk eerbiedigt deze vrijheid dan
ook volledig. Zij erkent zelfs het be
staan van een zuiver persoonlijke sfeer,
waarin zij totaal geen zeggenschap uit
oefent of opeist. Dat is duidelijk een
beginselkwestie. Zo oordeelt zij b.v. be
slist niet in laatste instantie over de
zedelijke toestand van de afzonderlijke
mens ten opzichte van God. Er be
staat geen „menselijk gerecht" (1 Cor.
4 5) in de Kerk, dat een oordeel uit
spreekt over de mens.
Deze waarheid is nog te illustreren
door te herinneren aan het voorschrift
van het Kerkelijk Wetboek, dat het ieder
verboden is enige dwang uit te oefe
nen op andersdenkenden om het ka
tholiek geloof te aanvaarden of zich
te laten dopen, en dit ondanks de over
tuiging der Kerk, dat zonder haar nie
mand zijn zaligheid kan bereiken, d.i.
zonder Christus,' Die alle genaden aan
de mensen meedeelt door middel van
Zjjn Kerk, waarin Hij onder ons voort
leeft tot aan het einde der tijden.
r is echter nog een punt van be
lang te noemen in dit verband,
waarop Rahner wijst in zijn voor
treffelijk boekje „Christendom en Kerk
in onze tijd". Men kan niet ontkennen,
dat een groot deel van het leven der
Christenen zich afspeelt buiten het
strikt ambtelijk-juridische leven der
Kerk en haar voorschriften: wat de
J Christen daar denkt, leest en bidt, wel-
ke godsdienstige roeping hij volgt, wel
ke weg hij inslaat om de christelijke
volmaaktheid te bereiken enz., dat alles
wordt aan zijn eigen persoonlijk ini
tiatief overgelaten.
Men kan bovendien niet zeggen, dat
een Christen overladen wordt met al
lerlei plichten. We zijn betrekkelijk
spoedig uitgepraat als wij ze willen
1 - opsommen, tenminste voor zover het
komst te Amman, luidkeels leuzen ge- j onze pjjchten betreft op kerkelijk-maat-
uit rpo-pn ITncrolon#! Ha V S pn vnnra 1 J r J
schappelijk gebied. Zondagsmis, vasten-
wet, Paasplichtdaarmee hebben wij
het voornaamste al gehad. Het overige
valt buiten de bemoeienis der Kerk. Dat
ligt in de persoonlijke sfeer van elke
individuele mens, waar hij naar eigen
aanleg en behoefte moet trachten zijn
godsdienstig leven naar best vermo
gen te ontwikkelen. Nemen wij als voor
beeld eens het gebed. Wij hebben
Gods gêbod „altijd te bidden". Om ons
de vervulling daarvan te vergemakke
lijken heeft de Kerk een minimum aan
verplichte gebedstijden ingesteld, waar
door wij aan Gods opdracht voldoen.
Maar over het „hoe" van het bidden
spreekt de Kerk zich niet uit. Dat
wordt aan ieder persoonlijk overgela
ten. Natuurlijk zijn er in de loop der
eeuwen talrijke leraren van het geeste
lijk leven geweest, die anderen leiding
gegeven hebben en nog geven bij het
bidden. Maar nooit kan men een ander
een bepaalde gebedsmethode opdringen.
Godsdienstig collectivisme acht de
Kerk uit den boze.
Bidden is per definitie een spreken
met God. .Het is duidelijk, dat dit
slechts „echt" kan zijn wanneer het
voortkomt uit de eigen persoonlijkheid.
En daar ieders persoonlijkheid een
grootheid op zich is, kan het niet anders
of de wijze van bidden is wisselend van
mens tot mens.
„Ieder vogeltje zingt zoals het ge
bekt is", zegt men. De waarheid van
dit spreekwoord, toegepast op de
mens, heeft vooral de moderne psy
chologie bijzonder in het licht gesteld.
En zo kan het geschieden, dat niet het
uit tegen Engeland, de V. S. en vooral
Frankrijk in verband met de buiten
landse politiek dier landen tegenover
de Arabieren. Ministers, partijleiders,
parlementsleden en leden van Arabi
sche diplomatieke missies hielden rede
voeringen, gericht tegen het kolonialis
me en het Franse militaire optreden
in Marokko.
De vergadering besloot bijdragen te
verzamelen voor revolutionnairen en
Frankrijk maatschappelijk en econo
misch te boycotten. Zij zond ook bood
schappen aan Frankrijk, Engeland, de
V. S„ Italië, Duitsland, België en de
Verenigde Naties met het verzoek om
tussenkomst in deze kwestie. De ver
gadering ging rustig uiteen. De Jordaan
se regering had voorzorgsmaatregelen
genomen om ongeregeldheden te ver
hinderen. (Reuter).
Premier Faure van Frankrijk heeft
gisteren in de Nationale Vergadering
meegedeeld, dat hij en de minister van
buitenlandse zaken, Pinay, begin Octo
ber naar Moskou zullen gaan.
In een politieke verklaring zei de
Franse eerste-minister, dat de invloed
van Frankrijk bij het streven naar ver
mindering van de internationale span
ning „des te groter zal zijn naarmate wij
steunen op een hechtere Europese or
ganisatie en op een meer eensgezinde
Franse gemeenschap."
(Van onze medische medewerker)
Alle kranten en
tijdschriften be
vatten de laatste
weken berichten en
artikelen over de grote
actie van het Natio
naal Rheumafonds en
ook de radio laat zich
met onbetuigd, u op
te wekken een paar
kwartjes te offeren
voor het grote doel:
het terugdringen van
de stiekeme volksvijand die rheuma
heet. Men overdrijft niet met te zeg-
gen, dat geld dringend nodig is, want
er moeten meer speciale ziekenhuizen
of afdelingen van ziekenhuizen komen,
waar deze ziekte zo goed mogelijk
behandeld kan worden door specialis
ten m§t een staf van speciaal opge
leide medewerkers voor de bijzondere
verpleging en de zo belangrijke oefen
therapie. Al bestaat er nog geen af
doende behandelingsmethode, een goe
de behandeling, ingesteld op onze hui
dige kennis, kan in elk geval veel leed
voorkomen.
Ook moeten er voldoende consulta-
tiebureaux komen, waar behalve aan
de medische ook aandacht wordt be
steed aan de sociale problemen van
de patiënten, die niet opgenomen be
hoeven te worden (of kunnen worden
zolang er niet voldoende plaats is
in de ziekenhuizen). Een consultatie
bureau moet een schakel vormen tus
sen patiënt en arbeidsbureau, zodat
hjj of zjj werk kan krijgen dat ge
schikt is voor het minder valide li
chaam.
Verder moeten uitgebreidere onder
zoekingen mogelijk gemaakt worden
opdat wij eindelijk een volledig ant
woord krijgen op de vraag, wat rheu
ma eigenlijk is en langs deze weg na
der kunnen komen tot een doeltref
fende therapie.
Rheuma was tot voor kort een ver
waarloosde ziekte. Eerst nu breekt het
inzicht door, dat wij maar niet achte
loos voorbij mogen gaan aan het feit,
dat deze ziekte vele duizenden slacht
offers maakt, die gebukt gaan onder
Het is echter ondoenlijk u in enkele
krantenartikelen een ook maar enigs
zins volledig inzicht in het ingewik
kelde rheumavraagstuk te geven. Dat
is ook niet nodig, maar het is wel
nuttig dat u een idee krijgt van de
vele moeilijkheden waarmede de me
dici te kampen hebben in hun strijd
tegen deze ziekte. Dit is ook van be
lang voor de lijders aan deze ziekte,
omdat het hen kan helpen deze ziekte
beter te dragen als z(j weten welke
pijn en zorgen, nog afgezien van de
weerslag, die dit kan hebben op het
gezinsleven.
Het heeft weinig zin de oorzaken
na te gaan waardoor deze vaak ern
stige ziekte eerst nu de aandacht krijgt
die nodig is. De voornaamste oorzaak
zal wel zijn dat de meeste rheuma-
tische ziekten weliswaar langdurig zijn
maar hèt leven niet direct bedreigen,
zoals bijv. kanker en tuberculose dat
wel kunnen doen.
Is men de opvatting is toegedaan,
dat het voor leken in het alge
meen niet nuttig is, veel te we
ten van ziekten en geneesmiddelen
(de ervaring leert dat halve dokters
uitermate gevaarlijk zijn voor zichzelf
en voor anderen) dan moet men hierop
toch uitzonderingen toelaten en hier
bij hoort zeker rheuma.
mogelijkheden er bestaan tot genezen
of voorkomen van geheel of gedeelte
lijke invaliditeit en misvormingen, ter
wijl het er ook toe moet bijdragen,
dat zi) hun heil niet gaan zoeken bij
kwakzalvers of dure, waardeloze ge
neesmiddelen, die een snelle genezing
beloven, maar hun belofte niet ge
stand doen.
Rheumatiek is in het spraakgebruik
een verzamelnaam voor een aantal
heel verschillende ziekten, die alleen
met elkaar gemeen hebben dat zij
berusten op een pijnlijke aandoening
van,het bewegingsapparaat: spieren en
gewrichten, met op de duur verstij
ving van die gewrichten en spieren.
Volgende week zullen wij beginnen
met de meest bekende ziekte uit deze
groep: het chronisch gewrichtsrheu-
ma.
kerkelijk gezag zich bemoeit n*t de
wijze van bidden, maar de zuiver
menselijke wetenschap der psycholo
gie op dit terrein de juiste voorlich
ting gaat geven.
Wij kunnen dan ook met Rahner con
cluderen, dat er in de Kerk een zone
van het private moet bestaan, die
door de Kerk uit beginsel en uiteraard
moet worden vrijgelaten. Het heeft wel
degelijk zijn nut dit feit nog eens duide
lijk onder woorden te brengen. Want
het komt tot schade van de naam der
Kerk nog al te veel voor, dat zowel
hoofd als leden te weinig rekening hou
den met deze waarheid, die toch we
zenlijk katholiek is.
-■
1
(Nadruk verboden)
