In de „kinderkamer" van Zandvoort
Verloren kinders komen terecht
A
N. Ph. 0. -concert in
Openluchttheater
Parkeren binnen 10 meter van hoek:
fout!
TAXI 18000
I
w
HET NOORDHOLLANDS PH1LHARM0N1SCH
ORKEST IN HET SEIZOEN 1955-1956
Uitgebreid repertoire vermeldt
vermaarde solisten en
belangrijke noviteiten
DOOR EEN ZATERDAGSE BRIL
H
LET OP IN HET VERKEER
SLEUTEL WEG?
INLEIDING ENIGE
DAGEN VOORAF
De N.Z.H. corpsen
in „Dreefzicht"
iél
Drieduizend vermiste
kleinen „thuis" gebracht
Mooi spel in een
idyllische omgeving
Inboedelveiling 30/31 Aug. '55
ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1955
PAGINA 3
li
ne'
kla,nkd°e re'van0alS d* langzamf
.."E SLEUTELSPECIALIST"
WIJ ETALEREN
Macoré
SLAAPKAMER
Kruisstraat
Haarlem
Telef. 11491
Verkooplokaal NOTARISHUIS
..X»
U'
„Hoe
heet je, Elsje, Tony, Rietje
Annie?"
(Van onze speciale verslaggever)
Is het een dag erg mooi weer is
aan het Zandvoortse strand, raken
er immer een paar honderd kin
ders zoek. Gewoon zoek. Ze gaan on
der in de krioelende massa. Meestal
gaat het zo. Pietje loopt even naar
de zee, om een emmertje water te ha
len. Dat mag van moeder. „Maar
meteen terug komen", heeft ze gezegd.
Nu, wanneer Pietje z'n emmertje ge
vuld heeft, gaat hij meteen terug. Al
leen, als hij zich omkeert, vergist hy
zich een paar meter in de juiste rich
ting en ineens is voor Pietje het aan
schijn van de wereld veranderd. Hij is
verward geraakt in het woud van bad
stoelen en uit al die badpakken-mensen
kan hij echt geen wijs meer worden.
Papa en mama zijn er in elk geval
niet bij. De meeste Pietjes maken nu
een keus uit drie mogelijkheden: öf
zij gaan ergens zitten en beginnen een
kuil te graven, öf zij gaan zonder meer
een eindje in het wilde weg wandelen,
öj zij zetten het op een huilen. Dat
laatste is het beste, wat zij kunnen
doen. Want huilende Pietjes wekken
op het strand immer de aandacht en
het medelijden van de grote mensen
op, spelende of wandelende Pietjes
zelden. Huilende Pietjes komen altijd
wel weer terecht, zich geïsoleerd di
verterende Pietjes ook wel, maar met
hen kan het wel erg lang duren. Maar
hoe dan ook, de Stranddienst van de
Zandvoortse Politie is de oplossing
voor alle verdwaalde Pietjes; en voor
hun ouders niet minder.
Er is sinds enkele
jaren door de ooms
agenten in Zandvoort
een speciale „kinder
kamer" ingericht voor
de strandkinders, die
het juiste spoor bijs
ter zijn geraakt. En
zij werkt voortreffe
lijk, dat hebben wij
mogen constateren,
toen wij er gistermid
dag enige tijd hebben
doorgebracht. Er wa
ren daar twee agen
ten en een dame druk
in de weer met het
identificeren en re
gistreren van de „ver
loren schapen", die
werkelijk bij stromen
binnen kwamen.
Meestentijds werden
de kleinen binnen
gebracht door vreem
den, die Elsje of
Klaasje in opperste
verwarring op het
strand hadden aange
troffen. Sommige kin
ders echter kwamen
zich ook zelf melden.
En daar waren dan
de ouders, die met
onthutste gezichten
kwamen vertellen:
„Me zoontje is zoek.
Hij heb een -groen broekje aan
en hij heeft wit haar". Toen wij er
binnenkwamen in de kinderkamer,
werd net de 189ste vermiste van die
dag ingeschreven.
Daar vielen dus ettelijke drama's-in-
zak-formaat te beleven. Er stonden,
toen wij arriveerden, reeds een twaalf
tal blote kinders te bibberen en te
rammelen van onbehagen, gebukt als
ze gingen onder het noodlot, dat hen
plotseling alleen op de wereld deed
zij n Er zat een radelc s moeder te
wenen, wier droefenis om het verlies
van heur kind nauwelijks te stuiten
was door de verzekering van de agent,
dat nog nooit één kind aan het Zand
voortse strand verloren was gegaan.
„Ze komen allemaal terecht", zei hij
„al blijven ze zeven of acht uur weg"
En daar speelden zich dan allerlei
touchante taferelen af. Een moeder
drukte haar weergevonden kind aan
de borst of zij het jaren instede van
een paar uur had moeten missen. Maar
de kleine Marcel en het frêle Fietje,
helemaal onder het natte zand, stonden
nog steeds zoetjes te schreien, gebukt
als zij gingen onder een tomeloos ver
driet. De kinderkamer beschikt over
een ferme collectie speelgoed. Maar de
poppen en de blokjes worden maar
zelden aangeraakt, want de meeste
kinders geven er de voorkeur aan voor
Advertentie
het raam uit te kijken of mama er al
aan komt.
En inmiddels is het een va-et-vient,
waarbij mensen, minder koelbloedig
en levenslustig dan de Zandvoortse
stranddienstagenten, bepaald het hoofd
zouden verliezen. Er komt een zenuw
achtige vader binnen: „Is hier een
jongetje met een wit zwembroekje ge
weest?" „Nee, dat is er nog niet ge
weest, maar komt u over een half uur
tje maar eens terug". Daar is een klem
meiske, dat voortdurend om Tante
Greet schreeuwt en er wordt een man
neke vermist, dat een zwart badpakje
draagt met een geel scheepje er op.
En daar heb je waarachtig Frank ie.
Frankie komt zo maar, confuus met ae
ogen knipperend, binnengewandeld.
„Hoe heet je?" vraagt d- Tante die
achter het grote boek zit. »F™?.nfc!e
zegt Frankie, en dat vindt hij dan
ruimschoots voldoende. Enfin, Frankie
gaat bij zijn zuchtende lotgenootjes aan
het raam "staan. En de agenten, vaders
en moeders tegelijk, zeggen, dat mama
d'r al geweest is en dat ze zo terug
komt en ze geven Frankie een snoepje
en aaien hem over het hoofd. De
Tante wast een al te besmeurd meiske
af onder de kraan en daar schreeuwt
iemand naar binnen, dat Roosje al
weer gevonden is. Maar het houdt niet
op. Steeds zijn er weer nieuwe Cockies
en Hennies en Maupies en Gerritjes en
Elsjes, die helemaal van huis en haard
zijn losgeraakt. Het ene brokje wan
hoop na het andere wankelt het ver
trek binnen. En de agenten verzekeren
steeds maar weer, dat mama er al ge
weest is en dat ze bij \het raam maar
vast moeten gaan zwaaien.
Onder zeer ideale weersomstandighe
den concerteerde Vrijdagavond in het
Openluchttheater te Bloemendaal het
N. Ph. Orkest onder leiding van de di
rigent Marinus Adam. Voor deze gele
genheid had men een uitstekend pro
gramma samengesteld, dat zich voor
het karakter van een openluchtconcert
voortreffelijk leende. Ondanks dit alles
kunnen wij ons echter nog steeds niet
volledig verenigen met de acoustische
resultaten. Het verblijf op een avond als
deze in het openluchttheater is uit vi
sueel oogpunt een waar genot, maar ten
slotte komen wij voor een concert om er
naar te luisteren. Op de eerste plaats
klinken bij een symphonie-orkest de
strijkers hier totaal onvoldoende. Twee-
dens is het blazerscorps ook nog te
zwak, zodat het geheel dikwijls erg ma-
,ger klinkt. In deze omgeving is een har
monie of fanfare-orkest zeer zeker te
prefereren boven het symphonie-orkest.
Reeds eerder deden wij een suggestie
ten opzichte van een eventuele plaat
sing van een schelp tegen de achter
grond. Hoewel gaarne toegegeven dat
dit van schoonheidsoogpunt bekeken
misschien minder fraai zal zijn, zou dit
het geluid waarschijnlijk zeer ten goede
komen. Nogmaals, wij verheugen ons tel
kenmale naar Bloemendaal in de unie-
keschoonheid van het Openluchtthea
ter te mogen gaan. Maar wij ergeren
ons hier evenzovele keren aan de meest
al armtierige klank van het sijmphonie-
orkest. Merkwaardig is intussen dat de
zangsoliste Greet Koeman hier wel goed
klonk, beter zelfs dan somtijds in de
concertzaal. Met fraaie stemmiddelen
zong zij een aria uit Aïda van Verdi en
de wals .Geschicnten aus dem Wiener-
wald" van Joh. Strauss. Het orkest ex
celleerde vooral in de Frühlingsstim-
men-wals van dezelfde componist enin
de Radetzky Mars van Strauss Sr.
De acoustische tekortkomingen demon
streerden zich deze avond hoofdzakelijk
vóór de pauze in de ouverture „II Bar-
biere di Séviglia" van Rossini en in de
Suite Algérienne van Saint-Soëns. In de
Tot nu toe zijn er deze zomer drie- Slavische dans no. 8 in g kl. terts van
duizend kinders in Zandvoort tijdelijk Dvorak waren enkele rhythmische on-
verdoold, maar zij zijn ook alle drie
duizend weer in veilige haven aanbe
land. Werkelijk, die strandpolitie in
Zandvoort heeft heel wat leed gelenigd
en in vreugde doen verkeren. En soms
gebeurt het dan wel eens, dat bij het
sluiten van de markt het ganse strand
moet worden uitgekamd, omdat één
Pietje nog steeds niets van zich heeft
laten horen. Maar dat wordt dan wel
slapend in een badstoel aangetroffen of
het wordt wandelend m Bloemendaal
gesignaleerd. Maar gevonden worden
ze allemaal. De Pietjes aan het strand
gaan nóóit verloren.
effenheden, die echter spoedig weder
om werden overwonnen. De Rosamun-
de-muziek van Schubert en de populai
re ouverture „Dichter und Bauer" van
Suppé verwierven wederom grote bij
val van het talrijke publiek.
JAN LAARVELD
Advertentie
De talrijke bezoekers van de idyl
lisch gelegen terrassen van „Dreef
zicht" en de wandelaars in de lanen
rondom dit Haarlemmer Hout-Restau
rant zullen gisteravond hebben be
merkt, dat er N.Z.H.-corpsen bestaan,
zowel in harmonie- als in tambour- en
signaalhoorn-bezetting, die het publiek
op aangename wijze in de openlucht
kunnen verpozen.
Is dit corps Haarlems? Ja en neen.
De leden zijn namelijk gerequireerd
uit N Z.H.-personeel, gestationneerd te
Haarlem en Leiden. De repetities heb
ben plaats te Leiden, waarheen
de Haarlemmers (een derde van het
45 leden tellend corps) zich geregeld
des Vrijdags begeven. Geregeld! Dit
voorzover de dienst met zijn roulerend
systeem en de extra zomerdrukte het
toelaat.
Neemt men dit in acht, dan staat
men verbaasd, dat dirigent Baart, de
°Pvolger van de bekende musicus Van
vnnj'°t het klaar speelt behoorlijk
men dag te kunnen komen. Zeker,
inmtu t'.zoals gewoonlijk, eerst even
instellen ZLCh ,°P de tent en omgeving
alclra werd er door-
bii gedragen lk .gemusiceerd. Vooral
j' -«frit ^ht spel bereikte de
dirigent een welluidend en evenredig
onderdelen van v. <j. Glas' Jaeoba
van Beieren Waren de clarinetten in
Lortzing's Klompendans uit Czaar en
Timmerman" met altoos precïes >hvth-
misch, in menig ander strak-rhyth-
misch onderdeel bewezen zij met de
andere groepen ook oj dit punt een
eenheid te vormen. Bisselmk's pittige
nieuwe mars met de up to date-se
naam „Naar de Efteling leverde hier
van een doorslaand bewys-
In forte-spel was de homogeniteit m
klankvolume niet stef<?s.
wezig. Dit zal wellicht grotendeels
moeten worden toegeschreven aan de
niet geheel complete bezetting tenge
volge van dienst, vacantie ev.
Behalve genoemde v. d. Glas"°°m~
positie stonden nog meer omvangrije
werken op het programma, zoais
„Fantasie-Tancr-de" van Rossini en
Martin's „L'aurore d'un beau jour
waarvan de dirigent een opvallend
goede muzikale opvatting heeft.
Marsen weerklonken natuurlijk voor
en na de programma-delen. Door het
corps met en zonder tambours en sig
naalhoorns en ook door laatstgenoem
de alleen. Deze afzonderlijke corps
afdelingen zijn rhythmisch zeker van
hun zaak. Jammer, dat de hoorns on
derling niet geheel precies stemden en
de trommels in samenspel met het
harmoniecorps dynamisch zich niet
onder de totaal-klank van het corps
hielden. Ook op trommels kan men
toch dynamische' schakeringen aan
brengen!
Veel luisteraars tevens muzieklief
hebbers. Er heerste namelijk geduren-
°e het spel een volkomen stilte. Iets
nf Wijkbaar niet zo gemakkelijk
verkri9rot.e Markt, wel in Den Hout
laar. alwaar de rustige wande
laars vertoeven!
O. K.
Advertentie
ANGE VEERSTRAAX 10 TED, 11493
Bestaande uit:
130 br. ledikant
m. toog, 2 nacht
kastjes, tafel en
stoel
ij willen onze serie „Let op in het verkeer"
waarop wij van de zijde van onze lezers vele
zeer gunstige reacties hebben mogen ontvangen
niet besluiten, alvorens gewezen te hebben op het parke
ren van voertuigen op hoeken van straten, lanen en dre
ven.
Herhaaldelijk ziet u in uw stad, dat een auto. een bak
kerswagen of een ander voertuig dicht op een hoek staat
geparkeerd. Tot grote ergernis en verbazing van de weg
gebruiker, die plotseling bij het nemen van zo'n hoek ge
confronteerd wordt met een situatie, die hij daar niet zou
verwachten. Om een botsing te voorkomen, moet hij een
grote behendigheid aan de dag leggen en daarbij tegelijk
uitkijken, dat hij geen brokken maakt. Zo'n weggebruiker
heeft het op dat ogenblik niet gemakkelijk.
De wetgever heeft het bezwaar ingezien en in artikel
32 van het wegenverkeersreglement zegt hij dan ook, dat
het verboden is bij kruisingen of splitsingen van wegen
voertuigen (auto's, bakkerswagens, melkbakfietsen enz.)
binnen een afstand van tien meter van het snijpunt van
de rijbaankanten te laten staan.
In ons geval kruising Gierstraat—Breestraat en
Nieuwstraat is de bestuurder van de geparkeerde be
stelauto fout. Wanneer hij zijn wagen nog een goede negen
meter verderop had neergezet, was er geen vuiltje aan
de lucht geweest. Het excuus „ja, maar ik moet hier los
sen of laden" neemt de politie niet, omdat de verkeers
veiligheid op het spel staat.
Een agent in de kinderkamer van de Zandvoortse Politie is, behalve
vader en moeder tegelijk.
oom
Zoals wü enkele dagen geleden heb
ben gemeld volgt thans een meer
gedetailleerde beschrijving van
het programma, dat liet N. Ph. O. in
het komende winterseizoen hoopt te
brengen. Bij het beschouwen hiervan
valt ons oog op de eerste plaats op en
kele noviteiten in de programmakeuze.
Wanneer de D-serie op Dinsdag 4 Oc
tober geopend wordt, vinden we reeds
direct bij de aanvang de.ouverture „de
Vogels" van de Nederlandse componist
Diepenbrock vermeld. Ongetwijfeld be
tekent dit een eerbetoon tegenover deze
componist, die hier in Haarlem nog veel
te weinig gespeeld wordt. Het zal ver-
krant leven in deze
dagen van komkommers. Er
valt weinig te beleven, het
is een rustige boel, kortom, het is
komkommertijd. Kom, kom, zult
nnsschien zeggen, de krant is
tóch iedere dag vol. Jullie weten
W 20 te versieren, of er
is altijd nog wel iets ter vermel
ding waard.
Ik zal dat niet tegenspreken,
maar het is een trieste ervaring
de haak van de telefoon te nemen
om vertrouwde relaties aan te
boren ter verwerving van nieuws.
Ge kunt alle Haarlemse instanties
afbellen, de resultaten zijn bedroe
vend.
„Is meneer Jansen misschien aan
wezig?"
„Ik verbind u door", klinkt de
lieve stem van de telefoniste (klik).
„Ah, meneer Jansen, ik wilde
eens een praatje met u maken
over die oude kwestie".
„Het spijt me, meneer Brik ik
heb geen tijd; morgen ga ik met
vacantie".
Dan maar bij meneer Pietersen
geprobeerd.
„Is meneer Pietersen misschien
aanwezig?"
>;Nee meneer, die is met vacan
tie", bromt een vriendelijke portier.
Zou het lukken met meneer
Klaassen? Via een stijlvolle chef-
lijn eau k*. eeg ik hem aan de
"Dag rneneer Klaassen, ik zou
„™graa^ even langs willen komen
i ^er de gastvrijheid der Haar
lemmers te praten".
efJe, Brli wacht een paar we-
"U van vacantie uit
Zwitserland en ik moet eerst pro
beren weer Haarlemmer te wor
den
U ziet het, de mensen gaan, zijn
of komen op-van vacantie en de
echte thuisblijvers zijn buiten de
deur om vreemdelingen te ontvan
gen. Dat is een vak en vooral een
kunst apart, en het deed mijn hart
goed vorige week de muzikanten en
dansers uit Beieren te horen zeggen,
dat de Haarlemmers zo bijzonder
gastvrij zijn.
Het was een schoon gezicht die
hupse mensen in hun Tiroler kledij
op het blinkende asfalt van de
Grote Markt te zien. Nog schoner
was het die mensen samen te zien
op de binnenhof van het stadhuis.
Maar hoe schoon zou het geweest
zijn, als iedere belangstellende Haar
lemmer vrij de hof had kunnen bin
nenstappen om de ontvangst door
het gemeentebestuur bij te wonen.
Natuurlijk waren er nog genoeg
door dé mazen van de poort heen-
geslipt, maar wie niet onder de
politionele arm kon doorduiken,
moest genoegen nemen met een
heel verre blik. Intusr n is het mij
opgevallen, dat de binnenhof van
het stadhuis een ideaal rustoord is
in het woelige centrum van de stad;
een mij dierbaar geworden plekje
grond omsloten door de oude kloos
tergangen en met een foei-lelijke
keukendeur, die toegang geeft tot
een gang voor dakloze boeken.
Zou er werkelijk met onze stad
huishof niets anders te doen zijn
dan zo maar te laten liggen?
De vereniging „Haerlem" heeft
deze week voor de tweede maal het
lumineuze idee verwerkelijkt om
haar leden bijeen te roepen in de
tuin achter het Kantongerecht. Al
leen en niet minder om ongestoord
naar het carillonspel in de toren
van de Sint Baaf te luisteren. En
wat zou men denken van de oude
kloosterhof? Te weinig nog kennen
wij de dromerige plekjes in een
razende en woelende stad; wij moe
ten onze stad opnieuw gaan verken
nen als speurende vacantiegan-
gers. De teleurstelling, dat ik u
dan niet aan de telefoon zal tref
fen, neem ik graag op de koop toe.
a
- oe woelig ook onze brave
stad kan zijn, is de laatste
weken wel gebleken. Het ver
keer mocht als een duivel te keer
gaan, de Haarlemmers, met burge
meester Gremers aan kop, hebben
er niet voor onder gedaan. De
aanhouder wint, en hij heeft ge
deeltelijk gewonnen.
U moet zich toch eens de moeite
getroosten de vreemdelingen te ob
serveren, die het verkeer in Haar
lem gade slaan. Zij doen dat name
lijk met stijgende verbazing en niet
aflatende bezorgdheid, die tenslotte
in bewondering overslaat voor al
die handigerds, die met zoveel zwier
en vaardigheid letterlijk de moei
lijkste klippen weten te omrijden.
Maar een diep medelijden hebben
zij met de voetgangers, en dus met
zich zelf, die naar hun mening aan
de nand van de dood de weg moeten
oversteken.
Misschien zijn wij duivelskunste
naars op de weg, mensen, die dage
lijks meermalen de dodensprong
wagen, zonder dat het net van de
zekerheid onder ons gespannen
ligt.
De vreemdeling blijkt de meeste
angst te hebben voor het massieve
gevaar van de bus, welke met zijn
paradijselijk groene kleur voor hen
een straatmerry vormt.
Wij weten al niet beter, al ver
heugt het, ons, dat zware bustractie
op korte termijn uit het stadsbeeld
zal verdwijnen en vervangen wordt
door een soepele grijze collega, die
zich wat hoofser en met meer char
me weet te bewegen. Voor velen
was het een verrassing, dat de grij
ze bus in het verkeer verscheen.
Het was allemaal een beetje te mooi
om waar te zijn en ik heb pleizier
gehad om bijna een bejaarde dame,
die eens precies wilde weten, of zij
met de grijze bus accoord kon gaan.
Zij stond de afgelopen week
's avonds in een der Bloemendaal-
se lanen en zonder schroom stapte
zij in de bus voor Velserend.
„Waar moet heen", vroeg de
chauffeur vriendelijk.
„Dat weet ik feitelijk niet", ant
woordde de dame.
„Ja, ik moet u toch een kaartje
verkopen", repliceerde de chauf
feur.
„Nou, ik zal u maar eerlijk ver
tellen", aldus de dame, „ik wil wel
eens zien, hoe deze bus rijdt. Geef
maar een kaartje".
Parmantig maar met een criti-
sche blik ging zij vooraan zitten,
verwisselde tijdens de rit nog ver
schillende malen van plaats, en ten
slotte verliet zij de bus met de op
merking: chauffeur, ik mag niet
mopperen. Breng de complimenten
maar over.
Kijk, dat zijn de reizig(st)ers van
het goede soort. Ze willen waar
voor hun geld hebben. De koop
mansgeest is in ons
nog niet gestor
ven....
der vele concertbezoekers een plezier
doen in ditzelfde programma Bruckners
derde symphonie aan te treffen.
Het concert van 15 November in deze
serie is wel buitengewoon aantrekkelijk.
De vermelde werken zijn dan: Diverti
mento voor strijkorkest van Béla Bar-
tok. de Ballade van Fauré en de Sym-
phonische Variaties van Franck, terwijl
tot slot de brill ante partituur van de
Spaanse Rhapsodie van Ravel ten ge
hore wordt gebracht. Een stuk waar we
reeds lang op gewacht hebben, n.l. de
klassieke symphonie van Frokofieff, is
op de 29e November geprojecteerd. Op
hef laatste Dinsdagavondconcert in 1955
staat het Ricercare van H. Andriessen
vermeld en de Symphonie in C van
Strawinsky.
De vermaarde soliste Guila Bustabo De
biengt op 17 Januari een voor Haarlem Foujneau
nog onbekend vioolconcert van Jean Si-
bellus ten gehore, terwijl de bekende
Nederlandse pianist Theo van der Pas
op 7 Februari in Haarlem afscheid komt
nemen met Griegs bekende a moll con
cert. Het laatste concert in de D serie
op 13 Maart brengt ons de prachtige
sopraan Irma Kolassi in het grootse o-
pus Schéhérazade van Maurice Ravel.
De overige solisten in de programma s
in bovengenoemde serie zijn de pianis
ten Hans Richter-Haaser, Marie There-
se Fourneau en Andor Foldes, terwijl de
2 violisten Johanna Martzy en Betty-
Jean Hagen tezamen met de cellist
Pierre Fournier dit aantal completeren.
Franse pianiste Marie Thérèse
zal dit seizoen Fauré en
Franck spelen.
Doen wij enkele grepen uit de Vrij
dagavond-concerten, dan vallen hierbij
op de allereerste plaats het grote aan
tal Nederlandse solisten in het oog.
Een gelukkig verschijnsel. Ook de pro
gramma's zijn van hoog gehalte.
Naast het klassieke repertoire ook
hier werken uit latere en hedendaag
se tijd. Janagek is vertegenwoordigd
met zijn suite voor strijkorkest; Henk
Badings met zijn serenade en een pia
no-concert. Van Benjamin Britten tref
fen we aan de Simple Symphony, ter
wijl de oud-Haarlemmer Hans Ösieck
zijn eerste piano-concert speelt. Pro-
kofieff is ook in deze serie vertegen
woordigd met zijn vioolconcert, dat
door Theo Olof vertolkt gaat worden.
Hans Henkemans speelt Mozart, met
welke vermelding reeds genoeg ge
zegd is. Met bijzonder veel vreugde
treffen wij verder aan de cantate „Ich
habe genug" van J. S. Bach en de
„Lieder eines fahrenden Gesellen"
van Gustav Mahler, beide gezongen
door de voortreffelijke zanger Herman
Schey.
Al bij al biedt het komende con
certseizoen dus voor
wederom veel moois.
de liefhebbers
Tot slot nog iets over de inleidingen
dié vorig jaar gehouden zijn vóór de
concerten. Deze trokken naar verhou
ding vrij veel belangstelling. De tijd
(7.15-7.55 uur) was echter voor velen een
bezwaar. De Volksuniversiteit wil hier
in echter tegemoet komen, door inplaats
van de inleidingen direct vóór de con
certen te geven, deze te laten plaats
vinden op vier avonden vóór de Dins
dag- en vier avonden vóór de Vrijdag
concerten. Op elke avond worden dan
twee concert-programma's besproken.
Deze toelichtingen worden gegeven door
Paul Chr. v. Westering. Zij vinden
plaats in het Frans Halsmuseum. Eén
en ander zal door de docent geschieden
aan de vleugel en met gebruik van gra-
mofoonplaten.
De data hiervoor zijn de Dinsdagen
27 September, 8 November, 13 Decem
ber en 24 Januari. Verder de Vrijdagen
7 October, 18 November, 6 Januari en
10 Februari. LAN LAARVELD
Advertentie
Directeur W N. WOL.TER1NK
Büderdiikstraat bil de Zfllweg
Haarlem Tel (K 25001 11928
Inzendingen van huisraad worden dage
lijks aangenomen. Eigen afhaaldienst.
De jonge, reeds wereldvermaarde violiste Johanna Martzy.
