Bespiegelingen
op een
luchtreis
Verkoopcentrale voor beeldende
kunst opgericht
W achtmeester
voor Utrechtse
rechtbank
Arnhem kreeg een
lik uit de pan
Maar velen vonden de
hond in de pot
Meelezer
De Boubers zeventig
J'
Britse vlag geplant
op vergeten eiland
Wegens doodslag
te Vinkeveen
DONDERDAG 22 SEPTEMBER 1955
PAGINA o
Bij VERKOUDHEID
ASPIRIN') nemen
Vuurbol in de lucht
KERSEN
BONBONS
Prof. Kranenburg verlaat
Raad van State
Kosten van levens
onderhoud in augustus
gedaald
Herman
I1.11
SHERRY DRINKEN BOVEN DE
ROZENTUINEN
VAN SHIRAZ
J\Tude dagen weer korter en voor-
I \l al ook koeler worden, herwint
een reis naar verre streken zijn
volledige bekoring. Het vliegtuig stijgt
van Schiphol op in een frisse wind en
koerst naar het zuid-oosten. Tegen de
tijd, dat de Eeuwige Stad als een veel
kleurig fonkelende octopus langs de
raampjes van de cabine dwaalt, wordt,
het besef levendig, dat men andere
luchtstreken nadert. Bij de ochtendlan-
ding in Beiroet is het avontuur com
pleet. Het is nog donker op „Beyrouth
Airport". Lichtjes glinsteren ver boven
de plaats, waar wij de horizon wanen,
en pas als onze ogen wat gewend raken
aan de blauwe schemering, blijken zich
daar de hellingen van de Libanon te
bevinden, zwart en massaal. Er drijft
hier een ander aroma in de lucht, zoe-
tiger en zwaarder dan op de vorige
vliegvelden, de geur van de Levant. Een
kleine donkerogige ground-hostess van
de K.L.M. wijst ons, passagiers, de weg,
langs de groen-witte romp van een toe
stel van de „Air Liban", naar een hyper
modern stationsgebouw van verscheidene
verdiepingen. Wij marcheren gedwee
langs het front van dit paleis van chroom
en tegels. Alle kamers, alle zalen baden
in het licht, maar ze zijn leeg. Ergens
achteraan gaan wij een deur binnen.
Daar zetelt een man in een kameelkleu-
rig uniform en met een louche zwarte
snor. Hij neemt met onmiskenbare nors
heid onze paspoorten in ontvangst en
wij gaan verder met de vage vrees in
het hart, dat wij het voortaan zonder
identiteitspapieren moeten stellen. Wij
schuifelen een grote zaal binnen, waar
alle TL-buizen helder branden. In de
wanden bevinden zich nissen voor de
bureaux van vele luchtvaartmaatschap
pijen. Maar er is niemand. De zaal is
uitgestorven. Onze trage gesprekken la
ten een hólle echo achter. De ground-
hostess gaat ons voor op een monumen
tale trap, naar nieuwe zalen, nieuwe
trappen. Tijdens de wandeling wordt
onze conversatie luider, als om dit ver
lichte vacuum op te vullen. Eindelijk
bereiken wij een splinternieuw restau
rant met veel spiegels, vaantjes op de
tafel en fans tegen het plafond. Karaffen
vol jus d'orange en kannen zwarte dam
pende koffie doen de ronde. Kellners
rennen heen en weer, tot grote woede
van een klein hondje, dat achter een
kamerscherm zit te blaffen. De ervaren
passagiers, de oude rotten op deze rou
te, beginnen snel aan de luchtige, zoete
broodjes, die op schalen van hotel-zilver
gereed staan. En ondertussen gaat de
zon op.
De sombere, donkere drakenrug van
de Libanon verandert snel in een berg
van okergeel, rose en groen. Huizen
worden zichtbaar en geen blauw kan
zo teer zijn als het blauw van de zee,
die begint waar het morsige platform
eindigt. Het is alweer tijd om te vertrek
ken. Een afgemeten meisjesstem klinkt
door de luidspreker: „Passengers of
flight KLM number.... to Karachi,
Bangkok, Manilla, Biak and Sydney are
requested to board the aircraft". Naar
beneden gaat onze karavaan weer, langs
een toonbank, waar onze paspoorten in
schilderachtige wanorde klaar liggen. Op
de een of andere manier bereiken wij
de voor ons bestemde uitgang, na de
verleiding te hebben weerstaan om ge
bruik te maken van een serie andere uit
gangen, die slechts worden bewaakt
door enkele zoetjes knikkebollende
schildwachten, alweer met zwarte snor
ren en met zware spijkerschoenen.
Wie de zeeën oversteekt, wisselt
Volgens Horatius wel van hemel, maar
niet van ziel. Wij menen, dat er nog
meer constante elementen zijn. De
stationsgebouwen op de vliegvelden
van Beiroet, Karachi, Bangkok en
Manilla verschillen uiterlijk in sterke
mate van elkaar, maar de plechtige
wandeling door talrijke vertrekken
en gangen, het ritueel van de pas
poorten en de zakelijke meisjesstem
men voor de microfoons zijn overal
hetzelfde. Ook de promenade terug,
naar de wachtende machine, achter
telkens weer andere groundhostesses
van de K.L.M. aan, wordt steeds ge
kenmerkt door dezelfde gevoelens en
verwachtingen. Wij herinneren ons, hoe
wij eens met onbeschrijfelijke tederheid
hebben neergeblikt op een vracht-
schip-met-passagiersaccomodatie van
Een tot nog toe verontachtzaamd
eiland, dat nog geen vier eeuwen ge
leden op de kaart verscheen, is thans
formeel in bezit genomen als grond
gebied van het Britse verenigd konink
rijk. Het is het onbewoonde rotseiland
je Rockail, dat op ongeveer 300 km
westwaarts van de Hebriden in de
Atlantische Oceaan is gelegen. De
formele inbezitneming is volgens een
mededeling van de Britse admiraliteit
nodig geworden doordat het eiland ligt
in de zee sector, welke waarschijnlijk
binnen het gebied van de op de He
briden in te richten proefbaan voor ge
leide projectielen zal vallen. De
plechtigheid bestond uit het hijsen van
de Britse vlag en het aanbrengen van
een plakette door een gezelschap, dat
met een helikopter van het schip van
de marine naar het eiland was ge
bracht. Rockail heeft een omtrek van
ongeveer 200 m en is zeer stijl. Het
hoogste punt ligt 20 m boven de zee
spiegel, vandaar dat men voor het
planten van de „Union Jack" van een
helikopter gebruik heeft moeten ma
ken. (Rtr.-UP)
Advertentie
Hel merk Aspirin en Kei Bayerkruis op
ieder tablet geven U de garantie dal U
Aspirin hebl.
Gedeponeerd handelsmerk
Op de routes naar het Verre Oosten vliegt de K.L.M. over de voornaamste bolwerken van de Islam.
de „Nederland", dat beneden ons, in
de Baai van Sabang, gemeerd lag. Het
was onze eigen „Tabinta" geweest, al
drie weken lang, en die grote Super-
constellation daar voor ons is nu onze
eigen „Meson" of „Neutron", al een
etmaal lang. Wij beklimmen de trap
en zoeken ergens in het zoemende in
terieur onze eigen fauteuil op. De
verlichte aanwijzing „Fasten seat
belt" brandt, de deuren gaan dicht, de
motoren beginnen te draaien en ter
wijl tienduizend paardekrachten ons
het luchtruim instuwen, gaan de ste
wardess en de steward rond met
kauwgom en pepermuntjes.
Reizen is niet meer studeren in een an
dere lichaamstoestand, zoals Allard Pier-
son meende. Het is tegenwoordig kreeft
eten boven de oude; weg, die Paulus
volgde naar Damascus, het is sherry
drinken boven de rozentuinen van Shi-
raz. En het eigenaardige is, dat de be
koring daarvan naar ons gevoel anders,
maar niet minder sterk is. Een boottrein
naar Indonesië heeft zijn saaie trajec
ten. Vliegt men boven de wolken, of
bij nacht, dan raakt men óók spoedig
uitgekeken op de cumulus-structuren of
op het vlammenspel van de uitlaatgas
sen der motoren. Maar de tussenlandin
gen verrassen sterker en laten levendiger
indrukken na. En steekt er geen groter
vreugde in het ergens gewéést zijn dan
in het ergens zijn? Nooit laat men in
korter tijd meer achter zich dan op een
luchtreis van of naar het Verre Oosten,
In minder dan een maand tijds heb
ben wij die ervaring tweemaal opge
daan: héén en weer terug. Een paar uur
na ons vertrek uit Beiroet onderschei
den wij de zwarte lijn van de Trans-
Arabische pijpleiding. De lucht schijnt
wat te betrekken. Grauwe bergen wis
selen af met blinkende zoutvlakten of
met de stoffig-gele uitlopers van de gro
te Nefud-woestijn. Heel ver rechts van
ons moet het Jathrib 'van het pre-isla-
mietische Arabië liggen, door het optre
den van Mohammed geworden tot „Me-
dinat an-Nabi", de stad van de profeet,
of kortweg Medina, d e stad. Van de
Nedjd, waar de grote hervormer van de
Islam, al Wahhab, is geboren, kunnen
wij slechts dromen, maar dan toch al-
tya met grote stukken van zijn vader
land voor ogen. Bij Dhahran, de Ame
rikaanse oliestad in Arabië, bereiken wij
weer de zee, ditmaal der Perzische Golf.
In Cairo liggen de „feloeks" met hun eigenaardige zeilen klaar.
De lucht is nu weer stralend blauw.
Tientallen tankers veroorzaken minus
cule krijtstreepjes op het glanzende
blauw van de Golf van Oman, terwijl
wij bezig zijn aan onze „fromages di
vers". Aan bakboordzijde glijdt een
liefelijk blond gebergte met ons mee, dat
volgens de reisgids het woeste Be-
loetsjistan moet zijn. De stewardess komt
langs met stapels lectuur. In een Ame
rikaans tijdschrift ontdekken wij een
verhaal over de Fakir van Ipi. Onze blik
dwaalt weer naar buiten. Daar ginds,
achter de bergtoppen, die zo trillen in
de hete lucht, ligt de woonplaats van
de Fakir, in het gebied, waar Afghanis
tan en Pakistan over twisten.
Wereldpolitiek in vogelvlucht. Mis
schien, zo denken wij, is dat voor ons
wel een van de voornaamste bekoringen
van het vliegen op zulk een route. Het
is heel iets anders, of men een Brits-
Arabisch geschil opmerkt als een ver
stolen berichtje in de krant, of dat men
op zesduizend meter hoogte boven de
bleek-gouden leeuwenhuid vliegend, die
Arabië dan lijkt, de oase meent te be
speuren, waar de twist over gaat. Al
gemene verkiezingen in Cambodja staan
ons iets nader, nu wij hebben gevlogen
boven de geheimzinnig kronkelende
Meh Kong. De figuur van Douglas
MacArthur krijgt op de een of andere
manier weer wat meer reliëf voor ons,
als we achter een blauwe nevel het
schiereiland Bataan zien liggen. Op de
terugweg maakt onze machine midden
in de nacht een paar vreemde capriolen
boven de Golf van Akaba, de nieuwste
twistappel in de Palestijnse politiek.
Hebben wij last van remous of zijn het
de djinns, de wilde woestijngeesten, die
ons parten spelen? De boeddhistische
priesters op Don Muang, bij Bangkok, in
hun vloeiende oranje-kleurige gewaden,
de schippers op de sampans met hun
puntige Tonkinese hoedjes, die zo inspi
rerend op He damesmode hebben ge
werkt, de kamelenkarren van Karachi,
de bloeiende hibiscus op Nichols Field
bij Manilla, zij doen ons instemmen met
de oude doctor Johnson: „Het nut van
reizen is, dat men de verbeelding regelt
naar de werkelijkheid en de dingen ziet,
zoals ze zijn, inplaats van te denken, hoé
ze zouden kunnen zijn".
Naaa wij vernemen zal een wacht
meester van de Rijkspolitie te Vinke
veen 14 oktober voor de Utrechtse
rechtbank terecht staan onder beschul
diging van doodslag subs, zware mis
handeling de dood tengevolge hebben
de. Op 31 juli van het vorige jaar had
de betrokken politieman een jongeman,
die zich niet op het sluitingsuur van
een middenstandstentoonstelling te Vin
keveen wilde verwijderen en verzet
pleegde, met een gummiknuppel zulk
een slag op de hoofd gegeven dat hij
de volgende ochtend aan de gevolgen
overleed.
De verdediging wordt gevoerd door
mr. Van Gelder te Amsterdam.
Woensdagavond omstreeks negen uur
is gedurende enige seconden een zeer
heldere meteoor, ook wel vuurbol ge
naamd, gezien. Van Utrecht uit zag men
hem in noordoostelijke richting. Hij had
een lichtgroene kleur en een roodach
tige staart en was zo helder, dat hij door
de nevelige lucht nog bijna evenveel
licht gaf als de maan in eerste kwartier.
De sterrenwacht te Utrecht (afd. me
teoren) zou het op hoge prijs stellen,
nog meer gegevens van deze vuurbol
te ontvangen teneinde met behulp daar
van te kunnen berekenen waar dit
voorwerp vandaan is gekomen.
In beginsel wordt ieder bericht na
tuurlijk gewaardeerd, maar om over
belasting van de sterrenwacht te voor
komen, wordt aangeraden, slechts schrif
telijke gegevens in te zenden en dit
slechts te doen wanneer de gegevens
enigszins nauwkeurig zijn.
Bij notariële acte is in het leven ge
roepen de „Stichting Verkoopcentrale
voor Nederlandse Beeldende Kunste
naars". gevestigd te Utrecht. De stich
ting is een poging om door gezamen
lijke inspanning verbetering te brengen
in de economische omstandigheden van
de Nederlandse beeldende Kunstenaars.
Met de meest moderne publiciteits- en
propagandamiddelen wil men de pro
ducten van de arbeid der beeldende
kunstenaars aan de man brengen.
Enkele kunstminnaars hebben door
hun vakkundige adviezen en sympa
thieke medewerking, en dit geheel be-
langenloos, grote daadwerkelijke en
morele steun verleend.
Op de beeldende kunstenaars doet
de stichting nu een beroep om haar
kunstwerk (en dit vanzelfsprekend
onder alle voorwaarden van gezond
en verantwoord beheer) beschikbaar
te stellen. Geschiedt dat in voldoen
de mate, dan mag gerekend worden
op de daadwerkelijke medewerking
van officiële en particuliere instan-
Advertentie
CHOCOLADE Kleine doos f. 1.40
Middelgr. doos f 2.75 -Grote doos f.4.50
Deze oudjes laten zich het „prakje" uitstekend smaken.
„We doen 't vandaag maar sober", zei
burgemeester Matser in zijn begroe
tingswoord tot de deelnemers aan het
congres van de Organisatie Bescher
ming Burgerbevolking in Musis Sa
crum" te Arnhem. „U krijgt geen co
pieuze lunch en geen Gelderse koffie
tafel, maar eenvoudig mèt de burgers
van Arnhem een lik uit de pan, zoals
ten tijde van een ramp het geval zou
zijn. Terwijl de burgemeester aldus zijn
gehoor voorbereidde op een eenpans-
maaltijd op straat, doorkruisten drie
auto's, toegerust met versterkerinstal
latie, alle delen van de stad, om de
bevolking op te wekken, zich tegen
half één te vervoegen aan een van de
acht opvangposten om er gratis een
maaltje andijviestamppot in ontvangst
te nemen.
De Arnhemse BB, die deze proef
neming had georganiseerd, blijkt zich
in de belangstelling van de kant der
burgerij volkomen misrekend te heb
ben. Men had gemeend, dat 500 porties
aan elk der opvangposten ruimschoots
voldoende zouden zijn. Daarbij gevoegd
nog 800 porties voor congresgangers en
genodigden, meende men dus met 4800
porties gemakkelijk te kunnen volstaan.
Welnu, er waren enkele duizenden por
ties te weinig.
Aan alle posten stonden tegen half
één dichte rijen oude en jonge mensen
en kinderen, die „gewapend" met ver
vaarlijke boodschappentassen en pan
nen gemeend hadden, voor thuis de no
dige porties mee te kunnen nemen.
Daarop had men in het kader van deze
oefening uiteraard niet gerekend. Ieder
kon slechts één portie krijgen, marr
lang niet iedereen heeft het zover ge
bracht.
Moeders met kinderen, die door het
lange wachten tenslotte vervelend be
gonnen te worden, maakten zich uit
de menigte los en keerden onver-
richterzake huiswaarts. Daaronder
waren tal van huisvrouwen, die die
dag verder met warm eten geen reke
ning hadden gehouden. Ze hebben het
zonder warme maaltijd moeten doen,
want de groentewinkels in Arnhem
zijn 's Woensdagsmiddags gesloten.
ties, want dan wordt een gewenst
„zakelijk" evenwicht bereikt.
Van de diensten der stichting kun
nen alle beeldende kunstenaars ge
bruik maken. Op de eerste plaats leden
van één der beroeps-verenigingen,
maar voorts ieder beeldend kunstenaar
van beroep, mits zulks de goedkeuring
heeft van de artistieke adviescommis
sie.
Om aan het nodige werkkapitaal te
komen stelt het bestuur zich voor, iede
re kunstenaar van wie het eerste kunst
werk door bemiddeling van de stich
ting is verkocht, van de opbrengst hier
van 100.- aan de stichting afstaat.
Van elk volgend werk wordt bij ver
koop in Nederland voor bemiddelings-
kosten 20 pet. van de opbrengst ge
vraagd.
Daarnaast zal de stichting, waar no
dig de hulp inroepen van officiële en
particuliere instanties, bij het creëren
van punten, waar geëxposeerd en ver
kocht kan worden.
Het bestuur bestaat uit: Is. Naarden,
voorzitter: mr. J. A. Reus. secr.pen-
ningm.; G. A. A. de Voogd; mr. H.
Luigh; drs. F. de Vries.
Het lid van de Raad van State, prof.
mr. R. Kranenburg, die deze maand
75 jaar is geworden, zal dientengevolge
met 1 oktober de Raad van State ver
laten.
Kent U ze de méélezers.
Die heren, die, wanneer U
in de trein Uw krantje open
vouwt, onmiddellijk hun
kin op U schouder leggen
en met een scheel oog een
graantje van Uw lectuur
meepikken? Ik wel, en ik
haat ze. Zij vervullen mij
immer met een doffe wrok
tegen de maatschappij in het alge
meen en tegen de bemoeizuchtige
mens in het bijzonder. En meerma
len heb ik op het punt gestaan een
vereniging op te richten, waarvan
het doel „bestrijding van het euvel
van het meelezen" moest zijn.
Gisteren was het dan weer zo.
Een vent met een onbegrijpelijk bot
hoofd zat een sportverslag te spellen
in de krant, waaruit ik juist sereen
het hoofdartikel zat op te nemen. Ik
ziedde. En plotseling schoot ik uit:
„Hoeveel staat het, mijnheer?"
De man keek mij glazig aan en
antwoordde rustig:
„1—0".
„O", zei ik en begroef mij weer in
een beschouwing over de Troon
rede.
Maar hij bleef gewoon het bruine
monster volgen. Toen lispelde hij in
mijn oor:
„Knappe speler, die Jansen; voor
mij kén-ie wat."
„Maar meneer", kreet ik, „dat geeft
toch geen pas. Als ik over de Troon
rede zit te lezen, dat U.
„Ach ja", zei hij berustend, „die
Troonrede, d'r staat weer niks in.
Vorig seizoen was Jansen topscorer."
„Dat kan me niet schelen",
schreeuwde ik, „het interesseert me
helemaal niet."
„Nou ja", zei hij sussend, „maar
hij was het weL Goed spelertje."
Ik dook weer met mijn hoofd in
de krant en hield haar zodat hij er
met zijn blik niet bij kon, tenzij hij
een slangenmens zou wezen. Wat hij
inderdaad bleek te zijn.
Toen smeet ik het blad woedend
in zijn gezicht en riep:
„Hier meneer, leest U het dan
maar."
Terwijl ik gemelijk naar buiten
zat te staren, spelde de man kalm
mijn hele krant uit, tot en met „Di
versen" toe. Bij het volgende station
moest ik er uit. En ik stond reeds op
het perron toen iemand mij op de
schouder tikte.
„Hé meneer", zei die man droef,
„U hebt Uw krant vergeten."
Het Centraal Bureau voor de Statistiek
heeft thans prijsindexcijfers van het levens
onderhoud samengesteld per 15 augustus 1955
op basis 1951 100. Het totaal indexcijfer
daalde ten opzichte van 15 juli 1955 van
107, naar 106, hetgeen voornamelijk het ge
volg was van het teruglopen van het index
cijfer voor de voeding, dat per 15 Juli 112
bedroeg en per 15 augustus 109.
.lit
re moet maar porren, altijd maar
porren.... Als je geen ant
woord krijgt mag je niet verder
gaan!" Aldus luidt de tekst van een
van die simpele liedjes, die Herman
Bouber zingt of liever speelt als
„Oranje Hein" in het door hem ge
schreven gelijknamige stuk. „Por
ren? Wat is porren?", zal de niet-
Amsterdammer vragen. Porren is
wakker maken en die bezigheid
schrijft men onwillekeurig Herman
Bouber toe als hij ter ere van zijn
komende zeventigste verjaardag
zaterdag a.s. zit te vertellen uit z'n
toneelleven van bijkans een halve
eeuw. Daarin heeft hij heel wat men
sen gepord om naar de schouwburg
te gaan. Wie van de misschien nu al
bejaarde toneelliefhebbers herinnert
zich niet zijn „De Jantjes"? Geen
weken, maarmaanden achtereen is
het publiek er voor naar de Plan
tage Schouwburg, nu ter ziele, in
Amsterdam gekomen. En dan: Zee
mansvrouwen, Bleke Bet, Mooie
Neel, Het kind van de buurvrouw,
Oranje Hein, enz. Allemaal mee
door hemzelf geschreven stukken,
voor de genieter van volkstoneel in
avondenlange series met succes op
gevoerd, series waar tegenwoordig nog stil bij zijn twee Indonesische
alleen nog een „Potaschen een tournees, waarop hij, soms be-
„Snip-en-Snap" aan kunnen tippen, laagd door schietende ploppers
Van „Zeemansvrouwen" vertelt ZT
Bouber wiens persoon, wiens P®" rZfZUmZde 7nVk
hobby's, wiens leven in één woord A n „Z Z ZZZZéTfZ
samen te vatten zijn: toneel
- de geschiedenis van „De acdtl9f voetlicht bracht. Voldoening
open brief aan de vroede va- &henkt hem tenslotte tri deze jaren
deren van Amsterdam". De offi- de televisie. Begin October komt hij
ciële kritiek had hem naar aanleiding er weer voor. „Als een simpel ytan-
van dit stuk plotseling ontdekt als ze^ge- zle« zal het
groot toneelman. Vergelijkingen met f,amen' e ®m 1.,,, ze9Ben.
de beroemde Russische toneelleiders »"V s eenvoudig, echt
werden gemaakt en de toenmalige
kunstcriticus van ons bloedeigen f f ierboven is één keer gespro-
blad schreef ten gunste van de Bou- ƒ-ƒ ken van de Boubers. Was
bers zijn „Open brief waarop een J. JL die aanduiding destijds, toen
tastbare erkenning van de zijde van Herman nog een vast huis in Am-
B. en W. niet lang uitbleef. Een ge- sterdam bespeelde, een begrip voor
beurtenis m die dagen toen subsidies een heel gezelschap, nu denkt men
niet gegeven werden voor een ge- bij de Boubers allereerst aan hem-
zelschap maar voor een bepaalde op- 2élj, maar direct daarnaast aan Aaf
voering. Door dat systeem moest Bouber Ten Hoope, sinds men
zon voorstelling wel echt goed zijn, senheugenis zijn vrouw. Ook zij
wilde ze de financiële erkenning krij- staat op bet punt de zeven kruisjes
gen. Dat Herman Bouber toen meer- te balen: 17 oktober. En zij
malen zon subsidie ten deel is ge- heeft een even lange toneelloopbaan
vallen doet hem nu nog glunderen ais haar man achter de rug. Zonder
van voldoening. Wat voldoening de indruk te willen wekken ons met
overigens betreft: hij klaagt beslist een Jantje-van-Leid en van Aaf, zo
niet! Ondanks alle wisselingen van a;s ane oudere collega's haar mogen
smaak immers apprecieert men zijn n0emen, af te willen maken mag
werk vandaag de dag nog. Getuigen: toch gezegd worden, dat alles wat
de honderden militairen, die ook nu over Herman geschreven is eigenlijk
weer smullen van zijn „Oranje Hein". 00fc weer 0ver haar verteld zou moe-
In hun eigen kampen komt hij ze jen worden. Als in een toneelhuwe-
nu bezoeken en vindt daar evenals ujk 00it de vrouwelijke partij name-
met de opvoeringen van „Mijn jyjj een sterke invloed op het werk
zoons" van Arthur Miller een gul van de man heeft gehad dan is dat
onthaal. In dit verband staat hij ook wel bij het echtpaar-Bouber het ge
val geweest. In zijn meeste stukken
heeft zij zijn woorden en zijn figu
ren klank en gestalte gegeven en
veelal op een zodanige manier, dat
voor de leek Aaf de grotere was. Dat
is natuurlijk beslist verkeerd ge
zien, want hoe zou men twee zo van
elkaar verschillende kunstenaars
kunnen vergelijken. Intussen heeft
Aaf inderdaad hele series prachtige
rollen gespeeld. Om er maar één te
noemen: De Woekeraarster. Nóg
steeds kan men Aaf Bouber op de
planken zien. Ze is vast verbon
den aan „De Toneelvereniging". De
mooiste rol? Zonder twijfel, die met
de meeste tekst: een mensenleeftijd
moeder van haar gezin, een toneel
gezin. Rollen leren, repeteren, rei
zen, trekken, spelen, kinderen krij
gen, kinderen groot brengen. Iede
re vrouw kan de rest zelf wel in
vullen.
Maandag 17 oktober mag er een
klaterend applaus van alle rangen
klinken voor een stuk naar het le
ven, getiteld „De moeder van het
gezin" met in de hoofdrol mevrouw
Aaf BouberTen Hoope, voorzien
van zeven kruisjes, nauwelijks te 'ge
loven, en in de beste welstand!
