Zoveel
levens gestrand en
verwoest
sLras s narr
Raadsleden in Tilburg en
Bergen verlaten raadzaal
DE VUILNISBOERTJES VAN MADRID
HEBBEN EEN BOND GESTICHT
'J
B0-
MELK
Altijd zullen er
achterblijven
m
SCHEVE TOREN VAN PISA brengt de
gemoederen opnieuw in beroering
Vragen over het bezoek van Prinses
Irene in Tilburg de aanleiding
I4AAS
ZATERDAG 29 OKTOBER 1955
PAGINA 9
Zoals wij van onze Griekse vluchtelingenreportage, het vorig
jaar, het beeld met ons meenamen van de verbitterde, ondanks
zijn zeventig jaar nog volop vitale, recalcitrante opticien, die
in het naakte kamp Lavrian tussen het weinige, dat hij bij zijn
vlucht uit China had kunnen redden, daar hokte zonder hoop of
Uitzicht in een stinkend benauwde tent, zo is het van onze recente
reis door Oostenrijk, dat wij ons een eenzame, afzijdige figuur zullen
herinneren, in de verte voor een venster van het tehuis voor bejaarde
vluchtelingen in Salzburg. Onwaarschijnlijk voor deze omgeving,
bijna zwierig als heer gekleed en zo op het oog een goed gesitueerde
Kurgast in Bad-Gastein. Hij bemoeide zich met niets en niemand:
een querulant, zei men ons, en maar niet op letten. Maar juist naar
hem moesten w« aldoor kijken, met plotseling weer heel sterk dat ge-
Voel van schaamte en schuld, het bewustzijn van geheel ten onrechte
door het leven te zijn ontzien. Wij kwamen aan de weet, dat deze
oudere vluchteling een Hongaars architect was: een onredelijk, ver
bitterd man, niets mee te beginnen, vertelde men, maar wij hadden
daar onze eigen gedachten over en de laatste blik, voor wij in de auto
stapten, die ons terug zou brengen naar de wereld, het normale leven
en comfort, was naar boven, naar het venster, waarachter hij nog
altijd stond. Een blik, die wij snel weer hebben afgewend, maar waar
wij uren en dagen lang en eigenlijk nog altijd niet van los zijn
gekomen.
tnsM0>
HET HOOFD VAN
DE FARAO
Fossielen van dinosaurus
in Zuid-Afrika
STRADIVARIUS-
VERNIS
Samenstelling ontdekt
in oude viool
Stakingsverbod in meer
vitale bedrijven?
Professor wil het te bouwen-
wankele gevaarte op een plechtige verga-
afbreken en steen Fhlnfe^beklnd'maaktl6
voor steen weer
opbouwen
Graaf van Mayalde moest het
onderspit delven
Langer vakantie en meer
vakantiegeld
Voor het eerst in het
vakantieseizoen 1956
Zes gezinnen dakloos
door brand
Hagenaar verdacht van
ontvoering van meisje
DE AFZIJDSE MAN VOOR
HET
YENSTER
Het optimistisch geluid, dat w;j de vo
rige week hebben laten horen, het feit,
dat her en der iets van licht kiert in
een tot dusver donker perspectief, mag
vooral niet de werkelijkheid doeze
len van nog altijd het troosteloos lot
Van zoveel duizenden: in miserabele,
uitgewoonde barakken, in vervallen,
holle, stinkende kasten van oude kazer
negebouwen. Ook dat bejaai'dentehuis
te Salzburg is zo'n triest geval, ofschoon
men het naar best vermogen een beetje
bewoonbaar heeft gemaakt. Zoals wij
reeds hebben bericht zullen nu met Ne
derlands geld nog enkele hoognodige
voorzieningen worden aangebracht, die
er het verblijf iets zullen veraangena
men. Toch blijft zo'n huis een tragische
opvangplaats van gestrande levens: de
eenzame, zwijgende man daar hoog voor
het venster, die zijn leed en zijn dépit
maar staat te verbijten, volkomen dé-
placé in zijn hu' lige milieu, weer een
ander aspect dan de hoffelijke gelaten
heid der Wrangel- en Denikin-vetera-
nen, al sinds de eerste wereldoorlog
ontheemd en opgejaagd, die nog altijd
een geheimzinnig geloof hebben in de
terugkeer van het verleden. Een, als
het niet zo diep verdrietig was, operet-
te-achtig stuk Bronbeek: generaals, ko
lonels, soldaten, martiale jeugdfoto's
als tsaristisch militair boven hun scha
mel bed, met de ikonen en het portret
van de Czaar. En een totaal verdroom-
,.e' schilderachtige Pope, die hun de
mul i ?er kerk geeft in het met zoete-
kleurenprentj' overvulde Ortho
doxe kapelletje.
Voor de oudere mensen, belast met
duizeld herinneringen, weegt het
vluchtelingenleed het zwaarst. Zij
hebben van de toekomst niets an
ders meer te verhopen dan een bed
om menswaardig in te sterven, tot het
laatst toe geplaagd door een heimwee
dat erger is dan de pest. Waarbij,
sinds het Staatsverdrag is afgesloten
en in het bijzonder de Amerikaanse
bezettingstroepen zijn afgereisd, weer
de angst is gekomen, de angst voor
meer dan ooit de onmiddellijke nabij
heid van het ijzerc gordijn. Wij heb
ben nog in de omgeving van Salzburg
een ontmoeting gehad met de Ortho
doxe, uiteraard los van Moskou staan
de Aartsbisschop, onder wie de Rus
sische vluchtelingen in Oostenrijk res
sorteren. Het gesprek liep via een
tolk, maar welke vraag wij ook aan
hem richtten, zijn antwoord kwam
steeds terug op een wanhopig beroep
op het Nederlandse volk om hen toch,
allen met elkaar, tot zich te nemen,
in yeiligheid. Stuur een schip, één
schip, herhaalde hi, telkens weer, en
haal ons weg.
Nederland neemt 250 gezinnen op en
ook Noorwegen, Zweden, Denemarken,
België bieden gastvrijheid, een mens
lievende gastvrijheid, die anders dan
bij emigratie overzee, ook open staat
voor bejaarden en zieken in een fami
lie. Maar een selectie is het altijd en
wat achterblijft zijn steeds meer de
moeilijke, de hopeloze gevallen, het be
zinksel der grote misère, mensen, die
geleidelijk aan a-sociaal zijn geworden
of met de strafrechter in aanraking ge
komen. Zo'n oord van jammer en ellen
de, van ziekte en morele verwording is
bijvoorbeeld de Wohnsiedlung 106, te
Enns in Opper-Oostenrijk, ook weer een
afgedankte kazerne, waar 376 vluchte
lingen huizen, voor een groot deel men
taal verwoeste mensen, murw van het
vergeefse './achten op wat zij allen heb
ben verhoopt: emigratie. Er zijn 21 ac
tieve T.B.C.-gevallen, .meest kinderen,
en een groot aantal negatieve. Twee
kinderen zijn in een sanatorium opgeno
men, de rest loopt rond in het grote
tochtige huis, onvoldoende gekleed en
gevoed. Een probleem op zich vormen
de alleenstaande vrouwen, met soms
drie, vier kinderen van verschillende
vaders, niet minder dan 95 gevallen te
genover 68 families. Voor deze trieste,
verlepte schepsels en hun haveloos, on
derkomen kroost is nergens hoop: zelfs
de meest hulpvaardige landen laten hen
zeker niet toe.
De leiding van dit huis bleek pes
simistisch. Zij zag geen kans het
voortgaande verval yan deze gemeen
schap te stuiten, het lot der mensen
te verbeteren. Het liefst zou zij de
kinderen, de opgroeiende jeugd willen
Vluchteling al sinds de eerste wereldoorlog, maar altijd nog Levend w het
verleden, de laatste dagen van het czaristische Rusland.
De farao Osorkon II, die omstreeks
847 v. Chr. zijn hoofd verloor, heeft
twee weken geleden een nieuw ge
kregen. Dit dankt hij voornamelijk aan
<3e heer Bernard V. Bothmer, archaeo-
loog, die in het museum te Philadelphia
een strikt eenzaam Egyptisch konings
hoofd tegenkwam. De halslijn toonde
fian, dat het hoofd had toebehoord aan
een knielende farao. Bernard Bothmer,
die terstond op zoek ging naar de ont
brekende romp. zag er een afgebeeld
lrj een publikatie van het Oudheidkun
dig Museum in Cairo. Zodra de archaeo-
Jdog daar kans toe zag, dook hij de kei-
pers van het genoemd museum in, en
kWam met Osorkon de Tweede weer te
v°°rschijn. Een plastic model van de
«ais bleek voortreffelijk op de romp
'e Passen. Dit was voor mr. Bothmen
Sanleiding, uit Philadelphia een gips
afgietsel van de granieten kop te laten
komen. Ternauwernood wist hij de
douane te Alexandrië, die het pakket in
®en opslagplaats stalde, te bewegen, de
nvoerrechten te laten vervallen. Een
ri weken geleden echter kon de ont-
aan a" g'Psen hoofd overhandigen
hot Sf' bbas. Bayoumi. directeur van
daartoe^hoT 5 j Cairo, die het op de
Al moet W APlaats liet vastlijmen,
met een ei™1"8 0®orkon dus voorlopig
gaan wiigw tlSChedel door het leven
er uit ^eefT gezien" tGnminste' hoe
Dr. Frangois Ellenberger, een eeo
1°°?,v,?,n de Pa"jse Sorbonne, heeft in
Zuid-West-Basoetoland de fossiele
LhatünT ?75 een,dinosaurus, die naar
schatting 175 miljoen jaar geleden
65 hit' |evonden- HÜ heeft tot nog toe
55 beenderen ontdekt, waarvan de mees
te goed bewaard bleken te zijn. Dr. El
lenbergers broer, de zendeling Paul El-
lenberger, ontdekte de vorige maand in
oord-West-Basoetoland de versteende
poot-afdrukken van een dinosaurus. Het
dier nad aan elk van zijn vier poten vijf
tenen en was de eerste, welke van deze
•oort in Zuid-Afrika is ontdekt. Men
Wist reeds van het bestaan van een soort
Biet drie tenen.
V oor de bejaarde vluchteling, met dui
zend herinneringen belast, is er geen
andere toekomst meer dan tenminste
een bed, om menswaardig in te sterven.
redden door hen weg te nemen uit
dit verloren milieu, de zieken om
weer gezond te worden en de anderen
om moreel niet onder te gaan. Geluk
kig is juist in dit huis, dat om on
verklaarbare reden tot dusver ook
verstoken bleef van elke vorm van
zielzorg, sinds korte tijd een Neder
landse sociale werkster actief, mej.
F. Hamilton, en deze heeft hier een
dankbaar arbeidsveld gevonden. Zij
acht de ontreddering van velen nog
niet hopeloos: de mensen hebben zo
veel goeds, zegt zij, als men hen
maar op de juiste -vijze tegemoet
komt en helpt. Zo heeft ze in korte
tjjd reeds een dertiental gezinnen we
ten op te beuren en van hier weg
te krijgen, niet in de laatste plaats
door met eindeloos geduld en grote
volharding hun belangen te beharti
gen bij de verschillende instanties^ en
voor hen het web van formaliteiten
te ontwarren, zodat zij toch nog kon
den emigrerei. en enkelen van hen bij
voorbeeld nu naar Nederland mogen.
Maar het zullen altijd weinige uitver
korenen zijn op een massa, die achter
blijft, en waarvoor ter plaatse een op
lossing moet worden gevonden. Wij Ne
derlanders hebben reeds een groot of
fer gebracht, een voorbeeld gesteld van
daadwerkelijke naastenliefde. Wij mogen
gerust zeggen, dat het Nederlandse
geld, de bijdragen van u en ons en wij
allemaal, zoals de Stichting Vluchtelin
genhulp 1954 reeds ter beschikking kon
stellen in Oostenrijk en Griekenland, de
eerste stoot heeft gegeven tot een blij
vende oplossing van het vluchtelingen
probleem. Dank zij ons gebeurt er nu
iets, maar het is nog slechts een be
gin. Thans wordt nogmaals een offer
van ons gevraagd: de „Sleutel-actie",
die op het ogenblik in volle gang is.
In haast alle gemeenten van Neder
land worden oude sleutels opgehaald
en straks verkocht ten bate der vluch
telingenhulp, een inzameling, waaraan
zoals bekend ook een prijsvraag is ver
bonden: men mag raden hoeveel oud
metaal hierbij zal worden opgehaald
Tenslotte zij nogmaals vermeld, dat het
gironummer van Vluchtelingenhulp Den
Haag luidt: 5100.
Een luitmaker uit het plaatsje Pegli
heeft bekend gemaakt dat hij de ver
loren gewaande formule van het au
thentieke „Stradivarius-vernis" heeft
gevonden.
Hoewel men met het vernis uiter
aard een inferieure viool die met
een harde laklaag een minder vol
geluid zou geven, niet tot een klasse
instrument maakt, mag deze vondst
toch van belang worden genoemd, al
dus U. P.
Maestro Eraclio Raineri zei, dat hij
de formule voor het vernis dat Stra
divarius voor zijn vermaarde violen
gebruikte, in een „Stradivarius" had
ontdekt. Het instrument, dat zijn oom
bij een antiquair had gekocht, droeg
het jaartal 1737 het jaar waarin
Stradivarius stierf.
Raineri verklaarde dat hij het ver
nis reeds op vijf violen had beproefd
en dat deze alle de volle klank had
den gekregen van de beroemde vio
len van Stradivarius.
Twee van de ingrediënten die wer
den opgegeven waren gom en gutta
percha, die beide ook in het normale
vernis voor violen worden verwerkt.
Het derde was een produkt van een
bijzondere Indische plant.
Op het verborgen document stonden
echter niet de te nemen hoeveelhe
den van de ingrediënten aangegeven,
maar Raineri zei, dat hij zo lang had
geëxperimenteerd, tot hij een goed re
sultaat had verkregen. De luitmaker
biedt iedere Italiaanse vioolmaker van
naam aan het vernis te beproeven.
Bij de behandeling van de vraag, of
het nog wel gewenst is, het overheids
personeel het stakingsrecht te ontzeg
gen, zoals die in het voorlopig verslag
over de begroting van Justitie ter spra
ke wordt gebracht, is een aantal leden
der Tweede Kamer van oordeel, dat
in het algemeen belang de huidige rege
ling moet blijven gehandhaafd. Zij ach
ten het echter niet juist, dat het ver
bod tot staken dan alleen voor over-
heids- en spoorwegpersoneel geldt, doch
zij doen de suggestie dit verbod uit te
breiden tot een aantal andere bedrijven
van vitaal belang, als b.v. waterleiding,
gas en elektriciceitsbedrijven, onafhan
kelijk of het hier overheids of particu
liere bedrijven betreft. Het moet dan
echter wel vast staan dat een behoor
lijke rechtspositie van het personeel
gewaarborgd is.
Een thema, dat reeds
herhaalde malen de ge
moederen van de Italia
nen in beroering heeft
gebracht, dreigt opnieuw
de hartstochten hoog te
doen oplaaien. Bij een
volk met een zo licht
ontvlambaar tempera
ment als het Italiaanse
geeft de toren van Pisa
voldoende stof voor dis
cussies.
Zoals men weet heeft
de bouwer van het wan
kele gevaarte, Bonamo
Pisano, zich in 1174 iet
wat in zijn berekeningen
vergist. De funderingen
in de teemachtige bodem
zijn niet diep genoeg
gegraven en evenmin
sterk genoeg, om het
bouwwerk loodrecht te
blijven dragen. Destijds
heeft men om die reden
de bouw stopgezet, maar
in de dertiende eeuw to
gen een aantal metse
laars onder leiding van
een zekere Giovanni di
Simone opnieuw aan het
werk. En sindsdien ko
men ieder jaar enkele
tienduizenden toeristen
zich ervan overtuigen, liaanse vereniging voor
dat men dit uit bouw- topografie, vindt, dat er
kundig oogpunt gezien nu toch maar iets gedaan
tenminste toch beter moet worden. Hij heeft
niet had kunnen doen. in alle ernst voorgesteld
De directeur van de de scheve toren steen
plaatselijke V. V. V. hul- voor steen af te breken
iiiiiiiiinniiiiiniiiiniiiiiiiiiiiiiiniiiiii en vervolgens veer op
Toen aij dit voorstel
IMMMIIlMMIIIIIIMMIlMIIIIMIIIIIIIIIIIIIt
digt echter een heel an
der standpunt. De afwij
king van de toren be
weiden zijn mededelin
gen met een bijna on-
italiaanse, beleefde koel
heid ontvangen. Maar in
Italië is prompt een
storm van verontwaardi
ging opgegaan. Er is al
eerder een profes-
draagt thans 4.78 meter eens eerder een
en hoewel er in het af- so^ geweest die iets der
gelopen jaar alleen reeds gelijks voorstelde en zijn
niet naar uit, dat hij het daJ me" tbre" d®.n
nog eens mee zal maken, ?et z° f°?d
dat de toren omver rolt. ka zou kunnen verko-
de toren het misschien Pen-
nog wel vierhonderd De Italianen zien hun
jaar kan uithouden. toeristische trekpleistei
Maar professor Boago, liever in volle glorie
voorzitter van d<e Ita- sneuvelen, „zoals God
Deskundigen menen, dat het heeft gewild'
Aan het slot van de vrijdagavond
gehouden vergadering van de Til-
burgse gemeenteraad zijn twee door
de heer Baggerman (PvdA) inge
diende vragen behandeld, betrekking
hebbend op het officieel bezoek van
Prinses Irene.
Ten eerste werd gevraagd waarom
de raadsleden niet geïnviteerd waren
en ten tweede bleek de keuze der
leeftijdsgenoten van Hare Koninklijke
Hoogheid ook tot ontstemming te heb
ben geleid. De discussies spitsten zich
na het volgens de raadsleden onbe
vredigende antwoord van de burgemees
ter dermate toe, dat ze op een zeer
klein aantal na ostentatief de zaal ver
lieten, toen de voorzitter in tweede in
stantie wilde antwoorden.
Voor wat de eerste vraag betreft
bleken de fractieleider van de KVP,
P. Vriens, en die van de KNP, Van
Liempt, geen invitatie te hebben ont
vangen, reden waarom zij hun mening
dienaangaande op een scherpe wijze
tot uiting brachten. Hierin werden zu
gesteund door diverse leden van alle
partijen.
De burgemeester meende, dat, daar
slechts 10 van de 39 raadsleden ge
reageerd hadden op de uitnodiging van
de koninklijke vereniging „Ons Leger
bij de onthulling van het monument
der Prinses Irenebrigade tegenwoordig
te zijn, daarvoor geen belangstelling
onder de raadsleden bestond. Tevens
was de burgemeester van mening ge
weest, omdat er zo veel uitnodigingen
waren verzonden, dat er geen ruimte
overbleef om de gehele raad te invi
teren. Dit laatste werd vooral door de
heer Vriens fel bestreden. Een inter
ruptie van ^ieze fractieleider was oor"
zaak, dat de burgemeester aan het
hameren ging, wat tot gevolg had dat
Advertentie
In ons leven van iedere dag, zeker zoals kei
verloopi op hei snelle riime van onze iech-
nische cultuur, is een feestdag aliijd een
verademing, een verpozing.
De eersie november biedi U de welkome ge
legenheid U aan de hand van de november
aflevering van hei Benedictijns Tijdschrift
ioi Uw eigen geestelijke verrijking ieologisch
en historisch ie bezinnen op de betekenis van
dit feest en de veelvormige, bijzondere
vaderlandse verering der Heiligen.
Het Benedictijns Tijdschrift verschijnt 6 X per jaar. Abonnementsprijs
3.— per jaar. Wie zich thans abonneert op de jaargang 1956 ontvangt
het nummer van 1 november gratis. Voor abonnementen: Regale Abdij
van Egmond - Giro 275563 - of bij de boekhandel.
(Van onze correspondent in
Spanje)
Lieden, voor wie thans de
toekomst er rooskleu
rig uitziet, zijn de vuil
nismannen van Madrid, de
befaamde „traperos", 'n klei
ne duizend in getal, met hun
gezinnen rond drieduizend
personen. Zij hebben de ver
gadering achter de rug, waar
in zij, onder aanwezigheid
van de bij hen passende auto
riteiten, zichzelve hebben ge
constitueerd tot de „coopera-
tiva sindical de recogida
domiciliaria de residuos", van
staats- en gemeentewege wet
telijk erkend. In het Neder
lands vertaald zou de weid
se titulatuur moeten luiden:
„coöperatieve bond voor het
afhalen aan huis van over
blijfsels", korter en prozaï
scher, coöperatieve vuilnis
ophaaldienst. Hiermede heeft
een maatschappelijk drama,
dat maandenlang de Madri
leense gemoederen in beroe
ring heeft gehouden, zijn
voor alle betrokkenen „hap
py ending" gekregen. De ge
schiedenis ervan is deze. In
maart j.l. besloot de burge
meester van Madrid, de graaf
van Mayalde, dat het ar
chaïsch, onhygiënisch en on
fris systeem, volgens het
welk de Madrileense gezin
nen sinds mensenheugenis
bevrijd werden van hun
huishoudelijke afval, moest
plaats maken voor een mo
dern, aan de eisen van de
tijd aangepast systeem, aan
gepast ook aan de waardig
heid van de „Capital del
Reino", die in de afgelopen
twintig jaar reeds op zo ve
lerlei gebied haar aanzien
had verfraaid en haar ge
meentelijk leven verbeterd.
Het besluit betekende, dat
de rond 1000 particuliere
vuilnisboertjes, die. in de
ochtenduren vanuit de naaste
omgeving met hun open
ezelkarretjes de stad binnen
trokken, er het vuil oplaad
den en vervolgens terug
keerden naar hun resp. ba
ses vuilnisbelten om
er hun inzameling te sorte
ren, tot verdwijnen waren
gedoemd. Zij zouden worden
krachtig bij; de stadskroniek-
schrijvers der bladen namen
het. warm voor de bedreig
den op. Madrid was A.D.
1955 met zijn traperos te
vreden, zo schreven zij; het
sociaal aspect van de aan
gelegenheid was door het
gemeentebestuur jammerlijk
uit het oog verloren, en het
stemde treurig, dat weer
„particulier initiatief" voor
„collectivisatie" moest wij
ken. Aldus geruggesteund
opgevolgd door een op mo
derne leest geschoeid parti
culier bedrijf, dat de vuilnis-
dienst, inclusief een modern
recuperatie-industrie, vgn d
gemeente in pacht zou krij
gen. De „traperos kwamen
in verzet. Hun argumentei
ging het aan, dat, zo maar,
zonder meer, 1000 verdien
stelijke Madrileense mjve-
ren, met hun gezinnen,
brodeloos werden gemaakt.
Hadden de traperos niet
sinds generaties tot ieders
tevredenheid een functie
verricht, waarvoor al die
tijd het gemeentebestuur
geen belangstelling had ge
toond? En, zo er gemoder
niseerd behoorde te worden,
wat zij geenszins ontkenden,
waren zij dan niet de eerst
rechthebbenden om in de ge
legenheid te worden gesteld
zelf de modernisatie ter hand
te nemen? De openbare me
ning viel de „traperos"
verstoutten de „traperos'
zich om een afvaardiging
naar aller Madrilenen vader,
de graaf van Mayalde, te
zenden.Maar de graaf
weigerde hen te ontvangen.
Wel was het „excellentissimo
ayuntamiento" bereid in
overweging te nemen, of van
een aantal der „traperos"
niet goede beambten van de
op te richten nieuwe vuilnis-
dienst waren te maken.
Ondertussen begon in één
van Madrids wijken de
nieuwe concessionaire onder
neming proef te rijden.
Maar de „traperos" berust
ten niet in de nederlaag,
aangemoedigd nog steeds
door de openbare mening.
Uit de proefwijk kwam een
overvloed van huisvrouwe-
lijke klachten: de nieuwe
moderne vuilnisdienst ver
scheen hoogst ongeregeld,
vaak pas in de namiddag en
het toppunt! de huis
vrouwen zagen zich gedwon
gen zelf de vuilnisrecipiën
ten naar de wagen te dra
gen. De goede, oude „trape
ros" daarentegen hadderf 'er
nWt tegenop gezien om
desnoods op drie of vier
hoog het vuil in ontvangst te
komen nemen.
En tenslotte is de graaf
voor zoveel aandrang ge
zwicht; hij wilde niet de
reputatie verwerven van
broodrover der armen. De
gevonden oplossing is voor
alle partijen eervol. Tc „tra
peros" hebben zich gesyn-
dikeerd, zij krijgen de ver
gunning om zelf het Madri-
leens vuilnisbedrijf, op door
de gemeente gestelde tech
nische voorwaarden, modern
te reorganiseren: de ezel
karren zullen geleidelijk aan
vervangen worden door ge
motoriseerde vehikels, en
zij zullen zichzelf in uni
form steken. Bovendien heb
ben zij de plannen gereed
voor het recuperatiebedrijf
en zelfs voor eigen nieuwe,
frisse woonwijken ware
tuinsteden aan de rand
van de stad, die in de plaats
zullen komen van de kwalijk
riekende, gammele kampe
menten, waar zij momenteel
„sorteren", wonen en met
een deel van de afval var
kens, kippen en eenden fok
ken en alles bij elkaar de
toegangen tot de hoofdstad
kwalijk „ontsieren".
Menslievende architecten
en ingenieurs hebben hen bij
dit alles geholpen. Het fi
nancieel probleem? Volgens
de vuilnisboertjes vertegen
woordigt het afval, bij des
kundige bewerking, een
waarde van 400 miljoen
pesetas.
op een zeer klein aantal na de raads
leden de zaal verlieten.
Wat betreft het gesprek, dat Til-
burgse leeftijdgenoten met Prinses Ire
ne hebben mogen voeren, bleek bij een
aantal leden de mening te bestaan dat
bij de organisatie daarvan te veel de
voorkeur was gegeven aan leerlingen
van het middelbaar onderwijs.
De Bergense tram
Ook in de vrijdagavond gehouden
raadsvergadering van Bergen (N.-H.) is
het tot enkele incidenten gekomen. Vijf
van de dertien raadsleden verlieten
onder protest tegen de leiding de ver
gaderzaal. Dit was naar aanleiding
van de ingekomen brief van het tram
comité, waarin was aangeboden alsnog
plannen voor een tramverbinding uit
te werken.
De heer E. J. v. Rees Vellinga (WD)
vroeg hierop schorsing van da verga
dering. Hoewel hier niet over ge
stemd had behoeven te worden, werd
dit verzoek met zeven tegen zes stem
men verworpen.
De heer Van Rees Vellinga vroeg
daarna het woord naar aanleiding van
een verklaring van de heer Broersma
(Gemeentebelang), die hij namens de
meerderheid had afgelegd. Dit werd
hem door de voorzitter, burgemeester
dr. W. Huygens, geweigerd. Hierop
verlieten dr. J. Hemelrijk van de PvdA,
zijn fractiegenoten N. de Graan en M.
de Beurs, alsmede de twee leden van
de VVD-fractie, mevr. J. Broekman-
Vriesman én de heer Van Rees Vel
linga de vergaderzaal.
(Van onze Haagse redactie)
In verband met de toegestane ver
ruiming van de secundaire arbeidsvoor
waarden heeft het College van Rijksbe
middelaars de volgende beslissing ge
nomen. Van de mogelijkheid tot ver
lening van de vakantieduur met hoog
stens drie dagen en de verhoging van
het vakantiegeld tot maximaal 4 pet.
mag voor de eerste, maal gebruik ge
maakt worden ter gelegenheid van het
vakantieseizoen in 1956. Indien men
gebruik wil maken van de mogelijkheid
tot het verstrekken van een gratifica
tie (tot maximaal 3 pet. van het loon
bedrag) dan mag deze niet voor 1
maart 1956 uitbetaald worden. Op deze
wijze wil men een zekere coördinatie
behouden tussen de bedrijfstakken, die
de vakantierechten verruimen en die
welke een gratificatie verstrekken.
Strikt genomen zouden deze verrui
mingen eerst toegepast mogen worden
wanneer de CAO in de betreffende be
drijfstak afgelopen is. Wij vernemen
echter dat de regeling „met beleid"
zal worden toegepast.
Zoals bekend had de Stichting van
de Arbeid de regering geadviseerd, ten
gerieve van de CAO's met langere loop
tijd op dit punt tussentijdse wijzigin
gen mogelijk te maken. In de beslis
sing van het College van Rijksbemid-
deiaars, welke in overleg met de Stich
ting van de Arbeid werd genomen,
komt een dergelijk voornemen niet tot
uiting. Men mag echter aannemen dat
de overeenstemming tussen de stich
ting van de Arbeid en het College van
Rijksbemiddelaars van zodanige aard
is dat de looptijd van een CAO voor
de verruiming der secundaire arbeids
voorwaarden geen noemenswaardige
hindernis meer zal vormen, zodat een
vergunning daarvoor in 1956 aan iedere
bedrijfstak, die er gebruik van wil ma
ken, zonder veel moeite zal worden toe
gestaan.
Een andere vraag is of de verruiming
ook met terugwerkende kracht mag
worden toegepast. Dit geval speelt na
melijk bij de grafische bedrijven, die de
vakantierechten reeds voor het jaar 1955
hadden willen verruimen, doch die daar
voor toen geen toestemming kregen. Men
dringt nu bij het College van Rijks
bemiddelaars aan op een toestemming
tot wijziging van de onlangs tot stand
gekomen C.A.O.. doch tot r.u toe zon
der resultaat. Het college heeft deze
kwestie nog in onderzoek.
(Van onze correspondent)
Een felle en hardnekkige brand, die
vrijdagavond in een duplexwoning aan
de Rossinilaan nr. 12 in Apeldoorn-zuid
werd ontdekt, heeft zes gezinnen dak
loos gemaakt. Het vuur ontstond in de
bovenverdieping van dit perceel, welke
bewoond werd door de weduwe A. J.
Janssen met twee kinderen, die geen
van drieën thuis waren. De benedenbe-
woners, de fam. J. v. Huffelen, hoor
de plotseling een knetterend geluid. De
vlammen sloegen toen reeds uit het
dak. Het vuur deelde zich via de zolde
ringen mede aan de belendende per
celen de nrs. 10 en 14. Ook hier werd
aanzienlijke brand- en waterschade
aangericht.
(NADRUK VERBODEN)
De Eindhovense politie heeft de
hand gelegd op de 29-jarige S. uit Den
Haag, die eertijds in Eindhoven woon
de. Hij moet nog enkele veroordelin
gen uitzitten. Aanleiding tot de arres
tatie was de vermissing van een vijf
jarig meisje in Stratum. Hiervoor ge
alarmeerd zocht de politie met diverse
auto's de omgeving af en doorkruisten
agenten ook de nabij gelegen Leender-
hei. Het kind werd tenslotte langs de
autoweg naar Leende aan de rand van
de stad aangetrofffen. Het was door een
man met een grijze bromfiets mee de
hei in genomen. Later arresteerde de
politie S., toen hij met zijn defecte
bromfiets langs de weg stond.
