Het raadselvanTuaim
Utrillq en Charley Toorop
Uitermate persoonlijke en boeiende
figuren in de schilderkunst
T
Gr/c de Noorman,
verstopping
H. Vader
r\
Wijzigingen in de
Kerk van Afrika
Hartstochtelijk
bohémien
Kaganovitsj:
VAN WAPENEN
GEEN GEWELD
SCHAT-EILAND
Geef de strijd niet op tegen
christelijke lente
GESNEUVELDEN
HERDACHT
MAANDAG 7 NOVEMBER 1955
PAGINA w
Eigen kerkelijke hiërarchie
V.S. sluiten opnieuw
twee Nederlandse
mijen van export
vergunningen uit
Ver'hoging Nederlandse
bijdrage voor Unicef
gevraagd
Filles de la Sagesse
Gemeenschappelijke
NederlandsDeense
provincie
Sovjet-Unie wil een
verenigd, maar
vredelievend Duitsland
mwêm
De natuur is niet
te verbeteren.
De natuur spreekt ook in
de natuurzuivere
door ROBERT L. STEVENSON
Er is reden voor hoop
op een nieuwe
In Sixtijnse kapel
H. Mis opgedragen
voor vier kardinalen
Amerikaanse stafchef:
Russen bouwen sneller
vliegtuigen dan de V.S.
Eerste lustrum G.O.P.
Internationaal congres
Plechigheid in de Nieuwe
Kerk te Amsterdam
wee uitermate persoonlijke figuren in de geschiedenis der moderne
schilderkunst zijn in het afgelopen weekeinde overleden: Maurice
Utrillo en Charley Toorop. Beiden hadden zij een volkomen verschil
lend karakter, stamden zij uit een geheel verschillende wereld en alleen het
feit, dat zij bijna gelijktijdig gestorven zijn leidt er toe hen in één artikel te
beschrijven. Utrillo zou men de hartstochtelijke Bohémien kunnen noemen,
wiens leven één schier ongeloofwaardig avontuur is geweest. Geen voor
stelling is te dol of zij past in zijn levensbeschrijving. Charley Toorop
is altijd een vrouw van bijzonder grote beheersing en disciplinaire levensstijl
geweest, die tegen alle stromingen van haar tijd in een zeer persoonlijk
oeuvre heeft opgebouwd. Consequent, dikwijls tegen alle critiek in, heeft zij
"an haarr 'f/TT'w da* voora] de„ laats,te jaren sJ;eetls froj,er De Heilige Vader heeft in de kerke-
waardering: vond. Zelfs de laatste tijd, na het herstel van een beroerte, die districten in Frans Aequatoriaal
haar gedeeltelijk verlamde en haar het spreekvermogen ontnam, schilderde -
zij voort in haar eigen typische stijl.
Maurice Utrillo werd op Tweede Kerst
dag 1883 te Parijs geboren als onecht
kind van Suzanna Valadon. Zijn vader
zou een zekere Boissy, een mediocre
figuur, schrijver en amateur-schilder,
geweest zijn, die nogal veel dronk. Bois
sy weigerde echter Maurice als zijn
zoon te erkennen. Toen Suzanna kort
daarop trouwde met de succesvolle za
kenman Mousis, wilde ook hij Maurice
niet accepteren en de naam Utrillo
dankte hij aan een Spaans schrijver
van die naam. die Maurice als zijn zoon
adopteerde toen de jongen acht jaar oud
was. Suzanna Valadon was een beeld
schone jonge vrouw, die een bekende
figuur was op Montmartre. Zij had op
het atelier van een kleermaker gewerkt,
was acrobate geweest en stond model
voor schilders, waardoor zii onder haar
bekenden Cézanne, Renoir, Toulouse
Lautrec en De-as kon rekenen. Voor
al uit schilderijen van Renoir kan men
haar grote charme en schoonheid ken
nen. In de pauze placht zij wel eens
schetsjes te maken, die on een gegeven
moment door Degas en Renoir werden
opgemerkt. Dat is het begin van haar
roem geweest, want weldra gold zij als
een van de bekendste tekenaressen van
haar tijd. Nog steeds brengen haar soms
werkelijk prachtige tekeningen op vei
lingen veel geld op. Deze atmosfeer
was echter niet de meest geschikte om
een jongetje groot te brengen en Mau
rice werd dan ook reeds oo achttien
jarige leeftijd opgenomen in een ge
sticht voor drankzuchtigen en zijn baan
tje op een bankierskantoor moest hij
er aan geven.
De psychiater die hem behandelde
ried hem aan om iets anders te doen,
iets dat hem zou boeien om zo de
aandacht voor de drank af te leiden.
Zijn moeder trachtte hem tot schilde
ren aan te zetten. In het begin had
Maurice een haast ingeboren aversie
voor alles wat naar verf rook, maar
op een gegeven moment is hij toch
gaan schilderen en spoedig werd het
een tweede habitus voor hem. (De
eerste was nog altijd en is het altijd
gebleven: de wijn, de absint en li
keur). Zijn eerste doeken zijn gezich-
ten op straten in Parijs, onbeholpen,
zoals zondagschilders ze maken. Hij
.orfva schilderde ook veel naar prentbrief
kaarten en in zeer korte tijd ont
wikkelde hij een eigen karakter. Hij
bleef de gerenommeerde hoeken van
Parijs afbeelden, maar schilderde ook
veel kerken en landschappen. Be
halve zijn moeder had Pissarro en eni
ge tijd later ook Modigliani enige in
vloed op zijn werk, verder bleef hij
zichzelf.
Roem en Glorie
In 1909 werd de eerste expositie van
zijn schilderijen gehouden, maar tot aan
het begin van de twintiger jaren had hij
het erg moeilijk. Daarna begonnen een
aantal kunsthandelaren zich voor hem
te interesseren en verkreeg hij roem
en glorie. De prijzen voor zijn werk
liepen snel op en spoedig behoorde hij
tot de meest gerenommeerden van de
„Ecole de Paris". Ondanks zijn drank
zucht, waarvoor hij veie malen werd
opgenomen in inrichtingen en zieken
huizen, ontwikkelde hen een enorme
produktiviteit.
Alleen al tijdens de eerste wereldoorlog
moet hij een duizendtal schilderijen ge
maakt hebben. Vele doeken gingen voor
een fles wijn van de hand en daarom
duiken er nog steeds Utrillo's op. Hij
schilderde, op alles en met alles. Eens,
weer in een inrichting, ditmaal in het
oude kasteel van St. Bernard, schilder
hij de deuren vol met taferelen uit Pa
rijs en nauwelijks groeide zijn naam
of de directeur liet de deuren afhaken
en met een wagen naar de Parijse
markt brengen.
In 1935 huwde hij Lucie Valore, een
schilderes. In 1926 maakte hij costumes
en decors voor het ballet van Diaghilev
en in 1950 voor de Opéra Louise. De
laatste jaren woonde hij op een verval
len, spookachtig landhuis in Dax ih
het vlakke land boven Bordeaux, dat
Les Landes is geheten. Veel geluk heeft
hij nooit gekend ondanks zijn roem. Hij
bleef gebukt gaan onder de doem van
de alcohol en is altijd een zwerver ge
bleven. Hij was een hartstochtelijk bo
hémien, die nergens kon aarden en zich
aan niemand kon binden. Hij heeft tal
rijke zeer schone werken geschapen,
maar in zijn oeuvre bevinden zich ook
veel schilderijen, die beslist beneden de
middelmaat blijven. Hij hulde zich in
zorgeloosheid, misschien omdat hij de
consequenties van zijn bestaan niet aan
kon. Toch is hij een der laatste gro
ten der Ecole de Paris, waarvan ons
m korte tijd de een na de ander ont
valt. Hij moet een uiterst sterke gezond
heid bezeten hebben, een vitaliteit, die
hem ondanks zijn levenswijze tot een
der groten van onze tijd heeft gemaakt.
Charley Toorop
Als Anna Carolina Pontifex Toorop
staat de vrouw, die Charley ge
noemd werd ingeschreven in het
geboorteregister van Katwijk aan Zee.
Op 24 maart 1891 zag zij het levenslicht
en in tegenstelling tot Utrillo werd zij
door haar vader met vreugde begroet.
Deze man was dan ook niemand minder
dan Jan Toorop. Oorspronkelijk zou zij
zangeres worden, waarvoor zij vier jaar
in Amsterdam en Frankfort studeerde
Met haar ouders reisde zij veel door
Europa en toen zij nauwelijks een en
twintig was huwde zij met de schilder
Fernhout. Drie kinderen werden uit het
huwelijk geboren, dat overigens niet zo
bijzonder gelukkig verliep. Charley be
gon met schilderen door haar kinderen
te portretteren, 's avonds bij elektrisch
licht. Na de scheiding van haar man
leefde zij enige tijd in Parijs, zwierf
door de Borinage, woonde in Zuid-
Frankrijk, haar kinderen steeds meene
mend. In 1921 betrok zij het huis „De
Vlerken" te Bergen aan de Buerweg,
dat haar vader had laten bouwen en
sindsdien heeft zij daar met steeds ster
ker persoonlijkheid gewerkt. Zij had een
grote kring vrienden en dit is in ver
scheidene grote doeken gemanifesteerd.
Zo schilderde zij „De Bremmergroep"
en de „Maaltijd der vrienden", waar
vele bekenden uit die tijd op staan af
gebeeld als Sluyters, Mendes da Costa,
Zijl, Bremmer, Raedecker, A. Roland
Holst, Rietveld, Nijland en anderen. Zij
was ook zeer maatschappelijk bewogen,
hetgeen wel haar tocht door de Borinage
in navolging van Vincent van Gogh be
wijst. In 1932 ontstond het bekende
schilderij „De drie generaties", waarop
de grote portretkop van haar vader van
John Raedecker staat afgebeeld. Zich
zelf schildert zij niet als de char
mante vrouw maar als de krachtige,
werkende schilderes en achter haar staat
haar zoon Edgar Fernhout, toen nog
een pas ontluikend schilderstalent.
Charley Toorop heeft al vrij snel er
kenning gevonden. Bremmer kocht ge
regeld werk van haar aan voor het Mu
seum Kröller Müller; Boendermaker en
Scherjon en vele musea verwierven haar
doeken. Zij heeft nooit meegedaan met
welke stroming in de schilderkunst ook.
Zij theoretiseerde er ook weinig over en
bleef zichzelf op een zeldzaam te noemen
wijze. Zij schilderde korte tijd abstracte
voorstellingen, maar bleef doorgaans al
leen naar de natuur werken. Zelfs voor
het beroemde schilderij „De kaasdragers"
kwamen een tweetal mannen in authen
tiek costuum geregeld naar Bergen.
Haar atelier was een toonbeeld van hel
derheid en orde en beantwoordde volle
dig aan haar zin voor discipline en
helderheid.
Groter poëzie
Sommigen menen, dat haar werk iets
krampachtigs verraad, alsof zij con
stant bang was zich als vrouw te zullen
geven en dat haar tere gevoel ge
smoord was in harde vormen en ri-
polin-achtige kleuren. Wij willen ons
niet wagen aan een analyse van haar
geestes- en gevoelsleven, zeker is, dat
zij weinig sprak en des te harder werkte.
Zij vond in het
werk de grootste
bekroning van haar
leven. Zij heeft on
danks de reputatie
en het vakmanschap
van haar vader alles
zelf moeten verwer
ken en zelf moeten
opbouwen en daar
bij zijn zeer schone
werken tot stand
gekomen, die tot
het beste en meest
persoonlijke beho
ren van wat de he
dendaagse schilder
kunst in Nederland
opbracht. Haar
kleinere portretten,
haar stillevens,
vooral dat van de
flessen en oliekan
nen zijn wonder
lijk mooi. De laat
ste tijd was haar
werk poëtischer, er
ging een blijheid
van uit, gemanifes
teerd in bloeiende
takken van vrucht
bomen en kleine
bouquetten. Het
laatst zag ik haar
bij de zeventigste
verjaardag van John
Raedecker. Zij ging
zeer moeilijk voort
maar was een der
eersten, die hem
geluk wenste.
Er zal nog veel
geschreven worden
over deze merk
waardige figuur in
de Nederlandse
schilderkunst, die
praktisch met nie
mand te vergelij
ken valt, maar de
beste beschrijving
heeft zij zelf gege
ven, neertekenend
op de vele doeken,
die haar scheppin
gen zijn.
M.
Afrika, Frans West-Afrika en het Toto-
gebied, die tot nog toe aan de Congre
gatie de Propaganda Fide waren toe
vertrouwd, een eigen kerkelijke hiërar
chie opgericht. De apostolische vicaria
ten zijn tot aartsbisdommen verheven,
en Laghouat, in het voormalige vicariaat
Ghardaia in de Sahara, en Djibouti,
ressorterend onder de voormalige ge
lijknamige prefectuur, zijn tot recht
streeks aan de Heilige Stoel onder
horige bisdommen verheven. De vroe
gere apostolische vicarissen zijn tegelij
kertijd tot residerende aartsbisschoppen
benoemd. Het gaat hier om 51 apostoli
sche vicariaten en prefecturen, waarin
ongeveer drie en een half miljoen ka
tholieken en een miljoen catechumenen
op een totale bevolking van 40 miljoen
leven. Door de nieuwe regeling zijn o.a.
Kamerun en Madagaskar in één kerk
provincie bijeengebracht. Aequatoriaal
Afrika bestaat voortaan uit 2 kerkpro
vincies, terwijl Frans West-Afrika en
het Totogebied 7 kerkprovincies tellen.
(K.N.P.)
Het Amerikaanse ministerie van Han
del heeft aangekondigd, dat het min
stens gedurende een jaar geen export
vergunningen meer zal verstrekken
voor twee Nederlandse maatschappijen,
de „Continental Import and Export Co"
en de Noord-Hollandsche Handelsasso
ciatie.
Dit besluit werd volgens het minis
terie genomen omdat dé beidé maat
schappijen in strijd met de Amerikaanse
bepalingen bepaalde in de Verenigde
Staten gekochte chemische produkten
naar Hong Kong hebben her-uitgevoerd.
(Van de zijde van de Continental Im
port en Export Co vernemen wij, dat
Hong Kong als een Britse kroonkolonie
wordt beschouwd en de uiteindelijke be
stemming van de goederen door de
Engelsen wordt beslist. Voorts heeft
men van Nederlandse zijde indertijd
geldige Nederlandse exportvergunnin
gen verkregen).
61. Het is doodstil om Eric heen. Wolf gedraagt zich rustig, zodat het vrij
wel uitgesloten is, dat Moloch zich hier in de nabijheid bevindt. Waarschijn
lijk heeft de Opperdruïde zich toegang tot het binnenste van de heuvel
weten te verschaffen door de grote poort, welke Eric tijdens zijn eerste
bezoek opmerkte. Deze is echter gesloten en als Eric de deuren eens van
nabij bekijkt, ontdekt hij al gauw, dat de hele indrukwekkende poort niets
is dan een'bedrieglijke nabootsing, kunstig uitgehakt in de stenen muur.
Er moet dus een andere ingang zijn. Het zal niet eenvoudig zijn deze te
vinden in de duisternis, maar gelukkig brengt de wolfshond hem op het
goede spoor. De kleine opening is juist groot genoeg om een mens door te
laten. Flauwtjes kan Eric de treden van een trap onderscheiden en na een
korte aarzeling begint de Noorman de afdaling. Het is aardig donker om
hem heen en na wat hem een eeuw toeschijnt bereikt hij tastend en schui
felend het einde van de trap. Hij heeft er niet het flauwste vermoeden van,
hoe zijn omgeving er uit ziet. Maar naar de holle echo's te oordelen,
welke het geringste geluid, dat hij maakt, tienvoudig weerkaatsen, moet
hij zich in een grote ruimte bevinden. Hij krabt zich peinzend de kin en hij
vraagt zich juist af, hoe hij er ooit in moet slagen, Moloch in deze inktzwarte
duisternis op te sporen, als Wolf zacht begint te grommen. Ogenblikkelijk
grijpt Eric het dier, dat dicht naast hem staat, in het nekvel en luistert
ademloos. Een vreemd lispelend geluid dringt tot hem door en met een
schok houdt hij de adem in. Hij moet zich al erg vergissen, als dat niet het
geluid is van verwijderde stemmen. Zonder zich een moment te bedenken,
scharrelt de Noorman, Wolf stevig vasthoudende, in de richting van het
verwarde gefluister. Hij heeft echter nauwelijks tien passen afgelegd, of
hij staat stil, terwijl de haren hem te berge rijzen. Spookachtig weergal
mend in de kille, holle duisternis, klinkt een schrille schreeuw: de doods-
kveet van een mens.
Het bekende zelfportret van Charley Toorop met de portret
buste van haar vader Jan Toorop en haar zoon Edgar
Fernhout, „de drie generaties" geheten.
Advertentie
DIT IS de manier om verstopping te over
winnen Drink 's morgens vroeg en 's avonds
voor het naar bed gaan een glas water en ga
op een vast uur van de dag naar het toilet.
Neem eerst een week elke avond'twee Carters
pilletjes - 2e week: elke avond één - 3e week:
om de andere avond één.
Daarna niets meer. Want Carters Lever-
pilletjes zorgen voor de galtoevoer die nodig
is om het voedsel beter te verteren en de
darmen te ontlasten; ze maken bovendien
dat de ingewanden daarna op eigen kracht
regelmatig blijven werken. Zó helpen Carters
Leverpilletjes u helemaal van hardlijvigheid
af, u is een ander mens. En mocht u later
door zorgen, door te veel eten, oververmoeid
heid of gebrek aan beweging toch nog eens
verstopt raken, dan zijn een paar Carters
pilletjes voldoende om u vlug weer op gang
te helpen. Vraag naar CARTERS LEVER
PILLETJES - f 1.20 per flacon.
De stichting Nederlands Comité Unicef
(Kinderfonds der Verenigde Naties)
heeft in een adres de medewerking van
de Staten-Generaal verzocht voor een
verhoging van de Nederlandse bijdrage
aan Unicef. Vergeleken met de bijdragen,
die andere landen geven aan dit fonds,
is ons land sterk achtergebleven. Dit
spreekt nog meer, nadat een groot aantal
landen reeds in 1955 zijn bijdrage be
langrijk heeft verhoogd of een zodanige
verhoging voor 1956 in uitzicht hebben
gesteld.
Op de rijksbegroting voor 1956 is de
bijdrage aan Unicef opgenomen voor
een bedrag van f 300.000. Vorige jaren
was deze post gesteld op f 150.000. In
beide kamers van de Staten Generaal
werd in vorige jaren meer dan eens
verhoging van deze bijdrage bepleit.
Bij Pauselijk besluit is opgericht een
gemeenschappelijke Nederlandse en
Deense provincie van de zusters Filles
de la Sagesse.
Tot eerste provinciaal overste is be
noemd de huidige overste van het kloos
ter te Nijmegen, mère Leontine. Het
provincialaat is gevestigd in het beken
de klooster van de Dochteren der wijs
heid aan de Groêsbeekseweg te Nijme
gen.
Lazar Kaganovitsj, eerste vice-pre
mier van de Sovjet-Unie, heeft bq de
herdenking van de 38ste jaardag der
oktoberrevolutie van 1917 in het Bolsjoi
theater te Moskou verklaard, dat de 19e
eeuw de eeuw van het kapitalisme was,
maar dat de 20ste eeuw de triomf van
socialisme en communisme is.. Maar, zo
vervolgde hij. iedere poging om revolu
tie „dat niet exporteerbare en zeer
nationale verschijnsel" met geweld
van wapenen te stimuleren, zou neer
komen op imperialisme. De Sovjet-rege
ring mengt zich niet in de binnenlandse
zaken van andere landen, aldus de vice-
premier, die Lenins woorden aanhaalde:
„degenen, die denken, dat revoluties
naar welgevallen in iedere staat kun
nen worden ontketend, zijn krankzinni
gen of provocateurs".
Vrede en coëxistentie, het vreedzaam
naast elkaar leven, vormden het thema
van Kaganovitsj' toespraak. Hoewel de
Sovjet-Unie vrede wenst, zo zeide hij,
„raden wij niemand aan onze kracht te
toetsen, vooral niet degenen die deze
reeds hebben beproefd".
Hij verklaarde, dat de Sovjet-Unie
de volledige uitroeiing van de parti
culiere eigendom en de vestiging van
de socialistische eigendom, welke naar
dé leringen van Marx en Engels door
de Sovjet-revolutie werd nagestreefd,
voltooid heeft.
Kaganovitsj verklaarde dat de Russische
voorstellen op de ministersconferentie die
thans te Genève aan de gang is, gericht
zijn op het bereiken van wezenlijke vei
ligheid. De Sovjet-regering heeft de voor
stellen van het Westen om de veiligheid
te waarborgen door middel van een tegen
de Sovjet-linie gericht blok verworpen. „We
hebben de jongste oorlog niet gestreden om
Duitsland te herbewapenen. Wij wensen
Duitsland hersteld te zien, maar het moet
een vredelievend Duitsland zijn". Kagano
vitsj beloofde volledige steun aan de po
litiek die te Genève door Molotov ont
vouwd is. Hij hekelde de N.A.T.O., de
S.E.A.T.O. en de Amerikaanse bases in
Europa.
Advertentie
(Vertaald door Yge Foppema)
lllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllillKlilllllllllllllllllIIII
„Op die manier komen we nooit aan wal,' zei ik.
„Als dat de enige koers is die we kunnen voor
liggen, dan zit er niets anders op," antwoordde de
kapitein. „We moeten tegen de stroom op blijven
roeien. Weet u, dokter," ging hij voort, „als we
eenmaal aan lij van de landingsplaats afzakken,
weten we niet meer waar we terechtkomen, afge
zien nog van de kans dat de boten ons enteren, maar
als we zo blijven doorroeien, moeten we straks in een
hoek komen waar de stroom minder sterk is en dan
kunnen wij altijd langs de kust terugroeien." „De
stroom wordt al minder, dokter," zei de matroos
Gray, die op de voorplecht zat; „u kunt wel weer
een beetje afhouden."
„Dank je wel," zei ik alsof er niets gebeurd
was, want we hadden allen stilzwijgend besloten
hem als een der onzen te behandelen.
Eensklaps nam de kapitein weer het woord en
Ik meende te bespeuren, dat zijn stem een weinig
anders klonk.
„Het kanon!" zei hij.
„Daar heb lk al aan gedacht," zei lk, want Ik
dacht natuurlijk dat hij het over een mogelijk bom
bardement van de versterking had. „Ze kunnen het
kanon nooit aan wal krijgen, en zelfs als hun dat
zou lukken, dan kunnen ze het toch nooit door het
bos slepen."
„Kijk eens achteruit, dokter," hernam de kapitein.
We hadden de draaibas geheel vergeten, en daar
zagen we tot onze ontzetting de vijf schurken druk
doende om het stuk geschut zijn jas uit te trekken,
zoals zij dat noemden, dat wil zeggen de zware
presenning te verwijderen waarmee het in normale
tijden was toegedekt. En dat niet alleen, maar op
hetzelfde ogenblik schoot het me te binnen, dat we
de kogels en het kruit voor het kanon achtergelaten
hadden, en dat één klap met de bijl voldoende
was om dat alles in het bezit van '"o ellendelingen
aan boord te brengen.
„Israël was kanonnier bij Flint," zei Gray schor.
Wij zetten alles op alles en koersten regelrecht
op de landingsplaats aan. We waren nu zo ver uit
het snelste deel van de stroom, dat we voldoende
vaart konden lopen om de boot bestuurbaar te hou
den, zelfs als we zo voorzichtig roeiden als we nu
eenmaal moesten doen, en ik kon nu recht op het
doel afsturen. Maar het ergste was, dat we op die
manier niet onze achtersteven, maar de zijkant van
de boot naar de Hispanioia toekeerden en een doel
als een schuurdeur vormden. Israël Hands met zijn
jenevergezicht liet een kanonskogel op het dek val
len; ik kon het niet alleen zien, maar ook duidelijk
horen.
„Wie van ons is de beste schutter?" vroeg de
kapitein.
„Jonker Trelawney, verreweg," zei ik.
„Meneer Trélawney, wilt u dan zo goed zijn een
van die kerels het licht uit te blazen?" zei de kapi
tein. „Als 't kan Hands." Trelawney was onbewogen.
Hij keek of er genoeg kruit op de pan lag.
„Weest u een beetje voorzichtig met dat geweer,
meneer, of we krijgen de hele boot vol water," zei
de kapitein. „Iedereen op zjjn post om de schok
op te vangen."
Trelawney legde aan, de roeiers staakten hun
werk en wij hingen naar de andere kant over om
de boot in evenwicht te houden. Dat alles werd zo
keurig gedaan, dat we geen druppel water over-
kregen.
Intussen hadden ze aan boord de draaibas op zijn
voetstuk omgezwenkt en bijgevolg was Hands, die
met de laadstok bij de mond van het kanon stond,
het meest blootgesteld. Maar het geluk was niet
met ons, want juist op het ogenblik dat Trelawney af
drukte, bukte hij zich, de kogel floot over hem heen
en een van de andere vier viel neer.
De gil die hij gaf werd beantwoord, niet alleen
door zijn metgezellen aan boord, maar ook door
tal van stemmen aan de wal, en toen ik die kant
uit keek, zag ik de andere zeeschuimers in troepjes
tussen de bomen uitkomen en hals over kop in
de boten springen.
„Daar komen de boten aan, kapitein," zei ik
„Roei op dan!" riep de kapitein. „Als de boot
volloopt, kunnen we er niets aan doen. Wh moeten
de wal halen, of we zijn verloren."
„Ze hebben maar één van de boten bemand,
kapitein," ging ik voort. „De lui uit de andere boot
zullen wel overland gaan om ons de pas af te
snijden.
„Dan zullen ze het warm krijgen," merkte de kapi
tein op. „Zeelui aan wal lopen niet zo hard. Voor
hen ben ik niet bang, maar wel voor dat kanon. Het
is gewoon kegelen! Mijn keukenmeid zou niet kunnen
missen. Jonker, waarschuw ons, als u de lont ziet,
dan zullen wij inhouden."
Intussen waren we voor een zo zwaar
beladen bootje goed vooruit gekomen en we
hadden daarbij maar weinig water over gekregen. We
waren nu vlak onder de kust; nog een dertig, veertig
slagen en we zouden de boot op het strand kunnen
zetten, want de eb had al een smalle strook zand vóór
de dicht opeengroeiende bomen blootgelegd. Voor de
sloep hoefden we niet bang te zijn, die was al door
de landpunt aan onze blikken onttrokken. De eb, die
ons zo wreed had opgehouden, maakte het nu weer
goed door onze tegenstanders te hinderen. Alleen het
kanon leverde direct gevaar op.
„Als ik het erop durfde wagen," zei de kapitein,
„zou ik ophouden en nog een vent laten neer
schieten."
Maar het was duidelijk, dat zjj niet van plan wa
ren zich door iets of iemand te laten ophouden. Ze
ljpdden geen ogenblik naar hun gevallen makker
omgekeken, hoewel hij niet dood was en ik kon zien,
hoe hij zijn best deed om weg te kruipen.
„Tegenhouden!" riep de kapitein, snel als een echo
en hij en Redruth duwden uit alle macht tegen de
riemen, zodat de achtersteven onder water verdween.
Op hetzelfde ogenblik viel het schot. Dit was, naar
later bleek, het eerste dat John hoorde; het
schot van Trelawney was niet tot hem doorgedrongen.
Waar de kogel ons passeerde, kon niemand precies
zeggen, maar ik vermoed dat hij over ons hoofd heen
gesuisd is en dat de luchtdruk tot ons ongeluk heeft
bijgedragen.
(Wordt vervolgd)
Tijdens een audiëntie, die de Heilige
Vader gistermiddag in Vaticaanstad ver
leende aan duizenden Italiaanse oud
strijders, heeft hij in bewogen bewoor
dingen een hernieuwde oproep tot vrede
aan de wereld gericht. „Om niet te kort
te schieten in rechtvaardigheid en in
duidelijkheid", zo zeide de Heilige Va
der, „mogen wij niet verzuimen de re
geringen der volkeren nog eens te be
zweren alles in het werk te stellen om
nieuw bloedvergieten, nieuwe rouw,
nieuw nodeloos leed te vermijden. En
moge onze oproep wederom vooral die
genen bereiken, waar ook ter wereld,
die in onmenselijke wreedheid een aan
val op andere volkeren overwegen en
slechts het ogenblik afwachten, waar
op die volkeren zonder verdediging
zijn."
Met deze woorden eindigde de Paus
zijn rede, waarin hij er o.a. op wees,
dat hij nimmer gepoogd heeft in zijn
toespraken de situatie van de wereld
mooier voor te stellen dan zij is. De
toestand van de wereld, aldus de Hei
lige Vader, is inderdaad soms zo zwart
als de nacht. Van de andere kant weet
echter ook iedereen met hoeveel over
tuiging en vertrouwen wij ook telkens
weer herhalen, dat nog niets verloren
is, wanneer de mensen van goede wil
maar opstaan om zich aaneen te sluiten
en moedig en eensgezind handelen.
Nimmer laten wij voorts na, aldus de
Heilige Vader, uiting te geven aan onze
hoop, dat misschien eerder dan wij ver
wachten de zon weer zal doorbreken
lente le van een nieuwe christelijke
„Er is reden voor deze hoop", zo zei
de Heilige Vader, „want steeds vaker
wordt door steeds groeiende groepen
van mensen uit alle categorieën aan ons
de wens te kennen gegeven, dat wij als
plaatsvervanger van Christus ons woord
zullen laten horen over de meest uit
eenlopende onderwerpen. Er leeft een
heilige drang", aldus de Heilige Vader,
„om in Christus leer de richtlijnen te
zoeken voor de oplossing der proble
men, die zowel individuen als gehele
volkeren in angstige zorg bezighouden."
(K.N.P.)
In het Vaticaan is zaterdag in de Six
tijnse kapel een Heilige Mis opgedragen
voor de zielerust van Johannes kardinaal
De Jong en de overige drie kardinalen, die
in het afgelopen jaar overleden zijn. De
kardinaal-vicaris van Rome, Clemente Mi-
cara, celebreerde cfe H. Mis voor Theodor
kardinaal Innitzer, primaat van Oostenrijk,
Johannes kardinaal De Jong, aartsbisschop
van Utrecht, Gualbero kardinaal Guevara,
primaat van Peru en de Curiekardinaal
Giuseppe Bruno. De Heilige Mis werd bij
gewoond door elf kardinalen, onder wie
de deken van het Heilig Colege, Eugène
Tisserant, mgr. Domenico Tardini, pro
secretaris van staat en de diplomatieke ver
tegenwoordigers bij de Heilige Stoel van ne
gentien landen, waaronder Nederland.
(U.P.).
De Russen kunnen in minder tijd be
tere vliegtuigen bouwen dan de Ameri
kanen, aldus heeft de stafchef van de
strategische luchtmacht der Verenigde
Staten, brigade-generaal Montgomery,
volgens Reuter verklaard. In de Vere
nigde Staten duurt het acht tot tien
jaar voordat een vliegtuig van het te
kenbord in de lucht is, terwijl de Rus
sen hetzelfde In slechts vijf jaar tijds
doen, zo verklaarde hij. (Rtr.)
(Van onze correspondent)
Donderdag en vrijdag Is respectieve
lijk in Den Haag en Delft een inter
nationaal congres gehouden door de
Contactgroep Opvoering Produktiviteit
ter gelegenheid van de viering van het
eerste lustrum. Aan dit congres werd
niet alleen deelgenomen door de hoof
den der produktiviteitscentra in Frank
rijk, Duitsland, Oostenrijk, Italië, Bel
gië, Noorwegen, het Britse Gemene
best en Zweden, maar ook door ver
tegenwoordigers van de O.E.E.S., de
U.S.A. en het Europees Produktivl-
teitscentrum te Parijs.
De eerste dag van het congres werd
gehouden in Den Haag in De Witte,
waar de voorzitter van de C.O.P., ir.
W. H. van Leeuwen, president-direc
teur der Ned. Gist- en Spiritusfabrie
ken, de buitenlandse en binnenlandse
deelnemers wees op het vele nuttige
werk, dat in de afgelopen vijf jaar door
de organisatie tot stand is gebracht.
Daarop hield de heer A. Vermeulen,
secretaris van het N.V.V., een rede
over de „Bijdrage van de vakbewe
ging aan de campagne tot opvoering
van de produktiviteit in de industrie",
waarin hij aantoonde hoe hierdoor gro
te belangen van werkgever en werk
nemer gediend worden.
Andere sprekers op dit congres wa
ren o.a. mr. H. Krekel van het „Studie
centrum voor doelmatige bedrijfsvoe
ring", die de samenwerking tussen in
dustrie en universiteit aan een be
schouwing onderwierp; prof. dr. H. A.
Hutte, die een referaat hield over het
onderzoek naar de menselijke verhou
dingen in het produktieproces en prof-
ir. D. Dresden, voorzitter van de in
dustriële organisatie T.N.O., die sprak
over het correlaat tussen research en
opvoering van de produktiviteit.
Aan het congres werd ook deelgeno
men door een aantal buitenlanders uit
minder ontwikkelde gebieden, die mo
menteel te Delft aan de Technische
Hogeschool een cursus volgen in eco-^
nómische bedrijfsvoering, welke cursus
gegeven wordt met gelden uit het zgij-
tegenwaardenfonds van de Marshal-
hulp.
Het lustrum van de C.O.P. werd be-
sloten met een lunch in de Prinsen
kelder te Delft en met een officiële
receptie in de cantine der Penicilline-
bedrjjven der Kon. Ned. Gist- en Spiri
tusfabrieken, waar autoriteiten en pro
minente figuren van vele bedrijfsor
ganisaties van hun belangstelling voor
het streven van dc „Contactgroep Op
voering Produktiviteit" blijk gaven.
In de Nieuwe Kerk te Amsterdam
zijn zaterdagmiddag .oor de negende
keer de 30.000 in ons land begraven
geallieerde militairen herdacht in een
samenkomst, die uitging van het Ne
derlands Oorlogsgravencomitè. Voor het
koorhek stnd een katafalk met een
erewacht van militairen van de Kon.
Landmacht.
Het Koninklijk Huis had zich doen
vertegenwoordigen door de chef van
het Militaire Huis van H. M., generaal-
majoor C. F. Pahud de Mortanges.
De samenkomst werd verder bij ge
woond door leden van het Corps Di
plomatique en het Corps Consulaire,
verscheidene Nederlandse burgerlijk
en militaire autoriteit".:, o.w. de voor
zitter van de Eerste Kamer en burge
meester d'Aily.
.Korte toespraken werden Senou°.®
door reverend J. Keillor ouï? fan
predikant leger-aalmoezenier F. v
de Vliet en pasteur Marc Jospin, P.
sident du „souvenir francais", die n
het „Onze Vader" de samenkomst s' n[
Tijdens een uitvoering van het v pe
Creator" van Diepenbrock door
Verenigde Zangers" en koraaimu
door de Kon. Militaire Kapel le®,oet
de autoriteiten kransen aan de t"
van de katafalk. Met de „Last
werd dit eerbetoon afgesloten. ..jenS
Zondagmiddag zijn kransen W. je
een korte plechtigheid geplaatst .er-
militaire graven op de Nieuwe u
begraafplaats in Amsterdam.
