M'
Naar een open katholicisme
Heilige Vader wordt de volgende
week tachtig jaar
Niet meer in de eerste
plaats luxe-artikel
Kan een vis
pijn lijden
Een Amerikaanse les voor
Nederland
Verkeerd groeps
bewustzijn
„Wat ik was is niets; wat ik ben
is weinig; eeuwig is slechts wat
ik worden zal"
Het BOEK gedemocratiseerd
Bij begin van 2/ste Boekenweek
Angst voor lezen?
LITERAIRE KRONIEK
ZATERDAG 25 FEBRUARI 195»
PAGINA 7
Zwak
foto's
Bouw van middenstands-
bedrijf span den
Ruwe, schrale huid
Geneest snel
(Van onze Romeinse correspondent)
Zijne Heiligheid Paus Pius XII viert volgende
week, vrijdag 2 maart, zijn tachtigste ver
jaardag en tevens de zeventiende van zijn
keuze tot Opperherder, de 262e opvolger van
Sint Petrus.
Eugenio Pacelli is een edelgeboren Romein. Zijn
wieg stond in de Eeuwige Stad, enkele minuten
gaans van de Tiber, aan de stadzijde van de rivier.
Toen op 2 maart 1939 de uitslag van de tweede
stemming in het conclave reeds duidelijk wees, dat
de oud-staatssecretaris Eugenio kaTdinaal Pacelli
de nieuwe Paus zou worden, verborg deze het
doodsbleke gezicht in zijn handen. De middag
pauze bracht hij nerveus heen en weer wandelend
in gebed door. Enkele uren later aanvaardde hij
met het Pontificaat de naam van Pius XII. Tijdens
de eerste gehoorzaamheidsbetuiging der kardina
len hoorde men de nieuwe Paus zachtjes voor
zich uit de Miserére bidden.
„Sub corona venire" is een begrip uit het oud
Romeinse recht: onder de krans of kroon (dat is
als slaaf) verkocht worden. En er was een bepa
ling, dat een vrije Romein slechts in slavernij
gebracht kon worden „trans Tiberim", aan gene
zijde van de stroom. Voor kardinaal Pacelli was
de corona de driedubbele kroon der onmenselijk
zware tiara, het Vaticaan ligt trans Tiberim. Toen
hij het Pontificaat aanvaardde, hield zijn „mense
lijke" vrijheid op. Voortaan zou hij zich in zijn
meest officiële stukken noemen: Bisschop Pius,
slaaf der slaven Gods. De Miserére was geen bede
om nederigheid in het hoogste ambt ter aarde en
op de oudste vorstentroon onzer beschaving. Het
was een roep om hulp om deze slavernij te kunnen
dragen. Ook Paus Pius XII is een mens.
De grootste beslissingen van het leven worden
vaak in een ondeelbaar ogenblik genomen en Gods
genade laat niet op zich wachten. Iets van Eugenio
Pacelli is in het conclave gebleven, Pius XII was
een nuance van een ander mens geworden, asce-
tischer nog, losser van de aarde en tegelijk mense
lijker. Dit vertellen ooggetuigen, die de verande
ring zich zagen voltrekken. Het aanvaarden van
het Stedehouderschap Christi is, naar de mens
gesproken, een heroïsche daad geweest.
VOORUiQHTLMG VOOR
JOiNlGB MOEDERS
-w—\ e een en twintigste Boekenweek is begonnen. Er zuUen niet
J J veel lezers zijn, die dit feit ongemerkt aan zich voorbij laten
gaan, zelfs al zouden zij deze week niet, zoals door de organi
serende Commissie voor de Collectieve Propaganda van het Neder
landse Boek wordt gehoopt, tot aankoop van een boek plus
geschenk!) overgaan. De Boekenweekgedachte is er niet minder
levendig om. Men wordt deze week, of men wil of niet, met het ver
schijnsel „boek" geconfronteerd. Misschien trekt een vriend u aan
uw jasje met het verzoek: geef mij dat geleende boek nu eindelijk
eens terug! Misschien leest u vandaag elders in deze krant het verslag
van „Het Boek en de Muzen", de gala-feestavond, waarmee de
Boekenweek in de Amsterdamse Stadsschouwburg zojuist is geopend.
Men mag op dit feestvertoon reageren zoals men wil, maar de goede
intentie van de Boekenweek valt niet te miskennen.
et de scherpzinnige Pius XI, au
tocraat en geboren heerser, was
kardinaal Pacelli verbonden door
banden van trouw, arbeid en vriend
schap. Wanneer wij goed zien, viel het
besturen Piux XI van nature gemakke
lijk. Paus Pacelli is zachter van aard,
hij neemt zijn beslissingen moeilijker en
voelt de verantwoordelijkheid als een
niet aflatende loodzware last. De zwaar
te van het Pausschap kende hij. Daar
om was die middag van de 2e maart,
zeventien jaren terug, de Sixtijnse ka
pel zijn Olijfberg. Na het „accepto"
zocht hij van zijn kant de oplossing en
die was: nog meer dan voorheen zich
inzetten voor zijn taak. Dit geschiedde
op 63-jarige leeftijd, waarop een ander
aan zijn otium cum dignitate gaat den
ken. Pius XII heeft zijn liefhebberijen
eraan moeten geven en eraan gegeven:
reizen, muziek, klassieke dichters, de
gewone menselijke verpozing en een va
kantie incognito in de bergen, zijn da
gelijkse wandeling door de Villa Borghe
se en het kijken naar de kinderen, die
bootjes laten varen in de vijver. Dit al
les week voor een constante achttien-
urige arbeidsdag in hiëratische een
zaamheid onder een drukkend protocol.
Als kardinaal staatssecretaris had hij
aan het spreken met iedereen rondweg
het land. Als Paus overtreft hij zijn
voorganger in ontelbare audiënties.
Niettegenstaande zijn ziekte het hem
onmogelijk maakte de eerste maanden
van 1955 personen te ontvangen, behalve
zijn naaste medewerkers, verleende hij
dat jaar gehoor aan 341.500 personen in
openbare, 38.067 in speciale, 401 in
privé audiënties en 308 personen in
baciamano (gehoor, waar men
tot de handkus toegelaten wordt). Hier-
zlJd niet inbegrepen de dagelijkse
on o besPrekingen met kardinalen
^S°,neii.ten van de bestuursorganen
Üaoi.- 8 9een Paus tot heden werd zo
5T3 zun mening en om uitspraken
gevraagd. Behalve de encyclieken en
üPo°,,SCnheubrieven vullen alleen reeds
A/Sil, belangrijkste redevoeringen
een boekenplank van een indrukwekken
de lengte.
in lange redevoeringen èn irr
toespraken raakt Pius XII altijd er
gens een diepste kern. Op openbare au
diënties zegt hij natuurlijk de gebrui
kelijke dingen, gelukwensen voor
jonggehuwden, een aardig praatje te
gen schoolkinderen, waarderende
woorden voor de afzonderlijke natio
naliteiten (zij het altijd waardering
naar waarheid, geen fraseologie), een
ernstig woord tegen een jubilerende
zustercongregatie of tegen een afde
ling van de Katholieke Actie en tot
hen, die het eenvoudigste werk in de
samenleving verrichten, spreekt hij in
duidelijke beelden van de onvervang
bare waarde van de door Christus vrij
gekochte mens en zijn arbeid. En al
die mensen, die in dé St. Pieter, in
het Vaticaan of in de kleine cortile
van het Paushuis te Castelgandolfo
zulk een gehoor medemaken, gaan on
der de indruk naar huis: Amerika
nen, die „The old Pope" wel eens van
nabij willen zien, kritische hooglera
ren, mensen van de wereld, pelgrims
uit de vier windstreken, cracks uit de
wielersport of uit de voetbalwereld,
locomotiefpoetsers uit Napels of zijn
De H. Vader houdt veel van kinderen. Men vertelt, dat een audiëntie voor de
kleinen gemakkelijker van Pius XII te verkrijgen is, dan voor wie anders ook.
vrienden, de Romeinse tramconduc
teurs. De H. Vader is een groot vriend
van kinderen. Zij zijn de enige, die
een streepje voor hebben. Men ver
telt, dat een audiëntie voor de kleinen
gemakkelijker van Pius XII te verkrij
gen is dan voor wie anders ook.
Als Italiaan heeft de Paus niet onze
smaak voor binnenhuiscultuur. Zijn pri
vé eetkamer is in onze ogen eenvoudig
lelijk. Het hoofd van 's Pausen particu
liere huishouden is Moeder Pasqualina,
een Duitse Franciscanes. De Romeinen
noemen dit oude dametje, dat weet, wat
zij wil, in de wandeling ,,la Papessa".
Wanneer zelfs zijn doktoren er niet in
slagen de Paus te overreden om zich
althans te beperken in zijn arbeid, is
Moeder Pasqualina's invloed het laat
ste (en men zegt: afdoende) redmiddel.
voor
Naarmate Pius XII ouder werd,
werd hij precieser. Een beetje bi-
bliotheekwurm, naar zijn eigen
woorden, is hij altijd gebleven. Heden
ten dage vertrouwt hij zelfs op geen
hulp meer bij het nazien van het ci
teren van teksten. In zijn befaamde
boekerij gaat hij alles zelf na. Dat de
Paus van dieren houdt en dat zijn ka
naries vrij mogen rond vliegen door zijn
studio, weet ieder. Minder bekend wel
licht is, dat de Paus er een onschuldig
zwak voor heeft zich te laten fotogra
feren met hen, die hij in audiëntie ont
vangt! Opvallend is de directheid en
vrijheid van zijn beweging. Plotseling
is de witte figuur in de zaal, waar een
speciale audiëntie of een baciomano ge
geven wordt. Hij gaat recht op de be
zoekers af, ziet hen recht in de ogen,
zi,n handdruk is stevig en zijn nog steeds
sterke arm steunt velen bij het opstaan.
Soepel zet hij zich op de troon, zijn
zich oprichten lijkt vrij van de zwaar
tekracht. Lachend geeft hij een kruis
je aan een klein kind, dat hoog wordt
gereikt boven de hoofden of geeft het
een klopje op de wang. Soms komt er
plotseling een twinkeling in zijn donkere
ogen, een volkomen affectieve lach,
even plotseling is hij ernstig, als hij
zich tot spreken zet.
En wanneer hij als Hogepriester de
mensen zijn zegen geeft, schuwt hij
het dramatisch gebaar niet. Het hoofd
iets naar achter strekt hij zeer wijd de
armen uit, een fractie van een seconde
is er een algehele roerloosheid en dan
tekent hij zeer eerbiedig en intens het
drievoudig kruis. Het is om het even,
of de H. Vader zijn zegen geeft in de
exuberant solemnele liturgische gewa
den of in de simpele witte toog.
Want zijn gebaren en bewegingen zijn
De minister van Binnenlandse Zaken
heeft de aandacht van de gemeentebe
sturen gevestigd op het centraal or
gaan ter bevordering van de bouw van
middenstandsbedrijfspanden. Dit orgaan
is kort geleden door de vier midden
standsbonden met steun van het rijk
opgericht. De doelstelling is, te bevor
deren dat in nieuwe wijken de midden
standsonderneming de haar toekomende
plaats krijgt. Dit is zowel in het be
lang van een gezonde ontwikkeling van
het middenstandsbedrijfsleven als van
de consumenten.
Het orgaan staat onder voorzitter
schap van dr. M. A. M. van Helvoirt,
burgemeester van Boxtel. Het is geves
tigd te 's-Gravenhage bij het Econo
misch instituut voor de middenstand.
Zelfs in ambtelijke stukken dringt
al of niet opzettelijk soms nog
wel eens een sprankje humor door.
Zo zeggen sommige leden, doelende
op het verbod tot het houden van
kistkalveren, dat deze dieren onge
veer 800 liter volle melk nodig heb
ben. Zij zouden het betreuren, indien
de regering het aanlegt op de ver
dwijning van deze allerlaatste cate
gorie, die in ons land nog volle melk
te drinken krijgt.
Ergens anders wordt op heel plecht
statige manier beweerd, dat de door
zeven ministers naar voren gebrachte
vliegwerende werking van de paar
denstaart afhankelijk is, van de plaat
sen waarop de vliegen zich bij voor
keur plegen op te houden en van de
vraag of de staart deze concentratie
punten kan bereiken.
Tenslotte raden enkele leden diege
nen, die betwijfelen of een snoek of
baars pijn kan lijden, aan, eens zelf
te trachten zo'n vis de kop af te snij
den.
Er zijn lezers en lezeressen voor wie
de Boekenweek overbodig is. Zij wis
ten en weten de weg naar het goede
boek tóch wel, ook zonder al die pro
paganda. Maar van dezulken is ons
land jammer genoeg nog lang niet vol.
Indien dit wèl het geval was, dan was
de Boekenweek inderdaad een overleefde
traditie, waarvan men hoogstens de
feestelijkheid zou moeten bewaren en
niet de ernst. Immers, dan zou iedere
week van het jaar heel onopvallend en
zonder gerucht een privé boekenweekie
zijn, d.w.z. de mensen zouden gewoon
uit zichzelf weten wat een goed boek
waard is en niemand zou daar verder
drukte over hoeven maken. De Boeken
weekmensen hopen dat het eenmaal zo
ver komt, maar.het zal hun tijd nog
wel duren!
Elk jaar weerom vraagt een nieuwe
generatie van lezende mensen de aan
dacht der propagandisten. Elk jaar weer
om moet men pas-gepensioneerden op
de mogelijkheid van het lezen als vrije
tijdsbesteding attent maken. Elk jaar
weerom zijn er ouders die moeten leren
inzien, dat hun kinderen gelukkiger zul
len worden indien zij de kunst van goed
lezen machtig zijn.
Voor tallozen ligt de weg naar het
goede boek nog vol hindernissen. Die
hindernissen kunnen van de vreemd-
soortigste aard zijn. Vaak merkt men
bepaaldelijk een angst op voor het
lezen als geestesarbeid; een angst, die,
als hij eenmaal heeft postgevat, niet
makkelijk te verdrijven is. Er gaat
van het boek nog altijd een zekere
je misleidend door elkaar heen. Toch is
en blijft de Boekengids een informatie
bron van belang. Maar wil men er pro
fijt van trekken dan is het zaak met
oordeel des onderscheids te werk te
gaan. Krant, boekhandel en leeszaal
pogen daarbij behulpzaam te zijn!
NICO VERHOEVEN
Advertentie
„geleerdheid uit", waardoor men er
niet te goeder trouw toe nadert, ook
al komen de uitgevers het schroom
vallig publiek tegemoet door hun pro-
dukten een verleidelijke „make up"
te geven.
Gebruiksvoorwerp
De psychologie van de boekverzorging
spreekt een aardig woordje mee in de
relatie tussen boek en publiek. Er is
langzamerhand een zekere vertrouwe
lijkheid ontstaan, waardoor het boek
meer dan ooit een rol kan spelen in het
leven van iedereen.
Men kan ook zeggen: het boek is
gedemocratiseerd. Het is niet meer in
de eerste plaats een luxe artikel. Het
blijft nog wel een kostbaar bezit, maar
het is toch vóór alles een gebruiks
voorwerp. Het voorziet, zoals dat heet,
,„in een behoefte". Er is levendig vraag
naar.
Als zodanig moet men ook de bloei
zien waarin het „pocketbook" zich ver
heugt. Zo'n „pocket" laat zich stuk le
zen. laat zich uitlenen, laat zich zonder
pretenties cadeau geven, kortom, men
kan er alles mee doen wat men met
luxe edities liever niet doet. Vooral
voor hen die Frans, Duits of Engels kun
nen lezen, is het „pocketbook" een uit
komst. De beste klassieke en moderne
auteurs zijn als „pocket" te krijgen, zo
dat men zonder veel kosten een ideale
boekenplank kan opbouwen.
Maar ook het brede lezerspubliek, dat
uitsluitend Nederlands leest kan in di
verse Nederlandse zakformaat-series het
beste van het beste vinden. Er is niet
alleen op bellettristisch gebied veel keus,
maar evenzeer op populair-wetenschap-
pelijk terrein. De belangstelling dwaalt
nog steeds van de gewone roman weg in
de richting van de zogenaamde „non fic
tion". Reisboeken, geschriften waaruit
iets te „leren" valt, plaatwerken, zelfs
gedichten maken tegenwoordig opgang.
Er verschijnt veel, misschien zelfs tè
veel. Het publiek moet oppasen niet te
verdwalen in die veelheid. De Boeken
gids, die deze week gratis in de boek
handel verkrijgbaar is, kan een eenvou
dig mens. die zich eens eventjes op de
hoogte wil stellen, aan 't duizelen bren
gen. Het ene boek wordt nog hoger ge
prezen dan het andere. Reclame en za
kelijke aankondiging lopen soms 'n beet-
Onlangs kregen wij ter beoordeling
toegestuurd het Amerikaanse
tijdschrift „Life international",
waarvan een nummer, 134 bladzijden
groot, geheel aan het Christendom was
gewijd. In die aflevering komt een ar
tikel voor van de theoloog pater John
C. Murray S.J., dat ook ons, Nederlan
ders, wel het een en ander te zeggen
heeft. En wel om de volgende reden.
Tijdens en onmiddellijk na de tweede
wereldoorlog is er in ons land het ver
heugende streven ontstaan het z.g. ge
sloten katholicisme te doorbreken om
te komen tot een opener houding tegen
over de andere volksgroepen zowel als
ten opzichte van het hele leven. Maar
de laatste tijd zou men zeggen, dat er
een verandering aan de gang is, die
neigt naar een zich weer terugtrekken
in de oude afgeslotenheid. Het is alsof
een zekere angst en teleurstelling dit
nieuwe pogen verlamd heeft, alsof men
terugschrikt voor de moeite, de inspan
ning, het gevaar en zich daarom maar
weer liever „veilig" verschanst in de
oude stellingen. Het zou zeer te betreu-
I ren zijn indien deze geestesgesteldheid
de overhand krijgt, niet alleen voor ons
zelf en de Kerk, maar ook voor de hele
levenssfeer in ons vaderland. De Ka
tholieke Kerk is voor alle tijden. Zij
bezit de eigenschap zich in alle omstan-
digheden thuis te voelen omdat zij voor
alle tijden en plaatsen dezelfde alge
meen-geldende Goddelijke opdracht
heeft te verkondigen. Hoezeer zij ook
de wijze van verkondigen aanpast aan
de momentele eisen en behoeften, haar
wezen blijft altijd onveranderd. Nu is
het een feit, dat de manier, waarop
de Kerk de wereld met haar boodschap
tegemoet treedt, van ons afhangt Wij
j zijn het, die als mensen van deze tijd
moeten begrijpen, hoe wij Christus'
boodschap voor onze medemensen het
aantrekkelijkst en zo overtuigend mo
gelijk kunnen maken. De ontwikkeling
j der samenleving heeft met zich mee-
i gebracht de noodzaak van algehele on
derlinge openheid. De mensheid heeft
geleerd, dat men elkander nodig heeft,
dat het een onding is zich op te slui
ten in afzonderlijke groeperingen, en zo
ieder apart zijn gang te gaan zonder
voortdurend het welzijn van het geheel
in het oog te hebben. Wie zich daaraan
onttrekt zet de klok terug, zeer tot
schade van zich zelf en van de gemeen
schap. Niemand heeft zo nadrukkelijk
en zo herhaaldelijk op de noodzakelijk
heid van dit voor-elkander-openstaan
gewezen als Z. H. Paus Pius XH. Ook
en vooral op godsdienstig terrein. Als
iemand de z.g. „hokjesgeest" verfoeit,
dan is het wel de Paus. eenvoudig om
dat niets zozeer indruist tegen het ka
rakter van algemeenheid van het ka
tholicisme.
Het is hier niet de plaats nader in
te gaan op de oorzaken van de geslo
tenheid, die het Nederlandse katholicis
me in het verleden kenmerkte. In het
algemeen kunnen wij wel zeggen, dat
de verdrukking, die sinds de Reforma
tie in ons land de katholieken tot een
schuchtere minderheid maakte, voor
een groot deel debet is aan de trage
ontwikkeling en de bekrompenheid
van opvattingen, die daarvan het ge
volg was.
In zekere zin is de situatie der katho
lieken in de Verenigde Staten te
vergelijken met de onze. Pater Mur
ray schrijft in bovengenoemd artikel:
Een eeuw geleden was de opvatting
nog zo, dat een katholiek niet thuis
hoorde in Amerika. In het protestantse
Amerika was hij een vreemdeling, een
buitenstaander. Tegenwoordig zegt men
het anders, een beetje vriendelijker, ze
ker, maar de vraag is, of die formule
ring niet gevaarlijker moet worden ge
acht: In een democratisch Amerika is
jullie autoritaire godsdienst ongewens
te buitenlandse import. Dus ook alweer
iets, da: er niet thuis hoort! Pater Mur
ray protesteert daartegen. Het is niet
waar, zegt hij, de katholieke gemeen
schap behoort tot het Amerikaanse le
ven zoals haar kerken tot het land
schap behoren.
Wil men van een probleem spreken,
dan kan dit alleen een probleem voor
de katholieken zelf zijn, n.l. de vraag,
hoe zij op de meest verantwoorde wij
ze hun taak in het Amerikaanse leven
vervullen. En wat hij daar verder over
zegt bevat inderdaad voor ons, Neder
landse katholieken, heel veel stof tot
vruchtbare bezinning.
Als eerste bezwaar tegen de levens
houding der Amerikaanse Katholieken
noemt Murray het groepsbewustzijn,
omdat dit een ernstige belemmering in
houdt voor de gezonde beleving van het
juiste Kerkbegrip. Zeker, er kan een
historische verklaring gegeven worden
voor het ontstaan daarvan, net als bij
ons. Ook in Amerika waren de Katho
lieken eens een onderdrukte minderheid.
Nu vormen ze nog steeds een minder
heid, maar de meesten van hen ver
geten, dat ook de Protestanten en Jo
den, vooral in sommige grote steden,
dat zijn. Men heeft de kerk te veel
beschouwd als een afzonderlijke sociale
groep, die verplicht was agressief te zijn
om zowel haar geloof als haar plaats in
de samenleving te verdedigen. Over
het algemeen kan men wel zeggen, dat
de noodzaak om het geloof te verdedi
gen door, zoals vroeger gebeurde, de
geïmmigreerde Ieren, Duitsers, Italianen
en Polen zorgvuldig bijeen te houden,
nu niet meer nodig is. Anderzijds be
staat het groepsbewustzijn nog zó sterk,
dat, zoals Murray het terecht afwijzend
uitdrukt, een katholieke krant, toen een
storm gewoed had in Oklahama, „op
adembenemende wijze" kon schrijven
„Geen katholieken omgekomen bij de
ramp."
Het behoeft, hopen wij, toch geen na
dere verklaring, dat een dermate ver
doorgevoerd „groepsbewustzijn" beslist
ongewenst en verkeerd is. Zo oordeelt
ook de Amerikaanse theoloog, pater
Murray. En wel omdat hieruit een to
taal verkeerd begrip van de Kerk
blijkt. Daarop komen wij een volgende
keer nader terug.
echt, de directe uitdrukking van zijn
persoonlijkheid, gedachten en intenties.
Waar schuilt het geheim van deze
tachtigjarige grijsaard in? In zijn voor
naamheid, zijn intelligentie, zijn ijzeren
wil? In zijn grote menselijkheid, de
vrucht van het „alles verliezen"? Of
wellicht in zijn streven om Man Gods
te zijn?
Non mihi, Domine, sed tuo nomini
zegt de Pastor Angelicus. „Wat ik was
is niets, wat ik ben is weinig, eeuwig
is slechts, wat ik worden zal".
PAUS PIUS XII „SLAAF DER
SLAVEN GODS"
Van 8roeiende leven, 10de druk. Uitgave
Kruis„e 1>,ationale Federatie „Het Wit-gele
te Utrecht, Herenstraat 35.
D d s L
heeft dit i Mar van de eerste druk, 1931,
Keyser en dr. A. W. Ausems, dr. J.
boekje een zr' L- Siebers samengestelde
lichting van g,rote taak vervuld bij de voor
lopig laatst Aanstaande) moeders. De voor-
ondergaan r> druk heeft een verandering
zer, kinderAe medewerkers: dr. J. Key-
Marks nr s. E- Ausems, arts, prof. A.
Vroom hêvoL zusters L. Siebers en Tr.
boofdstukv„„n niet meer afzonderlijke
maar hun voor hun rekening genomen
ter verwerken ev*n. ter beschikking gesteld
Dit klnS tot een waarachtig geheel.
gerschaostfvoia boekje o.a. over de zwan-
doop, de krf 9 bevalling, de nood-
behoeft nauwAV -,en,-de babyverzorging
Het is reed aanbevolen te worden,
zelf nóg bekArfVencie bekend en zal zich-
*ins bruikbaar is maken omdat het alles-
J. J. C. MARLET,
arts.
(NADRUK VERBODEN
Zacht karakter
De H. Vader zegent de menigte in de St.-Pieter tijdens de laatste algemene audiëntie van dit jaar.
Twee jaar nadat Don Pacelli priester
gewijd was twee jaar van studie en
zielzorg werd hij aangewezen om in
de Pauselijke staatssecretarie te komen
werken. Hoewel de biechtstoel verre
zijn voorkeur had boven de „kantoor
kruk", overtuigde de latere kardinaal
Gasparri hem van de waarde van deze
kruk: „Alle arbeid, caro mio, in de
Kerk is zielzorg". Daarna werd de jon
ge geestelijke verder getraind in de ho
gere school der wetenschap en in de
diplomatie. Hij leerde dat een oordeel
eerst na veel studie en overleg, na hoor
en wederhoor gevormd behoorde te wor
den, hetwelk nog eens overdacht, dan
met redenen omkleed zijn superieuren
werd aangeboden. Al moge de Kerk in
laatste instantie absoluut geregeerd
worden, elke Paus heeft uiteraard voor
hét inzicht in de meest uiteenlopende
problemen zijn vele medewerkers no
dig, onder wie verschillen van opinie
en gevoelen kunnen bestaan. Tenslotte
komen de draden samen bij het Hoofd
der Kerk, aan wie de eindbeslissing is.
Als geen ander is de kardinaal staats
secretaris, 's Pausen rechterhand, op
de hoogte van het worstelen met de ma
terie, dat de mensen blijft, ook al leidt
de Gèest zijn Kerk.
Ook dit jaar bedient de Boeken-
week-propaganda zich van een
affiche, die ten doel heeft het oog
te bekoren en langs die weg de
aandacht op het boek te vestigen.
Of door de affiche van dit jaar
veler ogen zullen worden bekoord,
wagen w\j evenwel te betwijfelen.
