Het bezit van alle Amsterdammers bleek
eigendom van één man te zijn
BENEDICTIJNS TIJDSCHRIFT
Jaarprijzen uitgereikt voor
affiches en advertenties
Collectie houtsneden zoek
I
Hm
Zaandam ontroert Napolitaanse tollegaarders
r
Lemmer-aak voor
Prinses Beatrix
Standaardisatie heeft gunstig gewerkt
Op transport van Zweden naar
Amsterdam op dwaalspoor
DE KLEURIGE
GESCHIEDENIS
ROND EEN
ONBEWOGEN
STANDBEELD
J
Grieperig?
Rillerig
een AKKERTJE
M
GENOOTSCHAP VOOR RECLAME
ZATERDAG 17 MAART 1956
PAGINA 5
li
(Van een verslaggever)
Het Amsterdamse Vondelpark, wellicht het bekendste stadspark van ons
land, ondergaat ingrijpende veranderingen. In het groene hart van de
hoofdstad zijn gemeentewerklieden bezig een jarenlange achterstand
in het onderhoud in te halen, met het scheppen van een doorzichtige ruim
telijkheid en met het invoeren van nieuwe ideeën aangaande het karak
ter van een grote-stadspark. In zijn negentigjarige geschiedenis heeft het
Vondelpark zoveel doorgemaakt, dat de laatste ontwikkeling nauwelijks
meer beroering teweeg brengt. Rooyers' beeld van Vondel, dat jarenlang
hoog verheven op een voetstuk temidden van het gewoel heeft gestaan, is
ook nu onbewogen. Het heeft hem trouwens ook niet gedeerd, toen de vroe
gere burgemeester Fock met meer gevoel voor handel dan voor kunst
hem in een officiële toespraak „de geniale kousenkoper" noemde. De kwa
lijke tonelen, die zich een tijdlang in zijn omgeving hebben afgespeeld en
die het park voor enige jaren berucht deden zijn, hebben zijn grijze ogen
niet doen knipperen. De vrolijkste volksfeesten, de deftigste partijen, de
vreemdste wederwaardigheden hebben hem niet tot reacties kunnen verlei
den. Toch, met deze historie als leidraad, zou hij een toneelstuk kunnen
schrijven, dat in vaart en beweging niets tekort zou hoeven komen.
r> vv
iBfilll
De pasfoor en de burgemeester van
Torre del Greco wisten van niets
V uurwerkf abriekj e
uitgebrand
"A* - fk ',1
Millloenen dames
Nederlandse emigrante
overleden
Oip weg naar Nederland
aan boord van de Maasdam
HET VONDELPARK TRACHT AL
ZIJN HEREN TE DIENEN.
Toen honderd jaar geleden de grote
stadsuitbreidingen b.ekend werden,
Voelden velen zich wanhopig. Waar zou
toen nog kunnen wandelen, waarheen
rijden met paard of rijtuig als de aan
trekkelijke weg langs de Overtoom met
zijn tierig scheepsverkeer in de grauwe
schaduw van hoge huizen zou komen
te liggen. Een aantal patriciërs vorm
de een plan en constitueerde de „Ver-
eeniging tot aanleg van een Rij- en
Wandelpark." Zij wilden voorkomen
flat al de weilanden om Amsterdam on-
der huizen bedolven werden. In janua
ri 1864 verspreidden zij een circulaire
lh de stad, waarop te lezen stond dat
rnen tien bunders grom wilue kopen
Voor een ontspanningsgelegenheid voor
alle Amsterdammers. Een 24-tal na-
rnen van goed-Amsterdamse klank
Prijkte onder de tekst. De pers stemde
gretig met de actie in: „precies als in
Engeland," schreef zij, „wat voor het
Publiek is, moet door het publiek tot
stand gebracht worden." De hoofdstad
Verzamelde 82.000,-. De commissiele
den van de vereniging klampten de he
ren Zocher, tuinarchitecten in Haarlem,
aan, en in de zomer van hetzelfde jaar
Werd het park plechtig ingewijd. „Het
Bois-de-Boulogne van Amsterdam," zei
iedereen geestdriftig. De hoofdstede-
kng had zijn eigen park, met tuinban
ken, vijvers, eilandjes en bossages.
öenat de commissie lang niet tevre-
stukwas met dit betrekkelijk kleine
nieuwfTT' bleek al sP°ediS- Een
van geld a?ep lot het bijeenbrengen
de stad. Wedpmeerde twee iaar later
zende koeien n'T! werden paisig gra-
Het park was nu L elders verdreven,
in de verte het tjie tT groo,t dat men
Amstelveenseweg kon m?elld van de
men het park zo ver Als
hebben, was de verbindinlebvr0e0ld
ters en rijtuigen met LTf
dreven behouden. Zó dachteS h 1°^®
triciërs die in de parkcommissie -L~
telden. Zij trachtten nieuwe inzamel
lingen te houden, doch de fondsen
stroomden traag binnen. Zij specu-
leerden met grond, waarop dure hui.
zen kwamen te staan, voerden cam
pagnes, gaven toneeluitvoeringen en
concerten. In 1877 eindelijk voerden
cirkelende paden om drassige weilan
den naar een nieuw verrezen hek-
Werk aan de Amstelveenseweg. Am
sterdam juichte opnieuw; „ztjn park
Was gereed. Bijna vijftig bunder wei
degrond was in een langzaam groei
end lustoord herschapen.
Geheimzinnige geldschieter
Eén ding had Amsterdam tot dusver-
'e nooit begrepen. Er waren telkens
Erote tekorten als nieuwe grond aange
kocht moest worden. Enige honderd
duizenden waren vergaard, maar de to-
'ule kosten beliepen ongeveer het drie
dubbele. Geleidelijk aan lekte het uit
dat de voorzitter van de parkcommis-
®'.e> C. P. van Eeghen, als de geheim
zinnige geldschieter opgetreden was,
d'e stilzwijgend alle tekorten aangezui
verd had. Amsterdam mocht denken
°at het een eigen park bezat, mocht
*JOhis wat wrevelig zijn over de auto
matische wijze waarop het bestuurd
J^erd, het bleek dat in feite Van Eeghen
dtet enige anderen de naderende hui
zenrijen geweerd hadden.
Intussen waren in de stad vele woor
den verspild en was er veel inkt ver
morst over de plaats van het nieuwe
standbeeld van Vondel. De Noorder-
markt was genoemd en de Torensluis,
maar deze plaatsen veroorzaakten veel
kntiek. „In het park," zo kitam men
'n 1867 op een idee. Een daverende
Plechtigheid en een luisterrijke op-
j®cht zouden de onthulling begeleiden,
k-en stoet van praalwagens trok langs
de grachten en door de straten. Op de
Keizersgracht bleef een hoog-opgetuig-
de wagen verward in de takken steken.
Een beeld tuimelde onthoofd en met
veel geraas naar beneden. „Het Von
delbeeld," dacht iedereen. Er ontston
den relletjes. Het daverde in de stad
van een mal liedje: „hop, hop, hop!
Joost van den Vondel zonder kop." De
dreun hield wekenlang aan. Slechts en
kele tientallen mensen wisten dat Von
del veilig en wel in het park gearri
veerd was, met nette toespraken ont
huld en overgedragen aan de gemeen
te. Op zeer korte termijn slaagde de
gemeente er in op het heuveltje, waar
op het standbeeld geplaatst was, een
banale en goedkope versiering aan te
brengen. De heftige protesten brachten
hierin later verandering.
Het park evenwel had op slag zijn
naam gekregen: Vondelspark. Het zou
misschien nog zo geheten hebben, als
men geen Duitser had genomen om een
ir drukwekkend hekwerk voor de ingang
aan de Stadhouderskade te drijven. De
ze Frankfortse edelsmid, A. Linne-
mann, vergat de letter ,,s". Alberdingk
Thijm sanctioneerde de naam, gelijk
de gemeente al eerder gedaan had
door de naam Rembrandtplein in te
voeren.
Vondel-herdenking
Het Vondelpark werd zienderogen
fraaier, ofschoon de grote kosten veel
hoofdbrekens bezorgden. De onderne
mende Engelsman die een deel van het
park wilde exploiteren om vuurwerk af
te steken, moest onverrichterzake naar
zijn land terugkeren. Zijn attractie was
de besturende patriciërs niet deftig ge
noeg. Zij stonden wel toe dat twee jaar
lang een panorama van Constantinopei
en een diorama van de slag bij Sala
manca geplaatst werden. Xo-:n uit vol
doende huur opgebracht had, werd de
ze muzelmanse grond omgezet in een
siertuin.
Artis schonk in 1870 een zwanenecht-
paar. Ofschoon men mag aannemen dat
de huidige zwanen nakomelingen zjjn,
hebben de eerste twee het in hun broei
tijd niet gemakkelijk gehad. Onder de
Jeugd van die dagen bestond het ge-
i'efde spelletje „swane peste in 't
park."
februari 1879 was Vondel 200
y rH f°°d. 's Morgens vroeg trokken
e,-minnaars met kransen, bloemen
en toespraken naar zijn graf in de
Nieuwe Kerk. De Kerkeraad weigerde
hun echter Ce toegang, waarop hei ge
zelschap zich naar het Vondelpark be
gaf om de geschiedenis haar verloop te
schenken. Alberdingk Thijm was onder
hen, Schaepman, Burgersdijk, enfin, er
is tot ver in de middag gespeecht.
Het behoorde in die tijd tot de „bon
ton" fietsen te leren in het Vondelpark.
Blijkens spotprenten van Molkenboer
deed iedere vooraanstaande Amsterdam
mer daaraan mee. Langzamerhand
kreeg ook het volk de smaak daarvan
te pakken, hetgeen ontaardde in wilde
wedstrijden en ongelukken. Deftige he
ren met bolhoed, snor en pandjesjas,
dames met lange zwarte rokken en hoe
den met linten, werden door het hard-
fietsende gemeen lastig gevallen. Het
vlindersvangen en het bloemenzoeken
democratiseerde eveneens, 's Winters als
men met de arreslede wenste te gaan
rijden, werd men nageroepen door
volkse schaatsenrijders. De concerten
die in de zomermaanden gegeven wer
den kregen een hegeleiding ver. - ech
tende kinderen, piepende wagentjes en
joelende knapen.
Langzaam en zeker werd het park
uit de handen van de patriciërs getrok
ken. In de jaren f900 kon men 's avonds
niet meer veilig de donkere paden be
gaan. Allerlei gespuis zwierf rond en
haalde de schandelijkste streken uit.
Het Vondelpark-bestuur kwam overeen
dat de gemeente-politie 's avonds in het
park zou patrouilleren. Lang heeft het
echter geduurd voordat de agenten hun
vrees overwonnen en handelend optra
den. De nationale Wielerbond stelde een
wacht aan die het wilde fietsen moest
tegengaan.
Men had auto's enige jaren lang in
het park toegestaan, doch hieraan
kwam ook een einde.
Het werd gaanaeweg weer moge
lijk dat directeuren en wethouders on
gestoord hun ochtendwandeling maak
ten, en zo de gouvernantes met de
kinderen uit de deftige buurten.
Bovendien kon men van uit de ma
nege in de Vondelstraat vertrekken
voor een lange rit over de ruiterpa-
Het avondlijke Vondelpark toonde
zich, vorig jaar tijdens de zomer
feesten een volwaardig produkt
van Technicolor. En zoals alle
parken in sprookjestooi, trok ook
het Vondelpark avond aan avond
duizenden kijkers, die in alle sta
dia van bewondering huiswaarts
keerden.
den. Van de andere kant trok nie
mand het zich aan dat de mindere
man zijn huwelijksreis door het Von
delpark maakte. Dit gebeurde vooral
donderdags, de goedkope trouwdag.
Talrijke stoeten trokken onmiddellijk
na de echtverbintenis door het park.
Voorop bruid en bruidegom in een
coupé. De bruid met de hoge zijde
van haar jonge echtgenoot in haar
schoot en deze, evenals de koetsier
en de palfrenier, met een sigaar in
de mond. Daarachter de overige, vol
gepropte rijtuigen.
Bij een enquête in 1914 bleek dat eigen
lijk iedereen zeer tevreden was met het
Vondelpark. Van socialistische zijde
was men het later met deze particu
liere gang van zaken lang niet eens.
„Het Vondelpark behoort aan de ge
meente", vonden de roden. Verandering
bracht dit niet. De aristocratie verge
noegde zich met het bezit en bezocht
trouw het statige paviljoen. Atletiek
wedstrijden, volksconcerten enz. maak
ten het park geliefd in brede kring.
Tot op hedèn heeft het Vondelpark
zich in een passende populariteit mogen
verheugen. De oorlog echter bezorgde
een grote achterstand in het onderhoud.
Campagnes voor geld en donateurs le
verden niet voldoende resultaat op. De
grote beslissing kwam. Enige jaren te
rug is dit unieke particuliere bezit over
gegaan naar de gemeente.
De kapitaalkrachtige eigenaresse is
bezig nieuw leven in het Vondelpark te
brengen. De verbeteringen en verande
ringen duren voorlopig nog voort. Vo
rig jaar zijn groots-opgezette volks
feesten georganiseerd, hetgeen dit jaar
weer te gebeuren staat. De plannen voor
een verlichting in de zomermaanden
zijn gereed. Evenals in het afgelopen
jaar het geval geweest is, zullen tien
duizenden de illuminatie gaan bekijken.
Van enkele zijden ontlokte de verlichting
heftige kritiek, maar uit de geschiede
nis blijkt dat deze spanningen niet
nieuw zijn. Het Vondelpark poogt al
zijn heren te dienen, of het nu is voor
een rit te paard of voor de eerste kus,
voor de ochtendwandeling van de di
recteur, of voor het twaalf-uurtje in de
buitenlucht van zijn employé.
(Van onze Romeinse
correspondent)
De douane in Napels
heeft onlangs voor een
niet gering raadsel ge
staan. Er waren colli's aan
gekomen uit Nederland. Voor
wie die bestemd waren, was
niet precies na te gaan. Al
leen Torre del Greco, een
plaatsje tussen Napels en
Pompei, moest er iets mee
van doen hebben, want die
naam kwam op de adresse
ring voor. De rest was ge
heimschrift. Torre del Greco
werd gewaarschuwd. Maar
noch de burgemeester, noch
de pastoor, noch zelfs de ca
rabinieri wisten iets van een
zending.
De afdeling invoerrechten
en accijnzen had zich intus
sen van de pakken meester
gemaakt. Deze bleken kleren
en dekens te bevatten. Plicht
matig werd uitgerekend, hoe
veel lire vadertje staat te
vorderen had, voor de goe
deren vrij gegeven konden
worden. Voorzien van lood
jes, van labels en van docu
menten met veel plakzegels
en handtekeningen werd alles
tot nader order opgeborgen.
Dekens en kieren zijn
kostbare dingen voor Torre
del Greco. De capo, de dou
anechef, poogde licht in de
duisternis te brengen. Hij
telefoneerde de Nederlandse
ambassade in Rome. Want
ambassades dienen overal
raad op te weten. Hij gaf,
spellend, het adres door:
tweemaal Ancona Napoli
stop Domodossola Empoli
stop Ancona Roma Milano
Empoli stop en zo verder.
Daarna herhaalde hij het nog
eens en het moet ongeveer
zo geklonken hebben: „aa-
aa-n déé aarme kiendeerèn
faan 'vlug) Torre del Greco
komma die-éé koo-oe lieje-
plunderd, spontaan werd het
vergaarde verstuurd.
Eccellenza Dozy deed de
zaak uit de doeken. De capo
was ontroerd en zat in zak
en as. Het reglement bevatte
voor dit geval geen bepaling,
hij moest invoerrechten hef
fen. Maar dat, oordeelde lij,
werd te gek.
Waarom hebben de kinde
ren hun gaven niet via het
den". „Hartelijk dank", zei de
ambassade. „u hoort nog
van ons". Rome belde de
consul-generaal, ir. Dozy, in
Napels op en deze reed kort
daarna in zijn zwarte auto
met de Roemeense chauffeur
naar de douaneloodsen.
„Aan de arme kinderen
van Torre del Greco, die kou
lijden". Scholieren uit Zaan
dam hadden in de barre fe
bruaridagen niet alleen aan
eigen koude voeten en rode
neuzen gedacht, maar ook
aan die van Italiaantjes van
onder Napels vandaan. Zij
hadden begrepen, hoe erg
een poolwinter was voor hen,
die koude niet kennen noch
er tegen gewapend waren.
En spontaan hadden zij
ouders, familie en buren ge-
Rode Kruis verstuurd? Dan
zou er geen vuiltje aan de
lucht zijn. Ir. Dozy bracht
naar voren, dat kinderen
goddank nog niets van tarie
ven weten.
De capo belde resoluut de
opperste capo in Rome.
Ook Rome was waarach
tig ontroerd. Invoerrechten,
waanzin! De ambtelijke mo
len zou in werking gesteld
worden en Napels zou „in de
kortste keren" ervan horen.
Een speciale ministeriële be
schikking en klaar is Kees.
Ieder dacht er het zijne
van. Ieder dacht hetzelfde:
ambtelijke molens malen wel
fijn, maar niet vlug.
Al moge onze consul-ge
neraal oud-gezant zijn en
Eccellenza heten, ook hij
staat onder tucht en bevel.
Daarom peinsde hij op het
begrotingsartikel en de pa
ragraaf, waar hij de som der
invoerrechten onder kon
brengen. Het was natuurlijk
de zotheid gekroond, maaT
hier moest nu eenmaal een
oplossing worden gevonden.
De zaak is op een andere
wijze opgelost. Toen de bra
ve tollegaarders hoorden,
waarom het hier ging, heeft
er één de rijksuniformpet
van het hoofd genomen en
is er mee rond gegaan onder
de collega's Terwille van de
spoed werd zo de caritas van
Zaandams jeugd aangevuld
door die der Napolitaanse
douanebeambten. Voor Eccel
lenza de juiste declaratie
geconcipieerd had, reed (wij
zouden zeggen:) Van Gend
en Loos al naar Torre del
Greco met de dekens èn de
kleren èn de rest.
De hope des vaderlands,
althans dan die van Zaan
dam, heeft niet geweten, dat
zij met koude voeten en rode
neuzen een passe-partout,
een loper uitgevonden had
den, die niet slechts precies
paste op het hart van kleine,
donkere en werkelijk niet
rijke mannen in Napels,
tweeduizend kilometer ver,
maar- tevens een, die de
zwaarst gepantserde kluis
deur ter wereld vermocht te
openen, die der bureaucratie.
De moraal is, dunkt ons,
duidelijk.
Advertentie
U voelt U weer "stralend"
Zoals gemeld is aan Prinses Beatrix
bij de viering van haar achttiende ver
jaardag medegedeeld, dat een daartoe
opgericht comité Varend' Nederland het
voornemen koestert haar een zeilvaar-
tuig te harei keuze aan te bieden.
Deze toezegging is door de Prinses,
dit eer. groot liefhebster van de zeil-
sport is, geestdriftig aanvaard. Bij een
onderhoud, 'dat enige vertegenwoordi-
gei - van het comité ten paleize Soest-
dijk met de Prinses hadden, heeft zij
te kennen gegeven dat haar verlangen
uitgaat naar een Lemmer-aak, een rond
vaartuig van het nationale type.
Het comité Varend Nederland heeft
reeds een begin gemaakt met de voor-
bert ingen tot de bouw van het schip.
Het is de bedoeling van het comité
thans elkeen, die bij een gelegenheid als
de; van Nederlands oude band met
het huis van Oranje en met de scheep
vaart zou willen getuigen, in de gele
genheid te stellen een bijdrage aan het
geschenk te leveren. Bijdragen kunnen
worder gestort op postgiro no 1818
van het comité of op de rekening van
het comité bij de Nederlandsche Han
delmaatschappij in Amsterdam.
Daarbij verzoekt het comité bij de
storting volledige naam en adres te
vermelden, dat te zijner tijd aan Prin
ses Beatrix mede kan worden aangebo
den een volledig register met de na
men der schenkers.
Advertentie
Het gelovige Christen-volk viert in een gelukkig-herstelde Liturgie het
Paschen van Zijn Heer. Wij nemen deel ian de Dood en de Verrijzenis
van Christus en beleven opnieuw ons Doopsel waardoor wij bij Hem
werden ingelijfd.
„Uit God geboren", trachten wij voortaan een leven te leiden, zoals het
vóór 18 eeuwen beschreven werd door de leerling der Apostelen, Poly-
carpus, de heilige bisschop-martelaar van Smyrna, wiens nagedachtenis
wij eerbiedig gedenken.
Dit zijn de boeiende onderwerpen van de
Paas-aflevering vah het
een drie-maandelijkse uitgave onder de
redactie van de monniken van Egmond.
Slechts 3.- p. jaargang. (Giro 275563 ten name van Abdij te Egmond-B
Proefnummer gratis op aanvrage.
Gisteravond omstreeks negen uur is
het vuurwerkfabriekje van de heer
Piersma te IJmuiden voor de tweede
keer in vlammen opgegaan. Het fabriek
je was gevestigd in een paar optrekjes
achter de rokerij van Plug nabij de
Haringhaven. Bewoners van een woon
wagen zagen plotseling de vlammen
door het dak slaan. Een pers en een
aantal vaten met explosieve stoffen gin
gen eveneens verloren. Toen de brand
uitbrak was niemand in het fabriekje
aanwezig. De opstallen waren echter
zeer gebrekkig gesloten en regelmatig
speelden er kinderen, zodat het niet uit
gesloten is dat zij de brand hebben ge
sticht.
De kleine prins Hendrik, zoon van groot-hertog Jan en prinses Josephine Char
lotte van Luxemburg, wordt volgende maand een jaar. Op de foto ziet men het
prinsje met zijn zusje Maria Astrid, die onlangs twee jaar werd.
Op de vrijdag te Utrecht gehouden
affiche- en advertentiedag van het
Genootschap voor Reclame heeft de
voorzitter, jhr. W. van Andringa de
Kempenaer de jaarprijzen 1955 voor
affiches en advententies uitgereikt
aan de ontwerpers en/of hun fir
ma's. Tevoren waren de leden op het
terrein aan de Croeselaan door het be
stuur van de Jaarbeurs officieel ont
vangen, bij welke gelegenheid de voor
zitter van het genootschap aan mr.
J. Milius, gedelegeerd lid van de raad
van beheer, een kristallen bel aan
bood als verjaringsgeschenk voor de
veertigjarige Jaarbeurs.
De jury voor de affiches had beslo
ten geen prijzen toe te kennen in de
afdeling culturele affiches. Voor de com
merciële en andere affiches werden
vier jaarprijzen uitgereikt. De winnaars
waren Frans Mettes (Ambre Solaire),
B. Strijbos (Het goede bed), reclamebu
reau H.V.R. (E.55) en Mans Meyer (Lu
napark Amsterdam).
Er werden voorts vijf advertentiejaar
prijzen toegekend, waarvan drie aan
het bureau Prad (Elias, Philips en Stra-
ter), een aan De la Mar (Verkade) en
een aan H.V.R. (Stokvis).
De heer W. J. G. Gerritsen, direc
teur van Publex N. V., hield een in
leiding over de na-oorlogse reorganisa
tie van het afficheringswezen. Hij be
toogde, dat na d' bevrijding de re
clame door middel van affiches geheel
Advertentie
zeggenVoor de handen niets
beter dan HAMEA-GELEL
Het voeren van eenden en zwanen is een geliefkoosde bezigheid van moeders en Kinderen; bovendien een tafe
reeltje, waarvan men in de latere levensdagen graag wil genieten. Leerlingen van de nabije kunstakademie, boek
jeslezers, dichters en dromers nemen ook hiervan bij voorkeur enige afstand, om over de minnenden nog maar
niet te spreken.
Een kostbare collectie houtsneden en
etsen, eigendom van het Victoria and Al-
bert Museum te Londen, is onderweg
van Göteborg naar Amsterdam zoek ge
raakt. De verzameling, die 240 stuks
omvat, was in een spoorwegwagon ge
laden. Bij het transport over de Oostzee
ontstonden moeilijkheden tengevolge van
de strenge winter. De boot raakte in hei
ijs vast. Daarna is er in Amsterdam van
het Londense museum bericht ontvan
gen, dat men er in geslaagd was de col
lectie weer naar het vasteland over te
brengen. Waar zjj sindsdien gebleven is,
weet niemand.
Het vermoeden bestaat, dat zij in een
of meer spoorwagons is geladen, die
daarna in de onoverzichtelijke toestand,
die door de winterse obstakels in het
spoorwegverkeer waren ontstaan, een
verkeerde richting uit gedirigeerd kun
nen zijn. Er wordt nu ijverig naar ge
speurd.
Ook wordt rekening gehouden met de
mogelijkheid, dat de collectie gestolen
is.
De houtsneden en etsen waren het
werk van levende kunstenaars uit zes
landen. Zij maakten een rondreis dooi
Europa en waren het laatst in de Zweed
se havenstad Göteborg tentoongesteld.
Vandaar zouden zij naar Amsterdam
komen, waar zij in maart hadden moeten
arriveren. De tentoonstelling in het Ste
delijk Museum zou 9 maart geopend zijn.
opnieuw werd opgezet en dat men, om
het ontsierende element zo klein moge
lijk te houden, was overgegaan tot
standaardisatie var affiches en van bor
den. Het gunstige gevolg hiervan is ge
weest, dat de ontwerpers van affiches
hun kracht niet meer konden zoeken in
de grootte, doch moesten vinden in de
kwaliteit van hun werk.
In het algemeen was spr. niet bij
zonder tevreden over de medewerking
van de autoriteiten. In vele provincies
en gemeenten is het plaatsen van re
clameborden niet geoorloofd ontsie
ring van stad en land terwijl er wel
gevels worden volgeplakt. Als voor
beeld haalde spr. het Minervaplein in
Amsterdam aan; er mag geen reclame
bord geplaatst worden, maar er zijn wel
plakmuren. Om de affichereclame in
goede banen te leiden, achtte de heer
Gerritsen het noodzakelijk, dat een gro
ter aantal gestandaardiseerde reclame
objecten wordt toegestaan. Momenteel
zijn er in ons land 3000 objecten, waar
van 1600 gestandaardiseerd, welk aan
tal te gering is om aan de vele aan
vragen van het bedrijfsleven te voldoen.
Ook de Spoorwegreclame is na de
bevrijding genormaliseerd. De heer J.
L. M. van Erp,, directeur van de N. V.
Spoorwegreclame, wees op het verschil
tussen de chaotische toestand vóór de
oorlog borden in allerlei vormen en
maten en de huidige genormaliseer
de zwart-omrande borden, waarvan er
thans 13000 op 3C„ stations geplaatst
zijn. De kwaliteit van de affiches nu
de ontwerpers alleen nog mogelijkheden
vinden in voorstellingen en kleuren
noemde spr. aanzienlijk verbeterd. Me
nige affiche is een sieraad voor het
station.
Mevrouw A. Manders, de Nederland
se emigrante in Canada die, lijdend asm
een ngeneeslijke ziekte, haar familie in
Boekei, bij Uden in Noord-Brabant, nog
eens wilde terugzien, is vrijdag aan
boord van de Maasdam overleden, toen
dit passagiersschip bij Southampton
voor anker ging.
De heer en mevrouw Manders waren
twee jaar geleden naar Canada ge-
emigreerd, waar zij te Sudbury in de
provincie Ontario kwamen te wonen. Na
korte tijd openbaarden zich bij mevrouw
Manders verschijnselen van kanker.
Een in december uitgevoerde operatie
leverde geen succes op. De artsen ver
klaarden, dat zij slechts nog korte tijd
te leven had.
Het echtpaar besloot toen naar Ne
der] nd terug te keren. Dit werd mo
gelijk gemaakt dank zij een geldinza
meling door een plaatselijk blad te
Sudbury.
Het stoffelijk overschot zal naar Rot
terdam worden ervoerd om in Neder
landse grond te worden begraven.
