Msdag akkoord met
oplicht van jaar
lerdam
„DE VERLOREN VADER"
Fotograferen is eenvoudig
bijzondere
R
f-
„Beroepsleg er wordt
11 staat in de
Ssa, <«™wplss»
De Leer der Kerk
rm
Wie
den lande plechtige
f)Uj herdenkingen
Sovjet-politie
aan banden
.pleging
5S,
fetjPelijke zetel
^denkiixg
^kbbeberg
Zogenaamde wereldliteratuur
„DE MAJESTEIT", goed boek
door Gertrud van Le Fort
is toch
Hermanowski?
ff®
'kii
"c"'lcn eren gevallenen
Ned. architect
en echtgenote
in Zuid-Afrika
vermoord
ZWAGER.
l!Ü!
ZATERDAG 5 MEI 1956
PAGINA 9
l~' Hö&l
nS tot vestiging
Nederlandse uitgave van de
NIEUWE DUITSE
CATECHISMUS
Deze catechismus heeft de
unanieme waardering
van de deskundigen op catechetisch gebied en is bestemd voor:
zielzorgers
scholen
godsdienstcursussen
het gezin
kortom: voor iedereen
DE FONTEIN - UTRECHT
ro$L
tS »a*n deze ziin be-
wWSa,iallen' die 6edu'
eti
AW v?mmen tot ons-
».8Lv>r de vrijheid.
!y]!t«^ Skeaid ziJ'n zij ge-
i<]yy«eti Lna het sPreek-
FiV\ MsPrlfcds- A' T- w- de
llT||g'soh lager
id* W'fP'iC'irSg
f'sdVé
KA'",;
rereldliteratuur is een weids
woord. Neem de volks
aardige leesboekenwelke
Desclée de Brouwer te Brugge in
soms nogal vlaamsevertalingen
aankondigt als romans uit de
wereldliteratuur". Ons werden uit
die serie twee nieuwe titels toege
stuurd: „De Majesteit" van Ger
trud von Le. Fort en „De verloren
vader" van Georg Hermanowski.
Om met de laatste te beginnen:
zelden krijgt men een serieus schij
nende roman in handen, die, zoals
„De verloren vader", een aanflui
ting is van alles wat met litera
tuur, laat staan wereldliteratuur,
te maken heeft.
Dera Helder
rekkingen
d/Vtin&eri haij-
%^t?y°rdiger!allenen-
't
®v»Ctrozen
!«\SWV
in
stinên: Waar"
Secretaresse van
Nuschke uitgeweken
.-MliDTUm
Iv-J Stemrecht
-tLWOCDTUHET
I STEMRECHT
l ONTNOMEN
Onderwijzersisalarissen
Rapport van deskundigen
naar Georganiseerd Overleg
heeft gister-
kC* nkï'j? Koedkeuring
u\rt (ticnsh t"'erp, dat ten
XS in tü pcr'°de van
A van J0"» De ver-
;C't 6ph de Lander, de
&'aalf ,«r a' het besluit
6>" Va JHdei voldoen-
r,,, ;>K(ie l!„deien?ie. The°-
Iffi? boort, T de bondsdag,
ij»? voo^ 'h dat de
I t to0S(le. eerste oefening
-Srfïv 'li ^hluji'ie)j'apenen blij-
Vettige kind van
H d6 verklaarde zich
vorming van een
i K 0cees Rotterdam,
»'et lllbe^ïl^linSen van de
op lg53 tot regeling
Qe onderscheidene
aar! de Kroon,
,-s hst't;en em zijn zetel te
'»t 'ho„dg Een beslissing op
tef, tn genomen, daar
VC Vejflde procedure aan
Sïs verweI uhte krin8en
'kinacbt dan dat de
zal worden ver-
het
>tt dat het bisdom
So6? kr10 schrijven van
van Rotterdam
het reeds 16
,uuf en y
GH"pe»
~°Cfe"
3.7»
klein beroepsleger en wel omdat zulk
een leger naar zijn mening een staat
in de staat wordt. De goedkeuring van
het wetsontwerp gebeurde bij handop
steken. Het debat, dat er aan vooraf
ging, heeft negen uur geduurd. De socia
listen stemden tegen.
De bondsraad heeft voorts gisteren zijn
goedkeuring gehecht aan een wetsont
werp, op basis waarvan het dragen van
ijzeren kruizen en andere decoraties
uit en van voor de Tweede Wereldoor
log zal zijn toegestaan. In deze decora
ties mogen zich echter geen hakenkrui
zen bevinden.Het wetsontwerp moet
thans nog door de bondsdag worden
goedgekeurd.
Het Westduitse ministerie van finan
ciën heeft meegedeeld, dat het de Duit
sers, die in dienst zijn van de geal
lieerde troepen in ht land, voor de
rest van deze maand zal betalen, zo
dat zij niet zonder loon zullen zitten.
Vandaag loopt nl. de geldende overeen
komst inzake de betaling van de kosten
voor het onderhoud der geallieerde troe
pen af. (Reuter-UP).
Advertentie
Vanaf heden verkrijgbaar in iedere goede boekhandel
Stevig gebonden
prijs slechts 4.50
Een uitgave van:
aanzlen van
van
dat
.dir. Dirkzwager
lot j,y
1 vW v»i. JB
'1» 6?Vaarde. Op deze
Vogelt1 antwoord gege-
n3alde argumenten
VeersProken.
s^'eo, g*steren de jaar-
h 5ah lgheid gehouden
vNiS.' hV°°rl°8 hun leven
«1» de vrijheid van
li,5>??rate bronzen klok
tl yponument, die als
"A b'wK spreek voor hem
Vv o?hcie vijf minuten
A ft, VI 6r de ontluikende
kV (o\,. Onderwijl arri-
N! a?e en burgerlijke
f?ih Ön11 ri kaatsten de ver-
AV f liih- Koningin en de
tób lster van Oorlog
H^ekerkhof hadden
t twee C0UPletten
cm )u-r.?den"' gespeeld
co
N^haire Kapel.
kö;r voren de hoofd
ei?1 CeI H' J' J'
,1graven, zo sprak
O Pen de stemmen
i(,S6 lhei?ns toe- eerbied
iVVMJe stSeliike waardig-
aire Kapel liet
Vit W,' Wa- Vap de koraal
n Ih Ui» het j 00r dl- hoofd-
«y^at ri aan de lugang
V? twd® vlag halfstok
Minuten van
tBP'fCW
US&S? vooP^kartaJs
•50
d«J'
°°r negen me-
?6fri Geurkcns in
I» ah 'K„ vereenkom-
'ht bestreedank0mSt
Hermanowski is waarschijnlijk een
Duitstalig schrijver, tenminste, afgaan
de op de germanismen in de vertaling
van Frans van Oldenburg Ermke. Of
ficiéél zullen wij het nooit weten, want
de uitgever vond het onnodig de lezer
dienaangaande iets mee te delen. Mis
schien is Hermanowski een Oostduitser
en moest om een of andere geheimzin
nige politieke reden zijn afkomst ver
zwegen worden. Er is inderdaad iets
aan de hand met dit boek. De oor
spronkelijke titel wordt ons onthouden,
maar wel krijgt men voor in dit werk
uit de wereldliteratuur een motto te le
zen van... Felix Timmermans: ,,Ik ben
uw dienaar en kom weder in dit land,
Ik ken het lied nog dat de halmen
boog." Over welk land gaat het hier?
Over welk lied? Heeft de heer Herma
nowski dit motto opgesnord? Of de
Vlaamse uitgever? Wij verdenken de
laatste, want Hermanowski, die welis
waar een verschrikkelijk prulschrjjver
is, kan niettemin moeilijk in staat ge
acht worden tot de keuze van een mot
to dat zó als een tang op het varken
van dit boek slaat. Het is om te lachen
en als iets de heer Hermanowski
vreemd is gebleven dan is dat wel la
chen. De loodzware ernst waarmee hij
ons het drama ophangt van de verloren
vader, die een verloren biechtvader
bljjkt te zijn, een afgevallen priester
dus, verdraagt geen enkel grapje. Tim
mermans' woorden, eigenlijk nergens
op slaande, dienen vermoedelijk slechts
ter geruststelling van de Vlaamse le
zertjes: ha, Timmermans voorin, dat
moet wel wat wezen!
.V"
lizeiliches durchgangslager Amersfoort"
een krans gelegd ter nagedachtenis aan
de in het concentratiekamp Amersfoort
omgekomenen.
Ook in Amersfoort is vrijdagavond
een stille tocht gehouden, die van het
centrum van de stad uit werd gemaakt
naar de begraafplaats Rusthof, waar
honderden geallieerden en verzetsslacht-
offers een laatste rustplaats hebben ge
vonden en waar op het Russische kerk
hof de stoffelijke resten zijn bijgezet
van Russen, die in concentratiekampen
of op andere wijze hun leven lieten in
de strijd tegen de Duitse overheersing.
In de stoet liepen ongeveer tweeduizend
burgers en militairen mee, voorafge
gaan door vertegenwoordigers van de
Russische ambassade, de Poolse, Roe
meense, Hongaarse en Joegoslavische
gezantschappen, van het gemeentebe
stuur van Amersfoort, van verzetsor
ganisaties en door verscheidene mili
taire autoriteiten.
De plechtige herdenking van alle ge
vallenen van de Koninklijke Marine en
de koopvaardij in de tweede wereld
oorlog is in Den Helder gisterochtend
gehouden bij het herplaatste monument
„Voor hen die vielen", dat in een om
lijsting van gazons en bloemen tegen de
Zeedijk een plaats heeft gekregen. Na
het halfstok hijsen van de vlag en de
aankomst van de autoriteiten bij het
door militairen en burgerdeputaties om
zoomde monument herdacht hoofd-
vlootaalmoezenier J. F. M. de Sain alle
gevallenen en belichtte de waarde van
het door hen gebrachte offer. Vloot-
predikant ds. A. de Kat ging daarna
voor in gebed.
Door 26 vertegenwoordigende en de
putaties werden kransen gelegd, o.a.
namens H. M. de Koningin en Z.K.H.
Prins Bernhard, namens de Nederland
se regering en vele anderen.
de °"1945- die
Cn ,."e avond van
van de
stoet z-ethe 0m
S V ^i?eihg -L Zlch met
de o °P rond-
'Sfr y van de
laori^dkrachten
Ven ea iucht-
>rsfoort
n het „Po-
di'e^ee Ne-
En dan begint men het boek te le
zen met de gepaste aandacht welke
wereldliteratuur verdient, men gooit
het ziek van zoveel melodramatiek
weg, pakt het dan schuldbewust weer
op, want men kan nooit weten: mis
schien heeft men vandaag geen goe
de smaak voor literatuur, misschien
heeft men de laatste tijd te veel mid
delmatige priesterromans tot zich
genomen om dit nieuwste gewrocht
naar waarde te kunnen schatten,
misschien ligt het aan de vertaling...
Maar tenslotte komt men er niet
meer onder uit: dit boek is alleen
maar mooi voor de héél naieven,
voor wie verhaaltjes over braafheid
en slechtheid nooit dik genoeg kun
nen zijn en voor wie missiekalender-
stijl anno 1900 nog kracht van realis
me inhoudt.
Verzurend geheim
Wat wil het geval? Een bijna mys
tiek omlijnde vertegenwoordiger in
wasmachines, eertijds in stofzuigers,
maar iedereen heeft al een stofzuiger,
betrekt,' na zes weken in een asyl te
hebben geslapen, een nederig apparte
ment in een sombere huurkazerne
waar ook het gezin van Johann Krisch-
ke woont. Deze Krischke torst een ge
heim, waarvan niemand, zelfs de lezer
niet, de portée te weten komt. Krisch-
ke's vrouw Anna heeft er jaren ver
geefs naar gevist. Nu laat ze het maar
zo. Ze ziet haar man iedere zaterdag
avond in het café aan de overkant ver
dwijnen om zijn geheim te verdrinken:
ze kan door het keukenraam kijkend
de pilsjes die hij woest naar binnen
slaat tellen. Anna vermoedt, ,,dat er
vroeger eens iets voorgevallen was, dat
enkel God maar niet de mensen hem
vergeven hadden, en dat hem genood
zaakt had jaren lang onder een vreem
de naam te leven."
Vijftien jaren verzuren de man en de
vrouw nu al eikaars huwelijksleven,
vanwege dit geheim. Hun vrome doch
tertje Monika krijgt er van weerskan
ten tal van onverdiende klappen om de
oren van. Dat is nog het ergste, want
het kind heeft helemaal nergens mee
te maken.
Zand erover
Dit kan men van die wasmachineman
niet zeggen. Hij arriveert op een herfst
avond in gezelschap van wat povere
meubeltjes en een bijna meerderjarig
meisje, dat hij kort tevoren heeft leren
kennen op zijn aanbiedingsreis langs de
huisdeuren. Het meisje is dienstmeisje
bij een heel nette mevrouw en is zelf
ook heel netjes, en heel arm en ze heeft
op het eerste gezicht, toen ze de deur
opendeed, een tedere liefde opgevat
voor de vertegenwoordiger. ,,Zijn han
den zijn geschapen om te liefkozen,"
denkt ze telkens. Hij kijkt altijd heel
ernstig en verfeestelijkt, ook in de bio
scoop en vooral als ze in het stads
park naar de zwanenvijver gaan kij
ken. Dan „ziet ze in het water zijn
spiegelbeeld, het lichte costuum, de een
weinig scheefzittende das." „Hij is een
man die de schaduwzijde van het le
ven heeft leren kennen, van het leven
dat geeft en neemt tegelijk." Enfin,
het is duidelijk dat hij een bijzonder
man is, maar wét voor een, dat verne
men wij pas als hij op een keer Krisch
ke op de duistere trap van het huur
huis tegenkomt en laatstgenoemde van
schrik ter aarde stort, rang, alle trap
pen af, nog een half uurtje en hij is
dood. Er wordt om een priester geroe
pen. Er is geen priester. Monika's be
vend stemmetje klinkt door de gang:
„Meneer pastoor is niet thuis. Hij is na
het lof weggegaan en komt pas laat
terug." Dan ontpopt zich de vertegen
woordiger. Vijftien jaar geleden heeft
hü Krischke bij zich gehad op de kape-
lanie; hij heeft de wanhopige Krischke,
die toen nog Adelstolsz heette, ervan
weerhouden van de brug plons in het
zwarte water te springen nadat deze al
le andere wijzen van zelfmoordpleging
ongeschikt had bevonden; de priester,
want dat is onze vertegenwoordiger nu
zonneklaar, heeft Krischke daarmee
het tijdelijke leven gered, en nu, na
zelf te zijn afgevallen, mag hij hem nog
even het eeuwige leven redden. „Ter
wijl de halfgebroken ogen dankbaar op
hem gericht waren, sprak hij zacht de
woorden: Ego te absolvo." En het
dienstmeisje? „Ik heb het niet gewe
ten," fluisterde ze. En vervolgens:
„Laat mij nu gaan, Eerwaarde." („Het
viel haar moeilijk om in de dagelijkse
sleur van het leven terug te keren, als
of er niets gebeurd was. Niet eens de
herinnering mocht ze meenemen.") Op
de trap bij de dode bleef ook Krischke's
verzuurde vrouw nog wat treuzelen,
tranen in haar ogen. En de vraag rijst,
„of het tranen van berouw of van rouw
om een lieve dode waren. Alleen God
wist het." Einde. Zand er over.
Liefde voor het keizerschap
Maar wendt u zich nu niet definitief
af van deze Vlaamse serie romans uit
de wereldliteratuur. Daar is nog altijd
dat eerste boek: „De Majesteit" van
Gertrud von Le Fort. Doodjammer dat
het hier terecht moest komen, evenals
trouwens die andere roman van Le
Fort: „Farinata's dochter". De beteke
nis van Gertrud von Le Fort is tot het
katholieke lezerspubliek in ons land
nooit scherp doorgedrongen. Haar aris
tocratische kunst vindt de hoogste
waardering, maakt echter geringe aan
spraken op populariteit. Gertrud von Le
Fort, stammend uit een geslacht van
Franse Hugenoten, ging in 1925 tot het
katholicisme over en had kort daar
voor als dichteres grote naam gemaakt
met haar „Hymnen an die Kirche",
die haar op een lijn stelden met Clau-
del. Haar romans hebben een sterk
symbolische inslag. De handeling blijft
tot het uiterste beperkt. Haar psycho
logie is er een van de verstilde, ver
heerlijkende aandacht. Waar zij in de
mensen naar hun onbewuste drijfveren
tast, is dit niet om er demonische trek
ken in bloot te leggen, noch om er,
zoals jongere katholieke, romanciers
gaarne doen, de onderlinge veranke
ring van erfzonde en genade in uit te
beelden. Men zou haast denken: het la
gere, het duistere, het tot en met zon
dige existeert voor Gertrud von Le Fort
niet, omdat zij voortdurend leeft in een
staat van lichte exaltatie waarin ook
het lagere geadeld wordt. Voor haar
bestaat alleen de liefde. Wat de liefde
vermag leert haar de historie, zowel de
gewijde als de profane; met name heeft
ze daarbij een hang naar het tijdperk
der reformatie en der europese gods
dienstoorlogen.
In haar kleine roman „De Majesteit",
in de oorspronkelijke Insel-uitgave
„Plus ultra" geheten, releveert zij de
liefde tussen een meisje aan het hof
van keizer Karei de Vijfde en de kei
zer zelf, .een liefde die onuitgespro
ken moet blijven omdat de keizer schuil
gaat in zijn keizerschap en daarin geen
gewoon mens meer is. De roman
speelt deels aan het keizerlijk hof te
Valadoiid, deels aan het hof te Meche-
len, waar Margaretha van Oostenrijk
landvoogdes is. Het meisje Arabella
wordt als hofdame daarheen overge
plaatst, op initiatief van de keizer. Van
Margaretha, zelf levend en regerend
Vanuit haar liefde voor haar overleden
man, Jean Philibert, hertog van Sa-
voye, voor wie zij in Brou een gedach-
teniskerk laat bouwen waarin op de
plaats van het hoofdaltaar de graftom
be is geprojecteerd, een kerk dus voor
haar aardse liefde en niet voor de hoog
ste Majesteit, van deze Margaretha
moet Arabella leren wat het betekent:
de majesteit van het eigen hart te la
ten buigen voor hogere majesteit.
Het thema is uiterst subtiel uitge
werkt. De vertaling door de dichteres
Maria Vranken doet aan deze subtili
teit niet helemaal recht: diverse
Vlaamse stijlvormen passen onmogelijk
in het hoofse taaleigen van Gertrud von
Le Fort, zomin als zij passen in het
fijne weefsel van deze majesteitelijke
liefdesbelijdenis. 1)
NICO VERHOEVEN.
1) Georg Hermanowski: „De verloren
vader." Vert. d. Frans van Oldenburg
Ermke.
Gertrud von Le Fort: „De Majesteit"
(Oorspr. titel „Plus ultra"). Vert. d.
Maria Vranken. Uitg. Desclée de Brou
wer, Brugge. Voor Ned.: Prins Hen
driklaan 6, Bussum.
Een vooraanstaande architect van Ne
derlandse afkomst, de heer J. Z.
Schuurmans - Stekhoven en zijn echt
genote zijn, naar thans bekend wordt,
woensdag door een inbreker in hun boe
renwoning nabij Stellenbosch in Zuid-
Afrika doodgeschoten. Het echtpaar
werd donderdag gevonden.
De heer Schuurmans --Stekhoven, die
zestig jaar werd, is in Nederland gebo
ren. Hij kwam in 1920 naar Zuid-Afrika
en ontwierp een aantal belangrijke ge
bouwen in Kaapstad.
De Opperste Sovjet heeft gisteren by
speciaal decreet alle speciale bevoegd
heden ingetrokken, die by het begin van
de zuiveringen in de jaren dertig aan
de Russische veiligheidsorganen zyn
toegekend voor het onderzoeken van
beschuldigingen van spionage en terro
risme.
In het decreet, dat was getekend door
president Vorosjilov, wordt gezegd dat
het onderzoeken van zulke beschuldi
gingen in de toekomst zal moeten wor
den gedaan op basis van „de wettelijke
juridische normen". Door dit nieuwe
decreet worden drie decreten ongeldig
die in 1934 en 1937 van kracht waren
geworden. Twee van deze ongeldig ver
klaarde decreten werden van kracht op
1 december 1934, de dag waarop de
leider van de communistische partij
in Leningrad, Sergei Kirov, werd ver
moord. (Reuter)
Emma Edith Herrmann, secretaresse
van de plaatsvervangende minister-pre
sident van Oost-Duitsland en voorzitter
van de geheel onder communistische
invloed staande Oostduitse C.D.U., Ot
to Nuschke, is gisteren naar West-Ber-
ljjn gevlucht. Zij heeft bijna vijf jaar
in het bureau van Nuschke gewerkt. Zy
zou gevreesd hebben voor maatregelen
van de staatsveiligheidsdienst tegen
haar. (Reuter)
Vandaag de dag fotografeert bijna iedereen. Dit kunnen we, vooral
na de grote evolutie, die de fotografie voor de amateurs na de
oorlog heeft doorgemaakt, zonder overdrijving zeggen. De ene
bezitter van een camera gebruikt zijn toestel alleen om er op een zon
nige zomermiddag zijn kinderen of familie mee in de tuin of voor de
deur te knippen. Maar de ander zal er meer mee willen, zonder dat hij
tot de dagelijks fotograferende amateur komt te behoren. Maar we
nemen aan, dat al deze fotograferende Nederlanders, ongeacht hoe
dikwijls ze van hun camera gebruik maken, willen weten wat de mo
gelijkheden van hun liefhebberij zijn. De geroutineerde amateur weet,
waar hij om Inlichtingen terecht kan. Er verschijnen uitstekende foto
tijdschriften, er zijn boeken, die veel leerzaams verschaffen. Maar de
meeste foto-amatèurs, zoals we allen die een camera bezitten nu maar
zullen noemen, komen er niet toe zich een boek aan te schaffen of zich
op een tijdschrift te abonneren. Ze laten zich de werking van hun
toestel door hun fotohandelaar uitleggen en gaan verder als vreemde
ling door Jerusalem. Dit is jammer, want er valt pas dan het meeste
plezier van het fenomeen fotografie te beleven, wanneer men enigs
zins de mogelijkheden kent van de camera, die men in de hand houdt.
Het is werkelijk niet zo moeilijk, om met redelijk verstand van zaken
aan het fotograferen te gaan. De Stichting tot Bevordering van de
Amateurfotografie probeert dit de vele duizenden „zomaar" knippende
Nederlanders duidelijk te maken met behulp van brochures, met
lezingen en nog tal van andere middelen. Teneinde het de foto-ama
teur nóg gemakkelijker te maken, beginnen wij vandaag in ons blad
met een fotorubriek. Deze rubriek zal beslist niet beogen wetenschap
pelijke verhandelingen over het fotograferen te geven, maar wél kunt
U rekenen op een eenvoudige uiteenzetting van wat foto's maken be
tekent en wat er zoal aan te pas komt. Naast deze uiteenzetting die
in vervolgen zal worden geplaatst en op een gegeven moment vanzelf
sprekend een afgeronde handleiding zal zijn worden nieuwe came
ra's en films, alsmede andere fotografische artikelen besproken, zodat
de lezer op de hoogte blijft van wat er voor nieuws onder de zon der
fotografie is. Ook de boeken en tijdschriften over fotografie zullen niet
worden vergeten. Hierbij treft U dan de eerste aflevering aan. We
hopen, dat de fotograferende lezers en zij, die nog met het plan
rondlopen om een camera te gaan kopen er hun voordeel mee zullen
kunnen doen.
95
99
/n het maart-nummer van Tiet
tijdschrift „Foto" (Uitgave
Misset Doetinchem) staat een
behartigenswaardig artikel van Ju-
lien Coulommier, dat wij ieder9
gevorderd amateurfotograaf van
harte ter lezing aanbevelen. De
schrijver behandelt wat hij noemt
„het bestendig gebazel over
„Kunstfotografie", een kwaal
waarvoor ook de F.I.A.P. (de in
ternationale amateurfotografenor-
ganisatie - red.) als organisatie ge
nomen al evenmin een kruid
schijnt te vinden". Hij stelt vast,
dat het predikaat „Kunst" bij der
gelijke gelegenheden meer te on
pas dan te pas wordt aangewend
Wij citeren verder: „Om in de
kunstenaarswereld au sérieux te
worden genomen, zou de F.I.A.P
dringend klare toestanden moeten
scheppen in het selecteren, jure
ren en tentoonstellen van foto
werk". Julien Coulommier aarzelt
niet de volgende remedie voor te
stellen: „sluit alle fotosalons tot de
amateurs meer belang hebben le
ren hechten aan de ontwikkeling
van eigen persoonlijkheid en vi
sie.... en wat minder waarde aan
het huidige leitmotiv „exposeren".
Hetzelfde nummer verschaft rui
me plaats aan een pleidooi voor
een vereenvoudigde camera-voor-
alle-omstandigheden, een pleidooi,
dat ons uit het hart gegrepen is.
Het zou een camera moeten wor
den, waaraan de voor velen nu
eenmaal onbegrijpelijke indicaties
als dieptescherpteschaal, diafrag
maregeling, belichtingsschaal enz.
vervangen zijn door eenvoudige
hulpmiddeltjes, zodat het bedienen
van een overigens technisch in
gewikkelde camera even ge
makkelijk wordt als bijvoorbeeld
hot rijden van een auto. Het
spreekt vanzelf, dat een dergelijke
camera niet goedkoop zou zijn,
maar de voordelen zijn groot, ook
in het belang van de fabrikanten. De
schrijver in „Foto" acht zijn droom-
camera" een middel om de thans
veel te grote winkelcollectie terug
te brengen tot normale proporties.
De camera's van topklasse blijven
er terwille van de dagelijks foto
graferende toch wel, zegt hij, en
de goedkope camera zal de box
blijven. Het valt, zo menen wij
echter, niet te verwachten dat de
fabrikanten op suggesties als deze
in zullen gaan. Jammer genoeg. De
fotografie zou er een dienst me»
worden bewezen.
Het nummer van „Foto" bevat
verder nog bijdragen over het
werk van de Terschellinger Cees
van der Meulen en de talentvolle
17-jarige HBS-er Joan van der
Keuken, nieuws over stereo en
kleuren en de vaste rubrieken.
Wanneer men met de zon lm de rug
fotografeert, ontstaat er een stijve,
statische foto, terwijl men bovendien
nog het risico loopt, dat zyn eigen
schaduw op de foto komt.
De zon moet opzö staan. Dan wordt
het prentje levendig door de
schaduwwerking.
Fotograferen wordt met de dag gemakkelijker. Films worden
sneller, apparaten eenvoudiger. We kunnen kieken in de sche
mering en in het pikke-donker. Zó eenvoudig is het dat het
bijna niet mis kan gaan.
En tochlaten wij eerlijk wezen, zijn de resultaten die velen
mee naar huis brengen van hun vakantie nu niet om over te juichen.
Waarom, als het bijna niet mis kan gaan, worden dan nog zoveel
fikse bokken geschoten? Om dat éne woordje: bijna. Ieder is blijkbaar
zo overtuigd van de eenvoud van het geval, dat men over het hoofd
ziet dat er toch nog altijd een aantal dingen zijn die men wel degelijk
weten en in praktijk brengen moet. Daar komt bovendien nog bij
dat men over het algemeen veel te gauw tevreden is over eigen
resultaten. Een hoofd, dat er maar half opstaat, rare witte vlekken
aan de kanten, een kniesoor die er over valt. „Mijn apparaat" zegt
men dan, „mijn apparaat is maar heel eenvoudig, een doodgewoon
boxje". Voor hen is daarmee de kous af. Zij weten blijkbaar niet
dat met zo'n doodgewone box uitstekende foto's gemaakt kunnen
worden, mits men weet wat men met zo'n eenvoudig toestel doen
kan en wat men er mee laten moet.
Wij stellen ons voor dit en nog veel meer wetenswaardigheden in
een paar artikeltjes uit de doeken te doen. Geen geleerde be
togen of ingewikkelde, theorie, neen: zo maar wat nuttige wenken
waarmee ieder zijn voordeel kan doen.
In de eerste plaats dan moeten wij leren „fotografisch te zien".
De wereld om ons heen is vol van kleuren: het blauw van de hemel,
het groen van het gras, de bloemen, de bergen. Wij willen de her
innering aan die zomerse pracht vasthouden, grijpen onze camera,
drukken af enen er is grote kans dat het resultaat bitter tegen
valt. Want die blauwe hemel wordt grijs, dat gras wordt grijs, die
bloemen, die bergen, ze worden allemaal grijs. Donkergrijs en licht
grijs. En als die grijze vlakken nu zó uitvallen dat zij tezamen geen
goede combinatie vormen, dan is ons kiekje saai en suf.
Wij moeten dus vóór wij beginnen al die kleuren wegdenken en
ons voorstellen hoe het er in grijzen uit zou zien. Toegegeven
dit vergt enige ervaring, maar het is essentieel voor de hele kiekerii
Een rode klaproos temidden van groen gras zou een prachtig kleu
renplaatje kunnen opleveren, maar wie hem kiekt in „zwart-wit"
komt bedrogen uit. Het zou waarschijnlijk een zoekplaatje worden
„Waar is de klaproos".
Goed. Dat was punt één. Wij moeten dus zoeken naar contrasten
Meteen is dan duidelijk waarom tegenlicht-opnamen dikwijls zo mooi
zijn. Het hoofdmotief donker en krachtig en schaduwen die rechi
op de beschouwer afkomen.
Die uitdrukking „tegenlicht" suggereert al dat het iets bij zonden
is en dat wij dus gewend zijn om met „mee-licht" te kieken. Inder
daad, zo is het. Kieken „met de zon in de rug" geldt voor velen nog
als hoogste (en enige) wijsheid. Onuitroeibaar en helemaal verkeerd"
De zon moet niet in de rug, maar op zij staan. Dan komt één kant
van het object in het licht en de andere kant in de schaduw, waar
door er plastiek in het prentje komt. Dat was twee: zon op zij.
Nu nog iets over die ontbrekende hoofden en voeten. De oorzaak
daarvan schuilt in het verkeerd gebruik van de zoeker. Men moet.
althans bij een zoeker van een box, een z.g. brillant-zoeker, precies
recht naar beneden kijkt, haaks op de zoeker. Wat dan te' zien is
komt ook gegarandeerd op het kiekje.
(Wordt vervolgd)
ONTNOMF
M RECHT
ONT-
Jy/NOMEN
MGft
JANSEN
WORDT
STEMRECHT
NTNOMEN
(NADRUK VERBODEN)
(Van onze Haagse redacteur)
Naar wij vernemen is het rapport
van de ambtelijke deskundigen, die in
verband met de hangende salariskwes
ties een onderzoek hebben ingesteld
naar de juiste plaats van de onderwij
zers in het Bezoldigingsbesluit Bur
gerlijke Rijksambtenaren, thans de
Raad voor de Burgerlijke Rijksdienst
gepasseerd. De ter beschikking geko
men gegevens zullen nu spoedig in be
handeling worden genomen door de
Bijzondere Commissie voor Georgani
seerd O"»-1-'
