Nieuwe Haarlemsche Courant | 1956 | 9 juni 1956 | pagina 3

X

if,

ti

°ningin Syringa (uiitJ Bennebroek)

kwam naar Haarlem
atige ontvangst te wijten aan
slechte organisatie

M

K-,

51

'd

7

Y;

N

TE VEEL „DICHTUNG
SYMBOLIEK?

EN

A Élf'fer&iiiFiS

m

remer in het amusante
„Hooikoorts"

DOOR EEN ZATERDAGSE BRIL

FANCY-FAIR in Bloemendaal

•a

Jf

4$

S'":

Kn'

JL

Ui

''"f4.

18000

te

?>p&

.i

Grote tentoonstelling in Prentenkabinet

Burgemeester schiet het feest open

«ff/
J

YNlrop met groen en lupinen
U'ls tehouwd. Om haar ran-
had koningin Syringa, die
N. ^eq *-'n een tulen robe, waar-
lU een lijfje van Zwitsers
inmiddels een witte bont-
-1. daar de avond koel be
dden.

7

Leerlingenuitvoering
Haarlems Muziek-

instituut

AUTO-RADIO

H. J. Maertens N. V.

Hl

ZATERDAG 9 JUNI 1956

PAGINA 3

Nu!

SS*,

N i(;5evujd

ï?i

r o<y

!?Kta»vaar tr°ori verscheen zij
?3t'flin-' t haar gevolg, dat bestond
W <?n heren, die haar kort

WiiMS*? be^roet' °P de Grote

Sl'ecihte organisatie

ÜNbord-iHolland1 tegen

wetsontwerp op
ruimtelijke ordening
Adres- naar Tweede Kamer

v. Baarlie GJF.M.
^oezenier in Oud-
Slcboten

f ft

J

fa

7v>n^aarin hÜ zei- er een bij-

e ten bate van

A

L^'Ptrett'

Ntf^0l'ieke jeugdiwerk

In memoriam
IHienidlnik Johannes Jore

Fofco-exposiitiie
verzetsmonumenlten

Inbouw- en Service Station

j

r

ff

y 'A iy/tj ]7t biiHiss moet hebben

W* «enï steken in een
fer g°ede. Maar

'W, '.NO ^ïr a f en het vieI

l nïntan,ders een n0s-,

\\Sfr te zfi? sekn8 een licht-
iNh'teiiJ'tenten Niettemin had
W ^el 7 en was er over
®Veh ahnee5 noegen aan haar
0PhoiirfWe de donkere
uaen, zien we Wim

I

,08(8-

e'j'

terl.

in n°g enigszins gevangen
,e ban van het vorstelijk be-

jte hfi

Van donderdagavond, heeft
tel6>' C" zii°Pniei,w eni»« tjjd een ko-
gffil® sS, s'IJn bidden gehad. Het was
7„! t\ ,r'nga uit Bennebroek, die

ipL residonfl» nn .1T Inn.au..

,P«'

^.--esidentle op de Linnaeus-

((^'1 bfcj °k dezelfde avond bracht
If v>site aan Haarlem, waar zij
O^ftt »a "/de bij het Anegangcomi-

t'j door een aantal dames en
in negentiende eeuw-

»^f|k°||1(|S' °P de Grote Markt was
0 ^ar Tevens werden haar wit-
Htestgf ,e( 8eringen aangeboden, dio
1i( -H U, C e'°pers uit de vier wind-
f'n aangedragen. Het volk,

i (ya nur °P baar komst had
S>stdriIhten' begroette haar niet al
L k«t 'e- Na het officiële bezoek
V ie Vo Pe^angcomité, waarheen zü
L 'Vfi„ vanaf de Grote Markt had

'«steeg zy

een truck-met-op-

Jt i/i'

V fek'e H- verbazing van publiek
lX aeei 2'-e deze spontane geste in
w de Vb et hadden verwacht. On-
AjnW etrnoeienissen van het lan-
W s h zicb bij sommige Haar-
i.V het jonnen af te tekenen,
Jij S .Publiek nieuwsgierig naar
'/J- aa„ ,n°K jonge koningin van
tCjl, schouwen. Zij deelde geen
'XAsspu®1, andere bloemen uit, die
J' (j bouwers een gretig onthaal
ttufte Gn enkele bloem bleef heel.
'Ntii 8 .o'oemengroet hebben twee
i'S- gi*v.0erafen enkele gevoelvolle

i'v'Mtiii^aakt door brutaalweg op
ftV WaLt wagen te klauteren. Van-
At? h0® s .instrueerden zjj koningin
t C t0lf /-ij op haar voordeligst op

V i.\,i «men. De bestuurder van
j i ft e hofwagen had inmiddels
™l-?t v arlemse agent geïnformeerd

Wz dere verloop van het ko-
'Xiu k zou zÜn. De arme man
jJiJW ,,ls een schouderophalen ten
'5 i'h» Jvaaruit hij kon afleiden, dat
'N <jfent het ook niet wist. Wie
alt u wel? Kort en goed: nie-
'V?. rt-I'et protocol waren zoveel
bp Gr n0S nauwelijks van een
S> i,2oek gesproken kon worden,
ffnie r'nga was verstoken van
vertoon, dat haar tijdens
ea aan Haarlem had kunnen

schragen. De staatsiekaros intussen
reed door in de richting van het Phoe-
nixterrein, waar het zich bij twee mail-
coachen, een woonwagen, vijf muziek
corpsen en een aantal luxe wagens
voegde, die eveneens met toeven van
lupinen, waarin een vleugje seringen,
waren getooid. Tegen achten, een uur
later dan het tijdstip op het officiële
programma, zette de stoet zich in be
weging, in het centrum gadegeslagen
door enige honderden mensen, aan de
periferie nog slechts door enige tien
tallen. Om ongeveer kwart over negen
arriveerde de stoet aan de Linnaeus-
hof te Bennebroek, waar volgens het
programma een seringenspel en oude
en moderne dansen ten beste zouden
worden gegeven. Van deze gebeurte
nissen zal de lezer geen verslag aan
treffen, omdat de verslaggever meen
de meer dan zijn plicht gedaan te heb
ben, toen hij ruim vier uur achtereen
zich met dit dillettantische festijn had
beziggehouden.

Inmiddels is komen vast te staan, dat
de directie van de Linnaeushof de
Haarlemse politie voor tal van verras
singen heeft geplaatst. Toen wij onze
bevindingen aan hoofdinspecteur L.
Brauckmann van de verkeerspolitie
vertelden, deelde hij mede, dat reeds
de voorbesprekingen met de directie
van de Linnaeushof als los zand aan
elkaar hadden gehangen. Het verbaas
de hem geenszins, dat de organisatoren
van dit „festijn" gedeeltelijk van hun
oorspronkelijke plan waren afgeweken,
waaraan de chaos, die er somwijlen
op de Grote Markt ontstond en waaraan
de Haarlemse politie maar heel weinig
kon doen, te wijten is geweest. Een an
dere politie-autoriteit gewaagde van een
slechte organisatie, die het gevolg is

Advertentie

Het college van G.S. van Noord-Hol
land heeft het voornemen om tot de
Tweede Kamer der Staten-Generaal een
adres te richten, waarin bezorgdheid
wordt uitgesproken omtrent het inge
diende ontwerp van wet op de ruimte
lijke ordening voor wat betreft de ge
volgen daarvan op provinciaal planolo
gisch gebied. Een op verzoek speciaal
daartoe gevormde commissie, bestaande
uit mej. mr. E. Ribbius Peletier, mr. J.
3. C. R. van der Bilt, mr. J. W. v. Gel
der, ir. W. J. L. J. Merkx, mr. M. D.
Proper en mr. H. Westermann, heeft de
tekst van het adres opgesteld.

Zoals in het schrijven, dat ter goed
keuring aan de Statenleden wordt aan
geboden, te lezen staat, achten de Prov.
Staten zich geroepen, voorzover dil
wetsontwerp de provinciale taak op het
gebied van de ruimtelijke ordening be
treft, hun mede op ervaring met deze
materie gebaseerde bedenkingen aan de
leden van de Tweede Kamer kenbaar
te maken. Naar het hun voorkomt is
het ontwerp in zijn streven naar soe
pelheid te ver gegaan; waardoor het
grotere gevaren oproept dan dat van
starheid, hetgeen het wil bestrijden.
Met name de voorgestelde aanmerkelijke
verzwakking der betekenis van het

aicLiHc uigauiaauc, uie iet Kcvuit xö t

geweest van een te korte voorberei- streekplan en de voorgestelde

dingstijd. Te veel moest a l'improviste
gebeuren, was zijn mening.

Ook onder het publiek was men maar
weinig goed te spreken over de organi
satie. Men was teleurgesteld toen bleek,
dat het lange wachten beloond werd
met een simplistisch in elkaar gezette
show, waarvoor men Haarlem te goed
achtte.

Liep de intocht van de seringen-

koningin niet zo vlot van stapel, er
was altijd nog wel even gelegenheid
om een bloemetje uit te delen.

perkte ministeriële bevoegdheid om
met voorbijgaan van het provinciaal be
stuur in te grijpen in het gemeente
lijk planologisch beleid, alsmede de in
troductie van een Rijksinspectie in de
ruimtelijke ordening, worden door de
Staten zo bedenkelijk geacht dat zij
menen daartegen him bezwaren kenbaar
te moeten maken.

In hun vergadering van dinsdag 3 juli
zullen de Statenleden over de inhoud
van het adres hun goedkeuring kunnen
uitspreken.

Afll

Advertentie

a

en Romana in Oud-Scho
rt tw 6®r een aalmoezenier. Na-
./ertrek van pater B. Sel-
N r d0rUncUe tijdelijk werd waar-
kWA Pater Duynstee, is thans
Yjtt Baarle O.F.M. uit Lei-

;'!iJ'''h/°ezenier van de beide club-
door de

Provinciaal

j'èNbeifyhtig lof, opgedragen door
g °®mde met assistentie van

J. i v, uyt en Duynstee, hebben
t G'sjes en jongens met pa-
Or-. tift, kennis gemaakt,
f ,'i I'd sprak een kort begroe-

I te°hwen in te hebben, dat
ar'e op de ingeslagen weg
,R' eet.te twee jaar zou voortgaan.
,\V beroep op aller medewer-

t 4' y tejte ti
!*f ar^e vertrouwde op een

,rf' fcl^btefi', }n goede verstandhou-

,77i7heid waarna de aanwe-

1 t. Q^d kregen even nader

letriihet katholiek jeugdwerk

'?liSti!6,lthirt?gen van Ann7 Bona-
ddag een matinee in de
om half drie.

°eder«0I'den de operettes „De
en „De Koningskeuze".

an de reeks jaarlijkse leerlingen
uitvoeringen van het Haarlems
Muziekinstituut (Dir. Nico Hoo-
gerwerf) vond vrijdagavond in de turn
zaal van het concertgebouw de derde
van de thans lopende reeks plaats. Het
is niet moeilijk uit de vele optredenden
de werkelijke talentjes te halen, die mo
gelijkerwijze in de toekomst op muziek
gebied een eervolle plaats op het po
dium zullen innemen. Dit kan vanzelf
sprekend slechts een zeer voorzichtige
conclusie zijn, want geenszins mag dit
nu reeds doelstelling worden van der
gelijke muziekdemonstraties.

Het programma van deze avond
speelde zich hoofdzakelijk af op het ge
bied van de beginnelingen en iets meer
gevorderden. Een cello-leerling liet op
verdienstelijke wijze een sonate van
Romberg horen. Wel dient men er voor
te waken dat de stukken niet te lang
zijn. Het is immers niet de bedoeling om
leerlingen-avonden zo lang mogelijk te
laten duren. De pianisten namen weer
de grootste plaats in. Met begeleiding
van het jeugdorkest vertolkte een jeug
dige pianiste op lofwaardige wijze het
pianoconcert van Pfeiffer. Jan Hoeben,
de leider van het orkest, zorgde er voor
dat geen ritmische ontsporingen moge
lijk waren, door het geheel streng in
de maat te houden. Een violiste en flui
tiste speelden eerst afzonderlijk wer
ken van Seitz en Mozart, om hierna
gezamenlijk met een pianiste op zeer
verdienstelijke wijze twee interludes
van Jacq. Ibert te verklanken. Op dins
dag 12 juni vervolgt het Haarlems mu
ziekinstituut de serie uitvoeringen in de
tuinzaal. J. L.

Ieder die, in welke hoedanigheid ook,
ooit zijn schreden richtte naar het ge
bouw der Haarlemse Sint Vincentius
Vereniging aan de Nieuwe Groenmarkt,
zal steeds getroffen zijn door het cor
recte optreden van de rijzige concierge,
de heer Jore. Steeds welgemoed, hulp
en dienstvaardig, had hij zich geduren
de de meer dan veertig jaren dat hij
deze functie vervulde, onder de Haar
lemse bevolking vele vrienden verwor
ven.

De spijskokerij was zijn domein bij
uitstek. Bekwaam kok als hij was, rust
te hij niet aleer hij, met de hem ten
dienste staande ingrediënten, een maal
had bereid, dat door ieder hooglijk
werd geprezen. Niet het minst door
zijn toewijding en onkreukbaarheid ge
noot de Vincentiuskeuken ook geduren
de de oorlogsjaren een zeer goede
naam.

Toen de uitleenbibliotheek aan de
Nieuwe Groenmarkt in een „dagbiblio
theek" werd omgezet, stond Jore steeds
gereed, de bibliothecaris bij te staan en
zo nodig geheel te vervangen. Dit
schijnbaar zo eenvoudige werk vereist,
naast veel mensenkennis en tact, ook
een zekere mate van belezenheid.

Ook het Centraal Magazijn aan de
Zoetestraat genoot zijn medewerking,
indien dit nodig mocht zijn.

Toen de R.K. Vereniging voor Kin
derbescherming Haarlem haar bureau
in een gedeelte van ons pand vestigde
stond ook Jore daar, tot elke dienst be
reid. In waarheid, geen liefdewerk was
hem vreemd!

De armen waren zijn beste vrien
den. Nimmer zag hij „gevallen" maar
steeds „mensen in nood".

Nu is Jore, na een langdurig en
smartelijk lijden van ons heengegaan.
Wij zullen zijn rijzige, vriendelijke fi
guur noode missen.

Moge hij, die de naastenliefde geheel
zijn leven in praktijk bracht, het over
grote loon daarvoor reeds hebben ont
vangen. Hij ruste in vrede!

G. v. W.

De openluchtexpositie van foto's van
Oorlogs- en Verzetsmonumenten, welke
aan de Dreef grote belangstelling heeft
getrokken, heeft met ingang van van
daag een plaats gekregen bij het Ver-
zetsmonument aan de Rijksstraatweg bij
de Jan Gijzenvaart. Daar blijft zij tot
15 juni a.s. Ongetwijfeld zullen vele in
woners van het noordelijk stadsgedeel
te hier het tentoongestelde in ogen
schouw nemen.

REMBRANDT als etser en graveur

In de St. Liduina-parochie zal zondag
10 juni het zilveren jubileum worden
gevierd van de heer P. van der Valk
als collectant, die tevens 23 jaar voor
zitter is van het collectantencollege.
Om half negen is er een H. Mis, waar
na de jubilaris door het kerkbestuur
en het bestuur van het college wordt
ontvangen. Andere belangstellenden zul
len wel van hun sympathie getuigen
ten huize van de jubilaris, Raadhuis
straat 9.

„De bedelaarsfamilie", ets van Rembrandt uit 1648.

aast de schilderijen, te zien in het Rijksmuseum, de prachtige collectie
tekeningen in Boymans is thans ook de tentoonstelling, die de derde
zijde belicht van Rembrandts fabuleus talent en werkzaamheid: de
etsen, geopend in het Prentenkabinet van het Rijksmuseum. Deze expositie
zal tegelijk met de schilderijen op 5 augustus naar Rotterdam verhuizen.
Rembrandt als etser beschouwen, betekent een geheel eigen terrein ex
ploreren. Weliswaar is er een nauw verband tussen de tekeningen, de schil
derijen en de etsen, omdat dezelfde kunstenaar aan het werk is geweest,
maar toch kan men met recht zeggen dat hij op dit gebied een geheel eigen
oeuvre heeft opgebouwd. Hij heeft de technieken zich zo eigen gemaakt
en hij heeft daaraan een kunstzinnige aanblazing gegeven, die niet alleen
lijdeloos is, maar die ook zijn weerga niet vindt. Als men weet op welk
niveau ,de etskunst stond aan het begin van de zeventiende eeuw in Hol
land en men ziet tot welk een hoogte Rembrandt wel gekomen is, dan
meent men een haast onbegrijpelijk wonder te bespeuren.

Uiteraard zijn er grote voorgangers
geweest. Men hoeft de namen van Urs
Graf, Holbein en Dürer maar te noe
men. Ook Schöngavers beroemde gra
fische werk, dat 115 nummers bevat,
is Rembrandt wellicht bekend geweest.
Maar toch is dit werk niet te verge
lijken met het beeldend vermogen, de
menselijke indringing en vooral de pic
turale expressie van Rembrandts et
sen. Nu geeft de ets-techniek uiteraard
gans andere mogelijkheden dan het gra
veren in de koperen plaat door middel
van de burijn. Hoewel Rembrandt door
gaans de ets-techniek combineerde met
de droge naald en de burijn, kan men
toch zeggen, dat hij veel groter vrijheid
in werkmethode bezat dan Dürer bijv.
eiste. Hij had die ook nodig, want waar
Dürer streefde naar de expressie van
iedere lijn en de combinatie van lijnen,
zoekt Rembrandt als schilder naar een
compositie van partijen, naar een op
roepen vaij contrasten, een mysterieuze
werking van licht en donker. Het kras
sen in de met vernis bedekte koperen
plaat, het uitbijten door zuren en het
steeds weer herhalen van deze werk
methode geeft dan ook een veel groter
levendigheid.

Advertentie

Nassaustraat 5 Haarlem Telef. 15220

volm?akt dwaze „Hooi-
li'i h vGttp- a Noel Coward heeft
fV?k%r.giate?o erie vereniging „J?
i wr?Vond haar leden met

W* '>GNro ^"neringen vanuit de
yl» V 6 lo-.de vakantie ingestuurd
,y> v de B P der jaren wel geble-
r i» Pa J.Sen i e, kracht van dit en-
;X\iGt de r,Is. *n zedenschilderen-
A 5wtavPo6nri°des typerende stuk-
-tilV yV, c Ook eens te meer aan-
potentieloos kolderto-
Vf b0fs ^gelijkheden behoort.

k.L °r enkele acteurs en

lkt van een ..Ferdi-

7 een

-K-in. hu -.Spel met het
l.V 7n °hz7 PGn w|j bij alle on-
t >Ysepr'n' die tot besluit van
i l,-lt7aÜfe K„f,enteerd werd, geen

'7^7 Jetten1 opzetten en aldus

4 K OP hetgeen beter

J 'NX tif. hlii n slechts betogen,
teog^Pelen, hoewel beho-

fJ 'ly/1 i?dt vin beden, zeker niet
VNA t>et hü vormen.

3l' v' J °h Ek^n)?al aan de rol-

Vs' W V th!, mót °°stwald - Bou-
.jVti.d j,a'raie ?en geloven in een
$ithe fiddle Coward

een steken Hl
Veenmaa?er goede. Maar

'On,. 931 Wflt maai» r\ o v»

yin

6t)„'

s»t-

Rijke, ook niet bepaald in de rol van
z\jn leven. Het kwam er allemaal niet
zo uit. Is ook hem de sfeer van een
blijspel niet zo vertrouwd, althans niet
in een dergelijke rol?

En dan nu snel de haar toekomende
eer gebracht aan Neliette Vis - Mooij,
die een kostelijk spel liet zien in de rol
van een blasé jongedame. Met gratie
bewoog zij zich over het toneel en liet
ieder genieten van haar levendige ge
doe. Lucie Rinkel - Speijer was ditmaal
een vrij koele, nuchtere vrouw, die
situaties snel doorzag en de eerste was
om de mentaliteit in het gezin van „die
malle mevrouw Bliss" openlijk aan de
kaak te stellen. Een partij, die voor de
ze speelster als geschreven scheen.
Een amusante figuur was Jacq Tim
merman, die in zijn creatie van de hou
ten diplomaat een op zijn lijf geschre
ven rol onafgebroken chargeerde
maar daarmee menig lachsalvo voor
zijn krediet kon nemen. Geen ogenblik
viel hij uit zijn rol, zelfs niet toen hij
het waagde zijn gastvrouw in een ogen
blik van bevlieging te kussen. Annerie
Swaneveld had een lieve rol, die zij uit
muntend speelde en Guus Boersma was
ook helemaal de met zichzelf ingeno
men vader, die in dit blijspel gewenst
wordt. Dick v. d. Engel deed zijn best,
al lukte niet alles even goed. Agnes
Koorenblik tenslotte speelde de haar
vertrouwde rol van dienstbode. Totaal
indruk: een vlot lopende voorstelling,
met élan en plezier gespeeld,
doch zonder dat men in het gezin Bliss
kon geloven. En dat laatste was eigen
lijk de bedoeling.

H. S.

riaaJ Wat meer dan

ut i wur Ha u 1 meer aan
-„„Wi^Pwen* treffende speel-
Hjk te vol een r°l zoals zij

'oensdag wordt de grote slag
geslagen als u en ik aan on
ze plicht om in het stemlo
kaal te verschijnen voldoen. Nie
mand hoeft er aan te twijfelen of
het zal allemaal heel rustig en net
jes gaan. Want als de Haarlemmer
zijn plicht vervult doet hij het
voornaam en gedegen zonder on
rust en zelfs zonder enige spanning.
Het stemmen betekent voor hem
zelfs enige ontspanning als hij de
kans krijgt in zijn werkuren er even
uit te wippen om een van de vele
hokjes op het stembiljet rood te
maken.

Ik heb u enkele weken geleden
reeds verteld van dat ontsierende
maar niettemin folkloristische ge
doe met borden aan brugleuningen
en andere psychologische punten
in het stadsbeeld. Ik kan er eerlijk
gezegd niet genoeg van krijgen om
ze iedere dag weer opnieuw te be
studeren. Niet alleen vanwege dat
papieren huis van de Partij van de
Arbeid dat steeds duidelijker op de
borden te voorschijn komt en dat
een prachtig symbool is van de pa
pieren woningbouw in Haarlem
maar ook door de niet aflatende
communistische uitnodiging om
naar links te gaan. Wat te ver
wachten was is natuurlijk ge
beurd; te velen van ons zijn links
afgegaan en de brokken op straat
bleven niet uit. U doet er beter aan
de gemeentelijke raad op te volgen
die sedert enige tijd op borden in
de Barteljorisstraat en Grote Hout
straat is aangebracht, loopt veilig
en houdt rechts. In de politiek is
mij dat tenminste altijd goed be
vallen.

Intussen hebben hoge Luxem
burgse gasten ook kennis kunnen
nemen van onze bordenplakkers-
politiek, maar het strekt mij tot
troost dat zij temidden van dat
volkse vermaak heel even de gran
deur hebben teruggebracht van
waarachtige statie waarvan Haar
lem zijn aandeel mocht hebben.
Het Frans Halsmuseum, vermaard
om zijn schuttersmaaltijd, heeft de

gasten voor een vorstelijk diner
mogen ontvangen en Haarlem
heeft zijn verlichte schoonheid op
een van de laatste lenteavonden
laten pronken. Bij zo'n gelegenheid
die slechts eerlijke praal ten beste
geeft en waarbij de eenvoud stra
lender is dan de puurheid van al
le kaarsenvlammetjes samen ver
schrompelt een koningin die wij
voor de aardigheid zo maar eens
uit ons midden kiezen. Ook al tooi
en wij haar met seringen.

'uiselijk symbool op ieder uur
van de dag is voor mij nog
steeds een stevige en gezellige
kop koffie. Noem het gewoon een
„bakkie" of desnoods hypercor
rect en dus bar vervelend een
„kopje kofje", de smaak en het
pleizier zijn er niet minder om.
Zoals echter de huiselijkheid in dis-
crediet dreigt te raken, zo verliest
ook de vaderlandse kop koffie zo
als hij in openbare gelegenheden
gepresenteerd wordt zijn grote
faam. U hebt van de week reeds

kunnen lezen dat een jury van be
langhebbenden in Haarlem de res
taurateurs op een examen wil ont
vangen om hun koffie te keuren.
Het diploma zal bestaan in een
plaquette met een gouden koffie
boon.

Ik weet niet of de restaurateurs
op de koffie willen komen. Mis
schien gaan zij van de gedachte
uit dat iedereen zijn eigen boon
tjes moet doppen. Maar ik zal de
eerste zijn die uitgekookt een gou
den-boon-restaurateur opzoekt om
een originele kop koffie te drinken.
Wel houd ik mijn hart vast voor
mijn collega die de beroepskoffie
zetters heeft uitgedaagd tot een
edele wedstrijd in het zetten. Hij
beweert immers dat hij het beter
doet. Nu zijn de eerste aanmeldin
gen reeds binnen en hij kan er niet
onderuit komen. Ik zal de strijd
met belangstelling en kennersogen
volgen. En van harte hoon ik voor
hem dat (koffie)-
boontje niet om zijn
loontje komt.

nuufj vuur

WIN DE

gouden

JURY

Ook het afdrukken biedt meer va
riatie en de druktechniek heeft Rem
brandt met verve en felheid beoefend.
De meeste etsers maken voor iedere
druk de plaat geheel schoon opdat
de inkt zuiver en alleen in de groeven
zal blijven staan. Maar Rembrandt
liet dit veelal na, h\J verhoogde zelfs
de inktlaag om bij iedere plaat slechts
partieel de inkt te verwijderen, zodat
hij heel verrassende effecten kreeg.
Daardoor zijn de meeste originele af
drukken zo zwart, terwijl hier en daar
ineens fel wit een detail oplicht. Hij
gaat dus eigenlijk geheel schilder
kunstig te werk en verkrijgt unica bij
afdrukken van een en dezelfde plaat.

Maar doorgaans is hij met het ver
kregen resultaat bij zijn afdrukken niet
tevreden en dan begint hij opnieuw, of
hij verandert de plaat volkomen. Van
die verschillende stadia zijn diverse
voorbeelden op de tentoonstelling te
zien. De grote gravure „Christus den
volke getoond", geheel met de droge
naald in de plaat getekend, is in ver
schillende staten aanwezig. Opmerkelijk
is, dat de eerste vier staten een groep
burgers onder het bordes tonen. In de
vijfde staat is de groep geheel verdwe
nen omdat Rembrandt klaarblijkelijk
meende, dat een te sterk horizontaal
effect verkregen was. De vlakke wand
die overbleef maakte hij zeer donker,
en twee diepzwarte keldergaten doemen
op. Deze ingrijpende verschillen ziet
men dikwijls in Rembrandts grafisch
oeuvre. Van het beroemde zelfportret
uit 1648, Rembrandt tekenend aan het
raam, is slechts één staat op de ten
toonstelling. In het geheel

op
zijn

heid en van vastbesloten inkeer tot diepe
levensschat" hij zichzelf terug doet
treden. De eerste staat geeft een uit
gewerkt gelaat, rimpelig voorhoofd,
felle ogen, weerbarstige mond. Maar
naarmate Rembrandt doorwerkt op de
plaat treedt het geiaat steeds meer te
rug tot een haast donkere, nauwelijks
te omschrijven gestalte wijkt in het
duister.

Bij deze platen treedt een sterke be
hoefte aan romantiek op en wij zijn
geneigd, het mysterie dat Rembrandt
oproept te omkleden met literaire in
terpretaties, terwijl het wel goed zou
zijn om met Menno ter Braak ons weer
eens te bezinnen op dat wat „Dichtung"
in het oeuvre van de meester is. Dit
spreekt bijv. heel sterk in de opdracht
in de tempel, een ets in droge naald,
op groot formaat. Er zijn twee afdruk
ken van op de tentoonstelling, een op
gewoon en een op Japans papier. De
iaatste heeft zeer veel toon en een hoogst
merkwaardig tafereel doemt uit het
duister op. Simeon, het kind dragend,
knielt neer voor de Hogepriester, wiens
mantel in grote plooien-bollingen wijd
om hem heen staat. Daar achter torent
een reuzengestalte, in geen verhouding
tot de anderen. Hij draagt een vreemde
flonkerende staf en zijn hoofd is ge
kroond met een enorme hoofdtooi. Het
kind, dat Simeon draagt is klein en
nietig, het hoofdje valt in het duister,
wit is alleen het baardige gelaat van
de oude man. Een vreemde sfeer van
de duistere Oosterse tempels komt tot
ons, een magische bezwering schijnt uit
het duister aan te zwellen, stokoude
mannen dragen een klein kind, zij wor
den door een Cerberus bewaakt; een
thema dat Rembrandt heel zijn leven
heeft geboeid en dat hem nog achter
volgde bij zijn allerlaatste schilderij.

In hoeverre kan men hier van een
diepere symboliek spreken? Op de
tentoonstelling is ook de ets van „De
Phoenix", het allermerkwaardigste
werkstuk, waaraan tal van interpre
taties in de loop der tijden gegeven
zijn. Nog altijd geldt voor deze prent
de onnavolgbare uitleg van dr.
Schmidt-Degener. Hij ziet haar ais
reactie op wat Rembrandt tussen '56
en '58 overkomen was, een getuigenis
van het onwankelbaar vertrouwen in
zijn kunst, de „booze nijdt" is neer
gestort, de jonge, nog lelijke vogel
verrijst, gedragen door twee bazui-
nende engelen. Hoe heerlijk de sym
boliek van deze ets ook moge schij
nen, hoe lijn het is te leven met in
terpretaties, een mooie prent heb ik
de „Phoenix" nooit gevonden. Het is
een poging illustratieve elementen en
monumentale bouw te verenigen, het
is vol dualisme, waarin Hollandse sym
boliek en Italiaanse Renaissance-in-
vloeden om voorrang strijden. Het is
een van de dingen, waarbij het lijkt of
Rembrandt bij zijn leven al wist, dat hij
zich voor generaties en generaties na
hèm in raadselen zon hullen.

Ook de etsen, naar schilderijen ge
maakt, zoals de uitgewerkte kruisaf
neming uit 1633, geven Rembrandt niet
gaaf weer als etser. Vermoedelijk heb
ben leerlingen er dagenlang aan zitten
peuteren om maar de beste gelijkenis
met het schilderij te verkrijgen. Moge
lijk was nij toen al, evenals Rubens dat
deed, op deze wijze bezig de aandacht
voor zijn werk te verspreiden. Het
mooist blijven de blanke heldere etsen
van Saskia, vlak na haar huwelijk, een
kopje, wegebbend van het witte ruim
telijke vel papier, Abraham zijn zoon
liefkozend, de man met keten en kruis,
de bedelaars, die een aalmoes ontvan
gen, om slechts iets te noemen en later
Jan Six aan het raam, de portretten
van Jacob Thomasz Haring en zijn zoon,
de drie kruisen, de landschappen, de
naakten. De lijnen zijn daar geen lijnen
meer, er is slechts een spel van flu
welig zwart en oplichtend wit, een zacht
heid aan materie en toch een volkomen
raak getroffen verbeelding, van dat wat
leefde in het brein van de sombere
weerbarstige man.

Een groot deel van de etsen zijn uit
het Prentenkabinet, dat al vele de
cennia een belangrijke collectie bezit.
Daarnaast zijn lenen van de Teylers
Stichting in Haarlem, de Bibiiothèque
Nationale te Parijs en diverse ver
zamelaars uit Amerika en Zwitser
land ontvangen. De collectie is zeer
selectief samengesteld en voor de uit
gebreide catalogus met de uitvoerige
toeschrijvingen is het goed de heer
K. G. Boon hulde te brengen. Zo treedt
ten derde male Rembrandt als mees
ter te voorschijn, in een majesteite
lijkheid, die alom erkend wordt. Wij
wachten nu nog op de expositie te
Leiden, die Rembrandt als leermees
ter zal tekenen. De opzet van het ge
heel der exposities is van dien aard,
dat zij ook bij buitenlanders grote
bewondering afdwingt.

zijn er van

deze ets vier staten bekend en het Is
„ongebroken, van gestaalde hardnekkig-

Een betere wijze om de vorst onzer
schilders te herdenken, had waarlijk

MARIUS VAN BEEK

Wie het katholieke jeugdwerk wil
steunen en wie wil dit niet? mag
beslist niet verzuimen dit weekeinde een
bezoek te brengen aan de oude pasto
rie van de kerk der Allerheiligste Drie
eenheid op de hoek van de Bloemen-
daalseweg en Zomerzorgerlaan. Niet
echter alleen om het jeugdwerk te steu
nen, maar ook voor eigen plezier. Want
wie wil er niet eens zijn krachten be
proeven met sjoelbakken, speerwerpen,
schieten, in spanning zijn wat men uit
de ton met zaagsel grabbelt, en wat al
niet meer, voor pelzierige zaken.

Bloemendaals burgemeester, dr. D.
H. Peereboom Voller heeft de fancy-
fair vrijdagavond met enige toepasse
lijke woorden geopend. Hij deed dit na
te zijn ingeleid door de heer J. M.
Rupert, voorzitter van het groepscomi-
té en van de fancy-fair-commissie, en in
het bijzijn van pastoor dr. A. A. Olie
rook en zijn kapelaans leden van het
kerkbestuur en vele parochianen. Bur
gemeester Peereboom Voller noemde
het een hele opgave van de voormalige
kerkzaal een feestelijke ruimte te ma
ken met allerhande tentjes en versie
ringen van guirlandes en serpentines.
Of het geheel zal slagen hangt af van
de mensen, die er hun belangstelling
voor willen tonen. Spreker achtte het
jeugdwerk in het algemeen belangrijk
voor later. Telkens is in wijdere kring
te zien, zei de burgemeester, dat de
maatschappij mensen nodig heeft, die
een training hebben ondergaan, zoals in
het jeugdwerk wordt gegeven. Zinspe
lend op de namen van de verschillende
padvindsters en padvinders zei spreker
vervolgens, dat er overal gidsen nodig
zijn, verkenners belangrijk zijn om te
onderzoeken en ook de pioniers in deze
een taak te vervullen hebben. De burge
meester meende daarna niet beter te
kunnen doen dan de driedaagse feeste

lijkheden te openen met schijfschieten,
waarbij hij vertrouwde een schot in de
goede richting te kunnen lossen. De
eerste beurt was niet al te best: een
twee. Maar de tweede keer was het
bijna in de roos, waardoor op twee na
vijf en twintig punten werden behaald.

Na deze opening ging het feest be
ginnen. De twaalfjarige Adri van Bem-
mel en de dertienjarige Jaap van Kes-
sel, beiden verkenners van de St. Lau-
rentiusgroep, fungeerden vrijdag als
,,ako"-jongen. In plaats van de grote
padvindershoed hadden zij een keurige
witte pet op het hoofd gezet en daarop
kon men lezen „alles 25 cent". Dit gold
de chocola, pepermunt, frujetta en an
dere versnaperingen. Via de wenteltrap
kon men op het platform komen, waar
vroeger organist Bornewasser zetelde
die overigens evenmin als uw ver
slaggever kans zag in drie slagen een
spijker in het hout te slaan, wat som
mige anderen wel lukte en waar nu
een miniatuur spoorbaan was ontwor
pen met tunnels, huisjes, stations enz.
Drie Laurentius-verkenners, de neven-
patrouilleleiders Wim Smit (13 jaar) en
Wim Pastoors (12), alsmede Guus Hun-
feldt (12) hebben er een week lang des
avonds aan gewerkt. Wim was vrijdag
geheel in zijn element. Met een heuse
„pannekoek" in zijn hand (aan de an
dere zijde waarvan hij een fluit han
teerde) regelde hij de dienst aan de
knoppen van de transformator.

Voor een kwartje kon men bal gooien,
erwten raden, toegang tot de danstent
verkrijgen; voor twee kwartjes een
film zien van 't zilveren priesterjubileum
van pastoor Olierook in 1955 en mee
doen met het rad van avontuur, het
schieten en het pijlwerpen. En dan was
er nog een met lampions fleurig ver
lichte heuse bar, en natuurlijk ontbrak
een „theetent" al evenmin. Zaterdag en
zondag is de fancy-fair op beide dagen
geopend van drie tot vijf uur en van
acht tot twaalf uur. Zondag om mid
dernacht zal blijken hoe de baten voor
het katholieke jeugdwerk zijn.