M. Roelants en Johari Daisne
In Kazachstan kiemt het koren
de onmetelijke steppen
in
4
fm)JA
Bespelers van Richard Minnes
„fluit met zoveel duizend monden
Massage van tot stilstand
gekomen hart
De zaak-Kon nehloem
Alfr<*do
DRIE PROMINENTE VLAMINGEN (II)
Tekenen van leven keren terug
mm,
■HIIMMHfllMllttHM
LITERAIRE KRONIEK
ZATERDAG 8 SEPTEMBER 1956
Dr. ir. J. v. Doormaal S.V.D.
terug naar Indonesië
M
Onbevoegd
van de tandhel1"1
1000 boete P*
0o* V;
r,eV>
Geft V
V
66
Da n te roet verder..
lijte
W*t gjótn ure
nu doen
:rma°
0
0
Het gebouto van de opera en het ballet van Alma Ata, de hoofdstad van Kazachstan.
Na een verlof van elf maanden ver
trok van Schiphol pater dr. ir. J. van
Doormaal S.V.D., assistent-overste van
het eiland Flores, voor de tweede maal
naar dit gebied. Hij hoopt tijdens de ko
mende periode zijn werk, dat vooral op
landbouwkundig terrein ligt, te kunnen
stabiliseren. De landbouwpositie van het
eiland Flores is mede dank zij zijn
initiatieven aanmerkelijk verbeterd.
Hongersnood komt er niet meer voor.
Een bevloeiingswerk van 8000 ha draagt
hier in hoge mate toe bij.
Verder verwacht dr. ir. J. van Door
maal een sterke stimulans te kunnen
geven aan het ambachtsonderwjjs. Hij
slaagde er in Duitsland in het Kolping-
werk te interesseren voor de opleiding
van zes Florinezen tot bevoegde onder
wijskrachten voor de ambachtscholen
op Flores. Deze opleiding zal geheel
door de „Kolpingfamilie" bekostigd wor
den. Bovendien hoopt dr. ir. van Door
maal S.V.D. te komen tot een betere
huizenbouw, door over te gaan tot het
gebruik van een eenvoudige cement-
steen, -en geheel onbekend procédé in
deze streek. Deze proef wil hjj nemen
met het bouwen van huizen voor de
onderwijzers en ook voor het personeel
van de missie.
ALMA ATA, Russische stad
aan de Chinese grens
Herman Teirlinck, Maurice Roe
lants, Johan Daisne. We sig
naleerden in ons vorig artikel hun
voor Noord-Nederlandse waarnemers
overdadig aandoende levensdrift. Het
zijn barokke kunstenaarsnaturen,
wortelend in hun geboortegrond, fa
miliaal goed gebonden, door-en-door
Vlaamp, zonder dat het adjektief
„Vlaams" enige beperking van hun
artistieke betekenis inhoudt. Integen
deel, „Vloams" betekent hier Vlaams-
Europees, naar het vérstrekkende
woord van Aug. Vermeylen uit 1900:
„Om iets te zijn. moeten wij Vla
mingen zijn. Wij willen Vlamin
gen zijn, om Europeërs te worden
In de door Henri Storck in opdracht
van het Belgische ministerie van Scho
ne Kunsten gemaakte Herman Teir-
Iinck-film, kan men de grootmeester
van „Het gevecht met de engel" in
actie zien als koning der boogschut
ters. Aan deze sportbeoefening ligt
waarachtig geen dilettantisme ten
grondslag, evenmin de behoefte een
overleefde folklore nieuwe kleurigheid
te verlenen. Wat er dan wèl aan ten
grondslag ligt, en wat men in de beel
den van de film als een openbaring
van het geheim van dit kunstenaar-
T T et vliegtuig dat ons wegvoert van Sverdlowsk
maakt het ons mogelijk een overzicht te krijgen
van de onmetelijkheid van het Russische land
schap. Van de Oeral naar het zuidoosten, Siberië tege
moet ziet men overal de enorme bebouwde vlakten rond
een kleine verlaten sowchos of kolchos. Crraan en nog
eens graan-dan weiden, mais en zonnebloemen. Op de
velden rollen als mieren de tractoren. Enorme „com
bines (de oogstmachines) staan tientallen kilometers
van de dorpen. Vrachtauto's vervoeren hel koren naar
verharde plekken, waar de bergen zich opstapelen, tot
dat zij door andere zwoegende auto's naar de silo's wor
den gebracht. Twee tussenlandingen, in Koestanaj en
Karaganda (een stad van een half miljoen inwoners) doen
ons kennis maken met de republiek Kazachstan, waar
van Alma Ata de hoofdstad is. Kazachstan: vier en een
half maal zo groot als Frankrijk. Doch er wonen maar
negen'miljoen mensen. Hoevelen zijn van hen nog Kaza
chen, van ouds moslims en verwant aan de Turken? Men
(Van een bijzondere correspondent)
weet het niet; maar zij zijn een minderheid geworden.
De trek van Russen en Oekraïners en Kaukasiërs is al
sinds bijna een eeuw aan de gang. In 1856 reeds heb
ben de Russen dichtbij de huidige Chinese grens Alma
Ata gesticht, „vader der appelen", zoals de naam luidt.
Dat was toen het hart van Turkestan, sindsdien ver
beeld tussen Rusland en China. Dat de steppen, waar no
maden hun kudden weidden, vruchtbaar konden worden
lemaakt, wisten de tsaren. Doch zij hadden geen begrip
an de bodemrijkdommen. Ihans weet men dat Ka
zachstan de grootste producent van chroom is ter wereld
lat het meer dan de helft van alle lood, zink en koper der
Sovjet-Unie bezit; en steenkool en ijzer! Vooral Karagan-
fa is een centrum van mijnen en industrieën. Is het een
•vonder dat dit deel der Sovict-Unie steeds meer wordt
„gerussificeerd"? Wel is de premier van de republiek
een Kazach. De industrialisatie (en die betreft ook de
landbouw) bracht evenwel opnieuw enige miljoenen
.westerlingen" naar dit nieuw ontgonnen gebied.
Alma Ata is een mooie stad. Het as
in feite een grote oase, ingesloten
door gebergten, waarop de bossen
geleidelijk overgaan in besneeuwde top
pen. De Chinezen hebben het oostelijke
deel van deze hoge ruggen het „gebergte
des hemels" genoemd, dat hen scheidt
van de Sovjet-Unie. In het zuiden vor
men zij een barrière tussen Kazachstan
en het Issikmeer, dat in Kirgizistan ligt.
Want West-Turkestan is nu verdeeld in
verscheidene republieken, waarvan Oes-
bekistan (na Kazachstan) de grootste is.
Alma Ata is des zomers als een tropisch
lustoord. Langs de brede lanen, door
populieren omzoomd, stromen de beek
jes. Stroken van groen, met pralende
bloemen (rode cana's; primula's, tabaks
planten, leeuwenbekjes) en daartussen
fonteinen, geven de stad een vrolijk aan
zien. De parken doen dit niet minder.
Het grootste „cultuurpark" bevat fon
teinen. rozenpriëlen, een orangerie (want
des winters, in de felle kou, moeten
bloemen en planten worden beschermd),
een openluchttheater, drie restaurants
en een kinderstad met een eigen spoor-
treintje. Men zou zich kunnen wanen in
een aangenaam oord der westelijke we
reld, indien niet enorme portretten van
communistische leiders het natuurschoon
zouden ontsieren. Zij passen er niet.
In him zomerkleding zien de mannen
en vrouwen er fleuriger uit dan in
Moskou en de donkere Kazachen (hoe
wel verwesterd) geven een ietwat exoti
sche noot aan het bloeiende geheel. In de
dorpen, waar men hen ontmoet op hun
paarden en kamelen, zien zij er welis
waar schilderachtiger uit: met lange
hangsnor en baard, hoge bontmutsen,
mantels en hoge laarzen. Een deel van
hen heeft nog eigen kleine kudden en
zelfs als zij deel uitmaken van kolchozen
(de collectieve boerderijen) heeft men
hun maximaal drie koeien, twaalf scha
pen en twintig varkens gelaten, veel
meer dan elders de kolchosniki op hun
particuliere stukje grond mochten be
houden. Doch dit was een noodzakelijke
concessie, omdat de vroegere nomaden
zich zozeer tegen de collectivisatie heb
ben verzet, dat deze aanvankelijk vol
komen dreigde te mislukken.
Een compromis
ln de tsaristische tijd zijn de Russen
niet zachtaardig opgetreden. Toen zij
communisten werden hebben zij wel
de theorie verkondigd van nationale
autonomie, maar economisch hebben
zij .hard ingegrepen in het oestaan der
Kazachen. Er hebben zich bittere tra
gedies afgespeeld, met droeve volks
verhuizingen van wegtrekkende no
maden, die hun heul zochten in het
Chinese Turkestan, waar zij gewoon
lijk even slecht terecht kwamen. Wre
de vervolgingen en grote sterfte onder
het vee hebben catastrofes verwekt.
Reeds onder Stalin is deze politiek
echter gewijzigd: de verliezen dreig
den te rampzalig te worden, het ver
zet te fel. Er is nu een soort compro
mis tot stand gekomen. De kolchozen
fokken vee, leveren melk, verzorgen
boomgaarden. De huisjes in deze dor
pen zijn bescheiden, in tegenstelling
tot de hoge stenen gebouwen, hotels en
flatgebouwen van Alma Ata. Vele
kleine woningen zijn nog van hout,
met een dikke laag leem bedekt. Af
schuwelijk zijn meestal de wegen. Het
deert de paardrijders weinig. Maar de
auto's schokken, springen, jagen zeeën
van stof op en zijn soms bedolven
onder golven van zand. Dat zij hel
overleven is een wonder op zichzelf
Het is zeer moeilijk gegevens te ver
krijgen over de inkomsten der kolchos-
boeren, in welk deel ook van de Sovjet-
Unie. Wij hebben er reeds op gewezen,
dat men in beginsel nergens vaste lonen
kent, doch minima voor een „norm", die
niet abnormaal veel inspanning eist,
maar die ook slechts een laag salaris
garandeert. Bóven de „normworden de
prestaties behoorlijk beloond. Doch ook
in de industrie, bij het transport, in, de
winkels verschillen de lonen van dag
tot dag. Als men onder „communisme"
verstaat, dat iemand ontvangt naar zijn
behoeften, is het westerse kapitalisme
veel „communistischer" dan het Russi
sche systeem, waarin stukwerk regel is.
Het bestaan der kolchos-boeren is echter
het wisselvalligst. Zij moeten een mini
mum van 150 „dagtaken" vervullen. Dat
is een moeilijk te omschrijven begrip,
want het kan zijn, dat een boer in één
dag anderhalve „taak" verricht. Uit elk
gezin werken minstens twee personen,
vaak meer. Aan het einde van het jaar
wordt nu berekend, welke bijdrage eikè
familie leverde en naar verhouding van
de gepresteerde arbeid worden de in
komsten verdeeld.
Waaruit bestaan die inkomsten? De
kolchos staat een deel der produkten af
aan de „tractoristen", de mannen van het
tractorenpark, dat aan de staat behoort.
Dan is zij verplicht, tegen vrij lage
(maar onlangs verhoogde) prijzen aan
de staat te leveren: vlees, melk, graan,
groenten, katoen, spijsolie enz. Wat de
kolchos overhoudt bij goede oogst kan
verkocht worden tegen betere betaling
(aan coöperaties, aan particulieren, die
de vrije kolchosmarkten bezoeken) of
uitgedeeld worden onder de ledep.
Meestal gebeurt zowel het een als het
ander.
De" kolchos-boer ontvangt dus al naar
de prestaties der familie, en voor het
ene gezin kan dat twee of driemaal zo
hoog zijn als voor het andere een deel
van het geld, dat de gedwongen leveran
tie en de vrije verkoop inbrachten.Na
tuurlijk na aftrek van de onkosten van
de kolchos. Verder krijgt hij produkten
in natura. Maar hij heeft ook een eigen
stukje grond en over de opbrengst daar
van mag hij zelfstandig beschikken. Ge
woonlijk treedt hij aldus op als indivi
duele leverancier. Onnodig te zeggen,
dat veel afhankelijk is van de oogst, het
weer, de prijzen in de vrije handel. Er
zijn arme en welgestelde kolchos-boeren,
hoewel niemand honger lijdt. Sinds korte
tijd mag de kolchos haar eigen statuut
opstellen en een voorzitter benoemen
naar keuze. Doch van onderlinge econo
mische gelijkheid is geen sprake.
In Kazachstan, al zijn de laatste twee
jaar 20 miljoen hectaren toegewezen aan
nieuwe kolchozen, zijn in diezelfde tijd
18 miljoen ha door de staat zelf in exploi
tatie genomen. Dit geschiedt door de
sowchozen, waarin ieder in loondienst
staat, alweer met premies naar verrichte
arbeid. De sowchozen hebben een enor
me omvang, tot 60.000 ha toe. En al wor
den de steppen slechts geleidelijk ont
gonnen, bebouwde vlakten van 30.000 ha
zijn geen uitzondering. Natuurlijk is de
landbouw hier zeer extensief: de op
brengst per ha is heel wat geringer dan
in ons land. Wij bezochten een sowchos,
die nog geen twee jaar oud was. In hou
ten woningen waren in het dorp 400 ge
zinnen bijeen. Zij moesten een niet
onaanzienlijke veestapel verzorgen, doch
hoofdzaak was de graanteelt. Daarvoor
beschikte de kolchos over 71 tractoren,
75 combines (oogstmachines) en 35
vrachtauto's. Kleine vliegtuigen van het
gouvernement besproeien de velden met
insectendodende vloeistoffen. In de
oogsttijd komen komsomols en soldaten
uit de steden, om hulp te bieden. De
ploegen werken dan ook des nachts, bij
het licht van schijnwerpers. Zij slapen
in het veld; met auto's wordt hun voedsel
gebracht. Deze akkers worden niet be
vloeid en de opbrengst wordt dus sterk
beïnvloed door de regenval. Wel worden
gedeelten geïrrigeerd voor de teelt van
groenten, veevoer, aardappelen enz.
Het Westen dringt op
Op de terugweg van deze sowchos,
zeventig kilometer van Alma Ata (doch
dat is hier geen afstand van betekenis),
doorkruisen wij de boomloze vlakten.
De wegen zijn slechts zanderige sporen.
Van tijd tot tijd passeren wij Kazachen,
nu met hun paarden donker afstekend
tegen de kim. De zon is bezig onder te
gaan. Voor ons boren de „bergen des
hemels" hun witte toppen in de reeds
schemerig wordende luchten. Enige boch
ten en dan ligt daar het silhouet van
Alma Ata. Het is precies een eeuw oud.
Maar de laatste dertig jaar is er meer
omgewoeld in de harten der mensen en
in de ingewanden der aarde dan in een
eeuwigheid daarvoor. Machtiger dan
voordien heeft de Russische staat dit
deel van Azië in zijn greep genomen om
het te dwingen tot vruchtbaarheid. Daar
glimt nog de koepel van een kleine
moskee. Zij is slechts het symbool van
een verkwijnend oosten. Het westen
dringt onweerstaanbaar op. En het is
hier Russisch
Alma Ata, augustus.
Drie artsen uit Cleveland hebben, in
een publicatie in het tijdschrift van de
Amerikaanse medische vereniging, een
beschrijving gegeven van de wijze,
waarop bij vele personen het hart weer
op gang kon worden gebracht, nadat
er na een hartaanval reden was om
aan te nemen dat de dood was inge
treden.
Als voorbeeld noemden zj, het geval
van een patiënt die in een ziekenhuis
leek overleden. Men begon ogenblikke
lijk met hartmassage (dit geschiedt
met de anden op de borstkas van de
patiënt) en toediening van zuurstof.
Men h -ld dit vol tildens het transport
van de patiënt naar de operatiezaal,
dat dei minuten in beslag nam. In de
operatiezaal werd een electrische schok-
therapie toegepast met het gevolg dat
er opnieuw tekenen van leven kwamen.
De artsen in kwestie zijn dr. H. E.
Mozen, dr. R. Katman en dr. J. W.
Martin. Zij werden opgestaan door de
bekende hartchirurg Clause E. Beek,
een bekende specialist in Cleveland.
De toegepaste behandeling is dezelfde
die wordt uitgevoerd wanneer bij een
patiënt tijdens een operatie de levens
geesten lijken geweken.
In vele gevallen waarin het harttempo
door het ophopen van electrische ener
gie in het hart belemmerd wordt, on
dergaat het hart als zodanig geeri ana
tomische veranderingen. Het hart moet
in staat zijn door te gaan met slaan,
schrevtn de artsen in hun artikel.
De artsen vermeldden verder het ge
val van een 51-jarige vrouw die een
reumatische hartaandoening had en na
te zijn opgenomen in een ziekenhuis
leek overleden. Haar borst werd opera
tief geopend en met de hand werd het
hart gemasseerd, twee en een halve
minuut na het begin van de ingreep.
In het begin kreeg zij zuurstof volgens
de „mond tot mond"-methode, later
kreeg zij zuurstof toegediend via een
gelaatsmasker. Deze zuurstof-toediening
voorkomt schade aan de hersencellen
tengevolge van zuurstofgebrek.
Terwijl de vrouw naar de operatie
zaal werd gebracht hield men de behan
deling vol In de operatiezaal werd zij
met een elektrisch schok-therapie be
handeld, en dertig minuten na het stil
vallen begon haar hart weer te slaan.
Autobussen rijden door een pas in de bergen bij
sisch-Chinese grens.
Alma Ata, dichtbij de Rus
schap kon ervaren, heeft Teirlinck zelf
beschreven in zijn „aantekeningen voor
een zelfportret", te lezen in het boek
je „Van en over Herman Teirlinck".
„Ik zie in ongenaakbare gebieden de
rijzende gaaien trillen in de wind. Mijn
hart beeft en ik blijf nastaren. Ik voel
dat onze zeden uit een wijd verleden
zijn ontstaan en heerlijk in hun eenzel
vigheid zitten gesmeerd. En het is
waar ook dat daar een mystieke inhoud
schuilt, want de herhaling van voor
vaderlijke gebaren is omhangen met
heiligheid. Niets is zo familiaal als een
handboog. En het gebeurt heden ten
dage dat ik nog eens mijn kansen
waag. Doch nooit rek ik de pees, en
richt de pijl, en staar plots de hoge on
eindigheid in, of mijn hele wezen wordt
één met het knaapje dat ik was, en
dat ik over de tijd heen als het ware
identiek ben gebleven..."
Journalist-kunstenaar
De vitaliteitsaspecten bp de Gent
De vitaliteitsaspecten bij de Gente
naren Maurice Roelants en Johan
Daisne zijn minder spectaculair. Toch
zijn ze in tal van kleine trekjes als
zeer hevig waarneembaar.
Bij Roelants kan men daartoe het
best zijn aandacht richten op diens
journalistieke carrière, gelijk Anton
van Duinkerken en de journalist H. A.
Lunshof hebben gedaan in het boekje
„Van en over Maurice Roelants" 1).
Lunshof beschrijft daarin een ontmoe
ting met zijn collega bij het doodsbed
van de verongelukte koning Albert de
Eerste, waar de journalist-kunstenaar
„geïnspireerd" werd tot het „nieuws
bericht": „De dubbele Majesteit van
de dood en van de vorst". De journa
list Roelants is een kunstenaar, omdat
hij steeds de mens achter het nieuws
tracht te benaderen. Bekend is in dit
verband zijn verslag van een rechts
zaak uit 1938, toen voor het Assisenhof
te. Luik een zekere weduwe Becker, 68
jaar oud, costumière van beroep,
schuldig werd bevonden aan zestien ge
vallen van vergiftiging, waarvan elf
met dodelijke afloop. Anton van Duin-,
kerken heeft uit de manier, waarop
Roelants zijn verslaggeverstaak toen
heeft opgevat, een geheime samenhang
afgelezen tussen menselijkheid ener
zijds en gevoel voor het tragische als
grondslag van alle menselijke leven
anderzijds, een samenhang, waarin
het psychologische romanwerk van
deze auteur zijn beginselverklaring
vindt. Men kan ook zeggen, dat het
vandaar uit zijn vitale aanloop neemt.
Ieder strafgeding van formaat ver
toont in zijn verloop dezelfde opzet als
het klassieke treurspel, aldus Anton
van Duinkerken. Uiteindelijk gaat het
steeds om loutering, heilige reiniging,
katharsis. In het louteringsmoment
culmineert onze menselijkheid, onze le
vens- en doodsdronkenheid.
Atmosfeer van Gent
Wie te Gent geboren werd, draagt
van die stad levenslang het stadsmerk
mee. De dichter Richard Minne noemt
haar atmosfeer „grijs en bars". Zelfs
haar sentimentaliteit is grijs en bars,
gelijk nergens anders, meent deze ras
echte Gentenaar, die er intussen toch
maar de zoetvloeiende regels heeft ge
schreven, waarmee vrijwel iedere de
butant in Vlaanderen de grote reis be
gint:
„De wereld is een fluit met zoveel
duizend monden
En elkeen blaast zijn lied..."
Geheel mijn bestaan ben ik begeleid
geweest door deze prachtige versre
gels, aldus Maurice Roelants.
Johan Daisne zou het hem na kun
nen zeggen, overigens met een heel
andere interpretatie der dichtregels in
(Van onze correspo gul^.
Een geldboete van 4^'gjste £e
subs, een maand hechten xJtr
tenaar bij het O.M. teg n vo°
dokter, die zich vrijdag® or(je a
kantongerecht moest vers gn va j.
gens het onbevoegd ormal'? ,k/
tandheelkunde aan het jv oostfj j/r
heelkundig instituut aan ortgel'
te Utrecht. Wegens een, „en eed
liet eiste de ambtenaar tg va",\f
terdamse tandarts een b fre J,
honderd gld. subs, een
nis. De ambtenaar, mr. *"j0jcter 'J
achtte het bewezen dat de tens
rende een periode van jggfj'
maanden, te beginnen in av^ee\Wif
vorenbedoeld instituut tan ,j
werkzaamheden had verr:'c, rVodi
hij in het bezit was van de a
eiste toestemming van de mv
eiste toestemming van w aC"1
de volksgezondheid. Hetzeli „0tteiy
hpwp?pn t.pn aanzipn V3H Cie u+c e" w
iiey
bewezen ten aanzien van °c'"ï,ts e'jJ'
tandarts, hoewel deze pe ve( je'
gevallen hulp had verleend- 7^
diger, mr. De Waard, °n* freicló'1V('
staan van enigerlei dienstpet en,.
sen zijn cliënt en het insti O0..^
zekerde dat de dokter aanprajV
kade zelfstandig de nnedisc \<ti
uitoefende, reeds vrij gerui® ,jtuu'
dat in genoemd pand het 'e H> ej)
gevestigd. Wel had hij en naar
cliënten, door het instituut„gjid'S,/
verwezen, die hij geheel ze1 zel'
handelde en die ook aan h® pe i'
de behandelde hulp betaalde
dediger concludeerde tot vr yoJe
beide gevallen. Op 21 septem"
uitspraak
flg W
zijn achterhoofd. Voor Cais <je
bijna een sportieve topprest»
reldflui! met zoveel mogetvJ vgji Jtf
te bespelen. Binnen de wall® jang°
heeft de kunstenaar Da'sn?ieefd' j
als een vreemde dandy M
studentikoos en cosmopoju vf
wiens plaats binnen de 6rU^,flS,
atmosfeer onbepaalbaar .„v &.J
plaats blijft, ondanks het t s jr
heer Herman Thiery (D®1tteltiKA
1945 als bestuurder der Stee
bliotheek een aanvaard en j,
staand burger is, onbepaal" jSiie
men, met Rick Lanckrock, v
als „magisch realist".
Steen en wolkejt
De jonge Lanckrock, zelf
tenaar en oprichter van het
gerentijdschriftje Arsenaal, h
Nieuw Vlaams Tijdschrift 2'
i/
essay geschreven over Dais"®;^®, (1'
jische_,
dualiteit van de mens
stenaar, die
je - d»
,op magische
do mens het ,0t
V f
door het gevoel en de gee5,1,
leven en het droombestaan f, P. d'
levend geheel concretiseert; v'^rl
„schonk ons de reïncarnat' t v
mens, die harmonisch bene®. 'n
e, W,
de poppen, die in het brein
lectualistische schrijvers t
ten." icf c'l'
De wijze, waarop Daisne
bijzonder intelligent, met i;(.
--.pl'-SK,
werk staan we even ver
Pallieter-type als van de
die in het brein
met
alle nuances tussen sentimen
ziek, geraffineerd, bizar en
Op zijn best is hij naar onzf m\,
de roman met de symbol's u' j.
„De trap van steen en éfy
langs is van Johan Daisne A j,
boekje verscheneif met her' oyr
aan zijn vader en moeder, jftK f
hun dood nog een enorme en t/iVfh
dadige rol in zijn leven en
ken te spelen. Het boekje jje rf
de beginregel uit het bekelK: J
Moederken van Guido Gezejf.p
is van U hiernederwaard.v/.f i'
Bij lezing »van dit werkje
delijk hoezeer hetgeen Daisn^/y.
hem meegaven de voeding®^ UJ'
van heel zijn kunstenaarsch®1 y j
en daarmee levenskrachtie'yAr
goed geworteld en daarmee Ai
NICO
1) „Van en over Maurice v
Uitg. Mij A. Manteau (F
Voor Ned.: Querido, Amster^5
2) N.V.T. Tiende jrg., nr. 2.
Ontwikkeling, Antwerpep. „ji
3) Johan Daisne: ,,'t En is Y-sAgt1
neder waard..." Uitg. Man'^s1
sel. Voor Ned.: Querido,
Dui2encl bommen en gvjnjlen1
Djt zou Fjnc/io kunnen zijn.
IVjI een stuuvjcnobjjH!
f intussen zijn
Ze 'm c/esn-ieerd
en Zonnebloem
3T
Eerst de wecj rrij maken
onn j/le ongelukken te
verniijden
en
ren
Djjr komt een
Juto Even kijken
of die ons niet tril
len meenemen
Egoïsten ...Wafelijzers!.. Beeldstormer?!
LorejassenMuilezels!.
door Herge copyright Caste
A
MOCO
>069
