aardbeien
DE MYSTIEK YAN MANHATTAN
Peter Minuit heeft goed
belegd
SAROMA
]De kleine paradox van de welvaart
Tegen Ambonees 18 jaar geëist
wegens moord
Het eiland^ is nog steeds van ons
Echtgenote gestorven na toediening
van tablet sublimaat
Manhattan wil ook
hart blijven
Depot met dump
materialen
uitgebrand
-MOEDER ZONDER HULP
Vader loodgieter, schilder en monteur
1m
Verrukkelijken in één minuut klaar
Tien tegen één!
ZATERDAG 29 JUNI 1957
PAGINA 7
In de dierenafdeling van het warenhuis Macy's op Broadway zijn
kunstmierennesten te koop. Die maakten wij in onze schooltijd
ook, maar hier bij Macy's zijn ze anders. Ze liggen niet plat, maar
staan recht overeind, een dunne laag aarde, gevat tussen twee platen
glas. Van beide kanten kun je de gangen en verdiepingen zien, welke
de mieren in dat laagje aarde hebben gagraven, eindeloos boven
elkaar, en natuurlijk de mieren zelf, die naarstig op en af gaan.
„Natures busiest creatures", zegt Macy's van de mieren. Vlak de
mensen niet uit, op Manhattan, hebben wij gedacht, terwijl wij naar
de mieren keken. En plotseling viel het ons op, dat zo'n kunstmieren
nest van Macy's precies geleek op het gebouw der United Nations, de
eendere lijnen en. contour, dezelfde constructie, alles in miniatuur:
een wolkenkrabber voor mieren. Ook het gloednieuwe United Nations
Building heeft twee reusachtige wanden van glas, waar achter men
op de verdiepingen de hersendiertjes bezig kan zien. In die wanden
van glas weerkaatst zich de hemel en spiegelt zich de stad. En omdat
bij ons bezoek de zomerzon scheen, had het glas een diep blauwe
weerschijn en zag men er de skyline in van Midmanhattan, een wel
merkwaardige symboliek.
De „Zwarte Ruiter"
in hoger beroep
PUDDING ZONDER KOKEN
35 ct
De Ruytercantate in
Vlissingen uitgevoerd
FRED THOMAS
Te Nieuwerkerk a.d. IJssel
Schade: half miljoen
iNSTANT j
PUDDING
^^TohdePS^
'\>J KOKEN jBÈBk
VANILLE
Advertentie
Zuidelijk Manhattan, op de plek van Nieuw-Amsteraam.
De officier van justitie bij de recht
bank te Assen heeft vrijdag een ge
vangenisstraf van achttien jaar geëist
tegen een 43-jarige Ambonees uit het
woonoord „Schattenberg" te Wester-
bork, die ervan werd beschuldigd zijn
40-jarige echtgenote door het toedie
nen van een tablet sublimaat om het
leven te hebben gebracht.
Het gebeurde op 24 januari 1957. De
eerste verschijnselen van de vergifti
ging wezen op griep, zo verklaarde de
kamparts. Op 17 januari vertelden de
kinderen dat vader hun verboden had
de dokter te waarschuwen. Eerst na
dat de kampraad zich met deze aan
gelegenheid had bemoeid, gaf de man
toestemming zijn vrouw naar het zie
kenhuis in het kamp over te brengen.
De avond tevoren had de man nog
een bioscoop in Assen bezocht. Zijn
woning had hij afgesloten, zodat nie
mand bij zijn zieke vrouw kon komen.
Op 24 januari is de vrouw overleden,
dr. J. Zeldenrust verrichtte sectie op
het lijk, waarbij hij tot de conclusie
kwam dat er sprake moest zijn van
een sublimaatvergiftiging, waarschijn
lijk met een tablet dat een gram subli
maat bevatte, een dosis die dodelijk
is. De patiënte moet zeer veel geleden
hebben voordat de dood intrad, al-
dus verklaarde dr. Zeldenrust vrijdag
voor de rechtbank.
Verdachte had een verhouding met
een Ambonese vrouw. Aan haar had hij
verteld, dat hij zijn echtgenote een ta
blet sublimaat had gegeven.
Hij had vier tabletten bij een dro
gist in Assen gekocht. Daarvan had hij
er drie gebruikt voor de bestrijding
van de koolvlieg in zijn tuintje. In
december 1956 kwam het voornemen
bij hem op om zijn vrouw te "doden,
maar hij vond het beter te wachten
tot zij ziek zou worden, hetgeen op
10 januari het geval was. Na enige
dagen werd het tablet aan de vrouw
gegeven, doch deze weigerde het in
te nemen. Verdachte wist zijn vrouw
er evenwel van te overtuigen, dat ze
anders de pijn niet kwijt zou raken.
Op 24 januari hoorde verdachte, die
per autobus uit Eist terug kwam,
dat zijn vrouw was overleden.
Het rapport dat over verdachte was
uitgebracht, noemde hem een goede
man met een intense belangstelling
voor sport. Hij diende in het KNIL. Een
maal terug in Nederland is het mis
met hem gegaan. Hij knoopte betrek
kingen aan met een andere vrouw en
raakte aan de drank.
De officier van justitie was van me
ning, dat een zware straf op zijn
plaats was. Er was z.i. geen enkele
verzachtende omstandigheid. Zodoende
eiste hij achttien jaar gevangenisstraf.
Uitspraak vrijdag 12 juli.
Naar vernomen wordt zal de de va
kantiekamer van de Hoge Raad het
cassatieberoep van de „Zwarte Ruiter"
die door het hof te 's-Hertogenbosch is
veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf
wegens verscheidene misdrijven, be
handelen op woensdag 7 augustus. De
De vakantiekamer van de Hoge
Raad wordt voorgezeten door mr. J.
Donner.
Dat het Manhattan ernst Is om het
hart te blijven van straks de Atlanti
sche superstad, die zich uitstrekt van
Boston tot Richmond, blijkt uit de
enorme bouwbedrijvighëid overal op het
eiland. Nieuwe wolkenkrabbers schie
ten als paddestoelen uit de grond, wij
kunnen geen juister beeld gebruiken.
De negentiende eeuwse stad met haar
typisch Amerikaanse, terrakleurige
baksteenhuizen van vier, vijf verdie
pingen en overal de brandtrappen voor
aan de gevel, verdwijnt in zulk een
tempo, dat er al stemmen vernomen
zijn, die waarschuwen om niet alle
oude gebouwen zonder meer te offeren
aan de welvaart van het moment. Want
niet alleen huizen van vijf étages, maar
ook reeds panden van tien, twintig
Verdiepingen, in nog zeer goede staat,
verdwijnen om plaats te maken voor
gebouwen van veertig, vijftig. Zo vol
trekt zich zienderogen een algehele ver
andering aan Third Avenue, sinds hier
voor kort de „El" verdwenen is, de
laatste elevated railway boven de
straat. Van een dichtbevolkte, arme
lijke achterafbuurt wordt Third Avenue
thans herboren, belangrijk en voor
naam, de ene wolkenkrabber naast de
ander, zakenpanden, maar ook woon-
flats, volmaakt geoutilleerde mensen
silo's.
Het laatste woord is een wolken
krabber van aluminium, die wij in
aanbouw zagen, het skelet natuurlijk
van beton, maar de wanden van
aluminium en glas. Aluminium bleek
ook troef bij Macy's, een instructieve
tentoonstelling: „Live Light with Alu
miniumIt's Summer". Alle mo
gelijkheden met aluminium waren er
geëxposeerd: tandpastatubes, rol
schaatsen, rackets, thermosflessen,
breinaalden, reflectoren, alles van
aluminium. En heel de wereld der
toekomst van aluminium, uitgestald
in miniatuur; rijdende treintjes, hui
zen, koeien, tractoren, een muziek
tent. En als bijzondere attractie; zwie
rige hoedjes van aluminium, welke
onder de ogen van het publiek ver
vaardigd werden, één per minuut. Die
zullen ongetwijfeld in het stadsbeeld
verschijnen: waarom, tenslotte, zou
men geen hoedje dragen van alumi
nium als dat het leven lichter maakt.
Met dat verrukkelijk sans-gêne der
Amerikanen is het ook best mogelijk.
Het nieuw fatsoen van strooien hoed
je, dat wij bij onze aankomst zagen
dragen en als eerste reactie een
schertshoedje vonden, waren wij de
derde dag op Manhattan reeds bereid
voor onszelf te kopen als de prijs
niet in dollars was geweest. En het
ontroerde ons op Fifth Avenue en
Broadway de platte stroohoed weer
in ere te zien, het hoedje uit de
eerste decennia van onze eeuw, waar
Maurice Chevalier en Lou Bandy zo
lang aan trouw zijn gebleven.
Met zo'n hoedje loopt men tussen de
wolkenkrabbers of passeert de brug
gen, die Manhattan met de rest van
New York verbinden. Het zijn er zes
tien, stuk voor stuk spectaculair. Voor
al de gigantische hangbruggen beheer
sen het beeld der stad. Brooklyn Brid
ge, de oudste overspanning van East
River, dateert van 1883: het technisch
kunnen van de negentiende eeuw dat
naar de toppen reikt. Want deze brug,
zwevend in de ruimte, met haar toren
hoge poorten, de bocht der kabels en
het spinrag van draden, ogenschijnlijk
fragiel en toch zo duizelingwekkend
sterk, moet voor de toenmalige gene
ratie een wereldwonder zijn geweest
en zij is dat zelfs nog voor ons, met
onze schone atoombom en de van stron
tium 90 vervulde atmosfeer. De brug
gen van Manhattan zijn bijzonder mooi,
romantisch mooi, berekend op alle
denkbare effect tegen een achtergrond
van zon en wolken, avond, en sterren
hemel. En vooral de skyline in het
onmiddellijk verschiet. Daar zijn wij
diep van onder de indruk gekomen:
het zicht op Manhattan Downtown door J
het spinrag van een der hangbruggen
heen. Heel lang en heel stil hebben wij
hiernaar staan kijken, telkens opnieuw;
Iets gigantisch, vervaarlijks, een ver
steende en verstarde oerwereld, maar
tegelijk vertrouwd met toch weer een
toenadering, een volop menselijk con
tact. Manhattan is bovendien op een
of andere manier van ons: van elke
Nederlander, van elke Amsterdammer
in het bijzonder.
Wij hebben veel steden in het bui
tenland gezien, maar nooit zo sterk
dit gevoel gekend. Nergens zijn wij
zó thuis geweest, niet op de manier
van precies de weg te weten en alle
adressen te kennen, mensen te ont
moeten en te spreken, maar uit een
verbondenheid met de plek, met de
atmosfeer, met de lucht die men
ademt, een verbondenheid, die heel
oud moet wezen, iets van voorheen
in het onderbewustzijn. Nu kan men
Heerlijke pudding en verse aardbeien.... dat
wordt smüllen. En zo'n tractatie bereidt u nu zo
gemakkelijk: met SAROMA - zonder koken! Eén
minuit kloppen in koude melk en... klaar is
die mmm-zo-lekkere, romige pudding. Zorg dat u
altijd SAROMA in huis hebt. Iedereen is er dol
op en één pakje is voldoende om vier tot
personen te verwennen.
Een Van Nelle produoi
vanille of
tram bozen
Als inleiding tot de feestelijke herden
king van de 350ste geboortedag van Mi-
chiel Adriaansz. de Ruyter hebben 600
leerlingen van de vijfde klasse der la
gere scholen in Vlissingen, voor het
overgrote deel gestoken in 17e eeuwse
kledij, vrijdag tweemaal een uitvoering
gegeven van de „De Ruytercantate" in
de St.-Jacobskerk. de kerk waar De Ruy
ter 350 jaar geleden gedoopt werd.
De cantate werd in 1906 gecomponeerd
door de heer A. Lijsen, destijds leraar
voor muziek aan de rijkskweekschool te
Middelburg. De woorden zijn van de
heer Hasselbach, toen leraar aan dezelf.
de school. Medewerking verleende de
Vlissingse orkestvereniging onder leiding
van Jan Kuiler, die ook de orkestparti-
tuut samenstelde.
De cantate geeft een overzicht van
het leven van De Ruyter, van zijn jeugd,
met al zijn kwajongesstreken, tot zijn
dood in de slag bij Syracuse. De burge
meester van Vlissingen, mr. B. Kolff,
bracht aan het eind der uitvoering na
mens het gemeentebestuur dank voor
de vertolking en overhandigde aan de
dirigent de bronzen De Ruyterpenning
der stad Vlissingen.
Advertentie
zeggen, dat het verbeelding is omdat
men het allemaal nog weer eens
heeft nagelezen: van Peter Minuit,
Van Rensselaer, Stuyvesant, al de lot
gevallen van Nieuw Nederland, en
hat is natuurlijk zo, maar het ver
klaart niet alles. Manhattan Down
town had voor ons een bijzondere
aantrekkingskracht: wij hebben op de
Battery, het park aan de uiterste
zuidpunt van Manhattan, zitten be
peinzen wat het toch wezen kon. Wij
hebben door de kier van Wallstreet
gekeken, een sombere spleet in het
torenend gevelgesteente, naar precies
de spits in het verlengde van Trinity
Church, heel oud en heel nietig met
dat kleine kerkhof in de allerduurste
grond ter wereld. En wij hebben de
straatnamen gelezen, met al hun
herinnering: Maiden Lane, het Maag
denpaadje, Pearl Street, Parelstraat,
Counties Alley, Stadhuislaan, the Bo
wery, de Bouwerij. En ons verbaasd
hoe door de eeuwen heen Spuytenduy-
vel zich kon handhaven. Maar bij al
dat vertrouwde bleef er toch steeds
voor ons uit de grote geheimzinnigheid
van Manhattan, ondoorgrondelijk in
zijn geweldig oprijzen, in de nevel van
de vroege ochtend, die tussen de
wolkenkrabbers hing, dampig, dif
fuus. Of s avonds, het uur van de
schemering, met myriaden van lich
ten als een eigen firmament. De con
touren van de bruggen over de rivier
en de stapeling (jer torengebouwen
was op zo n ogenblik buiten de wer
kelijkheid. Wy hebben het voor om
zelf genoemd: de mystiek van Man
hattan.
Waarom was juist dit eiland, lang
werpig stuk rotsgrond, dat Peter Mi
nuit voor de west-Indische Compagnie
van de Indianen kocht en waar hij een
waarde van 60 gulden voor betaalde
24 dollar, geroepen tot zulk een op
gang, een zo gigantische toekomst. De
24 dollar, ooit door Nederlandse onder
nemingslust in dit fragment van de
wereld geïnvesteerd, heeft wel de groot
ste baat gebracht van heel de historie:
vandaag vertegenwoordigt datzelfde
Manhattan oen waarde, ruw geschat,
van 220 miljard dollar. Dan kan men
nog weer eens met Fruin de enge
grenzen betreuren, waarbinnen ons
volk in de zeventiende eeuw besloten
was, het geringe aantal toenmalige
Nederlanders. De schitterende rol, die
wij in Europa en in de wereld hebben
gespeeld, ging op de duur boven onze
krachten. Welk een toekomst zou ons
volk hebben gehad wanneer het in die
dagen enige millioenen talrijker was
geweest. Dan was Nieuw Nederland
niet in Nieuw Engeland opgegaan,
maar omgekeerd. De natie, die aan
de Amerikaanse Oostkust is groot ge
worden, zou een Nederlandse zijn ge
weest. Onze taal, onze literatuur had
den de wereld vervuld. En New York
was Nieuw Amsterdam gebleven. Wij
hebber daar op Manhattan voortdurend
arn moeten denken. En wij kregen
zo de indruk, dat ook Manhattan zelf
veel liever Nieuw Amsterdam had ge
heten dan het nu New York is. Hoe
kan het er anders na drie eeuwen nog
zo hoe moeten; wij het precies zeg
gen: zo Nederlands aanvoelen. Wij
kennen de rest van New York niet,
laat staan Amerika, maar van Man
hattan houden wij dit staande.
Het gebouw der United Nations aan de East River op Manhattan.
Tien tegen één dat negen van
de tien Kuisvrouwen MAÏZENA
DURYÊA gebruiken. Een keuken
geheim, dat overgaat van moeder
op dochter, al sinds vele genera
ties. Voor het binden van groen
ten, soepen en sausen is er niets
beters. Met MAÏZENA DURYEA
effn mislukkingen uitgesloten.
Maar... laat niets aan het toeval
over. Als U Uw leverancier vraagt
om maizena, zeg er dan uitdruk
kelijk bij DUR YEA. Dan pas weet
hü, dat U de echte, originele
MAÏZENA verlangt.
Te Nieuwerkerk aan de IJssel U
vrijdagmiddag het dumpmateriaal de
pot van de firma de Sutter uit Rotter
dam uitgebrand. O.a. gingen driedui
zend jeepmotoren en andere auto-on
derdelen, die zich in een loods bevon
den, verloren. Aan het naburige be
drijf van de DAKO, dat eveneens
dumpmaterialen herbergt, werd
schade aangericht. Vijftig leden van
de brandweren van Nieuwerkerk aan
de IJssel, Capelle a. d. IJssel,. Moor
drecht en Gouda bestreden het vuur
met twintig stralen.
De brand ontstond op het terrein van
de DAKO. De zuidwestenwind redde de
gebouwen van dit bedrijf en deed de
vlammen overslaan naar het buurbe
drijf, waar honderden met pek be
smeerde kisten, bestemd voor het ver
voer van motoren en andere auto-onder
delen naar overzee, verbrandden. Een
stalen loods van 50 bij 24 vierkante
meter kwam roodgloeiend te staan °n
de drieduizend jeepmotoren die er, met
andere auto-onderdelen, waren opgesla
gen, gingen verloren.
De beide bedrijven zijn, ter voldoe
ning aan de douanevoorschriften met
ijzeren hekken omgeven. De brand
weer van Nieuwerkerk, die als eerste
aanwezig was, moest met houwelen ga
ten hakken in deze hekken om water
te kunnen aanvoeren uit de IJssel, die
ten noorden van de complexen ligt.
Een boot van een oliemaatschappij
(Shell) die toevallig passeerde, nam
met een pomp deel aan het blussings-
werk.
De schade wordt op ten minste een
half miljoen geschat. De bedrijven zijn
verzekerd.
Wie opmerkt, dat wij in
een zeer welvarende
tijd leven mag op een
hoeveelheid schampere kritiek
rekenen. Velen menen immers,
dat die welvaart over het al
gemeen nogal tegenvalt, ter
wijl and'eren vinden, dat er
inderdaad grote welvaart
heerst, maar jammer genoeg
juist niet voor hen. Welvaart
is een zeer betrekkelijk begrip
en uit dat feit is natuurlijk een
gedeelte van deze klachten te
verklaren. Zoals lawaai een ge
luid is, dat vrijwel alleen door
anderen gemaakt wordt, zo is
welvaart een ervaring, welke
in anderen te benijden valt
doch waarvan men zelf steeds
te kort komt.
Maar met deze uiting van
menselijke onvolmaaktheid
zjjn natuurlijk niet alle klach
ten verklaard, want er zjjn wel
degelijk groepen, di'e met re
den kunnen klagen, zoals de
vergeten groepen en de wo
ningzoekenden. Daarnaast doen
zich echter met het toenemen
van de welvaart een aantal
bijverschijnselen voor, welke in
zekere zin een verarming be
tekenen.
Wat onze welvaart waar
schijnlijk het meest typeert is
de wyze waarop zjj over een
gewaagde staaltjes, door huis
vrouwen vertoond
grote massa verdeeld wordt.
Gedeeltelijk zorgt de fiscus
daarvoor, die als een legale
Robin Hood „takes it from the
rich and gives it to the poor",
al gebeurt die overheveling
weinig rechtstreeks en op een
wijze, welke niets met roman
tiek te maken heeft. Natuurlijk
zjjn er velen, die menen, dat
hun draagkracht door de fiscus
sterk wordt overschat en voor
zover zjj gelijk hebben mogen
zjj met recht klagen, dat het
met de toenemende welvaart
voor hen niet zo best gesteld
is. Wij willen zeker niet bewe
ren, dat de overheid met haar
belastingpoli tiek momenteel
een optimum aan rechtvaardig
heid bereikt heeft, maar van
de andere kant moet wel er
kend worden, dat dergelijke
klachten niet uit te roeien zijn,
omdat belasting betalen en te
vreden zijn nu eenmaal begrip
pen vormen, die elkaar uitslui
ten.
De verdeling van de toene
mende welvaart komt in
tussen veel treffender tot
uiting via de lonen. Wij gaan
er in ons land, evenals in zo
veel andere landen, van uit, dat
het redelijk is om de lonen ge
lijke tred te doen houden met
de inkomens van zelfstandigen.
Indien dus het totale inkomen
van het land door een stijging
van de produktiviteit toeneemt,
krijgen de werknemers van de
ze toename hun deel. Zolang
nu de prijzen niet na iedere
loonstijging in belangrijke ma
te meestijgen mag er van een
welvaartstoeneming voor de
werknemers gesproken worden,
hetgeen voor ons land ook ze
ker het geval is. Onbetwistbaar
zelfs, indien men de gemiddel
de loonstijgingen gaat vergelij
ken met de gemiddelde prijs
stijgingen zoals die berekend
worden in het cijfer dat men
aanduidt als de index van de
kosten van levensonderhoud.
Maar met gemiddelden is het
natuurlijk altijd oppassen om
dat zij alleen op papier bestaan.
In feite doen zich prijsstijgin
gen voor, waarvan de invloed
op het dagelijks leven zeer
groot is.
belasting betalen en tevreden zijn, begrippen, die elkaar uit
sluiten
De lonen plegen zich op te
trekken aan de gemiddelde
produktiviteitsstijging in een
land. Maar in die sectoren
waar hoofdzakelijk handenar
beid verricht wordt blijft men
bij dit gemiddelde ten achter.
Men zou daar dus niet met
de loonstijging mee kunnen in
dien men niet tevens de prijzen
zou verhogen ofwel genoegen
zou nemen met een steeds klei
ner wordende winst. De prijs
stijgingen die op deze wijze tot
stand komen zijn wel zodanig,
dat zij leiden tot ingrijpende
wijzigingen in de behoeftenbe-
vrediging. In zekere zin bete
kenen deze wijzigingen ook ver
armingen, waardoor zij tegen
de achtergrond van de algeme
ne welvaartsstijging lichtelijk
paradoxaal aandoen.
Een van de meest bekende
verschijnselen is wel het duur
der worden van de dienstver
lening aan het gezin. In het
zog van de aanlokkelijke aan
biedingen van het bedrijfsle
ven stijgt de beloning welke
dienstmeisjes voor zich bedin
gen. Op het ogenblik worden in
de grote steden door vrij jonge
meisjes reeds lonen van 30
per week gevraagd. Men pleegt
daar nogal eens schande van te
spreken, maar in feite is het
natuurlijk de gewoonste zaak
van de wereld. Ten slotte kan
men met niet zo veel meer dan
een opleiding lagere school in
winkels of op kantoren en ate
liers op gemakkelijker en „net
ter" manier hetzelfde of meer
verdienen. Waarom zou men er
dus als dienstmeisje niet uit
halen wat er in zit? Dat het
?r l?..,de mefste gevallen niet
m blijkt te zitten is natuurlijk
een geheel andere zaak, waar
van de huisvrouw de lasten
moet dragen. Het dienstmeisje
prijst zichzelf uit de markt en
daarmee ontstaat voor vele
huisvrouwen met jonge kinde
ren een situatie, welke bepaal-
deluk mets met welvaartsstij
ging te maken hééft.
Andere tekenende voorbeel
den zijn te vinden in de
ambachtssector. Het is
begrijpelijk, dat loodgieters
glazenwassers, schilders, be
hangers etc. een loonsverho
ging beantwoorden met een
prijsverhoging omdat hun prij
zen nu eenmaal uit niet veel
anders bestaan dan loonkos
ten en winstmarge. Maar het
gevolg is natuurlijk, dat de
komst van de loodgieter een
kleine financiële ramp kan be
tekenen, welke menliefst zo
lang mogelijk afwendt. Nu zijn
de diensten van loodgieters
over het algemeen niet te ver
vangen. Bij andere diensten is
dat echter in veel mindere ma
te het geval en daar ziet men
dan ook het zelf-doen hand over
hand toenemen. Het aantal
mannelijke en ook vrouwelijke
echtgenoten dat tegenwoordig
zelf schildert, behangt en wit,
is legio. Deze werkzaamheden
beginnen tot de meest normale
dingen te behoren en men ziet
dan ook hoe de industrie zich
steeds meer op dit verschijnsel
gaat instellen.
Er komen vernuftige plastic
verven in de handel welke men
door middel van deegrol-achti-
ge apparaten met een absoluut
minimum aan vakmanschap
volslagen streep- en klodder
loos op zijn muren kan aan
brengen. Er zijn vloerbedekkin
gen te koop welke gelegd kun
nen worden door iedere echtge
noot die in staat is om met
een hamer succesvol een spij
ker te raken. Verder tracht
men de goede schrijnwerker te
omzeilen door onderdelen van
boekenkasten en ander gemeu-
belte geheel pasklaar te ver
zenden naar de afnemer, die
verder alleen nog maar naar
behoren hoeft te verrichten
wat de handleiding hem te
doen voorschotelt. Zeer merk
waardig zijn ook de kleine in
stellingen waar de huisvrouw
zelf de was kan komen doen,
waardoor zij de lokroep van
de wasserijen om „de was de
deur uit te doen" kan weer
staan, door zelf met de was
mee te gaan. Deze initiatieven
van het bedrijfsleven zijn on
getwijfeld nog met vele voor
beelden aan te vullen evenals
de uitingen van vindingrijkheid
en energie in de gezinnen. Bij
zonder illustratief zijn de vaak
gewaagde staaltjes welke door
dat zelf schildert, behangt en
wit is legio
huisvrouwen vertoond worden
teneinde de glazenwasser van
de ramen te kunnen houden,
terwijl het ook bepaald opval
lend is hoeveel uren door vele
autobezitters en hun familiele
den worden besteed aan het
zelf wassen van hun voertui
gen. Zo worden dus vele zaken
In eigen beheer ondernomen,
die men vroeger door anderen
zou hebben laten doen. Het
verschijnsel doet zich overal
voor waar de lonen een sterke
stijging vertonen. In de Ver
enigde Staten schijnt het bijzon
der normaal te zijn, dat men
zjjn „long weekends" voor een
gedeelte besteedt aan repara
ties en andere werkzaamheden,
welke zonder zo veel vrije tijd
misschien voor een deel onge
daan zouden blijven omdat ze
zo bar veel geld vergen. In die
zin zou men de verkorting van
de werktijd kunnen beschouwen
als een opdringende noodzaak
naast een uiting van welvaart.
Natuurlijk hoeft men dit
allemaal niet te zwart te
bekijken. Er zijn waar
schijnlijk genoeg lieden, die
met intens plezier de witkwast
hanteren en aan een scooter
sleutelen zolang die tenminste
hun eigendom is. Maar het
staat er toch minder goed voor
met de „gemakzuchtigen" en
linkshandigen, die deze zaken
liever aan anderen overlaten.
