Ontbinding van het Krupp-concern
nog steeds niet geheel voltooid
Door na-oorlogse integratie minder noodzakelijk
KWAME NKRUMAH, levend symbool
van de emancipatie van Afrika
In 1951 nog een gevangene van de Brittenin 1957,
op. de Gemenebestconferentie, Macmillans collega
BEWONDERAAR
VAN GANDHI
EN NEHROE
HET SPOOK DER DUITSE KARTELS LEEFT NOG
Wanneer Krupp
bloemen verkoopt
DE NIEUWE BE A VISCOUNT 800
op alle diensten naar honden
De man die de Goudkustna 113 jaar
overheersingzelfstandigheid gaf
Autobiografie van de premier van Ghana
SLEUTEL WEG?
ZATERDAG 20 JULI 1957
PAGINA 8
NIEUWE
BRITISH EUROPEAN AIRWAYS Viscounts over geheel Europa
Bij Veiser autotunnel:
Lek waterlei din g
gesloten
„DE SLEUTELSPECIALIST"
KWAME NKRUMAH
U KUNT HOGE EISEN STELLEN
aan het religieuze beeld.
BALENBONG - HAARLEM
Jongen onder auto
,.v. Jj, -
Het door Krupp nog steeds niet verkochte Rheinhausen-hoogovenbedrijf
(Van onze correspondent in Bonn)
De dekartellisering van de Duitse
zware industrie en mü'nbouw-be-
(lrijven, die na de oorlog door de
geallieerden werd gelast, heeft de laat
ste weken weer een aktuele betekenis
gekregen. Vooral in Frankrijk en Enge
land, maar ook in Amerika is de vraag
gerezen in hoeverre het tegenwoordige
West-Duitsland zich aan zijn iekartelli-
serings-verplichtingen heeft gehouden.
De diskussie is uitgelokt door een brief
van Bondskanselier dr. Adenauer aan
de regeringen van Frankrijk, Engeland
en Amerika, waarin hij had verzocht
om een revisie van de dekartelliserings-
bepalingen, die de Bondsregering nog
in 1953 beloofde volledig te zullen uit
voeren binnen een termijn van 5 jaren,
die in maart van het volgende ,iaar
afloopt. Daarbij gaat het in feite alleen
nog maar om één bedrijf, namelijk dat
van Alfried Krupp von Bohlen und
Halbach. De naam Krupp heeft plotse
ling in Engeland en Frankrijk weer
geesten opgeroepen, die men eigenlijk
al bedolven waande onder de veel-ge-
adverteerde Frans-Duitse samenwer
king, de Westeuropese saamhorigheid,
de E.K.S.G. (Europese Kolen en Staal
Gemeenschap), de Eurafrikaanse
markt en wat dies meer zij. Het spook
van de Duitse industriële machtscon
centraties, van de „gevaarlijke Krupp-
invloed" heeft ineens de kop weer op
gestoken. Ressentimenten vertroebelen
een juist beeld van en een rechtvaardig
oordeel over de situatie. Men spreekt in
Bonn over een Franse en Engelse
„Hetze". Men wijst er op, dat de
E.K.S.G. de geallieerde dekartelllse-
rings-bepalingen feitelijk buiten werking
heeft gesteld.
Nu kan men een ogenblik buiten be
schouwing laten, dat de Westduitse re
gering zelf bezig is met een kartelwet,
die in een der Bondsdag-commissies is
blijven steken. Het is twijfelachtig of
deze wet, gezien dit oponthoud (minister
Erhard wil er de alleenzeggenschap
over hebben, wanneer een kartel wordt
toegestaan respektievelijk moet worden
ontbonden en de industrie wil dit door
de rechter laten beslissen) nog vóór het
zomer- (en tevens laatste) reces door de
zittende Bondsdag zal komen. Deze
gaat n.l. medio juli a.s. naar huis en
komt pas in oktober, na de algemene
verkiezingen en in vermoedelijk aan
zienlijk gewijzigde samenstelling weer
bijeen. De bemoeiingen der Bondsrege
ring om een bruikbare kartelwet samen
te stellen, bewijzen intussen dat het
kartelprobleem haar zeer na aan het
hart ligt en dat haar verzoek aan de
drie Westelijke geallieerden om de de-
kartelliseringsbepalingen te reviseren
geenszins voortvloeit uit haar verlangen
om deze te ontduiken.
Haar desbetreffende verzoek is een
gevolg van de omstandigheid, dat het
nog steeds niet mogelijk is gebleken
om geïnteresseerden te vinden, die kapi
taalkrachtig genoeg zijn om de Krupp-
bedrijven, die nog moeten worden ge-
dekartelliseerd (d.w.z. verkocht) op te
kopen. Op de zwakke Westduitse kapi
taalmarkt ontbreken de enorme geld
middelen, die voor de opkoop van de
rest van het Krupp-bezit (Krupp ver
kocht reeds de Emscher-Lippemijn aan
de staatsmijn „Hibernia" en de mijn
Constantin der Grosze aan de Bochu-
mer Verein) benodigd zijn.
Dat zijn: het hoogoven- en mijnbouw-
bedrijf „Rheinhausen" (bestaande uit
de hoogoven „Rheinhausen", enkele
Essener schachten en het nog nauwe
lijks ontgonnen kolenveld Rossenray)
en de mijnbouwonderneming Hannover-
Hannibal A.G. Krupp lad reeds in 1953
de „Capito und Klein A.G." (een groot
blikwalsbedrijf) en de „Westfalische
Advertentie
Groter1! Comfortabeler! Moderner!
Wederom gezamenlijk door BEA. Vickers en
Rolls-Royce ontworpen om Uw vlucht nóg comfortabeler
en prettiger te maken. Vlieg per BEA tussen Amsterdam
en Londen, dagelijks 4 diensten, met de Viscount 800
Europa's modernste vliegmachine.
VICKERS
tieten
VISCOUNT
MET 4 ROLLS-ROYCE MOTOREN
Inlichtingen en boekingen bij
Uw reisbureau of bij de BEA, Leidseplein 29,
Amsterdam. Telefoon 64848
Drahtindustrie" in Hamm uit het con
cern losgemaakt en op geallieerd bevel
het aandelenpakket over verschillende
andere leden van de Krupp-familie ver
deeld. Voorts behoren nog (en blijven
ook Krupp-bezit) tot het concern fabrie
ken voor lokomotieven, vrachtauto's,
allerlei machinerieën, kranen, schroe
ven en kunstgebitten zijn handelmaat
schappij, technisch bureau, voedings
middelencoöperatie (voor het perso
neel), bouwbedrijf, smederij en gieterij.
De firma Krupp is voorts financieel ge
ïnteresseerd in een ijzer- en bronsfa-
briek in Hamburg-Harburg en de
scheepswerf Weser A.G. in Bremen. Gp
de beide laatstgenoemde categorieën
van Krupp-bedriiven heeft het gealli
eerde dekartelliserings-dekreet evenwel
geen'invloed, aangezien Krupp zijn ver
werkende industrieën niet zijn of zullen
worden ontnomen. Evenmin ls het
Krupp verboden om zich (weer) in an
dere verwerkende industrieën financi
eel te interesseren.
Wat nu de andere groten der vroege
re Duitse zware industrie betreft, op
wie de geallieerde dekartelliserin<»s-
maatregelen van toepassing waren
(Friedrich Flick, Otto Wolff en de
grootaandeelhouders in de Vereinigte
Stahiwerke van de twee Thyssen-groe-
pen)zjj hebben hun bezit verkocht.
Flick verkocht de Harpener Bergbau
A.G. (Roergebied) aan een Frans staal
concern en de Essener Steinkohlenberg-
werke A.G. aan de Mannesmann A.G.
De Maximilian-hoogovens in Beieren
zijn met geallieerde toestemming over
gegaan in handen van de beide zonen
van Flick, die de opbrengsten van de
verkopen heeft gestoken in verwerken
de Westduitse industrieën (o.a. Daim
ler-Benz). In België en Frankrijk heeft
hij zich intussen in staal- en kolen-
concerns ingekocht. Dat was de Duitse
groot-industriëlen n.l. niet verboden....
Otto Wolff heeft volledig gedekartel-
liseerd. Zijn meerderheidsaandeienbezlt
iw de „Stahiwerke Bochum A.G."
heeft hij in drie ongeveer gelijke delen
verkocht aan de Michel-groep, de
Allianz - levensverzekeringsmaatschappij
en een bankconsortium. Hy behield met
geallieerde toestemming het staal- en
walsbedrijt Rasselstein bij Andernacb
en de helft van de Neunkircher Eisen-
werke A.G. in het Saargebied.
De Vereinigte Stahiwerke omvatten
17 bedrijven. De groot-aandeelhouders
mochten een klein deel behouden, in
één der 17 gedekartelliseerde bedrijven.
Dit is geschiedt. Het zou te ver voeren
hierover alle details te vermelden.
Duidelijk is intussen wel, dat Krupp
met de verkoop van zijn bedrijf het
minst ver is gevorderd. Dat komt
vooral, omdat voor de verdere dekar-
tellisering nog ongeveer 2 miljard
mark door de een of andere geïnteres
seerde (of groep van geïnteresseer
den) bijeen zouden moeten worden ge
bracht, vóór maart 1958. Dat zulks niet
erg waarschijnlijk is, ligt voor de hand.
Vandaar, dat de Bondsregering, die
de dekartelliseringsbepalingen gaar
ne zou naleven, reeds tijdig de kat
de bel heeft aangebonden en bij de
geallieerden navraag heeft laten doen
wat er nu maart 1958 eventueel zal
moeten gebeuren. Het is nogal dwaas,
dat Alfried Krupp verlenging zou
moeten gaan vragen van de periode
waarbinnen hij zijn bezit moet ver
kopen. Dr. Adenauer heeft om die
reden revisie van de bepalingen ge
suggereerd en daarmede het duveltje
uit het doosje gelaten.
Het ls noodzakelijk, dat in deze aan-
elegenheid klaarheid wordt gebracht.
Jaarbij moet men zich inderdaad de
vraag stellen, of de verdere dckartelli-
sering van het Krupp-bedrijf, in het
licht van de fusies, die in de kolen- en
staalsector in West-Europa reeds heb
ben plaatsgehad en ongetwijfeld nog
zullen worden uitgebreid in het belang
van de Westeuropese economie, verder
nog zin heeft. Het antwoord moet, in
alle eerlijkheid, ontkennend zijn. Waar
mede men in feite te maken heeft, is
de blijkbaar onverwoestbare Krupp-
legende van de kanonnen-koning, de bij
naam die hij en al zijn eventuele na
komelingen zullen behouden, ook wan
neer in lengte van dagen misschien een
Krupp bloemen zal verkopen (wat Al
fried Krupp thans daadwerkelijk al doet
want een van zijn nieuwste na-oorlogse
ondernemingen is een plant- en tuin
bouwbedrijf in de omgeving van Essen).
Men kan het Alfried Krupp moeilijk
kwalijk nemen, dat hij voor de verdere
dekartellisering va zijn bedrijf weinig
meer voelt, terwijl de E.K.S.G. aan de
Roer allerlei nieuwe kartels opbouwt.
Hij hoopt nog steeds, dat hem dit langs
de legale weg van de geallieerde toe
stemming tot behoud van zijn bedrijf
zal gelukken. Voorlopig is het geval-
Krupp meer dan iets anders een poli
tieke aangelegenheid, die in de eerste
plaats politieke hartstochten heeft wak
ker geroepen De Franse klacht, dat de
Westduitse grootindustrieën alweer gro
ter zijn dan de Franse, is n.l. niet
steekhoudend. Dat de Engelse industrie
de sterke concurrentie voelt van het
halve Duitsland ls een argument,
maar het kan niet uitsluitend tegen
Krupp worden gebruikt.
Op de achtergrond van de dekartel
liseringsbepalingen stond vlak na de
oorlog het geallieerde verlangen om
het Duitse oorlogspotentieel te ver
nietigen, alsmede Dultslands economi
sche kracht. Beide heeft men thans
laten we maar eerlijk zijn weer
hard nodig. In West-Duitsland heeft
men derhalve het gevoel, dat waar
elders toch ook een nauw verband is
gebracht tussen kolen en staal om
de produktiekosten te drukken het
discriminerend is op voltooiing der
dekartellisering te insisteren.
Op het ogenblik ls het Luxemburgse
Arbed-concern het grootste, om van
de reusachtige Amerikaanse en Sovjet-
russische ondernemingen nog maar te
zwijgen. Er is dus iets te zeggen voor
het Duitse argument, dat internationale
samenwerking slechts uitvoerbaar is.
wanneer zij is gebaseerd op zakelijke
en niet op politieke Overwegingen.
Vooral aan de vooravond der grote
ratificatie-debatten in de parlementen
der landen, die zich bfj de Eurafrikaan
se markt en Euratom aansloten, ver
dient dit Bonner argument niet
ten gunste van Krupp, doch in het be
lang van Westeuropa's economie wel
licht enige overdenking.
Bij de Velsense autotunnei aan de
noordkant van het Noordzeekanaal, ls
met enig officieel vertoon het gepa-
voiseerde laatste stuk betonnen buis In
de 83 km lange waterleiding tussen de
Rijn bij Jutfaas en het Castricumse
duin, de grond ingegaan. Het opge
tuigde stuk betonbuis van anderhalve
meter lengte werd heel voorzichtig door
een dragline neergelaten Daarna
bracht Ir. S. Kramer, directeur van het
provinciaal waterleidingnet tn Noord-
Holland en directielid van de NV Wa-
terstransportmaatschappij RijnKenne-
merland, tn een toespraakje het belang
van dit moment onder woorden. Voor
de arbeiders was er een geschenk on
der enveloppe.
Advertentie
LAN (SP VFERSTRAAT 10
TEL 11493
D
j~i en Afrikaan die zes jaar geleden nog in een Britse
rl gevangenis zat, heeft zojuist aan de Londense
Gemenebestconferentie deelgenomen als collega
van Macmillan. De staatkundige kaarten van Azië en
Afrika zijn in enkele jaren drastisch veranderd, vooral
tengevolge van de snelle ontbinding van het Britse
wereldrijk. De ene natie na de andere heeft onafhan
kelijkheid verworven. In het vrije Azië is een man als
Nehroe opgestaan, en in Afrika is het Nkrumah die
voor de zwarte bevolking van dit werelddeel het levend
symbool van de emancipatie is geworden.
De levensgeschiedenissen van deze 2 nationale leiders
vertonen een merkwaardige overeenkomst, al is de In
dische staatsman een telg uit een voornaam geslacht,
terwijl de Afrikaanse politicus van zeer eenvoudige af
komst is. Beiden hebben zij in ongelooflijk korte tijd
door hun vurig idealisme uit een Brits gebied een onaf
hankelijke staat gecreëerd, beiden werden zij in het
Westen gevormd, en beiden hebben zij van Engelse
zijde grote vernederingen moeten ondergaan, alvorens
zij hun ideaal verwezenlijkt zagen. Maar noch Nehroe,
noch Nkrumah hebben Engeland de rug toegekeerd.
Indië en Ghana zijn leden van het Gemenebest, en tus
sen New Delhi, Accra en Londen bestaat een goede ver
standhouding, al veroordelen zowel Nehroe als Nkru
mah herhaaldelijk het „imperialisme" en het „kolonia
lisme", en al distanciëren zij zich op essentiële punten
van Engelands buitenlandse politiek.
Nkrumah beleefde op 6 maart j.l. het meest triom
fantelijke ogenblik in zijn bewogen politieke carrière.
Op deze dag immers werd uit de Goudkust, een Britse
kolonie, de zelfstandige staat Ghana geboren. Nkru-
mah's verbeten strijd voor zelfbestuur was met succes
bekroond. Aan het Britse bewind, dat in 1844 begonnen
was, kwam in 195T een einde. Na 113 jaar brak er voor
de Goudkust een nieuw tijdperk aan.
Ghana's nieuwe premier heeft onlangs zijn autobio
grafie geschreven. Nkrumah heeft niet het literaire
talent van een Nehroe, en een letterkundig meesterwerk
is zijn boek!* dan ook niet geworden. Maar zijn geschrift
geeft een onopgesmukt beeld van de fascinerende loop
baan van een groot Afrikaan. Nkrumah lijdt niet aan
valse bescheidenheid, maar de manier waarop hij ons
over zijn triomfen vertelt is bepaald ontwapenend, omdat
hij, waar nodig, niet schroomt melding te maken van
zijn fouten en vergissingen.
de 47-jarige premier van GHANA
De exacte geboortedatum van de pre
mier van Ghana is onbekend. Maar
naar alle waarschijnlijkheid aanschouw
de hjj het levenslicht in september 1909.
Zijn ouders woonden toen in een klein
dorpje in het uiterste zuidwesten van
de Goudkust. De boorling kreeg de
naam Kwame, hetgeen „zaterdag" be
tekent; wellicht omdat hij op een zater
dag op de wereld kwam.
Al spoedig bleek dat de jongen over
een uitzonderlijke Intelligentie beschik
te. Aanvankelijk volgde hij een opleiding
voor onderwijzer, maar een welgesteld
familie-lid stelde hem in staat naar
Amerika te reizen waar Nkrumah zich
liet inschrijven als student aan de Uni
versiteit van Lincoln in Pennsylvania:
Hjj maakte een moeilijke tijd door, om
dat hij voortdurend naar bijverdiensten
moest zoeken om in zijn levensonder
houd te voorzien. Nkrumah vertelt In
zijn boek dat hij eens in een vakantie
geen geld had om een kamer te huren,
zo.t hij overdag in New York op straat
rondzwierf en 's-avonds een kaartje
voor de ondergrondse kocht om heen
en weer rijdend tussen Harlem en
Brooklyn althans een warm „slaapver
trek" te hebben. Gedurende de tien jaar
dat hij in Amerika studeerde behaalde
hij o.m. graden ln economie, sociolo
gie, theologie en filosofie. Vervolgens
vertrok hij ln 1945 naar Engeland, waar
hjj het onderwijs ging volgen aan de
beroemde „London School of Econo
mics", Groot Brittannië's voornaamste
economische hogeschool. Het was voor
al in zijn Engelse studietijd dat hij een
actieve rol ging spelen in de politiek,
met name in die van de in Engeland
vertoevende West-Afrikanen. In deze
tUd was het ook dat Nkrumah zich in
socialistische en zelfs communistische
kringen bewoog. Die communistische
contacten hebben hem later veel last
bezorgd, maar hij is nooit actief com
munist geweest, en hij heeft zich
slechts in het communisme verdiept
om van alle politieke stromingen op de
hoogte te zijn. Ook de Conservatieve
Partij had zijn grote belangstelling.
In 1947 beëindigde Nkrumah zijn stu
dies in Engeland om secretaris-gene
raal te werden van de voornaamste po
litieke partij in zijn land: de Verenigde
Goudkust Conventie. Onlusten, die een
jaar later in Accra uitbraken, leidd:
echter tot de arrestatie van de leiders
van de party, waaronder Nkrumah.
Zyn gevangenschap duurde niet lang,
maar intussen waren er conflicten uit
gebroken onder de bestuursleden van de
Verenigde Goudkust Conventie. Bijge
volg besloot Nkrumah in 1949 een nieu
we party op te richten: de Conventie
Volksparty.
In navolging van Gandhi en Nehroe
predikte Nkrumah de geweldloos
heid, intussen met vreedzame mid
delen strijdend voor zelfbestuur. Mo.ar
door de regering in Londen werd hij ge.
wantrouw:!. Hü werd Ccuobu'.digd van
opruiing én 'tot 'gtrvan"ehlSsmr - veroor
deeld, Nkrumah vertelt in zijn autobio
grafie hoe hjj in zijn cel op W.C.-papier
uitvoerige politieke plannen opstelde,
die hjj naar de mede-bestuursleden van
de Conventie Volkspartij wist te smok
kelen. In een van die geheime bood
schappen gaf hij instructie hem kandi
daat te stellen voor de algemene ver
kiezingen van 1951. By deze verkiezin
gen behaalde de Conventie Volkspartij
een grote overwinning, en Nkrumah
zelf werd met een kolossaal aantal stem
men als afgevaardigde gekozen door
een der kiesdistricten van Accra. De
Britse Gouverneur van de Goudkust,
Sir Charles Arden-Clarke, zag zich ge
noodzaakt Nkrumah vrij te laten, en op
grond van de verkiezingsuitslag ver
zocht hy de ex-gevangene een regering
te vormen.
Aanvankeiyk had Nkrumah de titel
van „Leader of Government Business
en was zijn functie nog niet te verge
lijken met die van een premier maar
later kreeg hij grotere bevoegdheid en
mocht hjj zich „Prime Minister noe
men. Het was bij deze evolutie dat 'j
veel steun ondervond van de zeer voor
uitstrevende Gouverneur, met wie hjj
dan ook goede vrienden werd. Je ve.-
kiezingen van 1954 en die van 1956
maakten de positie van de Conventie
Volkspartij en vooral die van Nkrumah
persooniyk steeds sterker, zodat Enge
land tenslotte aan de eisen van de na
tionalisten van de Goudkust tegemoet
moest komen en in zelfbestuur moe t
toestemmen.
i s®Ptember van het vorig jaar
kondigde Nkrumah in het parlement of-
'f? onafhankelijkheid aan; een
onafhankelijkheid die op 6 maart 1957
zou ingaan. Bijna tien jaar nadat in
Azie Indië zelfstandig was geworden,
werd in Afrika de nieuWe staat Ghana
geboren.
De populariteit van Nkrumah in
Ghana doet allerminst onder voor die
van Nehroe in Indië. Door velen van
zijn landgenoten wordt de premier van
De regering van Guana. Zittend. In het
midden van de eerste rij: de premier, Nkrumah. De ministers zijn allen in
nationale klederdracht
de jonge Afrikaanse staat beschouwd
als een soort magische figuur, als een
wonderdoener. Nkrumah vertelt van
een man, die de hulp van de premier
inriep voor zijn zwangere vrouw dl»
enige weken ..over tUd" ric pre
mier raakte de arme vfWHiHSan, en
de volgende dag werd hem bericht
dat zij voorspoedig bevallen was van
een zoon die de naamKwam*
Nkrumah had gekregen. (Volgens de
schrijver zijn er zo in Ghana heel wat
kleine Kwame Nkrumah's, die geen
van alle bloedverwanten van hem
zijn en waarvan hi1 de meesten zelfs
nooit gezien heeft).
Kwame Nkrumah is niet getrouwd,
en misschien moet een van de oorzaken
van zijn vriicrezellenstaat we] gezocht
worden in zijn biizondere gehechtheid
aan zijn moeder, een vrouw van wi«
hij in zijn boek een zeer sympathiek
beeld schildert.
Nk£V.mah word katholiek je opt.
'iija moeder was een bekeerlin
ge, maar zijn vader heieed geen
i" fsar?"se bezocht
•n zijn jeugd katholieke scholen en h(J
vertelt hoe hy vaak de Mis diende.
Maar naarmate hy ouder werd. vond
hy hef moeilijker volgens het Geloof te
leven, en reeds op jeugdige leoftyd zeg
de hij de Kerk vaarwel. „De strefige
discipline van het Rooms-Katholicisme
benauwde me." zo schrijft hy. „Ik
werd niet minder godsdienstig, maar ik
zocht vrijheid in dn aanbidding van
mijn God, want mijn God is een zeer
persoonlijke God, d'e ik alleen recht
streeks benaderen kan. Ik duld geen
tussenkomst van een derde partij in
zo'n persoonlijke zaak. Ik ben christen
zonder dat ik tot een bepaald kerkge
nootschap behoor, en ik ben tevens
Mer-'-r'seh -or'aM <-•> Ik zie tussen
deze twee geen tegenspraak".
Kwame Nkrumah is pas 47 jaar.
Naar alle verwachting kan hy nog ve
le jaren zijn volk leiden. Niet alleen
in Ghana zelf, maar ook elders in Afri
ka stijgt zijn roem nog voortdurend.
Hij is zich bewust van de betekenis
van z\jn zegepraal voor andere vol
keren van Azië en Afrika, en ln het
voorwoord tot zijn autobiografie er
kent hy dat hü zpn leven-geschiede
nis op schrift stelde om hun die nog
onder buitenlandse overheersing le
ven kracht en inspiratie te schenken.
Van Nkrumah, de „Nehroe van Afri
ka", zal men in de toekomst wellicht
nog veel horen. Hü zou een machtige
rol kunnen gaan spelen in het Zwarts
Werelddeel, maar liet is te hopen dat
hij het tempo van Afrika's emancipatie
niet op gevaarlijke wijze zal versnellen
en dat hü steeds die wijze gematigd
heid aan de dag zal leggen, waarvan
hjj sinds 1951 m zijn houding tegenover
Engelan op zo bewonderenswaardig?
wijze heeft blijk gegeven.
HANS BRONKHORST.
„Ghana. The Autobiography of Kwame
Nkrumah". Published by Thomas Nel
son and Sons Ltd., Edinburgh. 21 sh.
Advertentie
Kijkt U eens bij
Leidsevaart 142 - Tel. 17661
Op de oude Tegeltjesmarkt te IJmui-
den is vrfidaymiciaag omv.reeks 6 uur de
10-jarige P. E. uit IJmuiden plotseling
onder een auto gelopen. De bestuurder
verklaarde de jongen helemaal niet ge-
"ien f" hebben r io"gen moest met in*
wendige kneuzingen en een hersenschud
ding in het Antoniusziekenhuis worden
opgenomen.
