Nieuwe Haarlemsche Courant | 1957 | 6 augustus 1957 | pagina 5

iV er korting van de
arbeidstijd pas in
1960 mogelijk

Streven naar werkweek van
45 uur de eerste fase

Subsidiëring van kerkenbouw door de
overheid openbaar belang

Rijksbijdrage: één derde van de kosten

Verkeersopvoeding via de maag

N'

D

Aantal zelfstandige schoen-
winkeliers in de grote steden
sterk teruggelopen

„Ik praat al drie minuten...."

Geschenk voor Baden Powell-huis

4

Tussen neus en lippen

Collectie neemt langzamerhand een
chaotisch karakter aan

tfO

SOCIALE STUDIEWEEK TE RQLDUC

COMMISSIE-SASSEN PUBLICEERT RAPPORT

mm

J amboree-verkenners
vieren de verjaardag
van prinses Irene

Het goud van de
„Renate Leonhardt"

Bergingswerk is
begonnen

PROBLEMEN IN SCHOENENBRANCHE

Spreiden van risico
over meer zaken

Een kunstminnaar.

Dom Rob. Lambriex

Kruidenier en groot-
handelsvereni gin g
veroordeeld

DINSDAG 6 AUGUSTUS 1957

PAGINA

Verkorting van de
arbeidstijd

Ook komend

1

I - - ifpliü I 111

««SF

Bron van
gezondheid!

MÉÉ

Brood-automaat

Knip-kauwgom

,V

Het cadeaustelsel

de tweede dag van de Limburgse
Yo !e studieweek van Rolduc werd,
tiirt 4 °P het probleem van de vrije
A? werd ingegaan, eerst een inleiding
Oj?««de„ door pater dr. R. Kwant
Ui i V'4 Eindhoven over „Onze sa-
Kw v'"8 's een arbeidsbestel". Pater
Want stelde daarbij het probleem
s v°igt; Hoe is het mogelijk onze
tvn en'eving als een arbeidsbestel te
Van ren' waar toch door het proces
de de „verwetenschappelijking" van
die arbeid een zeer diepgaande schei-

arh^-is 104 stand gebracht tussen
°eids- en het levensmilieu.

het

een
aldus
alleen

^Aangaande de „verwetenschappelij-
oD e, van de arbeid merkte dr. Kwant
toén de macht die ontstaan is door
Wassing van techniek en natuurwe-
ters5 ap °P de arbeid op veel andere
sin» en van wetenschap tot naboot-
Van gestimuleerd heeft, het ontstaan
Z0aI Veie toegepaste wetenschappen,

landbouwkunde, psychologie en
de rg0giek tengevolge heeft gehad, en
beia6rwëtenschappehjking van de ar-
Voerdln n°£ hogere mate heeft doorge-
6

tnyi? scheiding van arbeids- en leef
de leu, een noodzakelijk gevolg van
beiicSftechniseerde en verwetenschap-
gevn? 6 arbeidsmethode, heeft o.m. ten-
vad 'Se gehad, dat het gezag van de
hlil, <üe als arbeider uit het leef-
een 611 verdween, ook als gezinsvoogd
jn0 sterke. crisis doormaakte, en de
ho» I' dle haar werk- en leefmilieu
tneé„ e(?s in het gezin vindt, een
Trw?e, ra'e Plaats is gaan innemen,
a-t kan de samenleving als
tf»e Tr te' getypeerd woFden,

Pater Kwant, vooreerst omdat
do arbeid het mogelijk maakt
plaats ln de samenleving in te nemen
Alle sociaal zinvolle bezighedei? ™!iïi'
als vorm van arbeid opgenomen in de
gebondenheid van de arbeid. Pater
Kwant bedoelde met deze gebonden
heid van de arbeid, dat krachtens een
interne noodzaak de sociale wetgeving
streeft naar een totaliteit, die zich
h'et uitsluitend tot de economisch
zwakkere groepen beperkt. Krachtens
«e maatschappelijke verwevenheid
ook in economisch opzicht van alle
'nvolle sociale prestaties zal een re-
«ementoring van inkomen en sociale
positie van de arbeiders op grond van
jnnerlvjke logica van een eenmaal in
gezette ontwikkeling zich ook uitbrei
den tot de andere groeperingen. Ook de
Relativering van de eigendom zag pa
ter Kwant als een noodzakelijk gevolg
Van deze ontwikkeling, waartegen ver?
)s t niet redelijk en ook niet mogelijk

een diepzinnig wijsgerig betoog
eiïi '.Leven om te werken werken
°0t>i leven" trachtte de Leuvense
Sin/'firaar dr. G. Verbeke een oplos-
de te vinden voor de ambiguïteit in
Vfo, enselijke arbeid, namelijk voor de
6(i u&de die er aan beleefd kan worden
hij hfit „zweet des aanschijns". waarin
Verricht moet worden.

Êo? de laatste les ging drs. W. A. J.
hek hoofd van de afdeling statis-
Öe ,Van de staatsmijnen en lector aan
to rAatholieke economische hogeschool
IjjAUburg, in op de economische moge-
tiilb n ten aanzien van de vrije tijd.
riu,?Aam daarbij tot de volgende con
ceit
Van

béirt1^?.' Als economisch motief tot ar-
val? tijdverkorting

in het Nederland
hu geldt de" voorkeur voor vrije
C„hoven loonsverhoging. Hieruit kan
dg n afgeleid, dat de verkorting van
Seriohf dsduur meer moet worden
Werk op een verkorting van de
van Heek dan op een verkorting
bin» h dagdtikse arbeidsduur. Reke-
hio|P„n°udend met de economische
Verhol vreden en met de bestaande
©erste fngen hjkt het streven naar een
op net h e van arbeidstijdverkorting
Pereiken van de 45-urige werk-

Week
Eei

X vul.

moeten worden gericht.

beidsHïa r geëigende vorm van ar-
het »eto^frkorting zou kunnen zijn
terria» -Ik invoeren van vrije za-
öagehfk"' Bij handhaving van de
besta»?ae arbeldsduur op het thans
taai e niveau zouden per kwar-
Wj even vrije zaterdagen kunnen
hri» n g?Seven, waarmee de 45-
werkweek zou zijn bereikt. Een

laren «rH knaar de in da komende
hiidHoi» k°,rfende middelen en de
adelen nodig voor de financiering
an reeds thans levende en dwin-
ria, geachte verlangens toont aan,
?at de invoering van de 45-urige
Woï£week v0Ar i960 onmogelijk moet
l96n n, Sea?kt Pas,.ln ,.de jaren na
beis ?-al met reall,satie van de ar-
hBl?stj1d verkorting kunnen worden
goni

nen

aanzien van de recentelijk in de
Rev0B ustrie voor ondergronders in-
drs Jde arbeidstijdverkorting merkte
beoft°gers evenwel op, dat deze zich

die voorgedaan in een bedrijfstak,

diep nt,r arbeidsintensief is en boven-
5? tiadsi- rte termijn niet in staat is
dl? en?iVee economische consequenties,
tu?r veiuVo°rtvloeien, op te vangen
gei16't. i?°Sing van de arbeidsproduk-
bejl?1. rél'er betreft het een speciaal
°m&LWaal name de ondergrondse ar-
word?ndieAan de zwaarte alsook de
de aVuQda^- n waaronder hij verricht
geboden 'dsti'is 7'«n, dat invoering van
nia»vorkorting als sociaal

Om

verband worden beschouwd.
schikkhL^et®1) te vermijden en
middoi„5 kon-bet geleidelijk ter

'*he,

in

geleidelijk

van de benodigde

beidstijdvert1 de"in va"- uö venuuigrre

geschieden kRrtin'nvofr.mg van de T

veljjk dosp'n b't hBt ,e e dienen te

bet gesteld en van ekent het successie-
zatefdagen 6 Sax"mVrije zaterdagen tot

zaterd;

Voering van de vrije
°°r moeten worden

Zo'nsA.van sociaieerie,ende het dePar-
vai> üd een hiid Zaken en volksge-
b>aan5 lderwerk »«fdge in de kosten
chii ^en ten eind 8edurende de winter
de ??rsWerkzaamhfd„;pr?idinS, van de

4Sarktnhe3tdde Situatie °P de ar-
fin on \7oii minister van sociale

Kei ^aar besloton20^1011!6^ evenals vo-
n subsidil °n de«\. k?mende winter
m deze kosten te verlenen.

gewaakt, dat de vrije tijd die daarvoor
beschikbaar komt, niet zal worden
misbruikt voor vergroting van de in
komsten door toch te gaan werken.
Om dit te voorkomen zal een geleide
lijke opvoeding in deze richting nood
zakelijk zijn. Hierbij moet aan de werk
nemersorganisaties een speciale ver
antwoordelijkheid worden toegekend,
in dezen haar taak zal verstaan.

Het is wellicht geweenst reeds nu bij
het schrijven en spreken over arbeids
tijdverkorting aan de Nederlandse be
volking duidelijk te maken, dat deze
wens pas in de jaren na 1960 zal kun
nen worden bevredigd. Hierdoor kan
wellicht voorkomen worden dat uit niet
vervulde verwachtingen vermijdbare
teleurstelling wordt geboren.

(Van onze Haagse redacteur)

Hot kan de overheid niet onverschil
lig: laten of de kerkgenootschappen ook
materieel in staat zijnh un taak te ver-
vullen. In de nieuwe wflkpn met een
bevolking van sterk verschillende her
komst doet zich het gevaar voor van
ontworteling der gezinnen uit de ver
trouwde levensband. Een tijdige voor
ziening met kerkgebouwen is derhal
ve wenselijk en subsidiëring door de
overheid is hierbij van openbaar be
lang. Tot deze conclusie komt de com
missie-Sassen in haar rapport over de
subsidiëring van de kerkenbouw.

Nadat medio 1954 was gebleken, dat
steun van de kerkenbouw door de ge
meente niet in strijd is met de grondwet
werd onder voorzitterschap van de Eer-

Adverentie

Ter aeleaenheid van de verjaardag van H. K. H. Prinses Irene is bij tiet Nederlandse contingent padvinders op de Jam
boree in Engeland een receptie gehouden. Bij deze gelegenheid ontving de Chief Scout, Lord Row allen (links), uit handen
van de leider van de Nederlandse padvinders, de heer Kavelaars, een bronzen wapenschild van Nederland, dat een
plaatsje zal krijgen in het Baden Powell-huis, dat in Londen wordt gebouwd. (Telejoto)

Met vliegers en lampions hebben de
Nederlandse deelnemers aan de jambo
ree maandag de verjaardag van prin
ses Irene gevierd. Vroeg in de ochtend
zijn van het marktplein van de jambo-
reestad vliegers opgelaten. Elke vlie
ger droeg een letter en tezamen vorm
den de letters het woord „Holland". De
hele dag heeft het woord „Holland" bo
ven de jamboree gezweefd. Alle Neder
landse padvinders waren met oranje
getooid en 's avonds gaf het Nederland
se contingent een speciale voorstelling
in de „kamparena".

In de middaguren gaf de leider van
het Nederlandse contingent, Miel Kave
laars, een „internationale receptie" op
het hoofdkwartier van het Nederlandse
contingent. Gekleed in een wit padvin
dersuniform hield de heer Kavelaars
een rede, waarin hij o.m. zei dat de
verjaardag van prinses Irene de gele
genheid biedt de nauwe banden tussen
H. M. de koningin en het volk te ver
sterken en de padvinders te tonen dat
gezag, mits op de juiste wijze uitgeoe
fend, zoals zeker eeuwenlang in ons
land is gebeurd, geëerbiedigd en be
mind kan worden. De heer Kavelaars
bood hierna chief scout lord Rowallan
het Nederlandse wapenschild, in brons
uitgevoerd, aan.

Lord Rowallan bracht in zijn dank
woord hulde aan koningin Juliana en
prinses Irene en zei dat het een ge
lukkig iets voor Nederland en Groot-
Brittannië is dat beide landen gere
geerd worden door koninginnen, die
eens padvindster zijn geweest en die
hun leven in dienst stellen van hun
land in de geest van de padvind-
sterseed.

Lord Rowallan deelde mee dat het
wapenschild een plaats zal krijgen in
het Baden-Powell huis dat op het ogen
blik in Londen wordt gebouwd.

Na de redevoeringen gaven Neder
landse padvinders een demonstratie
van hun kunnen op het gebied van de
acrobatiek en vertoonden zij volksdan
sen bij muzikale begeleiding van een
padvindersmuziekband uit Enschedé.

ste Kamer-lid mr. E. Sassen een com
missie samengesteld, waarin vertegen
woordigers van de kerkgenootschappen
en representanten van rijk, provincie
en gemeente zitting kregen. Voor de
katholieke Kerk nam mgr. H. van Hus-
sen aan het overleg deel.

De commissie was verder samenge
steld uit de leden S. van Abbema, lid
van de gedeputeerde staten van Fries
land, N. Arkema, hoofddirecteur van
de Vereniging van Nederlandse Ge
meenten, J. W. van Borselen, van het
ministerie van volkshuisvesting en
bouwnijverheid, ir. H. M. Buskens, di
recteur-generaal van de volkshuisves
ting en bouwnijverheid, prof. dr. K. Dijk,
vertegenwoordiger van de Gereformeer-'
de Kerken, N. A. Nap, van het ministerie
van binnenlandse zaken, dr. J. P. van
Praag, lid van de gedeputeerde staten
van Zuid-Holland, drs. A. J. van Raal-
te van het ministerie van financien,
mr. H. J. Schölvinck, van het ministe
rie van onderwijs, kunsten en weten
schappen, mr. H. W. de Vink, lid van
de gedeputeerde staten van Utrecht dr.
H. M. J. Wagenaar. vertegenwoordi
ger van de Nederlandse Hervormde
Kerk. Als secretaris trad op de heer
N. Vink. Aan de commissie hebben
meegewerkt mr. R. G. A. Höppener,
die eervol ontslag kreeg als lid na zijn
benoeming tot staatssecretaris en de
heer H. Verschoor van het ministerie
van financiën.

De commissie is na ruim anderhalf
jaar de kwestie bestudeerd te hebben
tot de uitspraak gekomen, dat steun
van de rijksoverheid onontbeerlijk is
willen de kerkgenootschappen hun taak
naar behoren kunnen blijven uitvoeren.
Gewezen wordt op de verzwaarde taak
van de kerken die thans verder gaat
dan de tradionele zielzorg. Een wet
telijk vast te leggen rijksbijdrage ter
grootte van een derde der kosten van
nieuwbouw wordt noodzakelijk geacht.
De gemeenten kunnen dan nog aanvul
lende tegemoetkomingen verlenen.

De commissie is van oordeel dat in
de opzet om tot een gelijke behande
ling te komen voor de kerkenbouw in
het gehele land en daarbij uit te gaan
van een zodanige algemeen geldende
overheidsbijdrage dat de kerkenbouw
voortgang kan vinden en de verant
woordelijkheid van de kerken niet wordt
verzwakt, geen plaats meer is voor een
algemene bevoegdheid der lagere pu-

Voetgangers of berijders van ren, postzegels, kauwgum, fietsen of
motorvoertuigen die blijk ge- wat ook klanten aan te trekken,
ven van hoffelijkheid krij
gen een bon van de politie ii. de Cipnplcplrl vonnis
voorstad van Detroit, Ferndale. Het

is echter geen bon waarvoor men
behoeft te schrikken. Hij geeft de
hoffelijke burger (es) recht op een
gratis maaltijd in een restaurant
m Ferndale.

a mevrouw Margaret Renmeis-
ter schuldig te hebben bevon
den aan een verkeersongeval
deed een rechter tn Milwaukee (Wis
consin), afstand van gevangenis
straf en bepaalde hij zich tot een boe
te van 10 dollar, toen mevrouw Ren-
meister verteld had, dat zij thuis be
zig was een vat pekelaugurken in te

Da hui» vvu tui jk/vnciaug ui «wi tu kC

VrOUW2n van Que^ec hoe" maken en dat de augurken zouden
möf g:eei? .tyd meer te verdoen bederven als zy naar de gevangenis
!T a en ln de bakkerswin- gestuurd zou worden,
kels, zij kunnen voortaan brood ha-
len uit de automaat. Elke dag komen i/ i
er nieuwe broden in de automaat te N-Oele plek
liggen. Er bestaan al plannen om de
broodsoort aan te passen aan het
jaargetij: licht witbrood voor de zo
mer en een krachtiger soort, dat ge
bruikt kan worden bij warme spijzen
gedurende herfst en winter.

Boer Santé Pighellini uit de om
geving van Verona stond op
het punt, de politie om opspo
ring van een verdwenen koe te vra
gen toen hij de deserteur ontdekte:
in zijn bed, in diepe slaap. Het was
zeer warm in Verona. Het bed was
blijkbaar een koele plek

e kappers van de Amerikaan
se stad Detroit waren de
laatste tijd behept met de
manie van het cadeaustelsel. Het
begon met gratis kauwgom voor de
kinderen die zich de haren heten
knippen, maar al gauw werden de
cadeaus kostbaarde- en kostbaar
der. Tenslotte bood een kapper zijn
klanten zelfs elke week een kans
om een fiets te winnen.

Dat is de vakbond van de
kappers te gortig geworden. Zjj heeft
een bepaling gemaakt, waarin het aan
kappers verboden wordt met siga-

bhekrechtelijke lichamen om de bijdra
gen te hunnen laste te verhogen. De bij
of krachtens de wet wast te stellen bij
drage moet worden gezien als de nood
zakelijke en verantwoorde bijdrage van
de overheid in de kosten van kerken
bouw. De commissie stelt voor de acti
viteiten van provinciën en gemeenten
terzake enigszins te kanaliseren.

Bij de subsidiëring golden tot nu toe
geen algemene richtlijnen. In verschil-
lende plaatsen werd uiteenlopend ge
handeld. Voorgesteld wordt een wette
lijke regeling. che van toepassing zou
zijn op alle kerken, waarvoor het bouw
contract na 1 jan. 1956 tot stand kwam.
Het rapport wijst er op, dat thans voor
als de overheid de gronden bezit, zodat
particulieren niet meer gelijk vroeger
bouwgrond kunnen schenken of tegen
een lagere prijs ter beschikking stellen.
Bij de kerkgenootschappen bestaat gro
te eenstemmigheid over de wenselijk
heid van subsidiëring.

Alle nieuw te bouwen kerken met
een definitief karakter zouden vol
gens de commissie voor subsidiëring
in aanmerking dienen te komen als zij
voor het eerst in de behoefte ter
plaatse voorzien. De regeling zou ook
dienen te gelden voor bouwvallige
kerken of kerken die vervangen moe
ten worden omdat de mogelijkheid tot
een noodzakelijke uitbreiding ont
breekt. Als bij een bestaande kerk
het aantal zitplaatsen tenminste ver
dubbeld wordt kan in de stichtings-
kosten naar rato worden bijgedragen.
Buiten de voorziening zouden vallen
kerken, waarvoor speciale regelingen
zijn getroffen zoals bij herbouw na
verwoesting in de oorlog of bij de wa
tersnood, nieuwe kerken in de Noord-
Oostpolder en nieuwbouw als gevolg
van b.v. onteigening.

Berekend is, dat de kerkgenootschap
pen zelf in de komende jaren niet meer
dan twee derde van de benodigde gel
den bijeen zullen kunnen brengen. Op
deze grond is men tot een aanvullende
overheidsbijdrage van een derde in de
stichtingskosten gekomen. Als bezwa
ren tegen subsidiëring van de overheid
worden in het rapport-Sassen genoemd,
dat overheidssteun de vrijheid van de
kerkgenootschappen zou kunnen aan
tasten en dat er rechtsongelijkheid zou
kunnen ontstaan tegenover hen, die
niet bij een kerkgenootschap zijn aan
gesloten. Niettemin heeft men de ge
noemde belangen die voor subsidiëring
pleiten zwaarder laten tellen. Het rap
port gaat vergezeld van een vooront
werp van: wet. De werkingsduur van
deze wet zou volgens de commissie tien
jaar dienen te zijn.

Vorige week, in alle stilte, is de heer
Piet Visser met de „HD-47 De Een
dracht" zijn expeditie naar het goud
van het gezonken Duitse vrachtschip
„Renate Leonhardt" begonnen. Aan
boord bevinden zich behalve de schip
per P. Ruiten, ook de heren Visser en
drie duikers. Eén der amateur-duikers,
de heer Berends uit Zaandam, heeft
van de zeebodem wat cokes naar bo
ven gebracht, een bewijs, volgens de
heer Visser, dat „het goed zit". Ge
bleken is, dat indien men werkelijk bo
ven het goede wrak zit want het
wemelt er van de wrakken volgens de
havenmeester Baars uit Den Helder
de „Renate Leonhardt" niet onder het
zand en de klei bedolven ligt. B(j ver
schillende aandeelhouders, die maar wei
nig vertrouwen hebben in de ontworpen
duiktoren, heeft thans de mening post
gevat, dat de goudschat wel alleen met
behulp van de duikers te bergen zou
zijn. De duikers (amateurs)) werken op
aanwijzingen van een beroepsduiker, en
zijn reeds 22 meter diep geweest bij
kalme zee. Eén der duikers is het in
derdaad gelukt een luik te vinden van
het schip, maar hij zag geen kans, an
dere bewijsstukken dan wat cokes naar
boven te brengen.

De heer Visser zou al eerder met
zijn bergingspogingen begonnen zijn, in
dien door een samenloop van omstandig
heden zijn voorbereidingswerkzaamhe
den geen stagnatie hadden ondervon
den. Het loodswezen namelijk had de
reeds eerder uitgelegde boei en wat gro
te kettingen verwijderd. Dit werd la
ter door het loodswezen weer hersteld:
men leverde zelfs een bestek en de bo
dem werd afgestroopt met kettingen
tussen twee schepen in.

(Van onze Haagse redactie)

Sommige deskundigen schatten, dat
het aantal zelfstandig gevestigde
schoenwinkeliers de laatste paar jaar
in de grote steden met ongeveer 20
pet is teruggelopen. Toch is het met
de verkoop van schoenen helemaal
niet slecht gesteld, terwijl het aantal
verkoopplaatsen ongeveer hetzelfde
blijft. Daaruit zou men kunnen op
maken, dat er weliswaar minder zelf
standige winkeliers zijn, maar dat zij
per man meer winkels exploiteren.
Dit vermoeden wordt gesteund door
het feit, dat het drijven van een en
kele schoenenzaak door een aantal
factoren steeds moeilijker wordt. De
voornaamste van die factoren is de
enorme groei van het aantal schoe
nen, dat men als goed winkelier in
voorraad zou dienen té hebben. Im
mers, hoe meer leesten, leersoorten,
modellen en kleuren er op de markt
komen hoe groter eisen er worden
gesteld aan de financiering van de
voorraad en hoe groter ook het risi
co wordt, dat men door de grillen
van de mode gedupeerd zal worden.
Men vermoedt, dat deze moeilijkhe
den en risico's voor sommige winke
liers een reden zijn om de branche
vaarwel te zeggen of tenminste om
hun zelfstandigheid prijs te geven
door zetbaas te worden. Andere
schoenwinkeliers zouden er echter
een aanleiding in kunnen vinden meer
dan een zaak te gaan drijven. Hoe
gevarieerder het aantal klanten is,
hoe geringer het ririco dat men bij
de voorraadvorming zal lopen, wan
neer men de zaak tenminste goed
aanpakt.

De collectie schoenen, die op de
markt verschijnt begint zo langzamer
hand een chaotisch karakter te krijgen.
Op de eerste plaats is het aantal lees
ten overweldigend groot. Brabant telt
zo ongeveer 300 grotere en kleinere

Een bewonderaar van het werk
van de Groningse schilder Siep van
de Berg heeft op niet bepaald be
wonderenswaardige wijze van zijn
bewondering getuigd. Hij vernielde
n.l. het etalagekastje aan de pitto
reske koepel, aan de Here weg te
Groningen, die de kunstenaar tot
atelier dient en roofde het aldaar ge-
etaleerde schilderstuk. De politie
probeert thans uit te vinden wie
deze kunstliefhebber is geweest. En
de schilder Siep van de Berg is
weliswaar een schilderij armer, maar
de wetenschap rijker, dat zijn werk
„om te stelen" is.

Advertentie

De Poolse autoriteiten hebben "'s
bezuinigingsmaatregel in de periode tot
1 juni j.l. ruim 27.000 ambtenaren ont
slagen en hen elders te werk gesteld.
Binnenkort ondergaan 12.000 andere
ambtenaren hetzelfde lot.

Een enkele maal ontmoeten
wij op ons journalistieke pad
dom. Rob. Lambriex, een van
de meest opgeruimde en pretti
ge mensen, die in het Haagse
diplomatieke wereldje rondwan
delen. Hoewel pater Lambriex
altijd ook voor journalisten de
beminnelijkheid zelve is, weet
hij op bijna ondeugende manier
de afstand te bewaren tot alles
wat met publiciteit te maken
heeft. Wij moeten de eerste col
lega nog ontmoeten, die kans
ziet deze monnik, die als secre
taris van zijn Hoogw. Excellen
tie mgr. Paolo Giobbe aan de
pauselijke internuntiatuur werkt,
een nieuwtje te ontfutselen, dat
hij niet welbewust wil lanceren.

Wij hebben eens getracht hem
te ontwapenen met de opmerking
„Maar u heeft toch wel twee

minuten om even te praten

„Maar meneer, ik praat al drie
minuten met u", was het sne
dige antwoord. Op de allerbemin
nelijkste manier werden wij in
onze jas geholpen. De glimlach
van pater Lambriex maakt op
zo'n moment alles goed. Het is
niet de glimlach van een diplo
maat. In ieder geval is er een
derde in verwerkt van de gul
heid van een vrolijke Limbur
ger en een derde van de pries
ter, wiens belangstelling altijd verder reikt dan het zakelijke. Op zulke
momenten doet pater Lambriex ons onweerstaanbaar aan father Brown
denken.

Dom. Lambriex is wel een wonderlijk afgezant van O. L. Heer in het
Haagse wereldje. Er is een speciale toestemming van de Paus voor nodig
geweest om deze zoon van Benedictus te ontheffen van het leven binnen
de kloostergemeenschap. Die toestemming heeft hij gekregen nadat hij
zien twaalj jaar had verdiept m een van de moeilijkste wetenschappelijke
opdrachten, die door de pausen van deze eeuw aan de Benedik :n zijn
gegeven: het verzorgen van een nieuwe uitgave van de Latijnse vertaling
van de H. Schrift van Sint Hieronimus, die de Heilige in de vierde eeuw
heeft gemaakt. Paus Pius X verzamelde een groep Benediktijnen in een
ipart klooster in Rome, waar sindsdien stapels fotokopieën van hand
schriften uit talloze bibliotheken ter wereld zijn verzameld. Een van de
nijvere bijen in deze korf waar het gonst van tekstkritiek, is pater Lam
briex geweest. Under de oorlog kwam hij in contact met mgr. Giobbe,
die hem als zijn privê-secretaris heeft weten te verbinden aan de Pau
selijke Internuntiatuur in Den Haag. Pater Lambriex is eerst op 29-jarige
leeftijd priester gewijd in de abdij van de Benediktijnen te Clervaux. Lij
b.-noordc dus tot de late roepingen en was jarenlang verbonden aan de
zaak van Zijn vader, een bekend Maastrichtenaar, die zijn zoon de raad
gaf om alvorens in een Beneuiktijns klooster in te treden, zicli eerst zo
goed mogelijk op de hoogte te stellen van onderlinge verschillen tussen
de kloosters in verschillende landen. Ook in Oosterhout is destijds de
heer Lambriex menigmaal als gast geweest. Hij heeft de Benediktijnen
het eerst leren kennen in de abdij van Maria Laach, waar hij toevallig
op een zakenreis in de buurt was.

Praat men met pater Lambriex over het verleden, dan gaan zijn
gedachten terug naar zijn jeugd. Hij is oud-leerling van het Jezuïeten
college te Katwijk aan den Rijn. Zijn onuitsprekelijke dank gaat ook uit
naar zijn moeder, een Frangaise, uit lonnere, de Beaumont geheten.
„Ik heb alles te danken aan haar buitengewoon gaaf, krachtig, liefdevol
en vroom karakter", vertrouwde hij ons met grote nadruk oe.

Over het werk van pater Lambriex hangt, zoals wij al reiden, een
sluier, die het journalisten niet gegeven is op te heffen. Veelbetekenend
voor zijn algemene bemindheid is wel het feit, dat zijn vele vrienden
zich bij gelegenheid van zijn vijfentwintigjarig priesterfeest verenigd heb
ben om hem een bewijs van hun dankbaarheid te geven. Zondag zal dit
geschenk hem worden overhandigd. Pater Lambrieux heeft de wens le
kennen gegeven nog eens naar de H. Stad te reizen. Zijn vrienden zullen
hem dat mogelijk maken.

schoenfabrikanten en zij beschikken
ieder wel over twintig tot dertig ver
schillende leesten. Daarnaast is het
aantal modellen zeer verscheiden, het
geen waarschijnlijk het best gedemon
streerd wordt door de uiteenlopende
haksoorten, van de nederige „flat" tot
de pinnige, tien centimeter hoge naald
hak. Daarbij komen dan nog de tal
loze kleuren en leersoorten, welke bij
zonder modegevoelig zijn. Het zwart
dat vroeger voor damesschoenen de
hoofdtoon voerde wordt maar weinig
gevraagd. Geliefd zijn nu gebroken
wit en licht beige, maar daarnaast
zijn er allerlei paarsen en grijzen,
ivoor, aardappel, sinaasappel, mush
room, cognac, praline, cerise en nog zo
veel moois meer. Op een show van
schoenhandelaars kon men onlangs
negen verschillende tinten oranje be
wonderen.

Het spreekt vanzelf, dat deze ont
wikkeling het enthousiasme van do
winkeliers niet kan opwekken. Wil men
niet nee-verkopen en klanten verliezen,
dan zal men een grote voorraad
moeten hebben, maar als men
die voorraad heeft, dan loopt
men kans vader te worden van
een bijzonder kleurige collectie winkel
dochters. Hoe gevaarlijk het vormen
van groten voorraden is hebben veel
winkelier dit seizoen kunnen ervaren,
want bij alle variëteit in de kleuren
richtte de vraag van de dames zich
praktisch alleen op gebroken wit en
licht beige. De laatste, uitzonderlijk
warme, weken hebben de vraag naar
wit doen toenemen.

Natuurlijk wordt er ijverig gezocht
naar middelen waarmee men deze ont
wikkeling in gezondere banen kan
dwingen. Sommige van die middelen
liggen voor de hand. Zo zou men kun
nen proberen tot een modellenbescher-
ming te komen, waarbij het de schoen
fabrikanten niet meer zou zijn toege
staan bepaalde nieuwe modellen na te
maken, ln diverse landen bestaat een
dergelijke regeling, bij ons niet. Iedere
fabrikant mag zich dus op het copi-
eren van de modellen toeleggen, zolang
hij daarbij niet raakt aan nieuwe pro-
duktiemethoden. die door patenten en
octrooien beschermd worden. Er staat
dus geen hek op de dam, want de moge
lijkheid voor fabrikanten om bijvoor
beeld de furore-makende Italiaanse
leest te produceren wordt onmiddellijk
een verplichting zodra de concurren
tie er mee begint.

Een tweede methode om de vloed
van schoensoorten wat in te dammen
zou kunnen liggen in een redelijke be
perking van het aantal kleuren, dat in
produktie komt, De pogingen die men
daartoe aangewend heeft zijn tot nog
toe eveneens zonder resultaat ge
bleven, maar wat nationaal niet wil
gelukken zou internationaal misschien
wel bereikt kunnen worden.

Dit jaar vergadert in Amsterdam de
BIC (Bureau International de Cuir).
Men zal daar de kwestie van de Euro-
markt aan de orde stellen en het is
niet uitgesloten, dat daarbij de kwes
tie van de modellenbescherming en de
kleurenbeperking ter sprake zal komen.
Daarmee is zulk een regeling natuur
lijk nog ver van de verwezenlijking af
en het ziet er dus naar uit. dat de
sehoenenwinkeliers de groei van hun
kleurrijke assortiment voorlopig nog
met lede ogen zullen moeten aanzien.

Men hoort reeds opperen, dat een
mogelijke oplossing gelegen zou kun
nen zijn in een verkorting van de le
vertijden door de fabrikanten. Op het
ogenblik is het zo. dat de winkelier
zijn aankopen voor een groot gedeel
te reeds lang vóór het begin van het
seizoen doet. Zo lang, dat de levering
soms komt als de vraag reeds verdwe
nen is. Veel heil behoeft men van dit
streven naar kortere levertijden echter
niet te verwachten. Het zou immers be
tekenen, dat he risico van de voorraad
vorming, dat vanouds door de win
kelier als tussenschakel genomen
moet worden, afgeschoven wordt naar
de fabrikant.

Grotere kansen liggen misschien ln
de oplossing waarover boven reeds ge
sproken werd, namelijk het spreiden
van het risico over meer zaken welke
hun afzet hij verschillende lagen van
de bevolking hebben. Schoenen die in
de ene winkel geen kans meer maken
zouden zeer spoedig tegen gereduceer
de prijzen naar de andere zaken gedi
rigeerd kunnen worden. Men zegt wel,
dat deze methode tleeds meer toe
passing vindt. Het gevolg zou zijn, dat
er op deze wijze een soort permanente
uitverkoop zou ontstaan met alle nade
len, welke de wetgever er ooit toe ge
bracht hebben om een wet op de uit
verkopen uit te vaardigen. Een fraaie
oplossing zou het dus niet zijn. Zo ziet
men dus, dat de welvaart voor de
schoenwinkeliers niet alle problemen
van de kaart geveegd heeft, maar er,
integendeel juist enige geschapen heeft.

„Tk zie deze zaken als proefproces
sen", zo sprak de advocaat mr. P. C.
Recringh tegen de politierechter te
Rotterdam, mr. Oh. J. Enschede, die
maandagmorgen twee zaken, een ter
zake overtreding van de wet beperking
cadeaustelsel en de andere terzake uit
lokking ervan, te behandelen kreeg.
„Ik niet, het is voor mij een uitge
maakte zaak", zei later mr. A. Klein,
officier van justitie, die tegen de over
treder, een 41-jarige kruidenier uit
Gouda een geldboete van 25 of tien
dagen eiste en tegen de uitlokster, een
groothandelsvereniging in koloniale wa
ren te Rotterdam 100.

De economische politierechter ver
oordeelde tenslotte respectievelijk tot
f 10 of vier dagen, en 251.

De winkelier had zijn klanten gratis
spaarzegels gegeven, die op kaarten kon
den worden geplakt. Voor een volle kaart
met 200 punten gaf hij een gulden,
maar in plaats daarvan konden da
klanten ook tafelgerei en serviesgoed
krijgen. Ze kregen dan een kwitantie
en ontvingen de goederen van een Am
sterdams verzendhuis. De groothandels
vereniging had zulks mogelijk gemaakt.

De officier van justitie wees op de be
staande arresten van de Hoge Raad
en daarmee was voor hem de kous af.
Alle twijfel over de vraag of dit soort
systeem al an niet overtreding van ge
noemde wet inhouden is z.i. weggeno
men. Het ligt dan ook in zijn voorne
men, zo kondigde hij aan, op korte ter
mijn opdracht te geven een einde aan
dergelijke systemen te maken en ver
klaarde, dat bjj voorkomende gevallen
inbeslagneming in het verschiet ligt.