Wacht de
op
P
mï
H
l
ZIEKENVERPLEGING THUIS
Wereldbedevaart van
K.A.J. drukt stempel
de Eeuwige Stad
de
°P
Roep
der
ruimten
TZhcVi
BOUILLON
\Ut$f
COMMUNISTEN RICHTEN
BROEDERLIJKE BOODSCHAP
TOT DE KAJOTTERS
Vhë
ffiWg es r«'
Een grootse manifestatie
Bé>
CNK^"BÊRGÜ®/
Margriet drie weken
°^°p gemerkt op Texel
T'
SS
Koken Nederlandse vrouwen naar wens
Verdenking tegen
kassier
op Curagao
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 1957
PAGINA 7
IN navolging vm DE Van
WOERDÊNS Die IN WOERDEN
Bij E'EN "ZlfN GEkDMEN...^rJ
IT%> HOUDEN NU OOK,
DE VAN DEN BUINkS
EN DE VAN GENTS----
EN DE VAN BEEK#,
£N D&VAN KEULENS
(\x
£N DE \AN ZON2
v - DE VAN
WENEIS ££N
££UA
Vrijaf6» Margriet is er in geslaagd
ï'e door tl £8emerkt drie weken vakan-
"ij De irl„„renSen in een meisjeskamp
Verpleging van zieken stelt bijzondere eisen
aan het karakter: liefde zonder weekhartig
heid, opgeruimdheid en een rustig
en zeker optreden
IMbttrt. genomen,e„ b«u»rtk StomS
van kostelijk vlees
voor krachtiger soep!
35 ct per dubbel tablet
V.Wffiüg/t
WOECDfN
""■wxiweH
'y-WOEP
{v.WOEUDEN
(NADRUK VERBODEN)
augustus on Zp Texel- Wel werd zij 2
Passagier, h Veerboot door enkele
deed op het lii=end' doch al spoedig
de, dat men het gerucht de ron-
®U het een dubbelZtrgist «roest hebben
«n ifm op%ed!^?ble!p;aar bigage
Veerboot had aankomst van de
Vrifdao dli aa;n wachten
de zij _f drie weken later, aanvaard-
yriendin J gezelschap van haar
han„ ufi de terugtocht. Toen men
ü*'«iain a i gezelschap van haar
haar b« de iuru8t0cht Toen men
i?a"komst van de veerboot
der in een aldaar waeh-
ih Den uliA.fJ1"'""151 van de veerboot
tende hofautn r,»m ?en aldaar wach-
P«« «ekerheid. stappen kreeg men
et heerlijke van vakan
tie is, dat je nu eens
niet efficiënt hoeft te
zijn. Alles goed en wel met
die efficiency, maar er kan
ineens een moment komen,
dat het voortdurend uitkie
nen van tijd en ruimte op
je kriebels begint te wer
ken en dat je met innig ge
noegen ziet, hoe het knappe
werkmeisje in een Italiaans
hotel met de eeuwenoude
bezem op haar dooie gemak
het vuil en stof van de ka
mer in de gang veegt, van
de gang naar de volgende
kamer en weer naar de gang.
Lekker sloom en ondoelma
tig. In de vakantie mag een
mens klungelen. Het zal wel
zelfbehoud zijn, dat hij dat
dan ook doet. Daarom is
Italië zo'n aantrekkelijk va
kantieland, omdat de Italia
nen er 's middags en 's avonds
op een bankje zomaar zitten
te kijken, of staan te kijken
naar het „jeu de boules".
Daar rust je veel meer uit
dan tussen de ijverige Zwit
sers die om zes uur 's mor
gens hun land al staan aan
te harken en tot diep in de
schemer nijver bezig zijn
hun tuintjes te wieden. Maar
omdat de Italianen dan ook
niet zo heel erg precies zijn
en het leven niet zo heel erg
moeilijk maken, kunnen ze
nog spontaan zijn.
Die spontaniteit, die wij
in het gereglementeerde, ge
harnaste westerse leven hoe
langer hoe meer kwijtraken,
lijkt ons ook een beetje
doodgedrukt te zijn in de
loodzware culinaire encyclo
pedie, die onlangs, onder
auspiciën van de Winkler
Prins Stichting, bij Elsevier
is uitgekomen, samengesteld
door mevrouw C. Haitsma
Mulier-van Beusekom, die
enkele jaren geleden haar
ambitie ook heeft gegeven
aan de Encyclopedie voor
de Vrouw.
Deze lijvige culinaire turf
is bedoeld voor de huis
vrouw en voor vaklieden in
de kookkunst. Gerenommeer
de chefkoks uit Nederland
en België hebben er hun
verfijnde, originele bijdra
gen aan geleverd. Maar er
staat voorts nog zo overrom
pelend veel in dit naar per
fectionisme strevende na
slagwerk en de samenstelster
heeft zo veel hooi op haar
vork genomen, dat het boek
degene, die het in handen
neemt, een beetje zwaar op
de maag ligt. Want behalve
het alfabetische receptenge
deelte, waarin alles wordt
genoemd en verklaard, dat
het verhemelte kan strelen
uit binnen- en buitenland,
van Aal tot Zwoerd, bevat
het een „synthese van over
zichtelijke en praktische
voorlichting betreffende alle
facetten van het bereiden
van ons voedsel" en nog
veel meer, dat er in de verte
mee te maken heeft.
Wie naam heeft op cu
linair gebied, heeft
aan dit boek meege
werkt en daar kon inderdaad
een mooi brok „haute cui
sine" uit ontstaan. Wij zijn
in Nederland nu eenmaal
nog niet toe aan een cen
trum als de „Cordon Bleu",
dat Instituut in Parijs in de
Faubourg Saint Honoré
(waar de meest heerlijke
pannetjes in de vitrine
staan), waar koks en dure
echtgenoten van verwende
smulpapen nog lekkerder
eten kunnen leren klaar
maken. Maar er zijn, in deze
encyclopedie, ook verder
nog tè veel bijdingen aan
geslibd.
De bijna negenhonderd
bladzijden, rijk verlucht met
meer dan duizend illustra-
Vroeger was het gezellig in de keuken. Toen wist men
vooral wat lekker was.
ties, onder andere foto
reportages, die alle knepen
van het vak tonen, van het
vlechten van deeg tot het
villen van een haas, openen
met de psychologie van de
etende mens. En die ont
neemt je bijkans de eetlust.
Want wat is eten eigenlijk,
o mens, die veel te onbewust
leeft van wat de diepte-psy-
chologie over u weet? Het
Nu weet men zóveel, dat het steeds moeilijker wordt.
„afhappen, doorbijten, kau
wen en doorslikken" is niets
anders dan een „bevrediging
van agressie, het is een agres
sieve reactie op een frustra
tie". Zie zo. Alle gezellig
heid en alle plezier is er, als
je dat weet, ook eigenlijk
meteen af. Maar zo gaat het
in dit goedgevulde werk:
een brokje psychologie, een
snufje fysiologie, een messe-
puntje eet-cultus, een wolk
je voedingsleer, een lepeltje
warenwet, een klont effi
ciency. Zonder beperking
gaat het verder: folklore op
voedingsgebied, tafelmanie
ren, tafeldienen, wijn, appa
ratuur, de eenling aan zijn
maal. Een berg van wetens
waardigheden is hier bijeen
gegaard, maar het wordt
over u uitgestort op een
wijze, waar de eigen creati
viteit onder bedolven wordt.
Het gebeurt allemaal te ge
concentreerd en te intensief.
Er is bijvoorbeeld, wat de
efficiency betreft, een
grafisch schema over
genomen uit een weten
schappelijke studie over het
klaarmaken van gegrati
neerde asperges. De hele
rataplan, die daarbij nodig
is, is langs een frontlijn op
gesteld, korte en lange heen-
en weerlijnen geven de op
eenvolgende huisvrouwelijke
handelingen aan. Maar, zo
als iemand terecht opmerkte,
men moet van de huisvrouw
nu ook weer geen grafisch
slachtoffer maken. En men
kan zich afvragen, of de we
tenschappelijke onderzoekin
gen op keukengebied, die
toch al zo precair zijn omdat
ze zo persoonlijk zijn, in een
boek als dit thuishoren. Dat
voert wel heel ver. Er zijn
nog duizenden huisvrou
wen, die drie maal per dag
bukken naar de bordjes op
de onderste plank, terwijl
ze op handhoogte dingen
voor de sier zetten. Die zijn
aan deze uitgekookte effi
ciency nog lang niet toe.
De samenstelster heeft zich
te zeer door alles laten mee
slepen en een „mer 4 boire"
ook werkelijk willen leeg
drinken. Daar krijgt men
indigestie van.
Maar dat neemt niet weg,
dat er heel wat te leren valt
uit dit boek, waarin onge
lofelijk veel is vergaard, niet
alleen uit de overdaad aan
recepten uit alle keukens
ter wereld alsook uit de
meest gerenommeerde vader
landse restaurantkeukens
maar ook uit de overvloedige
foto's en tekeningen, die tal
loze handgrepen in beeld
brengen. Het is allemaal zeer
doorwerkt, neem bijvoor
beeld alleen die negen blad
zijden over kaas, waarin de
Franse en vaderlandse kaas
wereld a fond wordt open
gelegd.
Inktvis kunt u er uit leren
bakken en kastanjesoep be
reiden. U kunt een Pirogge
geven (op zijn Basklsch) en
nu de appelen weer komen
uit een twintigtal nagerech
ten met appel kiezen. U
vindt er vijftien manieren
om kippesoep te maken en
wil men eens iets anders met
lamsvlees? Het wordt u hier
voorgeschoteld op z'n Bre
tons, z'n Bourgondisch, z'n
Grieks en z'n Indisch. Op
Tunesische en op Zweedse
wijze, zoals de Engelsen het
doen en de Amerikanen en
nog veel meer variaties.
Met dit welgevulde stan
daardwerk kan men enige
welgevulde uren doorbren
gen en dromen over een
welgevulde dis. Men moet
dan maar vergeten, wat op
de eerste bladzijde staat, dat
het er alleen maar om be
gonnen is om „potentiële
chemische energie op te ne
men...."
A. Bgl.
(Van onze medische medewerker)
Vorige week hebben
wij in deze rubriek
een boekje be
sproken: „Zo blijft U ge
zond". Ditmaal een an
der boekje vein de zelfde
uitgever, nu echter over
het ziekzijn en wel over
de verzorging van de
zieke thuis.
Het is niet de eerste
maal dat over dit onder
werp een brochure of
boek verschijnt. Er is blijkbaar behoef
te aan vakkundige voorlichting op dit
gebied.
Het onderhavige boekje 1) is op
nuchtere toon en met kennis van zaken
geschreven. Een aantal technische
kneepjes van de verpleging worden
op heldere wijze uiteengezet, het be
vat een groot aantal raadgevingen die
voor een deel misschien voor de hand
liggend blijken, maar die de niet ge
schoolde verzorgster rëspectievelijk
„verpleegster" niet altijd zal weten.
Het verplegen is een vak waar men
aanleg voor kan hebben maar dat als
elk ander yak geleerd moet worden.
Vooral de ernstige zieke herkent al
gauw aan degene die hem helpt de al
of niet geoefende hand. Tekort aan
oefening kan, althans ten dele, vervan
gen worden door de liefde die aan de
verzorging van de zieke ten grondslag
moet liggen. Omgekeerd kan de lief
de echter niet vervangen worden door
meer ervaring en/of betere techniek
\an de verpleging alleen. Het verple
gen van zieken stelt bijzondere eisen
aan karakter en persoonlijkheid van de
verpleegster respectievelijk verzorg
ster: liefde en belangstelling zonder
weekhartigheid, rustig en zeker op
treden, opgeruimdheid enz.
Aan dit facet van de verzorging
van de zieke wordt naar onze smaak
in dit overigens zeer nuttige boekje
te weinig aandacht besteed. Verple
gen, of dit nu thuis of in een goed
geoutilleerd ziekenhuis gebeurt, is nog
steeds een werk van liefde. Tussen
haakjes: dit betekent allerminst dat
een verpleegster niet behoorlijk gesala
rieerd zou moeten worden. Dit mooie
beroep stelt hoge eisen aan lichaam
en geest, zodat een behoorlijke hono
rering op zijn plaats is. Men vraagt
zich wel eens af of het huidige tekort
aan verplegend personeel alleen c~n
gevolg is van de vroeger te lage sala
riëring. Er is gelukkig veel verbeterd.
len zich wellicht krantenberichtjes her
inneren als: kind heeft in onbewaakt
ogenblik de lysolfles uit het keuken
kastje genomen en aan de mond ge
zetNeen, lysol hoort in de moder
ne hulshouding of ziekenverpleging
niet meer thuis.
Er zijn tegenwoordig meer on
schuldiger en vaak reukloze desinfec-
teermiddelen in de handel.
In het laatste hoofdstuk geeft de
al zijn er nog wensen. Of zou het
moderne meisje op een gemakkelijker
wijze liever meer willen verdienen?
Bij de keuze van een beroep moet
de jonge mens zich echter niet alleen
laten leiden door de vraag: hoe kan
ik zo gemakkelijk mogelijk het meest
verdienen. De bevrediging in het werk,
de omgang met mensen en, wat voor
al tot een Christenmens moet spreken,
de verzorging van zieke mensen, zijn
toch stuk voor stuk belangrijke facto
ren die moeten gelden bij de keuze van
een beroep.
Bovendien zal de verpleegstersoplei
ding voor het meisje dat later trouwt
allerminst verloren zijn. Een goede
verpleegster moet immers handen, hart
en hersens gebruiken.
Op een enkel punt van het boekje
van zuster Huygen hebben wij kri
tiek. Het gebruik van het onwel
riekende lysol als ontsmettingsmiddel
is echt een beetje uit de tijd en bo
vendien is het in een gezin met kinde
ren gevaarlijk spul. Oudere lezers zul-
schrijfster enkele nuttige wenken op
het gebied van de eerste hulpverle
ning. Tegen één daarvan moeten wfl
bezwaar maken. Het Is onjuist om
op eigen houtje zalf of andere vettig
heid op brandwonden te doen, zeker
niet in afwachting van de dokter. Die
kan dan door de vette massa heen
het aspect van de brandwond niet goed
beoordelen. Bovendien wordt de kan»
op infectie, hét gevaar bij brandwon
den, veel groter. Het bij uitstek ge
schikte blusmiddel dat teveng zeer
goed helpt om de pijn te stillen, is
heel gewoon water.
Deze enkele puntjes van detailkri
tiek willen de gebruikswaarde van het
boekje als geheel niet aantasten. In
tegendeel, het geeft beknopt en over
zichtelijk een leidraad voor de ver
zorging van een zieke thuis.
St.
1) Zuster H. Huygen: Ziekenverple
ging thuis.
Raad en Daad-serie, uitgave van
Tuyl N.V., Zaltbommel-Antwerpen.
De Italiaanse communistische partij
heeft aan de duizenden Kajotters in
Rome een „broederlijke boodschap"
gericht in het Italiaans, Frans en
Engels. In deze boodschap herinnert
de communistische partij eraan, dat
zu allen de plicht gemeen hebben te
werken aan de verwezenlijking van een
nieuwe maatschappij, waarin de arbei
ders niet worden uitgebuit en dezen de
mogelijkheid hebben zich als mens vol
ledig te ontplooien. De boodschap deelt
verder mede, dat een samengaan tus
sen de katholieke en de communistische
wereld een van de essentiële voorwaar
den is, wil de wereld niet vernietigd
worden door de atoombom, on wil zij
verlost worden van het kolonialisme en
ellende. De co-existentie tussen de ka
tholieke arbeidersjeugd en de commu
nistische opent de weg naar een nieuwe
sociale orde. De boodschap besluit met
de verzekering, dat ook de KAJ „ver
heven boven elk wanbegrip en verdeeld
heid" een belangrijke bijdrage kan ge
ven tot de wereldvrede en de emanci
patie van de arbeidersklasse.
In een buitengewoon fel hoofdartikel
reageerde vrijdagavond de hoofdredac
teur van de Osservatore Romano, graaf
Dalla Torre op deze broederlijke
boodschap, die hij schijnheilig en per
fide noemt. De communistische jeugd
weet heel goed, aldus Osservatore Ro
mano, wat voor een nieuwe maatschap
pij onder het communisme wordt op
gebouwd, namelijk een maatschap
pij, die de katholieke arbeiders ver
volgt. Daarom hebben zij er maar
wijselijk van afgezien de oproep in het
Russisch, Pools, Tsjechisch en Hongaars
naar de volksdemocratie te sturen, zo
merkt graaf Dalla Torre op.
Perfide is de boodschap, zo besluit
Advertentie
Gelukkig kunnen de Nederlandse heren
tevreden zijn over de kookkunst van hun
echtgenoten. Ze koken verrukkelijk
Vooral de laatste tijd, nu moeder de
vrouw iets nieuws heeft ontdekt, waar
door alles veel en veel fijner wordt van
smaak! Wat dat dan wel is? Knorr bouil
lon! Knor bouillon tabletten uit Zwitser
land Smaakverfijners voor alles en nog
wat: soep, sausen, groenten, hachee,
ragouts, puree en ga zo maar door. Pure
parelende bouillon, door de Knorr koks
bereid van kostelijk vlees en geurig
verse groenten; licht gezouten en ge
kruid, precies zoals u het wenst
Als extra hulp biedt Knorr u nog een
leuk geïllustreerd boekje aan, met 17
praktische vlug-klaar recepten. U kunt
het zó aanvragen: sluit een postzegel van
10 ct. met uw naam en adres, in een ge
frankeerde envelop en adresseer: Knorr,
Postbus 1700, Amsterdam. U ontvangt
het Knorr boekje dan thuis.
het blad, omdat de Kajotters krachtens
hun innigste geloofsovertuiging alleen
maar strijden voor de verwezenlijking
van een waarlijk christelijke maatschap
pij, waar de mens tot volle ontplooi
ing kan komen als kind van God. Even
perfide noemt de Osservatore tenslotte
de boodschap om zijn oproep tot co-
existentie, omdat het communisme elke
co-existentie onmogelijk maakt.
Een kassier van de Hollandsche Bank
Unie te Willemstad, op Curacao ls In - v
bedrag aan geld wordt vermist. hebben lang voor hun reis gespaard en
(Van onze Romeinse correspondent)
ROME, hedenmorgen.
Hoe wonderlijk het ook lijkt, do mon
diale bedevaart van de Katholieke Ar
beiders Jeugd, te bescheiden het Con
gres van de dertigduizend genoemd,
drukt zijn stempel op Rome. legen een
paar honderdduizend vreemdelingen
ziet de stad niet op, zij verwerkt die,
Rome blijft Rome. Maar de eeuwige
stad heeft het in ere afgelegd tegen
de K.A.J.; zij is als een jong meisje
geworden, dat zich gaarne de avances
van haar jeugdige minnaars Iaat wel
gevallen. Het papale Rome koketteert
zowaar! Overal ziet men het K.A.J.-
insigne. Karavanen bussen voeren de
gasten en dan nog eens tienduizend en
meer gastheren door de stad. Men be
merkt K.A.J.-ers, die verrukt aan de
randen van de fonteinen zien naar het
Romeinse spel bü uitstek, het spel van
het water. Men ontmoet hen op hun
dwaaltochten door de achter-af straat
jes, die zo oneindig veel interessanter
zijn dan de corso's en de Via Veneto.
Kardinalen en bisschoppen celebreren
in propvolle basilieken voor hun natio
nale groepen. En wellicht hebben de
rode ruïnes van keizer Caracalla's
paleis nimmer zulk een spontaniteit,
levenslust en vreugde gezien als toen
dit immense theatercomplex de K.A.J.
van alle continenten verenigde.
In Rome spreekt men over „een
jeugd-V.N. van geloof en arbeid" en
wij hoorden iemand op het St. Pieters
plein zeggen toen hij stond te kijken
naar al dat jong volk, blank, geel,
bruin en zwart door elkaar: „Rome
wordt intercontinentaal!" Meen voor
al niet, dat de K.A.J.-verovering van
Rome iets met luidruchtigheid te ma
ken heeft; scharen toeristen kunnen
een heilzaam voorbeeld nemen aan hun
beheerst gedrag, maar dit heeft wel
van doen met hun jeugd, hun geloof
en de bedoeling van deze moderne pel
grimstocht.
Gisteren zijn de laatste twee van de
vijf extra treinen aangekomen, die de
Nederlandse delegatie, een kleine drie
duizend man, naar Rome brachten. En
tot heden is niet slechts de Nederlandse-
organisatie, maar die van het gehele
congres, dank zij een voortreffelijke
en bekwame internationale samenwer
king, uitstekend geslaagd. Wij hebben
gisteravond in een hoekje op de Piaz
za Navona onder het genot van een
koel glas Frascati, de Nederlandse
voorzitster van de V.K.A.J., mej. Beb
Heystee, de nationale K.A.J.-voorzitter,
Gerard van Brakel, zijn penningmees
ter Wim Pennings, en aalmoezenier
pater Reginald AA kunnen verstrikken
ons wat uit de keuken te vertellen. De
tocht van de dertigduizend is niet één
jaar, gelijk wij dachten, maar bijna
twee jaar voorbereid. De studie-ont-
in ons land hebben daarenboven allen
zelf door extra werk, door een actie
of hoe dan ook niet minder dan 30.000
gulden bijeengebracht om het ver af wo
nende vrienden mogelijk te maken aan
deze pelgrimage deel te nemen.
Behalve dat zo tien in ons land wo
nende vluchtelingen van de Hongaarse
oktober-revolutie mee naar Rome kon
den gaan, werden drie Japanners „ge
adopteerd", twee uit Ceylon, een Indi
sche, een Bolioraan, een Surinamer,
een KAJ-er uit het jonge Ghana, een
uit Oeganda, een uit Tanganjika. In
hun reis is tevens een bezoek aan en
een verblijf in Nederland inbegrepen.
Nederland is overigens niet het enige
land dat adopteert; in.totaal werd voor
dit doel bijna twee ton verzameld. Wij
kregen een inzicht in de Nederlandse
organisatie voor deze reis met blauwe,
gele, groene, rode en bruine treinen,
met tochten naar Assisië en over het
Vierwoudstedenmeer, en de overnach
ting in Columbus' stad, Genua. Iedere
deelnemer of deelneemster zit in een
groep, die een nummer heeft. Dit num
mer treft hij overal aan, in zijn hotel,
in trein en bus, in het lokaal, war hij
eet, of dit nu in Zwitserland, in Genua,
in Assisië of in Rome is. „Zij hebben
al energie genoeg nodig om alles mee
te maken en in zich op te nemen", zei
de heer v. Brakel, „de rest moet auto
matisch kunnen gaan zonder dat men
zich onnodig moe maakt".
In deze geest is ook de zeer goede gids
gemaakt, die de Nederlandse K.A.J.
naast het internationale boekje uitgaf.
De raadgevingen, tips en wenken zijn
praktisch en in het bijzonder; meester
lijk cultureel. Na jaren zuidelijke zon
en zuidelijke, wat slordige improvisatie
waren wij lichtelijk beduusd. Wij zou
den nog meer beduusd worden. Efficien
cy, zei de staf van de K.A.J., die vind
je hier. De laatste twee dagen zijn er
meer dan twintig extra internationale
treinen per dag aangekomen in alle va-
kantiedrukte en zij waren op tijd, op de
minuut. En dan praten wij nog niet over
vliegtuigen en bussen. Weet u, dat nie
mand minder dan de Paus persoonlijk
orders gegeven heeft en moeilijkheden
uit de weg geruimd, zelfs forse strepen
gezet heeft door de regels van het pro
tocol! Men is vol lof over de presta
ties van de Nederlandse Spoorwegen,
die met nijpende materieelschaarste
zaten in het reisseizoen, over het Itali
aanse ministerie van transport, over
ons departement van oorlog, dat alle
militairen die slechts even uit de dienst
mochten worden gemist, extra verlof
heeft gegeven (het waren er ruim hon
derd). En tenslotte, en niet het minste,
over de soepelheid van de werkgevers,
waarvan sommigen de gehele fabrieks-
vakantie hebben verzet om de jonge
werkers gelegenheid te geven deze be
kroning van studie en voorbereiding te
kunnen meemaken.
Gisteravond ontving de jeugd van de
Italiaanse Katholieke Actie allen in de
Het doet mij oprecht
plezier dat minister Staf
weer eens een onderschei-
dingsvlag heeft gekregen;
nu als minister van de
fensie. Hij had er ai twee,
één als minister van oor
log en één als minister
van marine, maar hij
moet natuurlijk ook al»
defensief man te onder- en herken
nen zijn. Dat is redelijk, billijk en heil
zaam. En anders zouden de mensen
er nog wat van gaan denken. „Tóch
eigenaardig", zouden ze zeggen, „dat
die minister Staf geen defensie-vlag
heeft. Zou-ie wat in de zin hebben?"
Gelukkig is die vlag er nu. En als
ik alles goed heb begrepen, is het een
hele mooie geworden, met veel goud
en een leeuw en een adelaar er op.
Maar de beschrijving gewaagt ook
van een onklaar anker. En het zél wel
iets heel onschuldigs wezen; maar het
ligt me toch niet helemaal, een on
klaar anker voor een minister van de
fensie. Waarom kan dat anker nou
niet klaar wezen? De hele vlag is toch
klaar. En minister Staf zelf toch ook.
Klaar en wakker.
Thermen van Caracalla. Een wethou
der van Rome sprak een welkomst
woord, de minister van arbeid herhaal
de dit namens regering en volk en prof.
Uedda, de voorzitter van de Italiaanse
K.A., heeft een bondig woord gezegd,
waarna allen gezamenlijk het gebed
baden, dat de Paus geschreven heeft
voor de „Kerk der Stilte". Toen waren
er volksdansen uit Oostenrijk en Bra
zilië, Spanje, Senegal, Engeland en Ja
pan, Midden-Afrika, Indië, Italië, Cey
lon, Thailand, en dan weer andere con
tinenten en landen, te veel om op te
noemen, een wonderlijke kaleidoscoop
van beweging en expressie onder een
Romeinse hemel die van azuur over
ging in nachtblauw.
En het publiek, onder wie zes kardi
nalen, vele prelaten en wereldlijke
autoriteiten, bijna verloren op de eer
ste rijen tussen 40 a 50.000 jonge men
sen, was het dankbaarste ooit aan
schouwd. Tussen de bedrijven door heb
ben wij met K.A.J.-ers van heel veel
naties gepraat en kunnen constateren,
dat de stemming meer dan voortreffe
lijk was. Pech werd als vanzelfspre
kend genomen, tegenslag als iets dat
de vreugde om het gehele welslagen
slechts vergrootte. Mgr. Cardijn heeft
onder geweldig enthousiasme gespro
ken. Vandaag, aldus de stichter van
de K.A.J., is de dag der broederschap,
morgen die van gebed en boete, als
voorbereiding op de werelddag. Vreug
de, gebed en internationale samenwer
king vinden hun grondslag in het leven
en ons geloof, dat is in de liefde.
Vandaag ls er een speciale Neder
landse dag. De aartsbisschop van
Utrecht celebreert een H. Mis in de
Gesu en vanmiddag komen de Neder
landers bijeen in het auditorium van
het Angelicum, waar behalve mgr. A1-
frink, hoofdaalmoezenier Huyboom,
mej. Heystee en de heer Gerard van
Brakel het woord zullen voeren. Voor
de tienduizend Nederlands sprekenden
(Nederlanders, Vlamingen en Zuidafri-
kaanders) zijn er daarna in vier basi
lieken bidstonden, waarna allen zich
met het kruis voorop onder fakkellicht
naar het Colosseum begeven voor de
gemeenschappelijke Kruisweg.
Een
Nederlandse
emigratieroman
i^w,„yan drje. Ulr"' maar Ni kon niet Tijdens de maaltijd bleek de anders zo stille Kobl
worden ingekort, omdat dit ons onherroepelijk één en al uitgelatenheid.
een aantal donateurs zou kosten. De donateurs ston- Nu wordt er, naar boerengewoonte, behoorlijk ee-
nU ,eenm °p' dat we in ruil voor hun geten op zo'n teerdag. Er is vette soep, gebraden
geldelijke steun, minstens éénmaal per jaar langs ham, en een flink stuk varkensvlees. Waarom zou-
door
Dirk van
den Brink
hun deur zouden trekken.
We hebben het eenmaal gewaagd, het Steegje over
te slaan, een doodlopend paadje, maar dit waagstuk
kostte ons dat jaar onverbiddelijk de vijf donati .s
van de vijf steegbewoners. Sinsdien wandelen wij
welgemoed het Steegje in en het Steegje weer uit.
Om de route niet al te zwaar te makeji, legden van tafel weg.
Ifll AT)W O nil f O ff vrl fW* Lrtrt m n n m i 1 J f 1 I If n M /v n g
.aarom zou
den wu geen plezier hebben in een stevige maal
tijd, als een ander dol is op een autorit of een
mooie jurk? Dat is nu maar gekheid
Maar het is begrijpelijk, dat het maal voor Kobi
m deze omstandigheden te zwaar werd. Op een
gegeven ogenblik liep hij met een bedrukt gezicht
ZWITSERLAND
21
Moeder schrok. Ze bood aan, de broek onder handen
te nemen, maar lachend sloeg de heer Dubbelman
haar aanbod af.
„Je schotel is gelukkig nog heel, en mijn pak
moest toch hoognodig naar de stomerij," zei hij vro
lijk, terwijl hjj thans zijn servet gebruikte om het
overvloedige vet van zijn broekspijpen te vegen.
De goede stemming had door deze gebeurtenis
niet in het minst geleden, en toch heeft ze voor
mij vérgaande gevolgen gehad.
De burgemeester vergat namelijk, de boodschap
af te geven waarvoor hij eigenlijk gekomen was.
En wj hebben er toevallig ook niet meer naar ge
vraagd.
Ik kom er te gelegener tijd wel op terug.
Zo spoedig mogelijk wilde ik nu een bezoek bren
gen aan de proef boerderij, misschien meer om sa
men te zijn met Jettie Simons dan uit nieuwsgie
righeid naar mijn toekomstige werkkring. Toch moest
de fietstocht een week worden uitgesteld, want we
hadden in die dagen juist de jaarlijkse teerdag
van onze Fanfare, een traditie, die ik voor geen
geld van de wereld zou willen missen.
Ook dit feest behoort trouwens voor mij tot de
vele genoegens, die ik in het vaderland vaarwel
moest zeggen.
Vóór de feestmaaltijd maakten wij een muzikale
wandeling door het hele dorp. Het was een ver
wij onderweg vier keer aan, bij de vier café's na
melijk, die ons dorp rijk is. 'n Café overslaan moch
ten we niet, want ook hier stonden donaties op het
spel.
Het zal nu duidelijk zijn, waarom onze wandeling
door de jaren de bijnaam gekregen heeft van de
„natte route".
Tot en met het tweede café bliezen wij fikse marsen
na het derde café bliezen wij marsen, en na het
vierde bliezen wij iets, wat daarop lijkt.
In ieder geval was het altijd weer even gezel
lig. Ik kan niet precies zeggen waarom; de tradi
tie wilde nu eenmaal, dat het gezellig was. Ik houd
anders toch niet van uitgaan, maar dit feest heb
ik nooit willen missen.
Ook Kobi was lid van onze Fanfare.
Merkwaardig genoeg voor zo'n klein mannetje, blies
hij de bas, en hij deed het voortreffelijk.
Tot mijn grote ongerustheid zag ik, dat mün
vriend ditmaal bij iedere aanlegplaats grote borrels
jenever naar binnen joeg, terwijl hij anders toch
altijd een overtuigd limonade-drinker was Bij Piet
van Maanen, onze derde rustplaats, gaf ik hem een
welgemeende waarschuwing. Kobi echter keek me
met twee glazige ogen aan, maakte een loom gebaar
met zijn anders zo rusteloze handen en zei moei-
zaam
„We h-hebben a-allemaal wel eens iets te ver-
zet-verzetten."
De laatste mars die we maakten, ging uit als
een nachtkaars, omdat Kobi hoegenaamd geen noot
meer op tijd wist te produceren. Hij was eenvou
dig stomdronken. Zo had lk hem nooit gezien.
„Waar ga je heen, Kobi?" riep ik bezorgd.
w-weefahetedaeaVrenisn"ar b"buiten-k-k«ken wat voor
muzikanten vertween^ ë6laCh VM de °Verig*
stond^lrote'P.110 terUg" °P Zijn voorhoofd
vnnrn,;,f0bi?"urieP een 3°nSe grappenmaker, „wat
voor weer is het buiten?"
deur 6611 s'a^e vrnger wees mijn vriend naar de
»'t Is b-buiten hardstikke d-donker," stotterde hij,
„en heel de w-wereld stinkt naar k-komijne k-kaas."
Later begrepen wij, dat hjj bij vergissing de ver-
Keerde deur had genomen, en op de keldervloer
was belang zonder gebruik te maken van de trap.
Vanaf dat moment was Kobi weer de stille, ver
legen jongen van altijd. Ik vroeg, wat hem scheelde.
Maar wat hij me, met een openhartigheid van een
gewoonte-drinker antwobrdde, trof me diep:
„Johan, ik b-ben s-smoor-verliefd op die nieuwe
vroedvrouw, maar het k-kan nooit iets worden."
„Waarom niet?" vroeg ik, om mijn eigen ontstel
tenis te verbergen.
Langdurig klopte hij me op de schouder.
„Z-2e heeft me één keer geweigerd op de b-baan.
Nou d-durf ik ze n-nooit meer aan te spreken."
Nu eerst, maar ook in alle felheid, sneed een
schuldgevoel door mijn ziel. Door mijn lage streek
had ik Kobi van zijn eerlijke kans beroofd. Ik had
me gedragen als een botte egoïst.
(Wordt vervolgd)
