Franklin Delano Roosevelt
redder van een natie
Amerikaans historicus beschrijft de
voorgeschiedenis van de
Ellende en honger in de V.S. far Ij
Burgemeester van Rotterdam over de
subsidiëring van kerkenbouw
Zelfstandigheid der kerk
genootschappen in geding
EEN DRIETAL PRESIDENTEN
Het enige dat wij te vrezen
hebben is de vrees zelf
Kritiek op het
rapport-Sassen
Mevr. Roosevelt
bij Khroesjtsjev
Ik ben niet geschikt
voor dit ambt"
Brand in veiling
te Sittard
Schip aan de grond bij Hongkong
DE VERENIGDE STATEN TUSSEN 1919 EN 1933
Poging om gewezen
Sovjet-agent te
vergiftigen
Meer dart een ton
schade
Inbraak te Rotterdam
Christelijk overheids
personeel zeer
ontstemd
6
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 1957
PAGINA 7
Franklin Delano Roosevelt werd president in
een van de meest donkere uren van heel de
geschiedenis van Amerika. Een vierde deel
Van de arbeiders in de Verenigde Staten was zon
der werk. Meer dan twintig procent van de leer
lingen van de openbare lagere scholen leed aan
ondervoeding. In New York en Chicago werden
„hongeroptochten" gehouden en ook onder de
boeren was de ontevredenheid groot. In de staat
Iowa hielden de boeren melkwagens aan, om ver
volgens de melk in een sloot te laten weglopen. In
New York leefden tallozen van de steun, hetgeen
betekende dat hele gezinnen het met nog geen
twee en een halve dollar in de week moesten doen.
Rondom de grote steden woonden families in
geïmproviseerde bouwsels van zeepkisten en golf-
ijzer, in afgedankte auto's en in tenten van oude
doeken. Op de vuilnisbelten zwierven drommen
mensen, die nog naar wat eetbaars zochten.
Het is deze sfeer van ellende en armoede, die uit
voerig geschilderd wordt in een zojuist verschenen
werk van Arthur M. Schlesinger Jr., hoogleraar
in de geschiedenis aan de vermaarde universiteit
Harvard. Het boek is het eerste in een serie over
„Het tijdperk van Roosevelt". Het deel dat nu
gepubliceerd is houdt zich bezig met de periode
1919-1933, dus met de jaren die vooraf gingen aan
de New Deal. Het is een verhandeling over het
ontstaan van de „Depression". Wij zien hoe het
idealisme van na de eerste wereldoorlog geleide
lijk aan plaats maakte voor de bittere ontgooche
ling van de crisisjaren. Wij zien hoe de arbeiders
en de boeren een kommervol bestaan leidden,
terwijl een klein aantal grote industriëlen en
zakenlieden zich ten koste van de massa verrijkten.
De schrijver vertelt ons van de ineenstorting van
de beurs van New York in 1929 en van de econo
mische chaos die daardoor veroorzaakt werd.
Slechts een man van het formaat van Roosevelt
kon de natie redden.
Doe het zelf
sneller
met de Remington
Copyfix Combi
REMINGTON
FOTOCOPIEERAPPARATEN
Toestand van Nikolai
Khokhlov ernstig
De gemeentelijke
autonomie
De pastorieën
Gevaren
Zware eis voor Haags hof
Franklin D. Roosevelt (19331945):
„I pledge you, I pledge myself, to a
new deal for the American people".
Advertentie
Het zelf vervaardigen van
haarscherpe fotocopieër.
bespaart U tijd en geld.
iff vraag de dichtstbij-
zijnde man van
Remington om alle
inlichtingen.
Van alk document, elke acta in één minuut
aan copi#, dia mat hand' en kanttekening
geheel aan hal origineel gelijk UI
fAUmtXJACERS OEB EXIGENCY
IbAsn» fjucfctd* Cinttu»
iMmarie* MafltncH ®««iBon4
darren G. Harding
Witte Huis is een gevangenis
"Het tijdperk van Franklin Roose
velt", aldus Prof. Schlesinger, „deelt
de geschiedenis van de Verenigde Sta
ten in tweeën. Het is de grote schei
dingslijn geweest in het leven van de
natie". Vóór dit tijdperk koesterden de
Amerikanen een opgewekte illusie van
veiligheid. Daarna beseften zjj dat zij
de wereld nooit meer zó zouden kun
nen zien als vroeger.
Drie en dertig dagen voor Roose
velt president van de Verenigde Sta
ten werd, was Hitier kanselier van
Duitsland geworden. Het duurde lang
voor de democratische landen, in
clusief de V.S., beseften welk ge
vaar hen bedreigde. Maar Roosevelt
was onder de leiders van de Wester
se naties de eerste die de conse
quenties van het beleid van de
Führer voorzag. Als bestrijder van
het nationaal-socialisme en het Duit
se imperialisme heeft F.D.R. zeer
grote verdiensten gehad; helaas heeft
hij echter die andere „Führer", Sta
lin en diens Sovjet-imperialisme on
derschat. Prof. Schlesinger, die te
recht grote bewondering heeft voor
wat Roosevelt voor de economische
opheffing van Amerika en voor de
strijd tegen het Derde Rijk heeft ge
daan, zwijgt in dit eerste deel van
zijn serie nog over Roosevelts rol in
de oorlogsconferenties met Stalin.
Het zal interessant zijn te zien wat
de hoogleraar in een van zijn vol
gende boeken bijvoorbeeld over Yal
ta weet te vertellen.
Schlesinger heeft zijn boek over „De
crisis van de oude orde" in twee de
len verdeeld. In het eerste stuk be-
ztnoi ,q,„, Paalt h*> zich tot een uitvoerige be-
1933). „Dit schrijving van de „Old Deal"; in het
opgelost kon worden, zo getuigde me
vrouw Roosevelt na de dood van haar
geliefde man.
Prof. Schlesinger behoort zelf tot de
liberale vleugel van de Democra
tische partij. Hij is een groot be
wonderaar van F.D.R., maar in zijn
boek tracht hij zo objectief mogelijk te
werk te gaan, al slaagt hij niet altijd
in dit streven. De New Deal was niet
onmiddellijk een succes. De grote eco
nomische opleving kwam pas met Ame-
rika's deelname aan de oorlog. (In
1939, toen Roosevelt al zes jaar aan
het bewind was, waren er in Amerika
nog 9 miljoen werklozen. Eerst na 1941
schiep de oorlogsindustrie op grote
schaal werkgelegenheid)
Prof. Schlesinger heeft reeds ver
scheidene belangrijke boeken op zijn
naam staan. In 1946 kreeg hij de
Herbert C. Hoover (1929—1933): „De
democratie is geen vriendelijke werk
gever".
„Pulitzer Prize" voor een werk over
het tijdperk van president Jackson,
en in 1952 schreef hij een veel ge
prezen studie naar aanleiding van het
historische conflict tussen Truman en
MacArthur over Korea.
Schlesingers jongste boek, waaraan
hij verscheidene jaren gewerkt heeft,
wordt in Amerika al beschouwd als
een hoogst belangrijke bijdrage tot de
geschiedenis van de V.S. in de eerste
helft van de twintigste eeuw. Het van
talloze bronvermeldingen en een uit
voerige index voorziene deel is een
schier onuitputtelijke mijn van kostbaar
materiaal voor eenieder die diepgaan
de studie wil maken van de Ameri
kaanse politiek in de twintiger en der
tiger jaren.
HANS BRONKHORST
„The Age of Roosevelt. The Crisis
of the Old Order: 1919-1933" bij Ar
thur M. Schlesinger Jr. Published bij
Heinemann, London 1957.
Mevrouw Eleanor Roosevelt, die op
'•et ogenblik een reis door de Sovjet
unie maakt, Is gisteren in Jalta op De
Krim ontvangen door partijsecretaris
khroesjtsjev, met wie zij een „harte-
Ulk en vriendschappelijk onderhoud"
'•ad, zo meldt „Tass". Mevrouw Roo
sevelt zei later, dat Khroesjtsjev een
hie uwe oorlog „ondenkbaar" had ge-
hoemd en dat hij haar overleden echt
genoot had geprezen.
Mevrouw Roosevelt is inmiddels naar
Moskou teruggevlogen. In Jalta kwam
President Franklin Delano Roosevelt
srnen met Stalin, Winston Churchill
andere geallieerde leiders tegen het
e'hde van de tweede wereldoorlog.
De Russische vluchtelingenorgani
satie in West-Duitseland, N.T.S., heeft
{•ekendgemaakt, dat er twee weken ge-
Jaden een poging ts gedaan de voor-
Jjjalige agent van de Russische gehei
de dienst, kapitein Nikolai Khokhlov,
vergiftigen. Khokhlov is drie jaar
seleden naar West-Duitseland gezonden
<le leider van de N.T.S., Georgi Oko-
!°vitsj, te vermoorden. Hij was in het
"*zit van twee geluidloze elektrische pis-
"ien en twee speciale pistolen, waar-
jJ*ee met potassium cyanide bestreken
j.?gels konden worden afgevuurd.
"okhlov en zijn beide Duitse helpers
il„ ten z*c'1 echter niet van hun op
lacht en meldden zich bij de Ameri-
aanse autoriteiten.
-Khokhlov vertrok toen naar de Ver
hal8 S, Staten, maar hij keerde onlangs
cnJJT F''ankfort terug om daar een anti-
hen"IVhistische conferentie bij te wo-
sev>', Le was uitgeschreven door „Pos-
het tijdschrift van de N.T.S.
week zondag is hij met
rnstige vergiftigingsverschijnselen
ziekenhuis te Frankfort opge-
ern fn' z'Jn toestand is nog steeds
ho+Ü -e' a' heeft zich een lichte ver
siering voorgedaan.
een uSS?v" Publiceert over drie weken
Vp„ h, dat Khokhlov heeft geschre-
WewJer ervaringen en dat „Ge
wetensvrijheid" zal heten.
tweede schetst hij de carrière van Roo
sevelt tot 4 maart 1933, de dag van
zijn inauguratie in Washington; de dag
waarop de nieuwe president zijn volk
moed insprak met de historische woor
den: „Het enige dat wij te vrezen heb
ben is de vrees zelf".
Franklin Delano was een telg uit een
voornaam en welgesteld geslacht.
Hij bezocht achtereenvolgens de
exclusieve middelbare school te Gro-
ton (waar bijvoorbeeld ook Harriman
en Acheson geweest zijn) en de univer-
„i Harvard. Roosevelt, die aan
vankelijk jurist was, ging al jong in
de politiek. Hij werd gekozen in de
Senaat van de staat New York, waar
zun kwaliteiten dusdanig de aandacht
trokken, dat hij naar Washington werd
geroepen om er de functie van onder-
minister van Marine te vervullen. Ver-
volgens zag hij zich gekozen tot gou
verneur van de staat New York welk
ambt hij nog vervulde toen de Demo
cratische Conventie van 1932 hem als
candidaat voor het presidentschap aan
wees. (De verdeeldheid in de partij was
echter nog groot en aanvankelijk scheen
het of de Conventie aan Al Smith in
1928 de rivaal van Hoover de voor
keur zou geven).
Roosevelt, die in de verkiezings
campagne uiteraard tegen Hoover
uitkwam, wist de wedloop naar het
Witte Huis te winnen. „De democra
tie is geen vriendelijke werkgever",
schreef Hoover later, naar aanleiding
van zijn verkiezingsnederlaag; „De
enige manieren om af te komen van
een ambt waarvoor men werd ge
kozen zijn: ziek worden, doodgaan
°f er zich uit laten trappen". Hoover
kon zijn nederlaag maar moeilijk ver
kroppen. Tot op de dag van Roose
velts inauguratie toen de twee ge
zamenlijk door de straten van
Washington reden bleef zijn hou
ding tegenover zijn opvolger stroef
en bijna onvriendelijk.
Prof. Schlesinger vertelt uitvoerig
van Roosevelts moedige strijd tegen de
vreselijke ziekte, waardoor hij op 39-
jarlge leeftijd werd getroffen: de kin
derverlamming. Met kolossale wils
kracht wist hij zich over deze handi
cap heen te zetten, waarbij zijn echt
genote hem tot grote steun was. De
behandelende geneesheer, die later in
het Witte Huis zijn lijfarts werd, heeft
van Roosevelt gezegd, dat hij nooit
ook maar één ogenblik medelijden met
zïch zelf toonde. Hij was een geboren
optimist, Wiens opgewektheid en zelf
vertrouwen als het ware van hem uit
straalden op hen die in zijn omgeving
waren. Hij geloofde dat iedere crisis
Calvin Coolidge (19231929):
„The chief business of the American people
business".
De burgemeester van Rotterdam,
mr. G. E. van Walsum, heeft de raad
een uitvoerig schrijven doen toeko
men, waarin hij zijn persoonlijke ge
dachten ontvouwt omtrent de vraag,
of de bouw van kerken al dan niet
door de overheid dient te worden ge
subsidieerd. Als leidraad volgde mr.
van Walsum het rapport van de com
missie-Sassen, waarmee hij het overi
gens op menig punt oneens blijkt te
zijn. Op grond van zijn diepgaande
studie van deze materie geeft hij de
raad in overweging om, onafhankelijk
van waartoe de regering mocht be
sluiten, de subsidiëring door de ge
meente Rotterdam te beperken tot de
kerkenbouw in nieuwe wijken, en wel
tot een maximum van 50 pet der
stichtingskosten. Binnen die grens
zouden zijns inziens de subsidiebedra
gen van geval tot geval vastgesteld
behoren te worden. Pastorieën wil de
burgemeester van deze regeling uit
sluiten, omdat de betekenis van dit
type woongebouw bij de verschillen
de gezindten een uiteenlopende waar
dering geniet, en aldus onbillijkheden
in de hand zouden kunnen worden ge
werkt. Mr. van Walsum wenst overi
gens eerst het einde van de finan
ciële moeilijkheden af te wachten al
vorens de regeling te effectueren.
Een en ander stelt hij ter discussie
van de raad, waaraan dit enige tijd
geleden was toegezegd.
De burgemeester van Rotterdam kri
tiseert het rapport-Sassen allereerst uit
de gezichtshoek van de gemeentelijke
autonomie. Hij kan zich met de stel
ling verenigen, dat vooral de centrale
overheid tot taak heeft subsidies te be
palen, en wel omwille van de unifor
miteit van de subsidiëring. Maar het
argument, dat deze centrale overheid
beter in staat zou zijn om de doeltref
fendheid van de beschikbaar gestelde
gelden te beoordelen dan de lagere
overheidslichamen, acht hij aanvecht
baar. De burgemeester gaat hier ech
ter verder niet op in. Deze argumen
tatie, zo zegt hij alleen, heeft een cen
tralistische strekking en prikkelt daar
om tot tegenspraak. De heer van Wal
sum maakt zich geen zorgen over een
ondermijning van de gemeentelijke
autonomie, zo blijkt even verder. Hij
deelt althans de bezorgdheid van de hee
Arkema, die in de commissie de Ver
eniging van Nederlandse Gemeenten
vertegenwoordigde, niet. De subsidië
ring van kerkenbouw acht hij duidelijk
een rijksaangelegenheid, en aanvullende
regelingen in de gemeenten zouden de
uniformiteit maar in gevaar kunnen
brengen.
De burgemeester constateert ver
volgens, dat als rechtsgrond door de
commissie niet is aangevoerd, dat de
ovex'heid geroepen is om de dienst
van God te bevorderen. Dit lijkt hem
juist, omdat anders de overheid zich
onherroepelijk met de waarheids-
vraag zou moeten inlaten. En er be
staat immers geen overeenstemming
tussen de kerken wat onder de dienst
van God moet worden verstaan.
Mr. van Walsum vraagt dan aan
dacht voor die groepen die niet tot een
kerkgenootschap behoren, maar voor
wie het geestelijk leven in algemene zin
een betekenis heeft die hjj vergelijkt
met de betekenis die het godsdienstige
en kerkelijke leven voor die andere
groepen heeft. De burgemeester noemt
het weinig meer dan struisvogelpolitiek
dat de commissie-Sassen zich aan de
beantwoording van dit vraagstuk ont
trekt. Het hangt z.i. ten nauwste samen
met de hele materie en komt vroeg
of Iaat toch aan de orde. Rotterdams
burgemeester meent dat er geen ontko
men aan is om te erkennen dat orga
nisaties die buiten kerkelijk verband
het geestelijk heil willen bevorderen
van bepaalde groepen, met goed recht
aanspraak kunnen maken op een over
eenkomstige behandeling door de over
heid. Waar men het één doet kan men
in beginsel het ander niet laten, zelfs
te minder waar het een minderheid zou
gelden.
Nadat de heer van Walsum zich heeft
afgevraagd of het niet onbillijk zou zijn
de protestantse kerken financieel ge
sproken de dupe te laten worden van
het feit dat zij het celibaat niet ken
nen en de predikanten moeilijk in pas
torieën kunnen worden ondergebracht
voor welke woongebouwen de com
missie-Sassen wél subsidie wenst
onthult hij zijn bezwaren tegen de sub
sidiëring op basis van de betaling van
een percentage der stichtingskosten.
Onder de schijn van een rechtvaardige
behandeling zuilen daardoor echter rij
ke kerkgenootschappen naar verhou
ding beter gesubsidieerd worden dan de
minder met middelen bedeelde. Met
name in Rotterdam zouden dan be
paald ongewenste toestanden kunnen
gaan heersen.
rn zijn verdere studie geeft de bur
gemeester te kennen moeilijk in te
kunnen zien. dat de toegenomen taak
van de kerk voor de overheid een
reden zou kunnen zijn om de kerken
tegemoet te komen. Voorts trekt hij
in twijfel of de kerken er inderdaad
niet in kunnen slagen de kostenstij
gingen voldoende uit eigen bronnen
op te vangen. De overheid zou daar
omtrent eerst nader geïnformeerd
moeten zqn, en hiermee raakt de bur-
1i het grootste deel van de
twintiger jaren is Ameri
ka niet erg gelukkig ge
weest met zijn presidenten.
Acht jaar lang, van 1921 tot
1929, hebben de Verenigde
Staten een krachtige rege
ringsleider moeten ontberen,
en gingen er van het Witte
Huis geen grote initiatieven
uit. Eerst de verkiezing van
Herbert Hoover opende een
nieuw perspectief. In het
jongste boek van de Ameri
kaanse historicus Schlesinger
worden ons frappante dingen
verteld over de drie Repu
blikeinen, die, na Wilson,
achtereenvolgens tot presi
dent van Amerika werden
gekozen.
Harding, de man die re
geerde van 1921 tot 1923, zou
looit de hoogste post in zijn
xand bekleed hebben, als de
Republikeinse Conventie van
1920 een werkelijk sterke fi
guur had gewild. Maar de
verdeeldheid onder de gede
legeerden vas zo groot, dat
men tenslotte besloot tot een
onbetekenende kandidaat; tot
een man, die althans voor
geen van de diverse stromin
gen onaanvaardbaar was. Een
andere factor, die Hardings
wonderlijke opkomst be
paalde, was de "erzucht van
zijn vrouw, die het in haar
hoofd gezet had, dat zij nog
eens het Witte Huis zou be
wonen.
Harding interesseerde zich
meer voor bridge-spelen dan
voor de staatszaken die zijn
aandacht vroegen. Van het
presidentschap zei hij eens:
„My God, this is a hell of
a job!", en bij een andere
gelegenheid klaagde hij: „Dit
Witte Huis is een gevange
nis. Ik kan nooit eens weg
van de mensen, die me voort
durend achterna lopen. Ik zit
in een kerker. Ik ben niet ge
schikt voor dit ambt, en ik
had hier nooit terecht moeten
komen"
hoogst verantwoordelijke
taak als zijn voorganger.
Van Coolidge is het gevleu
gelde woord: „The chief
business of the American
people is business". Voor hem
was „business" een soort
religie. „Wie een fabriek
bouwt, bouwt een tempel",
zei hij. Hij had de grootste
verering voor Amerika's
Dat er onder Harding nog machtige zakenlieden en hij
iets in Washington gebeurde,
was vooral te danken aan het
feit, dat de man bekwame mi
nisters had, als bijvoorbeeld
Wallace en Hoover. „Ik kan
niet hopen, dat ik een van de
grote presidenten zal zijn", zo
verklaarde hij eens tegenover
een journalist, „maar mis
schien zal men mij herinneren
als een van de meest gelief
den". Toen Harding tenslotte
(nog voor zijn ambtstermijn
verstreken was) plotseling
overleed, was met hem wel
licht de meest onnozele pre
sident heen gegaan, die Ame
rika ooit gekend heeft.
aar de goedgeklede,
zelfgenoegzame en cy
nische Yankee, Coo
lidge, die vervolgens het
Witte Huis betrad, kweet
zich al even slecht van zijn
vond, dat de regering zich
eigenlijk niet met de natio
nale economie moest be
moeien. Uit principe werkte
hij zo min mogelijk. De ce
remoniemeester van het
Witte Huis vertelde later,
dat hij nooit een president
gekend had, die zó veel
sliep, en Coolidge zelf
schreef in zijn „Autobiogra
fie": „Je moet nooit iets
doen wat iemand anders nog
voor je doen kan". Hij was
ook de opvatting toegedaan,
dat de dingen, die hij niet
zei, hem ook niet in moei
lijkheden konden brengen,
en bijgevolg hulde hij zich
in de grootst mogelijke zwijg
zaamheid. Het personeel van
het Witte Huis mocht hem
niet. Soms riep hij met de
bel in zijn kamer al zijn be
dienden op, om dan meteen te
verdwijnen; en hij had dan
een kinderachtig plezier in
de verwarring, die hij te
weeg gebracht had. Het is
verbijsterend te bedenken,
dat het Amerikaanse volk in
1924 Coolidge nog eens vier
jaar aan de macht liet. De
uitslag was typerend voor de
apathie van een natie, die
geloofde in de slogan „Keep
Cool with Coolidge".
Van Hoover, die in 1928
werd gekozen, zegt Schlesin
ger, dat geen president ooit
zó hard werkte. Hij stond
iedere morgen om zes uut
op, besteedde drie kwartier
aan sport, om fit te blijven,
ontbeet en zat prompt om
half negen achter zijn schrijf- j
tafel. Zonder onderbreking
werkte hij door tot elf uur i
's avonds, terwijl hij aan één
stuk door lange, dikke siga
ren rookte. „Ik ben zo moe",
zei hij soms, „dat al mijn
botten pijn doen". Hij kon
zich nooit eens echt ontspan
nen, en iedere interruptie
van zijn werk irriteerde
hem. Nooit zag men hem
lachen, en toen een van zijn
secretarissen hem zei, dat
hij toch wel eens een grapje
kon maken, antwoordde hij:
„Ik heb wel wat anders te
doen, als een natie in brand
staat". Schlesinger, die voor
de nietsnutten Harding en
Coolidge geen goed woord
heeft, geeft in zijn boek blijk
van groot respect voor de
derde Republikeinse presi
dent, die in de twintiger ja
ren het Witte Huis betrad.
In een fustenloods van de coöperatie
ve fruitveiling Sittard en omstreken te
Sittard is vrijdagavond brand uitgebro
ken. Daar in de loods een grote voor
raad lege kisten lag opgeslagen, greep
het vuur snel om zich heen en stond
het gebouw vrij spoedig in lichter laaie.
De brandweer van Sittard kon niet
meer verhinderen dat van de ruim
100.000 kisten er minstens 30.000 totaal
verbrandden. Van de loods brandde
twee-derde gedeelte af.
Daar alle overige bedrijfsgebouwen
volledig zijn gespaard, komt de Sittard-
se veiling niet stil te liggen. Ofschoon
de gemeentepolitie van Sittard ons vrij
dagavond nog niet definitief kon mee
delen wat de oorzaak van de brand is,
wordt toch algemeen aangenomen dat
de brand door twee vuurtjes stokende
kwajongens uit Sittard is aangestoken.
Naar verluidt zijn beide belhamels
reeds door de politie achterhaald. De
schade wordt op meer dan een ton ge
schat.
gemeester een zeer belangrijk facet:
de vrijheid en zelfstandigheid der
kerkgenootschappen, welk facet hij
eveneens uitgebreid bespreekt.
Het behoort tot het wezen van de
kerk, zo formuleert hij, dat zij zich ge
roepen kan achten de overheid op grond
van de boodschap die haar is toever
trouwd, tot de orde te roepen, of zich
zelfs tegen haar te keren, en dan is
het gevaarlijk tot op zekere hoogte fi
nancieel afhankelijk van haar te zijn.
Voorts is een algemeen geldende sub
sidiëring van de kerkenbouw een prin
cipiële stap verder op de weg van de
voortgaande bemoeiing van de overheid
met het maatschappelijk leven. De bur
gemeester komt dan tot zijn in de aan
hef vermeld voorstel, omdat daartegen
geen bezwaren van principiële aard kun
nen aangevoerd worden en het ander
zijds in het belang van de gemeente is
het normale leven in de nieuwe wijken
zo snel mogelijk tot ontwikkeling te
brengen. Maar, zo waarschuwt hij el
ders, doen de kerken er wel verstan
dig aan om voor de schotel linzenmoes
van een verlichting hunner financiële
moeilijkheden hun eerstgeboorterecht
van vrijheid en zelfstandigheid te ver
kopen?
(Van onze Haagse redactie)
De procureur-generaal bij het ge
rechtshof in Den Haag heeft tegen twee
mannen uit Rotterdam en Schiedam, die
in Rotterdam in een perceel aan de
Pieter Postlaan hadden ingebroken en
een buit hadden meegenomen van vier
entachtigduizend gulden, drie jaar ge
vangenisstraf met aftrek en ter be
schikkingstelling van de regering ge
vorderd.
De Rotterdamse rechtbank had de
oudste van de twee, een drieënveertig-
jarige Rotterdammer, veroordeld tot
drie jaar en zes maanden gevangenis
straf. De ander, een negenentwintig
jarige Schiedammer, had drie jaar ge
vangenisstraf gekregen.
Op verzoek van het hof waren beide
verdachten psychiatrisch onderzocht.
De zaak was al eerder in behandeling
geweest. Aanvankelijk had de Rotter
dammer ontkend de inbraak te hebben
gepleegd. Later gaf hij de inbraak toe.
De Schiedammer vertelde het hof tien
duizend gulden aan de inbraak te heb
ben verdiend. De beide raadsheren
waren het er niet over eens wie het
initiatief tot de inbraak had genomen.
Het hof zal op 11 oktober arrest wij
zen.
De bondsraad van de Nederlandse
christelijke bond van overheidsperso
neel is te Utrecht in vergadering bijeen
geweest ter bespreking van de situatie,
die is ontstaan door het niet verkrijgen
van overeenstemming in de vergade
ring van de centrale commissie voor
georganiseerd overleg in ambtenarenza
ken van 25 september inzake de sala
riëring van lagere- en middelbare amb
tenaren.
De bondsraad sprak zijn grote ont
stemming uit over het door de regering
ingenoemn standpunt. Met name was
hij er ten zeerste over verontwaardigd,
dat de door de drie centrales ingedien
de zeer reële voorstellen zelfs niet
door de regering konden worden aan
vaard als object van bespreking in het
overleg.
Hoewel begrip kon worden opgebracht
voor de moeilijkheden der regering in
zake de bestedingsbeperking stelde de
bondsraad, dat met enige goede wil
zeer zeker de middelen zouden kunnen
worden gevonden, om aan de gerecht
vaardigde verlangens der organisatie te
gemoet te komen.
De Engelse kroonkolonie Hongkong is geteisterd door een wervelstorm, die de
naam Gloria kreeg en een snelheid van ruim 180 km p/u ontwikkelde. Een van
de slachtoffers van de wervelstorm was het Nederlandse vrachtschip „Tjibantjet",
dat tijdens de storm trachtte de haven binnen te lopen en op de kust werd gewor-
uen, waardoor er eert gat in de romp van het schip kwam.
