Prins Nillus treedt af
De limonade heeft het van
de leut gewonnen
K inderca ma val IN VLIJMEN
DE MENSELIJKE AMANDELEN
A'
Eigen prins, eigen Raad van Elf
en eigen optocht
Ruim 500 repatrianten
per trein in ons land
aangekomen
De Mar
EMINENTE SPROOKJESPRINS
from America's Best Tobaccos!
200 apathische bejaarden en ruim
honderd nieuivsgierige kinderen
Ook de zuster in
het comité van
voorbereiding j
Mgr. Tillemans op de
terugreis naar
Nieuw-Guinea
KABO start met succes
de voorlopers-actie
100 miljoen ton kolen
uit de Emma
ZATERDAG 15 FEBRUARI 1958
PAGINA 5
(Van onze Brabantse redactie)
De Vlijmense jeugd gaat het komende carnaval vieren
met uen eigen prins, een eigen Raad van Elf en
een eigen optocht. Dit kindercarnaval, waarvoor in heel
de oostelijke Langstraat en zelfs in het nabijgelegen
Oeteldonk grote belangstelling bestaat, is een novum,
ontsproten aan de breinen van de dokter en de P.T.T.-
directeur en voorbereid door een comité, waarin o.a. de
kapelaan en de hoofden van de vier lagere scholen zit
ting hebben, de zuster die aan het hoofd staat van de
meisjesschool niet uitgezonderd. De onderwijzers heb
ben zich de afgelopen maanden belast met het inza-
Het Vlijmense jeugdcarnaval zal zijn
hoogtepunt vinden in een grote op
tocht, die maandagmiddag zal trekken
en waaraan door een kleine duizend
kinderen ook de kleuters wordt
deelgenomen. Aan het hoofd van de
stoet, die 800 meter lang wordt, rijdt
„te ponny" Z.K.H. prins Leut I, elf
jaren oud en bovendien op de elfde
van de elfde geboren; een merkwaar
dig toeval, want om deze reden is hij
helemaal niet gekozen. Naast de prins
rijden zijn adjudant en de jeugdige
burgervader, eveneens op ponnies en
Volstrekt geen overbodige, zij het soms
lastige, organen Licht het kind goed voor,
wanneer de dokter moet onderzoeken
Wij gaan dit weekeind afscheid
nemen van Prins Nillus van
Bergen op oom. Voor de laat
ste maal zullen wij tot zijn hofstoet
behoren, het wonderlijk gemêleerd ge
zelschap, zoals het van uur tot uur
deelt in 's Prinsen heerlijkheid. Wij
mogen dan nogmaals getuigen: hoe
zalig als de boerenkiel weer om de
schouders glijdt! Want inderdaad, het
zijn altijd weer uren van zaligheid, dit
onherkenbaar zijn voor anderen en
voor zichzelf, onder een hoge zijden
pet, rode zakdoek om de hals, de tors
verhuld met de zwierige, blauwe kiel
als een ander Nessus-hemd, dat op het
moment waarop men het aanschiet,
alle hinder dei persoonlijkheid vernie
tigt, verdelgt. Voor de laatste maal,
want Nillus abdiceert, het Bergense
Carnaval verwacht een andere heer.
Maar het is geen vlucht, vooral geen
desertie! Zou men, vraagt Nillus, een
generaal van desertie mogen betich
ten wanneer hij vrijwillig de tekenen
aflegt van zijn rang om verder als ge
meen soldaat het vaderland te die
nen? Nillus zegt het Carnaval niet
vaarwel, maar de omstandigheden
maken het hem onmogelijk de talloze
verplichtingen van de Prinselijke staa
nog verder naar behoren te ver^"
Zo trekt hij zich na afloop J^a"
hoogtij terug, conIrehilCueUn 7iin pro
gedwongen. Of zoals hij het in zijn pro
clamatië zegt: „Ik denk vooruit en het
is beter zó, maar ik voel achteruit en
dat doet veul zeer, want ik kan oe
niet missen". Nillus blijft dan ook als
boer.
Bergen op Zoom kan Nillus evenmin
missen. Hij is al de jaren na de oor
log dertien maal, waarbij ook die
ene rampzalige keer met de waters
nood een ideale Prins geweest, die
het Bergense Carnaval op hoog niveau
heeft gebracht. De thans veertigjarige
mr. Cornelis Becht is niet slechts een
zoon van zijn stad, maar ook een ka
rakteristieke kweek, niet minder dan
zijn befaamde plaatsgenoot Anton van
Duinkerken. Is deze een brouwers
zoon, Kees Becht werd geboren en ge
togen in eenzelfde atmosfeer: zijn
vader was destillateur en limonade
fabrikant, in welk beroep hij hem
zou opvolgen.
Geestrijk en mousserend, eigen
schappen, die een Prins van jolijt
behoeft om het driedaags festijn, dat
hij leiden moet, opnieuw te doen sla
gen. Nillus weet bij alles maat en do
sering. Hij heeft de leut doen schui
men in de harten der Bergenaren met
Prins Nillus op het hoogtij van de leut.
precies voor ieder het goede percen
tage en de juiste druk. Hij heeft er
een gemeenschapsfeest van gemaakt
met een gans eigen stijl, dat in Ber
gen nauwelijks nog critiek ontmoet, al
leen maar sympathie.
Hij is ook een mooie Prins om te
zien, Nillus. Lang, slank en slender,
met een smal, intelligent gezicht, dat
in het dagelijks leven achter glinste
rend brilleglas nog aan ernst en waar
digheid wint, maar tijdens Carnaval
volkomen van uitdrukking verandert,
zonder de bril opeens jonger en joli
ger, schoon zoals Uilenspiegel schoon
was, met een opaal van licht, als het
ware een aureool. Dan flatteert hem
de Prinsenkroon, met zilveren
sneeuwklokjes versierd, het scharla
kenrood en gouden costuum, de lan
ge witte kousen, de hoge witte laar
zen: een Prins uit het sprookje. En
dat is hij volop geweest, niet in de laat
ste plaats voor de Bergense jeugd,
maar ook voor de bejaarden èn voor
de zieken. Want hen allen heeft hij
nauwer dan ooit bij het Carnaval be
trokken, dat hij beschouwt als een
feest waarbij eenieder zoveel hij kan
van zichzelf moet geven aan anderen.
Een Sprookjesprins inderdaad, zoals
wij ons hem herinneren van het Car
naval der kinderen, hoe hij lenig als
een kater en rap als een klassieke
spring in 't veld omhoog klom tegen
de pui van het oude stadhuis.
Deze ondernemende fabrikant en
pientere handelsman zag toen hij
reeds drie en half jaar bij zijn vader
werkzaam was, nog kans om in nau
welijks twintig maanden tijds te Lei
den doctoraal rechten te doen. In 1946
stichtte hij te Bergen op Zoom een
eigen vruchtensappenbedrijf en legde
de basis voor de concentratie in deze
branche, welke in 1950 een feit zou
worden. Het jaar daarop kwam te
Bunnik een centrale fabriek tot stand,
waarin een paar honderd kleine fabri
kanten en limonade-handelaren sa
menwerkten. Mr. C. Becht kreeg de
leiding van de produktiemaatschappij
„Frumosa", die o.a. Pepsi Cola en
Sisi op haar naam heeft, en sinds 1956
woont hij dan ook niet meer in Ber
gen maar in Zeist. Dit maakte het
steeds moeilijker om zijn Prinselijke
status, die door de langdurige voorbe
reiding van het feest veel tijd in be
slag neemt, te handhaven. En zo heeft
de limonade het uiteindelijk van de
leut gewonnen: Nillus leidt zijn laat
ste Carnaval en abdiceert.
Nillus mag troost
putten uit het feit,
dat hij zijn rijk tot
in verre toekomst
gevestigd heeft.
Wanneer hij van
avond de traditio
nele „boerenmaal-
tijd" presideert,
ditmaal voor het
eerst in de histo
rische Markiezen
hof, is ook het
stadsbestuur van
Bergen op Zoom
onder de aanzitten-
denr En als vorige
malen wordt Minis
ter Witte verwacht,
die destijds als bur
gemeester het ge
maskerd straatcar
naval, dat nu een
maal het wezen
lijke is van heel
het feest, in ere
herstelde. Een blijk
van vertrouwen in
het regime van
Nillus, dat niet be
schaamd is gewor
den. Ook Anton van
Duinkerken, de gro
te kampioen van
het Carnaval, neemt
aan de maaltijd
deel. Hij zal na
mens Krabbegat,
zoals het Bergen
van Nillus heet,
de scheidende
Prins toespre
ken.
Advertentie
(Van onze medische medewerker)
keel bevinden
zich ter weerszijden
van de huig twee
boonvormige orgaantjes,
die vanwege hun vorm
in onze taal de naam
hebben gekregen van
amandelen en in
de volksmond wel man
gelen worden genoemd,
waar zij verder in het
geheel niets mee ge
meen hebben. Voorts
bevindt zich tegen de achterwand van
de neuskeelholte de zogenaamde 3e
of neusamandel. Deze wordt aan het
oog onttrokken door het achtereinde
van het gehemelte en de huig. Met
een keelspiegel kan de dokter er toch
een blik op werpen. Zo'n keelspiegel-
tje schijnt voor sommige mensen een
afschrikwekkend voorwerp te zijn,
vooral omdat de dokter het voor het
gebruiken even door een spiritusvlam-
metje haalt. Het keelspiegeltje is
evenwel niet anders dan een klein,
rond spiegeltje op een stokje of, om
precies te zijn, een metalen staafje.
Met dit spiegeltje, dat een schuine
stand heeft, kan de onderzoeker om
hoog (naar het achtereind van de
neusholte) of omlaag (naar de stem
spleet) kijken. Als het spiegeltje koud
is zal het onmiddellijk beslaan zodra
de adem er langs strijkt, zodat het
niet meer spiegelt. Het is dus nood
zakelijk dit te voorkomen en dat kan
eenvoudig gebeuren door het spiegel
tje heel even te verwarmen in een
niet-roetende spiritusvlam. Op de rug
van zijn hand (waar de huid zeer ge
voelig is) controleert de dokter dan
of het niet te warm is voor hij het
in de keelholte brengt. Niet dat het
de bedoeling is dat hij daarbinnen iets
aanraakt, integendeel want dat zal als
regel tot gevolg hebben dat de onder
zochte gaat „kokhalzen". Als dit toch
gebeurt zal het als regel niet de
schuld zijn van de dokter maar een
gevolg van het feit, dat sommige pa
tiënten er zo tegen op zien zich aan
dit eenvoudige onderzoekje te onder-
Werpen. Zelfs het simpel stilhouden
van de tong als de dokter met een
spatel de tong wat omlaag duwt om
er over heen achter in de keel te kun
nen kijken schijnt wel eens een onmo
gelijke opgave. De angst die hieraan
ten grondslag ligt is wel te begrijpen,
maar zeker een volwassene moet toch
proberen zich niet redeloos in zijn
angst te laten gaan, waardoor boven
dien het onderzoek, waarvoor men
toch de hulp van de medicus zoekt,
wordt bemoeilijkt en onaangenamer
wordt dan nodig is. Maar gelukkig la
ten de meesten zich wel zonder tegen
stribbelen in de keel kijken.
ls volwassenen zich dit eenvoudi
ge onderzoekje niet altijd zonder
tegenstribbelen laten welgeval
len, hoeveel te meer zullen wij dan
bij kinderen moeilijkheden kunnen
verwachten' en juist bij kinderen zal
de dokter vaak in het keeltje moeten
kyken. Hier is de voorbereiding door
en ontstoken amandelen. Die hebben
als regel geen positieve betekenis
meer voor de gezondheid en kunnen
zelfs nadelig zOn- Vroeger ging men
hier alleen op af, waardoor de me
ning kon ontstaan, dat de amandelen
geen functie hadden en het dus maar
het beste was ze liefst bij iedereen
bij voorbaat te verwijderen om te
voorkomen dat ze ooit ontstoken zou
den raken. Deze opvatting is inmid
dels weer verlaten.
De beoordeling of deze ingreep nood-
meien van de kwartjes, die de jeugd met ijver heeft
gespaard om het festijn mogelijk te maken; onder hun
leiding zijn ook de geheime en schriftelijke verkiezin
gen gehouden van de Raad van Elf en van de hoge
ambten van burgervader, adjudant en prins. Alle leef
tijden tussen 6 en 13 jaar zijn in het carnavalscollege
vertegenwoordigd, want het is samengesteld uit dépu-
té's van alle klassen. Het enige ondemocratische ele
ment in het Vlijmense jeugd-camavalsrijk is het ont
breken van vrouwelijke raadsleden. De meisjes zijn nl.
van het actief en passief kiesrecht uitgesloten, een
vertrouwde situatie in de carnavalswereld, waaraan
ook de jeugd niet zal tornen.
de ouders en vooral door de moeder
die immers meegaat belangrijk. Als
moeder het kind vast vertelt, dat de
dokter met zijn mooie witte jas met
een klein, leuk spiegeltje in de mond
wil kijken, zal een deel van de kin
deren minder te kampen hebben met
een onberedeneerde angst die het on
derzoek bemoeilijkt en soms zelfs on
mogelijk maakt. Maar houd een kind
liefst niet voor de mal door t iets op
de mouw te spelden. Een kind voelt
meestal toch wel dat er iets aan de
hand is en de ouders verliezen het
vertrouwen van het kind als het be
merkt te zijn bedrogen. Dit laatste
woord klinkt overdreven maar een
kind vat het zo op ook al is het te
klein om het woord bedrog te ken
nen.
Nu nog iets over de amandelen.
De 3 amandelen zijn een soort
ymfkliertjes. Zij vormen een
onderdeel van een ring van lymfweef-
sel, die zich bevindt rond de neus
keelholte. Dit lymfweefsel vormt een
barrière die een deel van de schade
lijke stoffen (inclusief bacteriën e.d.),
die wij inademen of met het voedsel
naar binnen krijgen, onschadelijk
maakt. Volgende week zullen wij over
deze afweer meer vertellen. De
amandelen zijn een voorpost in de
strijd tegen vreemde indringers. Het
is dus een misvatting te denken dat
zij eigenlijk geen taak hebben en al
leen maar lastig zjjn. Tot deze ge
dachten kan men gemakkelijk komen
door alleen te letten op de gezwollen
zakelijk is, vereist ervaring en voor
al ook bekendheid met de patiënt. En
wie zou hier meer de geschikte per
soon zijn dan de huisarts? St.
Naar aanleiding van de medische rubriek
van vorige week, waarin onze medische
medewerker er op wees, dat bittere aman
delen een stof bevatten waaruit giftige
cyaanverbindingen kunnen worden vrijge
maakt, ontvingen wij de volgende brief
van een lezer
km?0*- gebeurde in de hongerwinter van
hart thans overleden vriend van mij
,suikerwerkfabriekje, waarin ik
art. f0 oken was tezamen met o.a. een
*rt0" ee" advocaat. In dat fabriekje
DeinstaaiW'nlelkpoeder en suiker „marse-
mUn vril^rt Smaakt. Op zekere dag had
,!eil baaltje amandelen op de
hieko^t .de zogenaamde bittere
pitten bleken te zijn. Zonder dat zij enige
malen werden afgekookt (zoals het eigen-
lukt w pS'011 zy direc* in een molen
m6t l0«rtr0^rt gWVanrtfuiker tot amandel
pers gedraaid. En wij, die in geen jaren
zulke heerlijke amandelpers hadden ee-
proefd, sloegen aan het eten met het ee-
volg dat wij stuk voor stuk doodziek wer
den. Wij hadden het gevoel dat wij krank
zinnig werden en de vloer leek onder ons
weg te zakken. De bij ons werkende arts
had het benul ons naar buiten te dirige
ren en ons te adviseren de vinger in de
keel te steken om braken op te wekken.
De verdere dag en nacht hadden wij nog
steeds het gevoel te zweven. En wat mij
betreft: nog altijd heb ik afschrik van
pruimepitten en bitterkoekjes."
Tot zover de briefschrijver. Onze medi
sche medewerker tekent hierbij aan, dat
er wel heel wat van die heerlijke amande
len gesnoept moet zijn en dat men er
nog goed afgekomen is maar dat het
tenslotte jammer is, hoewel begrijpelijk,
dat de briefschrijver geen bitterkoekjes
meer durft te eten.
achter hen volgt een vrolijke ponny-
wagen met de Raad van Elf. De eigen
lijke optocht bestaat uit 24 groepen,
die ieder een zelf gekozen onderwerp
op eigen wijze uitbeelden. De jeugd is
in deze volledig vrij geweest, maar
haar fantasie is zo rijk gebleken, dat
nagenoeg alle onderwerpen verschil
lend zijn. De groepen, die zich hebben
gevormd in de wijken, waar druk
wordt gewerkt en gerepeteerd, beelden
sprookjes uit zoals Assepoes, Hans en
Grietje en Sneeuwwitje, of treden
naar voren als „boerenharmonie",
„Mexicanen" en „verhuizers" en als
we goed zijn ingelicht zal zelfs aan
jeugd-politiek worden gedaan; van één
groep is althans bekend, dat ze het
motto voert: „Wij vragen speelruimte".
Tussen de wijkgroepen, die samen 350
kinderen tellen, trekken groepen van
„ongeorganiseerden", uiteraard in car
navaleske kledij, en groepen kleuters
met balonnen. Vooral met het oog op
deze kleuters, van wie de 4 km. lange
route wel eens te zwaar zou kunnen
blijken, wordt de optocht besloten met
een ruime „bezemwagen".
De prins en zijn gevolg zullen, zo
als dat hoort, officieel worden ont
vangen ten gemeentehuize, waar een
(onschuldige) erewijn wordt aange
boden. Ook maakt de prins zijn op
wachting bij de pastoor.
Na afloop van de optocht komt de
grote prins carnaval in het patronaat
de wisselbeker uitreiken, 's Avonds
wordt in het patronaat een kinder
cabaret gegeven, terwijl in het Lido-
theater kinderfilms worden ver
toond. Beide programma's worden
dinsdagavond herhaald, zodat de
jeugd geen van beide attracties hoeft
te missen. Het feest, dat beide avon
den tot tien uur duurt, wordt beslo
ten met een tractatie.
Het idee van dit kindercarnaval, dat
zijn weerga nog moet vinden, is niet
den hebben gevierd! De jeugd kwam
aan dit carnaval echter nauwelijks te
pas en liep min of meer in het feest
van de groten verloren. Om daaraan
een einde te maken en om de jeugd
„op te leiden" in een waardige carna
valsviering is het comité in actie ge
komen. Een actie, waarvan het succes
nu al vaststaat: in Vlijmen praat men
n.l. niet over het carnaval, meer uit
sluitend over het kindercarnaval. Kin
deren en volwassenen hebben de han
den vol gehad aan de voorbereidingen:
het resultaat wordt door groot en klein
met hetzelfde ongeduld verbeid.
Nog geen 24 uur, nadat de gezag'
voerder van het Italiaanse schip Tosca'
na, kapitein Glaeomo Casareto, in de
haven van Venetië tientallen van hen
ten afscheid de ha d had gedrukt zijn
vrijdagmiddag de 519 repatrianten, die
donderdagochtend in Venetië uit Soera-
ba,ja waren aangekomen, per trein in
Nederland gearriveerd. Om ongeveer
twee uur vrijdagmiddag passeerde de
uit veertien wagons bestaande en ruim
400 meter lange extra trein de Neder
iandse grens bij Roermond, waarna de
laatste kilometers van de lange reis
van Java voor velen van hen de eer
ste op Nederlands grondgebied met
als voorlopig einddoel de legerplaats
Budel begonnen.
De gevoelens, waarmede deze
nieuwe groep Indische Nederlanders
d™ Nederlandse grens overgingen,
liepen zo mogelijk nog meer uiteen
dan bij de eerdere transporten het ge
val is geweest. Gelaten ondergingen
de ruim 200 bejaarden, losgerukt uit
hun vertrouwde omgeving, van hun
tehuizen in Semarang en Soerabaja,
de plotselinge overgang, die hun le
vensavond zo wreed heeft gestoord.
Waar mogelijk ondergebracht in de
drie slaapwagons, in de eerste plaats
bestemd voor ie gebrekkigen onder
hen, ontbrak hun de lust en de kracht
met belangstelling hun nieuwe vader
land te begroeten. Zoals zij ook gelaten
de lange zeereis hadden ondergaan, on
dergingen zij deze treinreis. Zorgzame
helpsters van het Rode Kruis-team uit
Haarlem hielpen hen de schommelende
trein door te lopen naar de restauratie
wagons, waar in een verbazingwekkend
tempo goedbereide maaltijden werden
opgediend, of zagen er op toe dat zij
in hun coupé wat konden eten, als zelfs
de korte wandeling door de trein hun
te veel moeite kostte. Maar het liefst
lagen deze gebrekkige oudjes er
zijn zeven blinden onder hen op hun
bed in de coupé's, waar een oude wek
ker op een tafeltje of een ander dier
baar bezit het enige in hun omgeving
was, dat hen aan het zo wreed onder
broken bestaan in hun geboorteland
herinnerde.
In schrille tegenstelling tot het
stille leed van déze bejaarden, van
wie de oudste 93 jaar telt, stonden
de reacties van de 114 kinderen, die
ogen te kort kwamen om al het vreem
de om hen heen in zich op te nemen
en die als ze maar even de kans kre
gen, de ramen open deden, om beter
naar buitei te kunnen kijken.
Naast de geestdrift van hen was er
de afwachtende houding van de oude
ren, die voor een groot deel in Indone
sië al van sociale bijstand van de Ne
derlandse regering afhankelijk waren,
en die thans het moment zagen nade
ren, waarop een nieuwe periode in hun
leven zal beginnen. Er waren onder hen
die vol goede moed waren, zoals de le
venskrachtige 66-jarige man, die zijn
"ppenfarm bij Malang in Oost-Java
verloren had zien gaan en nu een baan
tje hoopt te vinden als nachtportier;
of de vader van een gezin van zeven
kinderen, die in Soijrabaja bij een
scheepvaartkantoor had gewerkt en nu
hoopt in Rotterdam te kunnen gaan wo
nen, om in een nieuwe omgeving zijn
arbeid voort te zetten.
Maar hoe uiteenlopend de verwach
tingen voor de toekomst ook waren,
eensgezind bijna was de mening over
de reis, die ze met de Toscana hadden
gemaakt. Dat de verstandhouding aan
boord goed is geweest, blijkt voldoende
uit het feit, dat de repatrianten kort
voor de aankomst in Venetië een avond
hadden georganiseerd, waarop niet al
leen voor kapitein Casareta dansen van
Java werden opgevoerd en werd gezon
gen, maar ook uit de bescheiden bagage
een prachtige sarong voor hem te voor
schijn kwam.
De gezagvoerder zelf was niet min
der tevreden over de reis. Hij vertelde
na aankomst in Venetië, dat de op
dracht om Soerabaja aan te doen „om
een paar Nederlanders te halen" hem
enkele dagen na het vertrek uit Austra
lië op weg naar Europa had bereikt en
dat hij „zelden zo vriendelijke passa
giers" aan boord had gehad.
Hoewel de Italiaanse arts aan boord
van de Toscana vertelde, dat het een
kwestie van geluk is geweest, dat alle
oudjes de zeereis van vier weken van
Soerabaja naar Venetië goed hadden
volbracht, bleek de gezondheidstoestand
bij onderzoek door de twee Nederland
se artsen van het Rode Kruis-team
niet alarmerend te zijn. Ook de gezond
heidstoestand van de overige repatrian
ten, waarover tijdens de reis onrustba
rende berichten in Den Haag waren
ontvangen, en die tot uitgebreide medi
sche voorzorgsmaatregelen hadden ge
leid, is bijzonder meegevallen. Daar
door kon een extra trein, die aanvanke
lijk was bestemd om ernstige zieken van
Weert over te brengen naar extra in
richtingen in Arnhem, vervallen.
Alle repatrianten, met uitzondering
van een 25-tal, die voorlopig zijn over
gebracht naar een „anatorium in Zeve
naar, hebben een tijdelijk onderdak ge
vonden in de legerplaats Budel.
In de komende vier weken worden in
Nederland met Nederlandse en buiten
landse schepen bijna 3000 repatrianten
verwacht. Zo zullen de komende dagen
de Oranje en de Zuiderkruis met ieder
800 passagiers uit Indonesië in Amster
dam aankomen, de volgende week een
Italiaans schip met 150 evacue's in
Rotterdam en aan het einde van deze
en begin volgende maand drie. even
eens Italiaanse schepen in Genua met
ruim 1150 repatrianten.
Toen ik korte tijd gele-
Sden, op vriendelijke uitno
diging van de carnavals
vereniging „De Marotte'
aan een carnavalszitting
in Sittard deelnam gebeur
de het ineens dat ik met
een kleurige muts scheef
op het hoofd zat te deinen.
Nu dein ik nooit, noch zet
ik ooit een hoofddeksel op. Ik heb
zelfs principiële bezwaren tegen dit
soort dingen. In Sittard deed ik het
spontaan en voor ik er erg in had. En
ik heb dan ook een ogenblik verbaasd
naar mezelf zitten kijken. Niet lang,
want ik was al gauw weer aan mezelf
gewend.
U vraagt naar een verklaring van
dit alles. Nu die kan ik U onmogelijk
geven. Ik kan U slechts verwijzen
naar Het Carnaval. Wat is dan dat
Carnaval? Tja, ziet U eens
Moet ik het verdedigen? Neen, dat
heeft Anton van Duinkerken destijds
eens en voor altijd gedaan. Moet ik
het verklaren? Neen, men verklaart
ook niet de bloeiende'boomgaard in
de lente.
Wel, ik kan dus gewoon vertellen.
Het Carnaval in Sittard is erg ple
zierig. Er gebeurt van alles. Eentje
van de „Wieze Raod" van de „Ma
rotte" vertelde mij, dat tijdens het
Carnaval alle rangen en standen weg
vallen. En dat is dan vanzelfsprekend
genoeg om opzienbarend te zijn. Maar
het is werkelijk waar. Dat heb ik zelf
gezien. Heb ik soms burgemfeester
Coenders van Sittard, ongetwijfeld een
van de meest levensblije burgervaders
van Nederland, niet zelf zien méé-
deinen? Nou dan.
Voor de rest zijn er in Sittard de
„Auw Wieven". Dat zijn jongedames,
die één keer in het jaar lelijk willen
zijn en die dus dienovereenkomstige
maskers opzetten. Zij slaan U met
varkensblazen op het hoofd en zeggen
U, toppunt van alles, de waarheid.
Als U daar niet tegen kunt bent U
niet geschikt voor het Carnaval en
dus niet voor het normale leven.
Begrijpt U het allemaal niet? Nou
ja, ga morgen eens kijken in Sittard.
En is dat niet voldoende, ga dan eens
rustig zitten en tel eens op de vingers
van één hand na, die verschijnselen
des levens die U wél en waarachtig
helemaal begrijpt. Wedden dat U zo
met een scheve muts op zit?
alleen bij de jeugd, maar ook bij de
volwassenen enorm ingeslagen. Vlijmen
heeft een oer-oude carnavalstraditie,
met een heel eigen karakter. Het be
staat n.l. niet in luidruchtige hospar-
tijen zonder meer, maar in het optre
den van wijkgroepen in de diverse
zalen. De groepen trekken van café
naar café, en geven overal hun
vaak dorp-politieke nummer weg; de
beste gioepen krijgen de prijzen, die
door de zakenlui beschikbaar zijn ge
steld. Dit gebeurt al sinds mensenheu
genis en met groot enthousiasme; dat
blijkt wel uit het feit, dat sommige
Vlijmenaren al hun diamanten optre-
Z. K. H. Prins Leut 1 van Vlijmen, een democratisch vorst, helpt zijn onderdanen
bij het aantuigen.
Mgr. H. Tillemans, apostolisch vicaris
van Merauke op Nederlands Nieuw-Gui
nea is vandaag na een verblijf van ruim
zes maanden weer naar zijn missie te
ruggekeerd.
Mgr. Tillemans' bezoek aan Nederland
stond in het teken van zijn actie om te
komen tot een adoptie op grote schaal
van de voorlopers der missie, die zich op
vooruitgeschoven posten in het binnen
land van Nieuw-Guinea gaan vestigen.
Deze moderne methode van missioneren
kost ontzaglijk veel geld en de missie
heeft behoefte aan enkele honderden
van deze voorlopers.
In de namiddag van donderdag j.l.
bracht mgr. Tillemans een afscheidsbe
zoek aan het hoofdbestuur van de katho
lieke bond van overheidspersoneel te Den
Haag, welke organisatie mgr. Tillemans
in de gelegenheid had gesteld zijn actie
tijdens het bondscongres van oktober
195? in het openbaar ter sprake te bren
gen, bij welke gelegenheid tal van pu
blicaties in de Nederlandse dagbladpers
verschenen, die ertoe hebben bijgedragen
dat de idee van de actie in brede krin
gen weerklank kon vinden.
Mgr. Tillemans is bepaald niet onte
vreden over de resultaten van de voor
lopersactie. Er is nog wel geen sprake
van een massale deelneming, maar in
verscheidene parochies is men er tot
adoptie overgegaan. De kring Nijmegen
van de K.V.P. heeft een dorp geadop
teerd, verscheidene particulieren en en
kele organisaties hebben de adoptie toe
gezegd of in overweging.
Uitermate verrast was mgr. Tillemans
toen de voorzitter van de KABO, de
heer Weijters, mededeelde, dat. de actie
binnen de KABO volledig geslaagd mocht
worden genoemd en dat de gezamelijke
afdelingen een bedrag van ruim tweedui
zend gulden als adoptiegeld over het jaar
1957 hadden bijeengebracht.
Vrijdag hebben kolenhouwers van d»
staatsmijn Emma te Heerlen het hon
derdmiljoenste ton kolen naar boven
gestuurd. Voor de produktie van deze
hoeveelheid heeft de mijn een halve
eeuw nodig gehad. Zo lang geleden im
mers ging op de Heisterberg te Hoens-
broek de eerste spade in de grond voor
de aanleg van de staatsmijn. De eerste
Emma-kolen kwamen in 1911 aan de
oppervlakte. De jaarproduktie bedroeg
toen nog maar 591 ton. In 1938 bereik
te de staatsmijn Emma haar hoogste
vooroorlogse produktie nl. 3.320.000 ton.
De hoogste naoorlogse produktie werd
bereikt in 1956, deze bedroeg toen
3.869.000 ton.
