Nieuwe Haarlemsche Courant | 1958 | 9 mei 1958 | pagina 5

Missie-prijsvraag in het kader van AM ATE

een groot succes

Tijgersslangen, tovenaars
en communisten favoriet in
de opstellen

wBÊÊ

Van Lian, Sian en
van Zuster

E

Imelda

—De uitslag

Tante kon van woede niet
meer uit haar woorden komen

Hun god k

on

meer eten

O

HOE BIMO PATER PIET
HET LEVEN REDDE

Er hingen tien

mensen
hoofden aan
de wand

Wietsj ie
boetsing

AMATE

vanavond open

Wat komt ge hier
doen zwartrok?

H 1'^

DE TOVENAAR
BLEEF UIT DE
BUURT

VRIJDAG 9 MEI 1958

PAGINA 5

De missieprijsvraag, die de redactie van onze courant enkele
weken geleden uitsclireef onder de schooljeugd van Haar
lem en omgeving, is een groot succes geworden voor wat
betreft de leerlingen van lagere- en ulo-scholen. Sommige lezers
meenden, dathet onderwerp te moeilijk was en aanvankelijk vreesde
de redactie, dat zij gelijk zouden krijgen. Tot een week vóór de
sluitingsdatum van inzending was het aantal bijdragen, dat binnen
gekomen was, heel povertjes. De jongelui hadden hun paasvakantie
*-* en dat was toch feitelijk heel verstandig niet benut om zich
met schrijf- of tekenstift uit te sloven. Zij hadden die vrije dagen
kennelijk benut om zoveel mogelijk inspiratie en energie op te doen.
wanneer zij zich na de vakantie op de missieproblemen zouden
werpen. En dat hebben zij gedaan, want de laatste week stroomden
e inzendingen bij honderden het redactiebureau binnen: opstellen
^tekeningen. ^ot vreugde natuurlijk van de samenstellers van de
Prijsvraag, maar tot wanhoop bijna van degenen, die de inzendin
gen moesten beoordel en.

Aan die grote deelname zal het feit niet vreemd geweest zijn,
dat de AMATE, in het kader waarvan de prijsvraag werd uitge
schreven. intussen een begrip was geworden. In jeugdbeweging
*n op scholen is over de missietentoonstelling, die vrijdagavond in
gemeentelijk Concertgebouw geopend wordt, gesproken, en dat
eeft zijn uitwerking niet gemist. De jongere jeugd heeft dus haar
Pest gedaan en de optimisten gelijk gegeven.

Voor wie het nog niet weten mocht:
de tentoonstelling is iedere werkdag
geopend van 9 tot 12 uur, van 13.30
tot 17.30 uur en van 19.30 tot 23
uur. 's Zondags en Hemelvaartsdag

Ook vanavond heeft iedereen, na
ongeveer 9.15 uur, toegang tot de
tentoonstelling.

r staat een klein vliegtuig te wach
ten. Over enkele minuten zal het
vertrekken naar Afrika, China,
enz. Het is maar een klein vliegtuig,
het is enkel maar om missionarissen en
missiezusters naar vreemde landen te
brengen. Dit keer zitten er meer mis
siezusters en missionarissen in het
vliegtuig. Ze trekken allemaal naar
vreemde landen. Zo zit er in het vlieg
tuig een zekere zuster Imelda.

Zij trekt met blijdschap naar China.
Terwjjl zij heel goed weet, dat het haar
leven kost. Maar toch wil ze de arme
Chinezen helpen en gaat, omdat ze
weet, dat ze toch heus wel een chinees
kindje kan helpen. O, ze is er helemaal
op voorbereid. Dag en nacht bidt ze
voor een Chineesje, wie het ook is, maar
ze zal er toch één moeten bekeren.

Terwjjl ze een poosje bidt, hoort ze
opeens, dat ze al in China is geland.
O wat is ze blij. Ze stapt uit met haar
kleren in haar koffertje. Ook zitten er
een paar door haar zelfgemaakte jurk
jes en broekjes in voor hen, die nog
geen kleren hebben. Ze loopt een stuk
door en ziet een klein chinees jongetje
en meisje. Ze huilen allebei, want hun
vader en moeder zijn een half uur ge
leden met een gemene chinees meege
pakt en o, wat huilen de kinderen.

Zuster Imelda denkt: „Nu is de kans
en dan zal ik maar afwachten, wat er
gebeurt." Ze gaat naar het Chinese jon
getje en meisje toe, en vraagt: ..Waar
is jullie huis?" De kinderen antwoor
den: ,,Bab (vader) en Mah (moeder)
wonen niet meer hier, maar ze zijn weg.
Misschien zijn ze al bij Thuan Allah
(Onze Lieve Heer)."

,,Nu, dat zal haast wel," zegt zuster
Imelda. ,,Zal ik nu voor jullie zorgen?

„Ja, dat is goed, blanke dame."

„Nu, maar eerst wil ik eens weten,
hoe jullie heten."

„Hij heet Lian, en ik heet Sian," ant
woordt het meisje.

„Nu, kom dan maar Lian en Sian,
en wjjs me, waar jullie wonen." Even
later komen ze in een mooi ingericht
huis aan.

ij schreven zojuist „de jongere
jeugd". Zij heeft zich en masse
gepresenteerd. De middelbare
Scholieren zijn echter bijzonder slecht
voor de dag gekomen. Hun deelname
Prijsvraag zou hierin bestaan
hebben, dat zij bepaalde problemen in
en rond de missie zouden belichten. Zii
lieten verstek gaan op enkele uitzon
deringen na, en die uitzonderingen le
verden geen werk, dat met een prijs
gehonoreerd kon worden. Dan hebben
wij meer pleizier beleefd aan een „ge
wone huismoeder", mevrouw M. de
Klerk uit Noordwijkerhout, die een
kloeke bijdrage leverde, maar wier op
stel slechts buiten mededinging geac
cepteerd kon worden.

Wat ons het meest heeft verheugd,
is de activiteit, die op de scholen (L.O.
en U.L.O.) is gepleegd. Indien we het-
goed onthouden hebben, waren het
vooral de scholen van Dominicus Savio
(Geuzevesperstr.), Maria (Zandvoort),
St. Bavo (meisjes en jongens, Wester
gracht), R.K. Opleiding (Nieuwe
Gracht), Maria (Koningstraat), Petrus
Canisius (Linschotenstraat), Philomena
(Eemstraat!st. Anthonius (Heemste-
dfngen kwamen geslaagde groepsinzen-
De

nen.

particulieren*»

^ijlswijk uit De Zilk. waarvan zelfs de
'■Jarige Mart met met een tekening

ontbrak.

Het is niet mogelijk hier een gede
tailleerde bespreking te geven van de
kwaliteit der inzendingen. Ten aanzien

"■iiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Tekenwedstrijd Ulo-VGLO

1ste prijs: Mieke Mesman, Kruisweg
Ze1575'. Hoofddorp.

®rÜs: Hanny Mense, Oude Kruis-
3e pJ.. 154, Haarlemmermeer.
46, Arnold Bos, Geraniumstraat

minaiaaïeM: Anke de Boer, Wilhel-
gemeije? Hillegom; Maddy Ha-
stede; An !ki00rzichtlaan 7, Heem-
weg 52, h ®enf t ^omrners' Heren-

T.k.nweds.iy ScMen

lste prijs: Loek Rnl
Haarlem. L' Nassaustraat 9,

Gerkes t"aat^O^Aan§vo?TA Dr'
Rosenhart, Theemspiei„"'j £™ns
lem; Theo-Alex Schussi^'
straat 39, Haarlem; Maria' Sn
Eendrachtstraat 12, Haariem sto°P'
3e prijzen: Theo Roozen, van keulen
straat 51, Haarlem, Fr ank Schoorl
Bilderdijkstraat 9, Zandvoort; Hans
Thoolen, Gen. de Wetstraat 28 zw
Haarlem; M. van der Veldt, Leidsel
vaartweg 37, Heemstede,
troostprijzen: Josje van der Berg,
Anjelierstraat 11, Haarlem, Hans Er-
kelens, Brouwersplein 8, Haarlem;
Jac. van Ewijk, Roemer Vureher-
straat 161, Haarlem; Armand d Her-
signy, Wilhelminaweg 21, ^and-
voort; Adrie Krastel, Van Speyk
straat 20, Zandvoort; Peter van
Nispen, Kerkhofstraat 20, Haai lem,
Jan van Schooten, Zomerstraat 4,
Haarlem; Lia Schuit, Barendsestraat
51, Haarlem; Jan van Steijn, Voor-
tingstraat 7, Haarlem; Sjors Veid-
JPau, Schalkwijkerstr. 23 rd, Haar
lem; Meta Wolters, Eemstraat 19,
Haarlem.

Opstelwedstrijd Ulo-VCLO

lsl® Prijs: Joke Reichert, Herenweg
2« .Heemstede.

o?rV?: Tiny Kuiper, Leidsevaartweg
"O, Heemstede.

e Prijs: Tineke Juffermans, Blekers-
•jvvaartweg 51, Heemstede.

,°°stprijzen: Fred Boos, Bosbeek-
5, Santpoort; L. van den Bos,
Jnstraat 97, Haarlem; Hansje
jammers, Tuinwijklaan 9, Haarlem;
kV Huijmans, Laan van Roozen-
Urg 7, Heemstede.

j Opstelwedstrijd Lagere Scholen

A?rÜs: Marijke Keesom, Muider-
siotweg 184, Haarlem.

1 Prus,; Tilly van der Drift, Nobel-
iaan 8, Heemstede.

AeJJAGerda Kölme, Gijsbreght van
Aemsteisteaai 122 rd, Haarlem,
prus. Hans Rozekrans, Van Oosten
5e ''U,1J,nstraat 15, Haarlem,
scheet lly Brouwer, Roemer Vis-
rA-TA1:331 43 hs, Haarlem.

Trnkll al ns> Haarlem.
LewPFVzen: Gerry Breuring, Dr.
Muider??1 92' Haarlem; Gaby Bijl,
derslotweg 186, Haarlem; Han
mer, Maxwellstraat 30. Haar-

ier_«laxweiisiraat
strait YjPtorina Gieben, Curagao-
ten c u Santpoort; Anneke Joos-
I lisch?terweg 194, Haarlem; Elly
Rijksstraatweg 246a,
stra-i S.' Anja van Ooyen, Jephta-
t 56. Haarlem.

van de tekeningen mogen wij vol
staan met de opmerking, dat de kin
deren veelal hun eigen fantasie hebben
laten werken. Zelfs wanneer een klas
kennelijk een thema had opgekregen,
reageerde ieder kind volkomen per
soonlijk. Sommige inzendingen waren
door de onderwijzeres met goed begrip
geëncadreerd. De verschillen waren
vaak zo gering, dat de jury besloot de
tweede en derde prijs over enkele teke
naars/schilders te verdelen.

In de opstellen vonden wij onze
eigen jeugd terug. In de loop der jaren
is er in het beeld, dat een kind van de
missie wordt voorgehouden, klaarblij
kelijk weinig veranderd. Leeuwen, tij-

In de afdeling Ulo- en V.G.L.O.-scholen
legde Mieke Mesman van de Antonius-
Ulo te Heemstede beslag op de eerste
prijs met bovenstaande tekening.

gers en slangen zijn nog favoriet en
loeren iedere minuut op de missionaris.
De tovenaars vormen nog steeds een
dankbaar object voor boze verhalen.
Het enige nieuwe element hebben wij
gevonden in het corps van communis
ten, dat met kinderlijk pleizier wordt
ondergebracht in het corps van de wil
de dieren.

Tenslotte vermelden wij nog de in
zending van de 10-jarige jongeheer A.
A. v. d. Bos uit de Rijnstraat in Haar
lem, die ons verraste met een soort
kijkdoos, waarin een tam-tam spelende
neger.

Zoals altijd heeft de jury geen ge
makkelijke taak gehad. De geluk
kigen, die beslag legden op een
prijs(je), vinden hun naam apart ver
meld. Degenen, die niet zo gelukkig
waren, krijgen in de toekomst mis
schien een andere kans.

et was 6 uur 's morgens. In het
kleine dorpje, ergens in Nieuw
Guinea, was alles in rep en roer.
Uit verschillende hutten klonk kinderge
schrei. De grotere kinderen (eigenlijk
nog maar kleuters) liepen hun moeders
in de weg, zodat zij naar buiten gestuurd
werden.

Voor één van de hutten speelden twee
jongens. Een daarvan was Paulus,
wiens ouders twee maanden geleden
bij een ongeluk in de rivier omgekomen
waren. £>e andere was Peter, z'n vriend
en buurjongen. „Weet je, wie er van
daag komt?" vroeg Peter. „Nou, wie
dan?" „De pater komt." „Nietes".
„Welles." „Waarom heb je dat gisteren
dan niet gezegd?" „Toen wist ik 't nog
niet enDaar komt de pater."

Bij het horen van die kreet rende de
hele bevolking naar de aanlegsteiger in
de rivier, maar de jongens waren er
het eerst. „Leve de pater", schreeuwden
de mensen. De pater stapte uit zijn mo
torboot en klom aan wal. De hele be
volking drong om de pater heen, die
hen allemaal vriendelijk groette. „Zo
jongen", begroette hij ook Paul, „wat
kjjk je sip."

Prompt begon de hele bevolking uit
te leggen, waarom Paulus zo sip keek.
Ze kwetterden allemaal door elkaar,
maar toch werd het de pater na onge
veer 2 minuten wel duidelijk

„Zo, Paultje, wat moeten we nou met
jou?" „Meenemen, pater," zei Peter,
die gauw, verlegen, voor zich keek, toen
de pater hem om deze spontane uitla
ting glimlachend aankeek. „We praten,
er nog wel eens over," zei de pater.
En dat deed hij dan ook. Diezelfde avond
nog praatte hij lang en breed rnet het
dorpshoofd. Het resultaat was, dat de
pater Paulus mee zou nemen. Maar zo

gemakkelijk zou het niet gaanDat

kwam door Paulus' tante, die, zo gauw
ze hoorde, dat Paulus met de pater
mee zou gaan (stel je voor, 'n pater)
naar het dorp gereisd kwam om hem
hij zich te nemen. (Zij was de vrouw
van een tovenaar en niet gedoopt; daar
om vond zij het verschrikkelijk, dat

het enig kind van haar zuster met een
pater meeging).

„Tenslotte had de jongen ook nog fa
milie," zei ze verontwaardigd. De pa
ter maakte haar er op attent, dat ze
dat twee maanden geleden ook niet ge
zegd had. En Peters vader mompelde:
„Ze was veel te blij, dat ze er zo gena
dig afkwam. Ze laat de verzorging lie
ver aan anderen over, maar nu de jon
gen met u meegaat, gaat ze ook aan
zjjn geestelijk welzijn denken!"

Tante ontstak in zo'n hevige woede,
dat ze niet meer uit haar woorden kon
komen en Peters vader de grootste be
ledigingen voor de voeten gooide. Ze
was dubbel woedend, omdat ze wist
dat hij gelijk had. Haar woede was on
beschrijflijk. De pater trachtte haar te
kalmeren, hetgeen hem niet lukte. Ze
maakte zoveel kabaal, dat de pater Pau
lus mee moest laten gaan.

De tijd, die nu volgde voor Paulus,
was meer dan erg. Hij kreeg meer slaag
dan eten en elke keer, als hij weigerde
voor het afgodsbeeld te knielen, ransel
de de tovenaar hem af. Hoe blij was hij,
toen de mensen zeiden, dat de pater
kwam. En hoe schrok de pater, toen
hij Paulus weer zag. Waar was het
guitige en gezonde kereltje gebleven?
Het onderhoud, dat de pater daarna
met oom en tante had, was drie hutten
verder te horen. Maar het resultaat
was er ook naar. Paulus mocht met de
pater mee. Toen hij het nieuws hoorde,
was hij buiten zichzelf van vreugde. Nu
leek hij weer op de oude Paulus, zag
de pater.

Twee dagen later vertrok de pater,
met de jongen. De reis duurde vier
dagen, voordat de pater in zjjn statie
terug was. Daar ging Paulus ook naar
school. Toen hjj ouder was, wilde hij
priester worden. Hij is het geworden
en reist nu evenals zijn vriend, de pater,
door Nieuw Guinea.

JOKE REICHERT.
(lste prijs ULO en V.G.L.O.-groep)

p een dag zei de broeder-overste,
dat pater Augustein naar Zuid
Amerika moest gaan om al de
protestanten mensen als het ging alle
maal katholiek te maken, en pater
Augustein ging. Pater Augustein woon
de in het missiehuis in leiden.

Eerst ging hij met de bus naar het
station, op het station stapte hij over in
een andere bus om naar schiphol te
gaan. Pater Augustein ging namelijk
met het vliegtuig naar Zuid Amerika.

Toen hij op schiphol aankwam, stond
het vliegtuig al klaar om naar Ame
rika te gaan. Toen hij daar in Zuid
Amerika aankwam zag hij niemand om
zich heen, en na heel ver lopen kwam
hij in een dorp, waar heel wat mensen
woonden. Pater Augustein bouwde daar
een hut vlak onder een palmboom.

De mensen in het dorp keken de pa
ter vreemd aan, en vroegen zich af,
wat de pater er kwam doen. Toen de
pater zijn hut klaar had, begon hij te
preken, maar de mensen vónden het
niet goed, wat hij preekte. Zij zeiden,
dat hun god beter was, omdat hun god
meer kon en meer kon eten. Maar de
pater zei hun, dat de tovenaar 's nachts
alles weghaalde en opat. Maar de mensen
geloofden hem niet. De pater zei tot eni
ge mensen, die met aandacht hadden
staan luisteren, dat ze maar eens wat
zand of as moesten strooien, en de men
sen deden het. En toen ze 's morgens
op kwamen, zagen ze, dat er allemaal
voetstappen in het zand stonden.

De mensen gingen naar de pater en
zeiden hem, dat er allemaal voetstappen
in het zand stonden. De pater
zei hun, dat de tovenaar dat ge
daan had, dat hij te lui was om te wer
ken en daarom het eten bij andere men
sen wegnam. De gebeurtenis ging als
een lopend vuurtje het dorp door. En
weldra geloofden de mensen alleen
maar aan de ware God. Er werden
scholem, kerken en ziekenhuizen ge
bouwd. Toen de mensen genoeg af- wis
ten van het katholieke geloof, werden
zij gedoopt.

Op een zekere dag werd de pater
ziek en naar het ziekenhuis gebracht.
Het bleek, dat de pater heel erg ziek
was en dat hij weldra zou sterven. Maar
de pater stierf niet en een paar weken
later kon hij de mis weer doen. Maar
wie had de mis dan gedaan, toen de
pater ziek was? Nou, dat had een ka
pelaan gedaan uit een ander dorp.

Na de ziekte had de pater nog vele
jongens en meisjes gedoopt. Er waren
zelfs grote mannen priester, kapelaan
of pater geworden. Er was een groot
missiehuis gekomen om de jongens op
te leiden, die pater wilden worden. Er
waren veel scholen en kerken gebouwd,
sinds pater Augustein in Zuid Amerika
was. En broeder-overste was erg te
vreden over het resultaat van Pater
Augustein.

GERDA KÖHNE.
(3e prijs Lagere School-groep)

Loek Bol van de r.-k. Opleidingsschool
aan de Nieuwe Gracht te Haarlem
maakte onderstaande tekening en be
haalde daarmede de eerste prijs in onze
missieprijsvraag, afdeling Lagere
Scholen.

Pater Piet werkte in Afrika bij ne
gers. Het is er altijd warm; daar
om hebben de paters, die daar
werken, een witte pij aan. Pater Piet
woonde op de missiepost en moest een
heel eind lopen, voor hij aan het dorpje
Sarina kwam. Hij ging er eens in de
week naar toe en alle kinderen en ook
de grote mensen hielden van hem. Be
halve een. Dat was de tovenaar.

Want de pater kon ook mensen gene
zen en daar was de tovenaar boos om.
De tovenaar kon nu zijn brouwseltjes
niet meer kwijt. Daarom zon hij op
wraak.

De dag, voordat de pater kwam, had
hij wat gevonden, maar dat kon hij niet
alleen doen. Hjj zocht een paar mannen

Ik ben e.en missiezuster en ga van
daag voor het eerst naar de missie
landen. Eerst ga ik met de trein
naar Amsterdam en dan met het vlieg
tuig naar Afrika. In Afrika aangeko
men, moest ik een paar dagen lopen.
Maar ik wist niet, dat het zover was.

Eindelijk aangekomen, waar ik moest
zijn, was er maar één gezin met tien
personen katholiek en dat van de vier
honderd mensen. De eerste dag begon
ik meteen met het werk. De eerste de
beste hut ging ik binnen. Wat was het
hier smerig. Maar ja, dat is het ergste
niet. Maar er hingen tien mensenhoof
den aan de wand, en dat waren tien
moorden. En de vader van het gezin,
die met een wond op de grond lag, had
een ketting van de tanden van die men
sen om Dat was niet zo'n prettig ge
zicht, want het bloed zat er nog aan.
Er was niemand anders in die hut dan
die koortsige man. Daarom ook kon
ik hem meteen gaan verplegen en ik
deed er een flink verband om. En ging
toen de dokter halen, het was een Fran
se. De dokter deed jodium en zalf op
de wond en een nieuw stuk verband.
Toen begon de man te praten. Hij vroeg,
of hij gedoopt mocht worden en chris
ten mocht worden. Want hij hoorde de
dood al lopen. Dat was natuurlijk het
bonzen, dat hij in zijn hoofd hoorde,
omdat hij koorts had.

Dat vertelden wij hem ook en vroe
gen hoeveel kinderen hij had. Hij zei:
„Zeven jongens en zeven meisjes." De
jongste dochter moet ik morgen naar
de goden brengen, anders genees ik niet.
Wij vertelden, dat die goden niet beston
den. En die briefjes die er waren, legde
gewoon een man neer, die te luis is om
te jagen. De man genas en op de duur
was het hele dorp katholiek.

WILLY BROUWER.
(5e prijs lagere school-groep).

Yer in Afrika wonen vele negers,
die nog heiden zijn. In een van die
heidense dorpjes woonde een mis
sionaris. Hjj had een zware dag ach
ter de rug en zat nu te brevieren.

Hij had al een kerkjo, pastorie en
een school gebouwd. Het was wel klein
en armmoedig, maar een grote kerk
en school kon de missionaris niet be
talen. Ook al had hij al heel wat mensen
gedoopt.

Ook vandaag weer. Hij had als gewoon
lijk de H. Mis opgedragen, de H. Com
munie uitgereikt, biecht gehoord en les
gegeven. De volgende morgen moest de
missionaris het dorp uit. Hij moest
vele uren reizen, voordat hij op de
plaats van bestemming was gekomen.
Het was een dorp, waar nog een tove
naar woonde. Deze maakte de negers
bang. De mensen geloofden alles wat
de tovenaar vertelde en deed, en vroe
gen hem vaak om raad.

De missionaris had veel moeite om de
mensen te vertellen, dat het allemaal
bijgeloof was. De meesten geloofden
hem niet, maar ze zagen hem wel
graag. Er waren pas twee gedoopten
in dat dorp. De pater ging hen nu
opzoeken. Ze waren erg blij, toen ze
de pater weer zagen. Maar de tove
naar bleef altijd een beetje uit zijn
buurt.

De pater bleef de hele dag bij hen en
tegen het vallen van de avond keer
de hij naar zijn dorp terug. Daar ging
hij, moe van de reis, nog even bid
den. Daarna deed hij het licht uit en
stapte in bed.

TINEKE JUFFERMANS.
(3e prijs Ulo en V.G.L.O.-groep).

op, die hij overhaalde hem te helpen
met de belofte, dat ze dan een koe zou
den krijgen, 's Avonds gingen ze in de
hut van de tovenaar vergaderen.

Het zoontje van de tovenaar hield erg
veel van de pater. Toen hü 's avonds
de mannen naar de hut van zijn vader
zag sluipen, ging hij er achter aan. Hij
kon niet in de hut komen, daarom ging
hij er achter liggen. Hij hoorde alles,
wat de mannen bespraken. Toen hij al
les gehoord had, ging hij zachtjes naar
de hut, waar ze altijd sliepen.

's Morgens om vijf uur werd hij wak
ker. Hij dacht: „Ik zal maar meteen
weg gaan, anders is de pater hier,
voordat hij alles weet".

De pater was ook op pad gegaan, sa
men met zjjn cathechist. De pater
praatte vrolijk met zijn cathechist. Hal
verwege zagen ze plotseling Bimo uit
het struikgewas opduiken. Deze vertel
de de pater, dat zijn vader
hem, als hij naar huis ging, gevangen
zou nemen en hij op een verlaten plaats
in het bos gebracht zou worden. De pa
ter keek de jongen aan en zei: „Bimo,
jok je niet? Maar hoe weet je dat
eigenlijk?"

Bimo vertelde toen, dat hij alles ge
hoord had. Pa te;- Pi-t keek bedenkelijk.
Wat moest hij nu doen?

Intussen waren de tovenaar en de
andere mannen het bos ingegaan om
toebereidselen te treffen. De cathechist
ging vooruit naar het dorp. Bimo vroeg
aan de pater, waar de cathechist naar
toe ging. De pater zei, dat de cathe-
chist naar het dorp ging om te vragen,
of hij daar kon slapen. Want dan kon
de tovenaar hem niet gevangen nemen.
Wat f^n, zei Bimo.

Toen ze bij het dorp aankwamen,
stond iedereen al op de pater te wach
ten. De pater kon bij een neger slapen.
De tovenaar was er niet, dat zag de pa
ter meteen, 's Avonds ging de pater in
de hut van de neger slapen. De tove
naar wachtte tevergeefs op de pater en
was erg kwaad. Hij dacht, dat de twee
mannen de pater hadden verteld, wat
hij ging doen. Daarom zei hij tegen de
mannen: „Jullie hebben het verteld."
Daarna rende, hjj heel hard weg en is
nooit meer terug gekomen. De volgen
de dag is de pater weer terug naar de
missiepost gegaan.

TINY KUIPER
2e prijs Ulo en V.G.L.O.-groep.

iiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin

Uit de grote hoeveelheid tekenin
gen, die ons voor de missie-prijs
vraag werden toegezonden, hebben
wij een keus gemaakt. De gekozen

entTnnff u ZU,len tijdens missie-
tentoonstelling geexposeerd worden

in de hal van het Concertgebouw

waar de AMATE wordt gehouden:

iiiiniiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiMiiiiiiiiMHiiini

Een pater ging van Schiphol naar
Afrika per vliegtuig. Toen hij in
Leopoldville aankwam, ging de
pater eerst eens wat rondneuzen. Toen
zag hij een klein meisje, dat huilde en
vroeg: „Wat scheelt er aan?" Het meis
je begon nu nog harder te huilen. Het
rukte zich los en liep weg.

Enfin, dacht de pater, ik ga maar
eens een lekker hapje eten nemen. Hij
zocht wat takken en maakte een vuur
tje. Hè, dat smaakt lekker, zuchtte de
pater. Toen hij klaar was en gebeden
had, kwam er een neger naar hem toe
en zei: „Wie bent gij?" „Ik ben een
witte pater uit Nederland," antwoord
de de pater. „Wat komt gij hier doen?"
vroeg de neger weer. „Ik kom hier men
sen bekeren," antwoordde de pater op
zijn beurt. „O zo," zei de neger. Even
later kwam de neger terug en stelde
zijn gezin voor. Dit is mijn vrouw Oka-
woka en dit is Berhij en dat is Wiet-
jang en ik ben Okowa" „En ik ben
pater Petrus." De pater dacht in zich
zelf: het begint gelukkig al goed. Het
begon al donker te worden en de familie
bood de pater aan te overnachten. Dat
vond de pater goed en ging slapen. Toen
de pater de volgende morgen gegeten
had en bad, stonden de zwarten de pa
ter met open mond aan te staren.
„Wietsjie boetsing?", dat betekent: wat
doet u daar. „Dat is bidden", zei de
pater. Ze verstonden het niet en begon
nen heel hard te lachen. De pater be
greep er niets van. En toen schoot hem
te binnen, dat ze hier veel anders spra
ken dan bij ons. Zo vertelde de pater
van God. En weldra kwam alles vol
van de mensen om naar de pater te
heeft nog veel

Enkele dagen later is de etensvoor
raad op en gaat zuster Imelda met Lian
en Sian er op uit om eten te zoeken.
Maar de eerste dagen gaat alles goed
en had zuster Imelda er niet aan ge
dacht, dat er ook nog communisten
zijn. En zo gebeurt het, terwijl ze aan
het eten zoeken zijn, heeft een commu
nist ze bespied en heeft Sian al gauw
weggepakt. De zuster hoort of ziet niets,
maar na enkele uren wel en hoort een
vreselijk gestommel, en voor ze het
weet, staan er allemaal communisten.
Ze wordt gepakt en Lian wordt ook
beet gepakt.

Na enige seconden zijn de 2 arme kin
deren en de zuster gevonnist. Een vre
selijk vonnis. Ze worden straks door de
wilde dieren opgegeten. En zo gaat het
nu nog door in China met hen. 'die hun
leven wagen naar een vreemd land.

TILLY VAN DER DRIFT
(2e prijs Lagere School-groep).

Op een dag kwam de missionaris
met de boot bij afrika aan. hij
had grote hutkoffers bij zich
met midicijnen, zout enz. hij liep eerst
even moeilijk door het oerwoud, zo gauw
hij een open plekje zag, maar nog net
groot genoeg voor zijn tent. het was
maar goed ook, want eventjes erna
kwamen er donkere wolken aan drij
ven. dat betekende niet veel goeds,
want het had er twee maanden niet ge
regend.

De negers, die niet ver van de mis
sionaris af woonden zagen de bui ook
al gauw. ze spoeden zich naar hun
geesten dansten en huilden voor hun
geest, ze wisten niet wat ze anders
moesten doen. de missionaris hoorde dit
en dach als ik nu bij ze kom dan kan
ik ze misschien nu al hekeren. en hij
sloop vol goede moet er naar toe en
ging achter de hutten staan, maar het
duurde niet lang, of hjj liep naar vo
ren en riep hard stilte, iedereen schrok
en was ook stil. maar de grote tove
naar schrok niet zo gauw. hij kwam
naar voren en zei wat komt ge hier
doen zwartrok, ge hoort hier niet, maar
de missionaris zij ik zeide stilte omdat
ge niet met uw geroep en geschreeuw
het onweer niet verdrijft maar alleen
erger maakt, maar alleen als ge tot
god bid dan kan het onweer en de blik-
sen niet zo heel erg zijn. velen sloten
zich bij de missionaris aan en baden
tot god. maar anderen sloten zich hij
de tovenaar aan en bij hun geest tot
dat het begon te regenen, toen gingen
de negers naar de hutten en de mis
sionaris naar zijn tent. de volgende dag
scheen wat de missionaris gezegd had
waar te zijn. vele anderen sloten zich
bij de missionaris aan. alleen de tove
naar niet.

Er waren al een paar weekjes voorbij,
de missionaris was aan het katechis-
musles geven, toen hoorde hij een ang
stig geschreeuw van de tovenaar, de
missionaris rende met zijn pistool er
heen. de tovenaar was omsingeld door
een slang, de missionaris schoot de
slang vlug dood en bracht de tovenaar
naar zjjn tentenziekenhuis, de tovenaar
had gevaarlijke vergiftiggen wonden op
gelopen, die heel misschien beter kon
den worden. Na een half jaar was de
tovenaar bijna heter maar nu geloof
de hij ook in God.

HANS ROZEKRANS
(4e prijs Lagere School-groep).

luisteren. De pater heeft nog u tot 03 uur

zwarten bekeerd. En ging vol blijde zin van 14 tot ii uur.

terug naar Nederland.

MARIJKE KEESOM.

(lste prijs lagere school-groep)

Zowel gisteren als vandaag is er in
alle zalen van het gemeentelijk
concertgebouw geploeterd om de
missietentoonstelling en fancy-fair op
te bouwen. In de nacht van woensdag
op donderdag werden de „spullen" aan
gevoerd en het duurde toen niet lang,
of de eerste hamerslag klonk, welke
het preludium van de Amate inleidde.
Timmerlieden, schilders, etectriciëns en
andere mannen van het eerzame ambacht
gingen met ijver aan de slag en in
tussen pakten paters en broeders hun
koffers en kisten uit om zo gauw
mogelijk hun stand in te richten. Uit
die wirwar van materiaal en dank zij
vele nijvere handen groeide de tentoon
stelling tot wat zij vanavond zal zijn.
De voorzitter, rector D. de Wit, liep
met een glunderend gezicht rond, de
algemeen secretaris, mr. J. Brons, werd
door Jan en alleman aangeklampt over
ditjes en datjes. Concertmeester V.
Hamer, die zich nooit druk schijnt te
maken, bleek een uitstekend opzichter
en een lopende encyclopedie, die op alles
antwoord weet, en Bevinus Tollenaar
was tenslotte de dirigent, die in de
chaos een scheppende hand hield.

Wanneer vanavond om half negen
mgr. J. P. Huibers de AMATE officieel
zal openen, moet alles tip-top in orde
zijn. Vanmiddag om half vijf, toen de
missionarissen ten stadhuize werden
ontvangen, werd er nog met man en
macht gewerkt om alles klaar te krijgen.
Dank zij de medewerking van de Katho
lieke Vereniging van Ondernemers in
het Bloembollenbedrijf en haar leden
heeft men de beschikking gekregen over
bloemen, die door katholieke hoveniers
geschikt zullen worden. Leden van de
r-k Politie-bond St. Michael hebben
de bewaking op zich genomen van de
tentoonstelling en leden van de r.-k.
E H B.O. „St. Bernardus zullen present
zijn om zo nodig eerste hulp te ver-

16 De1 belangeloze medewerking van vele
andere particulieren heeft het mogelijk
gemaakt, dat de AMATE In Haarlem zo
vlot en goed is opgebouwd.