Een tijdsbeeld tussen oude bomen
SONSBEEKen de verwarring van onze tijd
Kinderkopjes
Het schrikbeeld van Fabbri en
de serene rust van Maillol
Godsdienstige vernieuwings
beweging
Moeten wij van een crisis spreken
H
OLAV Y ontvangt de Koningszegen
Zondag tijdens een plechtigheid in de kathedraal van Trondheim
Eeuwige sterke God, segen onze koning; wees
Gij altijd zijn Heer en zijn Koning
V'
Geloof
en
leven
iïW? lit!?;
ZATERDAG 21 JUNI 1958
PAGINA 11
Nfhf" das AU' das Chaos' das
Liturgische weekkalender
zo heerlijk; over de kleine studies van
Martini zou men willen strelen, om de
vorm die men nauwelijks ziet te ont
houden; prachtige portretten van Geiser
(zijn vader). Het is trouwens.toch in het
algemeen belangrijk die man hij
pleegde zelfmoord omdat hjj er niet uit
kwam hier te bezien. Het portret van
Charlotte van Pallandt (de schrale nek
en de prachtig bollende oogjes), de
barmhartige Samaritaan van Wezelaar,
(vol van intieme schoonheid), het grote
beeld van prof. V. P. Esser, Wat-rs-
noodramp, vaarmee het museum Boy
mans een der gelukkigste schenkingen
heeft ontvangen. Dit beeld is zc krach
tig gecomponeerd, zo vol ingehouden
spanning, zo prachtig staand op de be
nen, als het ware opgerezen uit brak
water, dat het als een van de mooiste
beelden van heel de tentoonstelling
geldt.
Om op Sonsbeek het werk te bezien
heeft men veel aandacht nodig en veel
onthechting aan zichzelf. De Nederland
se inzending is onnodig streng gecensu
reerd en eenzijdig beoordeeld. Als men
het geatomiseerd insect van Fabhri ge
zien heeft zijn de gietsels en laswerken
van Tajiri echt niet meer nodig. Dat
is altijd de keerzijde van een dergelijke
tentoonstelling; wanneer iemand een
maal iets bijzonder expressief heeft uit
gebeeld, dan vallen de navolgers tegen.
Maar ook de kunstenaars vallen zelf
soms tegen, wanneer men hen in hun
verrichtingen gadeslaat. Een schets,
een studie is soms magnifiek, de uit
werking al ligt er jarenlange strijd aan
ten grondslag vernietigt soms illusies.
Bijvoorbeeld is dat het geval met Henk
Sweerus, die ik nog steeds als een der
Advertentie
Babyderm Haarwater (Haar-
groei-tonic) legt reeds in de |eugd de
basis voor een gezonde haargroei.
Flacon f 1.90. Voor lange tijd toereikend.
Babyderm Kinder-Shampoo:
Geen traantjes meer, niet scherp voor
de OOgjes.Toereikend voor ±60 wassingen.
Floe. t 1.25. Alleen In Apolh. en Drogisterijen.
meest ernstige kunstenaars beschouw.
Hoe sprankelend waren zjjn vele voor
ontwerpen van het monument dat voor
de gemeente Amsterdam bestemd was;
de uitwerking is dor en als gemetseld
uit de steen, die de illusionaire naam
draagt van kalk-zandsteen, oen term
die beeldhouwers onbegrijpelijk vinden.
Zo zou men aan het slot van dit arti
kel tot de conclusie moeten komen, dat
alles tegen valt. Manzu valt legen,
Moore valt tegen. Mascherini valt te
gen, Zadkine valt tegen, Sweerus valt
tegen en toch is Sonsbeek belangrijk,
al was het maar om ons de spiegel van
onze tijd voor te houden.om het vloei-
blad van onze samenleving te zien. En
tussen alle vreemde uitdagingen van de
geest is altjjd nog wel een vleug ver
trouwen te vinden. Het is als de erva
ring die men opdoet, wanneer men al
dagen lang het plan had een spinne-
web te vernielen. Uit luiheid verzuimt
men dat, of uit vergeetachtigheid. Op
een goede dag vindt men een bij, po
ten en vleugels samengebonden in het
web. Men haalt het dier er uit en tracht
met pincet en naald de klevende dra
den te verwijderen. Het gelukt u niet,
het dier raakt steeds erger verminkt.
Dan hesluil u tot een brute daad en
trapt het dier in een slag dood. Hp is
verlost van het lijden, de spin gunt u
geen plezier, laat staan leeftocht. Maar
wie nu de spin, wie de bij en wie uzelf
is, dat is ociiijk te ontdekken in de
wonderlijke speling der natuur, die zien
in het gewaad der schone kunsten
steekt. Want onze uiteindelijke houding
is: wij bemoeien ons er niet mee, wp
trekken ons terug uit dit tijdsbestel.
MARIUS VAN BEEK.
Heinz Leinjeller: „Die beiden Sitzenden
IY7anneer men het voordeel heeft het pork Sonsbeek
yp' méér dan een vluchtig bezoek te gunnen en men
zwerft er in de vroege morgen als de dauw
Hipt. in middag als de zon bijna geen schaduwen
con four 'n avond als het tegenlicht schittert en da
°nwaarschijnlijk maakt; kortom, als men
n te raken met de prachtige boom-
j 1 Ce bolden d ie er tussen staan opgesteld,
dan zijn er momenten Jal het geheel tot een benauwenis
Wordt. Uit vele landen zijn er beelden bijeen gebracht
en men zou zo zeggen van de beste beeldhouwers. Men
boeit hoe in tal van ateliers de wonderlijke alchemisten
hun produkten hebben vervaardigd. Zij hebben getracht
de geest van onze tijd te vangen in klei, in gips en
steen en de meest modernen doen het met het las-
Henry Moore: „3 Upright motives".
apparaat. Vroeger meende ik dat de kunstenaars
bewust een stijl creëerden; langzamerhand begin ik
te geloven, dat zij een soort vloeiblad zijn waarop het
teveel der aantekeningen van onze tijd in negatief en
met vreemde uitvloeisels staal afgetekend. Al mogen
do rede en het verstand de typische eigenschappen zijn
van de mens; de kunstenaar is geen wezen dat bewust,
door intelligentie gedreven, profetie bedrijft of bet
logboek der samenleving bijhoudt. Hij is veel meer
iemand die onbewust gevoerd wordt tot weergave
van dingen, waar hij niets van begrijpt, maar die hij
met een zekere onbedorvenheid aanvoelt. I ot deze
vreemde stelling moet men komen, omdat anders de
vreemde kunstuitingen, zoals ze ook in Sonsbeek slaan
opgesteld, niet te begrijpen zijn.
l tiet meest sterk ervaart men dat bij
"et beeld van Agenore Fabbri, ,,het ge
atomiseerde insect". Vlak bij het heer-
•'Jk ruimtelijke weelderig portret, waar
"j°hn Raedecker in albast de vrouw
t°t eeuwigheid trachtte te maken, bij
"6 verfijnde plastische vaandeldragers
van Piet Killaars, bij de ongelooflijk
knap gemodelleerde beeldjes van Mar
tini (wat moet die man gevoelige vin
gers en een uiterst tedere en toch scher-
Êe geest gehad hebben) staat dit insect.
!en afschuwelijk wezen, uitgegroeid tot
Wanstaltigheid, dreigend, een nacht
merrie. En ga dan weer het park in en
Pezie de drie „Upright motives" van
henry Moore, een kruising tussen de ste
den van Stonehenge en de totempalen
\an Noord-Amerikaanse indianen. Plas
actie, met een fictieve huk" overtrok-
st\j. ültstulpsels, vreemde krampachtige
de ^rekkingen in brons, ongemotiveer-
pratXbien, die met elkaar stil staan te
ten al»°P het gazon, zo met elkaar pra-
die nu <56 duizendpoten en pissebedden,
weg banletwijfeld onder de sokkels hun
doorgaan het doen. En zo kan men
Germainé s?zie de Tauromachie van
melde vrou,fhier' de staande verschim-
plastieken vah v;an Dalwood, de ijzer-
waarom gee? hJaaP Mo°y, er Paol°f?i'
kpttincron tor/* belden maken van fiets-
on wwiteïïo W,elen en alles wat men
toentoHn m«fa f® kan vinden?) de ele-
Ke«molten do°r Crippa aaneen-
Vmnige 3 J ,?e fetisch-oogjes en de
aan lldlm=ebekken- Men moet denken
Ier: "Die nc-uen Götter der
?5?nhin d die Natur, die Kunst,
mond te snoeren om daarna te gaan
wandelen in een Maillolesk paradijs,
het heeft geen zin kritiek te leveren
op de jury van Sonsbeek (behalve dan
op de Nederlandse inzending), want
bekwame lieden zijn Europa doorge
trokken en hebben overal ateliers be-
mcht om het beste werk uit te zoeken,
rffn. dus nlet anders zeggen dan;
dit is de weergave, dit is hit stolsel
van de beeldhouwers-geesten Het
heeft geen zin er kwaad over te wor
den, tenzij men zich na de woede-uit-"
barsting kan terugtrekken in de
atoombom-vrije schuilkelder, maar
langer dan twee maanden houdt men
het daar ook niet uit, zelfs niet met
grammofoonplaten van Bach en Scar
latti. Wonderlijk is het dat Maillol
Auschwitz niet voorvoeld heeft, maar
hij leefde zo rustig te Banyuls en was
geboren onder de fictieve zekerheid
die Napoleon II bood, en de echte
MW-W in de hedendaagse
de iaat«t^,gen,lbk pas losgebroken na
Ma k? 7ilr,°r,5' Mondriaan, Klee en
Matisse zynmaar elegische jongens
vergeleken b« de chaos die zich nu
voordoet.
Sonsbeek is een chaos en leidt tot ver
warring; toch is het goed dit waar
t- nemen.
Die chaos heerst evengoed in de ab
stractie als in de meer naturalistische
kunst. De abstracten zijn nog geens-
zins toe aan een harmonisch ordenen
van massa's .zonder meer. Zy spreken
altijd over de zuivering van de kunsten
na vyftig eeuwen kunsthistorie (in iedere
Het heeft geen zin kunstenaar* d0 boekwinkel te koop), maar er is geen
«Henaars de Buiveringr want de plastiek van de ab
stracten loopt van de geometrische
rechthoeken van Volten tot de bizar
re warreling der woudfiguren van
Minguzzi. De Sardijnse praehistorisclie
bronzen zijn zeer geliefd maar de Etrus-
kische graven en de Negermaskers
evenzeer. De mens in staat van ontbin
ding (Clochard van Ralph Brown) ra
cend knap gemodelleerd door een jon
gen die nog geen dertig is het dier in
staat van ontbinding (de vallende en
stervende paarden en honden). Dat treft
®e hedendaagse kunstenaar, soms is hij
""J!® met de botten maar pas op
?!L-,n de hersenen gaat wroeten om
halen' nostalgie te voorschijn te
turaH*ti*ch baeldh°uwers die meer na-
1 Seonenteerd zijn verhezen
Hik^d? fidolheMWarring en het is moei"
Ilusfratie en dl" geborneerdheid, de
illustratie en de zuivere plastische
y°rS?g:an elkaar te schelden. Wat
te denken aan Mascherini, wiens ma
niërisme^ zich doorzet tot louter recla-
me-achtige effecten. Zij beeld „Levens
vreugde is tot een Pin-up-giriige grap
geworden (vergelijk daarbij eens La
Folie danseuse van Rik Wouters, wat
een echte levensvreugde). Bezie het il
lustratieve geval van Manzu (schilder
en zijn model). Zijn danseressen, kruis
wegstaties en kardinalen zjjn daarbij
vergeleken brokken schoonheid. Bezie de
naakte jongetjes en het heroïsch mo
nument van Karl Geiser (omdat de ar
men en de koppen er af zijr is het nog
een beetje aardig). En eigenlijk moest
ik Zadkine maar verzwijgen. Wij Ne
derlanders hebben dapper zijn monument
voor Rotterdam geaccepteerd (terecht),
maar hoe heeft deze man een brevet
van incompetentie kunnen afgeven met
zgn monument voor Vincent van Gogh.
Het is alsof een graficus een beeld is
Saan maken. Hij heeft een boom-man-
schilder willen creëren en hij kwam tot
een plat ding met uitsteeksels, waar-
aan men maar al te snel de opgevou
wen schildersezel en de penseel moet
herkennen. Ook de kop van Van Gogh
in het paviljoen verraadt zijn armelijk
vormgevoel. Dat is nu typisch een mar
die abstract moet werken. Zijn liggende
tuinfiguur is een aaneenschakeling vm
grapjes, losgesneden benen, die onorga-
nisch weer aaneengelast worden, een I
harp met doorgesneden
absurdité).
snaren (quelle
Dit alles is weinig stimulerend voor
een bezoek aan Sonsbeek. Toch moet u
er naar toe gaan, maar u moet niet
met. de catalogus in de hand lopen om
steeds giechelend aan uw omstanders te
vragen „Wat is dit nu weer". U moet
de kunstwerken zien als het vloeiblad
van het teveel der maatschappelijke
krachten. U moet er een weerspiege
ling in zien van alles wat u ook wel er
vaart, maar nooit durft uit te spreken.
Een uitstapje naar Sonsbeek mag geen
psychologische test zijn zult u zeggen.
Wellicht heeft u gelijk. Maar op een of
andere manier is deze expositie een
spiegel van onze tijd en al geeft die
spiegel een vreemd vertrokken beeld,
toch is het belangrijk haar vrijmoedig
te bezien.
En zoekt u schoonheid in de klas
sieke zin van het woord, och, die tors
van Rodin is zo onnavolgbaar schoon,
welvingen zijn zo vluchtig maar oer
sterk, die staande vrouw van Maillol is
Germaine Richter: „Stierengevecht"
et uitstekende maandblad voor be
leving van het christendom
,De Nieuwe Mens" publiceert
in zijn laatste aflevering een wijze be
schouwing over de stand van zaken met
betrekking tot de godsdienstige ver
nieuwingsbeweging in ons land. De re
dactie constateert, 'dat er langzamer
hand vele lichtpunten ontstoken zgn,
maar zij vreest, dat de beweging vast
loopt en blijft steken bij een élite; de
gelovigen in de meeste parochies nier-
ken er nog veel te weinig van. De
groep, die gewonnen is voor de idee
„vernieuwing" blijft vooralsnog tot de
bovenlaag van de katholieke gemeen
schap beperkt, terwijl de grote massa,
die wel vertrouwd is geraakt met de
begrippen „vernieuwing" en „verande
ring" er ongeduldig, wantrouwend, af
wachtend, twijfelend, angstig of zelfs al-
wijzend op reageert.
Dit oordeel moetep wij volledig onder
schrijven. Het lijkt ons nuttig de aan
dacht te vestigen s.
op dit thema, om-
dat het van het
grootste belang is,
dat allen de juiste
houding vinden
tegen ver deze za
ken.
Wij dienen dan
voorop te stellen,
dat zich een in
grijpende veran-
dering op alle
gebieden van het leven, sinds de
tweeae wereldoorlog vooral, onvermijde
lijk voltrekt. Ook op godsdienstig terrein.
Er zijn al talrijke winstpunten te signa
leren. In de theologie neemt de bezin
ning op de centrale plaats van de Kerk
hand over hand toe, evenals die op de
taak van de leek in de Kerk. De ge-
meenschapsbetekenis van offer en Sacra
menten wordt sterk beklemtoond Over
onze houding tegenover niet-katholieken
wijzigen de opvattingen zich zeer ten
goede. Er is meer begrip voor open
heid en samenwerking met anderen. De
problemen van de zielzorg worden gron
dig bestudeerd. Bedrijfsapostolaat en
beroepskerstening pakt men met groei
end succes aan.
Dit alles zjjn gunstige tekenen. Maar
méér ook niet De vernieuwingsbewe
ging staat nog maar aan het begin. Het
is intussen een feit, dat de situatie van
thans duidelijk verschilt van die van
vlak na de oorlog. Toen was er eigen
lijk alleen maar kritiek, nü zijn er meer
positieve verwachtingen en activiteiten.
Vooral kan men zeggen, dat men lang
zamerhand heeft geleerd door te drin
gen tot de kern van de kwestie. En
die ligt zonder enige twijfel in de nieu
we bezinning op theologisch terrein. Het
gaat daarbij, zoals reeds gezegd, vóór
alles om het juiste kerkbegrip. Laat
men dit nu goed verstaan. De Kerk is
een openbaringsgegeven, een goddelijke
waarheid, zó oneindig diep en rijk, dat
het menselijke verstand er eenvoudig
nooit op uitgedacht raakt. Het is daar
om alleen maar natuurlijk, dat men er
steeds dieper in doordringt, en steeds
nieuwe, vaak onvermoede rijkdommen
ontdekt. Daarom mag men ook de vroe
gere opvattingen niet zojider meer ver
keerd noemen; het is veel juister de
tegenwoordige inzichten een verrijking
en verdieping te noemen. Een beter
kerkbegrip geeft tevens een beter in
zicht in de betekenis van de Eucha
ristie en de Sacramenten.
Bezinning op de Kerk is dus van het
allereerste belang. Toch wordt dit
wel eens vergeten. Men legt wel
eens zoveel nadruk op de persoonlijke
verhouding van God en mens, dat daar
door de onveranderlijke waarheid in
verdrukking komt, die leert, dat de
noodzakelijke aanvaarding van Jezus
Christus de even noodzakelijke aanvaar
ding van de Kerk insluit. Een ander ge
vaar schuilt in een zekere angst voor
een al te grote bovennatuurlijke instel
ling (supernaturalisme) en in te veel
geestdrift voor de wetenschap, met na
me de sociologie en de psychologie.
Hoe waardevol hun bijdragen voor de
kennis van de mens ook mogen zijn, het
eigenlijke leven van de Kerk onttrekt
zich uiteraard aan hun onderzoekings
methoden Wanneei b.v. de psycholo
gie terecht overigens de persoon
lijke verantwoordelijkheid onderstreept,
dan is het niet denkbeeldig, dat som
migen daardoor hun waardering ver
kiezen voor het leer- en bestuursgezag
van de Kerk. Waarmee maar gezegd
wil zijn, dat men tot elke prijs eenzij
digheid dient te vermijden.
Dit alles uitvoerig besprekend wijst
de redactie van „De Nieuwe Mens" er
zeer terecht op, dat het grote tekort
van de vernieuwingsbeweging ligt In
het feit, dat zij beperkt blijft tot een
bovenlaag, al is die dan ook tegenwoor
dig betrekkelijk omvangrijk. De hele
kerkgemeenschap leeft nog lang met
vanuit die nieuwe geest. Er is nog te
weinig weerklank onder het gros van
de gelovingen en als dat zo blijft zou
het wel eens kunnen zijn, dat deze nood
zakelijke vernieuwingsbeweging aan
bloedarmoede sterft. En dit moet tot el
ke prijs voorkomen worden.
In de afzonderlijke parochies zal de
nieuwe geest over de mensen vaardig
moeten worden. Zeker, talrijke oude ge
bruiken zijn of worden overal afge
schaft. Maar dat alléén kan natuurlijk
nooit de bedoeling zijn van een geeste
lijk réveil. Er moet iets anders en be
ters voor in de plaats komen. Geluk
kig kan niemand zeggen, dat hu bp zijn
zoeken naar het nieuwe alleen staat, in
woord en geschrift komen alle details
hieromtrent onophoudelijk ter sprake.
Het grote middel bij uitstek om de
gelovigen in dit opzicht voor te lichten
is de prediking. Maar ook het huisbe
zoek, samenkomsten van verenigingen,
jeugdbeweging etc. zijn prachtige en
gunstige gelegenheden voor de verkon
diging. En wat een breed en vrucht
baar terrein biedt niet een systematisch
bekend maken met de H. Schrift, waar
van de kennis onontbeerlijk is voor een
echt christelijk leven? Tenslotte is daar
nog de liturgische vernieuwing. Kerk
besef, sacramentele bewustzijn en ken
nis en waardering van de H. Schrift zpn
de enige grondslagen waarop de litur
gische vernieuwing gebouwd kan wor
den. Er zal veel traagheid en tegen
stand te overwinnen zijn vooraleer de
nieuwe geest gemeengoed is onder de
gelovigen. De minder ontwikkelde men
sen horen steeds maar van nieuwe
ideeën, die zij niet kunnen verwerken.
Vandaar een niet te onderschatten on
rust. Hulp is dringend noodzakelijk.
Omwille van de gehele kerkgemeen
schap, zegt „De Nieuwe Mens" met
recht, is de praktische doorwerking van
de nieuwe verworvenheden een zeer
dringengende zaak. Wij staan weliswaar
nog maar aan het begin. Maar juist om
verder te komen is die doorwerking no
dig. Slechts wanneer ieder, die hoe dan
ook hieraan zijn medewerking kan ge
ven, zich inspant om de eigen nieuw
verworven inzichten aan zijn omgeving
mee te delen, bestaat de kans. dat wij
over het kritieke punt, dat wij nu be
leven, heen komen.
ZONDAG 22 juni: 4e zondag na Pink
steren; eigen mis; credo; pref. v. d. H.
Drieëenheid; groen.
MAANDAG: Vigilie van H. Joannes de
Doper; eigen mis; paars.
DINSDAG: Geboorte van H. Joannes de
Doper; eigen mis, credo; wit.
WOENSDAG; H. Gulielmus, abt; mis Os
justi' wit; Utrecht, Haarlem, Rotter
dam: H. Adelbert belijder; mis Us
justi; 2 geb. H. Gulielmus; wit.
DONDERDAG: H.H. Joannes en Paulus,
martelaren; eigen mis; rood.
VRIJDAG: Mis van zondsg; groen.
ZATERDAG: H. Irenaeus, bisschop-mar
telaar; eigen mis; 2 geb. van vigilie
van H.H. Petrus en Paulus; rood
ZONDAG 29 juni: LH. Petrus en Pau
lus, apostelen; eigen mis; 2 geb. van
5e zondag na Pinksteren; credo'
v. d. apostelen; rood
pref.
Marcello Mascherini: Hooglied
Olav V was koning van Noorwegen,
toen htj op de sterfdag van zjjn vader,
de bejaarde koning Haakon, op 21
september 1957 voor het eerst het ka
binet bijeen riep. Later heeft hij nog
tijdens een eenvoudige plechtigheid in
het Storting trouw gezworen aan de
grondwet. De officiële kroning werd
reeds in 1908 afgeschaft, ais niet
meer strokend met de mentaliteit
X?" d*r ™odernc mens. Maar koning
Ulav V, die in het voetspoor gaat van
zun vader, die een zeer gelovig man
was, wil althans de zegening in ere
houden als getuigenis van de verbon
denheid tussen vorstenhuis en kerk.
De regering was het er niet helemaal
ï???-ceiLS' j£aar koning Olav wil de
traditie handhaven en dus zal hij zon
dag .geknield voor de bisschop van
de Lutherse kerk, een gebed over
zich horen uitspreken, dat Gods steun
en hulp bg zgn taak over hem af
roept.
Zoals gezegd, is in 1908 de kroning
in Noorwegen afgeschaft. Hoewel
twee jaar daarvóór in 1906, toen
Noorwegen zich losmaakte van Zwe-
honneurs in
waarneemt.
het koninklijk gezin
De weg, die de koning met zijn hof
houding volgt, is dezelfde die de oude
Viking-vorsten namen, wanneer zjj
voor het eerst de eerbewijzen van
hun volk in ontvangst gingen nemen.
Het is de eeuwenoude pelgrimsweg,
door nauwe valleien en over het rui
ge bergplateau van de ongetemde
bergstreek Dovre.
Op de dag van de plechtigheid be
geeft de koning zich des ochtends met
zjjn gezinsleden en gevolg langs de
uitbundig bevlagde route, omgeven
door alle spectaculaire kleurige luis
ter van militair parade-vertoon, naar
de kathedraal, die hij betreedt via de
koninklijke ingang, waar de bis
schoppen van Trondheim en van Os
lo in vol ornaat hem tegemoet tre
den, omstuwd door een aantal predi
kanten eveneens in ornaat. Terwijl
men zich in processie naar het hoofd
altaar begeeft, de koning geëscor
teerd door de twee bisschoppen,
daarachter de kroonprins, de prinses
sen Astrid en gnhild met haar
man, de leden van het hof, allen be
geleid door een geestelijke, zingt het
koor een koraal. De stoet passeert
het kruisaltaar, waar de attributen
van het koningschap uitgestald lig
gen, bewaakt door vier officieren. Bij
het hoofdaltaar gekomen, neemt de
koning plaats op de koningsstoel. On
middellijk vangt de bisschop aan met
het stilgebed en zingen de aanwezi
gen de openingspsalm. Hardop bidt
de bisschop de schuldbelijdenis door
de aanwezigen beantwoord metKvrie
eleison. Dan volgen het Gloria en het
voorlezen van het evangelie voleens
Johannes 15, l-u, de geloofsbeWdenU
<35 hheoUaUddeatpereeDke
de lhr£firdde^edl&^
schon npOTrfij k7ielt voor de bis-
oplegt en t'en C,° konin-? de handen
aanaanh°ren van de staande
de knieWa volgende gebed over
ae knielende vorst uitspreekt:
Koning Olav V van Noorwegen, die
vorig jaar september zijn vader
Haakon VII opvolgde.
Aanstaande zondag ontvangt
Noorse koning, Olav V, in
de
de
oude gothische kathedraal van
Trondheim de Koningszegen, die hem
wordt gegeven door de bisschop van
Trondheim, Arne Fjellbu, tijdens een
plechtige dienst volgens Luthers ritu
eel, in tegenwoordigheid van de le
den van het Storting, de leden van
de regering, de generale staf, talrij
ke andere Noorse autoriteiten, de le
den van het Corps Diplomatique en
buitenlandse genodigden. Koningin
Martha is, zoals men weet, de ko-
ning vijf jaar geleden ontvallen, maar
kroonprins Harald en de beide prin
sessen. Astrid en Ragnhild, de laatste
met haar man de reder Lorentzen.
alsmede de leden van het hof zuilen
bij deze plechtige gebeurtenis de ko
ning omringen.
Deze zegening van de koning, een
restant van de plechtige zalving en
kroning, zoals die in de middeleeu
wen geschiedde, is geen noodzaak.
den en een zelfstandige staat werd
met een gekozen Deense prins tot ko
ning, die de naam Haakon VII aan
nam, deze als nieuw gekozen koning
met zijn gemalin koningin Maud nog
wèl de plechtige kroning, zalving en
zegening heeft ondergaan in de oude
koningskerk in Trondheim, waar ook
in de middeleeuwen de Noorse vor
sten tot koning werden gekroond.
olgens oud gebruik maakt de
koning vóór het bereiken van
Trondheim, dat in midden
Noorwegen ligt, een grote rond
reis door zijn uitgestrekte, spaarzaam
bevolkte land, vanuit de residentie in
de hoofdstad Oslo, noordwaarts trek
kend naar het oude Nidaros zoals
Trondheim tegenwoordig heet, waar
zondag de plechtigheid plaats heeft
in de mooiste kathedraal van Scan
dinavië. Reeds op 16 juni j.l. is ko
ning Olav voor deze rondreis per auto
(niet meer per karos zoals in vroe
gere eeuwen) vertrokken, in gezel
schap van zjjn dochter, Astrid, die,
sinds koningin Martha (een zuster
van wijlen koningin Astrid van Bel
gië) is gestorven, de vrouwelijke
Voorgevel van de historische kathedraal van Trondheim, met rechts het
oude paleis van de bisschop.
„Eeuwige, almachtige God, He-
melse Vader! Wjj danken U, dat
Gij U gewaardigd hebt Uw hand
over ons volk te houden tot op deze
dag, m kwade en in goede dagen.
Hoor heden naar de bede van onze
koning en van ons. Wij bidden U,
zie genadig neer op koning Olav
vsterk hem met Uw Geest en
geef hem Uw wijsheid en Uw vre
de.
Weze zijn koningschap het Noor
se land en volk tot heil en zegen.
Wees hem nabij als kwade dagen
komen. Laten Uw waarheid en Uw
goedheid de kracht en de vreugde
zijn van zijn leven. Eeuwige sterke
God, zegen onze koning, wees Gij
altijd zijn Heer- en zijn Koning. En
schenk aan alle leden van het ko
ningshuis alle goede gaven voor tfja
en eeuwigheid. Amen." Het Onze
Vader, dat hierop volgt, eindigt, zo
als dat in protestantse kerken ge
woon is, met: „Want aan U is het
koninkrijk en de macht en de heer
lijkheid in alle eeuwigheid. Daar
na knielt ook de bisschop neer, ter-
wjil de aanwezigen de Psakn
zegene onze goede koning, zmgen.
Met een jubelend Halleluja en de
zegen van de bisschop eindigt ae
plechtigheid, die ongeveer vijf
kwartier duurt.
Na het verlaten van dekerk rijdt
het koninklijke cortège doordestad
voorafgegaan door de Garde. die
parademars blaast. Een P
tocht van juichende kinderen met
Noorse vlaggetjes .zal ongeveer een
uur langs de Koning heen trekken,
zoals dat hoort tot de goede Noorse
traditie op vorstelijke feestdagen. Des
avonds geeft de koning een banket
De terugreis van Trondheim naar
Oslo die tot 2 juli duurt, legt koning
Olav af in het koninklijke jacht, langs
de fiordenrgke westkust en zuidkust,
waarbU een elftal kustplaatsen zullen
worden aangedaan.
In alle katholieke kerken en kapel
len van Noorwegen zal zondag, op
verzoek van de bisschop, Mgr. üac.
Mangers, na de Hoogmis het Te
Deum worden gezongen en zal er in
de preek over de Noorse koning wor
den gesproken. Op deze wijze zal de
feestdag ook meegevierd worden in
het Nederlandse huis van de Noorse
procure, het Sint Olavshuis te Bus-
sum, waar voor Noorwegen en de
Noorse koning, in verbondenheid met
de gebeurtenis in Trondheim, gebe
den zal worden.
A. Bgl.
