ALFRIED KRUPP bouwt
zijn grote concern weer op
Spanning tussen Grieken en
Turken op Cyprus neemt toe
Dr. EISELE de schrik van
„het rivier" in Buchenwald
Ook experimenten op Nederlandse Joden
D
ELECTHOLUX
de koelkast
VOETSCHIMMELS
H
w
S
Rattenplaag in
Groningen
Gevolg van vele moordaanslagen
Kijken zonder
vergunning
Gevangenen waren dodelijk be-
angst voor een injectie Wat ging
men met hen doen„abspritzen
De gasontploffing
te Ter Apel
SPOTSPIEGEL
SPIELÊN
WIL
BLINDEkXJ
MAChEN
DIE AUGEN
Bestrijding niet
effectief
11.000 T.V.-kijkers in
overtreding
Waarschuwing tegen
kettingbrief
Strafvervolging tegen
directeur
Eén jaar geëist tegen
dijkgraaf
Wegens verduistering
Duitsland zal dit jaar
geen boter invoeren
ZATERDAG 12 JULI 1958
PAGINA 7
Een hinderlijke parasiet, die zich thuis voelt
in vochtigheid en warmte
IKFIfDE
E'SELE
mGwhen
Advertentie
(Van onze correspondent in Bonn)
Terwijl in het debat in het Europese
parlement in Straatsburg de Ne
derlandse socialistische afgevaar
digde de heer Nederhorst kritiek le
verde op de Hoge Autoriteit van do
K.S.G. voor baar passieve houding ten
opzichte van de wederopbouw van het
Essense Krupp-concern, werd in Düs-
seldorf bekendgemaakt, dat het hoog
oven- en mgnbouwbedrijf Rheinhausen
A.G. een Kruppse „holding"-maat-
schappij en de mijn Essen-Rossen-
ray A.G. een Kruppse mijn hun
kapitaal hadden vergroot met het doel
om binnenkort over te gaan tot aan
koop van de aandelen in de Hannover
Hannibal een Kruppse mijn.
Zowel Rheinhausen als Essen-Ros-
senray zijn Krupp-ondernemingen die
vallen onder de verkoopplicht, die
Alfried Krupp von Bohlen und Halbach
na de oorlog werd opgelegd, toen de
overwinnende geallieerden besloten,
het gigantische Krupp-concern te ont
binden. Toen Alfried Krupp von Bohlen
und Halbach, de huidige chef van het
Huis Krupp, in 1953 voortijdig uit de
geallieerde strafgevangenis, waar hij
als nazi-topoorlogsmisdadiger in naam
van de ganse Duitse zware industrie
had gezeten, werd ontslagen, hee" hij
zich schriftelijk nogmaals aan deze ver
koopplicht gebonden. Hem werd toen
een tijdslimiet van vijf jaren opgelegd,
die formeel in maart j.l. voorbij was.
Intussen heeft Alfried Krupp von Boh
len und Halbach al die jaren geen van
de onder verkoopdwang staande onder
nemingen van de hand gedaan. In ie
der geval niet sinds de benoeming van
1 zijn nieuwe „Generalbevollmachtigde",
Berthold Beitz, die bij de aanvaarding
van de funktie van algemeen bedrijfs
leider verklaarde, dat hij van de Krupp
se ondernemingen er geen enkele meer
zou verkopen en dat hij zou trachten
de ontbindingsbepalingen te doen ophef
fen.
Toen in maart j.l. de vijf jaren om
waren, was er dan ook inderdaad in
zake verkoop van Krupp-bedrijven niets
geschied. Het zou een beetje raar zijn
geweest, indien Alfried Krupp von Boh
len und Halbach via de Bondsregering
in Bonn die bij het verwerven van
West-Duitslands soevereiniteit in mei
1955 de verantwoordelijkheid voor de
ontbinding van het Krupp-bedrijf mede
overnam tot de geallieerde mogend
heden het verzoek had moeten richten
of hij nog vijf jaren tijd zou kunnen krij
gen om de onder verkoopdwang staan
de ondernemingen van de hand te doen,
1 nu zich in de afgelopen vijf jaren geen
enkele koper die kapitaalkrachtig ge
noeg was om de benodigde miljarden
op te brengen uit binnen- of buitenland
had aangediend. Alfried Krupp von
Bohlen und Halbach verwijst naar de
K.S.G. als voorbeeld van binding tus
sen kolen- en staalondernemingen, niet
alleen op nationaal, maar op interna
tionaal niveau. „Waarom zij wel en ik
niet", kan men Alfried Krupp horen
denken. Hij heeft bij de Bondsregering
derhalve het verzoek ingediend om bij
de geallieerde regeringen te willen be
middelen, niet om verlenging van de
verkoopplicht, maar om opheffing daar
van te verkrijgen.
IJlt de samenvlechting van Rheinhau-
gen Kssen-Rossenray en Hannover-
Hannibal mag men gevoeglijk conclude
ren, dat Alfried Krupp en meer nog
zijn energieke „Generalbevollmachtig
de" Berthold Beitz verwacht, dat de
bemiddeling van de Bondsregering suc
ces zal hebben en dat men hem niet
de zakelijke heraaneensluiting van ko
len- en staal-ondernemingen zal onthou
den, die men op het supra-nationale
vlak van de K.S.G. zo gebiedend acht
om de Westeuropese produktie op te
voeren.
Bovendien hebben Alfried Krupp's
rechtsgeleerden nog iets anders ont
dekt: in het document dat de baas
in maart 1953 bij zijn vrijlating uit de
geallieerde oorlogsmisdadigers-gevan-
genis in Berlijn-Spandau onderteken
de, is de datum eigenlijk helemaal
niet zo belangrijk voor de bepaling
van de afloop van die vijf jaren,
waarbinnen Krupp de onder ver
koopdwang staande ondernemingen
moest zien kwijt te raken. Deze
rechtsgeleerden hebben er op gewe
zen, dat de ondernemingen die ten
verkoop moesten worden aangebo
den, als zelfstandige ondernemingen
helemaal niet bestonden. Zij waren
een onderdeel van het grote voor
oorlogse Krupp-concern, dat een eco
nomische en financiële eenheid was.
Daaruit moesten de te verkopen on
dernemingen eerst worden afgesplitst
en tot separate vennootschappen wor
den gemaakt, die men dan stuk voor
stuk aan de meest biedende zou kun
nen verkopen, vooropgesteld dat zich
daarvoor kopers zouden aanbieden.
Krupp heeft in de vijf jaren die thans
zijn verstreken die juridische stappen
genomen, die noodzakelijk waren om
van de te verkopen ondernemingen
separate vennootschappen te maken,
teneinde daardoor de verkoop moge
lijk te maken. Van beslissende bete
kenis is daarom niet de datum in
maart 1953 zo zeggen Krupp's
rechtskundige adviseurs maar de
data, waarop voor de zelfstandig ge
worden ondernemingen de (nieuwe)
aandelen werden uitgegeven en in
„holding"-groepen werden gedepo-
In de Havenstraat te Groningen kla
gen de bewoners wederom over een rat-
tenplaag. Een paar nenderd bruine rat
ten komen 's avonds te voorschijn en
klauteren door de dakgoten op zoek naar
water. Zü huizen hoofdzakelijk in een
zeer oud pakhuis, waarin graanafval
wordt opgeslagen. De G.G.D. doet wat
mogelijk is, maar heeft te weinig mede
werking van buurtbewoners en van pak-
hiiiseigenaren om het ongedierte defini
tief te verdelgen.
Er zou gebrek aan coördinatie zijn tus
sen pakhuiseigenaren en buurtbewoners,
zodat een effectieve bestrijding onmoge
lijk wordt gemaakt. De directie van het
pakhuis zegt, dat de ratten hoofdzakelijk
hiuzen onder de holle pannen op het dak
van het oude gebouw, welke pannen
niet verwijderd mogen worden volgens
monumentenzorg. Het pakhuis dateert
Uit omstreeks 1600.
De wethouder van volksgezondheid, de
heer H. Streuper, verklaarde dat het
gemeentebestuur op de hoogte is van
de aanwezigheid van de ratten in die
buurt, dat de G.u D. thans doet wat
mogelijk is maar dat onder de huidige
omstandigheden een effectieve bestrij
ding uiterst moeilijk is. Het college over
weegt of andere maatregelen genomen
kunnen worden om van deze rattenplaag
verlost te worden.
De lokomotievenfabriek van Krupp in Essen
neerd. Op die uitgiftedatum begon
voor de betreffende ondernemingen
de periode van vijf jaren te lopen.
En voor enkele ondernemingen zijn
de aandelen pas in 1955 en 1957 uit
gegeven en dan zou Alfried Krupp
von Bohlen und Halbach dus nog
eventjes de tijd hebben voor de even
tuele verkoop van de bedrijven of om
af te wachten, of intussen de gealli
eerde regeringen niet bereid zullen
zijn om de verkoopdwang op te hef
fen. Krupp's rechtsgeleerden hebben
ook de regering in Bonn van de steek
houdendheid van hun argumenten
kunnen overtuigen.
Intussen heeft Alfried Krupp von Boh
len und Halbach ook al de meerder
heid van de aandelen in de mijn Con-
stantin der Grosze van de „Bochumer
Verein" overgenomen en deze zal bin
nenkort ook bij de particuliere Krupp-
K.S.G. worden aangesloten. Vermoede
lijk zal deze wederopbouw van het
Krupp-concern aanleiding geven tot on
vriendelijke commentaren in binnen- en
buitenland. Dat verandert evenwel
niets aan de omstandigheid, dat derge
lijke concentraties uit zakelijke overwe
gingen ook in andere landen en tussen
landen onderling hebben plaatsgehad,
waarvan de economische en zakelijke
noodzaak door geen enkele vakman
wordt bestreden. Men kan, zovele jaren
na het Geallieerde Tribunaal in Neu
renberg dat Alfried Krupp von Boh
len und Halbach als top-oorlogsmisda-
diger van nazi-Duitsland veroordeelde
nu wel rustig constateren, dat de ont
binding die Krupp werd gelast voort
vloeide uit politieke en ideologische
overwegingen, die evenwel tegenover
de economische werkelijkheid geen
stand konden houden. Bovendien hebben
andere Westduitse grootindustriëlen,
na hier en daar een onderneminkje te
hebben verkocht, al lang gedaan waar
aan Krupp nu nog bezig' is. Ook zg heb
ben zich weer samengevlochten, echter
niet meer tot die gigantische onderne
mingen van vóór de oorlog. Wat Krupp
doet. doet ook de Gutehoffnungshütte
in Oberhausen, maar daar kraait geen
haan naar en daarover wordt in het
Europese parlement in Straatsburg niet
gesproken. En ook dat komt de he
ren in Essen niet helemaal rechtvaar
dig voor.
Alfried Krupp von Bohlen und Halbach
Op Cyprus neemt de spanning tussen
de Griekse en de Turkse bevolkings
groep toe als gevolg van een groot aan
tal moordaanslagen. In de afgelopen 24
uur kwamen acht Griekse Cyprioten ge
welddadig om het leven. Bij het post
kantoor van Limassol werd vrijdagmid
dag een politieman van Turkse afkomst
doodgeschoten. Bij de woning van een
Turks gezin in dezelfde stad werd een
onontplofte bom gevonden.
Vele Griekse en Turkse ambtenaren
gaan niet naar hun werk, omdat zij vin
den, dat de Britten hen niet genoeg be
schermen. Van officiële Britse zijde
wordt echter verzekerd, dat er „goede
vorderingen" worden gemaakt bij de
uitvoering van nieuwe veiligheidsmaat
regelen.
De gouverneur van het eiland, Sir
(Van onze Haagse redacteur)
De controle die het vorige jaar is
uitgevoerd op de luister- en kijkvergun-
ningen heeft uitgewezen, dat er ruim
20.000 radiotoestellen en ruim 11.000
TV-toestellen niet bij de P.T.T. waren
aangegeven. Dit komt neer op resp. 6
en 19 pet van de bezochte adressen. Het
percentage televisiekijkers, dat geen
vergunning heeft voor zijn toestel, is
vergeleken met het jaar tevoren aan
zienlijk gedaald: in 1956 constateerde
men in 32 pet van de onderzochte ge
vallen een overtreding. Tengevolge van
de grote toename van het aantal TV-
toestellen is echter het absolute cijfer
verdrievoudigd. Aldus blijkt uit het
jaaroverzicht van de dienst luister- en
kijkgelden.
D«_ stichting „Hulp aan landgenoten
in Indonesië", deelt mede, dat een ket
tingbrief in omloop is gebracht, waarin
de mededeling wordt ""laan, dat de
baten bestemd zijn voor de stichting.
Het bestuur van de stichting wenst
nadrukkelijk te verklaren, dat zij van
dit ondernemen geheel onkundig is en
zich daarvan wenst te distanciëren.
Hugh Foot, heeft gisteravond een op
roep tot de Griekse en Turkse Cyprio
ten uitgevaardigd om het verleden te
vergeten en opnieuw te trachten een
einde te maken aan de gewelddaden.
Alle dag- en weekbladen op Cyprus
in de Griekse of Engelse taal zullen
een week niet verschijnen uit protest
tegen beperkende bepalingen ten aan
zien »van de pers, op grond, waarvan
de hoofdredacteur van het blad
„Eleftheria" al gevangen zit. Deze
hoofdredacteur weigerde n.l., een ver
klaring te tekenen, dat hij geen arti
kelen zou publiceren, welke naar het
oordeel van de regering de openbare
rust zouden kunnen verstoren, aldus
meldt Reuter.
Henri Wintermans
De Hollanders die het met de Duitse
taal zo nauw niet namen, spraken
van „het rivier". Het moest na
tuurlijk zijn „Das Revier". Na jaren
vervagen de herinneringen aan de kamp
tijd, maar sommige ervaringen behou
den een merkwaardige scherpte in het
geheugen. Ik hoorde over „het rivier"
al heel gauw nadat we waren aangeko
men in het „kleine Lager" van Buchen
wald. Met negen man op twee britsen
hingen wij, drie hoog, de absurde bele
venissen te verwerken van het trans
port naar en het entree in het concen
tratiekamp. Een jonge Nederlander, die
al langer gevangen zat, kwam bij ons
z'n kampervaring luchten. Een praat
zieke kwast, maar groen als we waren
dronken we alles in wat hg ons vertelde
over het leven in deze slavenstad. Er
waren kapo's en blokoudsten, er was
een crematorium, een bioscoop en een
bordeel en: we hebben ook „het rivier"
als je niet oppast, dan maken zü je
daar af. Het klonk overdreven, maar
was hier iets te dwaas om het niet voor
mogelgk te houden? Twee dagen later
werden we in de quarantaine-barak met
veel gebrul aangespoord ons naakt in
de sneeuw te begeven. Om weer terug
te komen in de barak moest men een
man van het „Revier" passeren, die
een injectie zou geven. De methode
werkte feilloos: je kon bezwaarlijk
zonder kleren blijven rondwandelen bij
zoveel graden vorst en je moest dus wel
onder de injectienaald door. Op dat mo
ment beving ons echter niet zozeer de
schrik voor een longontsteking als wel
voor die injectie; wat ging men met
ons doen „abspritzen"?
Achteraf bleek, dat er niets bijzonders
aan de hand was. De man van het ri
vier was een medegevangene en er werd
rigoureus gezorgd, dat niemand zich aan
zijn spuitje kon onttrekken omdat het
een injectie was tegen vlektyphus. Het
was 1943; het Derde Rijk kon z'n slaven
beter als arbeidskrachten gebruiken dan
ze zomaar af te maken. Dit laatste kon
den wij op dat moment echter nog niet
zo goed overzien. Voor ons was er al
leen maar de angst, dat de injectie geen
heil, maar verderf zou brengen.
Ik moet aan deze kleine gebeurtenis
terugdenken wanneer ik in het proces
tegen Gerhard Martin Sommer, de beul
van Buchenwald, de naam zie opduiken
van dr. Hans Eisele. Ik heb hem zelf
niet gekend, maar ik heb iets van zijn
duivelse geest ervaren in de angst dat
een medicus in plaats van een redder
een vermoorder van het leven zou zijn.
In de ziekeninrichting van Buchenwald
zijn onvoorstelbaar goede dingen ge
presteerd, maar tezelfdertijd was dit
„Revier" een instelling die tot aan de
bevrijding mede de mogelijkheid bood
tot een infernaal spel met het leven van
de gevangene. Wij hebben onze huiver
voor „het rivier" overwonnen, doch al
ler n bij de gratie van het feit, dat de
doorsnee-gevangene zich per slot van re
kening toch nog geen beeld kon vormen
van de misdaden, waartoe de artsen
van de SS in staat waren.
Obersturmführer Eisele is een van
de grootste schurken geweest zo niet
de grootste, die in het rivier geëxpe
rimenteerd hebben. De gezaghebben
de schrijver Eugen Kogon, ex-gevange
ne van Buchenwald, vermeldt in zijn
boek „Der SS-Staat", dat dr. Eisele,
omdat hij zich verder wilde bekwamen
in zijn vak, herhaaldelijk vivisecties
verrichtte op levende gevangenen, die
hij nadat de proeven genomen waren,
vermoordde. Hij pikte zijn slachtoffers
willekeurig op in de straten van het
kamp, gaf ze apomorphine-injecties en
vermaakte zich dan ten zeerste met
de uitwerking daarvan. Zonder dat ei
enige noodzaak toe bestond voerde hij
bij gevangenen operaties en amputa
ties uit, een en ander zonder narcose.
In het bijzonder is Hans Eisele opge
treden tegen Nederlandse Joden. In het
begin van 1941 kwamen er 389 Joden uit
Amsterdam en Rotterdam naar Buchen
wald. Zij waren slecht bestand tegen
het ruwe klimaat in het kamp, maar
SS-Obersturmführer Eisele kondigde
voor deze groep gevangenen „Revier-
sperre" af: er mochten geen Joden in
de ziekenzalen worden opgenomen en
degenen die reeds opgenomen waren,
kregen ofwel een spuitje waardoor ze
meteen stierven ofwel ze werden gene
zen verklaard. De overlevenden werden
overgebracht naar Mauthausen, waar zij
het in de steengroeve zo hard te verdu
ren hebben gekregen, dat geen hunner
dit kamp doorstaan heeft. Van deze 389
gevangenen is er maar één in leven ge
bleven. Het is Max Nebig. Hij ontkwam
aan het transport naar Mauthausen
„dank zij" een van Eisele's vloekwaar
dige experimenten: er werd een sec
tie op zijn maag verricht. Na deze onder
neming zou Nebig het beruchte spuitje
krijgen. De Kapo van het „Revier" wist
hem echter een onschadelijke injectie
toe te dienen; de „stervende" werd weg
gevoerd naar de t.b.c.-afdeling, die de
SS-er uit vrees voor besmetting zelden
of nooit bezocht. Max Nebig is hier
ondergedoken gebleven tot 1945.
Een trieste reputatie heeft dr. Eise
le zich ook verworven door zijn optre
den tegen t.b.c.-patiënten. In de zomer
van 1941 kwam hij plotseling tot de be
vinding, dat er nu wel genoeg t.b.c.-lij-
ders waren in Buchenwald. Hij begon
systematisch de gevangene die aan
deze ziekte leden, uit te roeien; zij kre
gen met hele groepen tegelijk evipan-
natrium-injecties. Een panische schrik
verspreidde zich onder de zieken. Het
rivier, steeds een terrein, waarop zich
de wonderlijkste manipulaties voltrok
ken, werd meer dan ooit het centrum
van een levendige activiteit, gericht te
gen de SS. In die dagen gebeurde het,
dat gevangenen, die zich in hun arge
loosheid aanmeldden voor opname, in
hun eigen belang door mede-Haftlinge
bruutweg naar buiten werden gesmeten.
Bij deze t.b.c.-actie zijn minstens 300
mensen vermoord.
it is dr. Hans Eisele. Het is een
krankzinnige gedachte, dat deze
veelvoudige moordenaar, nadat hij
tweemaal ter dood veroordeeld werd,
spoedig toch weer op vrije voeten is ge
komen en dat hij in München zelfs vrije
lijk een praktgk heeft kunnen vestigen.
Hij moet wel een vaste hand hebben in
het geven van injecties, in het opereren
en het amputeren
Theatraal en onwerkelijk doet het
thans aan wanneer, men de tekst her-
Advertentie
t'4
H-DI
(Van onze medische medewerker)
et onderwerp van
de kroniek van
vandaag is hele
maal niet zo vies of on
smakelijk als u op het
eerste gezicht misschien
zoud_ denken. En als ik
u nog vertel, dat deze
schimmels juist het
meest voorkomen bij zin
delijke mensen, dat wil
zeggen bij mensen die
graag en veel baden en
zwemmen, dan begrijpt u er misschien
al heel weinig meer van. Omdat het
de medische kroniek is en niet de raad
selrubriek komt hier opheldering.
Waarschijnlijk is meer dan de helft
van de Nederlanders besmet met de
ze schimmel, die een vaste bewoner is
van badkamers, douchecellen, kleed
kamers bij sportvelden enz. enz. Over
al waar mensen op blote voeten lopen
en de atmosfeer lekker vochtig is (een
noodzakelijk vereiste voor een recht
geaarde schimmel) komt deze schim
mel voor, wachtend op een nieuwe
gastheer.
Een schimmel is een parasiet, een
levend individu, levend op en soms,
maar niet altijd, ten koste van een
ander individu. Wij kennen ze van
groot tot klein. Zelfs menselijke para
sieten komen voor. De huismuis is een
wat kleiner voorbeeld. Nog kleiner is
de mug die leeft van het bloed van
mens of dier en microscopisch klein
zijn de bacteriën en schimmels. Van
deze laatste categorie leven er heel
wat als onschadelijke gasten bij hun
gastheer: op onze huid, in onze mond,
in de darmen leven talloze parasieten
die ten dele nuttig zijn en hun gast
heer diensten bewijzen (symbiose).
Met de bacteriën en schimmels die
soms schadelijk kunnen zijn leven wij
doorgaans in een rustige evenwichts
toestand. Als beide partijen zich hou
den aan de afspraak gebeurt er niets
en blijft de vrede gehandhaafd. Deze
parasieten noemen wij ook wel „com
mensalen". De bacteriën bijvoorbeeld
die op onze huid leven doen als regel
het vocht een gemakkelijke invals
poort voor de schimmel.
De verschijnselen die optreden na
een succesvolle invasie van de schim
mel zijn bekend genoeg. Schilfering,
voornamelijk tussen de tenen, veelal
gepaard gaande met jeuk, die zeer hin
derlijk kan zijn, vormen de voornaam
ste symptomen. Soms uit de schim
melinfectie zich als eczeemplekken op
de voet. De zogenaamde kalknagels
worden vaak door de schimmel ver
oorzaakt. Deze aandoening, waarover
vooral de dames klagen als zij open
schoenen dragen, heeft zelden iets te
geen kwaad. Nu en dan worden zij
agressief en veroorzaken een ontste
king (puist). Tenslotte is er nog een
groep die de gastheer altijd ziek
maakt: pest, cholera en dergelijke
kwaadaardige ziekteverwekkers.
Onze voetschimmel is een betrekke
lijk onschuldige commensaal, die in
voor hem gunstige omstandigheden de
huid binnendringt en er zich nestelt,
Is het eenmaal zover dan laat hij zich
niet gemakkelijk -meer verdrijven en
kan dan bij ervoor gevoelige naturen
hinderlijke afwijkingen veroórzaken.
elke omstandigheden gunstig
zijn kunt u nu gemakkelijk ra
den: vocht en warmte. Aan de
ze voorwaarden wordt voldaan als
iemand na gezwommen of gebaad te
hebben zich snel aankleedt zonder de
voeten voldoende af te drogen. Vooral
de huid tussen de tenen is niet gemak
kelijk goed droog te krijgen. Deze toch
al tere huid vormt als ze week is door
maken met een stofwisselingsstoornis.
Het heeft dus geen zin van alles en
nog wat te eten ot niet te eten om er
van af te komen. Het verdwijnen van
de schimmel is een moeilijke zaak, die
geduld en vasthoudendheid vraagt.
Op de eerste plaats natuurlijk de
voeten altijd goed afgrogen, want aan
droogte heeft de schimmel het land.
Het souvereine middel om de schim
mel te bestrijden is jodium. Geduren
de enkele maanden achtereen moeten
de aangedane plaatsen dagelijks met
een 1 pet jodiumtinctuur worden in
gesmeerd. Degene die dit consequent
volhoudt zal bijna altijd beloond wor
den met genezing van zijn kwaal. De
kunst is slechts het volhouden.
Volharding wordt overigens ook ge
vraagd bij het toepassen >an andere
middeltjes, meestal in de vorm van
een zalf al of niet vettig. Behalve de
grotere kans op succes heeft jodium
nog als voordeel dat het snel droogt
en niet vet is. St.
leest van de verklaring die op 19 april
1945 door de overlevenden van het con
centratiekamp Buchenwald op de appèl
plaats van dit kamp met een eed werd
onderstreept tijdens een bijeenkomst ter
herdenkin" van de overledenen. „Wij
anti-fascisten (het woord was toen nog
niet besmet) van Buchenwald, bijeenge
komen om te eren 51.000 mensen die
hier zijn doodgeschoten, opgehangen,
vertrapt, geslagen, verstikt, uitgehon
gerd, vergiftigd en gemarteld, wij die
machteloos hebben toegezien bij de
bestialiteit der nazi's, wij zweren voor
de gehele wereld, dat wij de strijd tegen
het nazisme niet zullen opgeven voor
de schuldigen tot de laatste man terecht
zullen hebben gestaan". Theatraal en
onwerkelijk, jawel. Maar dertien jaar
geleden waren dit geen „grote woorden",
doch de uitdrukking van een vast be
sluit. Er moest recht worden gedaan.
Toen na de bevrijding van Buchenwald
de SS-ers die men had kunnen grijpen,
tussen een dichte haag bevrijde gevan
genen werden binnengevoerd in deze
slavenstad, heeft men hem niet gelyncht.
Men heeft de radeloosheid van deze man
nen vrijwel zwijgend aangezien; er zou
recht moeten worden gesproken ook
over verachtelijke sujetten. Obersturm
führer Eisele heeft zich aan het gerecht
weten te onttrekken. Hij zit veilig in
Epipte. Het leven is verder gegaan. Er
zijn problemen die ons thans meer be
roeren dan de wandaden uit een al weer
zoveel jaar voorbije oorlog. Dient het
nog ergens toe zich over de misdadiger
van „het rivier" kwaad te maken?
Het zal wel nergens toe dienen. Maar
zowaar als ik bang ben geweest
voor een onnozele injectie, zowaar
zijn er honderden door de spuitjes van
Obersturmführer Eisele „abgespritzt".
Wanneer hun injectie de mijne was ge
weest, zou ik gewild hebben, dat degene
die mocht blijven leven, zou blijven ge
tuigen tegen het kwaad. En daarom
moet ik zeggen, dat de man die men uit
Duitsland heeft laten ontsnappen en die
men in Egypte tot nu toe schgnt te ac
cepteren, een sadistische moordenaar
is.
TON ELIAS.
(Van onze correspondent)
De gasontploffing te Ter Apel op 6
januari, waarbij drie kinderen uit het
predikantengezin De Boer, die bg hun
grootouders logeerden, om het leven
kwamen, zal waarschijnlijk gerechtelg-
ke gevolgen hebben. De officier van jus
titie te Groningen, jhr. mr. A. H. v.d.
Wijck, deelde ons mede, dat hg over
weegt een strafvervolging in te stellen
tegen de directeur van het gemeente
lijk gasbedrijf te Stadskanaal.
In de technische rapporten van ar
beidsinspectie en gerechtelijk laborato
rium wordt geconstateerd, dat de di
recteur van het gasbedrijf te Stadska
naal met „grove nonchalance'aan het
werk is gegaan. Er waren geen bevei
ligingsmaatregelen genomen. Het gas
bedrijf had in Ter Apel de nieuw aan
gelegde gasbuizen op hun deugdelijk
heid beproefd door de buizen vol te per
sen met lucht. Wanneer de druk terug
liep perste men ontplofbaar propaan-
gas in de leidingen. Aan de gaslucht kon
men dan constateren, waar het lek zich
bevond.
De bewuste avond rook men in het
huis van de fam. De Poer gaslucht.
Men waarschuwde het gasbedrijf. Een
fitter uit Ter Apel werd naar de wo
ning van de fam. De Boer gestuurd,
maar hg kon het lek niet verhelpen. De
directeur van het gasbedrijf had noch
aan de bewoners noch aan de plaatselij
ke gasfitters verteld, dat er in de om
geving van het huis een lek was ge
constateerd, zodat men zonder argwaan
de leidingen met propaangas had vol-
geperst.
De officier can justitie bij de arron
dissementsrechtbank te Middelburg, mr.
G. B. J. van der Dussen, heeft giste
ren een gevangenisstraf van een jaar,
waarvan vier maanden voorwaardelijk
met aftrek van voorarrest met een
proeftijd van drie jaar en onder toe-
zichtstelling van de reclassering geëist
tegen een 44-jarige landbouwer uit St.
Jansteen.
In zijn kwaliteit van dijkgraaf van het
waterschap groot en klein Ferdinandus
verduisterde deze landbouwer aan het
eind van het vorige jaar enkele dui
zenden guldens, door bomen te verko
pen en het geld niet aan het water
schap af te dragen. Hij vluchtte in het
begin van dit jaar naar België, maar
keerde na enkele dagen terug en meld
de zich vrijwillig aan bij de politie in
Hulst. De landbouwer verklaarde ter
zitting, tot deze verduistering te zijn
gekomen, omdat hij door slechte be
drijfsresultaten in het afgelopen jaar
niet in staat was al zg'n verplichtingen
na te komen. De rechtbank zal op 23
juli vonnis wijzen.
BUCHE
DOODSTRAF
Doodstraf isiai]
levenslang j
^VERANDERD J
LEVENSLANG
IS IN ACHT JAAR
VERANDERD
cW*
(NADRUK VERBODEN)
De staatssecretaris van het West
duitse ministerie voor de voedselvoor
ziening dr. Th. Sonnemann, heeft te
Bonn medegedeeld dat het ministerie
niet voornemens is dit jaar boterinvoer
toe te staan. Wanneer er al boterinvoer
zou worden toegestaan, zal dit zeker
niet geschieden voor de eerste helft van
het volgende jaar, zo ze;de hij.
