Vissen in de fjorden
De krabben zitten nu slecht in hun vlees
De son schijnt
er twintig uur
per etmaal
IN LAS VEGAS WORDT VAN DE
NACHT EEN DAG GEMAAKT
Bussumse schrijft een brief aan
het Russische vrouwenblad
„Sovjetvrouw"
.Dirigenten
VAKANTIE IN NOORWEGEN
Wij wonen in een huis waar de wind
door alle kieren en gaten loeit
Stad van gok-automaten
en speeltafels
Mgr. W. Mutsaerts
ZATERDAG 19 JULI 1958
PAGINA 8
Naar meer vakantie
spreiding in ons land
Ontworpen schema voör
schoolvakanties in 1959
goedgekeurd
Castella, Dobbelman
bestaat 225 jaar
Derde slachtoffer van
overvaring gevonden
Assistent-bisschop bij
de Pauselijke Troon
TT 3t is natuurlijk een reuze bof als
hr je je vakantie gaat doorbren-
gen in het mooiste natuurland
van Europa, Noorwegen, en de zon en
de zomer hebben zich dan juist in het
Noorden genesteld, terwijl het in zui
delijker landen maar zo zo is. En als
de zon in Noorwegen de zomer tot een
feest maakt, dan is dat een uitbundig
feest, want om half drie 's ochtends
schijnt zij door de open ramen je ka
mer binnen en pas na half twaalf 's
nachts valt er een lichte schemering
waarin het water van de fjord zo glad
en rimpeloos ligt, dat men als Petrus
uit de boot zou willen stappen en over
dat zilveren vlak lopen.
De eerste twee weken van juli be
leefde het zomer vakantie-oord Man
dal, een handjevol witte houten huis
jes aan het zuidpuntje van Noorwegen,
een uur met de bus van Kristiansand
waar men in twee uur naar toe vliegt
van Amsterdam uit) een zomer zoals
men er in geen zeven jaar gehad
heeft. Deze „rivièra" van Zuid-N oor-
wegen ligt aan het Skagerrak via een
krans van grote en kleine rotseilanden
die de zee met de boze branding op
een afstand houden en de kustrand
tot een fjord hebben geschapen zo
wijd en wondermooi, dat men er
iedere dag weer door verrast wordt.
Het water is blauw, helder, diep en
zout, men kan er in zwemmen als een
vis en zich dan zonnen op een warme
rots, men kan er ook de vis in vangen.
De Zweden en Denen en de Noren
uit het binnenland, die in Mandal
vakantie hóuden of er een hut heb
ben op een van de rotsige eilanden
die vissen waar en wanneer er maar
te vissen valt.
Je eet er alle dag vis, je praat over
vis, je ruikt op de duur naar vis. En
als je gastheer een oud-zeeman is, als
jongen opgegroeid T
op een vuurtoren
eilandje, dan is er
géén voedsel in de
zee, waarvan hij je
de geheimen niet
leert terwijl zijn
motorbootje je
zachtjes over het
rimpelende water
voert, hengels en
snoeren uit om ma
kreel, kabeljauw, schelvis of zalm te
vangen of een vreemde snoekachtige
slangenvis, die wij tot onze schrik eens
aan de lijn spartelend uit het water
trokken, de „homgjeld", die uitste
kend smaakt en prachtige groene gra
ten in zijn vissenlijf heeft.
Het is natuurlijk helemaal geen
sport om metr een twintig meter lange
lijn, eindigend in een wreed haakje
vis te koken, weer in haar element,
het zeewater. Je kunt uitstekend ko
ken in schoon zeewater en het spaart
zout! En waarom zou je in je va
kantie niet zo „schipbreukelingetje"
spelen in dit land, waar de natuur
zo overweldigend is, zo dwingend en
zo onaangeraakt, nog zo vol van de
oerkracht en het verbijsterende ge
weld van de schepping.
Krabben vangen
is een echt Noors
zomerfeest, waar je
een heel gezel
schap voor invi
teert. Dat je ook
kinderen meeneemt
voor een boottocht,
die om negen uur
's avonds begint en
midden in de nacht
eindigt, is dood
gewoon. Iedereen blijft er 's zomers
laat op, want het is onmogelijk om
in de klare, lichte, verrukkelijk mooie
avonden binnen te zijn en naar bed
te gaan. Maar 's ochtends is men er
dan ook vrij laat.
Over het watervlak van de wijde
grote fjord puft de volgeladen motor
boot, het roeibootje op sleeptouw er
achter aan wiegend. De koers gaat
achter de boot aanzeulend, vis uit het
diepe water op te trekken. Het is veel
meer sport om als toerist tot diep in
de lichte nacht op de pier te staan
waar de brede rivier het zoete water
van de gletscher in de fjord laat stro
men en met de werphengel zalm en
forel te verschalken.
Maar vissen is voor de Noren
meestal geen kwestie van sport,
maar doodgewoon van voedsel. Het
land, dat één bonk oeroude graniet
rotsen is, evert weinig op, behalve
wilde bessen, die dan ook bij kilo's
geplukt en ingemaakt worden. Verder
hoort alles wat schubben en schalen
heeft tot het nationale menu. Ook de
prachtige rose reuze krab, die volko
men weerloos is als een grote man
met een sterk ijzeren schepnet hem
wegtrekt uit het wier aan de rots
voet, waarin hij zo lekker zat vastge
klemd om zijn maal ié verorberen.
T /"anavond zouden we krabben
V kunnen vangen'zei onze gast-
heer plotseling op een middag,
terwijl hij naar de wind, het water en
de wijde lucht rondom keek vanaf
het onbewoonde eiland, waar we als
Robinson Crusoë ons middagmaal aan
het koken waren. Op een van de
meest romantische en onherbergzame
eilr. 'den van bonkige granietrotsen,
waartussen de wilde roosjes bloei
en, hadden we aangelegd aan een
kleine stille baai met kristalhelder
water, waarin zee-anemonen dreven
tussen de lange slierten donkerbruin
gerafeld wier, dat brede linten van
plastic lijkt. Dat wier zit vol jodium,
en als we moe zijn", zei onze gast
vrouw, „dan nemen we een bad met
handenvol van dat wier en wrijven
ons daarmee"
Van aangespoelde planken en dorre
jeneverbestakken hadden we een
vuur gemaakt en daarop stond de
rukt de krabbenvanger, staande in
de boot, aan het net, dat hij onder
water in het wier geslagen heeft on
der het rose lijf met de acht spille-
poten. Arme krab, denken wij heel
on-Noors, je kunt niets terugdoen,
niet ontkomen, je klemt je nog
krampachtig met één poot vast aan
het ijzeren gaas waarin je boven de
boot hangt. Pats, daar lig je op je
rug.
Maar de krabben zitten niet op
geschept, en dat is dan ook juist de
sport. Om twee uur 's nachts hebben
we er zeven. Maar één krab is zo
groot als twee handen aah elkaar.
Dan drinken de krabbenvangers war
me koffie en ze eten smörbröd met
geitekaas. Het is klaarlichte dag als
we terug naar huis varen. Straks
gaan ze in het kokende water, maar
dat weten ze gelukkig niet. Als wij
niet uren tevoren wisten dat we naar
de tandarts moesten zou het ook min
der erg zijn.
/juli zit de krab echter behalve
.n zijn scharen, meestal niet zo
erg goed in zijn vlees. Daarom
worden er nog zeven bijbesteld van
de officiële krabbenvanger, die ze in
een mand lokt. Hij brengt ze 's och
tends, bijeengebonden met ijzerdraad
als een kluitje griezelige poten. Och-
arm, als later de culinaire geheimen
onder hun prachtige bruinrose rug
schilden aan het daglicht komen,
blijkt het zó weinig te zijn, dat het
voorgenomen krabbe-feestmaal, waar
voor men zeer feestelijk met veel ro
de versiering pleegt te dekken, moet
worden afgelast.
A. Bgl.
Naar wij vernemen heeft de algemene
commissie voor de vakantiespreiding in
Nederland een schema ontworpen voor
de schoolvakanties in 1959. De minister
van Onderwijs, Kunst en Wetenschap
pen heeft zich met dit schema verenigd.
De commissie is uitgegaan van een
verdeling in drie sectoren van het ge
hele land. De schoolvakanties in sec
tor I, omvattende Overijssel, noordelijk
Gelderland, Utrecht en noordelijk Zuid
Holland, zouden moeten beginnen op 11
juli, die in sector II, omvattende Noord-
Holland, Friesland, Groningen, Drenthe
zuidelijk Gelderland, zouden op 18 juli
moeten beginnen en die voor sector III,
omvattende zuidelijk Zuid-Holland, Zee
land, Noord-Brabant en Limburg, op 25
juli
De commissie heeft voor de vaststel
ling van dit schema overleg gepleegd
met de vakorganisaties in de metaal-,
textiel- en confectie-industrie en met de
Nederlandse vakcentrales. Dit schema
is toegezonden aan de gemeentebestu
ren en de hoofden van scholen in Neder
land.
Op 13 september 1958 zullen de Castel-
la-fabrieken van de Koninklijke Dobbel
man n.v. te Nijmegen 225 jaar be
staan.
De minister van economische zaken,
professor Zijlstra, heeft zich bereid ver
klaard op die dag een rede te houden
in het Nijmeegse fabriekscomplex de
zer familieonderneming. Hierin zal de
minister aandacht besteden aan de
plaats, lie de Nederlandse middelgrote
onderneming (in het algemeen de be
sloten familievennootschappen) in de
toekomstige Euromarkt zal gaan in
nemen.
Een van de prachtige huizenblok
ken in de P. M. R. Versteegstraat
te Bussum, waar volgens mevrouw
Vreeswijk—-Liscaljet „de wind
door alle kieren en gaten loeit."
Ook het derde slachtoffer van het on
geval met het motorbootje Jowi, dat
zondag door een snelvarende Duitse
tankboot op de Merwede tussen Dord
recht en Papendrecht werd overvaren,
is gevonden.
De rijkspolitie te water heeft het stof
felijk overschot van de vijftigjarige
schippersknecht M. van Tilborg opge
haald uit de Oude Maas voorbij Zwijn-
drecht.
recht naar de kust van een van de
westelijke eilanden, waar de krab-
ben-kenner vermoedt dat de prooi
deze avond zal zitten. Hij weet het
precies. Hij weet tot op welke dag
je de forel in het voorjaar moet ver
schalken met een kwasi zilveren vis
je en wanneer je dat doet met een
imitatie vlieg. Hij weet, dat de krab
verlekkerd is op de kleine witte
schelpdiertjes, die geplakt zitten te
gen de rotsen, precies boven het wa
tervlak en dat er nu zó weinig dei
ning is in het eeuwig bewegende wa
ter, dat tegen de kust wiegt en slaat
en klauwt en in de donkere spelon
ken gorgelt, dat de roeiboot er zon
der gevaar langs kan varen.
an een kleine baai wordt de
motorboot gemeerd, de helft van
de toeschouwers installeert zich
als afwachtende toeschouwers op de
rotsen van het eilandje en maakt een
groot vuur, waarboven de koffieketel
wordt gehangen. De Noren drinken
de hele dag door op alle uren van
het etmaal, -binnenshuis en buitens
huis, koffie. Behoedzaam vaart de
roeiboot uit met een enkele uitver
koren buitenlandse gast. Staande op
de voorplecht de krabbenverschalker
met een geïmproviseerd net, bestaan
de uit een hark, voorzien met kippe
gaas. Achter hem de „licht-man", die
met een zaklantaarn in het water
moet schijnen op het geheimzinnig
grillig bewegende wier, waartussen
de donkerrose krabbenlijven hangen.
Als ze er zijn! Een kwartier lang is
het vanuit het behoedzaam varende
bootje alleen maar intens turen naar
het water dat zich wiegend welft en
weer wijkt tegen de donkere rotswand.
,Jïiets, nee, niets." „Daar!" „Nee,
dat is er geen". „Daar heb ik er een!!
Vlug, draai de boot bij. Richt je lan
taarn". Met twee handen om de steel
Los Angeles heeft zijn be
woners op gebied van
ontspanning wel een
maximum aan variatie te
bieden. Liefhebbers van het
buitenleven kunnen hier hun
hart ophalen. Een prachtig
zandstrand, dat zich hon
derden kilometers langs de
kust uitstrekt van San Fran
cisco tot de Mexicaanse
grens en dat met zijn schit
terend natuurschoon niet on
derdoet voor de mooiste de
len van de Middellandse-
Zeekust. Landinwaarts, bin
nen een paar uur te berei
ken, de bergen, waar lief
hebbers van de wintersport
gedurende vele maanden van
het jaar zich aan de ski-
sport kunnen wijden. Ver
scheidene kunstmatige
meren voor water- en hen
gelsport in al zijn vormen,
de woestijn met zijn geheel
eigen bekoring voor wie er
gevoelig voor is. En, last but
not least, Las Vegas (Neva
da) dat om geheel andera
redenen duizenden Angele-
nos trekt als de kaars de
mot. En niet alleen Angele-
nos. De toeristen komen uit
alle delen der V.S. en uit
het buitenland, volgens of
ficiële gegevens bijna 8 mil
joen in het afgelopen jaar.
Dat Los Angeles zo'n groot
contingent hiervan levert
komt door de gunstige ver
bindingen. Een rit van zes
uur langs een prachtige
highway, waarlangs dan ook
elk week-end honderden
auto's zich in beide richtin
gen voortspoeden. Luchtver-
bindingen meerdere malen
daags, en een uitstekende
treinverbinding door de
Union Pacific Railroads, die
door een dagelijkse pendel
dienst het mogelijk maakt
voor een bedrag van 26
voor een echtpaar,' maaltij
den inbegrepen, op elke wil
lekeurige dag van de week
naar en van Las Vegas te
reizen in alle denkbare luxe
en comfort, zodat men fris
en monter de „Beloofde
Stad" van Amerika betreedt,
klaar voor alles wat het te
bieden heeft.
En dat is heel wat, al zul
len puriteins0 lieden zich
met een groot deel ervan
niet kunnen verenigen. Want
hoewel Las Vegas in zijn
folders voor toeristen graag
de nadruk legt op meer on
schuldige attracties als zijn
relieken uit de dagen van
het Wilde Westen en de
Silver en Gold rush, en op
de beroemde Hooverdam
met al, wat daarmee annex
is, op nog geen 50 km af
stand, zijn veruit voor-
Las Vegas in de Amerikaanse staat Nevada trekt ieder jaar miljoenen bezoekers. Voor
de welgestelden onder hen zijn er dure ev luxueuze hotels als het hierboven afgebeelde
„Dunes". Wie te lui is om een eindje te wandelen, kan zich laten rondrijden met het
wagentje dat men op de voorgrond van de foto ziet.
naamste magneet en bron
van inkomsten is het wettig
toegestane en tot in finesses
geregelde kansspel in alle
vormen, met als enige be
perking een minimumleef
tijd van 18 jaar voor de be
oefenaars.
Daar zijn de „slot machi
nes" of gok-automaten, waar
ongeduldige zielen, die de
linkerhand wel willen laten
weten wat de rechter doet
Jongedames in keurige
uniformen lopen rond om
aan de niet te verzadigen
vraag naar wisselgeld te
voldoen, terwijl gewapende
lieden voortdurend een on
opvallend oog in het zeil
men zijn beurs kan verlich
ten met een stuiver tegelijk
- en laat ik u verzekeren,
dat gaat sneller dan u
denkt. Het is onbegrijpelijk
hoeveel stuivers per minuut
men in een gleuf kan du
wen, de handle overhalen en
de stuivers voor altijd zien
verdwijnen. Andere automa
ten werken op een „dieet"
van dubbeltjes en kwartjes.
Er zijn zelfs dubbele voor
houden. En deze gok-auto
maten vindt u in Las Vegas
bij duizenden; zij staan in
de wachtkamers van bus en
treinstations, in het postkan
toor en de bioscoop, in de
drugstore en de kapperssa
lon. En dag en nacht gaat
dit bedrijf door, dag en
nacht ratelen de handles on
der de handen van de tal
loze optimisten, die eens ho
pen zo'n infernale machine
te slim af te zijn.
Het centrum van Las Vegas by avond
k zag een nieuwe gast van
ons hotel, een bijna sjo
fel gekleed dametje van
naar schatting in de zestig.
Zij kwam uit het Oosten,
vertelde ze, twee dagen en
nachten had zij gereisd per
Greyhoundbus, en daar zag
zij wel naar uit. Een half
uur later zag ik haar voor
een gok-automaat, waar zij
als in trance de ene stuiver
na de andere zag verdwijnen.
Wij gingen dineren, en toen
wij terugkwamen stond zij
voor een andere automaat.
Wij gingen de stad in en
kwamen enige uren later
terug. En nog stond zij daar
in haar verkreukelde reis
kleding en automatisch ging
haar hand op en neer
Voor hen, die dit alles
maar kinderspel achten, zijn
er de speeltafels, waar ik
arbeiders, nog in hun over
alls, in een kwartier tijd hun
weekloon zag verspelen. Een
heerschap, dat blijkbaar leed
aan een teveel van het
aardse slijk had dit teveel
in keurige stapeltjes van
tien zilveren dollars /oor
zich uitgestald. Het lijkt nl.
of men in Las Vegas alle
zilveren dollars van de V.S.
heeft verzameld voor ex
clusief gebruik op le speel
tafels. Want voor wie zijn
dollars kwijt wil, staat het
wellicht netter en sjieker
zijn geld te verliezen in
glanzend zilver dan in ge
kreukte, vuile bankbiljetten.
Vijf stapeltjes schoof hij tel
kens als inzet vooruit op het
groene laken, veertig maal
herhaalde hij dit simpele ge
baar in even zovele minuten.
Toen was de tafel voor hem
leeg en slenterde hij weg,
de handen in de zakken. En
een ander nam de vrij ge
komen kruk in.
Men behoeft zich in Las
Vegas stellig niet te verve
len. Bioscopen draaien de ge
hele nacht door, restaurants
verzorgen dag en nacht de
inwendige mens. In de, haast
absurd luxueuze, wereldbe
roemde hotels als de Fla
mingo, Tropicana en de Du-
nes beginnen de laatste voor
stellingen, waarin bekende
sterren hun optreden betaald
zien met week-honoraria, die
in de vijf cijfers lopen, na
middernacht. Las Vegas be
roemt er zich op, dat het
nooit nacht is in zijn hoofd
straten en op de vermaarde
„Strip", waarlangs al de
grote resort-hotels staan.
Geen wonder, dat men zich
beijvert het u mogelijk te
maken overdag uw gederfde
nachtrust in te halen door
met dikke tapijten en dub
bele deuren en vensters elk
geluid buiten uw hotelkamer
te sluiten, terwijl niemand
u vreemd zal aanzien, als u
het ontbijt om 4 uur 's mid
dags bestelt en het diner om
5 uur in de morgen. Motels
bieden speciale day-sleep
ers" aan, inclusief babysit
ters, om vermoeide ouders
gelegenheid te geven in on
gestoorde rust nieuwe krach
ten te vergaren. En, mocht
het nodig zijn, dan kunt u
ten overvloede een „hang
over parcel" kopen, een
pakket, dat alle mogelijke
bestrijdingsmiddelen tegen
een kater bevat, als -spirine,
tomatensap, een ijsblaas en
kauwgom. Met dat al jn
logies en andere prijzen naar
verhouding tot het gebodene
laag. Men rekent er immer:
op, u wel op andere wijze
de dollars u;' de zak te
kloppen.
Een lucratief nevenbedrijf
in Las Vegas vormt de over-
gemakkelijke huwelijkswet
geving, helaas in vele geval
len door een even vlotte
echtscheidingsprocedure on
dersteund. Ook hiervoor is
gedurende 24 uur in het et
maal, en op elke gewenste
plaats, gelegenheid.
Las Vegas heeft in zijn
iets meer dan 50-jarig 'in
staan door dit alles een
vlucht genomen, die zijn
stichters wel nooit konden
vermoeden. Het is waar
schijnlijk een der meest fan
tastische steden ter wereld.
LOUISE BURGHARDT
De P. M. R. Versteeghstraat te Bus
sum is een nette straat. Aan beide zijden
van de keurige weg en de brede trot
toirs staan rijen prachtige dubbele hui
zen. Voor elke woning ligt een bekoor
lijk tuintje. Nog geen tweehonderd me
ter vanaf de Versteeghstraat begint de
hei_ de grote „tuin", die Bussum aan
Hilversum bindt. Het is er heerlijk wo
nen in dit fraaie deel van Bussum, dat
wordt aangeduid met „Zuid". In één
van die charmante huizen woont me
vrouw Georgina Vreeswijk-Liscaljet, die
op zekere dag een pen ter hand nam
en een „boeiend" schrijven richtte tot
het Russische vrouwenblad „Sovjet
vrouw". „Wij wonen in een huis, waar
de wind door alle kieren en gaten loeit"
schrijft zij en nog veel meer!
„Ik ben de vrouw van 'n Nederlandse
bouwvakarbeider. Ik ben pas 29 jaar
oud en heb al drie dochters. Tot decem
ber verleden jaar had m(jn man werk.
Ondanks dat, konden wij maar net de
eindjes aan elkaar knopen. Met koud
weer wordt het werk gestopt, de arbei
ders blijven thuis en ondervinden hier
van grote materiële moeilijkheden. Wan
neer zij door ziekte niet kunnen werken,
dan moeten zij met het allerminste
rondkomen. Onze mannen moeten onder
de moeilijkste omstandigheden werken.
Er is op de bouwwerken geen plaats om
zich behoorlijk te wassen en om de kle
ren goed op te bergen. En het ergste van
alles is, dat zjj gedurende de gehele dag
geen warm eten kunnen krijgen. En als
ze aan de bus "voorstellen een eetgele
genheid of iets cLrgelijks te maken,
waar warm eten te verkrijgen is, dan
lachen de bazen zich dood.
Konden jullie de woningen, die na de
oorlog door de arbeiders zijn gebouwd,
maar eens zien! Meer dan 25 jaar blij
ven zij niet staan, want dan vallen za
uit elkaar. Ze zijn zeer slecht bewoon
baar, maar dat is erg voordelig voor de
huisbaas. Ze zullen er miljoenen aan
verdienen, wanneer ze weer nieuwe
kroten bouwen.
Wij wonen ook in een huis, waar de
wind door alle kieren en gaten loeit. Niet
één deur' sluit en de muren zijn ge
scheurd. Voor een dergelijke woning be
talen we f 7.70 per week en dat wordt
goedkoop genoemd. In Amsterdam wor
den flatwoningen gebouwd, maar daar
moet men f 14.50 per week voor beta
len. Bekijk het zelf maar. Kunnen de
mensen zoiets betalen als ze 65.- per
week verdienen?
Hoe zwaar het leven ook was, toen
mijn man nog werkte, het is niet te ver
gelijken met nu, nu hij zonder werk is
gekomen. Op het ogenblik zijn er in ons
land 115.000 werklozen onder wie 25000
bouwvakarbeiders. Vele kranten willen
ons wijsmaken, dat ons land zich in fi
nanciële moeilijkheden bevindt. Niette-
min steken ze miljoenen guldens in de
oorlogsindustrie in West-Duitsland. Ze
zeggen: ,,Er is geen geld om huizen te
bouwen voor de 250.000 gezinnen, die zo
hard) woningen nodig hebben". ,Er is
geen geld", wordt er verder gezegd,
„voor nieuwe wegen, bruggen, scholen,
ziekenhuizen en tunnels", maar geld
voor verouderd Amerikaans oorlogsma
teriaal is er wel.
Mijn hart is blij als ik hoor, hoe in de
Sovjet-Unie de economie tot bloei komt
en de strijdkrachten worden verminderd.
Dat de arbeiders daar steeds opslag krij
gen en dat er voor wordt gezorgd, dat
de arbeiders zich steeds meer kunnen
ontwikkelen. Dank zij dit alles boeken zij
een grote vooruitgang wat cfe Spoetnik
wel bewijst. En wij in de kapitalistische
landen leven in een crisistijd. Wij willen
daarom het Russische volk van harte
feliciteren met het reusachtige geluk,
dat zij altijd werk hebben. Beste vrien
den, vertel ons, hoe U leeft en bouwt
en hoe het gaat met Uw sociale voor
zieningen.
Aan het eind van mijn brief wens ik
het Sovjet-volk succes in zijn strijd voor
het behoud van de vrede, wat uiteinde
lijk ook de zekerheid geeft om te kunnen
werken, want dit is immers het dier
baarste wat de mensheid bezit. Verder
vraag ik U dringend mij te laten weten,
hoe het leven is van de gezinnen der
bouwvakarbeiders in de Sovjet-Unie.
Met diepe genegenheid en bewondering,
Georgina Vreeswijk Liscaljet.
NASCHRIFT:
Wij hebben een huis bezichtigd, in de
genoemde straat en ons tevens Idten
voorlichten door deskundigen ter plaatse.
De klachten van de schrijfster zijn
schromelijk overdreven. Trouwens ieder
een kan weten dat in een nieuw huis
de kelders vochtig zijn, de muren op
sommige plaatsen scheurtjes vertonen,
of golvingen in boardbetimmeringen op
slaapkamer- en zolderverdiepingen
voortdurend in de eerste maanden voor
komen. Vandaar ook dat nieuwe huizen
drie maanden na de datum van opleve
ring nog onder beheer van de aannemer
blijven om eventuele gebreken te ver
helpen.
Wanneer de arbeidersbehuizing er
overal in de wereld zou uitzien als in de
Bussumse straat dan stond het er met
de sociale voorzieningen bepaald niet
slecht voor. Het is ons dan ook volko
men een raadsel waarom de schrijfster
welbewust de waarheid geweld heeft
aangedaan, want juist zij, als bewoon
ster van een huis in deze straat. kon
beter weten.
Z.H. de Paus heeft mgr. W. P. A. M.
Mutsaerts, bisschop van 's-Hertogen-
bosch, benoemd tot assistent-bisschop
by de Pauselijke Troon. De aartsbis
schop van Utrecht, mgr. B. J. Alfrink,
heeft mgr. Mutsaerts mededeling ge
daan van deze onderscheiding tijdens
een vergadering van het voltallig
Episcopaat, vrijdag in Den Bosch ge
houden.
De door de Stichting Nederlandsche
Radio Unie georganiseerde internatio
nale dirigentencursus 1958 vond gister
avond een joyeus einde met een „af
scheidsbijeenkomst" op het kasteel
„De Haar" in Haarzuylens. En als het
waar is dat afscheid nemen „een beet
je sterven" is, dan was dat in elk ge
val niet van toepassing op deze sa
menkomst, die gekenmerkt werd door
een sfeer van lichte, zij het ietwat in
getogen feestelijkheid. Het begon met
een ontvangst in het riante park van
het kasteel. En daar was dus een bij
zonder internationaal gezelschap aan
wezig, want per slot van rekening
kwamen de 27 deelnemende cursis
ten ditmaal uit veertien verschillen
de landen. Men hoorde er letterlijk en
figuurlijk in alle talen de lof zingen
van de cursus, zowel wat betreft de
organisatie ervan als wat de kunde en
toewijding van de docenten aangaat.
En in het bijzonder hoorde men de
verregaande bereidwilligheid roemen,
waarmee het Omroeporkest de afgelo
pen weken gevolg had gegeven aan
de vele en, naar men mag aannemen,
uiteenlopende muzikale wensen en ver
langens van de jonge dirigenten, die
allen een openbare les hadden mogen
geven.
Er waren figuren die de aandacht
trokken gisteravond in „De Haar".
Daar was om te beginnen prof. dr. B.
J. Kors, voorzitter van de N.R.U. en
de meest bescheiden gastheer die men
zich maar kan denken. Daar was dr.
C. L. Walther Boer, in stemmig zwart
en m t een bolhoed op, die hem, zo
als hij er door de tuinen dwaalde, iets
onheilspellends gaf; maar dat was
zeer beslist alleen maar een kwestie
van uiterlijk. De heer Daniskas, in
specteur van het muziekonderwijs was
er ook. En natuurlijk de beide docen
ten, onze eigen Willem van Otterloo
en de Franse dirigent Albert Wolff. Zij
bewogen zich met aanmoedigende
minzaamheid tussen hun collega's-
van-de-toekomst ,het hoge muzikaal ge
halte van de cursisten prijzend waar
het maar kon. Maar de favoriet van
de avond was de donker gelokte, 17-
jarige Halain Lombar uit Parijs en ui
teraard de jongste cursist. Hij dartel
de met grote zwier door de dreven
en lanen van het kasteelpark en
wenste eenieder in een moeizaam
maar bijzonder vrolijk Hollands „een
goeden afont".
Natuurlijk werd de dirigentencursus
besloten met muziek. In een opvallend
stemmig verlichte ontvangstzaal speel
de het strijkorkest „Benedetto Marcel
lo" bijzonder goed bij de omgeving en
de zomerse a zond passende muziek
van Tomasso Albinoni en Antonio Vi
valdi. En tussen de bedrijven door
werd er natuurlijk gesproken. Door dr.
Walther Boer, die vaderlijke en be
moedigende woorden tot de cursisten
richtte en door drs. A. J. J. van der
Made, die namens het bestuur van
de N.R.U. de leiders van de cursus
dankte voor het enthousiasme waar
mee zij hadden gewerkt. Nederland, zo
zei hij verder, levert met deze jaar
lijkse dirigenten-cursus zijn aandeel in
het muzikale leven, zowel op nationaal
als internationaal niveau. En dat is
dan zeker waar. Want de belangstel
ling voor het Hilversumse evenement
neemt steeds toe.
Toen het „officiële" dan allemaal
achter de rug was heeft het op kasteel
„De Haar" nog lang gegonsd van de
feestelijkheid.
