r
BOEIEND DAHLIA-SPROOKJE
in
huis
Commissaris der Koningin
opent tentoonstelling met
prinselijke lofzang
Peter Volkert uit Haarlem mocht
een jaar in Amerika studeren
DOOR EEN ZATERDAGSE BRIL
H
ld
HAARLEM TWEE DAGEN BLOEMENSTAD
Markt Oud-
Schoten definitief
naar de Diezestr.
Moderne tuin
van Eden
Op de High School leer je je eigen
persoonlijkheid ontwikkelen
Haerlemsche Musyck-
camer musiceert
in Velsen
ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1958
PAGINA 3
A
Tn het Haarlemse Krelagehuis is vanmorgen een tweedaags bloemen-
sprookje begonnen, dat zijn weerga niet kent. Een grootse dahlia
tentoonstelling, waarop tienduizenden bloemen hun gecultiveerde pracht
in velerlei kleuren laten schitteren. Met instemming hebben daarom de
vele genodigden, onder wie burgemeesters en andere autoriteiten, geluis
terd naar de lofzang, welke de commissaris der koningin in Noord-Holland,
dr. M. J. Prinsen, vanmorgen hield ter officiële opening van de expositie.
De grote zaal van het Krelagehuis bood gisteravond laat nog een chao
tische aanblik, maar na middernacht was uit die chaos een ongekend
sprookje opgebloeid, dat ons ongemeen fascineerde en waarnaar onge
twijfeld vandaag nog en morgen duizenden anderen even geboeid zullen
kijken.
De ideale zonwering
fa. J. P. SENFT ZN.
Receptie mgr. Van
Dodewaard
Clansrijk
WWm,
Renault Fregate Transfluide
Garage Den Hout
Zelf doen
Drukke tijd
Kleurenspel
Opening
iiimmitim
MIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIII
het genot, dat de expositie met haar
prachtige bloemen weelde biedt. Spre
ker herinnerde er aan, hoe de dahlia
niet altijd in de gunst heeft gestaan.
Vijftig jaar geleden zo zeide hij
maakten de dagbladen melding van
een interessant proces, dat zich in Ber
lijn afspeelde. Een vermoedelijk lastige
koper, van wie de bloemisten overigens
ook nu nog wel weten mee te praten,
weigerde een door hem besteld bloem
stuk te betalen, omdat er dahliabloe
men in waren verwerkt.
De bloemist eiste voor de rechtbank
betaling van zijn vordering. Maar op
grond van een door een commissie van
deskundigen uitgebracht rapport, werd
de eis aan de bloemist ontzegd en daar
mee door de rechter bekrachtigd, dat
het gebruik van dahliabloemen in be
tere bloemwerken niet geoorloofd was.
De dahlia is onze sympathie en be
wondering waard, aldus sprak dr.
Prinssen tenslotte. Gelukkig geniet zij
die ook in ruime kring. Het is zeker
tekenend, dat, terwijl de Dahliavereni
ging, die nu haar 40-jarig jubileum
viert en die wij, gelet op het uitsteken
de werk, dat zij in het belang van de
dahiiacultuur verrichtte, gaarne van
harte gelukwensen, oorspronkelijk uit
sluitend voor vaklieden is opgericht,
thans onder haar leden niet minder dan
40 liefhebbersverenigingen telt, met
daarnaast nog vele particuliere leden.
Geen wonder, want de dahlia is een
zeer dankbare overvloedig bloeiende
plant met grote verscheidenheid in vor
men en kleuren, die uitstekend in onze
plantsoenen en tuinen gedijt.
Vanmorgen werd in het Krelage
huis te Haarlem een grote dahlia
tentoonstelling geopend, welke een
kleurig bloemenfeest geworden is.
De foto boven geeft een van
wege het zwart-wit beeld be
scheiden weergave van een der
fraaiste hoekjes. Op de foto bene
den ziet men twee vooraanstaande
expositie-deskundigen, rechts de
heer J. Dorresteijn, de ontwerper,
en links de heer R. van der Hart,
de uitvoerder van het ontwerp.
Adve. ntie
OOffONlKD HANDIISMBNC
(aluminium laioezieëm
Dekoratie! Duurzaam en Praktisch
Nassaulaan 76 TeL 10743 - Haarlem
te excentrisch gelegen was voJr'^Haar-
lem benoorden de ,ran GiizrnvTnrt
Daarom hebben B. en W. toen e!£ proef
laten nemen met een zaterdagse markt
ln de Diezestraat en deze plaats bleek
veel meer belangstelling te trekken.
Weliswaar is deze straat niet bijzon
der geschikt voor het houden van een
markt, maar voorlopig verwacht men
toch geen uitbreiding van het aantal
marktkooplieden daar. Bovendien is
deze maatregel slechts als tijdelijk be
doeld. Wanneer straks Delftwijk hele
maal zal zijn volgebouwd en het aan
tal inwoners daar opnieuw sterk geste
gen zal zijn, zal men zoeken naar een
geschikte ruime weg in dit nieuwe stads
deel, waar dan voortaan de zaterdagse
markt kan worden gehouden. Voorlopig
stellen B. en W. echter aan de raad voor
de Verordening houdende de vaststel
ling der plaatsen en tijden voor de
markten te Haarlem zodanig te wijzigen,
dat de markt van de Jan Luykenstraat
nu ook officieel verplaatst kan worden
naar de Diezestraat.
Wü herinneren er aan, dat mgr. dr.
J. A. E. van Dodewaard, de coadjutor
van mgr. J. P. Huibers, morgen, zon
dag 14 september, s' middags van twaalf
uur tot half twee, recipieert ter ge
legenheid van zijn bisschopswijding.
De receptie wordt gehouden in het
bisschoppelijk paleis aan de Nieuwe
Gracht te Haarlem.
Nog boeiender misschien is het voor
spel, waarvan wij gisteren enkele uren
getuige zijn geweest. In deze wir
war van bloemen en rusteloze werkers
troffen wij natuurlijk het altijd nog ac
tieve en deskundige expositiefenomeen,
de heer R. van der Hart, die zijn waar
dige blik liet gaan over de kleurrijke
chaos. Hij is de nuchtere en o zo pro-
oftSche bezieler van de expositie, die
"#jp°eid is tot een wonderlijk brok
bekemi De tentoonstelling wordt, zoals
van het 8eor£aniseerd ter gelegenheid
Nederlandse'bes.taan van..de
ingericht fn ?ame^Ver?"Igmg' en/'1J \S
deling Haarlem 6"an !Tg £et-dS»£"
Maatschappij T,l^e Koninklijke
kunde. De heer g BotwW 6" P!?nt_
Haarlemse afdeling heeft er^eds de
nodige uurtjes opzitten, waarin h« op
voortreffelijke wijze de administratie
ve voorbereiding heeft geregeld De
heer J. Dorresteijn, directeur van Hout
en Plantsoenen te Haarlem, heeft met
durf en fantasie het ontwerp voor de
expositie geleverd en tenslotte heeft de
heer Van der Hart het ontwerp uitge-
werkt en waar gemaakt, waarbij hij-
niet alleen van zijn artistieke talenten
maar evenzeer van zyn jarenlange er
varing gebruik kon maken.
Kwekers uit heel het land waren gis
teravond bezig met het opstellen van
hun uizending. De bloemen werden han
dig in vazen geschikt of in bakken ge
stoken. Waar zij ook vandaan kwamen,
uit Harderwijk, 't Gooi of uit de wijde
bloemenstreek, waar Haarlem het cen
trum van is, zij beleden hun vak met
een virtuoze passie.
Onder hun handen evolueerde die
cnaos naar het glansrijke sprookje,
waarvan wij reeds gewaagden en fon-
Keiden de kleuren in hun harmonische
verscheidenheid.
Wjj zouden u nu kunnen lastig vallen
mei misschien interessante maar tech-
niscne details en u bijvoorbeeld ver-
i «Po de dah'ia haar naam ont
leent aan een leerling van Linnaeus, de
Zweedse plantkundige André Dahl.
Wellicht ook wilt u weten, dat de dah-
van oorsprong een wilde Mexicaan-
se bloem is, die m de achttiende eeuw
naar Europa werd geïmporteerd. Die
bloem behoorde tot de zogenaamde
Mignon-groep, een soort kleine dah
lia's, waarvan sommige een anemoon
achtige vorm hebben. Het blijft met
name de roem van kweker Hornsveld
uit Baarn, dat hij destijds uit die Mexi
caanse import de cactus-dahlia heeft
gekweekt en een rode soort daarvan,
ii'.
v iv>
Peter Volkert uit de Eksterstraat in
Haarlem heeft de unieke kans ge
had om een jaar in Amerika te
studeren. Toen hij verleden jaar juli zijn
eindexamen H.B.S.-a haalde aan het
Marnix van Sint Aldegonde-lyceum, kon
hij begin augustus naar Amerika ver
trekken, waar hij een vol jaar lessen
mocht volgen aan de High school in Ko-
komo in de straat Indiana. Een paar
weken geleden keerde hij naar Haar
lem terug, vol prettige herinneringen
en met een rijkdom aan ervaringen.
„En nu?" vroegen wij hem. In elk ge
val de eerste twee jaar niet terug naar
Amerika, want dat was een van de
voorwaarden voor het verkrijgen van
de studiebeurs. Voorlopig gaat hij in
Amsterdam studeren om dan leraar te
worden in de Engelse taal en letterkun
de. Hopelijk in Frankrijk of in Canada.
Het is Peter Volkert aan te horen, dat
hij een jaar lang in de Verenigde Sta
ten is geweest. Zijn Nederlands is be
paald „gekleurd" en hij heeft soms
moeite om het juiste woord te vinden.
Een jaar lang heeft hij dan ook geen
Nederlands gesproken, behalve één keer
toen hij in Kokomo een Nederlandse
student ontmoette. Men begroette elkaar
in het Nederlands, maar na een paar
zinnen ging men al gauw in het En
gels verder. „Een vreemde gewaarwor
ding, als je je plotseling bewust wordt,
dat je al helemaal in het Engels denkt",
peinst Peter Volkert, die nu achttien
jaar is. Ook zijn uiterlijk doet Ameri
kaans aan, zonder precies te kunnen
zeggen wat nu precies Amerikaans is
aan hem. Misschien zijn het de kort
geknipte haren, misschien ook de non
chalance, waarmee hij zich kleedt.
De studiebeurs heeft hij de danken
aan de American Field Service, kort
weg de A.F.S. genaamd, die in Ame
rika zeer bekend is, maar ten onzent
bijna niet. De A.F.S. werd in de eerste
wereldoorlog opgericht om de troepen
te velde bij te staan. In Parijs werd een
vrijwilligers-hospitaal ingericht. Later
ontwikkelde het instituut zich tot een
algemene stichting van menselijkheid.
Nadruk werd gelegd op het grote be
lang van menselijk contact. Er werd een
uitwisselingsprogram opgesteld, aan
vankelijk voor universiteitsstudenten,
maar toen men merkte dat deze te wei
nig tijd hadden of namen voor diepere
kennismaking met elkanders levensom
standigheden, zocht men de uitwisseling
vooral op het niveau van de high
school: jongens en meisjes dus van 16
tot 20 jaar.
Niet minder dan 750 jongens en meis
jes van over de gehele wereld reisden
met Peter Volkert samen naar de Ver
enigde Staten, verleden jaar augustus
met het Amerikaanse schip „Rosa
Sky". Van de ruim 300 Nederlandse
kandidaten voor een beurs werden er
tenslotte 32 aangewezen, onder wie ook
Erica Lamback uit Aerdenhout, een
leerlinge van het 1ste Christelijk Ly
ceum in Haarlem. Het Mamix van Sint
Aldegondelyceum had reeds eerder aan
uitwisseling gedaan, zij het dan op do
centenniveau. Een docente van de Ro-
selle High School uit Roselle in New
Jersey was een jaar op het Marnixly-
ceum les komen geven, zodat Peter Vol
kerts eerste belangstelling al gewekt
was voor de Nieuwe Wereld. Bovendien
was zijn vader, die waarnemend direc
teur is van een Amsterdams im- en
exportbedrijf, al eens een jaar in Ame
rika geweest. Peter had regelmatig een
8 voor Engels op zijn rapport en dus
besloot hij in september 1957 een gooi
te doen naar een Amerikaanse beurs.
Cijferlijsten en een levensbeschrijving
werden opgevraagd en tal van aanbe-
veilingen gestuurd. Er werden zestig
candidaten nog eens apart getest en ten
slotte werden er 32 aangewezen.
In Kokomo, dat in de buurt van Chi
cago gelegen is, werd Peter onderge
bracht bij de familie John Farning, die
een particulier gasbedrijf exploiteert.
Gedurende zijn Amerikaans jaar wer
den de heer en mevrouw Farning zijn
Amerikaanse vader en moeder. Peter
liet zich inschrijven op de Kokomo High
School, een middelbare school van
Voor de 18-jarige Haarlemmer Peter Volkert, was het jaar dat hij als gast van
de American Field Service in Kokomo (Indiana) mocht doorbrengen een onver
getelijke ervaring. Van twee medeleerlingen ontving hij de grijswitte pantalon,
die hij als leerling van de Senior Class van de Kokomo High School dragen mocht.
Peter is de middelste van de drie leerlingen.
Advertentie
Gemis aan technische kennis en ervaring
speelt geen rol voor de berijder van een
Ook de beginneling behandelt het mecha
nisme volkomen juist. Ontijdige slijtage
daardoor uitgesloten. U stuurt en geeft
gas, meer niet. Daarbij veilig, zuinig en
elegant. Vraagt U eens nadere inlichtingen.
Telefoon 12138—15056
niet minder dan 2500 leerlingen. Hij
kwam daar in de Senior Class, de hoog
ste klas en behaalde aan het eind van
het schooljaar daar zijn einddiploma.
Het schooljaar is ingedeeld in twee se- niet
mesters. Men heeft een aantal verplich-
te vakken, zoals Amerikaanse geschie
denis, taal en litteratuur. Daarnaast
kan men een keuze maken uit een aan
tal facultatieve vakken.
De indruk van Peter Volkert, die zijn
Amerikaanse jaar beslist nuttig heeft
willen besteden, is dat de Nederlandse
middelbare school moeilijker is dan de
Amerikaanse High School. Het program
ma is veel meer-omvattend dan ten on
zent, maar men behandelt de leerstof
oppervlakkiger. Veel leerlingen ma
ken van de facultatieve vakken gebruik
om het zich zo gemakkelijk mogelijk
te maken. Een groot voordeel vindt hij
evenwel, dat je zelf je eigen studie kunt
inrichten, zoals- je dat zelf wil. Het stu
deren moet je zelf doen. De hele oplei
ding is daar trouwens veel meer ge
richt op de ontwikkeling van de persoon
lijkheid en de eigen verantwoordelijk
heid. Je leert er organiseren, initiatie
ven ontwikkelen, leiding geven. Het
eigenlijke schoolwerk wordt daardoor
min of meer beperkt. Men heeft maar
vijf dagen per week les en het huiswerk
vergt gemiddeld niet meer dan één uur
per dag.
Een ander opmerkelijk verschil met
ons land is ook, dat de leerlingen en
docenten een hechte schoolgemeen
schap vormen. De schoolgemeenschap
leidt als het ware een heel eigen leven.
De school heeft haar eigen cantine, waar
men eet en drinkt. De sport neemt, zo
als in het hele Amerikaanse leven, een
uiterst belangrijke plaats in. De leerlin
gen zijn buiten het klasseverband ver
enigd in tal van schoolorganisaties,
sportclubs, toneelclubs, debating-clubs
etcetera. En bovendien trekken de leer
lingen nog veel met elkaar op buiten
schoolverband De vriendenclubs ko
men regelmatig bijeen om over allerlei
onderwerpen van gedachten te wisselen,
maar ook om te feesten of samen naar
de bioscoop te gaan. De leerling van
de High School leeft dan ook eigenlijk
veel meer in zijn schoolgemeenschap
dan thuis. Van een ontaarding hoeft
daarom nog geen sprake te zijn. Wel
staat men vrijer tegenover elkaar en
accepteert men elkaar gemakkelijker.
Maar dat kan natuurlijk ook een alge
meen kenmerk zijn van de Amerikaan
se natie.
De tijd aan de High School in Koko
mo doorgebracht, is voor Peter Volkert
een druk jaar geweest. Hij was ten
slotte de gast uit Nederland en leer- en
weetgierig als de Amerikanen zijn, ze
de Juarezi, kan men op de expositie be
wonderen.
Wij hadden nog nooit gehoord, dat
een decoratieve dahlia een effen kelk
blad heeft; dat bij een semi-cactus
het blad een beetje en bij een cactus
dahlia helemaal opgerold is. Het is
prettig zo iets te weten en ook de ge
heimen van de pompon-dahlia te
kennen, maar leek als wij zijn, ver
dwijnt die technische kennis binnen
enkele seconden, wanneer het bloe-
mensprookje in zijn volle glorie ons
gegrepen heeft.
Overrompeld door het kleurenspel
hebben wij gewandeld door deze mo
derne lusthof, een grandioze tuin van
Eden, waar ergens de „Glorie van
Heemstede" in haar gele pracht staat
te gloriëren. Een ingenu misschien heb
ben wij de „Teenager" bemind, gesto
ken als zij was in een verrassend bont
kleed, en een stille pikanterie hebben
wij beleefd aan de rood-met-witte dah
lia, die als „Pikant" drie jaar geleden
de eerste prijs wegsleepte. De roman
tiek van „Nocturne", gekleed in een
gedurfd toiletje van paars-lila en de
vrijmoedigheid van de wit-gepunte
„Cheerio hebben ons de ervaring ge
geven dat ook de dahlfa s eèn hiel
eigen leven leiden met rassen en stan-
den, met ij delheid en levenslust. Daar
kunt u zich persoonlijk van gaan over
tuigen.
Wat ons echter het meest plezier
heeft gedaan, is het feit, dat Haarlem
twee dagen lang met nadruk is, wat zij
is; bloemenstad. Een dergelijke ten
toonstelling is zeven jaar geleden voor
het laatst in Haarlem gehouden en wij
mogen nu verwachten, dat u deze bloe-
menshow niet zult negeren.
U zult kunnen zien, welke prestaties
de kwekers hebben geleverd, hoe voor
treffelijk bindwerk de Haarlemse
bloemwinkeliers kunnen opbrengen en
waartoe dahlia-liefhebbers in staat zijn.
De liefhebbers en volkstuinders expo
seren in de keuringszaal. Vanochtend
om zes uur is een uitgebreide jury be
gonnen met de beoordeling van de in
zending. Zij zal onder meer moeten
uitmaken, welke dahlia de mooiste is
van de aanwinsten van het afgelopen
jaar. En verder zal zij nog tal van an
dere prijzen moeten toekennen.
Zoals reeds geschreven, heeft dr.
Prinssen de tentoonstelling vanmorgen
geopend. De commissie gewaagde van
Wie dinsdag in de kathedraal is
geweest en het feest heeft
meegevierd van de bis
schopswijding van mgr. Van Dode
waard, heeft misschien de indruk
gekregen, dat het gehele verloop
vanzelf ging. De regie, als ik dat
zo profaan mag schrijven, was in
derdaad feilloos, maar daar zijn
dan ook spannende voorbereidingen
aan voorafgegaan, welke menigeen
die tijdens de plechtigheid op de
achtergrond bleef, hoofdbrekens
heeft gekost. Neem nu bijvoorbeeld
eens de heer Van Nes, chef d'équi-
pe van het ordecommissarissen-
korps, wiens voorhoofd direct na
de benoeming van de coadjutor be
gon te rimpelen. En met hem rim
pelden de secretarissen van het
bisdom mee. Zij gingen ijverig uit
nodigingen rondsturen, nadat zij
eerst terdege uitgezocht hadden,
wie hoger was dan wie, en vervol
gens plaatsen distribueren op kaar
ten waarvan de kleuren evenals in
de liturgie een eigen betekenis had
den. De heren werkten onder hoog
spanning en zetten een organisatie
op touw, die klonk als de klokken
van de kathedraal. De middag vóór
de wijding ben ik nog even een kijk
je gaan nemen en op het hoogkoor
trof ik de kathedrale gestalte van
de plebaan, die prud' nt meer als
oud-secretaris dan als kanunnik
zijn adviezen gaf aan de secreta
rissen.
Bedrijvig en met zin voor pasto-
rele humor waren deze twee pala
dijnen van de bisschop bezig een
kaartje te leggen. U moet dat na
tuurlijk goed verstaan. Zij waren
gewapend met een groot aantal
kaarten, waarop de namen van de
hoogste gasten. Heel secuur zorg
den zij, dat iedere naamkaart op
de juiste plaats kwam om te voor
komen, dat bijvoorbeeld professor
Rómme op de plaats van de abt
van Egmond terecht kwam. Intus
sen werden zij lastig gevallen door
een fotograaf die zo graag een
plaatje van de intocht wilde schie
ten vanaf de preekstoel, maar geen
toestemming kon krijgen. De zor
gen zijn groot, dat merkt u wel,
maar gelukkig beschikt men in de
plebanie over twee gastvrije, jovi
ale en hartelijke huishoudsters, die
de werkers van het laatste uur in
de kathedraal van thee voorzien.
Misschien praat ik nu een beetje
te veel uit de keuken, maar u mag
toch wel weten, dat de keuken,
waar de twee plebanie-prinsessen
zo magnifiek de scepter zwaaien,
een voortreffelijke pleisterplaats is
voor de zwoegers. Tijdens de plech
tigheid trof ik daar de heer Greefe,
een vermoeid maar dankbaar man,
die met veel talent de excellente ver
siering in de kerk had verzorgd.
Voorts heetgelopen fotografen, uit
gedroogde radio-mensen en soms
een zeer hoogbejaarde monseig
neur, die als gast de kerkelijke
hiërarchie is gelukkig nog zo men
selijk zijn troost zocht bij een
kop koffie en weer opgemonterd
terug ging naar de kathedraal om
de plechtigheid verder te volgen.
Wie ontmoet je al niet? Het zijn
er teveel om op te noemen. Eén is
daar altijd een trouwe en bijna pon
tificale klant: Willem Bloem, de
man die met recht en reden de ti
tel van geheim-kamerheer zou mo
gen voeren. Wanneer hij achter de
bisschop aanschrijdt, doet hij in
waardigheid voor menige prelaat
niet onder. Hij schijnt alles van al
les te weten en is in menig eval
de helper in de nood. Ik trof hem
natuurlijk weer in een bijzondere
omstandigheid. In de plebanie
struikelde ik over een paar schoe
nen en viel toen bij wijze van spre
ken in de armen van Willem Bloem
Met een lelijk woord heb ik de
schoenen in een hoek „gezet",
maar toen zij later bleken toe fj
behoren aan de bisschop van Gro
ningen heb ik het schoeisel met
wat eerbied in de buurt van 's bis-
schops hoed geplaatst.
De plebanie is bij zo'n plechtig
heid het trefpunt van hoogwaardig
heidsbekleders, waarbij alleen die
gene zich onderscheidt, die in een
gewone zwarte toog rondloopt. De
paarse kleur mag dan nog zo ro-
meins zijn, de sfeer blijft verruk
kelijk Hollands. En dat doet zelfs
een Romeinse doctor plezier.
'et feest van de katholieke mid
denstanders is intussen op
volle gang gekomen. De he
ren, die in winkel of werkplaats
plegen te zwoegen, hebben het er
eens goed van genomen. Morgen
gaan zij recipiëren, met veel allure
ter ere van het gouden jubileum
van hun middenstandsvereniging.
U en ik zullen elkaar die dag her
haaldelijk treffen, want kort daar
voor is morgen de receptie van
mgr. Van Dodewaard in het bis
schoppelijk paleis. Het programma
is dus als volgt: 1. Bisschoppelijk
paleis, 2. Brinkmann, 3. Krelage
huis. In het Krelagehuis ontmoeten
wij elkaar tijdens de kleurige dah
liatentoonstelling, die opnieuw zal
moeten bewijzen, dat Haarlem de
Bloemenstad is.
Drie keer elkaar
ontmoeten op één dag.
Wie tracteert?
ker in de kleinere provincieplaatsen,
haalden zij hem overal heen om lezin
gen te houden over ons land, ons volk,
ons onderwijssysteem en over wat al
Regelmatig moest hij aanzitten
aan diners en menigmaal heeft hij
dia's over ons land moeten vertonen.
Het was een prettige bezigheid, vond
hijzelf, omdat je daardoor het gevoel
kreeg iets terug te doen voor de ver
rijkende gastvrijheid die geboden werd.
Over die gastvrijheid raakt Peter dan
ook niet uitgepraat. De hartelijkheid
waarmee men hem allerwegen tegemoet
is getreden, is niet in woorden uit te
drukken.
Het slot van het Amerikaanse jaar
was een grote bustocht met alle AFS-
studenten, die dat jaar in de Verenigde
Staten te gast waren geweest. Samen
reisde men gedurende een maand Ame
rika door om een algemene indruk te
krijgen van land en volk en om kennis
te maken met de belangrijkste elemen
ten van het Amerikaanse leven. Hoog
tepunt van deze tournee is ongetwijfeld
de grote ontvangst in Washington ge
weest, waar president Eisenhower de
jongens en meisjes toesprak en waar zij
de gasten waren van de verschillende
ambassades. Het is dus beslist niet te
veel gezegd, wanneer Peter Volkert
beweert, dat dit Amerikaanse jaar voor
hem een onvergetelijke ervaring is ge
weest, die hem een ruimere blik heeft
bijgebracht en een beter inzicht in de
Nieuwe Wereld.
Het programma, waarmede de „Haer
lemsche Musyvkcamer" onder lei
ding van André Kaart vrijdag
avond in de Engelmunderkerk te Velsen
concerteerde, was zoals dat gewoonlijk
bij dit ensemble het geval is, van aan
trekkelijke aard. Vijf achttiende eeuwse
componisten, J. S. Bach, Nicola Lentz,
G. F. Telemann, A. Vivaldi en J. Quantz
sierden het programma.
André Kaart (waarom stond de naam
van de dirigent niet in het programma
vermeld?) liet het concert openen met
de bekende suite in b kleine terts van
Bach. De obligaat-fluitpartij werd hier-
in op levendig muzikale wijze door Peter
van Munster geblazen. Het orkest ont
plooide zich na een ietwat schuchter be
gin, al spoedig tot een voornaam musi
ceren. De overheersende polvfonie-struc-
tuur bleef doorzichtig, terwijl de dyna
miek fraaie tegenstellingen verkreeg.
Met Getrude Maclaine als soliste ging
vervolgens het concert voor cembalo en
strijkorkest van Nicola Lentz. Het bleek
een fris opus te zijn met een bijzondere
rijkdom aan melodische inventie. André
Kaart kwam tot een treffende uitvoe
ring, waaraan ook Gertrude Maclaine
haar aandeel leverde. Naarmate de
avond vorderde, groeiden de prestaties
van het orkest. In het concert voor twee
fluiten en strijkorkest van Telemann
werd een vurige muzikale vaardigheid
over het orkest gaande, die resulteerde
in een fraaie orkestrale klankenweelde.
Het solospel van de fluitisten Peter van
Munster en Taco Ferwerda sloot zich
hierbij al even mooi aan. In het na de
pauze gespeelde concert voor 2 hobo's
en strijkorkest van Vivaldi lieten Ton
van de Berg en Kees Kuyper zeer mooi
hobo-spel genieten. Jammei genoeg was
de stemming niet overal zuiver. Niette
min was het een boeiend klankenspel.
Op speelse wijze, niettemin stylistisch
echter bijzonder gaaf, besloten orkest en
de fluitist Peter van Munster dit con
cert met het fluitconcert van Quantz.
André Kaart mag met volle tevreden
heid terugzien op de uitstekende pres
taties van zijn orkest. Ook zijn niet te
lange programma's getuigen van juist
inzicht. Het was een succesvol concert
in een sfeervolle kerk.
J. L.
