John Foster Dulles, onvermoeibaar
strijder voor een betere wereld
Geen
so n
Secretary of Statheeft ooit
machtige positie bekleed
m
D'
J
T
Boeiend programma voor
de Sjah bij Philips
D
Westelijke wereld rouwt
om Dulles' dood
Minister Luns .zeer geschokt
1
DE
CARNAVALSMOORD
Etttèlf.L.
Halve eeuw in de
diplomatie
Renault
Twee studiebeurzen aangeboden
Babylijkje onder
vloer gevonden
Kon. Shell-prijs
van 10.000
Coaster-kapitein
gaf vals alarm
Hengelaars
verontrust
door
MARTIN MONS
V.
Irt Groningen
Voor wetenschappelijk
researchwerk
Geen vliegtuig in zee
Ongelukkige oefening
niet lichtpatronen
W atervervuiling
MAANDAG 25 MEI 1959
PAGINA 5
Geen Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken
heeft ooit zo'n grote rol gespeeld in het wereld
gebeuren als John Foster Dulles, die van 21 januari
1953 tot 15 april 1959 aan het hoofd heeft gestaan
van het State Department. Dulles had een machtige
Positie, omdat zijn land na de tweede wereldoorlog
oen van de twee dominerende wereldmachten was ge
worden, maar hij had nooit zo'n sterk persoonlijk
stempel op de buitenlandse politiek van de Verenigde
Staten kunnen drukken, als de president hem niet zo'n
grote vrijheid van handelen had gegeven. Eisenhower
had een schier onbeperkt vertrouwen in zijn „Secre
tary of State" en hij heeft in de loop der jaren dan
ook herhaaldelijk blijk gegeven van zijn grote bewon
dering voor Dulles. Hij heeft van Dulles gezegd, dat
het een van de meest waardevolle mensen was van
sijn team. Hij heeft zijn medewerker betiteld als „de
'heest wijze en de meest toegewijde man die ik ken",
als iemand „die op zijn gebied grotere kennis van
Zaken heeft dan wie dan ook" en als „een onmisbaar
hd van mijn kabinet". Toen Eisenhower op 15 april
J-1. bekend moest maken, dat Dulles zou aftreden, zei
hij, met tranen in de ogen, dat de aftredende minister
oen man was van geweldig karakter, die van grote
hioed en van een sterk karakter had blijk gegeven.
Dulles heeft Eisenhower gedurende meer dan zes
jaar terzijde gestaan, en in die tijd is de wederzijdse
Waardering tussen de beide mannen voortdurend ge
groeid. De president was blij, dat hij een man naast
zich had die reeds een indrukwekkende diplomatieke
carrière achter de rug had vöèr hij met de leiding
belast werd van het Amerikaanse ministerie van Bui
tenlandse Zaken. Eisenhower heeft dan ook dankbaar
geprofiteerd van de grote kennis van zaken van zijn
minister en vooral van diens langdurige ervaring op
het gebied van de internationale politiek.
Incl verwarming 4490,-
Volgens de Amerikaanse grondwet is
de president persoonlijk geheel verant
woordelijk voor de buitenlandse politiek
Van zijn land, maar niet iedere presi
dent van de V.S. heeft deze bepaling zo
Opgevat, dat hij zelf de lijn zou moeten
bitstippelen die Amerika in het wereld
gebeuren zou moeten volgen.
Sommige presidenten hebben de
buitenlandse politiek inderdaad als
hun eigen terrein beschouwd. Wood-
row Wilson was bijvoorbeeld feitelijk
zijn eigen „Secretary of State", en
hij nam nauwelijks notitie van de
denkbeelden van zijn minister van
Buitenlandse Zaken, Robert Lansing.
Hy luisterde alleen nog nu en dan naar
de adviezen van zijn vertrouweling
kolonel Edward House. Franklin D.
Roosevelt trok zich ook niet veel aan
van de raadgevingen van zijn minis
ter van buitenlandse zaken, Cordell
Huil, en hij gaf er de voorkeur aan
zijn informaties in te winnen bij
de onderminister van buitenlandse za-
r?d, Sumner Welles, of bij zijn per-
oonl^ke assistent Harry Hopkins.
farry S. Truman daarentegen stond
een heel andere relatie tot zijn mi
nister van Buitenlandse Zaken, Dean
Acheson. Truman maakte weliswaar
intensief gebruik van zijn constitu
tionele prerogatieven door persoon
lijk de hoofdlijnen van het buitenlands
beleid te bepalen, maar hij baseerde
zijn oordeel voor een belangrijk deel
op de adviezen van zijn minister in
wie hij een zeer groot vertrouwen had.
Acheson heeft indertijd een belangrij
ke rol kunnen spelen, en hij had zelf
de gave om zijn naaste medewerkers
dp het State Department tot hun recht
te laten komen. In de periode-Ache-
son heerste op het Amerikaanse mi
nisterie van Buitenlandse Zaken een
gezonde teamgeest, omdat de minis
ter de diverse specialisten op het de
partement en op de diplomatieke pos
ten in het buitenland niet weg domi
neerde.
Onder Dulles echter was het State
'department een „one man show", en
de tweede man op dit êènmansministe-
"e, Christian A. Herter, kreeg weinig
gelegenheid bijlk te geven van zijn
Capaciteiten. Dulles had niet het talent
de werkzaamheden efficiënt te de
legeren. Hij heeft altijd veel te veel zelf
Willen doen. Hij spaarde zich niet. Hij
"ad een ontembare werklust, en hij
Placht zich grondig te verdiepen in de
Problemen waarmee hij werd gecon
fronteerd. Men heeft van Dulles ook
Wel gezegd, dat hij feitelijk twee werk
kamers had. De ene bevond zich op
de vijfde verdieping van New State,
det gebouw op _d_e hoek van de 21ste
Straat en Virginia Avenue, waar de
ketel is gevestigd van het Amerikaanse
ministerie van Buitenlandse Zaken. De
andere „werkkamer" was de cabine
^an het persoonlijk vliegtuig van Dul
les, waarmee hij de hele wereld heeft
afgereisd. Ook op zijn vluchten rond de
aarde werkte de onvermoeibare minis
ter door, en zijn boordtelegrafist stond
'd voortdurend contact met Washing
ton, waar het vliegtuig zich ook be
tond.
ie vriendschap tussen Eisenhower
Fen Dulles dateert reeds van 1949,
toen de twee elkaar te Washing
ton in het Pentagon ontmoetten. Deze
Eerste kennismaking van de man die
Wen net benoemd was tot voorzitter
van de Verenigde Chefs van Staven met
oe eveneens pas in functie getreden
?enator voor de staat New York heeft
?e grondslag gelegd voor de latere
?auwe samenwerking. In de volgende
jjkren liepen de wegen van Eisenhower
Dulles ver uiteen, toen de een in
1iuuu(je NA-
Sjkrijs opperbevelhebber van
werd, terwjjl de ander In Tokio het
d'Panse vredesverdrag ging voorberei-
maar nauwelijks was Eisenhower
of *?ovember 1952 tot president gekozen,
hp, J verzocht zijn oude kameraad tot
Qjl kabinet toe te treden. Generaal
die de „president-elect" bij de
samenstelling van diens regering advi-
e>. -de> heeft vorig jaar verteld, dat
'hdertijd heel wat gepraat is over
rn bezetting van de diverse departe-
„Se „Maar de aanwijzing van een
bjej3retary of State" leverde geen pro-
beSpi?n OP." aldus Clay: „Eisenhower
ze j?°uwde Dulles als de logische keu-
land man was adviseur voor buiten
had 6 zaken geweest van Dewey, hij
v,r°eger op het State Department
balt, 1 en hij had talloze internatio-
conferenties bijgewoond."
°w? Foster Dulles werd geboren in
Washington op 25 februari 1888. Hij
de zoon van een Presbyteri-
Wbtson S?lnfe en de kleinzoon van John
ri ar°" ;0Ster' die toen al ambassa-
St Ppter=Hgeweest in Mexico City en
sMeut HarHg en die later. onder pre-
lanH« VnW,™ muiister van Buiten-
bnnff worden. (John Foster
Pulles zou later het portret van deze
«rootvader aan de wand hangen van
«til» werkkamer in New State). Met zijn
beroemde grootvader van moederszijde
heeft de jonge John steeds zeer veel
contact gehad en door hem werd hij
binnengeleid in de wereld van de di
plomatie. Reeds in 1907, toen John
Foster Dulles pas 19 jaar oud was,
mocht de jongeman, die op dat ogen
blik aan de universiteit van Princeton
studeerde, zijn grootvader vergezellen
naar een groot internationaal evene
ment: de vredesconferentie te Den
Haag, die op initiatief van Tsaar Nico-
laas de Tweede was bijeengeroepen en
waaraan niet minder dan vier en veer
tig landen deelnamen. De jeugdige
Amerikaanse student werd in Den
Haag prompt benoemd tot secretaris
van deChinese delegatie, in welke
functie hij zich zeer nuttig schijnt ge
maakt te hebben.
Zo kan men van Dulles dus zeggen
dat hij een diplomatieke carrière heeft
gehad van meer dan een halve eeuw,
al is hij al die tijd niet onafgebroken
in de Amerikaanse buitenlandse dienst
werkzaam geweest.
Toen Dulles Uit Den Haag in Amerika
terugkeerde, maakte hij eerst zijn stu
die in de rechten af, en vervolgens
trad hij in dienst bij een groot advoca
tenbureau in New York: Sullivan and
Cromwell. Maar toen de eerste wereld
oorlog uitbrak, werd Dulles, in de
rang van kapitein, te werk gesteld op
een van de regeringsbureaux, waar
men grote behoefte had aan juristen.
Zijn werkzaamheden op dit bureau trok
ken in hoge regeringskringen dermate
de aandacht, dat hij in 1919 als juri
disch adviseur werd toegevoegd aan
de Amerikaanse delegatie naar de vre
desconferentie te Versailles. Op deze
conferentie raakte hij in een opzienba
rend debat verwikkeld met de Austra
lische premier Hughes over het pro
bleem van de Duitse herstelbetalingen.
Dulles vond dat de andere geallieerden
met hun eisen aan het verslagen Duits
land te ver gingen en dat men niet
het onderste uit de kan moest probe
ren te halen. Hij deed zijn werk in
Versailles zo goed, dat president Wil
son hem op het einde van de conferen
tie een enthousiaste brief schreef, waar
in hij de 31-jarige adviseur verzocht
Advertentie
nog enige tijd in Europa te blijven als
Amerikaans lid van de herstelbetalings
commissie. (Een besluit van de Senaat
maakte echter al spoedig een einde
aan de Amerikaanse vertegenwoordi
ging bij dit orgaan).
Dulles keerde na afloop van zijn
verbintenis met de regering terug
naar het New Yorkse advocatenbu
reau, en gedurende verscheidene ja
ren behandelde hij voor deze firma
talloze gewichtige zaken. Hij maakte
snel promotie tot hjj tenslotte, in
1926, in de directie werd opgenomen.
Door zijn werk voor „Sullivan and
Cromwell" kwam Dulles in 1937 in
contact met een andere veelbeloven
de jurist, Thomas E. Dewey, die hij
voor de zaak probeerde aan te trek
ken. Maar Dewey ging in de politiek
en hij sleepte zijn nieuwe vriend Dul
les er in mee. Toen Dewey vervol
gens, in 1944, door de Republikeinse
conventie benoemd werd tot kandi
daat voor het presidentschap, ver
zocht hjj Dulles hem als adviseur
voor buitenlandse zaken ter zijde te
staan. (Als Dewey, in plaats van Roo
sevelt, de verkiezingen had gewon
nen zou Dulles wellicht al in 1945 mi
nister van Buitenlandse Zaken zijn ge
worden).
Dulles, die (met senator Vandenberg)
steeds vurig geijverd heeft voor een
„bipartisan foreign policy", een bui
tenlands beleid dat het vertrouwen had
van beide partijen, werd in 1950 door
de Democratische president Truman
belast met de voorbereiding van het
Japanse vredesverdrag. Binnen een
jaar wist hij de moeilijkheden die aan
dit pact verbonden waren te overwin
nen (al kon hij de Russen niet mee krij
gen) en toen tenslotte op 8 september
1951 in San Francisco de plechtige on
dertekening plaats had, was dat een
grote dag voor de Republikeinse staats
man.
oen Dulles op 21 januari 1953, een
dag na de inauguratie van Eisen
hower, zijn ambtseed aflegde in het
Witte Huis, was dit de vervulling van een
hartstochtelijke wens die h;j van jongs
af aan gekoesterd had. Hij had altijd
de ambitie gehad om nog eens, evenals
zijn beroemde grootvader, „Secretary
of State" te worden. Maar hij zou spoe
dig ervaren, dat de functie een onnoe
melijk zware last op zijn schouders
zou leggen. Het Amerika van het mid
den van de twintigste eeuw zag zich in
de wereld voor heel andere problemen
en verantwoordelijkheden geplaatst, dan
het Amerika van omstreeks 1900, en de
taak van John Foster Dulles als minis
ter van Buitenlandse Zaken was dan
ook in de verste verte niet meer te ver
gelijken met die welke John Watson
Foster een halve eeuw eerder te ver
vullen had gehad. John Foster Dulles
heeft in de ruim zes jaar van zijn mi
nisteriële loopbaan voor heel wat hete
vuren gestaan, en hij heeft de president
in verscheidene hachelijke situaties van
advies moeten dienen.
Zelf heeft Dulles eens geschreven,
dat in de eerste twee jaar van zijn
ministerschap Amerika drie keer op
de rand van de oorlog heeft gestaan.
De eerste maal zou dat gebeurd zijn
op 18 juni 1953, toen president Rhee
van Zuid-Korea, aan de vooravond
van de wapenstilstand enige tiendui
zenden gevangenen los liet. Als de
Chinese en Noordkoreaanse commu
nisten toen de strijd hervat zouden
hebben, zou Amerika ook weer begon
nen zijn, en Eisenhower was bereid
om zo nodig met tactische atoomwa
pens in te grijpen. De tweede grote
crisis beleefde haar hoogtepunt op 3
april 1954, toen de Amerikaanse rege
ring in principe besloot onder bepaal
de voorwaarden in het Indo-Chinese
conflict te interveniëren. (Het is,
zoals bekend, niet zo ver gekomen).
Op 28 januari 1955 stonden de Ver
enigde Staten, om de uitdrukking van
Dulles te gebruiken, voor de derde
maal „on the brink of war". De Ame
rikaanse Senaat had immers op deze
datum Eisenhower gemachtigd tegen
Rood-China op te treden, als Peking
zich zou vergrijpen aan het grondge
bied dat onder het gezag stond van
Tsjang Kai Sjek. (De Zevende Vloot
hield zich in de Straat van Formosa
gereed om zo nodig toe te slaan).
Naar aanleiding van de theorie van
Dulles inzake de „three brinks", heeft
men in Amerika wel spottend gespro
ken van zijn „brinkmanship", en voor
al van Democratische zijde heeft de
minister heel wat moeten horen over
zjjn voorstelling van zaken. Intussen
weten we van de achtergronden van
de door Dulles genoemde kritieke mo
menten nog niet voldoende af, om er
ons een gedegen oordeel over te vor
men. Misschien zullen later de de
tails van de gebeurtenissen openbaar
ge,maakt worden, zodat historici er
hun visie op kunnen geven.
Dulles, als 19-jarige student. De foto
werd gemaakt in 1907, het jaar waarin
hij met zijn grootvader, John Watson
Foster, de Haagse vredesconferentie
bijwoonde.
Twee uur heeft de Sjah van Perzië
zijn reis van Amsterdam naar Parijs
onderbroken voor een excursie naar de
Philips-fabrieken in Eindhoven, een in
termezzo, dat niet meer bij het officiële
bezoek hoorde, maar niettemin een van
de interessantste onderdelen van zijn
verbljjf in Nederland is geworden. Af
gehaald door een formatie van twaalf
Thunderstreaks, landde de Viscount van
de Sjah, na een rondvlucht over de
Philipscomplexen, om kwart voor elf op
de vliegbasis Eindhoven, waar de gast
en zijn gevolg werden opgewacht door
loco-burgemeester mr. F. Gijzeis, de
president-directeur van Philips, ir. P.
Otten, en de vice-presidenten, ir. F. Phi
lips, dr. A. Guépin en ir. Th. Tromp.
Zij leidden hun bezoekers allereerst
door de persglasfabriek en de tv-buizen-
ulles moge een minister van Bui
tenlandse Zaken geweest zijn met
grote capaciteiten, in èèn opzicht
schoot hij nogal eens te kort. Hij was
een diplomaat van grote allure, maar
hij miste vaak de tact die in het di
plomatieke verkeer nu eenmaal onont
beerlijk is. Door een zekere tactloosheid
heeft hij herhaaldelijk wrijvingen ge
had met Amerika's bondgenoten, ter
wijl hij ook de pers nogal eens tegen
zich in nam, al probeerde hij in zijn
wekelijkse persconferenties zo goed
mogelijk antwoord te geven op de nete
lige vragen die men op hem placht af
te vuren. In West-Europa heeft Dulles
nooit de populariteit genoten van bij
voorbeeld zijn voorganger Acheson, al
had hij in de Westduitse Bondskanse
lier een groot vriend en bewonderaar.
Speelde Acheson indertijd voortreffelijk
samen met de toenmalige Britse mi
nister van Buitenlandse Zaken, Bevin,
Dulles vond in Adenauer een trouwe
Europese partner.
Het zal Dvflles diep teleurgesteld heb
ben dat hij geen rol meer kon spelen in
de Geneefse ministersconferentie die op
11 mei j.l. begon. Hij is uit dit leven
heengegaan terwijl de conferentie nog
in volle gang was, en het is hem niet
gegeven geweest te vernemen of de hui
dige onderhandelingen tussen Oost en
West uitzicht bieden op een verminde
ring van de internationale spanningen,
omdat op deze brandende vraag op
het ogenblik van zijn dood nog geen
antwoord te geven was. Dulles heeft tot
het bittere einde gestreden voor een
betere wereld, en zelfs toen hij wist
Het bericht van het overlijden van
de Amerikaanse oud-minister van bui
tenlandse zaken, John Foster Dulles,
is in de gehele Westelijke wereld met
leedwezen ontvangen. Uit alle delen
van de wereld komen bij president
Eisenhower en bij mevrouw de weduwe
Dulles de telegrammen van rouwbe
klag binnen. Eisenhower heeft om een
nationale rouw gevraagd en h;j heeft al
zijn afspraken buiten het Witte Huis
afgezegd. Vice-president Richard Nixon
heeft gisteren verklaard dat John
Foster Dulles lang genoeg heeft ge
leefd om te zien, dat de historie zijn
politiek rechtvaardigt, die zo impopu
lair scheen op het moment dat hij haar
bepleitte. De oud-kandidaat voor het
presidentschap van de Verenigde Sta
ten. Adlai Stevenson, bracht gisteren
hulde aan de „persoonlijke integriteit,
de vaderlandsliefde en de vastbesloten
heid" van Dulles ais minister van bui
tenlandse zaken. Ook Paus Joannes
XXIII heeft vandaag zijn verdriet be
tuigd over het overlijden van John
Foster Dulles, die hij een „grote figuur"
noemde. De Paus deed dit bij de plech-
dat hij ongeneeslijk ziek was, heeft hij
zijn verantwoordelijke post niet willen
verlaten tot op het moment dat hij wer
kelijk niet meer in staat was om zijn
werk te doen. Amerika en de hele
vrije wereld zijn hem grote dankbaar
heid verschuldigd voor zjjn inspannin
gen, waarvan wij nog eens de vruchten
hopen te mogen plukken.
H. Br.
Dulles en Eisenhower op het vliegveld van Washington. De president heeft
altijd grote bewondering gekoesterd voor zijn „Secretary of State".
44
„De moordenaar heeft waarschijnlijk de oude man
een knie op de borst gezet en hem toen onder het
hoofdkussen gesmoord,' 'denkt Perquin. „Eigen
lijk was er weinig kracht toe nodig om zo'n zwak,
oud leven uit te blussen. Maar wat een mens moet
het geweest zijn, die zo iets doen kon. Die rustig
dat kussen kon blijven drukken op dat oude gezicht,
terwijl de oude, zwakke handen in machteloze
doodsangst plukten aan zijn mouwen."
Hij keert zich naar Kersbergen. „Ik vrees, dat
u gelijk heeft. Dit is moord. Heeft u hier een telefoon?"
„In het kantoortje, inspecteur."
Een kwartier later is het huis van de gebroe
ders Kersbergen vol bedrijvigheid. „Inbraak met
moord, dat hebben we hier in Sint Odiliënrode nog
nooit meegemaakt," verzucht een brigadier. „Moar
ze zeggen wel es dat as'nen mens eenmoal enen
moord gepleegd heeft, het hek van de dam is, om
zo te zeggen."
„Wat voor onzin is dat nou, brigadier?" zegt com
missaris Langelaar streng. „Je begrijpt toch ook
wel, dat deze moord en die op de kantonrechter
niets met elkaar te maken hebben."
„Dat zou ik nu niet zo grif willen onderschrijven,"
zegt Pieter Perquin haast verontschuldigend.
„O, nee? Ik kan alleen maar zeggen dat me dat
spijtvoor u. Intussen heb ik, voor zover mij be
kend, deze zaak in handen tot nu toe en ik
„Natuurlijk, commissaris. Maar deze zaak ver
toont aspecten, die het me onmogelijk maken ge
heel afzijdig te blijven. Ziet u hierin geen twijfel aan
uw capaciteiten als politieman! Ziet u, het is alleen
maarPieter Auguste Perquin verzamelt al zijn
krachten voor de aanval: „Kijk, er zjjn dingen in
de moordzaak Van den Bronck, die uit de aard der
zaak allee» mij tot nu bekend kunnen zijn. En deze
dingen maken het op zjjn zachtst gezegd zeer waar
schijnlijk, dat tussen beide zaken wèl verband be
staat. Ik moet er dus op aandringen deel te ne
men aan het onderzoek."
„Onzin," zegt handenwassend de commissaris, „be
lachelijke fantasieën. De moord op de kantonrech
ter was een moord uit wraakzucht, dit is een vul
gaire roofmoord. De oude man werd wakker en be
gon te schreeuwen en de inbreker in zijn angst
smoorde dat geschreeuw onder het kussen. Je kunt
hier zelfs niet van voorbedachte rade spreken. De
kerel is er daarna dodelijk verschrikt vandoor ge
gaan. Zelfs het tafelzilver heeft hij laten liggen.
„Neemt u me niet kwalijk, commissaris, maar
kunt u me dan verklaren, waarom de inbreker, die
te veel van streek was om het tafelzilver mee te
nemen, dan wel zjjn kostbare tijd h^eft zoek ge
bracht met het aanrichten van al deze verwoestingen?
Dat kan hij onmogelijk vóór het plegen van de
moord gedaan hebben."
Commissaris Langelaar haalt de schouders op.
„De beroepsmisdadiger vertoont immers merkwaar
dige psychische afwijkingen, nietwaar? Daar schermt
toch de moderne school zo graag mee, inspecteur?
Misschien hebben we het alleen maar te zien als
een uiting van woede over het geringe bedrag van
de buit. Er was immers maar weinig geld in huis,
mijnheer Kersbergen? De man had zijn risico gelo
pen en zijn moeite gehad en bijna voor niets. Dat
heeft hem natuurlijk razend gemaakt. Heel begrij
pelijk. Daar behoef je geen psycholoog voor te
zijn, inspecteur."
„En om die woede te luchten vergrootte hij zijn
risico door een paar uur zoek te brengen met het
vernielen van alles wat hem onder de handen kwam!
U zei daareven toch, dat hij er hals over kop van
door was gegaan? Bovendien," voegt hij er naden
kend aan toe, „heeft hij niet alles vernield wat
hem onder de handen kwam. Hij heeft wel degelijk
een keus gemaakt. Waarom zouden anders die boe
ken, waarvan het papier zoveel gemakkelijker te
scheuren valt dan het zware karton van de albums,
onbeschadigd zijn gebleven? Daarbij stonden de boe
ken voor het grijpen en de albums niet."
„Nou, en? Dit gaat mij te hoog, inspecteur, ik ben
maar een bekrompen routinemannetje, zo'n ouwer-
wets kereltje. En ik verzoek u vriendelijk u met
uw nieuwewetse wijsheden buiten deze zaak te hou
den."
Pieter Perquins onderlip schuift weer naar voren.
„Het spijt me, commissaris, maar dat gaat nu
eenmaal niet," zegt de bezitter van die lip.
„Gaat niet? Gaat niet? Ik zalu dwingt me
omsputtert commissaris Langelaar.
„Ik wil met alle genoegen Breda even opbellen,
dan moeten ze daar maar uitmaken of ik het recht
heb, commissaris, omzegt Perquin en houdt
zijn hart vast, dat Langelaar op dit voorstel zal in
gaan.
„Maarmaar, wat wilt u dan eigenlijk?" roept
de commissaris en zijn mollige handjes maken het
Perquin allengs zo vertrouwde wasmanuaal. „Er kan
toch maar één van ons
„Ik wil niets anders dan de vrije beschikking over
het vernielde materiaal, als u hier klaar is."
„Over die snippers en die scherven?"
„Ja, en u moet mij gelegenheid geven een oogje
in het zeil te houden dat ik werkelijk elk snipper
tje en ieder glassplintertje in handen krijg. Maar
daar zult u toch wel niets op tegen hebben?"
„Nee, nee, natuurlijk niet," zegt commissaris
Langelaar verstrooid. „Begrijpt u, waar dokter
ScheersAh, daar hebben we hem. Een rare
historie, dokter. Ja, hierheen. Zal ik u maar voor
gaan?" Hups als een gastheer, die de honneurs
waarneemt, trippelt hij voor de arts uit. „De oudste
van de heren Kersbergen. Gestikt, beter gezegd
versmoord, onder een kussen door een inbreker.
Tenminste, zo reconstrueert inspecteur Perquin het
gebeurde. Of het ook zo is en hij niet uiteindelijk
een natuurlijke dood is gestorven door schok, moet
u als deskundige uitmaken. Hij was oud, nietwaar,
en had een zwak hart. Tja," zegt hij dan opeens op
nieuw onzeker, „behoorden we niet eerst een foto
te nemen voor we iets aan de houding van de over
ledene veranderen?" Hij kijkt hulpeloos rond.
(Wordt vervolgd).
tigheid waarbij Luis kardinaal Copello,
van Argentinië, werd beëdigd als kan
selier van de Heilige Roomse Kerk.
Premier Macmillan van Engeland
noemde Dulles een man, in wie „de
hoogste idealen werden gesteund door
een uitzonderlijk sterk karakter." Oud
premier Sir Winston Churchill en oud
premier Sir Anthony Eden betuigden
telegrafisch mevrouw Dulles hun me
deleven. Dit deed ook president De
Gaulle van Frankrijk. In een telegram
aan Eisenhower zei hij onder andere
dat Dulles' doorzettingsvermogen, zijn
geloof in de beginselen die het Westen
huldigt, en zijn moed steeds een voor
beeld voor iedereen zullen zjjn.
Bondskanselier Adenauer van West-
Duitsland sprak gisteren van zjjn trou
we vriend John Foster Dulles, die een
strijder was voor de vrijheid en het
christendom en die zijn gehele leven
aan zijn overtuiging heeft geofferd. De
burgemeester van West-Berlijn, Willy
Brandt, verklaarde dat de bevolking
van Berlijn met het Amerikaanse volk
rouwt om de dood van Dulles, die
Brandt een trouwe vriend van Berlijn
noemde.
De minister van buitenlandse zaken,
mr. J. M. A. H. Luns heeft tegenover
het A.N.P. de volgende verklaring af
gelegd in verband met het overlijden
van minister Dulles: „Ik ben zeer ge
schokt door het bericht. Dulles werd
gedragen door het onverzettelijk geloof
in de rechtvaardigheid van de zaak die
h(j diende. Hij heeft al zjjn energie en
kracht gegeven aan de verdediging van
de Westerse idealen. Zijn ontijdig over
lijden betekent een groot verlies voor
de Verenigde Staten en de gehele Wes
telijke wereld." Minister Luns deelde
voorts mee dat hij mede namens de
Nederlandse regering een condoléan-
tie-telegram heeft verzonden aan pre
sident Eisenhower en een persoonlijk
telegram aan mevrouw Dulles.
Door de Groninger politie is zaterdag
een 36-jarige huishoudster gearresteerd,
verdacht van kindermoord subs, kinder
doodslag, nadat in een woning aan de
Concordiastraat het lijkje was gevonden
van 'n baby, dat in vergaande staat van
ontbinding verkeerde. Het drama heeft
zich enige maanden geleden reeds af
gespeeld. Dezer dagen kwam de zaak
aan het licht, doordat de 54-jarige be
woner, een alleenstaande man, toen hij
onverwachts thuiskwam, zijn huishoud
ster met 'n emmer zand zag slepen. Hij
had ongenoegen gekregen met tie huis
houdster, die enkele maanden bjj hem
in dienst was geweest en die dag de wo
ning verliet. De man ging naar de po
litie met de mededeling, dat er in zijn
huis iets gebeurd was, dat hij niet he
lemaal vertrouwde.
De politie stelde een onderzoek in.
Men ontdekte spoedig, dat het vloer
zeil niet op de juiste wijze gelegd was
en dat het vloerkleed op de kachelplaat
lag in plaats van er onder. Vlak ach
ter de kachel zat een plank los. Toen
de plank verder werd losgebroken ont
dekte de politie een in vergaande staat
van ontbinding verkerend kinderlijkje.
Onmiddellijk werd de huishoudster
opgespoord. Aanvankelijk ontkende zij,
maar al spoedig viel zij door de mand.
Het bleek, dat het drama zich in janu
ari heeft afgespeeld. De vrouw was
zwanger, zonder dat de man, bij wie
zij in dienst kwam, er iets van wist.
Zij wilde het verborgen houden, omdat
zij wist, dat de man geen kinderen in
z^jn huis wilde hebben. In alle stilte
heeft zjj het kind ter wereld gebracht,
terwijl de man naar zijn werk was.
Toen het kind geboren was, wikkelde
zij het in een doek en moltondeken. Na
enige uren hoorde zij het kind niet meer.
Zij heeft het toen in een koffer onder
haar bed verstopt. Daar heeft het kin
derlijkje ongeveer een week gestaan,
waarna zij het onder de vloer verborg.
Toen zij echter de woning ging verla
ten, was zij bang voor ontdekking.
Daarom heeft zij een emmer zand op
de plaats gestort, waar het kinderlijk
je zich bevond. De vrouw is voor de
officier van justitie geleid.
De nieuw ingestelde Koninklijke Shell-
prijs, die tienduizend gulden groot is
en ten goede komt aan een wetenschap
pelijk onderzoek op het gebied van bio
logie, geologie, medicijnen, natuurkun
de, scheikunde en wiskunde, zal dit
jaar voor het eerst worden uitgereikt.
De prijs zal worden verleend ten be
hoeve van te verrichten of lopende on
derzoekingen en is gecn beloning voor
reeds gedaan wetenschappelijk resaerch-
werk. Onderzoekingen ten dienste
van krijgskundige belangen komen niet
in aanmerking voor mededinging.
Dit heeft de voorzitter van de Holland-
sche Maatschappij der Wetenschappen,
dr. J. E. baron de Vos van Steenwyk,
zaterdag tijdens de in Haarlem gehou
den jaarvergadering medegedeeld. De
prijs zal worden toegekend door een
commissie, die gekozen is uit deskun
dige leden van de Hollandsche Maat
schappij.
fabriek, waar het indrukwekkend pro
ces van de beeldmuisfabricage in vollt
gang was.
Hartelijk toegejuicht door de duizen
den Philipsemployé's, die uit de hoge
gebouwen wolken papiersnippers en
glinsterende linten lieten neerdwarre-
len, reed de Sjah langs de uitgestrekt
heden van de oude en nieuwe fabrie
ken in Strijp naar de Ela-studio, waar
ir. Otten „at heart to do something
to your country" zijn keizerlijke gast
allereerst twee studiebeurzen van het
Philips wetenschappelijk instituut voor
technologische studies aanbood, voor
jonge Iranese ingenieurs. Een dochtertje
van ir. F. Philips bood vervolgens een
couvert aan.
Na een demonstratie van een röntgen-
beeldversterker en de altijd weer ver
rassende akoestische nagalmkunst, di»
de studio omtoverde in een kathedraal,
volgde een bijzondere surprise, toen de
demonstratie van een filmprojector het
bezoek van de Sjah aan Amsterdam en
Friesland op het witte doek bracht.
Nadat voorts enkele filmpjes in het
TODD-Ao-systeem waren vertoond,
kreeg de Iranese vorst de allernieuwste
bandrecorder aangeboden. Hierna be
leefden enkele in Nederland studerende
Iranezen een groot moment, toen zij
door ir. Otten aan de Sjah werden voor
gesteld.
Met trots voerde de president-direc
teur zijn gasten tenslotte naar het zeven
verdiepingen hoge dakterras, dat een
schitterend uitzicht bood op het zonnige
Philips- en stadspanorama en waar de
bezoekers tegelijk een klinkende aubade
werd gebracht door de harmonie, die
was opgesteld op het enkele verdiepin
gen lagere dak van het nabijgelegen na
tuurkundig laboratorium.
Tegen kwart voor een vertrok de
Sjah naar het vliegveld, om zijn reis
naar de Franse hoofdstad te vervolgen.
Hij zal daar een ontmoeting hebben met
president De Gaulle en via Genève,
waar hij een korte vakantie zal door
brengen, begin juni naar Teheran te
rugkeren.
Advertentie
Uw zenuwen in bedwang
A BASIN kalmeert
zonder slaap te verwekken
IJmuiden heeft zaterdagmiddag eni
ge uren in angstige spanning verkeerd,
nadat zoals wij zaterdag in een deel
van onze edititie nog konden berich
ten bekend geworden was, dat ver
moedelijk een vliegtuig in de Noordzee
gestort was. Reddingboten en vliegtui
gen werden uitgezonden om naar over
levenden te zoeken. Zij konden echter
teruggeroepen worden, toen gebleken
was, dat de gesignaleerde alarmpatro
nen lichtkogels bij wijze van in
structie door een coaster waren afge
schoten.
Achteraf bezien, was het allemaal
heel eenvoudig. Kapitein L. de Graaf
had aan boord van de coaster Reliable
nog een paar oude alarmpatronen lig
gen, die door de scheepvaartinspectie
ondeugdelijk waren genoemd. Hij had
ook nieuwe aan boord en volgens zijn
verklaring had men hem gezegd, dat
hij zelf maar moest zien wat hij met
de oude deed. Als hij ze maar niet op
zee afschoot, anders zou men denken
dat er een schip in moeilijkheden was.
Nu hij met zijn schip in de Hoog
ovenhaven lag, en het een prachtige
dag was, meende hij er goed mee
te doen, een paar jonge schepe
lingen, die van technisch Engels geen
kaas hadden gegeten en die dus de
overigens duidelijke gebruiksaanwij
zing niet konden ontcijferen, de wer
king van deze lichtpatronen te de
monstreren, voor het geval zij er
eens mee zouden moeten omgaan in
geval van nood.
Dus werd zaterdagmorgen omstreeks
11 uur de eerste lichtkogel afgeschoten.
De kapitein had er goed op gelet, dat
er geen scheepvaartbeweging in zijn
buurt was, zodat niemand risico liep.
Maar IJmuiden wist van niets. Iemand
bij de Hoogovens zag plotseling vuur in
de lucht en een parachute.
Dat was het begin van de alarmtoe
stand. Het werd nog erger, toen een
klein uurtje later weer een parachute
en een vuurzuil gezien werden.
Een oplettende loods leverde de sleu
tel voor de ontknoping. Hij meende ge
zien te hebben, dat in de Hoogoven
haven geschoten werd en rapporteerde
dat aan de havenmeester, die op zijn
beurt de politie op de hoogte stelde.
Havenmeester en recherche stelden een
onderzoek in, waarbij de kapitein van
de Reliable onmiddellijk alles toegaf en
vreselijk schrok van de consternatie,
die h\j verwekt had.
Het is waarschijnlijk, dat ook de Raad
voor de Scheepvaart zich met deze
zaak zal gaan bemoeien.
De Algemene Hengelaarsbond heeft d#
ministers van verkeer en waterstaat en van
landbouw, visserij en voedselvoorziening
telegrafisch dringend verzocht spoedige be
handeling van het wetsontwerp op de wa
tervervuiling te bevorderen.
