OOSTENRIJK op zijn hoede
voor W er eld j eugdf estiv al
Communistische opzet door vrije
jeugdbeweging aan de kaak gesteld
MINISTER v. ROOY: machinist en ruiter
Waarom bent U dan toch
minister geworden?
MONTY's dubbelganger
Britse oorlogsgrapjes
GROOTSCHEEPSE SOVJET-SHOW
GROOT
1
DAT IX
NOVA ET VETERA
ZATERDAG 13 JUNI 1959
PAGINA 11
gebedenboek
Ned. toerist in Spanje
verongelukt
ZILFA PLEET
H. van LOON
MACMILLAfSl
ONTMOETTt
'NAPOlfON
Het gezin van minister Van Rooy: van links vaar rechts: Yvonne (8 jaar), mevrouw Van Rooy, Paula (18 jaar), Irene
(12 jaar) en minister Van Rooy.
,,p Prince de Ligne. die in vals Z«P. aiiemaal op communistisch 1\ /T en heeft eerst het voorneme
Van de Prince de Ligne, die in
Brussel is geboren maar als
overtuigd Wener aan zijn eind is
gekomen, herinnert ieder zich de uit
spraak: „Het Congres van Wenen
danst, maar toch maakt het geen vor
deringen." Veel minder bekend is een
ander woord van hem: „Ik houd van
verstrooide mensen. Verstrooidheid
wijst op gedachten en goedheid. Hom-
me en boosaardige mensen zijn altijd
op hun qui-vive". Duizenden en dui
zenden Oostenrijkse jongeren zijn nu
al maanden lang bezig hun gedachten
te ordenen en hun aandacht te concen
treren op het Wereldjeugdfestival, dat
zich van 26 juli tot 4 augustus in We
nen zal afspelen. De zes vorige festi-
De man die burgemeester
wilde worden
J~ k heb deze minister met een vleugje bewondering zitten bestuderen,
naarmate het gesprek vorderde. Ik heb zitten bedenken: hoe is het
■*- mogelijk, dat deze man, die het schoonste ambt bekleedde dat er vol
gens ons bestaat, namelijk het ambt van burgervader, dit zo ineens prijs
geeft voor het harde vak van de politiek. Want naar dat burgemeesters
ambt heeft hij vanaf zijn jeugd welbewust gestreefd. Zoals een andere
jongen van gymnasium of H.B.S. zegt: ik wil civiel ingenieur worden of
geoloog, zo zei minister Van Rooy in die dagen: ik wil burgemeester wor
den! Verstandig man. Het is een van de mooiste ambten, die er zijn. Hij
zegt tegen mij: er zit een sociale inslag in. Je krijgt te maken met mensen.
Met moeilijkheden van mensen. Die moet je trachten op te vangen. Met
vriendelijkheid, met begrip en met liefde. Dat is het mooie van dat ambt.
En nu is die hele burgemeestercarrière die eigenlijk al een bekroning had
gevonden in de dynamische stad Eindhoven, ineens afgebroken voor het
nog al ongewisse ministersambt. Want laten we wel wezen: het ministers
ambt i s ongewis. Als er morgen bij wijze van spreken een wetsontwerp in
de Kamer wordt behandeld, waaraan de minister zijn politieke leven ver
bindt en de Kamer wil er niet aan, dan heeft hij alleen of de hele club
maar te verdwijnen. En wat gebeurt er met een afgetreden minister?
Die moet eenvoudig zien een ander baantje te krijgen. Nou ja, hij krijgt
nog wel een jaar of wat wachtgeld, of er wordt hem ook nog wel eens een
ander baantje aangeboden, óók weer als burgemeester of zo iets, maar dat
lukt óók niet altijd. Zelfs een minister heeft het niet altijd voor het zeggen.
Minister van Rooy wilde dan bur
gemeester worden. Men ziet het de
ze vriendelijke man niet af, dat hij
zo welbewust naar zo iets heeft ge
streefd.
Hij lijkt zo op het eerste gezicht
te zacht van aard en te goedmoedig
van karakter om te vechten voor een
particulier ideaal.
In een gesprek als dit bemerk je
ineens, dat een gezin met één kind
voor dat kind toch niet die ideale
jeugd geeft.
Zijn vader was de bekende gy
naecoloog, professor aan de Amster
damse universiteit, de opvolger van
prof. Treub. En daar was in die da
gen nogal het een en ander over te
doen. Een katholiek als opvolger van
Treub aan de Amsterdamse univer
siteit. De minister herinnert zich dat
nog goed. Al die herrie en agitatie
in de Nederlandse pers. Zijn va
der was eerst vrouwenarts m Rot
terdam. In Rotterdam is hij ook ge-
horen. Zijn vader was daar ook lid
van de r.-k. Staatspartij en lid van
de gemeenteraad. En hjj vertelt mij
nu, dat deze ook leider was van de
rechtse fracties. Dat was toen in de
dagen van de rechtse coalitie nog
mogelijk.
Zjjn grootvader had nog meegewerkt
•an de Maasbode, die schreef daarin
onder de naam „Verax".
In 1917 verhuist hij naar Haarlem,
waar zijn vader directeur is geworden
van een Vrouwenkliniek. Twee jaar
later wordt hij uitverkozen als opvol
ger van prof. Treub.
Intussen vertelt hij mij, dat zijn
ambtgenoot van Buitenlandse Zaken,
Jozef Luns, in Rotterdam hij was
toen dus een jaar of vijf een boe
zemvriendje van hem was.
We speelden samen met een drie-
wielertje op het trottoir van de 's Gra-
vendijkwal. En nu samen minister.
Maar hij weet nü nog hoe bezorgd
zijn moeder voor hem was. Het komt
hierop neer: als er vijf straten verder
een kind hoestte, werd hij door de dok
ter onderzocht. Als hij even kuch
te moest hij thuis blijven en toen hjj
met Kerstmis ziek was moest hij naar
Zwitserland. Zij verhuisden zelfs naar
Overveen, omdat daar de lucht beter
was. Hij ging daar op het Triniteits-
college.
Daar maakte hij de HBS af. En daar
na maakte ik een fout, zegt hp mq.
Ik had een technische knobbel. En
toen dacht ik, dat ik in Delft moest
gaan studeren. Maar die techniek
was bij mij alleen maar een hobby
en daarom maakte ik, zegt hij, de
zelfde fout als de man, die postze
gels verzamelt en denkt, dat hu
daarom een baan moet zoeken bij de
PTT.
Maar na een jaar had hij het in
de gaten. Toen ging hij eerst in
dienst. Eén jaar op de school voor
reserve-officieren in Ede. Hij kon
toen eens rustig piekeren over zijn
toekomst. Het was mijn vader, zegt
hij, die mijn sociale belangstelling
wekte. Hij ging toen rechten stude
ren met de doelbewuste opzet om
burgemeester te worden.
Hij werd burgemeester. En zijn tech
nische hobby bleef zijn hobby. Dat
bleek later, toen hij burgemeester was
Van Venlo.
Het nieuwe viaduct was klaar, dat
een onderdeel was van de nieuwe
spoorwegwerken. Burgemeester Van
Rooy reed zelf de eerste trein erover
UJ een levensgrote, echte locomotief.
En niet zo maar aan het handje van
de mai inist, maar echt alleen.
Later toen het nieuwe station in ge
bruik werd genomen, bestuurde hij zelf
de eers*~ dieseltrein van Roermond
naar Venlo.
Een andere hobby van hem is paard
rijden.
Op d° -
hij, heb ik mijn vrouw leren kennen.
Hij was namelijk lid van de Amster
damse Rij sociëteit en onder leiding
van kolonel Keppel Hesseling werd er
een tocht gemaakt naar Hongarije.
Het is opeens alleen maar grappig,
dat ik toevallig weet, wanneer dat is
geweest en waar hij in Hongarije was.
Dat was namelijk in 1934 en zij waren
daar in het Zuiden o.a. in Kiskörös,
naar ik vermoedde. En wij vinden alle
twee, datde wereld toch maar
klein is. Maar goed: Marie, Jacqueline
Muller, een Amsterdamse apothekers
dochter, maakte die reis óók mee. Een
jaar later naar Polen wéér en toen
was het dan toch echt raak.
Zij kwamen zo'n beetje verloofd uit
Polen terug. Of zij soms te paard zijn
getrouwd heb ik maar niet gevraagd.
Maar intussen werd er toen ernst
met de studie gemaakt.
In '37 studeert hij af in Utrecht en
wordt hij volontair in Castricum. In
'38 promoveert hij in Amsterdam. Hij
had om burgemeester te kunnen wor
den eerst eens zijn licht opgestoken
bij de toenmalige minister van Buiten-
Minister Van Rooy met zijn vrouw in de ambtelijke woning te Eindhoven.
ken ook onder. Maar de bevolking van
Hontenisse wist, dat men dan zijn huis
zou leeghalen, dus dat deed de bevol
king maar zelf en de hele inventaris
van de burgemeesterswoning werd
hier en daar ondergebracht.
Die onderduikperiode was een hele
Odyssee. Van Hontenisse naar
Bergeyk, van Bergeyk naar Eindho
ven, van Eindhoven naar Heemstede,
van Heemstede haar Aalst en van
Aalst tenslotte naar Deurne. Toen
kwam de bevrijding in september 1944.
In 1945 wordt hij burgemeester van
Etten en Leur, in 1952 van Venlo en
1 mei 1957 van Eindhoven.
Wat fascineerde deze man zo in
het burgemeestersambt? Hij zegt:
er is niets in het maatschappelijk le
ven of je komt er als burgemeester
mee in aanraking. En dan is het de
kunst aan dat ambt inhoud te geven.
Maar wat moet hem dan hebben
landse Zaken van Boeyen, die hem
aanraadde eerst eens secretaris te
worden van een staatscommissie. Hij
werd toen adjunct-secretaris van de
Staatscommissie voor de herziening
van de Woningwet.
Toen zou er dan getrouwd worden
in augustus 1939. Alles was klaar voor
het huwelijk en voor de huwelijksreis,
die naar Rome zou gaan. En niet eens
te paard.
Maar toen kwam ineens de mobilisa
tie. De, reserve-luitenant werd opge
roepen. De huwelijksreis werd uitge
steld.
Zij trouwden toen toch, in septem
ber. Maar in plaats van per trein naar
Rome werd het een huwelijksreis in
een treintje op de Spoorwegtentoon
stelling in Amsterdam ter gelegenheid
van het 100-jarig bestaan der Neder-
landsche Spoorwegen.
Maar intussen was hij gemobili
seerd. Er waren verschillende burge
meestersvacatures, waarop hij als
ambtenaar te Castricum solliciteer
de. En toen kreeg hij het bericht dat
hjj met ingang van 15 november 1939
was benoemd tot burgemeester van
Hontenisse. Hij vroeg dus ontslag uit
de dienst. Dat kon als burgemeester.
Maar het was net in de tijd, dat ko
ningin Wilhelmina en koning Leopold
van België hun goede diensten aan
boden om alsnog de oorlogsdreiging
te verhinderen. Het was juist op het
ogenblik, waarop de inval van Hitier
werd verwacht, namelijk op 11 no
vember. Zijn verzoek om ontslag uit
de dienst werd afgewezen, er kon
met die dreiging boven ons hoofd
geen officier worden gemist, zei
men. De pas benoemde burgemees
ter van Hontenisse had toen visioe
nen, dat hij al gesneuveld zou zijn,
voordat hjj zijn ambt zou hebben
aanvaard.
Het is allemaal goed uitgepakt. Hit-
Ier hield zich, de burgemeester van
Hontenisse terwille, nog even koest en
de nieuwe burgemeester kreeg ontslag
uit de dienst en werd op 15 november
geïnstalleerd. Tot 1943 kon hij daar zijn
ambt uitoefenen. Toen kwamen de
Duitsers hem halen en moest hjj on
derduiken. Ook in Hontenisse kende
men de Duitse methoden. Bij gebrek
aan beter nam men dan maar vrouw
en kinderen gevangen om de man te
dwingen zich te melden. Dus die do-
bewogen dit schone ambt, dat hij zo
zeer ambieerde, op te geven voor
een ongewisse politieke loopbaan?
Weet u eigenlijk wel, wat u begon
nen bent, heb ik minister Van Rooy
op de man af gevraagd.
Hij zegt: men komt in zijn leven
voor gewetensvolle beslissingen te
staan, die men eigenlijk niet gaarne
neemt, maar die men moet nemen.
En op een dag moet men dan zelfs
contre coeur wel eens een beslissing
nemen.
Maar u moet wel begrijpen, dat
Sociale Zaken een interessant en
veelzijdig departement is. Het gaat
hier over de arbeidsgelegenheid,
over de uitbouw van de sociale ver
zekering; op bepaalde onderdelen is
er heus nog het een en ande rte doen.
Denk maar eens aan de Invalidi
teitswet, de Kinderbijslagwet, aan
een regeling bij langdurige ziekten,
waarbij wij bijvoorbeeld bij Frank
rijk vergeleken nog ver ten achter
zijn. Er zijn nog allerlei mogelijk
heden te verwezenlijken. Met het
verder gaande leven komen weer
nieuwe problemen naar voren als bij
voorbeeld de vereenzaming van de
bejaarden, ook dat is een sociaal
maatschappelijk probleem.
Kortom: zo zegt hij, wij moeten aan
het Nederlandse Volk laten zien, dat
met dit kabinet een sociale politiek te
voeren is.
Zo zijn er zaken als de emigratie,
welke pas gestalte krijgt als men be
denkt. dat de bevolking per jaar met
125.000 mensen toeneemt. Dat wil zeg
gen: iedere acht jaar een miljoen
mensen erbij en dat natuurlijk regel
matig versneld. Dus in minder dan
acht jaar.
De grote kwestie is natuurlijk die
van de loonpolitiek, zegt hij. Een ge
differentieerde loonpolitiek zal de
werknemers meer kans geven te pro
fiteren van de goede gang van zaken
in de bedrijven.
En uit zijn burgemeesterstijd
Toen hij in '45 in Etten en Leur
kwam heerste daar de grootste
werkloosheid. Hij is toen begonnen
met industrieën aan te trekken. Er
kwamen zeven nieuwe industrieën in
zijn burgemeestertijd. Nu zijn het er
al weer veel meer en de werkloos
heid is opgeheven. In Venlo kreeg hij
met problemen van de wederopbouw
te maken. Een nieuw station, een
verkeersviaduct, waarover hjj zelf
de eerste trein voerde. In 1952 in
Venlo, zegt hij nu, kreeg ik voor het
eerst weer met Duitsers te doen. Ik
vond dat eerst niet leuk, maar Ven
lo is een grensplaats, waar zelfs het
voornaamste geldverkeer vóór 1914
in marken werd bedreven. Massa's
Duitsers kwamen daar kopen. Er is
daar een café „Nationaal". De vier
de mei was ook daar de dag van de
nationale ramp. Maar op de zevende
mei waren de Duitsers wel zo ver
standig om niet te komen. Dat was
de dag van de bevrijding van Neder
land. Men zei dan in Venlo,' ,,'t sted-
je van plezier": 4 mei is de dag van
de nationale ramp, zeven mei een
ramp voor „Nationaal". Daar heb
ik, zegt hij, geleerd, hoe dwaas
eigenlijk een grens is.
Er zijn nog aardige herinneringen.
Zoals het afscheid van keizer Haile
Selassie, die bij zijn vertrek bij Venlo
de grens overging, begeleid door een
Nederlandse hoffunctionaris. Er was
gezegd, dat daar op het station de gou
verneur van Limburg en de burge
meester van Venlo officieel afscheid
van de keizer zouden nemen en hem
eenvaas zouden aanbieden. Maar
die functionaris had verstaan een
vaars en had zich geen raad geweten.
Zjjn oudste dochter Paula bood de kei
zer toen bloemen aan en werd beloond
met een gouden muntje.
Grappig was ook na de bevrijding
de belevenis in Hontenisse, toen hij
daar pas weer was teruggekeerd. Er
was toen een vergadering in West
Vlaanderen, met name in Aardenburg.
En daar zag de burgemeester in een
winkeltje nieuwe haring. Dat was een
tractatie in die dagen en hjj kocht er
drie om mee naar huis te nemen. Die
zelfde avond om elf uur stond er een
vrachtauto vopr zijn huis in Hontenis
se met 5000 kilo haring, zo maar open
en bloot er op gegooid.
De burgemeester heeft dat toen
maar laten afladen bij een brouwe
rij, waar men de haringen goed kon
houden op ijs en de dieren werden
de volgende dag aan de bevolking
uitgedeeld. Het was een presentje
van het Militair Gezag.
FRANS SCHNEIDERS
vals zijn allemaal op communistisch
grondgebied gehouden en het is dus
een hele gebeurtenis, dat het zevende
zal plaatshebben in een „kapita
listisch" land. De communistische pro
pagandisten en agitatoren verwachten
van dit zevende festival zeker niet
minder en eerder méér nut dan van
de vorige. Zij hopen te bewijzen, dat
de Sovjet-propaganda en de Sovjet-cul
tuur ook buiten hun directe machtsbe
reik vermogen te epateren en te over
tuigen. Zij hopen méér deelnemers te
trekken, omdat nu niemand nog de
aarzeling behoeft te overwinnen, die
een reis naar communistisch grondge
bied nu eenmaal altijd veroorzaakt.
En tenslotte zal de aan lager wal ge
raakte inheemse Oostenrijkse commu
nistische beweging uit deze groot
scheepse manifestatie in Wenen mis
schien nog enige kracht kunnen pu
ren.
Want grootscheeps wordt het: het
voltallige Symfonie-orkest en het Bal
let van Leningrad komen naar Wenen.
Uit alle delen van de wereld worden
in totaal 3500 musici verwacht, die
als solisten of in groepsverband zullen
optreden. Het organisatie-comité stelt
niet minder dan 800 uitvoeringen, con
certen en tentoonstellingen in het voor
uitzicht. Er komen orkesten uit Argen
tinië, Engeland en Hongarije, een cir
cus uit communistisch China, muziek
gezelschappen uit Senegal en de Bel
gische Congo en het marionettenthea
ter uit Praag. In totaal worden in We
nen 17.000 deelnemers uit alle delen
van de wereld verwacht.
En de leiders van de vrije Oosten
rijkse jeugdbeweging, die er zich
eerst vruchteloos tegen hebben ver
zet dat hun regering toestemming
voor dit Wereldjeugdfestival verleen
de, zijn thans volop bezig te voor
komen, dat de communisten straks
in Wenen een gemakkelijk succes zul
len behalen.
De neutraliteit, die Oostenrijk sinds
de afsluiting van het Staatsverdrag
verplicht is in acht te nemen, heeft
het de regering in Wenen onmogelijk
gemaakt de communisten en hun me
de-reizigers te verbieden het festival
op Oostenrijks grondgebied te houden.
De talrijke betogingen van de niet-
communistische jeugdorganisaties en
de stakingen van studenten en hoogje-
raren, die een dergelijk verbod juist
beoogden en die het festival reeds naar
Praag wilden verwijzen, zijn dus voor
niets geweest. Het is echter bepaald
niet zo, dat de Oostenrijkse jeugd na
deze eerste onvermijdelijke nederlaag
het hoofd in de schoot heeft gelegd.
Alle jeugdbewegingen op de com
munistische „Freie Oesterreichische
Jugend", die het kapitale ledental van
2.000 telt, na hebben zich verenigd
in de z.g. Oesterreichischer Bundesju-
gendring. Zjj geven een blad uit, de
„Stimme der Jugend", en tijdens het
festival zullen zij alles in het werk
stellen om de bezoekers uit de niet-
communistische landen te behoeden
tegen en eventueel te bevrijden van
de misvattingen, die hun op het festi
val worden aangepraat.
Advertentie
ÉÊN~VOORtREFFELkW
Men heeft eerst het voornemen ge
had met de communistische de
legaties in hun geheel of met
afzonderlijke leden in discussie te tre
den. Maanden geleden verschenen op
alle mogelijke congressen en studie
bijeenkomsten in Europa en Amerika,
waar over aard en wezen van het
communisme werd gesproken, al jon
ge Oostenrijkers, die zich, soms op
eigen kosten, wilden toeristen voor de
mondelinge strijd. Maar dat plan is
intussen opgegeven. In de eerste
plaats kan men in enkele maanden
niet inhalen,wat men in vele jaren
heeft verzuimd over het communisme
te leren. In de tweede plaats hebben
de organisatoren van het festival er
zorg voor gedragen, dat de delegaties
uit Oosteuropese landen hoofdzakelijk
bestaan uit geharde communisten, die
waarschijnlijk ook voor meer ervaren
debaters lastige tegenstanders zouden
zijn. Tenslotte worden deze communis
ten bijna allemaal ondergebracht in
woonboten op de Donau,_ waar het
moeilijk zal zijn met hen in contact te
komen.
Alle aandacht gaat dus uit naar
de festivalgangers uit de niet-com-
munistische landen. Zij zullen alle
informaties krijgen over de vrije èn
over de communistische wereld, die
zij maar wensen. En die informaties
zullen heus niet alleen bestaan uit
papieren en brochures. Wenen zelf
geeft immers al een levendig en aan
trekkelijk beeld van de westelijke
wereld en op niet al te grote afstand
van de stad kunnen de bezoekers een
blik slaan op de mijnenvelden en de
uitkijktorens, die het „socialistische
paradijs" omzomen.
Verder legt de Bundesjugendring er
zich op toe het bewjjs te leveren, dat
de opzet en de organisatie van het fes
tival geheel in communistische handen
is. Het is al bekend geworden, dat de
Russische regering een subsidie van
een kleine vijftien miljoen gulden be
schikbaar heeft gesteld. De technische
organisatie van het zevende Wereld
jeugdfestival is toevertrouwd aan een
reeks onschuldig uitziende firma's die
in feite communistische camouflage
organisaties zjjn. In „Stimme der Ju
gend" worden er drie genoemd: „Es
tate", het „Reisebüro Josefstadt" en
„Metros". Deze firma's zijn gevestigd
in drie gebouwen aan de Möllwald-
platz in Wenen (vierde district), die
tijdens de Russische bezetting van Oos
tenrijk het hoofdkwartier vormden van
de geheime politie. Trouwens die hele
Möllwaldplatz is een trefpunt van het
internationale communisme en het
moet de communistische heren
bepaald niet aangenaam zijn, dat de
„Stimme der Jugend" daarop zo sterk
het licht laat vallen. En ook de geest
drift, waarmee ontelbare jongeren
straks zullen proberen evenzeer op hun
qui-vive te zijn als de communisten,
zal de organisatoren van het zevende
Wereldjeugdfestival nog menigmaal
doen wensen, dat de regering-Raab des
tijds maar was bezweken onder de pro
testen van de vrije Oostenrijkse jeugd.
De 31-jarige Nederlander A. J., die
donderdag bij een auto-ongeluk in de
buurt van Madrid gewond werd, is in
een ziekenhuis in Madrid overleden. Hij
was op vakantie in Spanje.
De Engelsen verstaan bij uitstek de
kunst de oorlogsdrama's, zelfs de
meest serieuze in hun films met een
zekere lichtzinnigheid uit te beelden.
Een leuke methode die de verdienste
heeft,, de lachers op te wekken oop hun
hand te komen. Maar wie er geen aan
leg voor heeft moet de methode uit dc
weg gaan, wil hij geen kans lopen be
lachelijk te worden. In de Engelse
films komt het zelden voor dat volk,
vloot of leger belachelijk voor de dag
komt.
Het geheim van de aanstekelijkheid
der Britse filmgrapjes is vermoedelijk
te vinden in de nonchalante manier,
waarop de heren langs hun neus weg
ondeugende glossen ten beste geven,
heilige huisjes aanranden en nationale
fouten etaleren. Soms schuilt er in die
gecamoufleerde eerlijkheid ten aanzien
van de eigen zeden en gewoonten een
tikkeltje arrogantie, vooral als de film
helden een gezicht trekken alsof ze
zeggen wilden: wij kunnen ons dat ver
oorloven, ziet u. Nu is dat nog waar
óók. Men kan zich moeilijk een gezel
schap Duitsers voorstellen die over ei
gen land en volk praten zoals de Brit
ten dat doen, zonder beschaamd te
worden over het gebrek aan eerbied
voor de Heimat en al wat er heilig aan
wordt genoemd.
Die Britse hebbelijkheid, die velen
hun benijden en allen bewonderen,
speelt een vlotte rol in de film Monty's
dubbelganger. Eigenlijk heet de film
Ik was Monty's dubbelganger, die een
letterlijke vertaling is van de Engelse
titel, zonder evenwel te vermelden
welke zeepsoort aan het wassen te pas
is gekomen.
Het verhaal is over de hele wereld
bekend. Terwijl aan de- Engelse kust
de grote invasie werd voorbereid on
der leiding van Montgomery, vertoefde
in Noord-Afrika een dubbelganger van
de maarschalk, die natuurlijk werd op
gemerkt door de Duitse spionage, het-
êeen de bedoeling was. Zo hebben de
luitsers althans rekening gehouden
met de mogelijkheid dat de invasie zou
paalts hebben in 't zuiden van Europa,
zodat ze hun krachten moesten verde
len. Ze zijn erin gevlogen, zoals we al
len weten en wij zijn er wèl bij ge
varen.
Welnu: dit verhaal wordt ons in een
film voorgezet. We maken kennis met
een toneelspeler in militaire dienst, die
op Montgomery lijkt en tot zijn dubbel
ganger wordt opgeleid. Hjj moet voort^
rdurend onopgemerkt in de buurt van
de maarschalk vertoeven en zijn hou
ding en spraak bestuderen. Daarna
moet hij in Nooord-Afrika officieel als
Montgomery optreden soms onder de
hachelijkstc omstandigheden. Duitse
spionnen seinen naar Berlijn. De truc
j lukt. De Duitsers ontvoeren zelfs de
pseudo-maarschalk, die daarna weer
j door de Britten wordt ontzet. En als
S alles achter de rug is, zit de pseudo
met zijn twee chefs in een Londense
bioscoop te kijken naar een film over
i de echte invasie met de echte Montgo
mery.
Of nu die hele geschiedenis, die John
Guillermin in zijn film vertelt, histo
risch verantwoord is, weten wij niet.
Als het niet zo is, dan had hij misschien
die gangsterachtige episode van Mon
ty's ontvoering kunnen bekorten of
weglaten. Daar wordt de film namelijk
bijna ongeloofwaardig door de bloedige
wending die het verhaal neemt en die
geen humor meer toelaat. Is die epi
sode wel historisch, dan valt er weinig
tegen in te brengen.
Maar hoe dit alles ook zjj, we heb
ben in Monty's dubbelganger weer een
stukje oorlogsgeschiedenis zien herle
ven, dat in z\jn bijna kwajongensachti
ge opzet meer lijkt op een verzinsel dan
op een barre werkelijkheid, die het is
geweest. Vermakelijk is de film in alle
„Monty", na ontvoering door de Duitsers weer door de Engelsen ontzet in de geval.
film „Monty's dubbelganger". Dbg.
modem bestek
Advertentie
BAKSTEEN Zn.
Westewagenstraat 70
Van KEMPEN, BEGEEF
Lijnbaan 77 YQg
Meent 14
LUCARDIE
Nieuwe Binnenweg 94
(NADRUK VERBODEN)
